galacetic 3012

Autor: MANUEL ANTÓN MOSTEIRO

Deseño Portada: José Barbadilla

Manuel Antón Mosteiro Galaecia 3612

2

A MARCHA

Durante os anos 3602 e 3012 desenvolveuse no noso planeta unha cruel e

definitiva guerra entre os dous bloques antagónicos que se repartían o mundo, os

neocapitalista e os neocomunistas.

A tecnoloxía desenvolvida a partir do século XXV, cada vez máis destrutiva,

facía moi probable a destrución do planeta. Por iso os dirixentes dos dous bandos

adicaron anos á construción de estacións espaciais que servisen de agocho cando

chegase a hora de abandonar a vella Terra.

Coma sempre, os primeiros en instalarse no espazo foran os consellos dirixentes,

os impulsores de tan aloucada carreira cara a destrución masiva. Unha vez establecidos

nelas foron evacuando todas as persoas que lles foi posible. Non respectaron as normas

da navegación, as mulleres e nenos primeiro. Todo o contrario. Comezaron o traslado

seguindo un noxento pragmatismo: primeiro os membros do consello, despois os

membros das clases alta e media, logo, soldados, técnicos e encargados do mantemento

dos mísiles superatómicos, finalmente os mozos e mozas entre tres e trinta e tres anos.

Cando xa non había máis espazo nas estacións, adicáronse a convencer á poboación que

quedaba no planeta, a través dos medios de comunicación, de que axiña se ía asinar a

paz.

Mentres, nun recunchiño da costa atlántica, no que ata mediados do século

XXIV fora Galicia, existía un pequeno verxel rodeado por unha cúpula antiatómica.

Baixo o seu chapeu agochaba realmente unha cidade espacial que fora construída en


3

segredo polos galaicos. A cidade recibira o nome de GALAECIA, nome que os antigos

romanos lle deran a esta fermosa terra do finisterrae europeo.

Na cidade había uns seis millóns de persoas. Entre elas un milleiro eran sabios,

científicos e técnicos. Os cinco millóns restantes eran os antigos habitantes de Galicia,

que sempre se caracterizaron pola súa neutralidade e por ser contrarios á confrontación

bélica.

No caso de que se producira o tráxico final do planeta. Traxedia que todos viñan

agardando dende había meses e incluso anos. A cidade posuía uns potentes turbo

reactores capaces de desprendela da súa situación actual e de acadar sete veces a

velocidade da luz.

O resto da poboación do planeta adicara os derradeiros anos á construción de

refuxios antinucleares. O que eles non sabían era que en caso de explosión todo sería

inútil. A chuvia masiva de mísiles acabaría rebentándoos. Os poucos que resistisen

atoparíanse cun panorama terrorífico. Os científicos aseguraban que se a Terra era quen

de agantar e non chegaba a estourar, converteríase nunha enorme bola de cor moura,

unha esfera de morte. Todo ía ser en balde.

Só se salvaría Galaecia. Só os seus moradores se salvarían da maldición nuclear,

sempre e cando a Terra non se desfixese en miles ou milleiros de anacos. Xa hoxe, eran

os seus, os únicos terreos fértiles. Despois de case unha década de loitas, os fecundos

campos do planeta convertéranse nun inmenso ermo.

Todos os homes que non foran transportados ás estacións espaciais, vivían

momentos de incerteza. Os medios de comunicación anunciaban unha paz inminente.

Pero eles, no fondo dos seus corazóns sabían que á guerra só lle quedaba unha saída, o

emprego da arma final e definitiva. Todos tiñan o medo metido no corpo, todos, agás os


4

habitantes do finisterrae europeo. O desenlace víase cada vez máis preto. Xa non

habería volta atrás.

O 31 de Xaneiro do ano 3012, un longo silenzo foi o precedente dunha forte

explosión. O remate da III Guerra Mundial xa se tiña producido. Os dirixentes dos dous

bandos tiveron o privilexio de ver, que malia a evacuación feita do planeta, a Terra

estaba sementada de mortos. Os refuxios nucleares non foran quen de agantar o forte

estoupido e cuspiran do seu interior a milleiros de corpos que minutos antes estaban

cheos de vida.

Pero o acto final aínda non se tiña producido. De súpeto, a Terra tornouse unha

grande bola luminosa, rodeada dun anel moito máis luminoso, un anel de morte e

radioactividade. El foi, segundo os científicos o desencadeante da destrución total do

planeta. Esta hipótese viña ben para fuxir da causa real, centos e centos de anos de

irracionalidade do ser humano.

Doce horas despois produciuse un enorme estoupido que deixou paso ó máis

mortal dos silenzos.

No medio do feixe de luz que se produciu no intre final, e con grande abraio de

tódos os membros da cúpula dirixente do mundo recén desaparecido, viron como a

cidade GALAECIA foi quen de desprenderse da Terra. Segundos despois do planeta só

quedou unha morea informe de po.

Xusto nese intre comezou a andaina espacial de GALAECIA na procura da

estrela da que segundo as lendas e os científicos proviñan as vellas civilizacións

amerindias, os Maias e os Aztecas. Ese ía ser a partir de hoxe o seu obxectivo: a procura

dun Novo Mundo.


5

O COMEZO DA VIAXE

Uns minutos antes de producirse a explosión.

-Pérez e Sánchez, acudan lixeiros á sala de control. Revisen os motores de

propulsión da nave. As cousas estanse poñendo moi feas. Estean preparados para o

despegue en calquera momento.

-Como vostede ordee, comandante.

-Susana, localice a Roberto e a Fiz. Comuníquelles que quero velos no meu

despacho canto antes.

-Desexa algo máis señor?.

-Non, pode retirarse.

Entrementres, na sa de control.

-Roi!

-Que ocorre Hernández?

-Quería saber de canto combustible dispoñemos? Os homes están preocupados

por saber se nos chegará para acadar a estrela que buscamos.

-Que non se preocupen. Temos combustible para un 300 anos espaciais,

aproximadamente un 3000 anos terrestres.

De novo no despacho do comandante. O silenzo no que se atopaba o dirixente

máximo da cidade foi interrompido polo zunido do intercomunicador.

-Que ocorre Susana?

-Comandante, están aquí Roberto e Fiz. Mándoos pasar?

-Si, fágaos pasar.


6

-Pasade. O comandante quere falar convosco.

Os dous entraron pola porta con paso firme e dispostos a recibiren as ordes do

seu comandante.

-Señor, preséntanse Roberto e Fiz. Que ordea?

-Fiz, ponte en contacto coas estacións espaciais e comunícalles que imos

abandonar o planeta.

-Roberto, comproba que a cúpula está preparada para a súa desensamblaxe da

cortiza terrestre.

-Comandante, -inqueriu Fiz- que lle diremos á poboación?. A manobra que imos

realizar é de moito risco. Lembre que non temos á poboación previda de tal

posibilidade.

