o voceiro do piÑeiro manso 2013

O VOCEIRO

DO

PIÑEIRO MANSO

CPI Pontecesures

05/2013

Páxina 1

2012/2013, na memoria

ANDRÉS DOBARRO, PROTAGONISTA DO NOSO

LIPDUB

Quen é ese Andrés Dobarro do que tanto falamos este curso?

Que fixo para que merecese que seleccionásemos unha canción

súa para o lipdub? Cristian e Ricardo de 3º de ESO

investigaron sobre a súa biografia e resumírona así:

Andrés Lapique do Barro naceu en Pontedeume o 1 de outubro do ano 1947 e

faleceu en Madrid o 22 de decembro de 1989. Foi un músico galego nos

últimos anos da ditadura franquista. Por se querer adicar ao mundo musical, Andrés pasou a ser a

ovella negra da familia xa que rompeu a tradición familiar de ser membro da Armada.

Aínda que por aqueles tempos na ditadura franquista estiveran prohibidas todas as cancións en

galego, o público non dubidou un instante en mostrarlle o seu apoio ao compositor.

Pese a todos os éxitos musicais que logrou ter ao longo da súa carreira toda a súa vida foi marcada

pola penuria económica pola que pasou cara ao final dos seus días.

Os seus maiores éxitos musicais foron:"O Tren","Corpiño xeitoso" e, por último, "San Antón"(estes

tres éxitos chegaron a ser moi rápido número un nos medios radiofónicos).

Tamén actuou en filmes como "En la red de mi canción" acompañado por Concha Velasco.

Un dos mellores amigos de Andrés foi Juan Pardo, tamén músico, pero un día por unha pelexa entre

ambos, romperon a súa boa amizade e seguiron por separado.

Como Andrés xa rompera coa compañía discografica RCA, decidiu marchar para México durante tres

anos onde sobreviviu traballando de cociñeiro nun local. Aos tres anos da súa ida regresou xa

repatriado en 1979.

As súas últimas aparicións foron en programas da TVG en 1989. O día 23 de decembro de 1989

coñeceuse a noticia da morte de Andrés Dobarro debido a un cancro hepático aos 42 anos de idade.

Atrás deixaba unha estela de grandes éxitos e grandes cancións aínda moi coñecidas hoxe en día.

Cristian e Ricardo 3ºESO

SUMARIO

2012/2013 NA MEMORIA, actividades complementarias e extraescolares deste curso. PÁXINAS 1-13

ARREDOR DE NÓS, artigos nos que o alumnado do CPI é o protagonista. PÁXINAS 14-25

ONDE O MUNDO SE CHAMA PONTECESURES, investigamos sobre o noso medio. PÁXINAS 26-35

AS MUSAS TAMÉN SENTAN EN PUPITRES, poesías. PÁXINAS 36-40

OS ANDEIS DO MAXÍN, relatos. PÁXINAS 41-49

VIDAL BOLAÑO: COMEZA A FUNCIÓN, autor do Día das Letras Gale-gas 2013. PÁXINAS 50, 51

RISOS E SORRISOS, viñetas humorísticas. PÁXINAS 52-54

REVISTA EDITADA POLO ENDL DO CPI DE PONTE-

CESURES, QUE CONTA CO

APOIO ECONÓMICO DA DXPL E O CPI DE PONTE-

CESURES

MAQUETACIÓN: Patricia Antas Ramos e Suso Ambo-

axe García

DENDE O EQUIPO AGRA-

DECEMOS A COLABORA-

CIÓN DO PROFESORADO , SEN A CAL ESTE TRABA-

LLO NON SE PODERÍA LE-

VAR A CABO.

Páxina 2


Corría o mes de outubro e dende o equipo de normalización lingüística do centro marcamos, coma to-

dos os anos, a primeira reunión co alumnado que formaba parte del, coa intención de que as actividades

propostas no centro para fomentar o galego non partan sempre do profesorado, senón que todos nos sin-

tamos protagonistas deste proceso. Xa o ano anterior algún alumnos/as propuxeran a idea de facer un

lipdub no centro, mais non obtivera a aprobación da maioría. Este curso parecía que o interese por levar

adiante este proxecto era maior, así que se decidiu consultarlle ao profesorado de todos os niveis educa-

tivos que lle parecía a proposta e se estaban tamén decididos a implicarse nela, xunto aos rapaces/as das

súas titorías. A adhesión foi total e o entusiasmo dalgúns/as determinou que o proxecto se puxese en

marcha.

Aló polo mes de xaneiro comezamos a barallar varias posibles cancións que servisen de base para a gra-

vación e, despois de debatelo, optamos polo célebre tema de Andrés Dobarro, “O tren”. Era coñecido e

gustaba entre o alumnado de todos os niveis, ademais de que no seu momento supuxera un valente pulo

normalizador para o galego, cando as autoridades franquistas entorpecían o seu uso no ámbito cultural e

en tantos outros. Estaba claro que Dobarro podía adaptarse aos nosos tempos como un exemplo de re-

sistencia ante a adversidade, a referencia ao tren vinculaba o proxecto con Pontecesures, unha vila que

medrou arredor das vías férreas, e o ritmo vital da música axudaría a que durante a gravación os partici-

pantes se desinhibisen e, cando menos, o pasasen ben.

SUBE AO TREN DA LINGUA!, COMO SE FIXO

O LIPDUB DO CPI DE PONTECESURES

Páxina 3


Tocaba logo trazar o percorrido, idear un guión para vencellar a letra da canción, que non fai referen-

cia á lingua, coa intención que tiñamos de promocionar o noso idioma. Surxiu a idea de xogar coa fra-

se feita “non debemos perder este tren”, que empregamos cando nos referimos á oportunidade históri-

ca que temos en momentos decisivos para sumarnos a un avance social. Así, cada aula do centro podía

representar un ámbito de uso lingüístico ao que o galego (polo tanto os seus falantes tamén) debe

“subirse”: o medio urbano, as novas tecnoloxías, a música, os xogos, a ciencia, o cine, os medios de

comunicación… Seguindo esta proposta distribuímos papeis e posicións e, no mes de marzo, cando

remataba a 2ª avaliación, todo estaba disposto para a gravación.

Con dous días de ensaios foi suficiente para a gravación final, que se fixo o 22 de marzo. Tras os tra-

ballos de edición, adaptación de luz e inclusión do son, que deron o seu traballo, demos a coñecer o

resultado na rede na semana da Pascua. A experiencia serviu para amosar que, cando o esforzo colec-

tivo se aúna con afán construtivo, as lembranzas sempre son positivas. E neste caso esa sensación de

proxecto colectivo é a que fai que lle teñamos agarimo ao resultado final, que o podedes ver en:

www.youtube.com/watch?v=dQJowxpVb-4

http://www.youtube.com/watch?v=dQJowxpVb-4

Páxina 4


APRENDEMOS DIVERTÍNDONOS EN

EDUCACIÓN INFANTIL E PRIMARIA

Deixámosvos aquí unhas poucas fotos dalgunhas actividades

extraescolares e complementarias que se fixeron ao longo deste

curso:

Comezamos o curso celebrando o magosto e o samaín:

Logo viñeron os Reis e marcharon

cargados de cartas...

En Valga os de 1º ciclo vimos un Belén cu-

rioso:

Páxina 5


A Biblioteca do centro tamén organizou

actividades polo Día do Libro:

Os de infantil tivemos unhas sesións de

contacontos:

Os de 6º fomos a piragüismo:

Un ano máis continuamos co proxecto

“Xogo limpo”

No 2º e 3º ciclo tamén nos divertimos coa

ciencia

Os de 2º ciclo descubrimos o Museo

de Pontevedra

Páxina 6


Este ano todo o centro decidimos disfrazarnos no entroido de pobos e civilizacións, e os

resultados foron incribles. Que vos parecen?

Páxina 7


Páxina 8


Páxina 9


Páxina 10

2012/2013 , na memoria

III DÍA DA CIENCIA EN GALEGO

Un ano máis sumámonos dende o noso centro a esta efeméride que promove a Coor-

dinadora de Equipos de Normalización Lingüística xunto a outros colectivos pe-

dagóxicos da área científica. Neste curso a celebración foi o martes 6 de novembro,

baixo o lema: “A tecnoloxía fala galego”, centrándose ademais na divulgación do

legado dos científicos Leonardo da Vinci e Ramón Verea. Ademais, dende a Coor-

dinadora organizouse unha videoconferencia na que destacados investigadores gale-

gos da Universida-

de de Santiago de

Compostela desti-

nados en distintas

Universidades do

mundo divulgaron

temas de interese

curricular para o

noso alumnado e

falaron sobre os

proxectos científi-

cos que desenvol-

ven na actualidade.

En particular, Car-

los Salgado (Departamento de Física de Partículas Instituto Galego de Física e Altas

Enerxías) e Abraham Gallás (Investigador Ramón y Cajal do Departamento de Físi-

ca de Partículas da USC) falaron sobre os experimentos do LHC no CERN, onde

levan máis de dous anos de toma de datos. Neste proxecto internacional traballan

físicos galegos que colaboran con colegas de todo o mundo nun contexto multilin-

güe. Moitos deles utilizan o noso idioma para realizar parte do seu traballo, tanto no

contexto informal de discusións entre eles, como para a realización de traballos

científicos (teses e teses de mestrado) así como na docencia e a divulgación científi-

ca.

