Vento da Ruña

1

Índice

Samaín…………………………………………………………………………………………………………………….3

Magosto e carreira solidaria……………………………………………………………………………9

Nadal……………………………………………………………………………………………………………………….11

Día da Paz…………………………………………………………………………………………………………….15

Entroido…………………………………………………………………………………………………………………18

Pascua…………………………………………………………………………………………………………………….20

Día do Libro………………………………………………………………………………………………………….22

Contacontos………………………………………………………………………………………………………….24

Protexendo o Camiño………………………………………………………………………………………25

Saídas……………………………………………………………………………………………………………………..26

O espíritu do bosque……………………………………………………………………………..26

Santiago…………………………………………………………………………………………………….27

Storytelling………………………………………………………………………………………………29

The Kid…………………………………………………………………………………………………………30

Os Laranxiños……………………………………………………………………………………………………31

Art…………………………………………………………………………………………………………………………….46

Michigan………………………………………………………………………………………………………………50

1º curso………………………………………………………………………………………………………………….52

2º curso………………………………………………………………………………………………………………….56

Voz Natura……………………………………………………………………………………………………………59

Vento da Ruña

2

3º e 4º curso…………………………………………………………………………………………………………60

Contos do mar…………………………………………………………………………………………………….66

Lendas…………………………………………………………………………………………………………………….74

Adiviñas……………………………………………………………………………………………………..…………76

Refráns…………………………………………………………………………………………………………………..78

Trabalinguas……………………………………………………………………………………………………….80

Cine………………………………………………………………………………………………………………………….82

Mascotas…………………………………………………………………………………………………………………84

Receita……………………………………………………………………………………………………………………85

Despedida 6º…………………………………………………………………………………………………………86

Vento da Ruña

3

Na semana da festividade de Todos os Santos celebramos, como sempre, o Samaín no cole.

Fixemos o noso tradicional concurso de cabazas, que estiveron expostas toda a semana.

As gañadoras foron: o hórreo de Sheyla, o pallaso de Iria, a xoaniña de Mirian e o Minion de Andrea. Preciosas!

Vento da Ruña

4

Ademais fixemos o concurso de contos de medo. Velaquí os gañadores:

,

Érase unha vez unha pantasma, un lobo e un vampiro. Isto ocorreu en Pino de Val fai moito

tempo. Un día, o vampiro, chamado Juanito, a pantasma, chamada Dona Xosefa e o lobo

chamado Pepe foron a Pino de Val. O vampiro converteu a todos en vampiros. Despois foron

nun avión que se dirixía a China. Antes de coller outro avión e ir a Rusia o vampiro mordeulle a

todos e así fixeron en todos os países do mundo.Cando se fartaron de comer, foron ao Sol e o

vampiro desapareceu por ir ao sol. A pantasma, o lobo e os demais choraron sen parar. As

bágoas caeron enriba do vampiro e sobreviviu.

Paula Rodríguez Castelo 2º

O colexio das cabazas

Este ano polo Samaín os nenos de Pino de Val estaban esperando a ver o que

tramaban os profesores. Nos pensamos que estaban facendo o de sempre, o concurso de

cabazas, cando entramos dixemos: - Que feas son! Ningunha vai gañar! E, de repente, as

cabazas cobraron vida e os nenos empezaron a ter medo. As cabazas levantáronse das

mesas e perseguiron aos nenos polos corredores. Eles escondíanse nas clases e no baños,

pero as cabazas acababan por atopalos.

Os nenos estaban moi asustados e os mais pequenos non paraban de chorar. Logo

as cabazas ían comendo aos nenos un por un e cando chegaron os profesores: Que susto!

Os nenos desaparecerán e agora o colexio de Pino de Val era o colexio das cabazas!

Natalia Lado Baldomero 3º

Vento da Ruña

5

A cripta

- Marcos, a comer!!- dixo María desde abaixo das escaleiras.

- Vou mamá!- contestou Marcos dende a súa habitación.

Marcos estaba chateando cunha rapaza que lle gustaba moito, pero non se atrevía a pedirlle saír. El

era alto, rubio, co nariz pequeno e a boca grande.

A ela tamén lle gustaba Marcos e tiñan os dous as mesmas afeccións: ler libros de aventuras, xogar a

videoxogos, andar en bici e moitas cousas mais.

- Marcos, como non veñas para comer agora mesmo estás castigado un mes sen ordenador e

móbil.

O rapaz botouse a correr polas escaleiras, porque se lle quitaban o móbil e o ordenador non podía

chatear con Marta.

- Xa estou aquí, mamá.- dixo Marcos sentándose na mesa.

A nai miraba fixamente como o rapaz comía con rapidez a sopa e explicoulle:

- Se comes tan rápido despois vaiche doer moito a barriga.

- Mamá, xa son maior, xa non fai falta que andes atrás de min como se tivera tres aniños.

- Vale, vale. Eu solo che digo unha cousa, o que avisa non é traidor.

Cando acabou, Marcos foi correndo a ver se tiña unha mensaxe nova, e veu unha que poñía:

Marcos, voume a vivir á casa que tes ao lado, que ten o cartel de “se vende”.

Marcos alegrouse por unha parte, pero por outra entristeceuse, a casa que tiña o cartel era dun señor

que falecera hai moi pouco tempo que se chamaba señor Robinson. Esa casa, dicía a lenda, tiña un

tesouro escondido no soto, pero a xente que intentara collelo morrería afogado. E o señor Robinson

morrera afogado. Ao final resultara ser un home dunha banda de ladróns e Marcos sempre pensou

que o afogou a persoa que protexe o tesouro.

A porta soou. Era Marta, que xa chegara á cidade e Marcos e ela quedaran para ir dar un

paseo e que a rapaza coñecera a cidade.

- A ti non te da medo vivir en esa casa, sabendo que a lenda di que…?

- Non serás un tontaina dos que cre en pantasmas que gardan o tesouro. Un día ímolo buscar

eu e ti ao soto.- interrompeu Marta.

- Pois si, porque o ano pasado fun investigar a dentro da casa e encontrei isto.

Marcos sacou un colgante moi grande cunha pedra redonda.

- Xunto a el encontrei unha nota que dicía: Acórdate da lenda.

- Máis razóns para investigar, iso pode ser unha chave, ou un micrófono, ou…- alegrouse Marta.

Os rapaces estaban tan ocupados falando que non se deron conta de que un home os estaba

seguindo. O home colocouse un pasamontañas e agarrou aos nenos, meténdoos nunha furgoneta que

estaba ao lado.

- Dáme o colgante que tes, é a única peza que nos falta para encontrar o tesouro.-dixo unha

voz grave.

Entón o home quitouse o pasamontañas e preguntou:

- Non me recoñecedes?

- A min parécesme unha persoa, pero é imposible que sexas ela, leva máis de douscentos anos

morta. Pero para saber, es Serpine?

- Si, mira.-contestou o home ensinándolle a brecha que tiña na cabeza.-Ensínocha para que

esteas seguro de que son eu.

- Entón a lenda era certa, conxelaron o teu corpo e agora os teus criados inventaron unha

poción para revivir os corpos. Pero podíanche coser a ferida da cabeza, non? É que así

véseche o cerebro, aínda que moito non tes.

- Ti rite, oh. Vouche ensinar o que me trouxeron os Reis Magos polo Nadal.

O home foi á parte de diante da furgoneta e sacou un rifle.

Vento da Ruña

6

- Agora vasme dar o colgante, non?- berrou. Marcos entregoulle o colgante.

Mentres tanto, o home estáballe atando un ladrillo cunha corda ao neno e mais á nena, que se

desmaiara. Entón tirounos ao mar, pero Marcos aínda tiña un as debaixo da manga. Collera unha

navalla que había na furgoneta. Entón cortou o cordel e colleu a Marta e subiu á superficie. Marta

espertou e os dous foron nadando ata a beira do mar.

- Corre! Imos a comisaría!- gritou a nena.

- Agora quen ten medo, eh?

- Estás seguro de que queres ir? Eu fágoo por ti, que por min dígollo á miña nai e volvemos a

Nova York

- Si, quero.

- Vale imos, tes toda a razón do mundo. Ah, e grazas por salvarme a vida.

- De nada.

Marta deulle un bico na meixela ao rapaz e el quedou colorado como un tomate.

- Í… i…iamos a comisaría, non?- tatexou Marcos.

- Sí, vamos.

Dous días mais tarde a casa de Marta e a casa de Marcos estaban vixiadas por policías vestidos de

paisano. Pero Serpine non se deu por vencido, el e mailo seu compañeiro coláronse por unha ventá

de casa de Marta para ir roubar o tesouro. Marta intentou berrar:

- Policía, pol...!