-Fiz, ten razón. Vai ser mellor que en lugar de comunicarse coas estación

espaciais remita un comunicado á poboación. Explíquelles cal é a situación actual e o

que vai acontecer en segundos. O importante é que a poboación estea previda de todo o

que pode suceder. É vital que sexamos quen de evitar unha reacción de pánico entre a

poboación.

A manobra foi todo un éxito. En cuestión de segundos a cidade espacial

atopábase no espazo. A fonda expansiva da explosión do planeta non chegara a

provocar ningún dano na cúpula.

Todos eran conscientes que para eles comezaba unha nova era. Todo o deixado

atrás non era máis que po que vagaba polo espazo sen rumbo. Eles si tiñan un rumbo

claro, a estrela descoñecida da que falaban as lendas. No fondo todos tiña a esperanza

de que fose unha realidade e non unha lenda. Pero ninguén fora quen de probar a súa

exitencia.


7

A CIVILIZACIÓN DE ANDRÓMENA

-Comandante, a computadora detecta a presenza do sistema solar.

-Iso é imposible. O sistema solar é o que vimos de abandonar hai só uns días.

-Só hai unha explicación posible. Pode tratarse dun sistema xemelgo do noso.

De súpeto, detrás dunha enorme rocha que semellaba ser un meteorito dos

moitos que vagan polo espazo, e que era realmente un planeta saíron dúas naves que

tiñan unha especie de corno. Esa prótese que encabezaba as naves tiña toda a pinta de

ser un arma destructora ou cando menos disuasoria.

De arma disuasoria nada, tal e como puideron comprobar tratábase dun arma

ofensiva que comezou a disparar contra a cidade espacial. O receo e a prudencia dos

galaicos fixo que a nave non sufrise danos posto que fixeran levantar os escudos

protectores.

Cando os disparos remataron, na pantalla comezou a visualizarse a presenza

dunha estraña personaxe que só se diferenciaba dos humanos porque a semellanza das

súa naves posuía un pequeno corno na fronte. O estraño ser comezou a falar con

dilixencia: “O meu nome é TRN 22. Son o comandante en xefe da constelación de

Andrómena. Douvos a benvida en nome do meu pobo. Os nosos disparos non deben ser

interpretados como sinal de hostilidade. Non sabiamos cales eran as vosas intencións e

por iso abrimos fogo. Gustaríanos que nos acompañásedes a Andromenápolis.”

Os galegos accederon ó convite dos andromenense. Xa que estaban moi

interesados en coñecer novas formas de vida e novas civilizacións. Á súa chegada a

Andrómena, a nave espacial foi acollida cun fervoroso recibimento. Detrás desta


8

euforia tan desmedida agochábase algo inimaxinable. Desexaban os corpos para facer

un sacrificio que os privaría do corno que poboaba a súa fronte.

Había unha lenda de Andrómena que dicía: “Hai moitos anos, os poboadores de

Andrómena non posuían o horroroso corno. A causa da aparición deste apósito foi a

ofensa cometida por un dos gobernantes do Imperio contra o unicornio (o deus dos

andromenenses). Para compensar este ofensa o Deus propúxolle un enigma ó

gobernante. De fallar o enigma, os habitantes de Andrómena terían que levar toda a súa

vida o apéndice na súa fronte. O gobernante errou no enigma e os moradores sufriron o

seu castigo. Só había unha xeito de librarse da súa maldición. A solución estaba no

sacrificio de un milleiro de membros doutra especie.”

O sacrificio debía ser ó solpor do derradeiro día da constelación. Faltaban só

dúas horas para que se puidese producir o sacrificio. TRN 22 chamou ó sumo sacerdote,

xa que el era o encargado de facelo.

-TRN 30, necesito dous milleiros de soldados para ser quen de capturar ós

terráqueos que necesitamos.

-Como faremos para atraelos ó templo do sacrificio?

-Estiven pensando. Vós, os sacerdotes, podedes convidar ós científicos humanos

a un banquete.

-Que sacerdotes?

-Iso non é problema. Selecciona a un cento de poboadores que queiran servir con

honor á constelación e instrúeos para que estean preparados diante das posibles

preguntas dos científicos terrestres. Este plan ten que estar perfectamente argallado.

Pode ser a nosa única posibilidade de rachar coa maldición que nos persegue.


9

O que non sabían os dous andromenenses era que a súa conversa tiña sido

interceptada polos galaicos. Cando estiveran na sa do consello, Roberto aproveitou para

deixar un sensor e así poder ter acceso ás palabras dos alieníxenas. Todo o que se falaba

nese intre estaba sendo escoitado na nave e xa comezaran a tomarse as primeiras

medidas para evitar a trampa que lles estaban a argallar.

O comandante tomou a decisión de enviar a un millón de humanoides que se

adicaban na nave a tarefas auxiliares e que pasaban perfectamente por seres humanos.

Os humanoides foron cargados de exploxivos para que estoupasen xusto no intre no que

se dispuxeran a fuxir da constelación e así crear o desconcerto na poboación.

Á hora programada por TRN30, achegouse unha nave á cidade espacial e

comunicoulle ao comandante o desexo do seu consello de que os terráqueos se reunisen

cos andromenenses para poder cambiar impresións e experiencias en diferentes campos

do saber.

O comandante respondeulle cun sorriso que non foi interpretado polos dirixentes

de Andrómena. “Terán que desculpar a miña presenza na cea. Teño que arranxar uns

asuntos na nave que requiren da miña intervención directa.”. A expresión no rostro do

comandante non espertou neles ningún tipo de sospeita.

– De acordo, agardamos aos seus homes na sala de recepción á posta do sol.

- Aló estarán. Traslade os meus respectos aos membros do consello.

Ao solpor os humanoides, coa súa carga mortal, foron enviados ao encontro cos

seus anfitrións. Dende a nave observábase o desenvolvemento dos feitos e xusto antes

do remate da cea. Cando coitaron ter información abondo, fixéronos estourar diante do

abraio e desconcerto dos andromenenses. O balbordo e desconcerto ocasionado foi


10

aproveitado polos galegos para fuxir dunha morte case segura. Todos agardaban a que a

orde do comandante se producise.

-Helena, que poñan en marcha os motores e conecten a barreira protectora. Que

a nave acade a velocidade máxima. Temos que fuxir de aquí axiña.

Tras uns minutos de tensión na sala de control. Todos agardaban a reacción dos

burlados. Escoitouse un berro do contramestre.

-O espazo sideral!


11

OS HOMES MORCEGO

Despois de varias xornadas de viaxe, un grande burato aparece diante dos ollos

dos membros do sala de control da nave Galaecia. As primeiras análises que se comezan

a ofrecer nas pantallas de control fan pensar na presenza dun burato negro.

