SUCESIÓNS ECOLÓXICAS

As sucesións ecolóxicas son unha tendencia

dun ecosistema cara un equilibrio ou unha

estabilidade entre os compoñentes do

ecosistema, ademais pódense producir durante

períodos longos ou curtos de tempo. Así, o

ecosistema que sofre a sucesión vaise

transformando, ata chegar a un período

completamente estable para finalmente

conseguir o estado de CLÍMAX.

SUCESION PRIMARIA

As sucesións primarias son aquelas que ocorrendentro dun ecosistema pero este debe estar nunestado de solos NON DESENROLADO. Este sepresenta principalmente en rochas e é o comezoda sucesión.

CLIMAXO clímax é o estado final e completamenteestable dun ecosistema que foi vítima ou sufriuunha serie de sucesións. Para chegar a acadareste estado é completamente necesario que oecosistema non este sufrindo ningún tipo decambio e que se encontre en boas condicións. Écase un estado perfecto.

SUCESIÓNS SECUNDARIAS

• Unha sucesión secundaria preséntase despois

dunha perturbación que se lle fai a calquera

ecosistema e faise principalmente en solos

desenrolados.

SUCESIÓNS REGRESIVAS “DISCLIMAX”

Estas sucesións prodúcense en sentidocontrario ás sucesións normais, isto queredicir que se producen non coa idea deencontrar un clímax para o ecosistema,senón que ocasionan un mal desenrolodos ecosistemas.

SUCESIÓNS DE AUGAS ESTANCADAS

Dícese que hai unha sucesión enaugas estancadas cando os terreosonde durante algún tempo véñensedesenrolando diversas labores, echegan a un estado no calpermanecen nunha fase denominadabarbeito continuado, isto quere dicircas actividades de explotaciónagrícola ou gandería do ecosistematerminaron.

HORIZONTE A

HORIZONTE B

HORIZONTE C

ROCHA NAI

1.- Modificacións causadas polos Seres Vivos.

2.- Modificacións causadas polo Ser Humano:

a) O Cambio Climático.

b) Aumento da Poboación.

c) Esgotamento dos Recursos.

d) Perda da Biodiversidade.

EXEMPLO de perda de solo Fértil

Consecuencias ambientais, sociais, económicas e territoriais do TAV

RISCO DE DESERTIFICACIÓN POR PROVINCIAS

DEFORESTACIÓN

Greenpeace pon rostro aos 8 maiores responsables de incendios forestais en España:1º.- O Agricultor irresponsable, que coas súas periódicas queimas de rastroxos ocasiona máis do 31% dos incendios e o 13,9% da superficie queimada.

2º.- O gandeiro inconsciente, que coas súas queimas para a rexeneración de pastos ocasiona o 21,5% dos incendios e produce o 26,5% da superficie queimada.

3º.- O mal cazador, que provoca lumes para favorecer a determinadas especies , ocasionando o 2,1% dos lumes e o 4,37% da superficie queimada.

4º.- O imprudente, que coas súas fogueiras e colillas mal apagadas ocasiona o 6,7% dos incendios e o 7,8% da superficie queimada.

5º.- O pirómano, persoa trastornada sen intención de facer dano pero que provoca o 7,5% dos incendios e o 4,9% da superficie queimada.

6º.- O asocial conflictivo, persoa altamente conflictiva, con problemas de integración social e de drogodependencias que provoca o 3% dos incendios e o 4,6% da superficie queimada.

7º.- O interesado, cidadán que busca aproveitarse dos efectos dos incendios forestais por diversos motivos e que xeran o 0,6% dos incendios, 0,3% da superficie queimada

8º.- Don Importante, desde o seu despacho e coas súas decisións provocou o 2,6% dos incendios que orixinaron o 6,7% da superficie queimada.

OS

SERES

VIVOS

ADÁPTANSE

ADAPTACIÓNS MORFOLÓXICAS: A dentición

ADAPTACIÓNS DOS ANIMAIS: Adaptación á Salinidade

Organismo EURIHALINO, capaz de adaptarse a cambios de salinidade. Ex: Salmón

Organismo ESTENOHALINO, incapazde adaptarse a cambios de salinidade. Ex: Atún

ADAPTACIÓNS DOS ANIMAIS: Outras adaptacións

Branquias, que permiten captar o osíxeno disolto na auga.

Vexiga Natatoria, que permite adaptarse ós cambios de presión

ADAPTACIÓNS DAS PLANTAS ACUÁTICAS

Planta Acuática

OS

SERES

VIVOS

ADÁPTANSE

(medio terrestre

e aéreo)

Medio Terrestre

A cuncha das tartaguras, é unha adptación de protección

As ancas das rás, é unha adptación de transporte

Medio Aéreo

As ás das bolboretas son membranosas o que lle confire a capacidade de voar

As ás dos paxaros, son unha adaptación anatómica que lles permite voar. O

albatros é a ave coas ás mais

longas, poden chegar a medir 3,6 m

de extremo a extremo.

3,6 m

Adaptacións nas Plantas (I)

1.- Sistemas de Transporte: Vasos condutores

2.- Sistemas de Fixación: Raíces

3.- Talos que lles permiten captar mais luz

4.- Estructura que os fan reistentes: Tronco das árbores

5.- Estomas: que lles permiten realizar o intercambio gasoso

Adaptacións nas Plantas (II)A Espinescencia é unha adaptación das plantas de rexións desérticas, que consiste na transformación de follas en espiñas para así, reducir a evaporación e protexerse dos animais.

Castiñeiro, árbore de folla caduca, co que

cesa a fotosíntesis para protexerse do frío.

Bulbo do Gladiolo, que lle

serve como reserva

alimenticia en épocas

frías.

Abeto, árbore de

folla perenne, para

que as follas o

protexan en épocas

frías.