Pero xa non puido dicir nada máis porque lle meteran na boca un pano con cloroformo e quedara

durmida. Por sorte, os policías escoitaran a Marta pedindo axuda e, cando Serpine ía casa o soto para

coller o tesouro, estaban rodeados de policías apuntándoos con pistolas. Entón os malvados dixeron:

- Ou nos deixades ir libres ou nos cargamos á nena.

O xefe de patrulla contestou:

- Se moves un pelo, unha bala atravesará o teu cerebro.

Entón o compañeiro dixo:

- Dispárenlle xa, total non ten cerebro!

Aproveitando esa distracción, Marcos, que o vira todo dende a ventá da súa casa, entrou pola fiestra

e abalanzouse sobre os malfeitores. A pistola saíu disparada e Marcos colleuna e díxolle:

- Como te movas, o pouco cerebro que tes atravésacho esta bala.

Os malvados entregáronse e Marcos foi correndo a xunta Marta, que estaba espertando e díxolle:

- Estás ben?

- Si, un pouco mareada.

Entón Marcos preguntoulle a Marta:

- Queres saír comigo?

- Siiiiiiiii- contestou Marta.

Dende entón Marta e Marcos foron inseparables e non volveron a pensar nese tesouro

maldito nin escoitaron falar mais de Serpine. Que sería del?

Vinte anos despois...

Marta e Marcos invítanvos á súa voda para agradecervos todo o que fixestes.

Especialmente grazas aos nosos pais que dende que comezamos a chatear sabían que

estabamos namorados e fixeron todo o posible para que este día se celebrara.

Un bico:

Marta e Marcos

Adrián Lado Costa 6º

Vento da Ruña

7

Zombis no mundo

Alfredo e os seus compañeiros seguían a un doutor por un pasillo do hospital. O home detívose fronte a

unha porta e xirouse cara a eles. Mirando sobre as súas gafas, o home observou a cara de todos. Despois

díxolles:

- Rapaces, esta vai ser a primeira vez que estean nunha autopsia, alguén viu unha? Non? Ben. Por

ser a primeira ves, se se senten mal poden saír. Xa se acostumarán ca práctica. – Riu o doutor.

A ninguén lle fixo gracia, todos soñaban con ser doutores. Entraron nunha habitación ampla e fría con

dúas filas de mesas aos lados e unha no medio. Todas estaban vacías!

O doutor exclamou enseguida:

- Que pasou aquí!? E os corpos?

Os alumnos mirábanse entre si, Alfredo notou que o doutor se puxera nervioso. El puxo man na cabeza e

mirou todo o lugar, como calculando algo.

Uns gritos de terror chegaron dende outra parte do hospital e todos se xiraron cara a porta, alarmados. O

médico abriu os ollos, baixou a mirada e seguiu na súa actitude pensativa e nerviosa.

- Qué está pasando? Qué son eses berros?- empezaron a preguntar os alumnos.

O doutor respirou forte e díxolles:

- Toda a miña vida traballei na medicina e todo o que fixen foi axudar á xente. Agora non teño

tempo de explicarvos, pero estou seguro de que estamos nun gran perigo: os corpos que estaban

aquí cobraron vida.

Os estudantes non entendían nada. Era aquilo unha broma?

Alfredo comprendeu que o asunto era grave, entón preguntou:

- Doutor! Que facemos?

O rostro do médico tiña unha expresión de medo.

- Collan algo afiado.- díxolles- Algo que lles sirva como arma. Traten de saír do hospital. Os corpos

intentarán atacarlles, deféndanse. O seu punto débil é a cabeza. Eu vou quedar aquí intentando

resolver o problema.

Alfredo foi cara unha mesa onde estaban os utensilios para a autopsia e elixiu dous bisturís e un coitelo.

Algúns arrimáronse e colleron varios utensilios e outros quedaron no sitio pensando. O grupo dividiuse,

uns quedaron alí e outros foron con Alfredo ao pasillo.

Ao chegar a unha sala de espera viron o grave que era o asunto. Algúns zombis atacaban á xente

con mordiscos, era un caos: algúns defendíanse, outros só gritaban na porta intentando saír. Un zombi

intentou atacar a Alfredo, el deu unha volta e un dos bisturís quedou na cabeza do morto en vida.

Intentando sobrevivir, abriu paso entre aquel inferno e puido saír do hospital.

De iso xa fai un ano. Agora o mundo está cheo de zombis. Estendéronse desde o hospital e non

puideron retelos. Alfredo recordou ese día, cando ao observar pola mira da súa pistola, viu ao doutor

convertido nun zombi. – Todo o que fixo foi axudar á xente- pensou Alfredo e disparoulle á cabeza.

Marey Moledo Danis 6º

Vento da Ruña

8

Tamén os pequeniños fixeron o seu propio conto de medo entre toda a clase e recibiron o seu premio.

E para rematar a festa, merendamos unhas riquísimas galletas con motivos relacionados coa festividade: cabazas, pantasmas, bruxas... Estaban de medo!

Vento da Ruña

9

CARREIRA SOLIDARIA

E

MAGOSTO Este ano volvemos aproveitar unha tarde do mes de novembro para celebrar a carreira solidaria coa que todos os anos colaboramos coa organización Save the Children e o Magosto.

Primeiro celebramos a carreira. Fixémola en dúas quendas, primeiro os pequenos e despois os maiores.

Vento da Ruña

10

Despois da carreira e para calmar a fame que nos entrou, demos boa conta das castañas. Boísimas!

Tamén amenizamos a tarde cun pouco de música.

Vento da Ruña

11

NADAL Chegou o tempo do Nadal e comezamos a decorar o colexio.

O día 19 de decembro celebramos o Festival de Nadal, no que houbo moitas actuacións.

Vento da Ruña

12

Os primeiros en saír a actuar foron os máis

pequerrechiños, que cantaron a canción

Buscando a Papá Noel.

Despois foi o turno de os nenos e nenas do 1º ciclo, que interpretaron a panxoliña: Los colores del portal.

A continuación o 2º ciclo representou unha obra de teatro dun restaurante un pouco tolo. Que risa!

Volveron saír os peques a bailar un

pouquiño.

Vento da Ruña

13

Tamén bailaron os de 1º e 2º, neste caso unha danza austríaca.

E como de bailes ía a cousa, os de 3º e 4º bailáronnos Happy.

Non podemos esquecernos dos maiores do cole, os alumnos e alumnas de 3º ciclo, que, ademais de presentar todas as actuacións, intercalaron polo medio unha pequena obra de teatro inspirada na serie: La que se avecina e aínda lles quedou tempo para botar un baile coa canción Bailando.

Vento da Ruña

14

Por último todo o colexio interpretou a canción en inglés Travel with us.

E xa para rematar os profes nos deleitaron cun baile da canción Mamasita, ¿donde está Santa Claus?.

Unha vez rematadas as actuacións visitáronnos os Reis Magos e recolleron todas as nosas cartas.

Vento da Ruña

15

DÍA DA PAZ O 30 de xaneiro celebramos no cole o Día Escolar da Non Violencia e a Paz. Este ano para conmemóralo coñecemos ao

Peixe Arco Iris, protagonista dun conto que temos na Biblioteca. Este peixe é moi bonito, pero tamén moi vanidoso, ata que se da conta de que hai cousas moito mais importantes que a beleza, como a amizade e o compañeirismo.

Elaboramos o noso propio Peixe Arcoiris. Cada neno e nena do colexio creou a súa escama. Por un lado a decoramos como máis nos gustaba e polo outro escribimos o noso desexo de paz. Despois fomos colocándolle ao peixiño todas as escamas que perdera.

Vento da Ruña

16

Vento da Ruña

17

Este foi o resultado final:

Ademais, o alumnado do 2º e o 3º ciclo nos recitou unas poesías sobre o tema da Paz

E para rematar a celebración cantamos dúas cancións que aprenderamos na clase de música: I just call to say I love you, de Stevie Wonder e a canción dos Fruitis.

Vento da Ruña

18

ENTROIDO Este ano no Entroido nos centramos nas dúas temáticas que estábamos a traballar no cole; a da biblioteca, os océanos e a de Voz Natura, as hortas.

Para ir quentando o Entroido visitounos o Meco e tróuxonos uns mandadiños.

- Luns: algo na cabeza. - Martes: algo no pescozo. - Mércores: cara pintada. - Xoves: disfraz libre.

E aquí tedes os nosos disfraces do venres.

Vento da Ruña

19

Este ano, a causa do tempo, non puidemos facer o noso pasarrúas, así que tivemos que conformarnos con desfilar polo ximnasio.

Fixémoslle o xuízo ao Meco e, a pesar da chuvia, o queimamos igual.

Por último fomos merendar os doces que os nenos e nenas trouxeran das súas casas.

