boletín down lugo

Contido:

REFLEXIÓNS

3

SEPAP

4

O NOSO ESPAZO

5

NO CURSO 2014-2015

10

AS FAMILIAS FALAN

21

VOLUNTARIOS 9

A Convención das Nación Unidas so-bre os dereitos das persoas con disca-pacidade recolle como un dos seus principios «o respec-to pola diferenza e a aceptación das per-soas con discapaci-dade como parte da diversidade e condi-ción humanas». Se-gundo este princi-pio cada persoa con síndrome de Down ten dereito a ser aceptada tal como é, coa súa xenética –incluído o cromo-soma 21 extra– as súas características físicas particulares e as súas capacida-des. Aínda que, en principio, todos/as estaríamos de acor-do con este princi-pio, é probable que haxa discrepancias á hora de interpre-tar o que significa exactamente. Imaxinemos que o avance da ciencia

biomédica descu-brise algún tipo de terapia xénica que permitise eliminar ou contrarrestar o exceso de informa-ción xenética na trisomía 21, e dicir, a posibilidade de «curar» a síndrome de Down. Segura-mente non todos/as estaríamos de acor-do en como actuar ou que facer cos nosos fillos/as, ir-máns/irmás con síndrome de Down. É probable que moitos/as non dubi-daríamos, lexitima-mente, en aplicar esa terapia aos no-sos fillos/as con-vencidos de que iso sería bo para eles. Aceptaríamos con-vertelos, dalgún xeito, nunha per-soa diferente –porque a súa xené-tica e as circuns-tancias serían dife-rentes– para mello-rar a súa calidade de vida.

Sen embargo, por outra parte, temos asumido que a sín-drome de Down, como tal, non é una enfermidade no sentido de que non lle causa a persoa ningún sufrimento persoal nin afecta ao seu benestar. Podemos asegurar acaso que os nosos fillos/as con síndro-me de Down –sempre que gocen da igualdade de oportunidades co-mo o resto da pobo-ación– serían máis felices ou terían máis calidade de vida se non tiveran o cromosoma 21 extra? Terían máis calidade de vida ou serían máis felices se fosen máis inte-lixentes? Podemos ter a seguridade de que a eles lles gus-taría ser diferentes a como son? Se non estamos se-guros das respostas a estas preguntas é

Boletín DOWN LUGO BOLETÍN DA ASOCIACIÓN SÍNDROME DE DOWN DE LUGO

EDITORIAL O dereito a ser aceptado/a tal como son

Xullo 2015

Número 6

Boletín DOWN LUGO Páxina 2

probable que non sexa ético que alguén decida por eles aplicar unha terapia para cambiar as súas capacidades e tamén as súas característi-cas físicas. Temos dereito a cambialos? Este desexo de cambialos non estará no fondo ocultando una postura egoísta de que

non nos gusta como son? Es-tariamos nos mesmos dispos-tos, si tal cousa fose posible, a que nos cambiasen xeneti-camente para ser, por exem-plo, mais intelixentes? Evidentemente a posibilidade de «curar» a síndrome de Down non é posible, e segura-

mente nunca o sexa, e en con-secuencia, pode parecer ab-surdo sequera formulala. Sen embargo pódenos resultar útil para reflexionar acerca do que significa realmente o principio de «aceptar a una persoa con discapacidade tal como é».

Continuamos coa nosa CAMPAÑA DE RECICLAXE!! Podes seguir colaborando enviando á Asociación:

• Papel (periódicos, revistas...). • Móbiles (en funcionamento ou non). • Aceite usado.

Se tes algunha idea de reciclaxe ou para captar fondos, compártea con nós

CONTIGO PODEMOS MÁIS!!

CAPTACIÓN DE FONDOS

A inclusión é posible Loli García—Mestra

por el. A maior parte da xen-te presente terminou choran-do da emoción, e facéndolle preguntas acerca da súa Aso-ciación. Dende aquí gustaríame ani-mar a todas as empresas pa-ra que conten entre os seus empregados con persoas con discapacidade, xa que poden realizar un bo traballo e me-llorarían a súa calidade de vida. Entre todos é posible que aca-den unha vida plenamente normalizada, porque ao fin de contas, todos somos iguais e todos merecemos unha opor-tunidade. É posible que ao principio lles custe un pouco, como a todos, pero con un pouco de axuda, poden reali-zar o traballo perfectamente. Para min foi unha das mello-res experiencias da miña vida e recoméndolle a todo o mun-do que se achegue a algunha das numerosas asociacións que hai para ver de cerca o traballo que realizan e os grandes logros que acadan. Xa para rematar gustaríame deixar unha frase que fai tempo escoitei e que me pare-ceu totalmente certa: “A dis-capacidade é unha cuestión de percepción. Se podes facer unha soa cousa ben, es nece-sario para alguén”.

Cando me propuxeron facer-lle o apoio a unha persoa con síndrome de Down nun curso de Administración, inmedia-tamente dixen que si, xa que era unha experiencia nova que ía a enriquecerme profe-sionalmente, pero tamén co-mo persoa. Mentiría se dixera que o pri-meiro día non estaba nervio-sa.... vaia se o estaba!. Pronto me decatei de que a persoa con síndrome de Down facía as cousas exactamente igual que os demais aínda que un pouco máis lento e que estaba perfectamente in-tegrado cos compañeiros do curso que non dubidaban en botarlle unha man se era ne-cesario. Antes de realizar este traba-llo, pensaba que estaba ben a inclusión de persoas con dis-capacidade en todos os ámbi-tos da sociedade, pero grazas a este apoio son unha firme defensora dela. Non me cabe a menor dubida de que o tra-ballo que realizan asociacións como DOWN LUGO e as fa-milias son as responsables de que esta inclusión poida ser posible. Tiven a gran sorte de poder acudir á empresa na que a persoa a que eu lle realizaba o apoio estaba a realizar as prácticas correspondentes do

curso, e os responsables da mesma estaban impresiona-dos co traballo que realizaba e como o realizaba. E incluso me comentou, que o ambiente laboral melloraba coa presen-za de persoas con discapaci-dade.

Son consciente de que, a día de hoxe, é moi difícil a inclu-sión laboral de persoas con discapacidade debido aos pre-xuízos sociais ou o descoñece-mento por parte da maioría da xente da situación. Por iso considero fundamental o tra-ballo que realizan as diferen-tes asociacións para axudar a estas persoas e as súas fami-lias. Son coñecedora do moito que traballan para conseguir a inclusión en todos os ámbi-tos da sociedade. Unha proba disto foi a exposición que rea-lizou a persoa á que lle reali-zaba o apoio, presentando a Asociación DOWN LUGO, todo o que facían nela e que rematou cun vídeo escollido

Páxina 3 Número 6

“Antes de realizar este traballo, pensaba que estaba ben a inclusión

de persoas con discapacidade en todos

os ámbitos da sociedade, pero grazas a

este apoio son unha firme defensora dela”

