un mar de aventuras

A

V

UN MR D

E AENTURAS

U M

AR DE AVENTURAS

N

CANISTREL

COLECCIÓN

UN MAR DE AVENTURAS

“Por que nos gusta o mar? É porque ten unha poderosa capacidade

para facernos pensar cousas que nos gusta pensar.”

Pintor estadounidense (1865-1929)

Robert Henri

http://www.rincondelcurioso.com/citas/?op=por_autor&id_autor=47

Diseño e Impresión:Imprenta Celanova

Coordinadores textos:Mestres do C.E.I.P. Curros Enríquez

Coordinador Ilustracións:Fernando Manuel Martínez Menchón

D.L.: OU 87-2012 C.E.I.P Curros Enríquez Celanova

Reservados todos os dereitos. O contido desta obra está protexido pola Lei,que prohibe a reprodución, plaxio, distribución ou comunicación pública,

en todo ou en parte, dunha obra literaria, artística ou científica, ou a súa transformación,interpretación ou execución artística fixada en calquera tipo de soporte ou comunicada

a través de calquera medio, sen a preceptiva autorización.Este libro non ten intención de lucro. Os beneficios destínanse a financiar a viaxe de estudos dos alumnos de 3º Ciclo de E.P. do C.E.I.P. Curros Enríquez de Celanova

C

Celanova

5

ÍndiceÍndice

1. AVENTURAS CO CAPITÁN PATANEGRA

2. SURCANDO OS SETE MARES

3. DESCUBRINDO A ATLÁNTIDA

4. PERDIDOS NO PACÍFICO

5. O MUNDO ESCONDIDO

6. UNHA AVENTURA NO FONDO MARIÑO

7. O TESOURO DA ILLA

8. PERIGO NO LAGO NESS

9. O MONSTRO DAS PROFUNDIDADES

10. O NAUFRAXIO DO MIRAFLOR

Un marde aventuras

Un marde aventuras

7

AVENTURAS CO CAPITÁN PATANEGRA

1 Escaparse, fuxir apartarse.2 Cordas grosas coas que unha embarcación se ata no porto.

Fai dous anos, tres amigos dunha aldea

chamada Vilabranca, viviron unha gran aventura

inesperada, pero totalmente certa. Os tres

rapaces, que se chamaban Ana, Laura e Diego,

formaban unha especie de grupo: o Club do Mar.

Gustábanlle moito os libros e as películas de

piratas e tamén ler contos sobre aventuras

mariñas.

De viaxe de fin de Primaria, os do Club do

Mar foron con todos os rapaces da súa clase ata

Canadá. Os rapaces tiveron unha viaxe moi

movidiña e cando chegaron marcharon todos para

a cama. Ó día seguinte foron pasear por unha

praia xeada que había alí preto. Había un porto

moi grande no que estaba atracado o que parecía 1un barco pirata. O Club do Mar escapuliuse do

resto da excursión e foi investigar. Con moita

precaución, subiron a bordo do barco; cousa que

lles foi un pouco difícil porque como non tiña 2pasarela; houberon trepar por un dos amarres.

Cando chegaron a bordo agocháronse detrás

duns barrís de peixe que cheiraban moi mal. Diego

non soportaba o fedor e asomou a cabeza para

respirar; momento no que un mariñeiro os

descubriu. O mariñeiro levounos ata a cabina do

capitán.

8

Un mar de aventuras Aventuras co Capitán Patanegra

9

3 Árbore de madeira dura e de cor moi escura.4 Poñer sobrenome a unha persoa


O capitán Patanegra ía vestido cunha

camiseta de raias brancas e azuis; unha chaqueta

negra con ombreiras de costuras douradas; uns

pantalóns tamén negros e unha bota de coiro,

dado que ó pirata lle faltaba a perna dereita e tiña 3unha pata de madeira de caoba .

4Alcumábano Patanegra pola escura cor

da súa pata de madeira de caoba. Ós nenos o

que máis lles chamou a atención daquel pirata foi a

súa enorme barba. O capitán resultou ser moi

distinto do que parecía. Era boa persoa e aqueles

nenos parecéronlle moi simpáticos; por iso lles

dixo:

—Neste barco necesitamos grumetes.

Queredes vir connosco dar unha volta por

América?

Os rapaces contestaron:

—Sí, por favor; pero teremos que pedir

permiso.

O capitán deulles de prazo vintecatro horas.

O barco soltaría amarras a primeira hora da mañá

seguinte.

Cando os rapaces volveron co grupo, os

mestres estaban moi preocupados por eles.

Os rapaces pediron permiso. Custoulles un

pouco, pero conseguiron convencer ós

10

5 Activo, con ganas de facer as cousas ben.


profesores. A mestra dixo:

—Pois se ides ir de viaxe nun barco pirata

teredes que facer as maletas.

—Si, vamos correndo que non temos moito

tempo. —Exclamaron os tres entusiasmados.

Fixeron a equipaxe e de mañanciña

marcharon correndo ó porto. Chegaron xusto a

tempo; ó barco faltábanlle dez minutos para

zarpar. Cando subiron a bordo, o capitán

ensinoulles as súas cabinas. Ana e Laura

durmirían nunha moi grande e Diego só nunha

máis pequena.

O capitán informoulles que alí, no barco,

todos facían algo para gañarse o peixe que

comían todos os días. A eles tocáballes a tarefa de

fregar a cuberta.

—Para ser un bo pirata hai que comezar

dende abaixo! —Riu Patanegra.

Despois das manobras de saída do porto,

todos os mariñeiros se foron ós seus postos e o

capitán foilles ensinar ós rapaces onde estaban os

utensilios para limpar a cuberta: fregonas,

escobas, cepillos... aquilo non pintaba moi

divertido.

— Cando hai que traballar, hai que traballar! 5—Exclamou Ana moi dilixente .

11


Laura imitouna e ó coitado de Diego non lle

quedou outro remedio. Cando acabaron de fregar

recibiron a invitación de Patanegra para cear no

seu camarote. Alí, o capitán, anunciou o seu

próximo destino: Groenlandia. Chegarían a

primeira hora da mañá para despois saír de

expedición a fin de que os rapaces coñeceran a illa

máis grande do mundo.

Houbo un atraso pola mala mar e durante

toda a mañá os nenos estiveron facendo

equilibrios pola cuberta para non marearse.

Cando chegou a hora da comida o capitán deulles

un papel co menú daquel día. Díxolles:

—A partir de hoxe, todas as mañás, por

debaixo da porta das vosas cabinas aparecerá o

menú do día.

E os rapaces preguntáronlle ó capitán:

—Pero, vai ser todos os días peixe?

Patanegra respondeulles:

—Home claro! En alta mar non hai carne nin

verduras.

—Nós non temos problema polo peixe.

Gústanos moito, era solo por preguntar —dixeron

os nenos.6Para o xantar tiñan ollomol con patacas

fritidas.

6 Peixe mariño de carne branca e moi saborosa.

12

7 Enormes anacos de carne branca e moi saborosa.


Ó acabar de comer, chegaron a porto.

—Ben, grumetes, chegou o momento.

Veña, imos desembarcar.

Ana lembrou que esquecera algo.

—Pode esperar un intre? É que me deixei a

mochila na cabina.

—Claro; pero vai correndo, camarada

—Dixo o capitán.

Cando Ana volveu, baixaron do barco ata

unha das únicas aldeas que existen alí, en

Groenlandia. Cando chegaron déronse conta de 7que había moitos menos icebergs dos que apare-

cían nas postais. Atoparon un vello mariñeiro que

os viu observando os poucos icebergs que queda-

ban e díxolles:

—Xa case non hai porque a contaminación

está producindo un quentamento global e un

efecto invernadoiro que están afectando moito ás

temperaturas.