Despois da incerteza inicial que se percibe nas facianas dos membros da

tripulación encargados do control da nave, esta comeza a atravesar a masa escura e

informe. Todos foron sentido como os seus corpos comezaban a facerse cada vez máis

pesados e comezaba a ser labor de titáns movelos. Non resultaba nada doado poder

mover nin sequera un dedo. De súpeto comezaron a materializarse no interior da sala

unhas estrañas criaturas de tamaño das persoas pero con corpo e ás de morcego. A

situación era totalmente nova para os membros do control. O máis desconcertante era

que os sensores non detectaban a súa presenza. De súpeto alguén lembrou que nas

lendas antigas se falaba duns seres terroríficos, os vampiros, que non se reflectían nos

espellos. O pánico comezou a apoderarse dos rostros que cada vez tiñan menos forza ata

para palpebrexar.

O que parecía ser o dirixente deste estraño grupo dirixiuse ao comandante e

comezou a falarlle a través dun aparello traductor.

-Son o capitán Morcego. Dirixente dunha banda de piratas espaciais. A nosa

base está situada no planeta Auriga. O noso planeta foi sempre moi fértil, pero hai cousa

duns séculos converteuse nun ermo. Dende aquela temos que adicarnos a saquear todas

as naves que se cruzan no noso camiño. Cando detectamos a vosa nave dei orde aos

meus homes que recadasen toda a información posible dos vosos bancos de datos para

facer unha análise completa. Segundo os nosos datos dispoñedes dunha zona da nave


12

con terreos moi fértiles que adicades á agricultura. Nese momento souben que esta era a

nosa grande oportunidade e ordenei aos meus homes que preparasen a nave para a

abordaxe. A vosa terra é a solución que estabamos a buscar para o noso planeta.

Helena, con moitas dificultades apresurouse a preguntar que era o burato negro

co que se atoparan antes da aparición destes estraños personaxes. A resposta do xefe dos

morcegos non se fixo agardar.

-Trátase dunha grande rede metálica que empregamos para a captura das naves

antes da súa abordaxe. Esta rede emite unhas radiacións de moita potencia que teñen a

propiedade de deter o tempo do obxecto que atrapan baixo o seu radio de acción. A súa

influenza sobre a materia viva provoca a ralentización de movementos ata chegar case a

paralizalos.

-Que é o que queren realmente de nós?. Preguntou o comandante.

-Coido que xa llo expliquei antes. Queremos desprender da nave toda a terra

fértil que poidamos e trasladala á nosa nave para levala posteriormente ó noso planeta.

-Pero, de que imos vivir nós se se levan a nosa terra?

-Iso non é cousa nosa. A nosoutros só nos interesa a vosa capacidade de

producir.

De súpeto ao comandante ocorréuselle unha idea para saír desta situación tan

estrema. Fíxolle un sinal coa ollada á Helena, tratábase dun dos protocolos de actuación

en caso de perigo que a súa axudante interpretou axiña.

-Capitán Morcego. Non é necesario que trasladen a terra, podemos separar o

módulo agrícola da nave e ensamblalo á vosa nave para que o poidades levar ata o voso

planeta sen necesidade de mover a terra.


13

-Ordee logo que se inicie a secuencia de separación e de ensamblado da nosa

nave.

-Helena comece o proceso.

Nese mesmo intre, sen que se decatasen os piratas do espazo, o comandante

chiscoulle o ollo e ela fíxolle un aceno co sobrecello de asentimento. Nos arquivos de

emerxencia da nave había gravado un simulacro das probas de separación e de

ensamblaxe que se fixeron no ano 2997.

Mentres os piratas observaban abraiados como se ía producindo o proceso. O

comandante fíxolle un aceno a Hernández e a Roberto para que estivesen preparados

para a neutralización dos invasores.

-Comandante ordee que conecten a pantalla xigante que quero ver como se

produce o proceso de ensamblaxe coa nosa nave.

De súpeto produciuse algo inesperado e co que ninguén contaba, na parte

inferior da pantalla víase a seguinte lenda: “Gravación das probas de desensamblaxe,

2997”. Antes de que o Capitán Morcego puidese reaccionar o comandante fixo soar a

alarma.

Rapidamente apareceron na sala de control os membros do equipo de seguridade

e detiveron rapidamente aos invasores diante da súa sorpresa. Os membros de

seguridade era androides e non se viran afectados pola radiación da tea. A súa coiraza

servíralles como unha armadura para protexelos.

O comandante ordenou que os intrusos foran expulsados da nave. Unha vez que

se libraron da rede que os tiña apreixados e recuperada a súa forza vital, o comandante

exclamou:


14

-Helena, conecte os retropropulsores para poder fuxir o antes posible. Ímonos

deste maldito pesadelo.


15

O PLANETA MORTAL

-Comandante, estamos entrando na órbita dun estraño planeta. Que facemos?

Agardamos as súas ordes.

-Helena, páseme a Hernández.

-Paren os motores. Hernández, ordee ao equipo de seguridade que se trasladen

ao planeta e recollan toda a información posible.

Hernández dilixente como de costume, ocupouse de enviar un pequeno grupo de

exploración ao planeta. Unha vez cumpridas as ordes comunicou á sala de control a

partida do grupo.

-Helena, inqueriu o comandante, ¿que datos nos dan os nosos sensores da cortiza

do planeta?

-Os nosos sensores detectan a presenza dunha tupida natureza pero parece que

non existe outro tipo de vida no planeta que non sexa a vexetal.

-Tan pronto teña contacto coa xente do planeta mantéñame informado da

información que recadan.

-Señor, a computadora comunícanos que os exploradores xa entraron na órbita

do planeta. Perdeuse o sinal e non temos máis datos deles. Non sabemos o que acontece.

Tampouco podemos recibir imaxes.

Mentres, no planeta, xa aterraran os exploradores. Todos eles eran

descoñecedores dos perigos que os agardaban en tan estraño planeta.

-Xaquín comunica coa nave e dille que neste planeta non hai máis vida que a

vexetal.


16

-Xan, as comunicacións coa nave non funcionan. Teremos que agardar a que se

reanuden as comunicacións ou que veñan á nosa procura. Mentres tanto seguiremos coa

exploración do planeta non vaia a ser que se nos escape algo.

-Coidado, Xan! Os vexetais aproxímanse cada vez máis. Ten coidado, hai un

detrás de ti!.

-Foxe Xaquín! Sobe á nave e comunica á base o perigo que corremos

permanecendo na órbita do planeta.

Xaquín puido ver como os estraños seres se abalanzaron sobre a nave, mentres

os demais membros do grupo trataban de repeler os vexetais coas súas armas. Os seus

compañeiros igual que a nave foron engulidos por aquela masa verde que os tiña

rodeados. Xaquín comezou a disparar contra eles, malia que algúns saltaban polo aire, o

circo ía estreitándose cada vez máis ata que desapareceu entre aquela masa informe e

verde.

Despois de tanta loita só quedou un misterioso silenzo. Mentres, na nave había

unha grande desesperación por non ter novas do grupo que tiña baixado xa había máis

de dúas horas. Como as comunicacións estaba interrompidas o comandante decidiu que

baixaran na súa procura Roberto e Teodoro cun pequeno grupo moito máis armado e

dotados de sensores para telos localizados en todo momento. Por se eran necesarias

quedaban preparadas cinco naves perfectamente dotadas para destruír o planeta.