REFLEXIÓNS

Servizo de Promoción da Autonomía Persoal de DOWN LUGO

Dende DOWN LUGO propoñemos unha intervención global e integral, axudando á persoa con síndrome de Down no seu conxunto dende o momento do seu nacemento e tratando de sensibilizar á sociedade para que lles proporcione as oportunidades e os apoios necesarios para a súa plena integración social. Este conxunto de intervencións que se levan a cabo co usuario, a súa familia e o entorno conforma o Servizo de Promoción da Autonomía Persoal (SEPAP) da nosa entidade. Dito servizo abarca cinco grandes áreas de actuación: • Transversal: esta área inclúe a tódalas demais áreas e a todos os grupos de interese, as

persoas usuarias, as familias e o entorno social. • Inclusión Educativa: área que pretende a mellora da integración educativa dos

usuarios/as. • Formación e Emprego: o obxectivo é desenvolver as capacidades das persoas usuarias

para a inserción laboral e/ou mellora da súa empregabilidade. • Vida Adulta e Independente: pretende dotar de apoio ás persoas usuarias para a súa

integración social activa en ámbitos diferentes ao educativo e familiar. • Complementaria: abarca programas susceptibles de dar soporte a calquera das outras

áreas. Actualmente os Programas e profesionais coordinadores de cada área son os seguintes:


bién estaba la forja, el galli-nero y las caballerizas. Después fuimos a comer a un restaurante y tomamos de postre bica, que es un bizco-cho típico de la zona. Fuimos al catamarán y nave-gamos por el río Sil. Fue un día muy bonito entre compañero/as.

Este pazo pertenecía a Doña Mari Paz, que se lo dejó para hacer un museo a la Diputa-ción. Por dentro hemos visto los dormitorios, baños, el cuarto de juegos, los salones y la capilla. En la parte de fuera estaba el jardín de los laberintos que eran cuatro espirales. Tam-

El pasado dia 21 de sep-tiembre fuimos de excur-sión a la Ribeira Sacra. Primero visitamos el Pazo de Tor. Está en San Xoán de Tor, pertenece a Monforte de Lemos. Fue construido en el siglo XVIII. Los pazos tam-bién pueden llamarse pala-cios o casas grandes y en ellos vivía la gente rica.

O NOSO ESPAZO Excursión a la Ribeira Sacra Grupo de Ocio

Páxina 5 Número 6

¿Qué es el acoso escolar? Carlota Mosquera Ramil

El acoso escolar puede ser forma de maltrato psicológi-co, físico o verbal, puede es-tar producido por escolares de forma reiterada a lo largo de un tiempo determinado. El tipo de violencia es domi-nante o emocional se puede dar habitualmente en el aula y en el patio de los centros escolares y a través de redes sociales. Entonces se llaman ciberacoso.

Al acoso escolar están más expuestos los niños que tie-nen diversidad funcional, co-mo autismo y síndrome de Asperger. Pero el más impor-tante y que nos afecta a noso-

tros es el SÍNDROME DE DOWN… El acoso escolar es una espe-cie de tortura, metódica y sis-temática, en la que el agresor sume a la víctima, a menudo con el silencio, la indiferencia o la complicidad de otros compañeros. En algunos casos, la víctima puede pensar en el suicidio e incluso puede realizarlo. Consecuencias del acoso: Produce secuelas biológicas y mentales. Las víctimas aco-sadas son más vulnerables a padecer problemas mentales. La prevención: Sería res-

ponsabilidad de los padres, de la sociedad en conjunto y de los medios de comunica-ción y se pude ayudar con información para padres, pro-fesores y alumnos.

No es un juego,

esto es importante para todos

Ping– Pong Carla Pereira Blanco y Fátima Rosón Lópes

Chámome Lucía. Teño 8 anos. Na asociación xogo a soplar e leo contos con Bea. Con Ana xogo co ordenador con Callu e con Paula bailo e toco o piano. Aquí podedes ver algún dos meus traballos:

Los viernes por la mañana después de teatro vamos al curso de Ping-Pong. Está en FRIGSA, al lado de la piscina. Los profesores se lla-man Adrián y Ahmed. Hacemos varios ejercicios, jugamos a botar en la raque-ta, botar en el suelo, botar con la mano, encestamos en la caja y al final jugamos en la mesa. Nos gusta mucho porque es divertido y jugamos con más chicos de Aspnais.

Es bueno porque es un depor-te y nos movemos mucho. Estamos aprendiendo a jugar porque nosotras hemos juga-do en el instituto pero no sab-íamos jugar bien al Ping-Pong. El Ping-Pong es un deporte que se juega con una mesa, la pelota, la red y las raquetas. Pueden jugar dos jugadores. Bola de Ping-Pong es el nom-bre oficial del deporte en Chi-na.

Que cousas fago na Asociación? Lucía Serén Quiñoá


Carla Carla Pereira Blanco

Me llamo Carla y tengo 20 años. Me gusta la moda, salir con mis profes: Lucía, Gonzalo, Ainara, Ana, Amalia, Iria, Talía, Bea, Sarai y Cristina.

Me gusta viajar, escuchar música, ir a la Asociación, ir a la playa. No me gustan los problemas, ni pasear al perro, tampoco andar en bicicleta.

Me gustaría trabajar de ayu-dante de cocina y tener una casa.

Número 6 Páxina 7

Celebración del Día del Síndrome de Down Francisco García Rancaño

El día 21 de marzo fue el Día Mundial del Síndrome de Down y para festejarlo hici-mos una actividad deportiva, tipo yincana organizada por Decathlon, en el pabellón del colegio MªAuxiliadora en Lu-go el 25 de marzo. En esta actividad llamada “Xogamos Todos”, participa-mos mis compañeros de tra-bajo de Decathlon, los compa-

ñeros de la Asociación y yo. Yo fui el encargado de organi-zar las actividades, pensando las pruebas que se iban a hacer y después avisé a mis compañeros de la Asociación del día que la íbamos a hacer. Para mí ese día fue muy boni-to, porque estuve con mis com-pañeros tanto de Decathlon como de la Asociación.

Como os explique en el pri-mer párrafo, el día 21 de marzo se celebraba el día del síndrome de Down, y el día siguiente, el 22, el CD Lugo jugaba contra el Alavés. Cuando acabó la primera parte, salimos mis compañe-ros y yo al medio del campo con una pancarta y con unos globos para recordar ese día.

Noticias Grupo de prensa

Este año en la clase de pren-sa estuvimos escribiendo no-ticias para hacer un periódi-co, éstas son alguna de ellas:

LA FIESTA DE NAVIDAD En el mes de diciembre cele-bramos la fiesta de Navidad, a la que asistimos todos los miembros de la Asociación: los alumnos/as, las familias, los voluntarios/as y los profe-sores. La fiesta tuvo muchas activi-dades: hubo un Papá Noel, hicimos el amigo invisible y vino a cantar el coro de los voluntarios de Telefónica.

También hubo pinchos y can-tamos villancicos. Unos días antes, participamos en la preparación de la comida y de la decoración. Al final nos deseamos todos unas felices fiestas. LA FIESTA DEL MAGOSTO

El día 18 de noviembre cele-bramos una fiesta de magosto en la Asociación. Fueron los chicos y chicas, los profesores y los voluntarios de la Asocia-ción Down Lugo. Organizamos la fiesta de magosto y prepa-ramos la merienda. La fiesta empezó a las 17:00 hasta las

20:00 de la noche.