Vento da Ruña

20

PASCUA Este ano visitounos o coelliño de Pascua para propoñernos unha actividade. Tiñamos que pasar unha serie de probas e como recompensa obteríamos un dos ovos de chocolate que el sempre esconde. Aceptamos encantados!

A primeira proba consistía en levar

un ovo nunca culler sen que se caera.

A segunda proba consistía

nuns puzzles do coelliño.

Na terceira había que completar

un circuíto deportivo.

Na cuarta, tiñamos que cantar

unas cancións pero usando solo

unha vogal.

Vento da Ruña

21

Na quinta había que resolver unhas adiviñas.

Na sexta había que encestar unhas

pelotas na caixa do coelliño.

E na última tiñamos que formar palabras cos nosos corpos no chan.

Finalmente, todos superamos as sete probas, aínda que algún necesitou unha segunda oportunidade, e puidemos conseguir o noso oviño de Pascua.

Vento da Ruña

22

DÍA DOLIBRO O día 23 de abril é o Día do Libro. Nós no cole celebrámolo, como non podía ser doutra maneira, con libros. Tivemos dúas contacontos que nos leron dous dos contos relacionados coa temática deste ano da biblioteca: os océanos.

Gacias Belén e Diana!

Vento da Ruña

23

Tamén os nenos de 2º ciclo nos recitaron a poesía de Rosalía de Castro: Adiós ríos, adiós fontes.

Para rematar, e para que nunca nos cansemos de ler, todos nos levamos un marcapáxinas cun peixiño moi simpático. Agora a darlle uso!

Vento da Ruña

24

CONTACONTOS O día 5 de maio fíxonos unha visita Anxo Moure, un contacontos que xa coñecíamos porque viñera ao cole o ano pasado. Este ano veu acompañado da súa filla, Xacia.

Veu montado no seu Nubinete e contounos moitas historias. Converteu a Natalia nunha pastorciña, a Laura nun lobo, levounos a pasear co Nubinete polo colexio e, sobre todo, fíxonos soñar. Moitas grazas Anxo! Volve pronto!

Vento da Ruña

25

PROTEXENDO O CAMIÑO

O día 25 de maio os amigos de Polo correo do vento, aos que xa coñecíamos dunha actividade do curso pasado, viñeron facernos unha visita.

Contáronnos a historia de Peregrina e Iago, unha fotógrafa e un debuxante, que percorren o Camiño de Santiago para facer unha reportaxe sobre el e concienciarnos das cousas que se fan ben e as que se teñen que mellorar. Ademais, fixéronnos un debuxo precioso da historia e nos aprenderon a debuxar un peregrino.

Vento da Ruña

26

O espiritu do bosque O día 24 de outubro fomos á Picota a ver un espectáculo de teatro de monicreques titulado: O espíritu do bosque.

Nesta obra cóntase o que pasa nun bosque ao ser invadido polo lixo e como Celes, o trapeiro, é captado por Maldrás para que traslade uns misteriosos bocois ao bosque. Estes resultan ser radiactivos, polo que os habitantes da fraga alertan a Celes que, decatándose da gravidade da situación, tenta desbaratar os planes do pérfido Maldrás.

Cando rematou a obra, ata nos deixaron ver como é o escenario por dentro. Moitas grazas!

Vento da Ruña

27

SAÍDA A SANTIAGO

O 25 de novembro fixemos unha saída a Santiago. Alí visitamos a Fundación ABanca e o Mercado de Abastos.

Na fundación ABanca vimos a exposición: Pintores do Século XX, que nos resultou moi interesante, xa que coñecíamos a moitos dos pintores de traballalos en Plástica. Vimos cadros de Picasso, Miró, Dalí, Knadinsky… e ata xogamos a ser un pouco coma eles facendo os nosos propios cadros.

Vento da Ruña

28

Despois fomos ao Mercado de Abastos, onde nos ensinaron un montón de produtos que coñecíamos e outros que non. O que máis nos gustou foi unha anguía que aínda estaba viva. Como berrábamos!

Para rematar o día, fomos comer a Área

Central, xa que o tempo non

acompañaba para estar ao aire libre.

Vento da Ruña

29

STORYTELLINGS IN A PICOTA

Last march our school and San Cosme school went to see 2 storytellings. Young learners from pre-school to 2nd level saw “ Under the sea” and the rest of the pupils “Circus Life”. They were interactive plays and some of us helped the actress on the stage. We sang and danced songs too. It was really FUN!!!

Thanks to the event 6th level kids could meet their future classmates.

Vento da Ruña

30

The

Kid O día 22 de maio fomos á Casa da Cultura a ver unha película de cine mudo acompañada de música en directo.

A película que vimos era The Kid (El chico) de 1921, dirixida e protagonizada por Charles Chaplin. Conta da historia dun bebé abandonado e posteriormente adoptado por un vagabundo, ao que interpreta Chaplin.

Vento da Ruña

31

OS LARANXIÑOS Ola compañeiras e compañeiros! Benvidos ó mundo dos

LARANXIÑOS de Pino de Val!

Somos as nenas e nenos de Educación Infantil,

presentámonos:

O grupiño dos tres anos: SHEYLA, ANDREA, RODRIGO e LAURIÑA. Entramos con medo ó principio pero agora encántanos vir ó cole, xa somos maiores!

Un ano máis, teñoo eu, ISMAEL, o vindeiro

curso serei o maior da clase, quédome soliño dentro

dos veteranos!

Vento da Ruña

32

E é que os meus compis, LAURA, RUBI, RUBÉN e SAMUEL,

márchanse para á planta de arriba comezando unha nova etapa,

xa son nenas e nenos de Primaria…como medraron!!!!

Este curso 2014-1015, houbo outra novidade, a nosa

maestra Lorena marchou e veu unha profe nova,

Henar, que se quedará aquí… cree que por moito

tempo! Díxonos que estaba moi contenta e

agradecida pola acollida que tivo, pola nosa parte e

das nosas familias, soamente pode dicir…GRACIAS!

A partir de agora, tamén contamos coa

presencia doutra figura na aula, que debemos presentar polo ben

que se porta con nós, é Irene, a coidadora…e aquí están ás dúas

para que lles poñades cara!!!

Como vedes, o curso comezou, coma sempre con novidades,

pero unha vez adaptados durante todo o ano non paramos de

traballar e aprender cousas novas!!!! Velaquí, unha recopilación

de tódolos traballos, proxectos, concursos…que levamos a cabo:

Vento da Ruña

33

Comezamos dando a benvida ó

Outono, e decorando o noso pasillo que

estaba moi vacío

Aproveitamos para

traballar cos

froitos típicos da época na aula, coñecer

ás árbores, recoller follas, facer estampacións…

Un dos froitos que se dan nesta

época, e que tiñe ós campos do noso

color, o laranxa, é

a cabaza! cando

comezan a

aparecer… é

sinónimo de

SAMAIN!!! Houbo concurso de cabazas

decoradas no cole, un dos premios gañouno a nosa compi Sheyla,

PARABENS de novo! Para celebrar esta festividade, fixemos unha

festa con merenda típica e nos, que nos gusta moito a

parranda…aproveitamos para disfrazarnos por primeira vez no

ano…. NON TEÑADES MEDO DOS VAMPIROSSSSSS!!!

Vento da Ruña

34

Sin darnos conta, xa tiñamos outra celebración enriba, o MAGOSTO! Ese día aproveitamos ademais de para comer moitas castañas, para facer a carreira solidaria…demostramos que somos todos uns campións!

Como non todo ía a ser festa, tamén traballamos na aula descubrindo cousiñas novas, para comezar o curso, nada mellor cun bonito conto que nos acompañou durante un tempo: A QUE SABE Á LÚA? A partires da súa lectura, deunos moito xogo, para aprender as fases da lúa, os animais, as formas… aproveitamos ademais, o medidor do libro para medirnos e comprobar canto medramos dende que eramos pequeniños….e durante o curso acabamos comprobando que… medramos a moita velocidade!!!! Esta actividade encantounos, participando todos, uns axudando a medir, outros recopilando datos, participando ás familias mandando información… Para non parar de crecer, tamén sabemos que é necesario alimentarse ben, e… como cada un pensa que a lúa ten un sabor, fixemos un taller de sabores doces e salgados… por casualidade, acabamos facendo

limonada e…. como nos gustou esta bebida máxica que non queríamos que se acabara!!!! Xa sabedes mamis e papis, que a partir de descubrila… houbo que facela máis veces

Vento da Ruña

35

Estes meses tamén fixemos actividades fóra da aula, fomos á Picota e de excursión a Santiago… alí visitamos un Museo para

coñecer a pintores como Picasso e tamén visitamos ó Mercado de Abastos para ver os

diferentes postos de alimentación, que nos chamaron moito a atención… sobre todo pola cantidade de cousas que había!