Os rapaces e máis o capitán Patanegra

preguntáronlle ó home se había maneira de volver

atrás e este respondeulles:

—Non, non hai volta atrás, pero si se pode

parar de contaminar.

Ó día seguinte, despois de almorzar,

13


baixaron de novo a porto e volveron á aldea, pero

non viron a aquel home tan misterioso. Notaron,

iso si, que os icebergs derretéranse aínda máis.

Observaron tamén que a maioría dos barcos que

pasaban por cerca dos icebergs derramaban

restos de petróleo e moito lixo. Os rapaces do Club

do Mar propuxéronse convencer á xente para que

deixaran de verter residuos. Por iso foron á cadea

de televisión local que lles fixo unha entrevista. O

alcalde viuna e cando os rapaces volveron ó porto

un pouco desilusionados estábaos esperando

acompañado dalgunhas asociacións ecoloxistas

para felicitalos. A acción dos nenos non caera en

saco roto e aprobaríanse sancións moi fortes para

todos os barcos que non cumpriran co respecto ó

medio ambiente. Os nenos conseguiran dar un

importante paso para preservar Groenlandia, que

se converteu nunha reserva natural.

Cando volveron de novo ó barco xa era hora

de cear. Esa noite había pescada con patacas

cocidas e ensalada. Cando xa estaban na

sobremesa, o capitán púxose de pé e dixo:

—Ben, estes días en Groenlandia tivemos

unha gran aventura; pero agora cambiamos de

destino, poñemos rumbo ó Amazonas.

Despois duns días de navegación en alta

mar sen incidencias, aproximábanse á

14


desembocadura do río máis caudaloso do planeta.

Un pouco antes da hora de xantar, Ana atopouse

mal é foron á cociña a ver se o cociñeiro tiña algún

remedio para o mareo. Así foi. Despois de tomar 8un xarope, que por certo estaba noxento , Ana

estaba moito mellor.

Como o día era de sol radiante Patanegra

tiña unha sorpresa:

—Grumetes, mariñeiros e demais

tripulación, vinde todos á cuberta que temos un

festín. Hai para todos os gustos e ninguén se vai

quedar con fame. Veña!.

Toda a tripulación chegou correndo. Atoparon

unha enorme mesa con cadeiras para toda a

tripulación e unha gran bandexa no centro cun

rodaballo xigante. Tamén había as típicas tapas de

polbo e de ameixas á mariñeira. Puxéronse a

comer rapidamente. Comeron e comeron ata

rebentar e Diego dixo en voz alta:

—Todos lle temos que dar as grazas ó noso

cociñeiro por este festín tan rico; pero agora todos

a traballar que en menos de media hora imos

chegar. Ó pasar esa media hora atracaron nun 9peirao moi pequeno na desembocadura do

Amazonas.

8 Repugnante.9 Embarcadoiro.

15


Baixaron do barco e un nativo de alí

preguntoulles ós rapaces e máis ó capitán se

querían dar unha volta en canoa subindo río arriba

ata unha fervenza preto a aquel lugar. Os rapaces

aceptaron; pero Patanegra non podía ir tiña

cousas das que ocuparse no barco. Entón

marcharon con aquel home. O nativo advertiulles

que debían levar algo de carne por se as moscas

as pirañas atacaban. Ós rapaces entroulles un

pouco de medo; pero como eran moi valentes

seguiron adiante. Remaron e remaron ata a

fervenza e aínda non se toparan coas pirañas. A

Laura caéuselle un anaco de carne á auga e por fin

apareceron os temidos peixes. Era incrible o

rápido que devoraban a comida. Gozaron do

espectáculo da fervenza, descubriron animais e

plantas que nunca viran, conviviron unha tarde

cunha tribo do lugar.

—Cantas cousas fermosas! —Exclamou

Ana mentres regresaban.

—Hai mundos moi diferentes dos que nós

coñecemos e todos teñen algo especial

—remarcou Diego.

—Iso chámase diversidade —sinalou Laura

facéndose a interesante.

Xa no barco decatáronse que aquela

estancia no Amazonas fora moi curta e tiñan

16


moitas gañas de quedar un día máis. O capitán

díxolles que era imposible. Xa tiveran un atraso en

Groenlandia e se seguían así non chegarían o día

previsto a Canadá. Entón despedíronse do nativo

e subiron a bordo. Puñan rumbo ata a Terra de

Fogo.

Tras varios días de navegación chegaron

pola mañá cedo. Aquela noite durmiran mal, ou

directamente non durmiran por unha tormenta moi

forte, pero moi forte, que case rompera o mastro.

Cando amenceu baixaron ó porto dunha cidade da

parte Arxentina da Terra de Fogo. A paisaxe era

espectacular. Había volcáns; pero facía un frío

intenso que traía o vento do Sur. O Capitán

Patanegra e máis os rapaces foron xuntos visitar o

seu destino. Subiron nun funicular ata un volcán

que había por alí preto; pero non sabían que o

volcán ía espertar uns minutos despois. Cando

estaban co funicular, xusto por riba do volcán, este

entrou en erupción e a Laura case lle dá un ataque

de pánico. O peor de todo foi que o funicular

estragouse pola calor. O volcán ía estoupar. O

Capitán Patanegra púxose a rezar e a pedirlle á

Nai Natureza que durmira ó volcán de novo para

que se puideran salvar. Os rapaces estaban moi

nerviosos. A policía dixéranlles por radio que tiñan

que saltar nos paracaídas de emerxencia do

17


funicular. A Diego encantábanlle os deportes de

risco; pero Ana tiña moitísimo medo ás alturas. Ó

final todos se tiraron e conseguiron salvarse. As

autoridades de alí xa desaloxaran a todos os

veciños, pero de repente o volcán calmouse.

Os científicos puxéronse a facer análises e

probas e despois dun par de horas certificaron que

fora un auténtico milagre da Nai Natureza. Ó final

todo quedara nun susto; pero viviran una gran

aventura. Volveron ó barco e Ana e Laura tiñan

ganas de marchar. O seu próximo destino eran as

Illas Galápagos. Chegarían alí nunha semana e

pasarían alí un día. Desembarcaron e coma

sempre os nenos e máis o Capitán Patanegra

baixaron ver unha reserva natural de tartarugas.

Era lamentable as poucas que quedaban. Un dos

traballadores da reserva contoulles que as

tartarugas escapaban moi asustadas. Os nenos

ofreceron a súa axuda para atopar o motivo polo

que as tartarugas escapaban... e atopárono. As

tartarugas daquela zona eran únicas; pero eran

alérxicas a unha alga invasora que crecía nas

augas da reserva: era letal! Durante algunhas

horas os expertos da reserva estiveron

investigando como extinguilas daquelas augas.

Conseguírono e todas as tartarugas volveron ós

seus fogares. Os responsables da reserva

18


invitáronos a cear; coincidía que eran as festas

locais. Cando xa era hora de volver ó barco Laura

dixo:

—Eu non quero marchar. O próximo destino

xa é Alaska e dende alí temos que volver en avión

ata Canada e regresar a Vilabranca.

O capitán respondeu:

—A ver grumetes, toda viaxe ten o seu final.

Todos chegamos ó destino. Como vos portastes

tan ben, seguro que a tripulación está de acordo

en invitarvos o ano que ven a dar outra volta; pero

por outros lugares do mundo. Por Asia estaría moi

ben.

Os nenos responderon:

—Si estaría moi ben; pero aínda así danos

moita mágoa volver á casa.