Nesta videoconferencia estes investigadores espallados polo mundo que participan

nos experimentos do LHC contáronnos a súa experiencia científica.

Páxina 11


NADAL 2012

Aínda que non co-

memos as uvas

aquí, si celebra-

mos outra volta a

chegada do Nadal.

Dende o Equipo

de Normalización

este ano mantive-

mos a actividade

dos Cantos de Reis

polas aulas. O

alumnado da ESO

volveu coller os

instrumentos, afi-

nou as cordas vo-

cais e ensaiou

dous cantos ben diferentes entre si pero igual de divertidos para festexar polas aulas

do centro o final do primeiro trimestre. Este

ano escollemos unha canción do Xabarín

Club, “Animal Nadal”, e outra do grupo Mal-

vela, “Os reises do Quiquiriquí”, para a actua-

ción. Disfrazámonos de distintos animais: ga-

liñas, galos, vacas, cans e incluso alieníxenas,

e puxemos as gorxas á obra. Na foto de arri-

ba podedes vernos en plena acción.

Pero non quedou aí a cousa… A profe Patri-

cia tivo a idea de facer este ano unha árbore

para decorar o centro na que se reutilizasen

CD en desuso, así que puxémonos en todas as

aulas ao traballo de decoralos e incluír frases

ou palabras que expresasen unha idea relacio-

nada coa chegada do novo ano. Na foto vedes

como quedou finalmente

Páxina 12


EXCURSIÓN A

CANTABRIA, 2º ESO

O martes 2 de abril un grupo de 16 rapaces/

as do CPI de Pontecesures xunto a outros 12

do IES de Valga saímos de excursión a

Cantabria. A vila pesqueira de Cudillero foi a

nosa primeira parada. Alí puidemos admirar

a beleza da disposición das casas

encaramadas na ladeira dunha montaña que

remataba no mar. O porto pesqueiro, as cores

das fachadas, as tendas turísticas das rúas...

fan de Cudillero un enclave que merece a

pena visitar. Logo dirixímonos ao Santuario

de Covadonga, onde fixemos unha foto de

grupo a carón dunha fermosa fervenza.

Rematamos o día instalándonos no albergue

Max de Entrambasaguas, ás portas dos Picos

de Europa. As instalacións eran aceptables

pero o que nos chamou a atención era a hora

da cea: ás 20 hs!, o que nos facía levantarnos

pola noite a comer lambetadas.

Ao día seguinte tocaba visitar o lugar máis

esperado da excursión: o Parque Natural de

Cabárceno, onde vimos moitas especies de

animais salvaxes, algún deles en posturas un

pouco comprometedoras, quizais demasiado

íntimas... Chamounos a atención a extensión

de terreo que tiña cada grupo de animais con

respecto a un zoo clásico. Sirva como

exemplo que os elefantes dispuñan de 25

hectáreas. Pola tarde visitamos Santander,

onde tivemos un tempo libre para percorrer a

cidade e tamén a Isla de la Magdalena, na

que había leóns mariños, focas e pingüíns.

Pola noite, viñeron uns rapaces canarios aos

que lles chamaba a atención que nós

falásemos en galego: como se fósemos

doutro planeta!

O xoves foi un día dedicado a visitar a

montaña cántabra: o teleférico de Fuente De,

o santuario de Santo Toribio de Liébana e a

vila turística de Potes. Nunca viramos tanta

neve, polo que a experiencia foi incrible.

O último día suspendeuse a visita as covas de

El Soplao, debido a que nevaba demasiado e

era perigoso. Finalmente regresamos con

tristeza e coa sensación de que a excursión se

fixera demasiado curta. Quen nos dera repetir

e, a ser posible, cos mesmos compañeiros/as

de Valga cos que fixemos moita amizade.

Alumnado de 2º ESO

Curso 2012/2013

Páxina 13


ANDORRA 2013

O día 2 de febreiro ás 23.00 comezou a nosa

intrépida aventura. Reunímonos todos na

entrada do colexio para esperar o autobús

que nos levaría a Andorra. Esperamos

ansiosos a súa chegada para coñecer por fin

aos nosos compañeiros de viaxe. Connosco

viñan os colexios de Barrantes e Meaño. Nós

eramos o grupo menos numeroso, tan só dez,

pero iso non trouxo ningún problema.

Durante o traxecto de ida fómonos

coñecendo mellor. Unha vez alá

asignáronnos as nosas habitacións e os nosos

equipos de esquí.

Ás 7:00 soaba o espertador que nos

anunciaba o comezo doutro marabilloso día.

Logo de almorzar, o autobús levábanos ás

pistas, onde máis dun caía aparatosamente.

Despois de recibir as clases de esquí,

comiamos no restaurante de alí. Cando

rematabamos tiñamos unhas horas de esquí

libre, e ás 18:00 regresabamos ao hotel, onde,

logo dunha ducha, nos adicabamos a

percorrer as habitacións dos nosos

compañeiros/as para coñecernos mellor...

O xoves foi o único día que non puidemos

subir ás pistas porque estaba caendo unha das

maiores nevaradas que se recordaban en

Andorra nos últimos trinta anos. Este

pequeno contratempo non nos impediu

divertirnos, xa que estivemos pelexando coa

neve e facendo concursos de bonecos de

neve entre os tres colexios que participamos

na actividade.

Este mesmo día, á tardiña, fomos a Caldea.

Alí relaxámonos nas piscinas exteriores á luz

das estrelas e máis dun saíu enrugado da

sauna. Sen dúbida este foi un dos mellores

lugares nos que estivemos.

O venres á noite tivemos que devolver os

nosos equipos de esquí e despedirnos dos

nosos apartamentos (aos que lles collemos

moito cariño, sobre todo ao microondas...)

Collemos o autobús e emprendemos o

camiño de regreso facendo paradas puntuais.

Cando estabamos chegando, comezaron a

brotar as primeiras bágoas e, unha vez en

Pontecesures, todos rompemos a chorar na

despedida. Fixemos unha foto no colexio

como último recordo e dixémoslles adeus aos

nosos compañeiros/as con bágoas nos ollos.

Sen dúbida foi a mellor excursión que

tivemos dende que estamos no CPI e que nos

será imposible esquecer, xa que foi unha

semana incrible con persoas impresionantes

ás que non poderemos esquecer e coas que

seguimos en contacto a día de hoxe.

Finalmente, queremos dedicarlle esta crónica

aos nosos amigos de Meaño e Barrantes aos

que non esqueceremos xamais. Tamén lle

agradecemos a Felipe o esforzo realizado

para levar a cabo esta actividade.

Podes consultar a memoria da actividade así

como moitas fotos se premes no enlace:

www.blogoteca.com/trasnoparoleiro/

index.php?cod=121805

Alumnado de 3º ESO

http://www.blogoteca.com/trasnoparoleiro/index.php?cod=121805


Páxina 14

arredor de nós

OS NENOS/AS DE TRES ANOS TRABALLAMOS O TEMA DOS ALIMENTOS E UN DÍA

PREPARAMOS UNHA MACEDONIA DE FROITAS NA CLASE

Páxina 15

arredor de nós

ELABORACIÓN:

TODOS AXUDAMOS A PARTIR A FROITA EN CACHIÑOS. FIXEMOS ZUME DE

LARANXA E BOTÁMOSLLO ÁS FROITAS CO AZUCRE. TODOS PROBAMOS

UN POUQUIÑO, MESMO OS QUE SOMOS MÁIS REMISOS A PROBAR SABO-

RES NOVOS.FOI UNHA EXPERIENCIA MOI POSITIVA QUE VOLVEREMOS RE-

PETIR

Páxina 16

arredor de nós

OS NENOS E NENAS DE CATRO ANOS

“VIAXAMOS” POR DIFERENTES CIDADES DE ES-

PAÑA. CANDO CHEGAMOS A BARCELONA

QUIXEMOS PROBAR O SEU PRATO TÍPICO: O PAN

TUMACA. ASÍ QUE NOS PUXEMOS MANS A OBRA.

Páxina 17

arredor de nós

Páxina 18

arredor de nós

OS ALUMNOS DE 5 ANOS ANDAMOS VIAXANDO POLO MUNDO ADIANTE; COÑE-

CENDO DIFERENTES PAÍSES, OS DIFERENTES COSTUMES, OS SEUS MONUMENTOS, A

SÚA ARTE, A SÚA MÚSICA… E TAMÉN A SÚA COMIDA.

PERCORREMOS OS CINCO CONTINENTES, E EN AMÉRICA DO NORTE, VIAXAMOS

A EE.UU. NA MESMA CIDADE DE NOVA IORK DECIDIMOS PROBAR UNHA SOBREMESA

MOI GALDRUMEIRA: OS BROWNIES.

MANS Á MASA!

RECEITA:

1 FUNDIMOS O CHOCOLATE

2 ESCACHAMOS OS OVOS

3 PESAMOS O AZUCRE

Páxina 19

arredor de nós

4 BOTÁMOSLLE O LEITE: 5 E REMEXEMOS TODO...

6 ENGADIMOS O CHOCOLATE FUNDIDO

“BATE QUE BATE O CHOCOLATEEEEEE…”

7 PESAMOS A FA-

RIÑA

8 BOTÁMOSLLE A LEVADURA

9 E DE NOVO A REMEXER 10 VERTEMOS TODO NO MOLDE

E 5 MINUTIÑOS AO MICROONDAS

E A COMEEERRRRRR

Páxina 20

arredor de nós

Os nenos e nenas de 4º B de E.P aproveitamos a celebración das Letras Galegas deste ano

para amosarvos na revista escolar una experiencia de aula relacionada coa ciencia. De

coma unha semente se tranforma nunha planta que dá un froito que contén sementes….