Xa rematando o primeiro trimestre, non podía faltar a celebración do Nadal, este ano a nosa representación foi a canción Buscando a Papa Noel, e disfrazámonos de gnomos para buscar á profe!!!! Estaba tan escondida que non a recoñeciamos!! Menos mal que despois se cambiou para sorprendernos a todos, xunto cos demais profesores, cun baile moi divertido! E con tanta festa…. despedimos o 1º trimestre, iso si, despois de saludar ós Reis Magos, que nos viñeron visitar!

Á volta das vacacións, tiñamos moitas cousiñas que contarnos pero comezamos con enerxía a pensar en novos proxectos. O primeiro, foi volver a cambiar o pasillo igual que cambiou a

estación… tocaba… recibir ó inverno! Coñecimos moitas características desta época e

Vento da Ruña

36

este ano incluso….vimos a neve!!! Lástima que non se quedou con nos e nos tivemos que conformar coa plasti para facer os nosos bonecos…practicaremos por si ó ano que ven hai máis sorte!

Durante esta tempada, a nosa aula recibiu a uns amigos novos: Susiño, o boneco da porta e Manoliño, o esquelete…os dous viñeron para ensinarnos cousas sobre o corpo humano, o proxecto que traballamos no 2º trimestre. Coa súa guía, descubrimos os osos, músculos, venas, órganos…que ten o noso corpo por dentro, e o máis importante, a necesidade de coidalo para estar sans e fortes! As nosas creación

dos nosos esqueletes, non deixaron indiferente a ningún profesor que veu pola clase e é que…somos uns artistas!

Vento da Ruña

37

A finales de Xaneiro, celebramos o DÍA DA PAZ, coñecendo o peixe

Arcoiris, celebrámolo con todo o cole creando un mural de bos

desexos, que quedou super chulo!

E xa en Febreiro…chegou o ENTROIDO! Estreliñas de mar é do que fomos, seguindo co proxecto que se comezou dende a biblioteca sobre o océano, eliximos este animal porque era o que máis nos gustaba despois de buscar información no ordenador, aínda que…non sabíamos que podía ser tan complicado facelo! A pesares disto, traballamos moito e dimos co modelo ideal!! Ese día, non se puido levar a cabo o tradicional desfile polas rúas de Pino de Val, pero fixémolo polo cole antes de queimar o Meco e despois… puxémonos as botas con tanta merenda típica de entroido!!!! (xa levamos dicindo que estudiamos todo o ano a importancia de alimentarse ben para medrar sans e fortes )

Vento da Ruña

38

Esta temporada fomos tamén á Picota a ver un contacontos de inglés e participamos nun concurso galego de deseño de xoias (despois as veredes) aínda que non tivemos sorte. Para rematar o trimestre, que como non podía ser doutra

maneira…outra festa!!!esta vez para celebrar a PASCUA! Participamos todo o cole, facendo equipos entre grandes e pequenos e

participando en diferentes xogos nos que tiñamos que demostrar as nosas destrezas de equilibrio, botando o balón, facendo puxxles xigantes…ó final todos conseguimos o premio…O NOSO OVIÑO DE PASCUA!!!! Que por certo, para nos era o segundo

porque xa tiñamos un feito na clase con plasti…aínda que este non se podía comer

Antes de irnos de vacacións, volvemos a decorar o

noso pasillo e comezamos o novo mural xa que había que recibir…á Primavera!!!! Moito nos gustan as actividades plásticas e estar fóra da aula!

Vento da Ruña

39

Dende que voltamos da Semana Santa, o tempo pasa moi rápido e o final de curso xa está á volta da esquina…agora pensamos que non nos vai chegar o tempo para seguir aprendendo cousas porque…a nosa curiosidade non para e embarcámonos en novos proxectos!

Comezamos a coñecer os xornais porque os Laranxiños gústanos moito escribir e ler, e queríamos descubrir outros medios máis aló dos contos. Agora somos uns expertos en tipos de letra, sección, noticias…non sería extraño que de aquí saíra algún xornalista cando sexamos maiores! Neste traballiño aínda nos atopamos agora cando se está a escribir a revista, ó igual que na investigación de…que lle pasara ó noso gusano Superviviente?Quen é?

Os maiores xa o sabemos pero para os pequenos é a primeira vez que ven VERMES DE SEDA, así que a ver si chegan a converterse en bolboretas antes de irnos de vacacións para que podan ver a transformación! De momento…vai medrando tan rápido que non lles chega a comida a nada,

así que creemos que iso é bo sinal!

Vento da Ruña

40

Este trimestre, tamén visitamos

de novo a Picota para ir ó cine, e

viñeronnos ver ó cole, dous

contacontos, polo que tivemos

moitas actividades. A pesares

delas, a que máis nos tarda

aínda non chegou… A

EXCURSIÓN DE FIN DE CURSO!!!!

Estamos moi emocionados pensando a onde vamos ir…tal vez un

proxecto de piratas o ano que ven?

Nestos intres, tamén estamos comezando a preparar a

graduación dos catro maiores. Eles están moi contentos de ir

para arriba, para primaria, pero ós que quedamos, e á profe,

vailles dar moita peniña porque os vamos botar de menos!

RUBI, LAURA, SAMUEL E RUBÉN

MOITA SORTE NA NOVA ETAPA!

Vento da Ruña

41

Con este recorrido por todo o que fixemos durante o curso, despedímonos os Laranciños pero… antes de irnos, queremos compartir tamén as fotos dos diferentes aniversarios que houbo este curso, porque como dixemos encántannos as festas e os días de cumprir anos son moi especiais, porque tódolas compañeiras e compañeiros se portan moi ben, comemos, bailamos, xogamos… Este ano, a profe Henar, tampouco se librou de dicirnos cantos anos cumpría e de traernos unha tartiña e larpeiradas para que lle puideramos tirar das orellas!

Velaquí como o pasamos e…recordando que aínda faltan dúas festiñas de aniversario, as de Rubén e Samuel que son os últimos en cumprir! Xa pouco falta! PARABENS!

Vento da Ruña

42

Vento da Ruña

43

Ñ

Este foi o concurso no que participamos organizado pola Asociación Galega de Xoieiros. Tiñamos que facer un debuxo da xoia que quixeramos regalarlle ás nosas nai, polo seu día. Os gañadores terían como premio que, os xoieiros de Galicia, lle farían a súa xoia realidade, creando un anel, pulseira, colar… de prata para poder regalarlle.

Participamos en dous categorías, dependendo da idade, pero claro… en toda a comunidade eramos moitos soamente para tres premios e… este ano non puido ser! Estamos moi orgullosos dos traballos que realizmos, por iso non nos puxemos tristes e soamente podemos dicir que… para o ano volverémolo a intentar con máis ideas creativas porque… os Laranxiños somos gañadores!

Mostrámosvos aquí as creacións que presentamos, esperemos que vos gusten!

Vento da Ruña

44

Vento da Ruña

45

Vento da Ruña

46

IN THE

ART

CLASSROOM

1st level kids

Vento da Ruña

47

1st level kids

Vento da Ruña

48

2nd level kids

Vento da Ruña

49

MAKING MASKS IN THE ART CLASS

Vento da Ruña

50

MICHIGAN

Our conversation assistant, Mitch, is from Michigan. One of the 50 states in which THE USA is divided into.

Facts about Michigan:

Landsing is the capital. The Mackinac Bridge is one

of the longest suspension bridges in the world. Mitch`s hockey team is “Red Wings”. Detroit is the largest city. There are 62798 lakes. Many of them have the same name.

Houghton is the largest. Famous people from Michigan: Serena Williams, Stevie

Wonder, Henry Ford,….

Joe Louis Arena Stadium.

Vento da Ruña

51

Este é o debuxo de despedida que nos deixou Mitch.

Vento da Ruña

52

OS DE PRIMEIRO Ola, somos David, Raúl, Hugo, Laura, Iria, Michelle, Pablo e Silvia, e somos os nenos e nenas de Primeiro de Pino de Val. Queremos contarvos algunhas das cousas que fixemos este curso.

Cando chegou o outono fixemos un mural para colocar fora da clase e adornar un pouco o pasillo.

E polo Magosto uns broches de castaña moi bonitos.

Tamén fixemos outro mural da pirámide dos alimentos no que aprendemos como debemos alimentarnos para estar sans e fortes.

Vento da Ruña

53

Gústanos moito ir á biblioteca, por iso tamén traballamos con algúns dos nosos contos preferidos, como Elmer ou o Peixe Arcoiris.

Vento da Ruña

54

Polo Día do Pai e o Día da Nai fixemos uns regalos preciosos.