Cando chegaron atoparon o mesmo panorama que os seus compañeiros.

-Roberto, comecemos as tarefas de busca da nave e do grupo de investigación.

Alguén comezou a berrar de súpeto: “Señor estannos rodeando unhas estrañas

figuras con aspecto de vexetais!”. Cada vez a masa vexetal facíase máis mesta e estaba

pechando máis e máis o circo feito arredor do grupo. Todo o acontecido estábase


17

recibindo na nave e a situación de máxima alarma estaba xa en marcha. As naves que

estaban á espreita de acontecementos iniciaron o seu despegue dispostos a rematar co

perigo que acosaba aos seus compañeiros.

-Teodoro, comuníquelle ós pilotos das naves que destrúan a vexetación.

Xusto cando as naves comezaban a abrir fogo, o equipo de salvamento foi quen

de retornar á nave e saír fuxindo daquel lugar.

Unha vez que estiveron as naves de volta o comandante ordeou que deixaran a

órbita do planeta.


18

A CONSTELACIÓN DO MINOTAURO

-Comandante, estámonos achegando a unha constelación en forma de labirinto.

Parece que non hai indicios de vida.

-Teodoro, ordénolle que trate de establecer comunicación con tódos os planetas

da constelación. Averigüe se hai vida nalgún dos planetas e se son pacíficos ou hostís.

Inesperadamente, unha grande nube radioactiva avalanzaouse sobre a nave. A

computadora de control non obedecía as ordes que Helena lle transmitía. O desconcerto

comezou a apoderarse da sala de control. A axudante apresurouse en comunicarlle a

situación ao comandante.

-Comandante, a computadora non responde ás miñas instruccións! Atopámonos

baixo a acción dun campo magnético moi forte que nos arrastra ao interior do labirinto.

-Helena, que Pérez e Sánchez se presenten diante de min para avaliar a situación

na que nos atopamos.

Ao pouco de ser transmitidas as ordes, xa se atopaban os máximos responsables

dos motores da nave na sala de control, dispostos a resolver as dúbidas que enchían a

cabeza do comandante.

-Señores, fíxenos chamar porque quero saber a causa pola que os motores non

responden e por qué motivo non obedece a computadora as nosas ordes.

-Non o sabemos señor. Cando Helena nos comunicou o que acontecía

comezamos a revisar os motores e a computadora central e non fomos quen de atopar

ningún fallo nos circuítos. A única explicación que atopamos é a posible influencia do

campo magnético da nube que nos engule. Pero tampouco podemos aseguralo.-

Respondeu Pérez en nome dos dous máximos responsables da parte motriz da nave.


19

Cun xesto de contrariedade, o comandante dirixiuse a Helena para darlle novas

instrucións.

-Helena, consiga a composición química da nube magnética que nos está

rodeando e se pode a súa orixe. Ela parece ser a causa última da situación que estamos a

vivir. Dígalle a Roberto que quero falar con el no meu despacho.

Helena comezou o seu traballo de xeito moi dilixente. Deu orde á sección de

investigación para que tomasen mostras da nube e comezasen a análise dos seus

compoñentes. O tempo era vital. Non sabían que os agardaba dentro daquela masa

informe. Despois de dar orde aos técnicos para que detectasen a composición. Tentou

trazar o posible rumbo do seu inimigo para poder descubrir a súa orixe. Finalmente

ordenou que lle comunicasen a Roberto que o comandante o estaba agardando no seu

despacho.

Uns minutos despois de ter dado as ordes, e mentres se atopaba no seu despacho

tratando de valorar a situación na que se atopaban, chegou Roberto con certa

inquedanza pola premura coa que fora reclamado polo comandante, pero máis aínda

polo feito de ser recibido no despacho e non na sala de control como adoitaba facer. O

comandante non era amigo de formalismos e sempre procuraba non ter segredos para os

seus homes de confianza. Esta vez non ía acontecer así. “Algo grave debe pasar”;

pensou Roberto, mentres agardaba a que lle abrisen a porta. Unha vez dentro o

comandante foi moi preciso nas súas ordes, como adoecía facer sempre.

-Roberto, quero que os seus homes se encarguen de manter a orde en caso de

que cunda o pánico entre a poboación. Estamos sendo engulidos por unha nube de po

que xera un campo de atracción fortísimo. Non sabemos con qué nos imos atopar no seu


20

interior. Tampouco sabemos se a nave vai ser quen de agantar a presión deste campo.

Como observaría xa non se percibe a negrura do espazo fóra da cúpula.

-Supoño que a xente se irá poñendo moi nerviosa a medida que a situación se

prolongue. Lembre que a poboación ten que estar tranquila e así evitaremos problemas.

De súpeto a voz de Helena interrompeu a conversa.

-Señor, é extraordinario.

-Que é extraordinario?. Explíquese Helena. Non estou entendendo nada.

-A composición da nube, Señor. É unha mestura a parte iguais de Neón e de

Magnetita. De aí o seu poder de atracción tan forte.

-Puideron descubrir a súa orixe?

-Si. comandante. Provén do interior da constelación, posiblemente do planeta

que se sitúa no centro do labirinto de planetas que o rodea.

-Estanos atraendo logo cara o centro do labirinto?

-Si, señor. Segundo a computadora, que xa comeza a funcionar, lévanos ao

planeta Delos. Este planeta está habitado por unha civilización de homes minotauro.

Segundo as informacións que puidemos recadar dos nosos arquivos.

-Conécteme coas salas da tropa. Quero dirixirme directamente ós nosos

soldados.

Así o fixo. E a voz do comandante foi escoitada por tódos os pilotos e soldados

que tiñan o mandado de defender a nave de calquera ameaza externa.

-Fálalles o comandante. Quero comunicarlles cál é a situación na que nos

atopamos e o perigo ao que nos enfrontamos. Estamos sendo arrastados cara o interior

dunha constelación de planetas que forma unha especie de labirinto. Non sabemos o que

nos agarda no seu centro. Deben estar preparados para pórse en acción en calquera


21

momento. Estamos en alerta vermella. Só vostedes saben cál é a nosa situación. Polo de

agora non debe filtrarse á poboación para non provocar o pánico. Non sabemos a qué ou

a quén nos enfrontamos. No coñecemos o seu poderío militar nin cáles son as súas

intencións e menos aínda se as nosas proteccións e armas van dar algún resultado contra

eles.

A voz de Helena, volveu a interromper as súas palabras. A situación estábase

tornando moi grave.

-Comandante, a computadora vén de detectar a presenza de varias naves

procedentes de Delos. Non parecen vir con boas intencións. Conectamos os escudos de

protección.

-Que saían inmediatamente catro das nosas naves a interceptar ás naves

inimigas.- Reaccionou dilixentemente o comandante.

-Vou inmediatamente para a sala de control. Visualicen na pantalla as naves.