Fixemos unha animación fotográfica do proceso. Se queres vela, preme no enlace:

http://animoto.com/play/y61LTGbEuGCbs2usW08DBw

http://animoto.com/play/y61LTGbEuGCbs2usW08DBw

Páxina 21

arredor de nós

QUERES SABER ALGO MÁIS SOBRE 5º B?

.

Que o colexio é algo máis que ler, escribir, multiplicar ou dividir non é nada novo.

No colexio ante todo hai persoas; persoas con desexos, con inquedanzas, con vidas e

familias moi diversas, con personalidades e caracteres diferentes.

No colexio os nenos aprenden a convivir, a relacionarse, fan amizades, teñen conflitos que

deben aprender a resolver. Aprenden a negociar, a respectar as distintas opinións, a loitar

para acadar as súas metas, a xogar. Tamén a expresar emocións, a saber escoitar, a opinar, a

amosar os seus puntos de vista. O colexio tamén é un bo lugar para aprender a asimilar os

pequenos “golpes”, a recompoñerse e seguir adiante.

O que pretendo con estas verbas non é máis que humanizar a figura do alumno e mesmo dos

demais membros da comunidade educatica.

A través destas imaxes e deste vídeo (poderédelo

ver na edición dixital) gustaríame poñerlle cara a

ese alumnado, que ás veces semella ser tan só un

conxunto de cifras e cualificacións nun papel,

pero que é, sen dúbida, moito máis.

Para intentar achegar aos lectores o que pode ser a

“vida” dentro dunha aula de primaria,

ocorréuseme coller o teléfono móbil, acender a

cámara e que cada un dos alumnos de 5ºB se

presentasen e me contasen un chisquiño deles, sen

máis pretensións.

Non quixen que fose algo guionizado, nin

preparado de antemán. Aviseinos un pouco antes,

Páxina 22

arredor de nós

sen tempo para artificios de máis. Eles mesmos se

distribuíron en grupos, segundo afinidade ou gustos.

Simplemente lles organicei minimamente o espazo e

animeinos a falar. Só se fixo unha vez, porque a idea era

precisamente esa; que fose espontáneo, sen cortes, sen

repeticións, incluso con fallos ou risos, coa cámara do

móbil cambiando de man, como podería telo visto calquera

persoa “in situ”.

Loxicamente, estaban un tanto “cortados” ante tal proposta,

sen saber moi ben o que sairía e coa intimidación de ter

unha “cámara” diante.

Desta vez non

quixemos participar

na revista con traballos de clase, nin con actividades

extraescolares, nin recordando algunha efeméride.

Quixen amosar aos nenos de “carne e óso”, tal e

como son e tal e

como se ven eles

mesmos.

Espero que esta

pequena

gravación sen

pretensións,

consiga achegar

ao lector ao día a día dos alumnos de primaria.

Disfrutade deles!

Fran, titor de 5º B

PREME NA LIGAZÓN E NÓS

MESMOS CHO CONTAMOS:

www.youtube.com/watch?v=HzYnjkCOlRA&feature=youtu.be

http://www.youtube.com/watch?v=HzYnjkCOlRA&feature=youtu.be

Páxina 23

arredor de nós

2ºA OS MELLORES DO MUNDOMUNDIAL

GÚSTANOS:

A UXÍO ir a natación e nadar cara atrás, rímonos moito con el.

CARMEN quere ser mestra de matemáticas e no seu tempo libre xoga ao baloncesto.

ADRIANA bailando ballet é como mellor o pasa e xogando coas súas bonecas.

Páxina 24

arredor de nós

MARI CARMEN ten moitas amigas e con elas é moi boa.

MATEO ten unha irmá moi guapiña “Martina” pero prefire estar no parque.

BRAIS F. é feliz comendo salchichas e hamburguesas mentres ve a tele.

AINHOA métese coas súas irmás (Pati e Ligia) porque elas fana rabear.

XOANA quere moito á súa prima Matilda e encántalle estar con ela.

A ELIANA gustaríalle ir patinar tódolos días e xogar máis co seu irmán Saúl.

HUGO tamén está contento xogando coa súa irmá Alba e vendo a tele. BRAIS C. quere ser veterinario para coidar do seu can Soni.

RAÚL gústalle xogar ao fútbol, ás veces é porteiro, métenlle goles.

Páxina 25

arredor de nós

ÁNXELA vai ser pintora, gústalle xogar ao “pillapilla” con Uxía.

IAGO é moi boiño, ten moitos amigos e todos o pasan moi ben con el.

MARTÍN morre polo fútbol e quere moitísimo ás súas vaquiñas.

SOMOS OS SUPERNENOS E SUPERNENAS

DE 2º A PONTECESURES

Páxina 26

onde o mundo se chama Pontecesures

UN OFICIO CON MOITA TRADICIÓN

Chámome Verena Vieites Fernandes. A miña familia dedícase á venda de churros na churrer-

ía "LA CESUREÑA", dende hai catro xeracións, cando comezou a miña tataravoa Luísa.

Ela, á parte de ser a pioneira na miña familia, tamén o foi en Pontecesures e arredores.

Houbo épocas mellores, pero agora coa crise e co explotado que está o negocio xa non se

gaña tanto coma antes.

Na actualidade nós vendemos por mercados e romarías en: Vilagarcía, A Estrada, Melide,

Padrón, Caldas, Forcarei, Lalín, etc. Traballamos os luns, martes, mércores, sábados e do-

mingos. Tamén, algún xoves e venres que nos cadre. Acostumamos traballar dez horas

aproximadamente.

Tárdase sobre vinte minutos en montar un posto de churros.

Para preparar a masa, o primeiro que hai que facer é quentar a fariña (se vai frío) senón non

fai falla. Mentres peneiras a fariña, pos a ferver a auga e bótaslle un cacharriño de sal. Des-

pois, cando a auga fer-

va, bótaslle a fariña e

coa pa, amasas. Logo a

masa métela no molde

e vas cortando os chu-

rros (o aceite ten que

estar ben quente,

senón saen aceitados)

e, cando estean ben

torradiños, bótanse na

bandexa. Así xa están

listos para a venda.

Ademais dos churros

normais, tamén se ven-

den churros de choco-

late, porras de crema e

roscas.

Á miña avoa, actual

xefa, gústalle moito o

oficio porque lle en-

canta tratar coa xente, coñecer novos sitios e ata lle gustan os madrugóns que se ten que pe-

gar. A min en cambio non me agrada nada porque hai que levantarse moi cedo, e é un traba-

llo moi duro para calquera rapaz.

Verena Vieites Fernandes

2º de ESO Curso 2012/2013

Páxina 27


A FEIRA DO

AUTOMÓBIL

No ano 1925, un grupo de amigos e

veciños de Pontecesures comezaron a

pensar na idea de levar a cabo unha

feira do automóbil.

Esta idea naceu porque nas feiras de

cabalos que daquela se celebraban

pola zona, no medio dos animais,

expoñíase algún vehículo para a súa

venda. Daquela, se había feiras de

cabalos, que eran o medio de

transporte da época, por que non

podía haber feiras de automóbiles,

que xa comezaban a verse nas

estradas?

Con este pensamento os señores

Eugenio

Escuredo e

Salvador Sierra

viaxaron a Alemaña, onde

se celebraba unha feira do

automóbil. Cando regresaron,

informaron aos seus compañeiros do

que viran e puxéronse a traballar.

Durante 3 días a feira recibiu máis de

10.000 visitas. Había expostos 598

vehículos e o valor do material

superaba os 5 millóns de pesetas da

época.

Como tivo tanto éxito, a feira

celebrouse de novo en 1926.

O responsable de celebrar a Feira Do

Automóbil na actualidade é Antonio

Ferro, o presidente da Asociación.

Alba, Ángela, Aharón, Borja, Jacobo

e Iria.

1º ESO CURSO 2012/2013

ENTREVISTA A D. ANTONIO FERRO, RESPONSABLE DA ORGANIZACIÓN DA FEIRA DO

AUTOMÓBIL ANTIGO E DE OCASIÓN DE PONTECESURES

O día 11 de abril contamos coa

oportunidade de conversar no noso

centro con D. Antonio Ferro, a per-

soa que se responsabiliza da organi-

zación desta feira nos últimos anos,

un labor que require tempo e esforzo

pero que tamén esperta o entusiasmo

de quen, a pesar das dificultades

destes tempos de austeridade, aínda

non perdeu a motivación necesaria

para que esta celebración xa clásica

en Pontecesures siga adiante.

1. Dende cando é vostede o organizador da Feira do automóbil e cales fo-

ron as motivacións que o levaron a poñerse á fronte deste evento? Pois levo xa nisto sete anos. Todo partiu da miña afección por coleccionar motos antigas. A

través dese interese meu, entrei en contacto con outras persoas da vila e de fóra dela coas

mesmas inquietudes. Por iso, un ano xurdiu a idea, falando entre nós, de rescatar aquelas an-

tigas feiras do automóbil tan nomeadas que se fixeran en Pontecesures.