ARDE LUCUS Celebramos el Arde Lucus el viernes día 19 de junio. Los chicos y chicas y los profeso-res de la Asociación fuimos a cenar al piso, allí también nos disfrazamos. Después salimos por grupos a dar una vuelta al centro y vimos unas actuaciones por la calle. También fuimos a bailar y a tomar algo a los pubs. Que-damos en Santo Domingo a las 2:00 y nos fuimos con nuestras familias a casa.

Capítulo de Las Tortugas Ninja Carlota Mosquera Ramil

Este capítulo trata de las tor-tugas ninja llamadas Leonar-do (Leo) , Donatello (Donnie), Raphael (Raph), Michel An-geló (Mikey) que acabaron de patrullar y decidieron regre-sar a las alcantarillas , hasta que vino un foot pie que le hizo sangrar por el brazo y la mejilla derecha. Donnie le puso su banda en el brazo y le ayudó. Leo y Raph estaban discutiendo sobre petera a ese foot que casi mata a su hermano. Mikey se desmayó y Donnie entró en pánico.


Mikey solo vió un fondo negro y escuchó que alguien acaba-ba de cortar su piel y vio un charco de sangre que estaba secando lentamente. Mikey se despertó Donnie lo abrazó y le dijo que no vuelva a asus-tarle de ese modo que creyó que su hermano estaba muer-to. Desde que el foot le hizo daño Mikey cambio de bueno a ase-sino. Su felicidad se trans-formó en ira y vengarse de sus hermanos.

Mi experiencia en O Grove Alba Abuín Prado

Viaje a Viveiro Marcos Cruz Moreno

En el viaje a Viveiro hicimos muchas cosas: El martes fuimos a casa de nuestra compañera Paula, estaba en la Abrela. Ella hizo de guía. Por la tarde fuimos a

la playa, a dar un paseo y to-mar algo. El miércoles por la mañana fuimos a la playa, comimos en casa de Paula y volvimos a la playa toda la tarde y a to-mar algo. Más tarde recogi-

mos las maletas y fuimos en taxi a Viveiro, al hotel Vila, dejamos las maletas y fuimos a cenar. El jueves por la mañana que-damos con nuestra compañe-ra Marta y voluntarios de Al-

Me gustó mucho ir a esa ex-cursión de fin de curso por hacer las cosas sola y desen-volverme. Lo que más me gustó es estar con los compañeros, ir a la playa, a cenar fuera, a des-ayunar y hablar con ellos y también ir al mirador, al par-que y a dormir al bungalow.

En la excursión estuve con una amiga charlando de nuestras cosas y a la vez es-cuchando música, sacando fotos, celebrando su cumple, compartiendo las cosas, apoyándonos la una a la otra, sentándonos juntas, dedican-do la música, cenando jun-tas… Lo que menos me gusta o lo

que me molesta son los co-mentarios y cuchicheos hacia mí de algunos compañeros, el picor de los ojos y bañarme en el mar. Desde mi punto de vista, hablar, estar con los compa-ñeros y relacionarme con ellos es lo más bonito de mi vida y estoy de acuerdo en pasarlo bien con mis compa-ñeros.

Número 6 Páxina 9

VOLUNTARIOS Ser único. Volver a soñar Mónica Besteiro Casabella

sas exámenes, pruebas, etc. a la primera, habrá que inten-tarlo las veces que sean nece-sarias. Porque somos únicos, porque la vida les pertenece y todos debemos ir haciéndonos más autónomos y conquistan-do aquello que no sabemos hacer para llegar a ser mejo-res. Desde mi corazón os digo que cooperemos con la gente que tiene unas dificultades y hagamos una cadena, todos necesitamos ayudar y ser ayudados, volver a la reali-dad simple, querer, aceptar y ser queridos y aceptados y desde ahí, crecer y jugar. Yo he recibido mucho más de lo que di y creo que si decides hacerlo o lo haces estarás de acuerdo conmigo. Hoy sueño, vivo, río y lucho más gracias a ellos, por eso sobre todo GRACIAS, por de-jarme cooperar.

pero FUI A APRENDER. Ellos te enseñan a reír y ju-gar en clase, a querer “escaquear” el tiempo y bus-car un hueco para hablar de otras cosas. NO FUI A MEJORAR NADA, FUI A CRECER CON VOSO-TROS, ver lo importante que es arreglarse cada día, a cui-darse a uno mismo, a inde-pendizarse del mundo y a no ser especial, A SER ÚNICO. Puedo escribir mucho sobre ello y puedo narrar anécdo-tas, pero prefiero ser breve y quedarme con una cosa, YO FUI ALLÍ CON REALIDA-DES, realidades desde mi cabeza de sociedad, de que hay que integrarse, pertene-cer a una maquinaria y ayu-dar a los demás. Y VOLVÍ CON SUEÑOS, que nuestro tiempo es finito, pero no sabe-mos cuánto es, que hoy hay que ponerse guapo (y lo hacen), que hoy hay que tra-bajar (pero busquemos dos minutos para buscar en you-tube a nuestro cantante favo-rito), que hay que tener cono-cimientos, pero que si no pa-

Ante todo ¡HOLA! si estás leyendo estas pocas palabras. Desde que me pidieron que escribiera sobre mi volunta-riado, ha rondado en mi cabe-za todo el tiempo la manera de transmitir de manera sen-cilla el agradecimiento. Os explico, cuando empiezas algo así, normalmente hay dos op-ciones, o bien estás sensibili-zado por algo cercano o bien naces con ansía y necesidad de ayudar y conocer a otros seres humanos y sus formas de ser. Así comenzó este ca-mino con vosotros, de este tema podíamos y deberíamos hablar porque entraríamos en temas de desensibilización de los ciudadanos, pero ese no es el tema. Llevo más de un año siendo voluntaria de la Asociación Down, primero ves qué senti-miento tienes y qué puedes aportar tú y enseguida em-piezas a abandonar el punto de partida con que salías. No fui a ayudar, FUI A COM-PARTIR CONOCIMIENTOS, porque tú apoyas, o impulsas,

coa, que nos llevaron al mi-rador de San Roque a dar un paseo. Después fuimos a la playa de Covas, comimos en un restaurante y por la tarde fuimos a la playa de Covas. Nos bañamos, toma-mos el sol, recogimos y fui-

mos al hotel y después a cenar. Tomamos helados. El viernes por la mañana recogimos las maletas y la mochila y fuimos para el autobús para Lugo. Lo pasamos genial.

Celebración do Día Mundial da Síndrome de Down Talía Rodríguez Arribas—Preparadora Laboral

mesmo tempo pedimos a toda a sociedade lucense, o seu apoio, solidariedade e com-promiso para contribuír a que as persoas con síndrome de Down poidan acadar unha vida digna como membros activos e de pleno dereito. Co-mo din o noso lema: “CONTIGO PODEMOS MÁIS”. Posteriormente soltáronse os globos e con eles, voando, es-capáronse tamén os nervios acumulados. Xa todo pasara, agora tocaba gozar do partido que se ía dis-putar, coa ilusión de saber que a nosa mensaxe chegara lonxe, tan lonxe coma os glo-bos que deixáramos escapar. Moitas grazas ao Presidente do Club, D. José Bouso, aos xogadores, ao resto de perso-as do CD Lugo e en xeral a todos os asistentes por estar con nós.

oportunidade de coller o ad-hesivo a puideran ler de igual forma. Uns minutos antes de que o partido comezara, os rapaces e rapazas, acompañados dal-gún das familias e profesio-nais saíron ao campo coa pancarta nas mans. Eran moitos os nervios que había por saír a un campo tan gran-de, rodeado de gradas onde as persoas estaban xa senta-das preparadas para ver o partido; pero a mensaxe que se quería transmitir valía a pena. Armáronse de valor e saíron todos ao campo coa gran pancarta ben estirada e globos azuis e amarelos que se soltarían despois de ler, da voz de Antonio (pai dun dos rapaces) a seguinte mensaxe: “O día 21 de Marzo, celebra-mos o Día Mundial da Sín-drome de Down, desde a Aso-ciación DOWN LUGO, agra-decemos ao Club Deportivo Lugo esta oportunidade para darlles visibilidade ás perso-as coa síndrome de Down. Ao

NO CURSO 2014-2015...

