CRISTINA GARMENDIA 

(1962)   

É unha bióloga e empresaria española nada en San Sebastián. Aínda que non ten militancia no partido socialista con anterioridade ao seu cargo, é a actual Ministra de Ciencia e Innovación.

Estudou a carreira na Universidade de Sevilla e fixo os seus estudos de doutoramento vinculado ao CSIC dentro do Centro de Biolgía Molecular Severo Ochoa. Ao tempo, foi profesora axudante do departamento de Genética y Biología Molecular da Universidad Autónoma de Madrid. Doutorouse baixo a dirección da eminente científica Margarita Salas.

Foi presidenta da Fundación Inbiomed, fundación que alberga o primeiro banco de células nai adultas en España, e, dende o 2005, é presidenta da Asociación Española de Bioempresas. No ano 2000 fundou Genetrix, empresa do sector da biotecnoloxía. Esta empresa traballa no desenvolvemento das tecnoloxías biomédicas e medicamentos. É, por tanto, defensora do uso das células nai embrionarias e pioneira ao sentar as bases dunha industria biotecnolóxica en España.

En xaneiro de 2008 foi galardoada co Tambor de Oro, máxima distinción da súa cidade natal, que premia a aqueles que contribúen a promocionar a imaxe de San Sebastián. Neste mesmo ano, José Luis Rodríguez Zapatero elixiuna como titular dun ministerio de novo cuño coa misión fundamental de potenciar o I+D (Investigación y Desarrollo), faceta económica e científica na que o país arrastra un retraso histórico con respecto a outras nacións europeas.   

DILMA V. ROUSSEFF

 (1947)

  Dilma V. Rousseff naceu en Belo Horizonte (Brasil) en 1947. O seu pai, Pedro Rousseff, tivo que fuxir de Bulgaria polas súas ideas comunistas, instalándose en Francia, Arxentina e finalmente en Brasil.

Desde moi nova, participou no movemento de resistencia contra a Ditadura Brasileira dos anos 60. Foi detida en 1970, sendo condenada por un tribunal militar: estivo presa durante 3 anos de 1970 a 1973, durante os que foi torturada. Ao ser detida chamóuselle a “Juana de Arco da guerrilla”, debido á súa gran importancia dentro da organización. En 2006, a Comisión Especial de Reparación da Oficina de Dereitos Humanos do Estado de Rio de Janeiro aprobou a solicitude de indemnización de Rousseff.

A finais dos anos 70 casou con outro dos integrantes do movemento guerrilleiro, Carlos Franklin Paixão de Araújo, con quen tivo a súa única filla. En 1977, graduouse em Ciencias Económicas na Universidade de Rio Grande do Sul. Mentres tanto, participaba na reestruturación do Partido Traballador Brasileiro, que logo pasaría a chamarse Partido Democrático Laborista.

Desempeñou diferentes cargos políticos nos anos 90. En 2003, o presidente Lula dá Silva nomeou a Rousseff Ministra de Enerxía, cargo de gran importancia que ocupou durante dous anos.

En 2009 sofriu un cancro linfático que non a apartou da súa actividade. Aparte de presidir a empresa estatal petroleira Betrobras, foi elexida polo

presidente do goberno brasileño para sucedelo como candidato nas eleccións de 2010. O 31 de outubro de 2010 foi elixida para converterse na primeira muller presidenta de Brasil, ao derrotar ao socialdemócrata José Serra.

 

ELVIRA LINDO

(1962)

 

Elvira Lindo Garrido naceu en Cádiz en 1962. Con doce anos trasladouse a vivir a Madrid, onde cursou parte da carreira de Xornalismo. Combinou a súa actividade universitaria co seu traballo como locutora en Radio Nacional de España. Finalmente, abandonou os seus estudos para adicarse de cheo ao seu traballo na radio e televisión como locutora, actriz e guionista.

  A súa primeira novela ,Manolito Gafotas, publicada en 1994, construíuse ao

redor dun dos seus personaxes radiofónicos, un neno madrileño chamado así, que ela mesma interpretaba na radio. Obtivo un gran éxito e Manolito Gafotas é considerado xa un clásico da literatura infantil española, como protagonista dunha serie de novelas en primeira persoa escritas cun sólido estilo literario, humor, ironía e unha aguda crítica social. Coa creación deste personaxe conseguiu o Premio Nacional de Literatura Infantil e Xuvenil (1998)

  Desde a súa columna estival no xornal O País abordou con ironía diferentes

aspectos da realidade actual. Os seus artigos foron publicados tamén en varias recompilacións: Tinto de verán, O mundo é un pano (Tinto de verán II) e Outro verán contigo.

  Á parte do seu labor literario, radiofónica e xornalística, desenvolveu tamén

importantes colaboracións como guionista cinematográfica: colaborou na adaptación á gran pantalla de Manolito Gafotas e de Plenilunio, baseada nunha exitosa novela do seu marido, o novelista Antonio Muñoz Molina.

  En setembro 2010, Elvira Lindo publica a súa última nova novela: O que me

queda por vivir.