2. Cal das feiras garda con mellor recordo? Pois quizais a primeira, porque ten un valor sentimental e simbólico, polo esforzo que su-

puxo e a motivación que tiñamos todos en levala adiante. Non me refiro a que tivese máis

éxito comercial ou actividades máis destacadas, senón polo entusiasmo que espertou en nós.

Tamén foi cando se fixo a réplica do monumento do automóbil

De todas formas convén lembrar que nós quixemos homenaxear aquela serie das catro feiras

iniciais (1925,1926,1950 e 1954), que tiveran tanto éxito de público. Daquela tede en conta

que Renfe poñía trens especiais dende Vigo e A Coruña para a Feira do Automóbil de Ponte-

cesures. Nalgún xornal da época chégase a falar de 100.000 visitantes nalgunha delas, qui-

zais esaxeradamente, pero en todo caso si que conseguiran converter isto nun evento moi im-

portante para un concello que acababa de crearse, porque antes de 1925 Pontecesures aínda

pertencía a Valga.

O Coche de Pedra O Coche de Pedra O coche de Pedra é un monumento situado na rúa

San Lois, en Pontecesures. Inaugurouse no 1985 en

conmemoración da I Feira do Automóbil celebrada

en España, que tivo lugar neste pequeno concello o

día 27 de Xuño de 1925. O monumento é unha répli-

ca do primeiro coche que circulou por Galicia coa

matrícula PO-2. Nel aparecen reflectidos os nomes

de todas as persoas que contribuíron á celebración

daquela feira. Dous deles foron Carlos Maside, o

famoso pintor, e o escritor Castelao. O actual coche

é de pedra, pero o monumento orixinal era diferente.

Fíxose unha reconstrución en pedra para poder con-

servalo mellor e para que non se deteriorase.

Ligia, José Jaime, Claudia e Micaela, 1º ESO

Páxina 28


ENTREVISTA A D. ANTONIO FERRO, RESPONSABLE DA ORGANIZACIÓN DA FEIRA DO

AUTOMÓBIL ANTIGO E DE OCASIÓN DE PONTECESURES

O día 11 de abril contamos coa

oportunidade de conversar no noso

centro con D. Antonio Ferro, a per-

soa que se responsabiliza da organi-

zación desta feira nos últimos anos,

un labor que require tempo e esforzo

pero que tamén esperta o entusiasmo

de quen, a pesar das dificultades

destes tempos de austeridade, aínda

non perdeu a motivación necesaria

para que esta celebración xa clásica

en Pontecesures siga adiante.

1. Dende cando é vostede o organizador da Feira do automóbil e cales fo-

ron as motivacións que o levaron a poñerse á fronte deste evento? Pois levo xa nisto sete anos. Todo partiu da miña afección por coleccionar motos antigas. A

través dese interese meu, entrei en contacto con outras persoas da vila e de fóra dela coas

mesmas inquietudes. Por iso, un ano xurdiu a idea, falando entre nós, de rescatar aquelas an-

tigas feiras do automóbil tan nomeadas que se fixeran en Pontecesures.

2. Cal das feiras garda con mellor recordo? Pois quizais a primeira, porque ten un valor sentimental e simbólico, polo esforzo que su-

puxo e a motivación que tiñamos todos en levala adiante. Non me refiro a que tivese máis

éxito comercial ou actividades máis destacadas, senón polo entusiasmo que espertou en nós.

Tamén foi cando se fixo a réplica do monumento do automóbil

De todas formas convén lembrar que nós quixemos homenaxear aquela serie das catro feiras

iniciais (1925,1926,1950 e 1954), que tiveran tanto éxito de público. Daquela tede en conta

que Renfe poñía trens especiais dende Vigo e A Coruña para a Feira do Automóbil de Ponte-

cesures. Nalgún xornal da época chégase a falar de 100.000 visitantes nalgunha delas, qui-

zais esaxeradamente, pero en todo caso si que conseguiran converter isto nun evento moi im-

portante para un concello que acababa de crearse, porque antes de 1925 Pontecesures aínda

pertencía a Valga.

Páxina 29


3. Por que tivo tanta repercusión esta feira, logo?

Porque decatádevos de que daquela, en 1925, circulaban moi poucos coches aínda. Quizais

podía pasar pola estrada xeral un pola mañá e outro pola noite. Imaxinade o que foi para a

xente da época ver aparcados 400 ou 500 coches no peirao de Pontecesures

4.Canto custa organizar a feira e conta co apoio económico dalgún organismo

oficial ou privado?

A deste ano ten un custo moi baixo. A nosa previsión inicial era levala a cabo en maio,

coma sempre, e que se situase na zona do porto de Pontecesures, como era tradicional. Pero

este ano había que reducir moito o orzamento e montala alí supoñía contratar unha carpa,

que encarece moito, ademais de pagarlle á Autoridade Portuaria unha taxa similar á que nos

cobrou o ano pasado simplemente por utilizar uns terreos que son da súa xurisdición (1907

euros), cantidade que nos pareceu desorbitada. Por iso decidimos celebrala nos terreos do

recinto escolar e no pavillón de deportes, para evitar estes gastos. O que máis vai custar este

ano son os anuncios da feira en revistas especializadas.

En canto a apoios económicos, contamos de momento só co Concello de Pontecesures.

Tamén lle solicitamos a La Caixa a súa colaboración, pero aínda non está confirmada. Logo

hai a colaboración persoal de moitos particulares que axudan na organización do evento.

5. Que ten que facer para conseguir que traian tantos vehículos antigos?

Simplemente contactar coas persoas que teñen eses vehículos, con asociacións vinculadas

con este mundo e convencelos para que participen, ben para expoñelos ou ben para

vendelos.

6. Que actividades vai haber este ano?

Vai haber vehículos aparcados no recinto escolar e no pavillón estarán os recambios,

accesorios e produtos á venda. Tamén uns paneis que explican a historia da feira.

Pois moitas grazas por concedernos esta entrevista e desexámoslle que esta

feira sexa un éxito.

Grazas a vós por interesarvos por esta celebración.

Iván, Álvaro, Jennifer, David García

1º ESO, Curso 2012/2013

Páxina 30


O RÍO ULLA O río Ulla nace en Olveda (Antas de Ulla).

Ten unha extensión de cunca de 2764 quiló-

metros cadradros. É a segunda máis impor-

tante de Galicia despois da do Miño. Desem-

boca na ría de Arousa e percorre as provin-

cias de Lugo, A Coruña e Pontevedra. Este

río só ten un encoro: o de Portodemouros,

construído no ano 1967. Atópase entre os

conce-llos de Arzúa e Vila de Cruces, ade-

mais de asolagar terras dos concellos de San-

tiso e Agolada.

Entre os espazos naturais de maior interese

paisaxístico, están as chamadas Torrentes de

Mácara (no concello lugués de Palas de Rei),

un tramo do río formado por moitas ferven-

zas, pozas e rápidos nos que se celebra anual-

mente un campionato ibérico de kaiak extre-

mo e que forman un conxunto de grande be-

leza.

Ademais, ao longo do seu curso podemos go-

zar de moitas praias fluviais como a de A-

gronovo (situada no concello de Vedra), ou a

de Vilarello (situada en Catoira).

A parte destas praias, tamén é necesario des-

tacar algún outro tramo do río, como as pes-

queiras de Herbón, que están situadas no con-

cello de Padrón. Estas pesqueiras, foron un

sistema de pesca ideado polos romanos para

atrapar aqueles peixes que quedaban nas re-

des .

Actualmente aínda se seguen utilizando para

a pesca da lamprea.

Páxina 31


No río Ulla pódense practicar algúns

deportes de especial interese. O máis

destacado é o piragüismo. Hai un club

situado en Pontecesures e outro no concello

de Catoira.

En canto ás especies de flora que nos

atopamos nas beiras do río, debemos

mencionar en primeiro lugar as árbores que

forman o bosque de ribeira: ameneiros,

salgueiros, freixos e carballos. No tramo final

do río, preto da desembocadura, destacamos

o carrizal, como o que hai no concello de

Dodro. A vexetación do carrizal é variada: a

espadana amarela, o fento real...

Polo que respecta á fauna, as aves máis

comúns destas zonas son: os corvos mariños,

gaivotas, rascóns, ánades reais, galiñas de

río, garzas reais, garzotas comúns... Entre as

aves de rapina, os máis abundantes son os

miñatos, xunto aos azores e os gabiáns.

Tamén hai pegas, carrizos, lavandeiras,

merlos acuáticos, martiños peixeiros,

papuxas das amoras, etc... Estas variedades

de aves, fan do río un paraíso para os seus

observadores.

Por suposto tamén hai anfibios como: os

limpafontes, as salamántigas, as ras, os sapos

e as serpes de auga.

Tamén hai especies en perigo de extinción

por culpa da contaminación, como a náiade

ou mexillón de río, un molusco cunha forma

semellante ao dun mexillón ou a unha grande

ameixa de mar. Ademais, a toupa de río, un

pequeno mamífero semiacuático que habita

nas ribeiras e regatos do curso alto, tamén

está en perigo.

O río Ulla actualmente está contaminado

pola acción de moitas empresas e antigas

explotacións mineiras a ceu aberto que verten

residuos nos seus afluentes. Pero non só se

contaminan as augas polos residuos das

industrias, senón tamén polas augas “sucias”

que proveñen das nosas casas.