Vento da Ruña

55

E, por suposto, tamén celebramos os nosos cumples.

Vento da Ruña

56

Velaquí estamos os de 2º curso!! Deixámosvos unhas imaxes dalgunhas actividades que fixemos na aula.

Festexando o aniversario de Adrián e de Valeria.

Que tartas máis ricas nos trouxeron!! Mmmmmmm!!

Aprendemos a colorear facendo puntillismo. Se queredes saber como se fai, preguntádelle aos nenos e nenas de 2º curso, pois xa son uns expertos.

Ao lado da porta da nosa aula, con un mural sobre o ciclo da auga.

Que chulo nos quedou!!

Vento da Ruña

57

Preparándonos para o entroido.

Lendo unhas poesías en conxunto.

Ata outra!!!

Vento da Ruña

58

Vento da Ruña

59

IMAXES DE VOZ NATURA

Vento da Ruña

60

OS ALUMNOS E ALUMNAS DE 3º E 4º DE PRIMARIA.

Este ano os nenos e nenas de segundo ciclo, ou sexa, de 3º e 4º de primaria de Pino de Val, traballaron moito e por iso que fixemos unha selección dos seus traballos mais característicos, por que non nos collían todos aquí.

Empezamos pois por 3º, que fixeron unha receita para lingua castelá amosámosvos a de Claudia.

Vento da Ruña

61

Tamén fixemos un entrevista a un personaxe que eles consideraran importante, importante para eles, sacamos aquí a entrevista que lle fixo Mar ao seu avó.

Vento da Ruña

62

Na semana do 21 de abril conmemoramos o día do libro lendo todos os días un libro: “A vaca titiriteira”, da cal fixemos un resumo, velaí vai o de Ana:

De seguro que vos lembrades máis dun deste conto.

Un traballo que fixemos hai pouco foi unha noticia e seleccionamos a de Natalia para ensinárvola, a ver que opinades.

Vento da Ruña

63

Os alumnos e alumnas de 4º, fixéronse uns osados e fixéronlle unha carta ao director, aquí transcribimos a de Rubén:

Pero elas ademais pedíronlle que se fixesen turnos para xogar no campo unhas veces ao fútbol e outras ao brilé. O director levouno ao Claustro de profesores e decidiuse establecer un horario, o que todos sabedes, pero foi grazas aos alumnos e alumnas de 4º.

Vento da Ruña

64

Tamén fixeron unha invitación, esta que vemos é a unha función de teatro por Mirian.

Vento da Ruña

65

E deixamos paso aos outros cursos cun conto que escribiu Fátima.

Vento da Ruña

66

Contos do mar Os nenos e nenas de 5º e 6º escribiron uns contos relacionados coa temática do mar, xa que este ano foi o tema traballado na biblioteca.

Alba, a serea

Hai moito tempo, no océano Atlántico había un pobo; nel vivían sereas, peixes, etc. A unha serea que se chamaba Alba gustáballe moito cantar, pero a ningunha serea lle gustaba cantar, entón decidiu ir a España para formar un grupo e, por suposto, quería levar ao seu peixe preferido chamado Nemo.

Cando ía marchar a súa nai díxolle:

- A onde vas?

Entón ela respondeulle:

- Vou a España, para algún mar de alá.

A nai, despois de oír isto, díxolle que fora ver á bruxa do océano para pedirlle ser unha chica, pero que solo lle deixaba ir tres meses.

Alba marchou xunto á bruxa e díxolle todo o ocorrido e a bruxa aceptou, pero solo se encontraba xente para o grupo antes dun mes, senón volvería a ser unha serea. Subiron á superficie dunha rocha en España e converteuna en chica. Ao cabo dun día andando encontrouse con dúas chicas cantando que ao coñecerse se fixeron moi amigas. Elas chamábanse Carla e Saray e tocaban xenial, entón fixeron un grupo. Carla e Saray tocaban a guitarra e Alba cantaba e así foi como Alba durante tres meses conseguiu facer o que máis lle gustaba, cantar.

Andrea Blanco Trillo 5º

Los salvadores de Antonio

Era un día caluroso, cuando Pepe y sus amigos Aurelio, Amador y Teodoro decidieron ir a la playa a darse un chapuzón. Fueron en bicicleta porque la playa estaba muy cerca de su pueblo, llamado Ave del Paraíso. Cuando llegaron, vieron que había un pez que se estaba muriendo en la inmensa arena. Los niños echaron a correr para ayudarle. Teodoro lo cogió y lo trasladó de nuevo al agua. Luego Antonio, el pez, no sabía cómo agradecérselo y le hizo unas piruetas en el agua clara. De repente, un pescador lo cogió. De pronto, los niños siguieron para saber hasta donde hasta donde se lo llevaban. Descubrieron que se lo llevaban a un médico para que se lo regalase a su primo Matías, que era muy malo con los animales. Los niños al día siguiente fueron a la clínica para recuperar a Antonio. Cuando llegaron, la excusa era que a Amador le dolía una muela. Teodoro entró con él. Cuando el médico salió, Teodoro lo cogió. Todos se marcharon y el pez regresó al mar.

Diego Atán Romero 6º

Vento da Ruña

67

Felip y su sueño

Hola amigos, hoy os voy a contar la gran historia de mi pequeño amigo Felip el caballito de mar y su sueño de visitar la tierra de los humanos (un sueño muy raro para un caballito de mar pequeño). Su sueño de visitar la tierra es debido al aburrimiento de ver siempre lo mismo en el mar: peces y animales marinos corriendo de aquí para allá para llegar al trabajo. Pero lo que más aburrido lo tenía era el colegio de los peces.

Cuando nuestro protagonista se hartó de todo, decidió irse de viaje al mundo de los humanos, pero claro, antes tuvo que avisar a sus padres y abuelo, quienes le dijeron que no, porque lo podrían matar, capturar, comer o cosas peores que eso. Felip de inmediato se lo fue a decir a sus hermanos, quienes también quisieron apuntarse al viaje, ya que ellos tenían su mismo sueño. Los tres caballitos de mar, con las cosas ya habladas, decidieron reunirse antes de medianoche para coger provisiones para su largo camino por el mar. A medianoche los tres se fueron a emprender su camino, los tres cogiditos de las manos para no caerse por el barranco o perderse. A la mitad del camino, Felip se durmió, así que sus hermanos decidieron cogerlo de las manos y llevarlo así hasta que estuviera preparado para seguir con el camino que estaban haciendo.

Cuando Felip abrió los ojos aún faltaba mucho para llegar a su destino, porque su familia vivía muy lejos de la superficie. Cuando ya llevaban un poco más de la mitad decidieron pararse a tomar un tentempié para llegar llenos al mundo de los humanos.

Al fin los tres llegaron a la superficie y cuando decidieron sacar sus cuerpecillos al aire, es decir, fuera del agua, yo me los encontré y los metí de nuevo para que mi hermano no los viese, porque le dan asco y los mata. Cuando los metí me empezaron a hablar:

- Hola, ¿por qué nos metes en el agua otra vez?- dijeron.

- Hola, porque si os ve mi hermano os puede matar o peor. –contesté.

- ¿Es tan maravilloso en mundo en el que tú vives?- preguntaron.

- No. Por la contaminación, deforestación, caza, etc.

Ellos me siguieron preguntando sobre ese tema y yo respondiendo por educación. Cuando acabaron de preguntarme ya era hora de que me fuese a casa con mi hermano. Al decírselo, los tres también se marcharon para su casa, donde los estarían esperando con ansia. Y así fue. Todos sus familiares, vecinos, amigos y profesores estaban allí.

Belén Lestón Sanvicente 6º

Vento da Ruña

68

O neno e os peixiños

Érase unha vez un peixiño que vivía na praia con todos os seus amigos. Un día un neno foi ca súa avoa á praia e díxolle a avoa:

- Avoa, vou buscar peixiños para despois levalos para a casa.

Mentres que o neno marchou coller peixiños a avoa pensou o mal que sería levalos para a casa. O neno xa voltara e estaba sentado na toalla vendo os peixiños. Mentres avoa díxolle:

- Neno, eses peixiños é mellor que non os leves para a casa, porque che van afogar.

O neno pensou o mal que se sentirían os peixes e decidiu deixalos vivir no mar e mentres el ía deixalos no mar un peixiño díxolle:

- Neno, grazas por facer isto por todos nós, é todo un orgullo.

O rapaz díxolle:

- É que a miña avoa díxome o mal que vos sentiriades vivindo nun caldeiro e decidín que para vós o mellor sitio onde vivir é o mar.

O rapaz cando chegou á auga despediuse de todos eles e díxolle:

- Sempre vos terei no meu corazón.

Cando neno deixou os peixiños no mar pensou que só iría nadar e xogar na praia, pero non coller peixes.