-Non é doado señor, a nube dificulta a visión e non é doado distinguilas.

-En tres segundo van establecer as nosas naves contacto visual coas naves

inimigas. Señor, as nosas naves están sendo atacadas!Piden instruccións!

Unha vez na sala de control, o comandante tomou o mando das operacións.

-Póñame coas nosas naves.

-Fálavos o comandante. Facede todo o posible para que non se acheguen.

A voz de Helena, rachou o silenzo tenso que se vivía na sala de operacións. “As

nosas naves caen unha detrás da outra. Non poden resistir máis. Necesitan reforzos. Se

non os enviamos van ser destruídas polo inimigo.”

-Necesito toda a información que teñamos das naves inimigas. Reclamou o

comandante antes de tomar calquera outra decisión.


22

-Señor, contestoulle un dos pilotos dunha das naves, posúen un láser moi potente

na parte superior da nave. Parece que as ás son o seu punto máis feble. Non creo que a

nosa barreira de protección poida agantar moito o efecto do seu láser. Son naves moi

AH! AH!

Foi a derradeira comunicación que tiveron coa pequena escadra que fora enviada

a unha morte máis que segura.

-Comandante! A computadora detecta a presenza das naves inimigas xa moi

próximas en segundos terannos a unha distancia propicia para os seus raios.

-Que saía outra escadra para tentar neutralizalas. Se elas non o conseguen só nos

quedará a barreira de protección.

-Señor, as naves están estoupando misteriosamente!Non sei que ocorre! A

computadora detecta unha forte fonda expansiva provocada pola composición da nosa

barreira en contacto coa nube. A nube arrástranos fora do sistema. É como se a nosa

barreira resultase daniña para a súa composición.

O comandante limitouse a dicir: “Ímonos deste inferno canto antes”.


23

MOTÍN NA ÁREA AGRÍCOLA

ALARMA XERAL. MOTÍN NA ÁREA AGRÍCOLA.!!!

O sinal de alarma rachou o silenzo que presidía naquel intre a sala de control da

nave. As caras de abraio fóronse sumando unha a unha no seu intercambio de olladas. A

voz do comandante soou enérxica entre tanta sorpresa.

-Eduardo, que acontece na túa sección?

-Comandante, os robots néganse a obedecer, están fóra de control. Non sabemos

que acontece con eles. Alguén os está controlando.

-Inicien o proceso de desprogramación. Logo volvan a programalos e así

conseguiremos que retornen ao noso control.

-Xa o tentamos. Non nos deixan iniciar o proceso de desprogramación. Teñen

instalado un escudo protector dos seus programas e non hai acceso. As claves de

seguridade non funcionan, non as recoñecen. Están apoderándose das armas de

seguridade e diríxense cara a aí para tratar de tomar o control da nave.

O comandante reaccionou con axilidade e dirixiuse a Teodoro.

-Teodoro, comunique coa garda de seguridade e ordéelle que intercepten aos

robots amotinados antes de que cheguen á sala de control. Que envíen un grupo á sala

de control para protexela en caso de que non poidan ser interceptados antes de que

cheguen.

Alguén berrou ás costas do comandante. “Señor, os sensores detectan a presenza

dos amotinados ó outro lado da porta!”.


24

-Helena, conecte o sistema de bloqueo de apertura das portas de acceso á sala.

Hai que evitar que entren e tomen o control!

-Que ocorre coa garda de seguridade, Teodoro?. Exclamou desesperado o

comandante. Xa non sabía que facer. Estábanselle acabando as solucións a aquela

estraña situación.

-Os gardas están situados xusto detrás dos androides. Non son quen de detelos.

Xa se fixeron fortes diante da entrada da sala de control.

-Que se manteñan os gardas na súa posición; ordenoulle a Teodoro.

-Helena, podemos modificar o programa dos robots desde a computadora?. É a

nosa derradeira alternativa.

-Si é posible. Corremos un risco señor.

-Cal?.

-Lémbrolle que para poder facelo hai que desposuír ao computador central do

seu sistema de protección. E corremos o risco de que sexa tamén controlada por quen

interfire nos nosos androides. Entón perderiamos o control da nave e iso sería a nosa

perdición.

-Temos que correr o risco. Se non actuamos os androides acabarán tomando o

control da nave. Temos que trata de evitalo como sexa. Non hai outra solución.

-Agarde! – berraron asemade Pérez e Hernández. Levaban xa tempo tratando de

buscar unha explicación á situación que se estaba a vivir.

-Saben o motivo do motín dos nosos robots agrícolas? Retrucou o comandante

contrariado.

-Cremos que están sendo manipulados por alguén dende un planeta que temos

próximo. Descartamos a posibilidade de que se trate dunha nave porque temos


25

rastrexado o espazo e non atopamos ningunha. Alguén quere que os nosos androides

nos leven á órbita dese planeta.

-Pero, quen?. Que quererán de nós?; replicou o comandante.

-Non o sabemos, pero temos xeito de o facer. Deixemos que os androides tomen

o control da nave e permanezamos á espreita. –Aseverou Pérez con voz segura.

-Saben que se o facemos asumimos un risco moi alto. Imos deixar o control da

nosa nave en man de androides domeados por alguén do que non coñecemos as súas

intencións. Temos que avaliar a situación e valorar a vosa proposta.

-Non nos queda outra solución. –Afirmou Helena, sumándose á proposta feita

polos seus compañeiros. É un risco que temos que correr. A vida de moita xente

depende de todos nós. E cómpre que reaccionemos axiña.

O comandante adoptou un xesto de inquedanza e de seriedade. “A situación é

moi grave. E require unha solución arriscada.” Pensou antes de pronunciar as ordes.

-Helena, desactive o sistema de protección das portas e deixemos que os robots

tomen o control da nave. Hernández e Pérez estean á espreita.

Teodoro que estaba en comunicación coa sala de control e seguira a conversa

que se producira segundos antes. Trasladoulle a situación ó xefe de seguridade para que

permanecese vixiantes e preparados para un ataque desesperado.

-Que tomen a sala de control!. Berrou enerxicamente o comandante. Que sexa o

que Deus queira!.

Despois de entrar na sala e tomar o control da nave, esta foi conducida á órbita

do planeta. Xusto como vaticinaran Hernández e Pérez. Nese estraño planeta estaba o

causante da rebelión dos androides.


26

Os feitos íanse desenvolvendo moi de vagar, como se se tratase dun proxecto

perfectamente tracexado e no que todo ía acontecendo sen improvisación. Os androides

recibían ordes constantemente e actuaban de acordo cos desexos de alguén que aínda

non ousara darse a coñecer.

Todos seguían sen perder detalle. Non sabían en que momento terían que reaxir

contra a situación. Non estaban dispostos a claudicar sen loitar. Nos maxíns de tódos os

membros do control bulían as mesmas preguntas: Quen era o que estaba controlando

aos androides? Cales eran as súas intencións? Por que non se dera aínda a coñecer? Que

quería deles?...