O día 21 de marzo celebra-mos, como cada ano, o Día Mundial da Síndrome de Down. Este ano, queríamos que ade-mais das persoas vinculadas á Asociación, os cidadáns da cidade de Lugo souberan a existencia deste día, para que desta forma puidéramos con-tar unha vez máis compromi-so, solidaridade e apoio pola súa parte. Para facernos notar, decidi-mos acudir a un dos partidos do CD Lugo, equipo de fútbol de segunda división moi que-rido pola nosa cidade. Así, os rapaces e rapazas, as familias e os/as profesionais unímonos para facer chegar a todo o mundo a mensaxe que quería-mos transmitir. Fixemos adhesivos na que a mensaxe era moi clara: “21M– Día Mundial da Sín-drome de Down– CONTIGO PODEMOS MÁIS”. Ademais, esta mensaxe foi plasmada nunha gran pancar-ta para que todos/as os/as que non tiveran


Páxina 11 Número 6

Xornada sobre Igualdade O pasado sábado 18 de abril, no Salón de Actos da Deputa-ción Provincial de Lugo, cele-brouse unha Xornada Técni-ca sobre Igualdade: A Muller no Mercado Laboral, organi-zada polo Colexio Oficial de Traballo Social de Galicia (COTSG) e a área de Igualda-de da Deputación de Lugo. O obxectivo da xornada foi sensibilizar e dar visibilidade ás dificultades de acceso ao mercado de traballo por parte das mulleres.

Compúxose de catro mesas de debate abordando diferentes colectivos de difícil inserción (mulleres maiores de 45 anos paradas de longa duración, mulleres vítimas de violencia de xénero, mulleres con dis-capacidade e mulleres per-tencentes a minorías étnicas e inmigración). Na mesa “Empregabilidade das mulleres con discapacida-de. Experiencias en discapaci-dade física e discapacidade intelectual” participaron tan-to a técnico responsable do

Servizo de Emprego de DOWN LUGO, Sarai Lodeiro Castro, como Iria Villamarín Castro quen contou a súa ex-periencia formativa e laboral. A xornada foi un éxito, tanto pola calidade das interven-cións como polo número de asistentes á mesma. Engadir que a organización contou coa colaboración dou-tra das nosas rapazas, Sabela Arias Piñeiro quen participou como azafata durante o even-to.

Visita do Club Deportivo Ensino A tarde do mércores 1 de abril, parte do equipo femini-no do Club Baloncesto Ensino e do corpo técnico visitou a Asociación. Varios rapaces e rapazas mostráronlles as dis-tintas aulas do local e lles explicaron algúns dos progra-mas que se desenvolvían ne-las. A continuación o grupo de rapaces de deportes e va-rios compañeiros/as máis acompañaron ao equipo á pis-ta de baloncesto do parque do Sagrado Corazón, onde tras unha breve explicación da

historia do Club Ensino e das distintas categorías que o con-forman, os rapaces e rapazas fixéronlles preguntas sobre o baloncesto e outras curiosida-des. Despois da charla tocou o momento máis esperado que foi a práctica de distintos xo-

gos de baloncesto xunto ás xo-gadoras. Todos/as puidemos gozar dunha tarde divertida practicando deporte xunto a verdadeiras profesionais do baloncesto.

nador e se familiaricen cos programas que máis se ade-cúan á súa idade e intereses.

Materiais como os xogos e contos interactivos, deseña-dos pensando no entretemen-to e o reforzo do gusto pola lectura, utilízanse tamén pa-ra traballar o uso do rato, a orientación espacial, cores, sons,...

E, finalmente, utilízanse fe-rramentas como internet, na que se abren paso cada vez máis páxinas web interacti-vas onde o alumno pode de-buxar e pintar, escribir, su-mar, xogar, construír quebra-cabezas,... consolidando conti-dos concretos como as cores, os números, as vocais, con-ceptos espaciais, conceptos temporais, etc. Pódense tra-ballar ou reforzar ademais estes contidos co uso do iPad, dunha forma case intuitiva porque con só mover un dedo poden interactuar e ver miles de imaxes nas múltiples apli-cacións gratuítas que existen.

A miña experiencia durante este curso con este novo gru-po de alumnos foi moi gratifi-cante, positiva, diferente en relación aos outros grupos de mozos e adultos cos que tra-ballo, sobre todo polo ritmo máis rápido e variable que marcan, movidos por ese afán de procura e curiosidade por probar, aprender, facer,... que caracteriza a esta etapa; e incluso divertida en algunhas ocasións cando no seu empe-

Na Asociación formouse este curso un grupo cos máis pe-quenos, dúas nenas e un ne-no con idades comprendidas entre os 7 e os 11 anos e, efec-tivamente, comprobei que non teñen medo ao ordena-dor; ao contrario, encántalles, resúltalles familiar (utilízano no colexio ou na casa), con-verténdose nunha ferramen-ta que lles facilita outras aprendizaxes como por exem-plo a lectura e a escritura.

A través do ordenador os alumnos adquiren destrezas e habilidades relacionadas coa psicomotricidade fina e traballan con dúas e tres di-mensións, móvense entre o rato e a pantalla, entre pla-nos contrarios sen dificulta-de. Adquiren tamén unha al-ta comprensión da linguaxe iconográfica e visual. A com-prensión da linguaxe gráfica e os seus códigos resulta unha gran preparación para o proceso de lectura e escritu-ra.

Os procesadores de texto re-sultan útiles na aula para o reforzo da aprendizaxe da lectoescritura e se engadimos un procesador de audio ao ordenador, escoitar o son de fonemas e palabras.

Separadamente de ser un re-curso educativo, tamén o é de lecer e diversión, polo que a través deste taller e de forma divertida e práctica, pretén-dese que adquiran habilidade e experiencia no uso do orde-

Atopámonos nunha sociedade onde as transformacións de todo tipo son sumamente fre-cuentes e as tecnoloxías non son alleas a esta tendencia. O ordenador empezou a formar parte cada vez máis das nosas vidas, e de forma cada vez máis temperán.

Os nenos e nenas tamén o te-ñen cada día máis próximo, no colexio ou na casa, xa que ven aos seus pais ou irmáns traballar con eles e vanse in-teresando pouco a pouco.

É importante que esta adap-tación ás transformacións que se producen no noso con-texto se vexa tamén reflecti-da no proceso de ensino-aprendizaxe de cada día. Este proceso debe acompañarse dun tratamento educativo que promova e favoreza a adecua-da inserción do neno no medio natural, social e cultural ao que pertence.