— Grumetes, hai que volver ó barco; se non

vai marchar sen nós.

—Vale capitán —responderon os nenos á

vez.

Os rapaces subiron a bordo, despois de

despedirse dos donos da reserva.

Chegaron a Alaska e, chorando e chorando,

despedíronse de toda a tripulación. Os rapaces

colleron o avión e despois dunhas horas de voo os

nenos do Club do Mar aterraron nun aeroporto

canadense onde os esperaban os compañeiros.

19


Contáronlles as súas aventuras e prometéronlles

que o vindeiro ano eles tamén os acompañarían.

Cando chegaron á casa e escribiron un conto.

Este conto! Para que os seus pais, irmáns,

familiares e amigos gozaran de todo canto eles

tiñan vivido.

Ás veces as túas maiores aventuras están

onde menos as esperas; coma lles pasou a estes

rapaces de Vilabranca. Pero incluso a túa máis

fermosa aventura pode estar dentro dun libro.

Pode ser moi emocionante!

Sheila BLANCO RODRÍGUEZ

Ainoa CORBELLE MONTES

Alejandro CURRÁS REQUEJO

Lucía FERNÁNDEZ GONZÁLEZ

Mestra coordinadora

María José CASTRO MANGANA

20

Un mar de aventuras Surcando os Sete Mares

21

SURCANDO OS SETE MARES

Pablo, dende pequeno, soñaba ser pirata.

Cando no cole lle preguntaban qué quería ser de

maior el dicía sempre o mesmo: “pirata, pero dos

bos!”. Vivía nunha vila a carón do mar e non tiña

moita familia, xa que era orfo de nai e pai. Acababa

de cumprir dez anos cando recibiu unha carta na

que se lle comunicaba que un tío seu moi ancián

morrera e lle deixara a el unha herdanza, que polo

que parecía eran moitos cartos. Cando foi cobrar a

herdanza xa se lle ocorrera qué podía facer con

ela. Pois claro: comprar un barco pirata! Aínda que

nestes tempos e pola zona onde el vivía era

bastante complicado atopar barcos e moito menos

de piratas.

No colexio comezou a falar do tema do

barco cos seus compañeiros e algúns rían, outros

non lle facían caso; pero os seus mellores amigos

dábanlle consellos. Dixéronlle que buscara na

Internet, que alí había de atopar un barco pirata

para mercar, xa que din que na Internet hai de

todo. Durante algúns recreos quedaron uns

poucos na clase coa desculpa de facer un traballo,

pero en realidade estaban a investigar na rede

buscando o barco ideal. Atopárono por fin.

—É magnífico! —exclamou Pablo. —É o

barco de vela dos meus soños!

—Dende logo que é bonito —conveu

22

10 Con pequenas manchas na faciana.11 Lugar onde se constrúen e reparan buques.


10 Margarida, unha nena pencada moi simpática.

Os amigos de Pablo, entusiasmados,

aconselláronlle que o mercara. Así o fixo e o barco

chegou ó porto da vila ó cabo dunha semana. A

nave semellaba estar en bo estado e precisaba 11poucas reparacións que se fixeron no estaleiro .

Agora era necesaria unha boa tripulación. Entón

puxo anuncios polo colexio para ver quén se

quería embarcar unha vez rematadas as clases. Ó

principio parecía que ninguén se quería apuntar,

pero logo a cousa foise animando e reuniuse un

grupo de sete compañeiros. Eran catro nenas e

tres nenos. Fixeron unha xuntanza para repartir as

funcións e os traballos no barco. Por suposto, o

capitán sería Pablo. Con el serían oito piratas.

Pablo atopara un mapa moi vello e moi raro

na adega do barco cando estaba poñendo orden.

Nese mapa aparecía un tesouro, pero para chegar

a el tiñan que atravesar os sete mares. Así se

explicaba nas instruccións escritas na parte de

atrás do documento.

Partiron do porto da aldea unha mañá

soleada. O primeiro día de navegación foi

bastante tranquilo xa que o mar estaba calmo;

pero o segundo día tiveron que atravesar unha

23


tormenta e pasaron moito medo. Algúns membros

da tripulación querían dar volta atrás e marchar 12para a casa, pero ó final a tormenta amainou . O

terceiro día notaron que o barco case non

avanzaba a pesar de que as velas estaban

infladas e facía vento. Comezaron a mirar a 13 14babor e a estribor , a proa e a popa e un deles

dixo:

— Estamos rodeados de polbos! Que

podemos facer? Non nos deixan mover o barco!

—Berrou Margarida.

Pablo, rapidamente ordenou:

—Pesquemos os que están apegados ó

casco da nave e así teremos comida para uns

días.

Así o fixeron, aínda que lles deu moito

traballo xa que eran moi pesados e tiveron que

pescar moitos para que o barco se empezara a

mover. Acababan de pasar polo Mar dos Polbos;

era o primeiro dos sete mares que tiñan que

atravesar para chegar a illa onde se atopaba o

tesouro.

O seguinte mar que tiñan que cruzar era o

Mar Ondulado. Chamábase así porque as súas

ondas eran tan rítmicas que parecía que o barco

12 Perdeu intensidade. Debilitouse.13 Lado esquerdo dunha embarcación, mirando cara á proa do barco.14 Lado dereito dunha embarcación, mirando cara á proa do barco.

24


mesmo estaba bailando un valse. Ó principio os

nenos estaban moi mareados. Algún ata botou

todo o que comera pola borda. Pero pasado un

tempo, acostumáronse ó movemento e pasaron

este mar sen problemas. De feito incluso puxeron

unha fermosa música de valses.

—Bailas Margarida? —Preguntou Pablo

moi galano.

—Será un pracer, cabaleiro —contestou a

rapaza moi riseira.

Os demais mariñeiros tamén se puxeron a

bailar na cuberta ó compás da música e así foi

como pararon as ondas daquel estraño océano.

Cando cesou o balanceo incluso chegaron a

botalo de menos.

Pasados uns días chegaron ó Mar do Pirata

Alpargata, que tiña fama de ser moi malo. Sempre

estaba enfadado e asaltaba e abordaba tódolos

barcos que pasaban por alí. Pablo sabía cal era a

súa debilidade, porque o lera no mapa ese que

tiña. O Pirata Alpargata tiña unha soa perna, e

nese pé tiña un xoanete, polo tanto só podía calzar

alpargatas. Pero un día de tormenta e moita

choiva a súa alpargata mollárase e, claro,

estragárase. Dende aquelas andaba descalzo. A

Pablo ocorréuselle solucionarlle o problema, pero

a cambio de que non lles saqueara o barco. Entre

25

15 Sen rumbo e sen control.


todos os nenos do barco fixéronlle unha zapatilla

comodísima; por fóra resistente á choiva, por

dentro moi quentiña e cunha sola moi axeitada

para non esvarar pola cuberta do barco. O Pirata

Alpargata quedou encantado e ata se fixo amigo

de Pablo e da súa tripulación e prestouse

voluntario para guialos a través do seu mar a fin

de que non tiveran ningún incidente

desagradable.

—O seguinte que ides atopar é o Mar das

Estrelas —informou o Pirata Alpargata sinalando

ó horizonte.

Cara alí se encamiñaron os aventureiros

despois de despedirse. Tras varias horas os

mariñeiros perderon o control da nave e esta 15quedou á deriva porque estaba sendo

arrastrada por milleiros de estrelas de mar que

se pegaban a ela. Todos os membros da

expedición celebraron unha reunión no

camarote do capitán para ver se a alguén se lle

ocorría algunha idea para solucionar o grave

problema. Laura, unha das nenas, propuxo un

método orixinal.