No río hai varias especies invasoras que

alteran o ecosistema, por exemplo: os

eucaliptos, especies de árbores típicas de

Australia que se adaptaron moi ben ao noso

ecosistema húmido, o que fai que crezan moi

rápido e as robinias, árbore coas follas de cor

verde amarelentas .

Hai un proxecto que se chama Margal Ulla,

que consiste en mellorar o contorno sen ser

alteado polo home, para que así as especies

que habitan nel poidan levar unha mellor

vida. Podedes consultar máis sobre este

proxecto no enderezo:

http://margalulla.xunta.es/es

Sofía , Lorena, Raquel, Manuel, David

Bernal, Fernando, Xenxo

1º ESO, Curso 2012/2013

http://margalulla.xunta.es/es

Páxina 32


COÑECEMOS O CAMIÑO

Durante o primeiro trimestre deste curso os nenos e nenas de 4ºA estivemos traballando e

aprendendo máis cousas sobre o Camiño de Santiago e, sobre todo, do Camiño Portugués

que é o que pasa polo noso concello.

O primeiro que fixemos foi ler información sobre distintos aspectos do Camiño de Santiago:

orixes históricas, os distintos camiños a Santiago, a vestimenta do peregrino medieval e ac-

tual e os símbolos e sinais do camiño. Logo afondamos na información máis concreta do Ca-

miño Portugués: as etapas deste camiño, lendas relacionadas co apóstolo Santiago, outras

lendas do camiño e rematamos coa gastronomía do camiño portugués.

Nas clase de plástica fixemos dous murais, un dun peregrino medieval e outro dun actual.

Fomos de visita ao albergue de peregrinos de Pontecesures, onde nos puxeron o primeiro se-

lo na nosa credencial:

Páxina 33


Tamén fixemos un tramo do camiño andando: Dende Pontecesures a Padrón. Alí vimos o

Pedrón na Igrexa de Santiago. Incluso tivemos forzas para volver ata Pontecesures tamén

andando.

Na biblioteca, un técnico do Xacobeo deunos máis información e proxectáronnos un vídeo

sobre o camiño.

Finalmente fixemos o camiño portugués de forma virtual, é dicir, fixemos as 6 etapas que hai

dende Tui ata Santiago. Para conseguir selar a credencial tiñamos que ir superando unha fi-

cha por cada unha das etapas (algunhas eran fáciles, pero outras non o foron tanto). Ao con-

seguir selar a credencial en todas as etapas conseguimos a nosa Compostela, que é o diploma

que lle dan aos peregrinos que fan o camiño.

Agora, se queres, podes entreterte un pouco facendo a seguinte proba:

Busca na sopa de letras 8 partes da vestimenta do peregrino medieval.

........................................................

........................................................

........................................................

........................................................

........................................................

........................................................

........................................................

........................................................

Consulta o noso traballo no seguinte enderezo:

www.blogoteca.com/trasnoparoleiro/index.php?cod=121804

Tamén podes ver o seguinte vídeo no enlace:

www.youtube.com/watch?v=l9KNKBeCxuQ Alumnado de 4º A de Primaria

E S P O R T A S C I

N S O B D Q R Z A U

M O C I L G B R B M

R M A L F O R X A S

T B N M A L E S Z U

U R I C A V B N A O

O E T O T H I D Ñ F

V I E I R A P N V L

D R Ñ T U N I C A D

B O R D O N H S U C Solucións: Alforxa, bordón, cabaza, esclavina,

esporta, sombreiro, túnica e vieira.


http://www.youtube.com/watch?v=l9KNKBeCxuQ

Páxina 34


OS CLUBS DEPORTIVOS DE PONTECESURES

C.B. RÍO ULLA Foi creado por uns Mestres do colexio CPI Pontecesures: Manuel Amoe-

do e Xosé Ramón Martínez, na tempada 1985-1986. Neses principios o

club trasladouse durante catro anos a Padrón. Tras quince anos de vida,

no 2001, o C.B. Cesures e o C.B. Valga uníronse para facer un equipo

máis sólido e con máis medios.

Actualmente, o club conta con máis de 100 xogadores federados, 9 equi-

pos e 7 adestradores.

Ten arredor dos 150 socios, entre eles Andrés Quintá, presidente do Extrugasa, que colabora

co club C.B. Río Ulla. Entre estes socios tamén

se encontran moitos dos pais e nais dos xogado-

res/as, entre eles a súa presidenta Mónica Espa-

das, que colaboran en gran medida para que

este proxecto se faga realidade ano tras ano.

Por último, facemos unha mención especial a

unha destas persoas que comezou co traballo

desde o principio e fai posible que este club si-

ga cara a adiante, “Fruqui”, que comezou como

xogador, logo como adestrador e finalmente

como peza clave da directiva.

ULLA C.F.

Este club de fútbol comeza unha nova etapa no ano 2012 grazas ao esforzo

dun grupo de pais e nais de Pontecesures que na súa maioría tamén forman a

directiva deste club e que fixeron posible que os nenos/as e veteranos da vila

teñan a posibilidade de practicar o seu deporte preferido, o fútbol. Entre eles

está o seu presidente Ricardo Somoza “Richard”.

Este club ten a súa sede na cima do histórico barrio do Porto, en Pontecesures,

e alí mesmo está situado o campo de herba sintética chamado “ Ramón Dié-

guez”, onde se celebran durante a semana os numerosos adestramentos e a fin de semana as

diferentes competicións.

O club conta con numerosas categorías

inferiores que compiten nas categorías de

Pre-Benxamín, Benxamín A e B , Alevín,

Infantil e Cadete, que fan posible que de-

cenas de rapaces de Pontecesures practi-

quen deporte. O club tamén conta cun

equipo federado de veteranos que compite

na máxima categoría.

Páxina 35


CLUB NÁUTICO PONTECESURES

Este club é tamén un histórico desta vila que ten moitas historias e conseguiu

os logros deportivos máis importantes desta vila no deporte do piragüismo.

O presidente deste club que fai posible todo isto é Ángel Barreiro que fai un

gran labor neste mítico club náutico xunto a diversos adestradores como po-

de ser Javier Bouzas.

Este presidente e os diversos adestradores levan moitos rapaces da vila de

Pontecesures e de vilas e ciudades dos arredores. Incluso moitos destes rapa-

ces deste club náutico

pasan a formarse máis

profesionalmente no piragüismo no Cen-

tro de Alta Tecnificación de Pontevedra.

Os rapaces que forman parte do club son

de moitas categorías (infantil,cadete, xu-

venil …) teñen diversas actividades e

participan en moitos campionatos impor-

tantes como: probas do calendario galego

e español como regatas copa de España,

Campionato de España de pista, Mara-

tóns,Travesías, Ascensos e Descensos da

Copa de España.

OS CLUBS NO CPI DE PONTECESURES

O labor destes tres clubs a nivel educativo e formati-

vo é moi importante dentro do concello de Pontece-

sures e arredores xa que lles facilita aos nenos/as a

posibilidade de practicar diferentes actividades físi-

cas que axudan á súa formación física e tamén á súa

formación como persoas.

Dende o colexio téntase dirixir aos rapaces cara a es-

tas propostas deportivas e colaborar o máximo posi-

ble con estes clubs, realizando diferentes actividades

dentro e fóra do colexio como poden ser: xornadas de

iniciación ao piragüismo no club náutico de Pontece-

sures, campionatos e torneos de baloncesto e fútbol sala a nivel centro para promocionar a

práctica destes principais deportes locais.

Traballo realizado polos mestres e alumnos/as de 5ºA

Páxina 36

as musas tamén sentan en pupitres

Os alumnos de terceiro A

de primaria ao longo do

curso elaboraron unha se-

rie de poesías.

Páxina 37


Páxina 38


O AMOR O amor é belo,

o amor é triste,

e ao ser belo e triste o amor existe.

A min gústame o amor, pode que a ti tamén

e fará moito calor

se os dous temos ilusión. (Estela)

O AMIGO XOÁN

Debuxo un gato na area

á beiriña do mar.

a onda xigante alcánzao, o gato ri e rasca a panza.

No patio xogo, xogo e pásoo moi ben

cos meus amigos divírto-

me e eles tamén.

(Luismi)

NO PATIO No patio do colexio

xogo coa miña amiga,

xogo todo o tempo e fágolle cosquillas.

Animo ao meu primo cando xoga un partido

sempre acaba gañando

é o mellor do equipo. (Noelani)

O COLEXIO

No patio xogo, xogo,

encántame o balón

ata que me canso e vou para a casa.

En Informática xogo divírtome un montón,

co meu ordenador

son un campeón. (Borja)

O FÚTBOL

No fútbol se gaña

e se perde

nós gañamos contra o Conxo.

Perdemos na casa e non temos copas,

hai que xogar limpo

e non enfadarse. (Ángel)

A ESCOLA

Eu vou á escola

e sempre o paso divertido

xogo cos meus amigos eso está sabido.

Pola tarde como,

fago os deberes, vexo a tele

e vou para os xoguetes.

(María)

O COLE O cole é o meu

lugar favorito,

nel podo aprender e é divertido.

Fago contas e escribo moito

cos meus amigos xogo

e ríome sempre. (Amélie)

A BOLBORETA

A bolboreta

voa e voa

sen deixar rastro coas súas ás voa

A bolboreta sobe e sobe

ata chegar

á primeira nube. (Icíar)

DONA XOANIÑA

Dona xoaniña

foi ao prado

entretívose moito e esqueceu o recado.