Por conseguinte, o alumno debe experimentar coas novas tecnoloxías da información e da comunicación desde que inicia a súa etapa educativa, posto que as TIC constitúen eixes fundamentais para o seu desenvolvemento. Os nenos pequenos investigan, escoitan, ven, oen, aprenden moi rápi-do, reciben unha gran canti-dade de estímulos nun afán de procura e curiosidade por facer, ver, oír, probar,... non teñen medo ao ordenador. Pa-ra eles é realmente só un xogo máis.

Páxina 12 Boletín DOWN LUGO

Informática para os máis pequenos Ana González Montes– Responsable de Formación


Bautismo de mergullo coa Asociación “Al agua sin limitaciones”

curso a varias asociacións de Lugo.

O bautismo de mergullo deste ano levouse a cabo na piscina municipal de Frigsa.

Os monitores de mergullo acompañan en todo momento aos rapaces e rapazas e axú-danlles na colocación dos tra-xes e do resto do equipo de inmersión.

Participaron máis de 10 rapa-ces e rapazas que xa o fixeran en anteriores ocasións, e que ano tras ano gozan máis da actividade e a realizan de for-ma máis cómoda e relaxada.

O sábado 18 de abril, a Aso-ciación puido participar como xa ven sendo habitual nos últimos anos, na actividade de bautismo de mergullo que ofrece “Al agua sin limitacio-nes”.

“Al agua sin limitaciones” é unha Asociación de persoas voluntarias que ofrece esta actividade durante todo o

ño por facer de forma autóno-ma rexeitan a axuda que se lles ofrece, pero que final-mente solicitan se ven que a necesitan.

moito baile e experimenta-ción con obxectos de todo tipo: tea de invernadoiro, bolsas de lixo... Decidín empezar a levarlles unha obra, Conto de Nadal de Dickens, empezamos a lela e gustoulles, podería ser un arranque... Pero chegou o Samaín e Halo-wennnnnnnn... ese día pintá-monos e aí decateime de que algún lle encantaba, pero a outros non …. Aproveitando o Nadal foron ver Conto de Nadal polo CDAN de Lugo e séguelles gustando a historia de Scrogge... Algo que cría, e que a directo-ra Delfina falara comigo den-de o principio, era a necesi-dade de fomentar o intercam-bio con outros colectivos e ra-paces e rapazas da súa ida-de... o primeiro contacto foi a través dos ANANOS DA TENRRURA na rúa, cunha pequena performance xunto os alumnos e alumnas da mi-ña escola e os Palimoquiños... O inicio dunha grande amiza-de... Seguimos á volta de Nadal traballando, e deseguida che-gou o Entroido e con el a nosa segunda oportunidade de tra-ballar con outra xente ... Esta vez sería TRHILLER... achegámonos a el a través do

bufón, e da animalización. Cada un elexía tres animais e con iso fabricaba o seu mons-tro, visionamos o vídeo... me-dos... angustia... risas... deca-támonos dos seus vestiarios, maquillaxe e da necesidade de crear esa atmosfera... pe-dinlles enterrar roupa anti-ga... isto foi tamén un gran paso... e o foi tamén a primei-ra visita de Os Palimoquiños e os alumnos/as da Escola á Asociación onde ensaiamos conxuntamente. O último en-saio foi xa na Escola e o xoves de comadres saímos a rúa caracterizados e dispostos a facer a nosa performance. Foi incrible e unha experiencia marabillosa... A metade do noso embarazo tomamos rumbo ao encontro Caixaescena un fin de sema-na enteiro en Santiago de Compostela con outros gru-pos de teatro de Institutos, compartindo talleres e ensa-ios con eles. O cambio que se produciu na xente dende o primeiro día que chegamos ata o último foi incrible vén-donos como un grupo de tea-tro como eles, capaces de su-birnos a un escenario, ser grupo, ser disciplinados, ten-do o noso adestramento, a nosa escoita... Foi un antes e un despois no traballo despois na aula... Continuamos traballando nas escenas nas que a pesar de ter cada un o seu momento de protagonismo se buscaba que

O poñerme a escribir este ar-tigo decátome ao botar contas que foron 9 meses. Eu nunca estiven embaraza-da pero moitas veces na nosa profesión se di que estrear unha obra e como parir un fillo non o sei... habería que preguntar a Lucía que me meteu nesto e moito llo agra-dezo. O que si sei é que foron nove meses de descubrimento total e absoluto, que as formigas me percorrían todo o corpo e os nervios estaban a flor de pel o primeiro día que entrei na aula. As súas miradas dicíano to-do... “Que! que vas facer con nós?” esa era unha gran pre-gunta, ou máis ben... que ides facer vós comigo? Quería facer unha sesión tal como a fago co meu grupo Pa-limoquiños e así foi, e pouco a pouco, escoitándonos recipro-camente foron saíndo cousas e decateime de que a expresi-vidade, a busca e a experi-mentación ían estar por riba de todo sempre. Iso si, un pequeno susto... cas bromas que o primeiro día me facían, cos desmaios... algu-nha que outra trola... e moito amor... e desamor... As sesións primeiras foron encamiñadas sobre todo a es-coita, o respecto polo grupo, un pouco de adestramento, introdución ao corpo da voz e


Contracción, concentración... Paloma Lugilde Rodríguez– Monitora de Teatro


entre todos formaran e conse-guiran a atmosfera da esce-na... co seu corpo, voz e atrez-zo correspondente... Oitavo mes: E de súpeto outra vez á rúa. Esta vez para conmemorar o Día das Letras Galegas e do traballo das mulleres gale-gas... Foi incrible, traballaron conxuntamente escoitándose con outras 50 persoas de ida-des comprendidas entre os 4 e os 75 anos e todos eles fa-cendo o fío condutor polas rú-as céntricas de Lugo... Fixe-ron moi, moi bos compañeiros de viaxe e se atoparon de no-vo coa xente que foran coñe-cendo nas diferentes etapas e meses que pasamos xuntos... O noveno mes:

O SPRING FINAL, SAE OU NON SAE, AS CONTRAC-CIÓNS, OS SOFOCOS, O RELOXO, O CALENDA-RIO... Vernos case todos os días e ir fabricando artesanalmente toda a obra de maneira con-xunta poñendo cada un o seu gran de area, con ilusión, sen cansazo, e se alguén cansaba os demais tiraban del para que subirá para riba... E chegou o día e todo o equi-po de Down axudando ao má-ximo, o escenario, o plano de luces, os técnicos, o estrobo, o fume, os focos, as cores, os filtros, as patas... o principio calma... de súpeto rápido, rá-pido e concentración, contrac-ción e saíu.

MIKELJAVIALBAMARTA-LAURAIRIASABELAFRANCONCHITAMODESTOCHUSMARIAISABELSAULISABELGONZALODELFINAAINARAJULIOALFREDOPALOMATALÍAANA E foi un parto ben agradable por certo... Grazas por esta oportunida-de, porque cada venres para min chega un dos mellores días da semana e sobre todo porque sigo a ter esas cóxegas cada vez que vos vou a ver.