—Capitán —dixo dirixíndose a Pablo, a

Margarida e ós demais — nas bodegas hai unha

boa cantidade de pastillas de xabón. Se as

26

16 Pensar ou reflexionar varias persoas sobre un asunto.


botamos no mar farán moita escuma e as estrelas

patinarán e non poderán amarrarse ó casco.

—É unha idea extravagante, pero pode

funcionar. Non si Margarida?

—Non perdemos nada por probar —conveu

a nena.

Puxéronse todos ó traballo e en menos de

súas horas a embarcación estaba rodeada de

escuma e de enormes burbullas de xabón que

voaban polo ar. Mentres o xabón producía os

efectos esperados os rapaces puxéronse a xogar

atrapando burbullas e máis burbullas. Algunha era

tan grande que mesmo un neno cabía dentro.

Recuperado o control do barco abríronse

paso entre millóns e millóns de estrelas ata que

conseguiron atravesar aquel mar. Os nenos

estaban moi contentos coas aventuras que lles ían

acontecendo. Entraron no Mar das Gaivotas e

nada máis facelo foron atacados por centos e

centos de aves famentas que querían comer ós

oito tripulantes do barco. Tiveron que escapar

correndo da cuberta e metéronse na adega. Alí

pensaron qué podían facer para afastar ás 16gaivotas. Despois de deliberar ; un dos

mariñeiros, que se chamaba Antón, propuxo que

podían botar pola borda parte das provisións que

27

17 Protagonista da obra clásica La Odisea, de Homero.


levaban para así distraer ós paxaros e fuxir de alí a

fume de carozo.

—Pero, quen será ser o valente que vai saír

fóra? —Preguntou Margarida moi asustada.

—O mellor é que algún de nós se disfrace de

gaivota e así pase desapercibido entre as aves.

A todos lles pareceu unha boa idea, así que

foron ós camarotes a buscar almofadas e despois

Pablo puxo un traxe de neopreno. Untárono de

cola e botáronlle encima as plumas das

almofadas. O capitán parecía un polo de gaivota

gordo e ridículo. Case escachan todos coa risa. O

caso é que o plan saíu de marabilla e despois de

que Pablo tirara ó mar varias caixas de pescado as

gaivotas quedaron atrás unhas con outras

mentres os mariñeiros se afastaban de alí.

Tiveron uns días de tranquilidade; ata que

empezaron a oír un canto moi fermoso. Entraban

no Mar das Sereas. Cando se deron conta o barco

xa estaba rodeado de belas sereas cantando.

Pablo e os seus amigos estaban un pouco 17asustados porque coñecían a historia de Ulises .

Pero neste caso as sereas eran boas e só lles

querían desexar unha feliz viaxe cantándolles

unha canción que por suposto os mariñeiros

28

18 Ruíns, maliciosos.


bailaron e ata aprenderon de memoria. Foi un

recordo extraordinario que nunca esquecerían.

O sétimo e último mar que tiñan que cruzar

para chegar ó seu destino era o Mar dos

Cabaliños. Estes animais parecían inofensivos 18pero eran algo pícaros . Sempre que algún barco

quería atravesar o mar onde eles vivían intentaban

afundilo para así ter un sitio novo onde xogar. O

barco empezaba a ladearse moito e os nenos non

sabían que facer, ata que ó mariñeiro Xan se lle

ocorreu a solución. O que tiñan que facer era coller

algúns dos xoguetes que levaban e botalos ó mar

para que os cabaliños tiveran algo novo para

xogar. Así o fixeron. Cada un deles colleu un

xoguete dos que levaban para a viaxe. Os

cabaliños puxéronse a xogar cunha pelota, un

coche teledirixido, un submarino, unha granxa, un

boneco de peluche. A superficie do mar quedou

convertida nunha gardería... unha gardería de

cabaliños de mar!

Por fin chegaron á illa da Boca Negra.

Chamábase así porque xusto no medio había

unha rocha cun buraco en forma de boca e dentro

estaba moi escuro. Pablo e os seus amigos

contaban coa inestimable axuda do mapa que os

29


fora guiando durante toda a viaxe. Grazas a aquel

documento conseguiron atravesar un labirinto de

túneles, para o cal ataron unha corda na entrada e

fórona soltando pouco a pouco para que lles

servira de guía para regresar. Despois de varias

horas explorando a caverna con grandes

lanternas atoparon un cofre. Nel non había

moedas nin xoias nin nada polo estilo. Estaba

cheo de caixiñas moi bonitas co nome de cada un

deles para que gardaran alí os seus soños e os

seus desexos. Margarida, que estrañaba moito ós

seus pais, abriu a súa e desexou:

—Quero que agora mesmo esteamos de

volta na casa. —Mentres o facía, sen querer, a luz

da súa lanterna cegou os ollos de Pablo.

De súpeto o rapaz escoitou unha voz que lle

pareceu familiar.

—Esperta lacazán que é hora de ir á escola

—Era a súa avoa que acababa de levantar a

persiana da habitación para que entrara o sol da

mañá.

Pablo, confuso e somnolento, decatouse

que todo fora un soño. Vivira unha extraordinaria

aventura pero totalmente imaxinaria. Tardou en

recoñecelo; pero pouco a pouco volveu á

realidade.

—Serei parvo... —murmurou.

Pero cando foi abrir o caixón da mesiña de

noite para coller os lentes... sabedes o que alí

había? Pois unha caixiña... Unha pequena caixiña

azul brillante co seu nome en letras de prata.

Rita GÓMEZ MARTÍNEZ

Marcela GONZÁLEZ SALGADO

José Ángel PÉREZ GARRIDO

Xosé VÁZQUEZ CABRERA

Mestra coordinadora

Nuria BRANDÍN PÉREZ


30

Un mar de aventuras Descubrindo a Atlántida

31

DESCUBRINDO A ATLÁNTIDA

19 Que está feita de goma e é inchable.20 Pequena praia.21 Acantilados. Rochedos verticais ó pé do mar.22 Meterse debaixo da auga.

Os pais de Carlos e máis el foron á casa da

súa avoa para pasar a fin de semana porque a

velliña estaba enferma. A avoa Cristina, que así se

chama, vive nunha vila preto do mar e por iso ó

rapaz lle gustan moito as actividades mariñas. Ó

día seguinte Carlos pediulle a súa avoa se podía ir

facer mergullo. A súa avoa deixouno; pero coa

condición de que tiña que ir acompañado de

alguén porque non se debe ir só a facer deportes

de risco. Carlos foi chamar a unhas amigas que

tiña no pobo: Ana e Silvia, que son moi

afeccionadas á fotografía submarina.

Os tres saíron de mañanciña nunha lancha 19pneumática con motor que lles prestou o pai de

Ana. Despois de rodear o faro do cabo chegaron a 20 21unha cala que hai preto duns cantís moi famosa

por un bosque de algas nas que hai unha vida

mariña moi rica. Botaron a áncora, lanzaron unha

boia para sinalar a posición na que ían 22mergullarse , comprobaron as botellas de

osíxeno e os demais instrumentos e...

—Á auga! —berrou Carlos mentres se

32


33


axustaba as gafas e se chimpaba de costas.

—Á auga! —repetiron as rapazas mentres

facían o mesmo.

Pasaron un bo anaco gozando das

marabillas das profundidades que se ocultaban no 23bosque de posidonias . Había moitos peixes,

entre eles rodaballos e meros; tamén algún polbo

camuflado entre as rochas. Precisamente cando

Silvia o descubriu, o cefalópodo moveuse e a

rapaza seguiuno a unha zona un pouco máis

profunda. Alí fixo un descubrimento: a entrada

dunha cova submarina. Volveu en busca dos seus

amigos e fíxolles acenos coa man para que a

seguiran.