Diana Lago Domínguez 5º

O tiburón do mar

Érase unha vez un pai que era mariñeiro. Tamén tiña un fillo que de grande quería ser mariñeiro. O pai chamábase Álex e o seu fillo chamábase Brais. Álex cando tiña tempo libre ía con Brais pescar. Uns días dedicábanse a pescar raias, polbos, congros, etc. Pero un día acechaba o perigo no mar. Álex e Brais foron pescar. Chegaron ao barco e o mar estaba moi en calma. Levaban media hora pescando e aínda non tiñan ningún peixe a bordo. Álex dixo: - Que raro, levamos media hora pescando e aínda non vimos a ningún peixe, e iso que está o mar moi tranquilo. – Xa che digo.- contestou Brais. Ata que de pronto vese unha aleta. Mira papá, un peixe.- dixo Brais. Non pode ser, diríxese cara á praia. E que pasa?- dixo Brais. Que é un tiburón, e os tiburóns comen á xente. Acercáronse á praia e dixeron: todo o mundo fora da auga, hai un tiburón. Todos empezaron a gritar e a saír da auga, pero o tiburón comeu a metade da xente que había dentro da auga. Álex e Brais aceleraron o barco e foron cara á praia, saíron do barco, colleron o coche e dirixíronse a súa casa. Onde imos papá?- dixo Brais. –Xa o verás, fillo. Chegaron os dous a casa de Álex e a nai de Brais preguntoulles que pasou. Colleron unha antorcha dirixíronse cara á praia e intentaron con todas as súas forzas matar o tiburón. O tiburón era duro de roer e escapou. Álex seguiuno co seu barco, Brais quería ir pero non lle deixou nin súa nai nin o seu pai. O fin e o cabo Álex atrapou o tiburón e cravoulle a antorcha na espalda. E así Álex e Brais volveron a pescar como se debe.

Joaquín Sieira 6º

Vento da Ruña

69

O peixiño salvado

Xa fai moito tempo no mar un peixiño pequeniño vivira unha gran aventura. Un peixiño moi pequeno chamado Filip mentres buscaba algo para comer enganchouse nuns estraños fíos. Era unha rede! El non se decataba de que estaba subindo á superficie pero gritaba:

-Socorro, socorro! Que alguén me axude a saír de aquí!

Cando saíu da auga do mar contemplou a dúas persoas. El movíase para intentar saír, pero era inútil. Despois metérono nunha peceira de cristal con moitos adornos. Cando se decatou íano tirar de volta á auga, pero non era así, íanlle cambiar a auga.

O pai de Filip buscaba por el. Atravesou o mar enteiro mentres perseguía o barco onde tiñan a Filip. Ramón, o seu pai, fixo o posible por rescatalo. Os pescadores o tiraron de volta ao mar porque Filip fixérase o morto. En canto o tiraron, correu ata a súa casa de volta coa súa nai e co seu pai.

Hipólito Labandeira Rey 6º

Un misterio sen resolver

Hai moitos anos, nunha cidade de Galicia, vivía a familia Vergara. A familia Vergara estaba formada por: Luis e María e o seu fillo Lucas. Os tres sempre veranearon en Ferrol, pero este ano Lucas propuxo moverse un pouco máis lonxe:

- Mamá, por qué sempre imos a Ferrol de vacacións? – preguntou o neno. - Porque alí fai bo tempo e coñecemos moita xente.- respondeu María. - A min gustaríame ir a Málaga, hai moi boas vistas e sempre fai bo tempo.- suxeriu Lucas,

mentres tocaban á porta.

María abriu a porta. Eran os avós que estaban de visita. O rapaz saudounos e foi para o seu cuarto. Pola noite, cando Luis chegou á casa Lucas estaba comezando a cear. Cando os tres estaban sentados á mesa, Lucas soltou o conto de ir veranear a Málaga. Seu pai díxolle que sería divertido, pero a súa nai non estaba de acordo. Ao longo dunhas semanas Lucas e a súa familia encontrábanse nun avión rumbo a Andalucía. Esas vacacións foron inolvidables, pero o último día en Málaga…Luis e Lucas estaba na praia ata que chegou María:

- Lucas, ven que tes que meter as túas cousas na maleta.- dixo María. - Non quero marchar, quero quedar para sempre na praia. – contestou Lucas.

Lucas marchou a correr para o mar. María e Luis intentaron detelo pero él marchou en dirección ao mar e nunca máis se soubo del.

Lucía Castelo Pérez 6º

Vento da Ruña

70

Una historia de locos

Érase una vez tres hermanos que eran peces. Un día que estaban nadando se les ocurrió la gran idea de salir a la superficie para saber cómo era la tierra. Los peces se llamaban Pedro, Roberto y Jesús. Entonces el más grande dijo:

- Estoy de acuerdo, nosotros también tenemos derecho a conocer la tierra donde viven los humanos.

Los hermano pequeños, como no querían quedarse solos, lo acompañaron hasta la superficie. Fueron a salir a la Costa da Morte y al contemplar que al salir a la tierra se hacían humanos decidieron explorar toda Galicia. Primero fueron a la Muralla de Lugo, les encantó. Luego a Ourense a las Termas de Outariz, pero había un problema del que ellos no se dieron cuenta, si se metían en el agua ¡se transformaban en peces! Ellos tan pronto vieron el agua fueron corriendo y se metieron en ella. La gente los vio meterse pero de pronto ya no los vieron, era una cosa muy extraña.

- Pero, ¿Qué ha pasado?- gritaron Roberto y Jesús.

El pez pequeño les explicó:

- Nosotros en el agua somos peces y en la tierra, humanos; al tocar el agua nos hemos convertido en peces de nuevo.

Roberto y Jesús le dieron la razón. Entonces miraron hacia arriba y al ver que no había nadie salieron y se volvieron a transformar en humanos. Decidieron visitar sitios donde no hubiera agua y así fue. Fueron a Pontevedra y visitaron A Estrada donde contemplaron niños bailando. Luego viajaron hasta La Coruña donde visitaron el campo del Deportivo y por último visitaron la Catedral de Santiago, se lo pasaron genial.

- Hermano- dice Pedro- tengo ganas de volver a casa, esto no es igual, no me gusta la tierra, prefiero nuestro hogar.

- Eso, yo también pienso lo mismo.- replica Roberto. - Nos queda por visitar Mazaricos, me dijeron que no había muchas cosas, pero quiero ir hasta

allá.- dice Jesús.

Pasaron dos días y llegaron a Mazaricos. Vieron que no era un sitio muy grande, pero les gustó igual y, como había un río, el Xallas, decidieron quedarse a vivir allí.

Marey Moledo Danis 6º

Vento da Ruña

71

O mar encantado

Pepe é un mariñeiro alto, non moi guapo, pero cunha familia moi ampla. Vive con seus pais, a súa muller e os seus seis fillos: O mais pequeno é Alexander, a este síguelle Zeus, despois Espenser, seguidamente Alvite, a continuación, Alberto e, por último, pero non por iso menos importante, o mais grande, Adrián. Os fillos de Pepe estaban acostumados a estar sen seu pai, xa que tiña que traballar.

Un día, o xefe de Pepe ofreceulle un traballo:

- Pepe, por ser o mellor mariñeiro que hai na compañía, por ser responsable, ofrézoche este traballo: tres semanas pescando no Mar Encantado. Ten en conta que che pagaremos o triple do teu salario e terás un barco construído a medida para soportar grandes ataques.

- Si xefe, pero teña en conta que é o Mar encantado, o mar no que nunca ninguén se atreveu a entrar, e os que entraron... nunca saíron!

- Xa o sei, pero pensa que che imos pagar 7.000€ á semana e, no caso de que non regreses darémoslle o diñeiro á túa familia.-explicoulle o xefe ao empregado.

- Tereino que falar coa miña familia... - Sintoo, xa sei que é unha difícil decisión, pero os xefes so nos dan ata o luns para que

respondas. - So ata o luns? Pero se estamos a venres!!!

Pepe marchou, por unha parte contento, por outra triste e entón púxose a pensar. Se vou e veño terei moito diñeiro, pero se vou e non veño, perderei o que eu mais quero, a miña familia.

Cando o home chegou a casa, despois de tanto cavilar,díxolle á súa muller Clementina:

- Clementina, cariño, ven aquí. - Que queres amor? - Queríache contar unha proposta que me ofreceu o xefe; 3 semanas pescando, e por cada

semana páganme 7.000€. - Si? E onde tes que ir pescar?.-preguntou intrigada a muller. - Ao Mar Encantado. - Ao Mar Encantado?!?!?!- respondeu sobresaltada a muller.- Non vaias, di a historia que hai

20 anos un mariñeiro moi atrevido foi pescar ao Mar Encantado. Desde ese día non se soubo mais do home. Dous meses despois apareceu o barco, pero o mariñeiro non estaba dentro.