Máis desconcertados quedaron cando xa na órbita do planeta a computadora na

súa análise da cortiza do planeta descubriu que estaba completamente ermo. Non había

pegadas de ningunha presencia vital. Nin vexetación, nin animais, nin construcións. A

incerteza era cada vez máis. Os rostros dos membros de control eran cada vez máis

desconcertantes. Os segundos facíanse cada vez máis eternos. Malia o descubrimento os

androides seguían movéndose e actuando baixo o control de algo ou alguén.

De súpeto, un grande estrondo rachou a terra. Das profundidades da fenda

apareceu un castelo de cristal. Os androides obrigaron ao comandante, a Helena, a

Hernández e a Pérez que os acompañasen á superficie do planeta. Os humanos non

amosaron resistencia. Tiñan que seguirlle o xogo aínda que fóra da nave o risco era

moito maior. O comandante conseguiu agachar nun dos seus petos un comunicador.

Polo que puidese pasar.

Cando se achegaban á superficie observaron como do castelo se abría unha

comporta pola que se dispuxo a entrar a nave. Por fin saberían quen estaba detrás de

todo isto. Dentro agardábaos un sinistro personaxe. O causante de toda aquela desfeita.


27

-Bos días, señores. Son Gandier. O soberano deste planeta.

-Por que nos trouxo aquí? –inqueriu rapidamente o comandante.

-Quero que formen parte da miña colección intergaláctica.

-Da súa colección intergaláctica?!

-Si. A miña colección está formada por miniaturas vivas. Quero reproducir en

pequena escala todo o universo, e vós ides ser a miña máis prezada peza da colección.

Vostedes serán a culminación da miña obra, levo centos de anos agardando a que a vosa

civilización sexa quen de saír ao espazo para poder inserirvos na miña obra.

-Este ser está completamente tolo –espetoulle Helena á orella do comandante.

-Temos que saír deste inferno –afirmou o comandante con voz firme.

-Pero, como imos saír deste pesadelo? –preguntou con resignación Helena,

consciente de que non había moitas posibilidades de saír daquela situación na que se

atopaban.

De súpeto, Hernández, que viña observando ao estraño ser dende que se

aparecese diante da súa presenza. Afirmou: “Comandante, temos unha posibilidade,

temos que destruír o seu bastón. A pedra que o coroa é o corazón desta criatura e á vez

o seu cerebro. Debemos destruílo e destruirémolo a el. Se conseguimos que o deixe un

só intre poderemos facernos con el e destruílo. Así remataremos co seu poder.”

Ao comandante ocorréuselle unha idea.

-Podemos ver a súa colección antes de pasar a formar parte dela?

-Por que non?. Veñan comigo, ensinareillo. Merecen coñecer a miña obra antes

de formar parte dela.

A estraña criatura, como adoitaba facer cada vez que admiraba a súa colección,

deixou o seu bastón sobre o trono. Chegara o momento! Aproveitando este descoido


28

Hernández colleu o bastón. Xusto no intre en que o lanzou ao chan escoitouse un berro

mortal. Tal e como supuxera a criatura caeu ao chan e comezou a retorcerse ata morrer.

Todo o que estaba ao seu redor comezou a tremer.

-Temos que fuxir de aquí! Todo isto está a punto de estoupar. –Berrou o

comandante. Voltemos á nave antes de que sexa demasiado tarde.


29

NADAL PERIGOSO

O costume en festas sinaladas era a liberación dun grupo de presos que se

destacasen polo seu comportamento exemplar durante o ano. Era un xeito de

reinsertalos na sociedade e asemade de baleirar os cárceres dun xeito coherente.

Nesta ocasión non ía ser unha excepción. Os presos que ían ser liberados tiñan

tracexado un plan para tomar o control da nave. O seu comportamento exemplar, neste

caso, non implicaba que estivesen dispostos a reintegrarse na sociedade como cidadáns

de ben. Todo o contrario.

Tiña planeado, ó ser liberados, facerse co poder da cidade e tentar contactar cos

seus compañeiros nas estacións espaciais terrestres. O plan fora coidadosamente

argallado entre os tres grupos de liberados.

Despois da súa liberación solicitarían a entrada na garda de seguridade con

identidades falsas, de non ser así, co seu historial seríalles imposible. Unha vez

inseridos na garda de seguridade tratarían de tomar o poder con máis posibilidades de

éxito.

O 25 de Decembro, ás 12:00, como adoitaba facerse tódolos anos, os 20 presos

foron liberados. Ás 15:00 xa formaban parte da garda de seguridade. Todo estaba indo

tal e como estaba previsto.

O grupo completo fora destinado ao sector norte, a zona máis comprometida da

nave, a sala de control e os cuartos dos altos cargos da cidade. O seu plan estaba saíndo

mellor do que eles agardaban. Tanta facilidade non lles fixo sospeitar que puidese estar

todo controlado. Parecía imposible que alguén soubese do seu plan, e menos aínda que

coas súa identidades falsas puidesen ser relacionados. Aínda que a algún lle parecese


30

demasiada casualidade que os vinte, xustamente os vinte, fosen trasladados xuntos a

sector de máxima seguridade cando só levaban unha horas no corpo. A súa falsa

experiencia, que era común a todos eles, puido ser a causa, pensaron algúns deles. Era a

forma máis doada de xustificar que as cousas fosen mellor do que eles mesmos

agardaban.

Xa era a hora indicada para a toma do poder. Pero xusto no momento en que se

dirixían a tomar a sala de control foron rodeados e devoltos ao cárcere.

Uns minutos antes da súa saída, desde as estacións espaciais terrestres chegara

unha mensaxe de socorro, estaban sendo atacados polos presos liberados. Isto puxo en

alerta aos membros da nave, pero deixaron que os feitos se fosen sucedendo ata que se

confirmase que tamén os presos de Galaecia estaban tamén na conspiración para tomar

o poder. De certo que o estaban.


31

O COFRE DOS SETE ENIGMAS

1ª Parte

-Comandante, detectamos neste cadrante a presenza dunha estraña nave.

-Helena, envíen unha sonda de recoñecemento e fagan unha análise da nave para

comprobar se existen organismos vivos nela.

-Señor, non se detectan sinais de organismo vivo algún. Segundo a análise a

nave está completamente baleira. Só se detectou na súa sala de control unha especie de

cofre ou arca. Os informes da nosa nave exploradora indican que pode tratarse dunha

arca azteca, segundo as inscricións que aparecen no seu exterior.

A furna ten un programa de apertura que ten aproximadamente uns tres mil anos.

-Helena, que a computadora lea o programa e trate de abrir a arca. Se está no

certo na súa orixe, podemos estar diante dunha descuberta importante para a nosa viaxe.

Despois duns minutos de incerteza, a computadora foi quen de abrir o cofre e

descubrir no seu interior unha mensaxe cifrada. Na mensaxe, escrita nun código

descoñecido para os terrestres describíase a situación exacta do planeta do que procedía

a civilización azteca.