Os rapaces tíñanse mergullado naquela

cala moitas veces e nunca viran tal cousa. Vese

q u e a l g u n h a t o r m e n t a p r o d u c i r a u n

desprendemento de pedras na parede do cantil e

deixara á vista aquel buraco.

Acenderon lanternas, entraron e despois

de percorrer un pasadizo estreito chegaron a unha

cova na que había unha bolsa de aire. Alí quitaron

os equipos e puxéronse a invest igar

entusiasmados.

—Isto é impresionante! —Exclamou Ana.

23 Tipos de algas

34


—Dende logo que si —respondeu Carlos

enfocando a todas partes coa lanterna.

—Mirade alí! —Sinalou Silvia moi alterada.

Ó fondo da cova víanse unhas luces e

escoitábanse unhas voces. Ó pouco apareceron

varios soldados cuns traxes moi estraños que os

detiveron.

—Pero ...que pasa? —Preguntou Ana moi

asustada.

—Pasa que acabades de entrar no reino da

Atlántida —respondeu o que parecía o oficial

daquela patrulla. —Iamos tapar a entrada que se

abriu na parede de rocha cando vós entrastes

aquí.

—Non t raemos malas in tenc ións

—informoulles Carlos. —Foi todo unha

casualidade.

—Isto é incrible! Incrible! —berraba Silvia

moi nerviosa.

—Iso haberá que velo —respondeu o oficial.

—De momento ímosvos levar ante a presencia do

noso amado rei para que el decida.

Pasaron unha porta monumental e ante os

seus ollos apareceu unha espectacular cidade

subterránea. Alí viron marabillas: avenidas,

grandes edificios de pedra, templos e... un palacio

de cristal. Foron conducidos alí e levados ó salón

35


do trono onde os esperaba o rei; un home cunha

coroa chea de pedras preciosas e vestido cunha

roupa moi elegante.

—Son o rei da Atlántida, —dixo con voz moi

seria. —Presentádevos ante o rei.

—Si, maxestade. —Respondeu o rapaz moi

respectuosamente mentres facía unha reverencia

coma as que se fan nas películas. —Somos

Carlos, Silvia e Ana. Estabamos facendo mergullo

e por casualidade descubrimos unha cova.

Decidimos entrar para ver o que había e polo visto

é a entrada deste mundo.

—Como dixo que se chamaba, maxestade?

—Preguntou Ana.

—A Atlántida —respondeu o orgulloso

monarca — e eu son o rei Eón.

Os rapaces caéronlle simpáticos ó rei, que

lles preguntou cousas do mundo exterior. Claro,

aínda que na Atlántida eran felices, vivían en paz e

tiñan moitas cousas boas, non coñecían os

avións, nin os rañaceos, nin a televisión; pero

tampouco as guerras, a fame ou as enfermidades.

O relato dos rapaces impresionou moito a Eón.

—Aquí non temos enfermidades —dixo

presumindo do maior dos adiantos do seu mundo.

—Os habitantes da Atlántida vivimos moitos anos

ata que morremos de vellos despois de ter unha

36


vida moi feliz.

—Como conseguides estar sempre sans?

—Preguntou Carlos cheo de curiosidade.

—Vinde. O rei Eón levantouse e levounos a

unha sala científica. —Como vedes aquí están os

nosos científicos traballando. Vedes eses grandes

tubos de aí. Pois conteñen unhas algas moi

especiais das que sacamos unha sustancia que

nos protexe de todas as enfermidades. Só con

tomar unhas gotas unha vez ó mes conseguimos 24inmunidade .

—Como me gustaría ter unhas poucas

gotas para sandar á miña avoa! —Suspirou

Carlos.

—Iso está feito —afirmou o rei mentres lle

daba un pequeno tubiño que estaba alí preparado.

Carlos colleu o frasco e gardouno na súa

mochila para darllo á súa avoa cando volvera á

casa. Despois foron ver as riquezas daquel

extraordinario país. Na Atlántida non había pobres

nin ricos, nin tampouco diñeiro. Todo o mundo

traballaba no que quería e a súa máxima ilusión

era facer felices ós seus veciños.

Había moitos artistas que se dedicaban a

crear obras para adornar os xardíns e os museos.

24 Protección contra cousas prexudiciais.

37


O rei levounos ver unha galería de arte onde

había pinturas, esculturas e outras obras.

—Guau! Isto e incrible! E impresionante! É

un dos cadro máis bonitos que vin na miña vida

—exclamou Silvia.

—Tes bo gusto —dixo o rei. Este cadro

simboliza o espírito da Atlántida. Representa un

mundo ideal no que todos traballan para o ben

común.

Na pintura apreciábase un val verde e

florido, cheo de xente que traballaba nun campo.

Todos estaban rindo e semellaban felices.

Despois dun anaco vendo o museo, xa se

fixera de noite e o rei invitounos a cear.

—Vinde por aquí. Este é o noso comedor é

invítovos a cear.

Foi unha cea deliciosa.

—Ummmm! Isto está boísimo —dixo Ana.

—No noso mundo non hai fame nin guerras

porque todo se reparte de maneira que alcanza

para todos.

—Este si que che é un sitio ben bo

—exclamou Carlos.

O rei púxose serio e dixo:

—Xa sei que no voso mundo hai cousas moi

boas, pero tamén cousas moi malas.

—É verdade —conviñeron os tres nenos.

38


—Aquí sabemos que fóra hai inxustiza,

fame, enfermidades e guerras. Por iso queremos

permanecer no esquecemento. Preferimos ser

unha lenda para os habitantes do mundo exterior.

Se nos descubriran, o noso mundo sería

destruído.

—Canta razón tés!

—Por iso vos pido que non contedes nada

do que vistes aquí. Dádesme a vosa palabra?

—Si —repuxeron.

—Iso si. Quero que saibades que os nenos

de agora seredes os adultos de mañá. Estudiade

moito e facédevos boas persoas para que o ben

tamén se propague polo voso mundo. Así

empezamos aquí e mirádenos agora.

Os rapaces foron levados ó exterior nun

estraño aparello que semellaba un ascensor.

Foron directos á casa de Carlos. A súa nai xa se

estaba preocupando porque era moi tarde.

Entonces Carlos díxolle a súa avoa:

—Toma avoa isto e para ti. Bébeo e

sandarás.

Pasaron moitos, moitos anos e os tres

rapaces fixéronse grandes e viviron as súas vidas.

Nunca se lles esqueceu o consello do rei da

Atlántida. Non vos podemos contar que cambiaron

39


o mundo; pero si que foron bos con todas as

persoas que viviron ó seu arredor.

María de las Mercedes GRANDE LÓPEZ

Dionisia GUILLÉN SENAZ

Jeison MARTÍNEZ VERDI

Beatriz SÁNCHEZ MARTÍNEZ

Mestra coordinadora

María Esther PRIETO BLANCO

40

Un mar de aventuras Perdidos no Pacífico

41


PERDIDOS NO PACÍFICO

Nun cruceiro de ruta polo Pacífico viaxaban

Xurxo e Clara; dous irmáns da vila de Candeloria

que ían de viaxe cos seus pais. Todo estaba a

transcorrer de marabilla. Pasábano moi ben nas

piscinas, nos restaurantes, no salón de baile, na

sala de xogos... Ata que un día se escureceu o sol.

O ceo cubriuse de nubes grises, formándose unha 25gran treboada que cambiaría por completo as

súas vacacións.