A charla dividiuse en dúas partes. Primeira, unha breve intro-dución do marco teórico da aprendizaxe cooperativa rea-lizada por María Muíño Fil-gueira, Técnico de Educación de Down Ferrol- Teima. A continuación, a experiencia na aula aplicando dita meto-doloxía, por María Jesús Fel-peto, profesora de Educación Primaria do CEIP A Gándara (Narón) e Beatriz García Seo-ane, coidadora do mesmo cen-tro. Á charla asistiron familias e equipos docentes de tres cen-

tros educativos nos que están escolarizados algún dos nosos rapaces, mostrando moito in-terese polo funcionamento da metodoloxía, expoñendo as súas inquedanzas para levala a cabo e querendo formarse para un mellor funcionamen-to na aula, xa que é moi enri-quecedor tanto para o alum-nado con necesidades educa-tivas, como para o resto dos alumnos e os propios profeso-res. Sendo unha escola para TODOS.

O pasado 12 de maio a Aso-ciación organizou unha char-la sobre a metodoloxía da aprendizaxe cooperativa titu-lada “Cooperando por unha escola para todos”, que se le-vou a cabo no salón de actos do colexio María Auxiliadora de Lugo. O obxectivo de esta charla era sensibilizar os equipos docentes dos centros educati-vos coa metodoloxía inclusiva da aprendizaxe cooperativo, a cal consiste en estruturar a actividade na aula en equipos reducidos de traballo, no que todos aprenderán de todos.


Cooperando por una escola para todos Iria Pérez Cao– Responsable de Educación

100% de aprobados nas probas de Competencias Clave

O pasado 23 de maio, en Si-lleda, realizáronse os exames de Competencias Clave aos que concorreron un total de 20 persoas das entidades Down de Ferrol, Lugo e Pon-tevedra. Os mozos e mozas coa síndro-me de Down e con discapaci-dade intelectual examináron-

se en igualdade de condicións que o resto das 3.000 persoas que se presentaban nesta ocasión. Para iso foron solici-tadas as adaptacións dos exa-mes á metodoloxía de Lectura Fácil (para facilitar a com-prensión das preguntas e dos textos) e a ampliación do tempo para cada exame. Neste sentido, as entidades Down en Galicia destacan a

importancia de concorrer a este tipo de probas a través do sistema ordinario. Asegú-rase, deste xeito, a inclusión social atendendo á diversida-de de cada individuo, e ga-rántese que todas as persoas teñan iguais oportunidades de acceso e participación en idénticas circunstancias. As Competencias Clave son


os requisitos formativos que asegurarán que o alumnado posúe os coñecementos para acceder aos cursos correspon-dentes aos novos certificados de profesionalidade de nivel de cualificación 2 e 3. Hai 4 competencias clave (lingua galega, española, es-tranxeira e matemáticas) e para cada unha hai dous ni-veis. O nivel 2 correspóndese co título de Graduado en

Educación Secundaria ou equivalente, e o nivel 3 co-rrespóndese con Bacharelato o u e q u i v a l e n t e . Concretamente, as persoas das entidades Down que con-correron nesta ocasión pre-sentáronse a 20 probas de nivel 2 e a 19 probas de nivel 3. Na nosa Asociación un total de 8 rapaces e rapazas pre-

sentáronse a 11 probas de Competencias Clave (5 perso-as a lingua estranxeira, 4 a lingua galega e 2 a lingua es-pañola) do nivel 2, superando todos eles o total das probas.

Encontro 2015 de DOWN GALICIA

O sábado 30 de maio, no C.I.F.P. Politécnico de San-tiago, celebrouse o II Encon-tro de persoas con síndrome de Down, familias e técnicos organizado por Down Galicia, no que participamos máis de 400 persoas. O obxectivo deste encontro foi o de facilitar un espazo infor-mal no que as persoas con discapacidade, as súas fami-lias e os profesionais perten-centes ás entidades Down de Galicia puideran intercam-biar experiencias, coñecerse mellor e poñer en común in-quedanzas, preocupacións, soños e logros.

A xornada comezou coa inter-vención de Agustín Huete, profesor da Universidade de S a l a m a n c a , c o t e m a “Inquietudes, retos y deman-das de las personas con sín-drome de Down y sus fami-lias en el conjunto del Estado Español”. Nela presentou a actualidade da poboación coa síndrome de Down, a súa rea-lidade demográfica e as cifras relativas á súa inclusión so-cial. Ademais analizou e pro-puxo unha reflexión sobre as circunstancias e retos aos que deben facer fronte as fami-lias, profesionais e institu-cións que representamos ás persoas coa síndrome de

Down. A continuación, o investiga-dor Rafael de la Torre pre-sentou os resultados do estu-do, que parte da hipótese de que a EGCC, unha substan-cia presente no té verde, pode ter efectos positivos na mello-ra da capacidade cognitiva das persoas adultas coa sín-drome de Down. Mentres se desenvolveron estas charlas, os rapaces e rapazas participaron en dis-tintas actividades lúdicas e deportivas en distintos espa-zos do Politécnico.


Día de la Buena Gente de Carrefour O martes, 16 de xuño, 8 vo-luntarios membros do persoal do centro comercial Carrefour de Lugo, xunto con mozos e mozas da Asociación, “construíron un soño” na xor-nada “Día da Boa Xente”, ini-ciativa da Fundación Solida-riedade Carrefour. O obxectivo da Fundación é realizar unha achega perdu-rable no tempo, e a iniciativa foi axudar a mellorar as no-sas instalacións, neste caso a terraza do piso da Asociación

no que se levan a cabo tarefas que favorecen a independen-cia dos mozos e coa síndrome de Down, dentro do programa de Vida Independente. Entre todos rehabilitaron, limparon e pintaron a terraza da vivenda, completando o acondicionamento da mesma cun carro-macetero, construí-do polo persoal de mantemen-to do centro comercial e o máis importante, segundo as súas palabras, “compartir

unha xornada do moito tra-ballo con amigos de Down”. Finalmente, logo dunha longa tarde de traballo, todos xun-tos gozamos dunha rica e va-riada merenda. Moitas grazas á Fundación Solidariedade Carrefour e a todos os nosos amigos do Centro Comercial Carrefour de Lugo!! .

Lugo asistimos 41 persoas. Para finalizar, as distintas entidades mostraron a súa actividade en distintos vídeos e presentacións elaboradas para a ocasión, nos que inten-taron reflectir a súa propia identidade, os seus valores e momentos clave. Foi unha xornada moi enri-quecedora para todos e todas os que participamos nela. De

Xa pola tarde, despois de xantar todos xuntos no Hotel Peregrino, familias e persoas cos síndrome de Down das sete entidades Down en Gali-cia expuxeron en primeira persoa as súas propias preo-cupacións e experiencias, co fin de intercambiar coñece-mentos e desafíos comúns.

Se a cada un de nós, nos pre-guntasen que significa o tra-ballo, seguro que todos res-ponderíamos que, a parte de ser unha fonte de ingresos, é unha forma de realización e satisfacción persoal, xa que o traballo ten que ver co xeito en que o home, co seu vivir día a día, logra satisfacer as súas necesidades e conseguir as súas metas, sexan estas pequenas ou grandes. Signifi-ca tamén a plenitude das sú-as capacidades como ser vivo, facer reais as posibilidades como ser humano. Pero, e pa-ra os nosos fillos, irmáns, amigos coa síndrome de Down e/ou discapacidade in-telectual? A incorporación ao mercado laboral para eles constitúe o paso final cara a súa participación plena na vida da comunidade, o reco-ñecemento do seu valor social por parte dos demais e a aceptación no conxunto da comunidade, ademais de dar-lles a oportunidade de esta-blecer vínculos afectivos e persoais con persoas sen dis-capacidade.

