DÍA DAS LETRAS

GALEGAS 2009

MULLERES, LITERATURA E

MÚSICA

CALAMIDÁ SENTIMENTAL

POEMAS DE AMOR DE

ESCRITORAS GALEGAS

NA VOZ DE PILOCHA

MARGARIDA LEDO ANDIÓN

MAÑÁN…Para que veñas mañámoito máis cedoe me biquesas tempas lenementecamiñarei traiciós,carpís feitos a mau,terra e semente. Para que veñas mañámoito máis cedohei manter como sexao lume ben aceso. Para que veñas mañáamigo e compañeiro hei ter ollos de neno i o riso trasparentepara que veñas mañái apreixes o meu corpo. Para que veñas mañámoito máis cedo 

MARÍA XOSÉ QUEIZÁN

AMANTE

A amante nunca ten dentes postizosgraus no narizpelos nas coxasgordura nos cadrís.A  amante nunca lle inchan os ollo aodormirO poeta ama a perfecciónnon te ama a ti.Es idealizaciónmitometáfora da metáfora. De non seres perfecta, como te amarían? 

MÓNICA GÓÑEZ

NON TE QUERO

Crúzame a carae agárrame forte,contra o peito, mentres caenunha tras outraas estrelas de luzque prometichescando novo aínda,e inocente,me pedichesque viaxásemos ó ceo. Non te quero, vale?Non te quero!Berraba e sacaba a lingua. 

ANA ROMANÍ

POUSAREIPousarei a cabeza no teu ventre,son gaivota ferida de amor e sangra a noiteno cabelo claro do silencio.Hai palabras que non dixen nunca,e nomeo ausenciacando perdo o son dos teus pasosnas pedras brandas da cidadeque me vive e entristecenas tardes.Pousarei a agonía de estar sen ti,levemente construída a casa que te reclama,cando esquezo o versoe maldigo o tempo que vivo, tan lonxeestá o templo que habitas.Deixo que o tempo fuxa paseniño, o contar das horas que te invoco,e enumero cada lúanesta ausencia de crearte no desexo. Deitareime suavemente no teu ventre,son gaivota ferida de amor e agardo albasque abrollen do olvido. 

MARILAR ALEIXANDRE

DE TANTOS NOMESCal é, de tantos nomes,aquel polo que te chamasa ti mesmo,aquel que, cando soñase xogamos,te chamo eu. Se o soubesepodería, desde a outra beira dosoño,chamarte a voces,atravesa a borraxeiracomo atravesan as espiñas os derroteiros do sangue,seguindo un rumbo cego,e deixar o rizónonde máis doe.Como atravesan os lapis,sen enguedellarse nas arañeiras,de mares de papele cartón. 

MÓNICA GÓÑEZ

DESCULPA

Desculpase merco cada letra nasrebaixase as combino día e noite,sen descanso…se as xunto e as separoata que rompane apegándoasretomo o meu traballo…se perdo nun instantehoxe e mais onte. Desculpase chega ata o teu nome. 

MARÍA DO CARMEN KRUCKENBERG

FERIDA DE AMOR

Ferida de amor estabapolos ollos qu’eu amaba. O amor vai sempre consigoe demanda a quen o quere,semella un choro sin bágoaspola ledicia que o leva. Ferida de amor estabapolos ollos qu’eu amaba. O amor é unha pomba roxaaletexando na praia,tremelando dun desexoque esmorece na almofada. Ferida de amor estabapolos ollos qu’eu amaba. 

LUÍSA CASTRO

O XEFE INDIO

Os nenos do grupo son salvaxes coma min.Tragamos os cristais e son o xefe indio.A tribu obedécemeporque teño a lingua chea de cristaise como terra. Tocamos a través dos postes sen prevención,amámonos polas tardes na cova do golpepreto da estación onde a xente agarda con froita                                                            para enfermos,fuximos á praia e non imos ó colexioos nosos pais búscannos ata o anoitecer,estamos afogados entre os brazos dos polvos,as nosas cabezas despértanse contra as rochas. Pero na casa. 

PILAR PALLARÉS

SE ME CHEGASEN NOTICIAS Se me chegasen noticiasde que existes,de que as tuas man estalan de ternurae son xacintosalén destas ineludiblementecatro,sempre catro paredesanegadas de espanto. Se me chegasen sinais do teu sorrisoou da seriedade con que efrentas aluae pasas polos días,esa longa ferida sen cautéricos.Se tivese a tua voz por un momentoconstatando sen máis a tua existéncia,aínda que ti non soubesesque eu existo,aínda que ti non soubesesque eu espío e esperoe fago da tua vida a miña arte… Por que escreves na tardetantas caligrafías de siléncio? 

ROSALÍA DE CASTRO

TECÍN SOIATecín soia a miña tea,sembrei soia o meu nabal,soia vou por leña ó monte,soia a vexo arder no lar.Nin na fonte nin no prado,así morra coa carrax,el non ha de virme a erguer,el xa non me pousará.¡Que tristeza! o vento soa,canta o grilo ó seu compás…ferve o pote…, mais, meu caldo,soíña te hei de cear.Cala, rula, os teus arrulos ganas de morrer me dan,cala, grilo, que si cantassinto negras soidás.O meu homiño perdeuse,ninguén sabe en onde vai…Anduriña que pasachecon el as ondas do mar;anduriña, voa, voa,ven e dime en onde está. 

LUÍSA CASTRO

O AMOR É UNHA LATA DE

CONSERVAS Miña nai traballa nunha fábrica de conservas.Un día miña nai díxome:o amor é unha sardiña en lata. Ti sabescomo se preparan as conservasen lata?Un día miña nai díxome:o amor é unha obra dearte en lata.Filla,sabes de onde vés? Vésdun viveiro de mexilónsen lata. Detrás. Detrás da fábrica, onde podrecenas cunchase as caixas de peixe. Un fedor imposible, un azulque non vale. De alí vés. Ah! dixen eu, entón son a filla do mar. Non.Eres a filla de un día de descanso. Ah! dixen eu,son a filla da hora do bocadillo. Si, detrás, entre as cousas que non valen.