O capitán da nave ordenou que todos os

pasaxeiros permaneceran nos seus camarotes

mentres duraba a tormenta. Os dous rapaces

tiñan unha cabina só para eles ó carón da dos seus

pais. 26O barco zarandeábase moito e os nenos

estaban moi mareados con tanto movemento;

polo que Xurxo dixo:

—Clara, por que non saímos á cuberta a ver

se podemos tomar un xeado para ver se me pasa o

mareo?

—Vale, pero temos que saír sen facer ruído

non vaia ser que se decaten os nosos pais e nos

rifen —contestou a nena.

Conscientes de que estaban a facer unha

25 Gran tormerta con lóstregos, tronos e chuvia.26 Movíase moito.

42


trasnada saíron sen permiso do camarote.

Avanzaron polo corredor de puntillas e colleron o

ascensor para subir á cuberta. Chegaron preto da

piscina, onde estaba o posto de xeados,

loxicamente, pechado. Chovía moitísimo e

sopraba un vento tempestuoso. Os rapaces

decatáronse de que meteran a pata e que se

atopaban nunha situación moi perigosa. A cuberta

estaba baleira e non había ninguén ó que pedir

axuda. A nave zarandeouse violentamente e os

nenos perderon o equilibrio esvarando polo chan

mollado. Noutro golpe forte de vento saíron

proxectados pola borda, caendo nun mar

embravecido.

Berraron e berraron; pero nada, ninguén os

escoitou. O barco desapareceu entre a néboa e os

dous irmáns quedaron sós, aboiando a duras

penas na auga.

Por sorte, unha onda trouxo con ela una

prancha de madeira con cabos soltos,

probablemente algúns restos dun pesqueiro

afundido. Moi fatigados quedaron durmidos sobre

ela despois de amarrarse coas cordas para non se

afundiren.

Cando espertaron á mañá seguinte,

descubriron que a tempestade levara a táboa na

que permaneceran toda a noite ata á area dunha

43


praia. Decatándose de que estaban nunha illa.

—E agora que facemos? —Preguntou Clara

con bágoas nos ollos.

— N o n t e p r e o c u p e s i r m a n c i ñ a

—consolouna Xurxo. —Comezaremos por

explorar esta illa en busca de comida e auga.

—Tes razón. Ti sempre fuches máis valente

ca min.

—Iso agora non importa; o principal é

sobrevivir.

—Xa non vou chorar máis —desculpouse a

nena. —Cando hai problemas non vale chorar; hai

que actuar.27—Pois déixate de lerias —chanceou

Xurxo poñéndose en marcha —que temos moito

que investigar antes de que caia a noite.

—Tamén teremos que buscar un refuxio.

—Iso de momento non é necesario. Aquí

non vai frío, polo menos agora, pero podemos

facer unha fogueira para a noite e durmir na praia.

Internáronse na maleza buscando todo o útil

que puideran encontrar. Separáronse e máis tarde

reuníronse na praia para ensinar o que atoparan. 28—Eu collín uns cantos mangos —dixo

Clara.

27 Dicir chanzas ou bromas, burlarse, tomarlle o pelo a alguén.28 Froita tropical, carnosa, de forma ovalada, de pel grosa e polpa alaranxada.

44


Ó que Xurxo respondeu:

—Pois eu só encontrei ramas e algunhas

follas secas para o lume.

Pasaron o resto do día organizando as

cousas que atoparan. Cando o sol estaba a piques

de se esconder decidiron acender a fogueira.

Custoulles moito prendela, pero...

—Ó fin o conseguimos! —Gritaron a coro os

irmáns.

—Isto non é tan fácil como se ve nas

películas.

—Dende logo que non —conveu a nena

entre risas mentres se acurrutaba a carón do lume.

—Será mellor que durmamos. Mañá vai ser un día

moi longo.

—Mellor será. —Xurxo abrazou á súa irmá e

os dous pecharon os ollos naquela praia solitaria.

O ceo cheo de estrelas velou o seu soño.

Pasou a noite e cando espertaron

introducíronse no bosque en busca de auga dóce.

Andaron, andaron e andaron ata chegar a un

pequeno lago de cor azul turquesa rodeado de

grandes árbores. Os raios do sol reflectían na

auga, permitindo ver as estupendas criaturas que

habitaban no seu interior, como cabaliños de mar,

augamares e peixes de cores.

Clara botou a correr porque tiña moita

45


sede.

—Que é isto? —Berrou a nena cuspindo a

auga que tiña na boca. —Está salgada!

—Estamos nunha illa de coral. Case todas

teñen unha lagoa coma esta que se enche coas

mareas. Pero mira alí. —Dixo sorprendido

mentres sinalaba a unha zona máis alta.

—Pero, que é iso? —Exclamou a nena.

Preto da lagoa había unha estraña

construcción que tiña na porta varias estatuas que

parecían deuses.

—Isto parece un Santuario —concluíu o

rapaz.

—De quen será?

—Non o sei...— respondeu Xurxo moi

intrigado.

Ó entrar viron debuxos de olas, mares e

océanos, gravados en pranchas de coral nas que

aparecían monstros loitando contra homes en

embarcacións. Estaban tan abraiados co seu

descubrimento que non se decataran que detrás

aparecera, dende dentro dun pozo, unha

extraordinaria criatura: un ser co corpo escamoso

dunha serpe mariña e unha enorme cabeza de

dragón. Aquel bicho xigantesco lanzou un chío

terrorífico que lles puxo ós nenos os pelos de

punta. Botaron a correr; pero a boca do monstro

46

29 Sinal que fai coa cabeza, cos ollos ou coas mans para comunicar as nosas intencións.


estaba moi cerca deles. Esquivaron a primeira

investida do animal e conseguiron saír do templo.

—Xurxo, teño medo! —Exclamou Clara.

—Tranquila, eu tamén. Hai que marchar de

seguido —respondeu o neno.

—Os dou irmáns intentaron escapar;

pero...Crack!! Pisaron una rama, tropezaron e

caeron.

De súpeto, do medio do lago saíu un gran

chorro de auga con alguén dentro. O líquido, a

modiño, foi diminuíndo ata formar unha escaleira. 29Aquel individuo fíxolle un aceno á serpe e esta

ficou queda. Despois foi descendendo ata chegar

a carón dos rapaces que o ollaban sen poder crer o

que estaban a ver. Era un home vestido cunha

túnica azul, con pelo e barbas brancas e brillantes,

levando un tridente na súa man esquerda.

—Quen ousa irromper na casa de

Poseidón, Deus dos Mares?

Os rapaces reaccionaron:

—Nos non que. . .que. . .quer íamos

molestarlo. Somos náufragos —explicou Xurxo.

—Canto tempo levades aquí? —Preguntou

Poseidón.

—Desde onte, señor —respondeu

47


educadamente a nena, procedendo a explicarlle

toda a súa historia...

—Axudareivos a volver cos vosos pais, pero

coa condición de que non contedes o que vistes a

ninguén!

—Prometémolo —acordaron os dous

rapaces.

Pasaron o día xuntos, encantados coas

marabillosas historias que o deus Poseidón lles

contaba sobre o mundo mariño. Aprenderon unha

morea de cousas que nunca antes imaxinaran que

podían existir fóra dos contos de fantasía... O certo

era que Poseidón estaba moi só no fondo dos

mares e se alegraba moito de ter a alguén con

quen falar.

Xa se fixeran tan amigos que os levou a

mergullarse.

—Pero, non daremos respirado baixo a

auga —dixo Xurxo.

—Non fará falla. Bebede este xarope e

poderedes respirar baixo a auga durante dúas

horas— explicou Poseidón.

