encontro con luz f. garcía

Encontro con Luz F. GarcíaPsicóloga, psicanalista

IES Pedro Floriani, 24 de marzo de 2015


Luz comezou a charla dicindo que todos somos diferentes e os

manuais de diagnóstico interpretan isto como patoloxías ou enfermidades: “parece que

ser persoa e ser adolescente van terminar sendo unha

enfermidade”.


Non é importante o final senón que o final se fai no

recorrido.


Na psicanálise o analista non debe intervir coa súa vida

persoal na análise.


O máis sorprendente é que os loucos pensan que os loucos somos nós. Xogaba a facerlle dano cortándoa cunhas tesouras; pensan que os

demais non teñen sentimentos de dor, alegría, etc., nin memoria nin

recordos.


... algúns exemplos, coma cando lle dixo a profe que “asentara a cabeza” e el púxoa sobre unha

cadeira, ou cando viu saltar a uns rapaces no corredor e el pensaba que cando o botaban de clase tiña

que poñerse a saltar.


O final da psicanálise non é inmediato, constrúese

durante o traxecto.


Luz demostroume que o traballo como psicóloga é moi duro, o

traballo de analizar o paciente e despois usar as técnicas axeitadas

para axudalo e que non teña ningún problema ou dándolle

apoio para que poida superar os que aparezan.


Cando Álex estivo moi enfermo só aceptaba a presencia de

Luz; pareceume algo espectacular, que o neno non queira ver aos seus pais senón

só a Luz. Iso indica un gran amor e amizade entre eles.


Encantoume como acabou a historia sobre Álex, cando el lle pregunta se coñece algún

tolo, ela di que non e el contesta que si, que o coñece

a el.


... cando Luz di que Álex “era feo só no seu barrio”. Paréceme sorprendente como os que

chamamos tolos poden reconducir eles mesmos as

situacións, pois a psicanalista só lle dixo que quería oír: que era

guapo.


Os problemas de personalidade non son

enfermidades, xa que unha enfermidade pode

solucionarse administrando medicamentos.


Aínda non entendín moi ben por que Álex deixou de comportarse tan agresivo cando Luz lle dixo que se chamaba así porque seu pai era electricista. É coma se Álex descubrise a outra Luz da

que estaba acostumado a tratar.


Fíxome ver o dura que é a psicose, o sinceros que son e o mal que o

pasan cando se decatan de que os raros son eles, e non os demais.

Álex ao principio pegáballe pensando que el tiña os mandos dunha Play Station e todo era un

xogo.


Quedei moi sorprendida co caso de Álex e como ninguén

notara os verdadeiros síntomas do rapaz.


O neno non comprende que a psicanalista sexa unha persoa e a maltrata. Sen embargo, cando

lle di que o seu nome é Luz porque o seu pai era electricista algo cambia na súa mente psicótica e comeza a vela coma unha persoa e a establecer

unha relación con ela.Este pareceume o feito máis importante xa que nós, desde o noso punto de vista neurótico, non podemos comprender como funciona a mente

dun psicótico e os estímulos que o fan reaccionar.


Álex non capta as metáforas e entende literalmente o que lle

din. Tamén o cariño que lle colleu a Luz e a magnífica frase coa que acaba a charla, cando o neno lle

dixo que el era un louco, preguntándolle se quería aos

loucos.


Unha persoa psicótica non é capaz de recoñecer cando a outra persoa vaise tomar esa verdade como unha ofensa, a verdade nunca debe causar dor xa que todos sabemos

recoñecela.


A psicose non é unha enfermidade senón outro tipo de comportamento, e non se pode discriminar a alguén por ser así.

Tampouco pensar que é raro, como lle di el a Luz, porque non o é; a min paréceme un comportamento diferente, pero ao mesmo

tempo interesante, é outra forma de entender o mundo e comprender, ao seu

modo, o que pasa ao seu arredor.


O que me quedou moi gravado foi a frase “de preto, ninguén é normal”. Todos somos distintos

do resto en algo.


Sei que nas consultas, moitas veces, pásanlles cousas graciosas e rinse os

dous, pero esa situación non é fácil para ningún dos dous. Valeume de moito esta charla, sobre todo para recapacitar sobre a vida e darnos conta de que hai persoas

en situacións peores e irremediables.


Explicounos en que se basean as terapias de psicanálise, onde o

principal protagonista é o inconsciente do “enfermo”, que é unha construción

particular de cada un.


A terapia pode alargarse durante moitos anos dado que o obxectivo ao que queremos chegar pode irse modificando. Luz compáraa coa

Odisea de Ulises.


A psicose é algo que nunca lle vai desaparecer. O día en que el se

decatou de que estaba louco foi un día moi duro para el, o único en

que o viu chorar.


... o caso dunha muller que estaba namorada da súa antiga parella e agora tiña a outro home. Ela non se daba conta dos seus sentimentos hacia o ex-marido

ata que un día, cando foi marcar un número de teléfono, en vez de chamar a

quen quería chamouno inconscientemente a el.


... despois estiven reflexionando sobre o complicado e á vez

fermoso que debe ser traballar axudando á xente e escoitándoa.


As persoas somos responsables dos nosos propios traumas e síntomas, conseguindo así

descubrir a súa orixe e manexalos. Os síntomas entres as persoas poden ser parecidos ou iguais pero o que hai debaixo é

particular de cada un.

encontro con luz f. garcía

Education