A pobre xoaniña marchou a voar

contenta quedou

e volveu ao seu fogar. (Rubén)

UN BICHIÑO

Aquí hai un bichiño

alongadiño e grandón,

vive nunha col co seu amigo caracol.

Os dous xogan moi ben xuntos

axúdanse como insectos

moi amiguiños. (Samuel)

XOANIÑA

Xoaniña, xoaniña

ven aquí

teño unha sorpresa para ti.

Teño un vermiño que che vou ensinar

un vermiño para ti

que che vai gustar. ( Nerea)

O MEU ORDENADOR

No meu ordenador

xogo ao tren.

xogo, xogo e xogo e o fago moi ben.

Eu xa sei xogar porque aprendín

en informática

xunto a un xardín. (Cristina)

A ESCOLA

Eu veño ao colexio

todos os días,

traio a merenda que marabilla!

Somos quince na clase nove nenas e seis nenos,

pero cando soa o timbre

xogamos todos xuntos. (Carla)

XOANIÑA

Había unha vez

unha xoaniña

que se chamaba Maruxiña.

Era moi bonita aquela xoaniña

era tan pequeniña

esa xoaniña. (Julián)

VERÁN

Un día de verán

casan dous tabáns.

María e Xoán casan en Tatabán.

Teñen seis padriños para cinco fillos

moi espabilados

e tamén moi listos. (Paula)

Páxina 39


Páxina 40


páxina 41

os andeis do maxín

XOCAS E O

PENDENTE DE

FREDDY KRUEGER

Freddy Krueger estaba en paro e necesitaba

traballo. Dende que as súas películas non

tiñan éxito, non tiña nin para comer.

Camiñando pola rúa caviloso, fixouse nun

pequeno anuncio que había no taboleiro da

rúa Deputación, nunha pequena vila chamada

Pontecesures. Entre as ofertas fixouse nunha

que pedía un xardineiro con experiencia para

o concello. Esa mesma mañá acudiu ás

oficinas de emprego municipais. Cando a

funcionaria o viu, sorriu con satisfacción.

- Por fin me van agradecer algo os do grupo

de goberno. Ti es a persoa que estabamos

buscando. Non temos nin un peso para

comprar as tesoiras de podar e ti xa as traes

incorporadas. Quedas contratado!

Freddy sorprendeuse do fácil que fora

conseguir o traballo. Non estaba mal, pero

aos tres días xa lle parecía aburrido. Decidiu

no tempo libre ir xogar ao 3×3 cos rapaces.

Eles aceptárono porque non tiñan porteiro.

Na primeira parada xa pinchou o balón, así

que decidiu facer o seguinte saque cunha

pedra que había alí, coa mala sorte que lle

deu a un rapaz na cabeza. Freddy foi a toda

présa, colleuno e levouno aínda inconsciente

ao centro de saúde. Alí puxéronlle unha

venda, e, despois dun anaco, recobrou o

coñecemento. Freddy desculpouse e

preguntoulle se quería ir a Padrón. Alí había

festa, pois era Pascua e había atraccións. O

rapaz aceptou, así que colleron o primeiro

autobús que levaba a Padrón. Cando

chegaron, Freddy non se decatara de que non

sabía o nome do rapaz. Preguntoullo e o

neno, sorrindo, contestoulle que Xocas. A

Xocas gustáballe moito xogar na tómbola, así

que decidiron probar fortuna. O que gañase,

tocáballe unha minimoto, pero eles non

tiveron sorte e non lles tocou. Como Xocas

empezou a poñer cara triste, Freddy saltou

por riba do mostrador e montou na minimoto.

Pero non tiña gasolina. Entón, alporizado,

cortou coas coitelas varios premios e

empezaron a correr. Xocas tropezou cunha

pedra e caeu. Freddy ía atrás e, como

camiñaba mirando a ver se os perseguían,

tropezou co rapaz e caeu enriba del

furándolle a orella. Xocas empezou a chorar.

Freddy colleu un pendente que levaba e,

como o rapaz sangraba, púxollo a ver se así

se detiña o fluxo de sangue. Xocas calou

mais, ao ver o sangue, esvaeuse de novo.

Cando espertou e se viu na cama, recapitulou

todo o que pasara e pensou que fora un soño.

De súpeto, lembrouse da película que vira o

día anterior: a

de Freddy

Krueger, e

decatouse que

nela, todo o

que se soñaba,

se facía

realidade.

Asustado

saltou da cama

e foi ao baño.

Acendeu as

luces e

mirouse ao

espello. Tiña

un pendente

na orella

dereita con

forma de luvas con coitelas, e estaban

asinadas cun F!

Alumnado 2º ESO A- Candela Lafuente

López

Páxina 42

os andeis do maxín

O CAMBIO DE

FRANKENSTEIN

-Canastra do "lume prometeo"- Di o locutor

de radio.

Frankenstein está vendo un partido de

baloncesto no que xoga o seu ídolo

Prometeo. Frankenstein adórao moitísimo e

gustaríalle ser coma el; pero Prometeo, a

pesar de ser moi boa persoa, era moi feo, alto

e descompensado.

A pesar diso, Frankenstein someteuse a

cirurxía estética para ser tan alto coma o seu

ídolo; pero era moita altura a que lle tiñan

que aumentar, así que tiveron que coserlle

partes doutras persoas xa mortas. Tamén se

someteu a unha operación para facer a súa

cabeza máis grande e pálida, xa que

Prometeo a tiña así porque non tomaba o sol.

Unha vez rematada a recuperación, foi dar

unha volta para ver como reaccionaba a xente

ao velo e se de verdade a xente pensaba que

se parecía a Prometeo. Algo así pasou: á

xente non era que non se lle parecera ao

xogador, senón que o confundiron con el!

Querían autógrafos seus, os nenos e nenas

desexaban facer fotos con el, pitábanlle os

coches cando paseaba pola rúa...

Pero pasaron os días e a xente decatouse de

que Frankenstein era un impostor polo que

todo o mundo o rexeitaba.

Frankenstein non podía soportar o baleiro

nin o dano que lle fixeran as palabras de

resentimento de Prometeo nun programa

televisivo, así que decidiu mudarse a

Uganda. Alí, polo menos, ninguén o coñecía

aínda que dende o primeiro día andou triste:

non podía ver xogar ao seu admirado

Prometeo.

María Navarro Jamardo 2º ESO Curso 2012/2013

Páxina 43

os andeis do maxín

MICROCÁMARAS Estaba eu tan tranquila na miña habitación

escoitando música cando, de súpeto, soou o

teléfono móbil da miña nai. De alí a un

pouco, veu ela moi ilusionada dicíndome que

o meu tío Xoán viña á vila a pasar unhas

pequenas vacacións. Eu non me alegrei

moito, pois non o coñecía. A miña nai

dicíame que era unha boa persoa, aínda que

estivera no cárcere. Ela dicía que cambiara

moitísimo.

Esa mesma tarde fomos ao aeroporto, que

estaba a tres quilómetros, a recollelo. Cando

o vin por primeira vez, deime conta de que el

aparecía nunha foto na casa da miña amiga

Raquel. A súa nai e o meu tío saían nela.

Decidín que llo preguntaría máis tarde.

De entrada, pareceume moi simpático. Cando

se achegou, deume unha bolsa de caramelos.

Fixémonos amigos e non me separaba en

ningún momento del.

Un día decidín xogar aos espías, e perseguín

ao meu tío por toda a vila. De repente, vin

como se metía na casa da miña amiga Raquel

forzando a porta. Decidín ir e ver o que

pasaba. Entrei moi silenciosamente pola

porta e atravesei o salón. O meu tío estaba

colocando algo no marco que anteriormente

dixera, na que saía el e a nai de Raquel, coa

mala sorte que me viu. Veu correndo ata min

e pregoume que non dixera nada.

Pregunteille que facía e respondeume que

estaba poñendo unha microcámara para

vixiar á nai de Raquel. Explicoume que

anteriormente, antes de que eu nacera,

estaban namorados, pero cando entrou no

cárcere deixoulle de falar e púxolle unha orde

de afastamento. Díxome que seguía

namorado dela, e que por iso poñía unha

microcámara, para poder vela. Por iso non llo

podía dicir a ninguén. Eu saín correndo da

casa, e nun descampado preto de alí vin a

Raquel e á súa nai paseando. Preguntáronme

se estaba ben, que parecía preocupada. Eu

saín correndo, sen dar ningunha resposta.

Cheguei á miña casa e pecheime na miña

habitación. Case non saía da casa, non quería

volver ver ao meu tío.

Xa pasaran algúns días e o meu tío Xoán xa

marchaba da vila.

Tiven que ir e despedirme del, non dixera

nada aínda da microcámara, pero non podía

máis. Conteillo todo á miña nai e chamamos

á policía para que o detesen por entrar na

casa de Raquel e poñer cámaras. Viñeron a

por el e levárono. A miña nai díxome que

fixera moi ben en dicilo, que algúns segredos

se poden gardar pero outros non.

Candela Lafuente López, 2º ESO

Páxina 44

os andeis do maxín

OS PALLASETES DA CLASE

Nunha clase de 2º había tres nenos que soamente sabían facer o pallaso. A mestra e os

demais nenos/ás, xa estaban máis que fartos.

Entretiñan aos compañeiros, cando o que tiñan que facer era traballar (botaban peidos,

colgábanse do canón, berraban, rompían cristais e facían o calzón chinés....).