Ó entrar na auga, sucedeu algo incrible:

saíronlles branquias ós nenos. Sentíanse coma

peixiños! Despois de nadar uns minutos chegaron

os tres a un gran arrecife de Coral, onde viron

criaturas de moitas formas, cores e tamaños; ata

48


viron unhas quenllas!

Pasaron a noite no templo da illa, antes do

amencer os nenos erguéronse coa ilusión de

volver ver ós seus pais. Unha vez que se atoparon

de novo na praia, encontráronse cunha estraña

balsa en forma de peixe, feita de madeiros e ramas

procedentes da mesma illa e amarrada a uns

preciosos delfíns.

—Poseidón! —Gritaron os nenos.

—Onde estás? —Gritou Clara.

Ó final, os rapaces decidíronse por subir á

balsa. Unha vez arriba, os delfíns comezaron a

nadar ata alcanzar unha gran velocidade. Un

pouco máis tarde levaron un susto enorme, cando

se lles atravesou unha gran balea e os seus guías

tiveron que dar un salto moi grande facendo que a

balsa dera a volta, tirando os nenos á auga. Nese

mesmo instante volveu aparecer o seu amigo, o

cal os rescatou inmediatamente.

—Poseidón! —Exclamaron os irmáns.

—Grazas unha vez máis.

—De nada Clariña —respondeu e engadiu:

—levareivos eu ata os vosos pais. Pero o último

tramo deberedes facelo vós; non podo deixar que

me vexan —aclarou o Deus.

—Entendido —contestaron os nenos.

Cando só quedaban cincuenta metros ata o

49


barco, os nenos estaban tan entusiasmados que

non se decataran de que Poseidón volvera

desaparecer. O capitán do cruceiro, ó velos,

mandou un equipo de rescate que os subiu á

embarcación. Xa arriba, encontráronse cos seus

pais, que estaban ó borde dun ataque de nervios.

O reencontro foi como... de película!

— A i m e u D e u s , e s t a d e s b e n ?

Comichedes? Pe... pe... pero que vos pasou?

—Preguntou a nai.

—Saímos a por un xeado e o vento tan forte

tirounos ó mar — explicou Clara. —Despois de

caer ó mar aparecemos nunha illa e empezamos a

buscar comida e auga, seguindo un camiño, ata

que atopamos un precioso lago cheo de

fantásticos animaliños, pero de repente apareceu

un monstro...

—Shhhh! Ejem , ejem, ejem —interrompeu Xurxo.

E nese momento Clara, recordou a promesa

que lle fixeran a Poseidón e que coa emoción que

tiña contando a historia case esquecera e cortou o

seu conto, engadindo:

—Grazas a Deus saímos sans e salvos.

Desta maneira os rapaces cumpriron coa

promesa de silencio que lle fixeran ó seu gran

amigo. Aínda que aquela fermosa historia

quedaría para sempre na memoria dos rapaces.

50


Dende entón, algunhas noites, cando

quedan durmidos, os dous irmáns son

transportados a un mundo imaxinario no que se

reencontran con Poseidón e coas súas criaturas

fantásticas. Pero esa, amigos meus, xa é outra

aventura...

Iago FERNÁNDEZ LORENZO

Ismael LÓPEZ FERNÁNDEZ

Nayara MARTÍNEZ REQUEJO

Érika VALADO DOMÍNGUEZ

Mestre coordinador

Luis REAL VÁZQUEZ

51

Un mar de aventuras O mundo escondido

2 Barco de transporte de xente.

O MUNDO ESCONDIDO

Os alumnos de sexto curso dun colexio de

Galicia gañaron un premio de Ciencias por un

traballo sobre os volcáns. O premio consistía

nunha viaxe ás Illas Canarias. O día 20 de xuño

saíron do aeroporto de Santiago de Compostela

ata o aeroporto de Tenerife Sur. Fixeron moitas

visitas culturais: subiron ó Teide; coñeceron o

“Valle de la Orotava", coas súas inmensas

plantacións; foron ó Loroparque; bañáronse en

praias de area volcánica... A derradeira actividade

consistía nunha visita en barco á illa de “El Hierro”;

porque no seu Centro de Interpretación da

Natureza íanlles dar unha charla sobre os volcáns. 2

Chegaron ó porto e subiron ó catamarán . Partiron

con bo tempo cara á cita. De súpeto, notaron unha

sacudida e catro alumnos caeron ó mar. Un

tremendo chorro de auga alzouse diante da nave

tapando a vista e ameazando con afundir o barco.

O capitán tomou a decisión de dar volta cara a

Tenerife posto que non podía controlar a situación.

Uns minutos despois unha mestra notou

que faltaban catro alumnos. Caeran ó mar. Eran

Kevin, Silvio, Cristian e Marta. Rapidamente unha

52


O mundo escondido

53

Un mar de aventuras

lancha foi rescatalos. Atopáronos flotando no mar

moi cansos e conseguiron subilos a bordo.

Subitamente o chorro de auga cesou e un remuíño 30apareceu preto deles e comezou a succionalos .

Desapareceron tragados por aquel estraño

fenómeno. Cando o remuíño parou, todos eles,

mareados, espertaron e decatáronse de que se

atopaban nunha illa deserta. Pronto se deron

conta de que o ceo que os cubría era moi diferente

do que coñecían. Era un ceo de pedras que

brillaban por algunha causa misteriosa e que

daban luz a aquel mundo baixo da terra e do mar

que os tragara. Estaban no interior do planeta,

nunha especie de buraco xigantesco que

albergaba un mundo oculto.

—Isto semella o mundo daquel libro que lin

hai tempo... cómo se chamaba... —Dubidou Kevin

mentres contemplaba aquel ceo marabilloso.

Silvio respondeu sen dúbida.

—Viaxe ó Centro da Terra. Escribiuno Xulio

Verne.

—É verdade —completou Marta. —Era un

home moi listo que escribiu sobre moitas cousas

que non existían na súa época.

—Non entendo o que queres dicir

—comentou Cristian.

30 Absorbelos.

Un mar de aventuras

54

Pois iso: avións, foguetes, tanques, viaxes á

lúa... qué sei eu...

—Ah! Xa entendo —exclamou Cristian 31abraiado e púxolle palabras ó que estaba

pensando. —...Pois temo que unha das aventuras

escritas por ese home se está a facer realidade.

—Espero que non —dixo Crístian

preocupado. Era o único que lera o libro.

Os demais non o entenderon; pero vendo a

cara de preocupación do rapaz decatáronse de

que as cousas se podían complicar. Unhas nubes

grises comezaban a tapar o ceo de rochas.

Semellaba que naquel mundo esquecido tamén

se facía de noite. Cristian non quería preocupar ós

seus compañeiros: por iso tentou ser positivo e

propuxo:

—O primeiro que temos que facer é buscar

algún lugar para pasar a noite. —Os catro alumnos

buscaron refuxio nunha cova.

Mentres, os tr ipulantes da barca

conseguiran evitar ser tragados polo remuíño e

deran aviso ás autoridades. En “El Hierro” todos

estaban preocupados polo que acontecía. Os pais

dos nenos foran avisados e chegarían en avión; os

gardacostas patrullaban a zona da desaparición;

pero non había nin a menor pista dos rapaces.

31 Sorprendido, entusiasmado.

O mundo escondido

55


32 Que quedou retido pola area ou polas rochas na beira do mar ou nun arrecife.

Pola mañá os nenos saíron da cova, non

sen antes escoitar por boca de Cristian un

resumen do libro de Verne. Concluíron que non

podían quedarse alí e que debían buscar unha

saída ó mundo exterior. Chegaron a unha praia

bañada por un mar azul turquesa. O sol artificial

que proporcionaban as rochas luminosas facía

que aquel mundo parecera un paraíso. De súpeto, 32atoparon embarrancado na area un pequeno

barco. Entraron nel. Non había ninguén; pero

atoparon, despois de rexistralo, algunhas cousas

de utilidade. Tamén obtiveron probas de que os

tripulantes o abandonaran.