- Pero iso foi hai 20 anos, a min danme un barco feito a medida que soporta calquera tipo de perigo. Ademais, se non volvo o diñeiro dánvolo a vós.

- Pero é o Mar Encantado!! - Eu voulle dicir que si, so vos quero dicir que sodes o mellor que me pasou na vida, ti e mais

os nenos e que vos quero moito.

Todos se deron un abrazo en familia.

Tres días despois

- Adeus, quérovos moito a todos!!- gritou Pepe dende o barco, chorando da emoción.

Se non queres non o tes que facer.- díxolle a súa esposa entre lágrimas mentres se acercaba correndo ao barco.

Vento da Ruña

72

- Xa o sei, pero estou seguro de que volverei san e salvo. Ademais necesitamos o diñeiro.

O barco zarpou, perdéndose na inmensidade do océano azul. Despois dun longo percorrido Pepe chegou a seu destino e, xusto cando entrou, sentiu un inmenso golpe no barco. El asustouse, pero pensou na súa familia e seguiu o seu rumbo. Entón unha voz díxolle:

- Sal de aquí, non fagas coma min que agora non podo saír de aquí...! - Quen é o que fala?- preguntou Pepe. - Son Cristóbal, o mariñeiro perdido... - Onde estás?- dixo Pepe intrigado. - Estou xusto diante de ti.

Pepe acelerou o barco para ver se vía ao mariñeiro e, de repente, algo bateu outra vez contra o barco.

- Ai! Iso era a miña cabeza!- gritou o mariñeiro.

Pepe freou o barco de repente e doulle marcha atrás. Entón a voz gritou outra vez:

- Iso era o meu cu!

Entón Pepe mirou cara abaixo e veu ao mariñeiro cun chichón na cabeza e o cu hinchado.

- Perdón, estás ben?- preguntou Pepe mentres o subía ao barco. - Home, se non me deras eses golpes podería estar mellor.

Pepe lamentábase mentres Cristóbal rosmaba:

- Ai o meu cu, maldito larpán...

Pepe deulle unha roupa nova ao home e preguntoulle:

- Como viviches vinte anos aquí ti so? - Os peixes axudáronme: cos delfíns íamos coller comida; coas tartarugas cociñábamos; cos

cabaliños de mar facíamos o postre; e as algas tapábanme de noite para que non correra perigo.

- Pero se os peixes che axudaron, como o barco volveu á orilla? - Os peixes son seres vivos, como nós. Nacen, crecen, teñen familia, axúdanse uns aos outros.

Tiráronme o barco porque non queren que os pesquen, porque, se cadra, un peixe que pescas pode ser un pai ou unha nai, coma ti.

Mentres Cristobal lle contaba a historia, Pepe recolleu todos os peixes que había na rede e devolveunos ao mar. Cristobal silbou e todos os peixes e mariscos se acercaron nadando.

- Queres botar unha carreira ata a beira do mar?-preguntou Cristóbal. - Cómo unha carreira?- respondeu Pepe. - Elixe un peixe: un delfín, unha tartaruga, un cabaliño... - Eu elixo...o cabaliño de mar!- respondeu Pepe. - Pois eu o delfín.- Dixo Cristóbal.

E alá foron os dous, un montado nun cabaliño de mar e o outro nun delfín, rodeados por moitos peixes que habitaban no Mar Encantado.

Vento da Ruña

73

Cando chegaron á orilla, viron á muller de Pepe que carrexaba un saco de roupa. Ésta sorprendeuse e gritou:

- Pepe, Pepe! Que fas aquí? E os peixes que tiñas que pescar? Por que ves encima dun cabaliño de mar e rodeado por animais? E logo o barco? Quen é ese home cun chichón na testa?

- Pouco a pouco, muller. Estou aquí porque me dei de conta que os animais son seres vivos coma nos e teñen sentimentos, por iso non pesquei. Veño enriba dun cabaliño de mar porque os animais axudáronme a vir máis rápido e, por certo, non é o Mar Encantado, porque está cheo de animais felices. Este home do chichón na cabeza é Cristobal, o mariñeiro perdido.

- E onde estaba?- preguntou Clementina.

- Estaba no Océano, vivindo cos animais.

Cando Pepe estaba a falar coa súa muller, o seu xefe, atraído polos gritos, asomouse para ver o que ocorría. Entón botou a correr e dixo:

- Cantos animais! Ímonos por as botas, e co que sobre alimentamos aso cans.

Nese intre, o xefe colleu o cabaliño e, cando o ía partir á metade, Pepe lanzoulle unha pedra e deixouno moribundo.

Cando chegou a policía, Cristóbal dixo:

- Non foi el que case mata ao xefe, fun eu. Lévenme a min, que non teño familia, e déixenno a el en paz.

A policía colleu a Cristóbal e condenárono a dous anos de cadea.

Dous anos despois

Cristóbal saíu triste do cárcere, pensando que non tiña ninguén que o esperase, pero cando saíu pola porta Pepe gritou:

- Sorpresa! Cristóbal, mira, é a túa familia. Durante estes dous anos estiven intentando buscar á túa familia e encontreina.

A muller de Cristóbal, emocionada despois de tantos anos sen velo, deulle un bico e os seus fillos, cheos de bágoas, déronlle un forte abrazo ao seu pai.

Pero este conto non remata aquí, senón co xefe de Pepe sendo o “chacho persoal” dos animais do océano.

Adrián Lado Costa 6º

Vento da Ruña

74

Mª Belén Lestón (6º)

Marey Moledo (6º)

Vento da Ruña

75

Diego Atán 6º

Vento da Ruña

76

ADIVINANZAS

1. A la puerta está y no puede entrar. 2. Yo quito el calor y quito la sed. Por mi eres sano y limpio

también. ¿Adivina quién puede ser? 3. Cien amigas tengo, todas juntas sobre una tabla, si no las tocas,

no te dicen nada. 4. Si me nombras desaparezco, ¿quién soy? 5. Adivina adivinanza, ¿cuál es el árbol que no tiene flor? 6. ¿Cuándo es mejor tomar el camino largo en lugar del atajo? 7. Vivo en el mar sin ser pez, tengo huesos y no espinas; como

pulpos y sardinas, cangrejos y calamares. Salto y salto sin fin , porque soy un .........

8. Te lo digo y te lo repito, y te lo vuelvo a repetir, y por más que te lo digo no lo vas a adivinar.

9. Chiquitita como un ratón, cuida la casa como un león. ¿Qué es? 10. ¿Qué es lo que vuela y no tiene alas? 11. Tuya soy y no me ves, aunque tengo caballete no puedes montar

en él. Tengo también un tabique para que mis dos vecinos no se vean ni se comuniquen.

12. ¿Qué animal juega al ajedrez? 13. Sobre la baca la “o”, ¿a que no la aciertas no? 14. Blanca soy , y como dice mi vecina, útil siempre soy en la cocina. 15. ¿Qué le falta a un pato si es cojo y viudo? 16. ¿Cómo se llaman los números más pesimistas? 17. ¿Qué animal tiene en su nombre las cinco vocales?

18. ¿Qué es lo que es algo y nada a la vez?

19. Cuida como un león y es fuerte como el acero. ¿Qué es? 20. ¿Cuál es el único primate que vive en casi todos los lugares? 21. Llevo mi casa al hombro, camino sin una pata, voy dejando mi

huella con un hilito de plata. 22. Camina con los huesos hacia fuera y la cabeza para dentro. ¿Qué

es? 23. En Melilla hay tres, en Madrid ninguna, en Castilla dos y en

Galicia una. ¿Qué es? 24. ¿Cuál es el papel que más miente?

Vento da Ruña

77

SOLUCIONES: 1. El escalón. 2. El agua. 3. El piano. 4. El silencio. 5. La higuera. 6. Cuando eres taxista. 7. Delfín. 8. El té. 9. La llave. 10. El globo. 11. La nariz. 12. El caballo. 13. El bacalao. 14. La harina. 15. La pata. 16. Negativos. 17. El murciélago. 18. El pez. 19. El candado. 20. El humano. 21. El caracol. 22. El cangrejo. 23. La letra “l”. 24. El papel pinocho.