Toda a clase sabía as táboas menos eles, non sabían coñecemento, lengua, lingua,

matemáticas..... non sabían nada, o único que sabían era facer “pallasadas”.

As súas nais e os seus pais, decatáronse, enfadáronse e castigaron os nenos.... sen fútbol,

sen consola, sen excursións, sen festa de cumpre e con moitos deberes…

Daquela déronse conta de que facer pallasadas estaba mal porque non aprendían e

quedaban atrás dos seus compañeiros así que empezaron a portarse ben.

Polos pelos, non repetiron curso pero aprenderon unha boa lección: as pallasadas fanse

nos circos.

Nós fomos os autores deste conto. (2º A PRIMARIA)

Páxina 45

os andeis do maxín

FANTASÍA OU

REALIDADE? Xoana ía xogando polo xardín cando de

repente tropezou cunha pedra e caeu. Debido

a isto, quedou profundamente durmida.

Cando espertou, viu que estaba nun mundo

distinto ao seu e pensou que tiña que voltar o

antes posible.

Preto dela apareceu un grilo que lle dixo:

-Ola neniña! Ti non es de aquí, de Xúpiter,

verdade?

-Non, eu son da Terra-contestoulle Xoana

moi timidamente.

-Da Terra? Que nome máis estraño. E onde

está iso?- preguntoulle o grilo.

-A Terra, o planeta azul. Ten moita auga e

persoas coma min- díxolle ela.

-Perdoa polos meus modais, non me

presentei. Eu son Antonio , o grilo-

informoulle el.

-Ola, Antonio. Eu son Xoana. Pódesme

axudar a voltar ao meu planeta?-

preguntoulle a rapaza.

-Claro que si, pero temos que solucionalo

antes das 12, senón isto non tería sucedido-

aseguroulle Antonio-. Pero, non te

preocupes. Imos ver o que atopamos

Xoana e Antonio estiveron andando un bo

anaco. Antes de renderse, atoparon un reloxo

que podía facer retroceder o tempo. Á nena

ocorréuselle retrasalo ata a hora de antes de

tropezar coa pedra.

Entón, apareceu outra vez brincando polo

xardín e, cando se atopou coa rocha, saltou

por enriba dela. Despois, deuse a volta e

fixouse que nela estaba un grilo. Parecíase

moito a Antonio. A neniña parecéralle que lle

chiscara un ollo.

Sofía Rarís Frois

1ºESO CURSO 2012/ 2013

UNS PATÍNS CON

PODERES É un amor inexpicable. De que estou

falando? Da miña paixón pola patinaxe.

Vénme de familia: miña nai foi profesional e

crecín vendo o ben que o facía. Ela faleceu o

ano pasado. O seu soño era que eu tamén

fose profesional. Levo un ano adestrando

pero ata o de agora non consideraron que era

o suficientemente boa coma para competir.

Onte todo cambiou. Coma sempre, fun

adestrar pero, cando ía xa de camiño,

decateime de que me quedaran os patíns na

casa. Cando cheguei ao pavillón, xa temendo

unha rifa da miña adestradora, non sei como,

apareceron os patíns da miña nai dentro da

mochila . Tiven que adestrar con eles. De

súpeto, mirei para os patíns e volvéranse de

cor vermella! O pavillón enchérase de xente.

Estaba nunha competición e facíao moi ben.

Non durou moito o optimismo, xa que me dei

conta de que todo era produto da miña

imaxinación. Decateime nunha das

reviravoltas, cando acabei no chan.

Pasaron uns días e celebrábase unha

importante competición na miña localidade.

Ese día, desexando que sucedese o que

soñara días atrás, puxen os patíns da miña

nai. Collín forzas e saín á pista. Imaxineime

que estaba no pavillón e esta vez si:

sucedeume o mesmo que soñara. Grazas aos

patíns conseguín o ouro. Aquel día sentín a

presenza da miña nai e conseguín facer

realidade o meu soño: ser unha profesional.

Micaela Amarelle García

1º ESO Curso 2012/2013

Páxina 46

os andeis do maxín

A FIN DO MUNDO Un día, eu estaba na miña casa facendo os

deberes mentres meu pai estaba na sala

mirando a televisión, porque chegara de

traballar e, como era costume nel, ao vir,

sentara no sofá para descansar un anaco e ver

as noticias. Acórdome ben que eu estaba

estudando sociais cando meu pai chamou a

miña nai dicíndolle que nas noticias saíra que

a fin do mundo ía chegar. Eu, toda asustada,

fun xunto a eles e pregunteilles se iso era

verdade. Eles dixéronme que si, que en todas

as canles estaban

dando esa

noticia. Eu tiña

dez anos e

apenas entendía

por que o mundo

tiña que acabar,

pero despois do

que me explicara

meu pai, máis ou

menos xa tiña

unha idea de

como podía ser.

Propuxérame

que, antes de que

iso pasase, tiña que facer unha listaxe de

desexos que quería realizar xa había tempo.

Pois ben, fun ao meu cuarto, collín unha

libreta e un bolígrafo e marchei para o campo

para alí anotar eses desexos. Empecei polo

que podía facer coa miña familia.

Ocorréronseme un par de ideas. A primeira

era que podiamos organizar unha cea con

toda a familia e a segunda era que lle ía

regalar algo a cada un deles para

demostrarlles o cariño que lles tiña.

Continuei polos meus amigos. Ocorréuseme

que podiamos ir todos ao cine unha tarde e

tamén que, como estabamos en pleno verán,

podía celebrar unha festa na miña casa, na

piscina. Por último, seguín por un rapaz que

coñecera cando estabamos en párvulos e do

que me namorara dende o primeiro día que o

vin, sentimento que ía medrando co tempo.

Chamábase David. El non sabía que me

gustaba, simplemente pensaba que eu só o

consideraba un amigo. Nunca me atrevera a

dicirlle que me gustaba pero, como ía acabar

o mundo, pensei que sería necesario

sincerarme con el. Había moitas máis rapazas

namoradas del, así que, aínda que eu lle

dixese a verdade, todo ía quedar como

estaba. Estiven buscando o momento para llo

dicir a el, pero nunca

estaba só, así que non

me quedaba máis

remedio que

comentarllo diante de

todos. Un día na

escola puxémonos a

xogar na clase. O

xogo consistía en

que, se alguén te

elixía, tiñas que

desvelar un desexo.

Eu aproveitei ese día

e díxenlle diante de

todos que me

gustaba. Marchei a correr e, durante uns días

non tiña pensado volver ao colexio.

Uns días máis tarde púxenme a ver as

noticias con meus pais e dicían que o do fin

do mundo fora unha falsa alarma. Eu, coa

vergoña, cambieime de escola, non quixen

volver á que estaba, porque sabía que, se

volvía, todos se ían rir de min e que ía ser a

rapaza máis patética da escola. Dende esa,

ninguén volveu saber nada mais de min.

Verena Vieites Fernandes

2º ESO B Curso 2012/2013

Páxina 47

os andeis do maxín

A BICICLETA

FANTASMAL

A señora María del Mar (por todos

coñecida como "señora María") nacera en

Santiago de Compostela había xa noventa e

seis anos. Levaba desde os dez anos vivindo

en Bos Aires (Arxentina). A señora María

era unha señora de pelo branco e liso, ollos

azuis e pel morena. Era baixiña, moi

tranquila, e sempre cun sorriso na súa cara.

Ela sempre

axudaba a todos e

daba os mellores

consellos do

mundo, eses

consellos que só o

corazón sabe dar.

Era unha persoa

moi tolerante e

comprensiva. Non

viaxara moito co

corpo, pero si coa

súa mente. O que

máis lle gustaba

facer á señora

María era ler.

Ela e o seu

marido Marcos

tiñan catro fillas, dous fillos, seis netos, catro

netas, tres bisnetos e unha bisneta.

A señora María facía unha comida

familiar todos os anos, o 25 de xullo, para

celebrar a festa de Santiago Apóstolo. Aquel

ano tiña preparada unha sorpresa para ese

día. A señora María pediulle un favor moi

especial á súa familia.

Chegou o día 25 de xullo e na casa da

señora María estaba toda a súa familia. Non

faltaba ninguén. Ela estaba feliz de velos a

todos xuntos un ano máis. Despois da súa

sobremesa favorita, a tarta de améndoa, a

señora María pediu un minuto de atención:

-Quero darvos as grazas a todos por

vir e aproveito que estades todos xuntos para

pedirvos un favor moi especial: Gustaríame

que alguén da miña familia, cando eu morra,

peregrine a Santiago de Compostela e pouse

unha orquídea no centro da praza do

Obradoiro e outra orquídea nese anaco de

terra que hai entre o río Sar e o río Ulla antes

de que se unan un co outro.

A orquídea era a flor preferida da

señora María. A

praza do Obradoiro

e as beiras dos ríos

Ulla e Sar eran

lugares máxicos

para ela; O

primeiro, porque alí

pasara moitas horas

xogando cos seus

amigos e amigas

cando era pequena;

e o segundo, porque

fora alí onde o seu

pai coñecera á súa

nai.

Iago, un dos

netos da señora

María, levou a cabo

o desexo da súa avóa dous anos despois de

que ela morrera. Iago decidira facer o

Camiño Portugués en bicicleta. Empezou a

pedalear en Lisboa e pouco a pouco ía

camiño de Compostela. Todo para el era

novo. Coñeceu a moita xente, fixo un

puñado de amigos e amigas que pedalearon

xuntos durante varios días. Mentres as súas

pernas se enchían de quilómetros, Iago

enchíase de experiencias e aventuras

inesquecibles.