-Señor, no interior da arca hai unha mensaxe cifrada que describe a situación do

planeta.

-Helena, que os nosos científicos se poñan a descifrala. Que o fagan canto antes .

É vital para a nosa xente.

-Señor, a computadora xa descifrou os debuxos que había no exterior da arca.


32

“Para achar o camiño á estrela da que provimos hai que resolver os sete enigmas

que aparecen no interior”

1º ENIGMA: A situación da estrela é S2320 da 62122206131311211312.

2º ENIGMA: No sistema 232011518 C.

3º ENIGMA: No cadrante U sector 13 B.

4º ENIGMA: 513 18131156221 620221 561912310211517.

5º ENIGMA: 131 3123211 56 1523622201 9231051 621 131

5621118120103101715 56 131 12214171876201. 131 1423620226 615

15236221222017 181 31156221 621 1015141015615226.

6º ENIGMA: 2217517 11 923613 19236 13178206 21172206241020 615

1523621 222017 181311, 31720206201 186131082017 615 13121 15174621 56

1323151 13136151, 18172019236 131 3123211 56 1211551715120

1517211722201721 613 18131156221 211715 2315121 6212220116121

320101222320121 19236 1221172024106201715 131 12214172176201

2752362014615 9121221 13121 15174621 56 1323151 13136151 615 13121

19236 21113615 1 181720 211158206.

7º ENIGMA: 21171317 6261021226 2315 13238120 5171556 216 1823656

211722062310231020 1 13121 14172022113621 320101222320121, 113 212320

5613 1813115221 9127 2315 20672381017 212322262020115617.

2ª Parte

-Helena. Conseguiron descifrar os científicos os sete enigmas dos aztecas?.

Comuníquelles que quen o faga será recompensado pola cidade.


33

-Quero dirixirme á poboación para que todos colaboren.

-Teodoro, conecte as pantallas de toda a nave. Desexo comunicarlle á poboación

o ocorrido e que entre todos tentemos descifrar os sete enigmas. Delo depende o noso

futuro.

Uns segundo despois escoitábase en toda a cidade a mensaxe do comandante:

“Habitantes da cidade Galaecia, quero poñer no voso coñecemento un

descubrimento que fixemos hai uns días. Trasantonte atopámonos cunha nave

abandonada que se interpuxo na nosa traxectoria. O fado fixo que esa nave contivese un

tesouro moi prezado para todos nós. Unha furna de orixe azteca, que contiña no seu

interior o itinerario que temos que seguir para atopar o seu planeta. Xustamente o que

nós procuramos dende que tivemos que deixar a Terra. O itinerario está agochado baixo

sete enigmas que hai que descifrar. Os científicos levan dende aquela tratando de facelo

pero eu persoalmente quero que todos participemos na procura do cerne deste código

que os protexe. Serán difundidos entre toda a poboación e aquel que sexa quen de

descifralos será recompensado pola cidade.”

Despois de varios días de incerteza, Xurxo, un mozo de mantemento da área

agrícola foi quen de dar coa clave dos enigmas. Unha vez que o fixo, comunicou co

control da nave para comunicarlles a boa nova. Cando Helena recibiu a nova ordenoulle

a Xurxo que se dirixise á sala de control e comunicoullo inmediatamente ao

comandante. Xurxo foi levado perante este e explicoulle a clave e o contido dos

enigmas.

-Señor, -comentou Xurxo emocionado-, os enigmas están escritos en clave

universal. Trátase dun código moi antigo e consiste en trocar os números polas letras do

vello alfabeto latino e a súa tradución á nosa lingua. Non ten máis complicación. Como


34

o código era moi sinxelo os científicos non se molestaran nin en consideralo. A

finalidade dos aztecas non era críptica senón que era unha sistema de comunicación que

coidaron que os terrestres que localizasen a arca poidesen coñecer e descifrar

doadamente.

-Helena, procedan á súa decodificación.

-Non é necesario, xa o teño feito eu, señor. -Comentou Xurxo. E di o seguinte:

1º ENIGMA: A situación do noso planeta está ao sur da estrela Kalk.

2º ENIGMA: No sistema Urano.

3º ENIGMA: No cádrante 23 e no sector K2.

-Helena, poñan rumbo ás coordenadas que acaba de darlle Xurxo!

-Señor, non se precipite e escoite o resto dos enigmas. Dixo Xurxo coa face

contrariada do que tiña descuberto.

Ao comandante xa lle sorprendera o rostro de Xurxo cando lle comunicou que

descubrira os enigmas pero atribuíno ao nerviosismo. Pero non era así.

-De acordo, continúe co resto dos enigmas.

3ª Parte

Minutos despois de poñer rumbo á estrela Kalk. A desesperación ía apoderarse

do comandante cando escoitou a solución dos enigmas que aínda quedaban por

descifrar.

Os outros textos dannos a explicación de por qué os aztecas tiveron que deixar a

súa estrela. A atmosfera tiña desaparecido. Malia iso non supoñer un problema excesivo

para os nosos amigos si a causa da súa desaparición ía supoñer un mal insalvable. A


35

causa da desaparición da atmosfera fora a aparición dunhas estrañas criaturas que se

alimentaban do osíxeno e que acabaron coa atmosfera. Isto provocou a imposibilidade

de vivir no planeta e a morte de todo ser vivo que posase sobre el. Cando desapareceu

toda a atmosfera esta criaturas mutaron e xa non se alimentaban do osíxeno senón que

comezaron a devorar ás xentes que ían morrendo.

O comandante, contrariado polo que viña de escoitar pero disposto a non perder

a esperanza, afirmou: “Isto aconteceu hai moitos miles de anos. Non sabemos cal é a

situación actual da estrela. Todo puido cambiar moito. A atmosfera puido rexenerarse,

as criaturas morrerían ou deixarían o planeta cando quedaron sen alimento. Seguiremos

co rumbo trazado. Quero asegurarme de que a situación non cambiou realmente no

planeta. Non podemos perder a esperanza.”

-Teodoro quero dirixirme á poboación.

A decisión de informar á poboación era moi necesaria, xa que moitos xa sabían

que os enigmas foran descifrados. Compría que a información a tivesen del

directamente e que non houbese filtracións.

“Queridos compañeiros, como ben sabedes xa todos, os enigmas foron

descifrados. Nestes momentos imos rumbo á estrela Kalk. Dende aló dirixirémonos á

estrela da que saíron os aztecas. Ese é o último destino da nosa longa viaxe. Agardemos

atopar aló unha nova Terra tan boa e fecunda como a que deixamos.”

Estas derradeiras palabras soaron desacougantes nalgún sector da poboación,

para os máis a euforia impedíalles pensar en que algo puidese saír mal.


36

A ESPERANZA PERDIDA

A voz de Helena veu rachar os matinamentos nos que se atopaba o comandante.