É por iso que co esforzo con-xunto de familiares e profe-sionais da Asociación poñe-mos como prioridade conse-guir un traballo no mercado laboral ordinario. O resultado é que como en anos anterio-res son moitas as boas expe-riencias neste ámbito, e desta vez quixemos poñer a percep-ción que lles quedou a tres persoas que traballaron a ca-rón dun rapaz coa síndrome de Down. Trátase de tres tes-timonios reais de compañei-ros e amigos de Fran de De-cathlon Lugo:

“Los trabajadores de la tien-da hemos tenido la gran suer-te de poder compartir esta etapa con Fran. Para muchos puede que sólo sea una expe-riencia más de trabajo pero para nosotros ha supuesto una nueva experiencia perso-nal. Fran nos ha mostrado que no existen barreras en todo lo que se propone y nos ha enseñado que la felicidad no tiene límites.” (Sara Bar-ciela Pérez, responsable Fit-

ness). “Durante estos 6 meses, Fran ha llenado esta tienda de mi-radas ilusionadas y sonrisas más sinceras. Desde el primer día, Fran consiguió ganarse el cariño y respeto de todo un equipo que jamás vio impedi-mentos en él. Escuchó, asin-tió y luego nos enseñó, pero lo mejor de todo es que nos llevó dentro del corazón.” (Sheila Novo López, vendedora Fit-ness). “Cuando uno vive experien-cias así comprende que le queda mucho por aprender. Sobre todo, cuando te das cuenta que esta “experiencia” ha sido conocer a una persona más. Te das cuenta, que cuando se presenta una opor-tunidad real, cualquier perso-na puede llegar a donde haya soñado. Y todo el mundo, me-rece esa oportunidad.” (Lucía Corrales Fernández, vende-dora Fitness).

Número 6 Páxina 19

O emprego como parte da nosa realización Sarai Lodeiro Castro– Responsable de Emprego

Seguridade nas Redes Sociais O 26 de maio celebrouse na Asociación una charla titula-da “Seguridade nas Redes Sociais”. Dende a Asociación viuse a necesidade de con-cienciar aos rapaces e rapa-zas sobre o uso das redes so-ciais e de Internet, así como dos perigos que supón un ma-nexo inadecuado das mes-

mas. Para iso, contamos coa presenza dun membro da Po-licía Nacional, que lles ofre-ceu pautas no manexo das redes como que nunca deben proporcionar información persoal, non deben contestar mensaxes que lles fagan sen-tir incómodos ou enviar men-saxes malintencionados. Ade-

mais aclarou moitas dúbidas que expuxeron os asistentes sobre este tema motivados polo uso habitual que eles fan das redes. Resultou unha charla moi interesante para os rapaces e rapazas que par-ticiparon activamente na mesma.

toda a ría de Viveiro. Estas vistas fixeron que merecera moito a pena realizar a dura camiñada nunha mañá solea-da de moita calor. Agradecemos a ALCOA e aos seus voluntarios a súa impli-cación e interese, e espera-mos que este tipo de expe-riencias se repitan moitas máis veces.

A continuación os rapaces e os voluntarios subiron pola senda do monte San Roque ata o miradoiro que leva o mesmo nome. Dende alí, tras un largo pa-seo, puideron descansar e go-zar das fermosas vistas de

O pasado 9 de xullo unha re-presentación de 7 voluntarios da Fundación ALCOA, que colaboran con DOWN LUGO en distintas actividades de ocio, fixeron de guías co gru-po de mozos e mozas da Aso-ciación que estaba a realizar unha viaxe por Viveiro. A actividade comezou na Pra-za Maior de Viveiro para dar un paseo e mostrarnos o mer-cado tradicional que alí se celebra todos os xoves.

Páxina 20 Boletín DOWN LUGO

Actividade cos Voluntarios de ALCOA

Que é o máis importante para ti na vida? salud” (Sabela Piñeiro, 25 anos). “Mi madre y mi padre. Yo siempre rezo por mi madre” (Carmen Pérez, 51 anos). “Estar con los compañe-ros/as, con la familia y un futuro” (Saúl Montoya, 25 anos) “O amor e amistad” (Sergio Villamarín, 19 anos).

Unhas persoas din que o amor, outros os cartos, outros a amizade... É difícil poñer unha cousa diante doutra. Moitas veces é moi difícil es-tablecer prioridades. Que cousas son importantes para os rapaces e as rapazas da Asociación? Teñen claras as súas prioridades na vida? Ante a pregunta Que é o máis importante para ti na vida?

Estas son as súas respostas: “Lo importante es la familia y la salud” (Fátima Rosón, 20 anos). “Tener un trabajo” (Diego Pi-ñeiro, 26 anos). “Tener salud y cuidarse” (Modesto Dafouz, 48 anos). “Estar con la familia” (Goretti Díaz, 19 anos). “Tener amigos y aprovechar de estar con la familia y tener

tamos a ignorar todas as vir-tudes e capacidades que te-ñen os demais. Non debemos esquecer que, tal e como di Albert Einstein "todos somos xenios. Pero se xuzgas un peixe pola súa habilidade para trepar, vivirá pensando que é un inútil”. Dende pequenos adóitannos inculcar a perfección e a habi-lidade en todos os campos, pero acaso, somos perfectos? e se a realidade non é esa, porque llo esiximos aos de-mais ? Como xa dixen trátase dun conto que non empeza como os demais e como a min gústame inventar finais dife-rentes, pois vou rematar esta reflexión coa miña en parti-cular. No cazo do meu afillado, Al-berto, están incluídas as vir-tudes que para a miña fami-lia e para min ten o meu afi-llado, que o fan único e espe-cial, estas son: o amor, o cariño, a alegría, a empatía e a lealdade. E colorín, colorado, esta his-toria só empezou, continuare-mos loitando para que todos os cazos do mundo non sexan un obstáculo para vivir feli-ces.

"Había unha vez…” Así empezan a maioría dos contos. Pero o conto do que vos vou falar non é como to-dos, conta unha historia espe-cial e diferente. Empeza do seguinte xeito, "Lorenzo sempre arrastra un cazo detrás de él.... ". Titúlase "El cazo de Lorenzo" de Isabelle Carrier, e se non o lestes, recoméndovolo. Parti-cularmente é un dos contos de literatura infantil que máis me gusta e como me de-dico ó ensino é unha das lec-turas básicas que comparto cos meus alumnos/as, xa que considero que ten un dos va-lores educativos máis impor-tantes, o respecto ás diferen-zas individuais. Lorenzo, é o protagonista do conto e sempre lle acompaña un cazo, que metafóricamente representa unha dificultade, a cal obstaculízalle realizar certas actividades, é un estor-bo, non sabe como manexalo, como vivir con el, así que pouco a pouco se vai illando

do mundo. Pero, de súpeto, encóntrase con persoas que lle axudan a enfrontarse á vida. Grazas á aceptación dos demais, de si mesmo e da va-loración das súas capacida-des, o cazo vaise facendo máis pequeno. Hai moita xente (asociacións, profesionais da educación, familias, voluntarios,…) que fan que as barreiras que pre-sentan os cazos sexan máis estreitas, persoas que traba-llan pola igualdade de opor-tunidades e por encontrar saídas a pesar de todas aque-las medidas políticas que fan que non avancemos como de-beriamos. Tal vez, hoxe en día xa non teriamos que estar defendendo a igualdade algo que debería ser tan obvio, pero, sempre hai alguén que abre portas, esas que antes estaban pechadas baixo cha-ve, como o claro exemplo, de Pablo Pineda, que nos fai pensar que ,aunque despacio, as cousas van cambiando.