Páxina 48

os andeis do maxín

Cando faltaba só unha etapa para chegar a

Compostela, aconteceu algo moi estrano e

inesperado. Despois de almorzar todos

xuntos no albergue de Pontecesures, baixaron

para coller as bicicletas e chegar ese mesmo

día a Compostela. Iago estaba moi

emocionado pero... faltaba unha bicicleta. Si,

faltaba a bicicleta de Iago. Buscaron e

buscaron pero non a atoparon. Iago tomou a

decisión de seguir o camiño a pé. Quedara

en verse cos seus compañeiros e compañeiras

de camiño á noitiña na praza do Obradoiro.

Iago chegou a Compostela á tardiña.

Despois de deixar as cousas no albergue e

darse unha boa ducha, pasou por unha

floraría para mercar unha orquídea antes de

chegar ao Obradoiro. Unha vez alí, Iago

pousou a orquídea no centro da praza, como

lle prometera á súa avoa. Quedou pasmado

pola beleza e encanto do Obradoiro.

Unha vez xuntos outra vez os

compañeiros e compañeiras de camiño,

decidiron ir cear. Cando saían da praza, a

Iago pareceulle ver a súa bicicleta apoiada

nunha parede. Camiñou todo o rápido que

puido entre toda a xente que había, pero

cando chegou á que el cría que era a súa

bicicleta, xa non estaba. Iago estaba

convencido de que aquela era a súa bicicleta.

Ao día seguinte colleu o tren para ir a

Padrón e cumprir a segunda das súas

promesas. Baixou do tren, mercou unha

orquídea, preguntou polo paseo a carón do

río e alá foi. Cando chegou á confluencia dos

dous ríos, pousou a orquídea e sentouse a

contemplar a fermosura da paisaxe. Tiña a

sensación de que alguén o estivera

acompañando eses dous últimos días desde

que perdera a bicicleta en Pontecesures.

Cando se levantou para empezar a camiñar

de novo cara á estación de tren... alí estaba,

era a súa bicicleta apoiada nun banco. Non

había ninguén! Iago colleuna e empezou a

pedalear mentras non deixaba de pensar en

como chegara a súa bicicleta ata alí e quen a

trouxera.

Este conto foi realizado polos alumnos/as de

2ºB coa axuda do seu titor.

Páxina 49

os andeis do maxín

MICRORRELATOS

Cando me ían matar, soou o espertador.

Rubén Martínez Barreiro. 2º ESO A

Durante a guerra quedei durmido. Cando

espertei, non había ninguén alí.

José Luís Jamardo Buceta. 2º ESO A

Cando ela chegou, el xa tiña comido ao

presidente Obama dos Estados Unidos de

América.

Samuel Castro Dios. 2º ESO A

Abrín a neveira e estaba o ratiño Oliveira.

José Luís Miguéns. 2ºESO B

Cando rematei de estudar, non tiña pasado

nin un minuto.

Daniel Olivera García. 2º ESO B

Onte Xoán pediulle que prendera o

cachivache; el negouse.

María Navarro Jamardo. 2º ESO B

Viviu a mosca. Morreu a mosca.

Pablo Oliveira Chenlo. 2º ESO B

Bebía e bebía, mais a botella non se

baleiraba.

Francisco Refojo Lavandeira. 2º ESO B

Daquela o león espertou.

Laura Helena Von Hertwig Bernhardt. 2º

ESO B

Abrín a neveira. Alí estaba a Nutella.

Ethan Potel Gómez. 2º ESO B

Páxina 50

Vidal Bolaño: comeza a función

AUTOR, ACTOR,

DIRECTOR -1950, nace en Compostela no seo dunha

familia proletaria.

-Servizo militar en Ceuta.

-Preocupación polo cine desde a infancia.

-Estudos nas clases nocturnas do instituto

Xelmírez.

-Participa nas Xuventudes Obreiras

Cristiás, onde se inicia no teatro.

-1971, entra en contacto co equipo Lupa

(Euloxio R. Ruibal e Félix Casado) aos 20

anos, con quen coñece a realidade do

teatro popular galego.

-1974, funda o grupo de teatro profesional

Antroido, con Xaquín García Marcos.

-1976, casa coa actriz Laura Ponte.

-1977, logo do seu despido na entidade

bancaria na que traballaba, tiña como única

fonte de ingresos as obras nas que

participaba como actor.

-1984, colabora na creación do Centro

Dramático Galego e participa nas súas

montaxes como director, actor ou

encargado da iluminación.

-Apártase deste teatro institucional a causa

do seu profundo espírito crítico co poder

político.

-91-2002 Anos de maior produtividade

teatral, recibe numerosos premios.

-1992, casa coa actriz Belén Quintáns. Crea

o grupo Teatro do Aquí

-Morre de cancro de pulmón o 11 setembro

do 2002, aos 52 anos.

CONCEPCIÓN PROPIA DO

TEATRO -O seu teatro conta cunha profunda

influencia do cine, de formación

cinematográfica autodidacta.

-Interésase polo cine máis vangardista.

-Rompe co concepto tradicional do

decorado e os elementos escénicos.

-Crítica social e política.

LUCES, CÁMARA, ACCIÓN!

-Actor, director de sala e director artístico

da produtora CTV- Galaxia

-Dobraxe de películas ao galego para a

TVG.

-Participa en diversos proxectos

audiovisuais pioneiros do cine en galego.

-Adapta textos dos grandes escritores

galegos (Cunqueiro, Fole, etc.) ao cine.

1987, Novo de Parmuíde.

1989, Os outros feirantes; Sempre Xonxa.

1990, Morosos.

1991, O resplandor da morte; Memorias

dun parado.

1992, Un café de ollos verdes.

1997, A noiva de medianoite.

1999, A lingua das bolboretas; Amor

Serrano

2000, Un mundo de historias.

Episodio piloto da serie Morosos Varios

LETRAS GALEGAS 2013

Este ano a Academia decidiu homenaxear ao dramaturgo santiagués

pola súa longa traxectoria no eido teatral. En 4º de ESO fixemos

este traballo de síntese da súa carreira profesional que resume os

datos máis destacados da biografía, a obra e conta tamén con enla-

ces onde podedes visionar algunha das súas colaboracións cinema-

tográficas.

Páxina 51

ROBERTO VIDAL BOLAÑO NA REDE

www.culturagalega.org/noticia.php?id=21110 – BIOGRAFÍA

http://bvg.udc.es/paxina.jsp?id_obra=Abudoga+1&alias=Roberto+Vidal+Bola%

F1o&id_edicion=Abudoga+1002&formato=video&pagina=1&cabecera=%3Ca+href%3D%

22ficha_obra.jsp%3Fid%3DAbudoga+1%26alias%3DRoberto+Vidal+Bola%F1o%

22+class%3D%22nombreObraPaxina%22%3EA+burla+do+galo%3C%2Fa%

3E&maxpagina=2&minpagina=1 – FRAGMENTO DA REPRESENTACIÓN DE “A burla

do galo”

www.youtube.com/watch?v=ob7opMV-xks – FRAGMENTO “Lingua das bolboretas”.

Sergio Martínez Gómez, 4º ESO

UN TRABALLO BEN RECOÑECIDO

Premio Abrente (1976, 1978, 1980). Premios Max de Teatro (2001).

O Facho (1977, 1979). Premios Rafael Dieste (1992,1997).

Medalla de ouro (1983, 1984). Premio Eixo Atlántico.

Premio Álvaro Cunqueiro 1991 con Saxo Tenor. Premio Maruxa Villanueva, 2001

Premio Xacobeo (1992). María Casares da AAAG (1998,

1999, 2001, 2003).

VIDA CURTA PERO

PRODUCIÓN INTENSA

1965, publicación da súa primeira obra.

Teatral.

1978, Laudamuco, Señor de ningures, Le-

daíñas pola morte do Meco.

1992, Bailadela da morte ditosa; Escribe e

dirixe Agasallo de sombras, en colabora-

ción co CDG, cuxa representación lle cau-

sa represalias; Cochos; Días sen gloria.

1993, Saxo Tenor.

1996, Touporroutou da lúa e do sol.

1998, Doentes; A ópera de patacón; Ras-

tros.

2001, Mar revolto.

2003, Animaliños; Integral.

2004, A burla do galo.

2005, As actas escuras, obra polémica e

perseguida.

Vidal Bolaño: comeza a función

http://www.culturagalega.org/noticia.php?id=21110

http://bvg.udc.es/paxina.jsp?id_obra=Abudoga+1&alias=Roberto+Vidal+Bola%F1o&id_edicion=Abudoga+1002&formato=video&pagina=1&cabecera=%3Ca+href%3D%22ficha_obra.jsp%3Fid%3DAbudoga+1%26alias%3DRoberto+Vidal+Bola%F1o%22+class%3D%22nombreObraPaxina%22%3EA+burla+do+





http://www.youtube.com/watch?v=ob7opMV-xks

Páxina 52

risos e sorrisos

TIRAS CÓMICAS DO ALUMNADO DE 6º

Páxina 53

risos e sorrisos

Páxina 54

risos e sorrisos

o voceiro do piÑeiro manso 2013

Education