Logiño chegarían ao seu destino e as cousas non estaban nada doadas. No seu maxín

bulían moitas preguntas. Realmente cambiarían as cousas no planeta? ¿Como

reaccionará a poboación cando saiban que non hai vida nin posibilidades de vivir no

planeta?¿Estarán condenados a vagar polo espazo ata quedar sen combustible e morrer?.

-Comandante, temos nas nosas pantallas a estrela Kalk.

-Diríxanse segundo as coordenadas á estrela dos aztecas. Cando cheguen envíen

unha nave a analizala e comuníquenme os resultados.

Os minutos que seguiron a estas ordes fixéronse eternos. O silenzo no que se

atopaba foi rachado unha vez máis pola voz de Helena.

-Señor, a estrela non posúe atmosfera e está habitado por unhas criaturas

mostruosas en fase de hibernación!

As peores expectativas viñan de confirmarse. Era momento de actuar e non de

deixarse invadir pola desesperación. Por iso, como correspondía ao seu rango dixo con

voz enérxica: “Helena, convoque á xunta de seguridade no meu despacho.” A xunta de

seguridade estaba formada por un membro da garda de seguridade, cinco representantes

da cidade, un representante dos científicos e o propio comandante.

Cando foron convocados, despois de tanto tempo sen necesidade de facelo, todos

interpretaron que se trataba de ultimar o plano de establecemento na estrela dos aztecas.

Ninguén sospeitaba da convocatoria real, xa que para evitar filtracións, non lle fora

comunicada a orde do día. No comezo da xuntanza tomou a palabra o comandante,

como era costume nestes casos.


37

-Señores, a orde do día desta convocatoria é decidir as liñas de actuación na

situación na que nos atopamos. Contrariamente ao que poidan pensar non imos

establecer as fases de asentamento na estrela. Antes temos que decidir se debemos ou

non establecernos nesta estrela.

Os rostros de incredulidade comezaron a encher a sala. Ninguén agardaba o xiro

que estaban tomando os acontecementos. Diante desta situación o comandante

continuou.

-A estrela non posúe atmosfera e está chea por unha serie de criaturas que

primeiro comeron a atmosfera e despois se mutaron en carnívoros e devoraron a moitos

dos habitantes do planeta. Descubrimos na zona sur un agocho contra as criaturas no

que poderiamos establecer a nave. Temos que decidir se nos establecemos nesa zona, co

perigo que pode supoñer que as criaturas nos detecten e traten de destruírnos ou

continuar a nosa viaxe polo espazo na procura doutro planeta ou estrela. A nós

correspóndenos a decisión. A min persoalmente o establecemento no planeta paréceme

unha alternativa moi arriscada por iso me inclino por voltar ao espazo. Agradeceríalles

que cada un manifestase o seu parecer.

Un a un foron dando a súa opinión. O representante da garda de seguridade

manifestou a súa opinión favorable a nos achegarse ao planeta. Porque segundo el

semellante risco non merecía a pena. Tres dos cinco representantes do pobo

inclinábanse por baixar ao planeta. Coidaban que sería moi difícil controlar á poboación

cando se lles comunicase que deixaban a estrela. Xa todo o mundo sabe onde nos

atopamos e non hai volta a atrás. Os outros dous eran partidarios de non correr o risco e

deixar a órbita da estrela canto antes mellor. Non se podía facer que a xente tivese falsas

esperanzas.


38

Só quedaba agardar a opinión do representante dos científicos. E este non ía a

aportar a solución posto que non estaba disposto a ser el quen decidise. Así, despois de

meditar durante uns minutos decidiuse a rachar o silenzo que enchía a sala na que se

desenvolvía a xuntanza. As súas palabras non eran nin moito menos a solución a aquela

situación. El limitouse a manifestar que non se ía pronunciar por unha ou outra

alternativa Tiña decidido absterse e que fose o comandante que tivese que decidir. Ía ser

o seu voto de calidade o que decidise. Así foi finalmente e por catro votos a tres

decidiuse abandonar a órbita da estrela.

Con voz firme limitouse a dicir:

-Helena, voltamos ao espazo sideral.


39

A ESPERANZA NUNCA SE DEBE PERDER

Cando xa levaban unhas horas no espazo sideral unha voz veu a interromper o

silenzo que enchía o seu despacho dende que se dera por concluída a xuntanza do

consello de seguridade.

-Señor, a poboación desexa saber por qué deixamos a órbita da estrela e

voltamos ao espazo.

-Ten vostede toda a razón Helena, non podemos manter á xente na incerteza nin

un só minutos máis. Dígalle a Teodoro que conecte as pantallas da cidade que me vou

dirixir á poboación.

O rostro do comandante diante dos milleiros de ollos que o observaban tiña

avellentado moito dende a última vez que se dirixira a eles. Non era aquel rostro cheo

de esperanza que lle comunicaba que tiñan atopado os enigmas que os levarían ao seu

Paraíso. Era o rostro dun home derrotado polos acontecementos, desilusionado e

preocupado por todas aquelas almas que estaban baixo a súa responsabilidade. Tentou

que non quedase na poboación a sensación de que non había esperanza para eles, quería

deixar unha porta aberta á esperanza. Con voz rexa comezou a súa alocución:

“Habitantes da nave, como xa todos sabedes, vimos de abandonar a órbita da

estrela na que viviron hai moitos anos os aztecas. Cando desciframos os enigmas

comunicóusenos a causa pola que este pobo chegou onda nós. Sempre tiven a esperanza

de que a situación cambiase despois de tantos anos pero por desgracia non o foi.

O motivo polo que este pobo tivo que deixar a estrela foi a aparición dunhas

estrañas criaturas que devoraron a súa atmosfera e logo comezaron a exterminalos a eles

mesmos. Cando chegamos ao planeta enviamos unha nave para analizar a situación.


40

Nada tiña cambiado, o planeta non recuperou a súa atmosfera e as criaturas están

hibernando na espera de que cheguen novas víctimas.

Ben é certo que existía unha zona protexida das criaturas na parte sur. Pero o que

non sabemos é o que acontecería no momento en que chantaramos a nosa cidade na

estrela. Non podemos asegurar que a zona seguise sendo segura despois da nosa

chegada.

Reunidos os membros do consello de seguridade decidimos por unha marxe moi

estreita o abandono da órbita da estrela e continuar na procura doutro planeta ou estrela

no que poder establecernos.

Pídovos que non perdades a esperanza, porque eu non o vou facer. Seguiremos

na procura dun lugar onde poder establecernos e criar aos nosos fillos na paz e na

harmonía.

A esperanza de atopar un planeta nalgún lugar do espazo ten que ser o motor da

nosa existencia. Se seguimos todos unidos poderemos atopalo.”

Con esta esperanza continúan vagando polo espazo os habitantes da nave cidade

Galaecia. E quizais calquera día atopen á irmá xemelga do noso querido planeta Terra.

E quizais nela atopen o seu lugar. Quen pode afirmar que isto non poida ser posible?

galacetic 3012

Documents