Como Lorenzo, somos moitos, ca-da un temos as nosas dificultades, cada persoa somos diferentes, o pro-blema non son a diferenzas, senón, os ollos cos que miramos, porque se só nos fixamos no cazo e non ve-mos máis alá, es-

AS FAMILIAS FALAN


O cazo das virtudes Olalla Otero Vázquez

lo de manera profesional des-de hace un tiempo, siguiendo la estela marcada en su mo-mento por Jamie Brewer— la primera chica con Síndrome de Down en desfilar en una pasarela. Según aparece en algunos medios (en este caso, el Dai-lyMail Australia), con esta dedicación profesional, Made-line y su madre tienen la in-tención de cambiar la visión que existe acerca del mundo de las modelos y, sobre todo, de los cánones de belleza. Rosanne, la madre de Madeli-ne, declara a los medios que sólo quiere que el mundo en-tienda que la belleza es algo que se lleva en el interior y que, si se le da una oportuni-dad a su hija, Madeline podr-ía ‘enamorar los corazones de todo el mundo y enseñarle a la gente lo que realmente importa’. Pero el mundo de la moda, incluso cuando se tienen en mente las consideraciones que hace la madre de Madeli-ne, es muy exigente. En la misma página, la noticia se hace también eco del hecho de que antes de empezar su carrera como modelo, Madeli-ne pesaba 20 kilogramos más que ahora, y que aunque Ma-deline practicaba natación y baile, ese sobrepeso le causa-ba dificultades para hacerlo con normalidad. Fue solo des-pués de someterse a una di-eta de adelgazamiento y de-porte, y de haber perdido veinte kilogramos, que Made-line empezó a introducirse en

el mundo de la belleza. Ro-sanne, la madre, asegura que ese proceso de cambio ali-menticio y de estricto ejerci-cio no fue fácil, ya que Made-line solía comer demasiado y tuvo que cambiar su rutina de manera radical. Parece obvio que la intención de Madeline y su madre es digna de alabar: luchar para que los cánones de la moda, y en definitiva de la belleza, se abran y adapten a la presen-cia de otros cuerpos, aparien-cias y otras medidas, es lu-char por la normalización de de la moda, por hacerla mas realista. Pero, ¿es la transformación vital y profesional de Madeli-ne una normalización de la discapacidad, o es Madeline la que está siendo adaptada a la norma de la moda? Pense-mos que, a fin de cuentas, Madeline tuvo que adaptar su aspecto, figura, etc., hasta ‘imitar’ lo máximo posible el de otras ‘modelos no-discapacitadas’. Por otra parte, alguien puede apuntar que esto es una críti-ca demasiado severa: a fin de cuentas, todos y todas quere-mos vivir en una sociedad liberal en la que cada quien pueda diseñar sus proyectos de vida, y valoramos esta di-versidad de gustos personales y decisiones profesionales. Además, si la decisión de Ma-deline de convertirse en mo-delo es genuinamente libre, también esto es algo que de-bería ser recibido como un

Hace unos días, una noticia de mi muro de Facebook me llamaba la atención especial-mente. El grupo ‘Aspau’, que es un grupo de padres de ni-ños y niñas con autismo muy activo en las redes sociales, y cuyas publicaciones me gusta seguir de cerca, colgaba una una noticia sobre una chica con Síndrome de Down. Sin saber de qué iba la noticia, lo primero que me llamó la atención fue que era una chi-ca con una imagen algo dis-tinta a la de la mayoría de chicas con Síndrome de Down que aparecen en los medios. Las fotos eran las de una chi-ca que usaba bastante maqui-llaje y vestía de una manera muy moderna y juvenil, bas-tante diferente a muchas de las chicas con Síndrome de Down que todas y todos esta-mos acostumbradas a ver. He de reconocer que esto me llamó la atención, y que por tanto, decidí seguir leyendo la noticia.

Madeline Stuart es una chica de dieciocho años de Queens-land (Australia) que es mode-

Discapacidad y Normalización Julia Mosquera Ramil



avance dentro del movimien-to por los derechos de las per-sonas con discapacidad, ya que corrobora la idea de que las personas discapacitadas, con el apoyo necesario, pue-den llegar a tomar decisiones de manera independiente acerca de asuntos relevantes sobre su vida— como acerca de su profesión, o de su ima-gen personal. Sin embargo, la reflexión que me interesa hacer es acerca de los caminos hacia norma-lización de la discapacidad. Y es que, en el fondo, en la nor-malización de la discapacidad existen dos modelos diferen-tes: el de la adaptación de la discapacidad a la norma —el caso de Madeline haciéndose modelo—, y el de la adapta-ción de la norma a la discapa-cidad, o de la sociedad a la discapacidad, tal y como la discapacidad y los cuerpos discapacitados, son. Por razo-nes obvias que tienen que ver con su fisiología y metabolis-

mo, sólo un muy pequeño por-centaje de chicas con Síndro-me de Down podrán adaptar-se, como Madeline, a la exi-gencia que requiere ser mo-delo. Y sin embargo, parece que la normalización más exi-tosa es la que se hace a través de la adaptación e imi-tación de costumbres y valo-res existentes y dominantes.

Para concluir, es interesante observar otras propuestas que también tienen lugar ba-jo el marco de la normaliza-ción de la discapacidad. En esta foto vemos la propuesta de incluir la discapacidad en la vida de los niños y niñas

más pequeños, mediante la creación de muñecas tipo ‘barbie’ con discapacidad físi-ca. El éxito de estas propues-tas dependerá de si padres, madres y educadoras deciden o no adquirir estas muñecas para el juego de sus hijos, cuando tienen la posibilidad de escoger muñecas ‘no-discapacitadas’. Para leer más: -Aspau, Asociación Proyecto Autismo, Padres de niños y ni-ñas con Autismo de Valencia. Puedes encontrarlos en su blog (www.aspau.org), o en su página de Facebook, ‘Aspau’. Son una comunidad muy activa en las redes sociales, y cuentan con más de 555.000 seguidores de todo el mundo. - Campaña ‘Toy Like Me’ (Muñecos Como yo). Puedes seguir esta campaña en Facebo-ok, donde enseñan modelos de muñecas con distintas discapaci-dades.

Xa colaboran con nós:

NECESITAMOS A TÚA COLABORACIÓN Para seguir prestando apoios ás personas con discapacidade intelectual e/ou síndrome de

Down e as súas familias, para axudarlles a planificar un proxecto de futuro e para conse-

guir que teñan unha integración plena na sociedade.

Colabora ti tamén, FAITE SOCIO, e se xa o eres, trae un socio máis á Asociación DEBEMOS FACELO XUNTOS!

MARISTAS LUGO

boletín down lugo

Documents