O entroido no 3º ciclo

A mitoloxía galegaDende o inico dos tempòs, o ser humano utilizou a mitoloxía para como unha maneira para explicar a orixe do mundo, os desastres naturais, os cambios estacionais, etc, é dicir todos os sucesos que non podía entender.

Cada motoloxía ten os seus propios personaxes e seres característicos, por exemplo, Zeus, Afrodita, Hera, Apolo…na mitoloxía grega e Xúpiter, venus, Xuno…na mitoloxía romana.

En Galicia a crenza de seres míticos chegou a ser tan profunda que se converteron nos compañeiros dos galegos. A fronteira entre o real e o imaxinario cada vez distinguíase menos polo que volveuse habitual pensar que os mouros paseaban polas feiras; tamén se cre que moitos animais anuncian a sorte; ou crese tamén na presenza de lobishomes e outros seres nas aldeas.

Estas criaturas sobrenaturais veñen dadas pola necesidade do home de dar explicacións aos fenómenos cotiáns. A explicación que o ser humano deu ós sucesos do mundo non sempre respondeu ao razoamento científico. Antes que a ciencia, a tradición popular, a maxia e a mitoloxía foron elementos clave para que os humanos soubeses enfrontarse cos fenómenos naturais.

En Galicia hai moita xente que di que se coñece moi pouco acerca das crenzas mitolóxicas desta terra pero sábese que están moi ligadas aos procesos da natureza. A relixión católica provocou que moitos seres da nosa mitoloxía se convertesen en figuras diabólicas, que eran impensables que conviviran con Deus.

Estes mitos, moitos convertidos en lendas, enriquecéronse con elementos fantásticos relacionados coas vidas nos castros. Tamén elementos artísticos gravados sobre rochas cuxa orixe é misteriosa, convertéronse en símbolos que a xente atribuiu a seres fantásticos.

Vicente Risco investigou sobre os seres mitolóxicos e di que a razón e a ensinanza son indispensables para transmitir coñecementos científicos. En palabras del mesmo “a cultura tradicional galega é, no seu corpo fundamental, unha cultura cristiá de feitío medieval, de orixe eclesiástica, predominante monacal que, como outras moitas da Europa moderna, conservou incrustados unhas veces, embebidos e incorporados outras, unha chea de elementos antigos”( Etnografía).

A cultura popular galega está chea de seres mitolóxicos que interveñen na vida dos campesiños que viven con eles nas aldeas. Estes seres, ás veces, benefician aos humanos, e outras cas.tíganos

O que nos leva ao diseño de...

Todos entramos facendo de Santa Compaña

Para rematar… unha queimadaMouchos, coruxas, sapos e bruxas;demos, trasnos e diaños;espíritos das neboadas veigas,corvos, pintegas e meigas;rabo ergueito de gato negroe todos os feitizos das menciñeiras...Podres cañotas furadas,fogar de vermes e alimañas,lume da Santa Compaña,mal de ollo, negros meigallos;cheiro dos mortos, tronos e raios;fuciño de sátiro e pé de coello;ladrar de raposo, rabiño de martuxa,oubeo de can, pregoeiro da morte...Pecadora lingua de mala mullercasada cun home vello;Averno de Satán e Belcebú,lume de cadavres ardentes,lumes fatuos da noite de San Silvestre,corpos mutilados dos indecentes,e peidos dos infernais cus...Bruar da mar embravecida,agoiro de naufraxios,barriga machorra de muller ceibe,miañar de gatos que andan á xaneira,guedella porca de cabra mal paridae cornos retortos de castrón...

Con este cazolevantarei as chamas deste lumeque se asemella ao do infernoe as meigas ficarán purificadasde tódalas súas maldades.Algunhas fuxirána cabalo das súas escobaspara iren se asulagarno mar de Fisterra.Ouvide! Escoitade estos ruxidos...!Son as bruxas que están a purificarsenestas chamas espiritosas...E cando este gorentoso brebaxebaixe polas nosas gorxas,tamen todos nós quedaremos libresdos males da nosa almae de todo embruxamento.Forzas do ar, terra, mar e lume!a vós fago esta chamada:se é verdade que tendes máis poderca humana xente,limpade de maldades a nosa terrae facede que aquí e agoraos espiritos dos amigos ausentescompartan con nós esta queimada.

Cun pote no centro e todos á vez