Alumnado de 5º y 6º

Vento da Ruña

78

REFRÁNS

Ceo pedrento, chuvia ou vento. Nunca choveu que non escampara. Comer e rañar todo é empezar. O que garda sempre ten. Amiguiños si, pero a vaquiña polo que vale. Vale máis un mal arranxo que un bo pleito. Entre pais e fillos non métalos fuciños. A mellor leña está onde non entra o carro. Voda en maio, que fallo. Coa muller e co diñeiro, non xogues compañeiro. A cabalo regalado, non lle mírelo dente. A cabra sempre tira ó monte. Polo San Martiño, mata o teu porquiño. A onde vas Vicente; a onde vai a xente. Xente nova e leña verde, todo é fume. Sarna con gusto, non pica. En San Xoán a sardiña molla o pan. Marzo marzal, polo día boa cara, e pola noite cara de can. Por Santa Lucía, mingua a noite e medra o día. De xaneiro a febreiro, o día medra un salto dun carneiro. Home pequeno, fol de veneno. Máis vale pequeno e agudo que grande e burro. Máis vale tarde ca nunca. Coa muller e co diñeiro, ¡non xogues compañeiro! Aínda que a mona se vista de seda, si mona é mona se queda. Máis vale pouco que nada. En abril, augas mil. Cando chove e quenta o sol anda o demo por Ferrol. A muller e a sardiña, canto máis pequeniña máis xeitosiña. Burro grande, ande non ande. O que se pica porque allos mastica. Na casa de Ferreiro, coitelo de pau. Entre marzo e abril, sae o cuco do cubil. O que sementa antes de Santa Catalina, moita palla e pouca fariña. Quen coas mans non pode, cos dentes acode. Se en marzo canta a ra, en maio xa calará.

Vento da Ruña

79

REFRANES

o Dale comer rosas al burro y te lo pagará con buen rebuzno. o Habla bien el que sabe y si no echa la llave. o Quien todo lo quiere , todo lo pierde. o Ira de hermanos, ira de diablos. o No es oro todo lo que reluce. o Donde las dan , las toman. o Al mal tiempo, buena cara. o No hay mal que por bien no venga. o En boca cerrada no entran moscas. o Haz el bien y no mires a quien. o Más vale estar sólo que mal acompañado. o Eres de los tiempos de María Castaña. o A palabras necias , oídos sordos. o Quien ríe de último, ríe mejor. o Nunca digas de esta agua no beberé. o En abril, aguas mil. o Perro ladrador, poco mordedor. o Quien mucho abarca, poco aprieta. o Cada maestrillo tiene su librillo. o Nunca es tarde, si la dicha es buena. o A perro flaco, todo son pulgas. o El que calla otorga. o Haz el bien y no mires a quien. o Cuando el río suena, agua lleva. o Nunca dejes para mañana lo que puedas hacer hoy. o Haciendo y deshaciendo se va aprendiendo. o Abrígate en febrero con dos capas y un sombrero. o En tierra el cordero y en el mar el mero. o El que tuvo retuvo y guardó para la vejez. o A caballo regalado, no le mires el diente. o Dime con quién andas y te diré quién eres. o No hay mal que por bien no venga. o El sol de enero poco duradero. o Mayo hace el trigo y agosto hace el vino. o Junio claro y fresquito para todos es bendito. o Entre Todos los Santos y Navidad es invierno de verdad. o Septiembre seca las fuentes o se lleva los puentes.

Vento da Ruña

80

TRABALENGUAS

Tres tristes tigres, comían trigo en un triste trigal. El cielo está enladrillado, quien lo desenladrillará , el

desenladrillador que lo desenladrille buen desenladrillador será. Cuando cuentas cuentos, cuenta cuantos cuentos cuentas; porque si

no cuentas cuantos cuentos cuentas, nunca sabrás cuantos cuentos sabes contar.

Quiero y no quiero querer a quien no queriendo quiero, he querido sin querer y estoy queriendo sin querer queriendo. Si por mucho que te quiera quieres que te quiera más, ¿Qué más quieres?

El amor es una locura que sólo el cura lo cura, pero el cura que lo cura comete una gran locura.

No me mires que nos miran, nos miran que nos miramos, miremos que no nos miren y cuando no nos miren miramos.

A Cuesta le cuesta subir la cuesta y en medio de la cuesta va y se acuesta.

Pablito clavó un clavito, ¿qué clavito clavó Pablito? La sucesión sucesiva de sucesos sucede sucesivamente con la sucesión

del tiempo. Compré pocas copas, pocas copas compré, como compré pocas copas,

pocas copas pagaré. Treinta y tres tramos de troncos tronzaron tres tristes tronzadores

de troncos y triplicaron su trabajo, triplicando su trabajo de tronzar troncos y troncos.

Si la sierva que te sirve, no te sirve como sierva, ¿de qué sirve que te sirvas de una sierva que no sirve?.

Yo vi en un huerto un cuervo cruento comerse el cuero del cuerpo del puerco muerto.

Rana Rina ha comprado un reno rosa de raso para darle de regalo a su hijo Renacuajo.

Vento da Ruña

81

TRABALINGUAS

Debaixo dunha pipa tinta hai unha pita pinta, cando a pipa pinga a pita pinta pía.

Corchete que estás na corcheteira desencorchetácheste xa? O desencorchetador que te desencorchete, bo desencorchetador será.

Por detrás daquel toxo vai un pito coxo, corre pito coxo, pito coxo corre.

Do queixo non che me queixo, que o queixo ben che me sabe; queixome de quen o vende, que non mo deixa de balde.

Catro bois e catro vacas soben carro costa arriba; non hai home nesta terra que catro veces o diga.

Se as miñas guedellas se me enguedellaron, enguedelladas non deben estar. Desenguedelládemas, desenguedelládemas, se as podedes desenguedellar.

Porque sabes que che quero, queres que che queira máis. Quéroche máis que me queres, que máis queres, queres máis?.

Canta o cuco, cuquí, cucó. Canta o cuco, cuquí, cucá. Canta o cuco, cuquí, cucó, cuqí, cucá.

Polo Pepe pica pipas, polo Paco pica pan; pican pipas Paco e Pepe, Paco e Pepe pican pan.

Pasei polo río, polo río pasei. Pillei cordóns, cordóns pillei. Unha pega rebordá puxo un ovo na quintá, puxo un e rebordou,

puxo dous e rebordou, puxo tres e rebordou…. Unha vella mufella mufella fifirifella de mi carantella,tivo un fillo

mufillo mufillo fifirifillo de mi carantillo. Mandouno a caza mufaza mufaza fifirifaza de mi carantaza . Trouxo un coello mufello mufello fifirifello de mi carantello. Botouno o canizo mufizo mufizo fifirifizo de mi carantizo.

Se vou a Bueu nun bou vou. Se non vou a Bueu nun bou nun vou. Nun niño de conchagarfos, dous conchagarfiños hai. Quen os

desenconchagarfizare, bo desaconchagarfizador será. Maragato pato,fixo dunha chincha. Cando o galo canta o maragato

rincha.

Vento da Ruña

82

ANDREA BLANCO

Vento da Ruña

83

Vento da Ruña

84

BADY

Bady es un perro muy travieso, le encanta dormir

y comer. Es muy cariñoso con la gente. Le gusta

jugar con la pelota o a tirar de una cuerda con su

hermana. Bady es un perro muy bonito por sus

colores y su hermana también.

(Raúl)

BURÁN

Burán es mi perro. Tiene cinco años. Su pelo es de color negro y la punta

del rabo es blanco,sus ojos son grandes y marrones, su cabeza y su boca

son grandes y él pesa aproximadamente unos ochenta kilos.

Le gusta correr y pasear con mi abuelo. Le encantan los huesos del

churrasco! No le gusta estar preso y le gusta mucho jugar con otros

perros. Le encanta jugar con la pelota y también de pequeño roer todo lo

que encontraba. (Zapatillas, ropa, pelotas, plásticos,...)

(Diego)

PATOLA

Se llama Patola. Es pequeña, muy celosa y cariñosa con

la gente que conoce.

Le encanta correr, jugar conmigo y con mis padres.

Los días de calor se tira al rio de la Chanca entre

Asenso y Pino de Val.

Vento da Ruña

85

BANANA CAKE

Ingredients

200 g butter 1/2 cup of sugar 2 tsp vanilla essence 2 eggs 4 banana mashed ripe 3 cup self-raising flour 1/2 cup milk

Method

STEP 1 Melt the butter, sugar and vanilla in a medium sized saucepan.

STEP 2 Remove from heat. STEP 3 Add mashed bananas and stir through until just blended. STEP 4 Add egg and mix in well. Stir in flour, add milk and mix

lightly. STEP 5 Bake at 170C for approximately 40 minutes.

Vento da Ruña

86

O tempo foi pasando e fixéronse maiores…

Despedimos ao grupo de 6º deste curso

2014-2015.

Desexámosvos moita sorte no voso novo

centro.

Ata sempre!

“Cada persona que pasa pola nosa vida é única.

Sempre deixa un poco de sí e leva consigo un poco de nós”.

Jorge Luis Borges