—Seguramente que a estes mariñeiros lles

pasou algo semellante ó que nos pasou a nós

—concluíu Kevin.

Marta entrou correndo da embarcación para

avisar de que atopara algo.

—Na area seca hai pegadas de varias

persoas que se afastan de aquí cara a aquel

bosque. —Sinalou por enriba das dunas.

—Pois collede as cousas que consideredes

útiles para as vosas mochilas e imos alá

—Ordenou Silvio, que era o máis botado para

adiante.

56

33 Medo incontrolable.

Internáronse nun bosque tropical: árbores

xigantescos, arbustos, espinos, plantas de

grandes follas de moitas flores e ruídos moi

estraños. Os rapaces comezaban a ter medo.

De súpeto, uns espectaculares réptiles

saíron de entre a maleza. Semellaban dinosauros

de dous metros de altura que camiñaban sobre

dúas patas. Tiñan dentes moi grandes.

Atacáronos e os rapaces botáronse a correr 33aloucadamente, cheos de pánico . Entón, Silvio

colleu unha pistola de bengalas que atopara no

barco e disparou. Acertoulle a un daqueles seres

nunha pata. O bicho botou un chío de dor e os

demais da manda pararon. Ó ver sangrar ó seu

xefe asustáronse e fuxiron. Os rapaces, moi

asustados, refuxiáronse noutra cova. Pola noite

fixeron quendas de garda. Todos durmiron mal

pensando no preocupadas que estarían as súas

familias que seguramente os terían dado por

mortos. Ó espertar desandaron camiño con moita

precaución de non facer ruído para non atraer ós

animais que os perseguiran o día anterior.

Retornaron ó punto en que perderan as pegadas e

seguiron o rastro. Noutra praia atoparon a dous

homes fabricando unha balsa. Eran os dous

mariñeiros da barca que descubriran antes.


57

Sorprendéronse moito por encontrar alí a aqueles

rapaces e, despois de escoitar as súas

explicacións, confirmáronlles que a eles tamén lle

pasara o mesmo uns días antes.

—Pois é unha sorte que nos atoparades.

—Alegrouse un deles, que se chamaba Marcos.

—Dende logo —confirmou Andrés, o seu

compañeiro. —Nós sós non podiamos reflotar o

noso barco de pesca; pero agora, coa vosa axuda,

poderemos intentalo.

Volveron atrás. Traballaron varias horas

escarvando na area arredor do barco e turraron

del con cordas cando subiu a marea. Por fin

conseguiron reflotalo e fixéronse á mar. Era pouco

profundo e podían ver nas augas cristalinas

ollomoles, polbos, peixes de cores, corais...

—Agora, segundo o libro de Xulio Verne,

terían que aparecer un plesiosauro e un ictiosauro

dispostos a pelexar. —Chanceou Cristian na

cuberta.

—Espero que non —contestou Andrés que

estaba ó temón mentres Marcos miraba por uns

anteollos.

Efectivamente, apareceu un plesiosauro

asomando o seu longo pescozo por enriba da

auga.

Todos se mantiveron tensos, expectantes


58

ante a inminente pelexa que parecía que se ía

producir; pero durante uns segundos nada

ocorreu. Aquela criatura quedóuselles mirando e,

despois de abanear o seu pescozo adiante e atrás,

deu volta facéndolles sinais para que o seguiran.

Andrés decatouse e virou o temón. Marcos puxo o

barco a toda máquina.

Despois de varias horas de navegación

albiscaron ó lonxe unha illa. O plesiosauro

sinaloulla cunha das súas aletas e despois de

lanzar un chío profundo afundiuse no mar.

Os nativos da illa facíanlles acenos para que

desembarcaran. Eran uns xinetes vestidos con

plumas de vivas cores, montados en réptiles

semellantes ós que os perseguiran no bosque;

pero totalmente domesticados. Un deles díxolles

con voz grave:

—De onde sodes, viaxeiros descoñecidos?

Kevin, tremendo de medo, sinalou cara

arriba. E o xinete, confuso, mirou a Cristian, que

lles explicou que estaban buscando a maneira de

saír de alí. O xinete, desconcertado, decidiu poñer

aquilo en coñecemento do seu superior e

obrigoulles a que os seguiran ata un castelo de

pedra no que vivía o rei daquel mundo. O rei

presentouse:

—Ola viaxeiros, chámome Tonrat e son o rei


59

deste castelo, a que vindes?

—Vimos pedir axuda para saír deste

mundo ata o mundo superior — comezou Marta

o seu resume da aventura que estaban vivindo.

O rei, que era moi vello, explicoulles:

—Nunha illa na outra beira deste mar está

o pasadizo para o voso mundo. Hai varios días

de viaxe.

—Nós non daremos cruzado o mar cun

barco tan pequeno —queixáronse Marcos e

Andrés.

Eu encargareime diso; pero haberes

prometer que non lle contaredes a ninguén que

nós existimos. Se os do mundo exterior se

decataran da nosa existencia virían a moreas e

destruirían o noso paraíso.

—Iso está feito! —Contestaron todos a

coro.

—Pois entón todos de acordo. Voaredes ó

volcán en pterodáctilo — contestou o rei.

Selaron o pacto e despois foron levados a

unha gran terraza e montaron naqueles bichos

pelados. A gran velocidade, chegaron á illa e

emprenderon o camiño ata a montaña

conducidos por un guía. Cruzaron unha selva

chea de perigos. Escalaron, atravesaron un

acantilado e entraron por unha cascada ata unha


60

cova. O guía díxolles que debían subirse a unha

plataforma de madeira e esperar alí sentados.

Despo i s desped iuse , non sen an tes

recomendarlles que se ataran ben forte cunhas

cordas para non caer da plataforma e de deixarlles

unha mochila con provisións. Había cantimploras

con auga, lambetadas e froita. Sen dubidar

puxéronse a comer e despois quedaron

profundamente durmidos.

De súpeto, o volcán entrou en erupción.

Como consecuencia diso a lava quentou a auga

do pé da fervenza e esta entrou a chorro polo

buraco collendo a balsa coma se fora a rolla34

dunha botella de cava, lanzándoa disparada a

través dunha greta vertical. Saíron ó fondo do mar,

no que se formou un remuíño invertido que os

levou a toda velocidade á superficie. Todo pasou

nuns segundos trepidantes35 despois dos cales

volveu a calma.

A serea dunha patrulleira que os localizou

espertounos.

O recibimento na illa de “El Hierro” foi moi

emotivo. Estaban os pais, os compañeiros e os

mestres, a radio, a televisión. Saíran nas

34 Tapón dunha botella.35 Emocionantes.


61

noticias... Todos lles preguntaran sobre a súa

aventura.

Lamentablemente ninguén recordaba nada.

O que non sabían é que nas lambetadas e na froita

o rei mandara por unha sustancia máxica que

facía que se esqueceran de todo o que lles pasara.

Eles crían que estiveran perdidos no mar durante

varios días.

—Vouvos dicir unha cousa —Comentoulles

Cristian cando quedaron a soas. —Non sei por

qué, pero apetéceme moito volver a ler un libro de

aventuras que lin hai tempo.

—E logo? —Preguntou Marta chea de

curiosidade.

—Xa che digo que non sei por qué... pero

hai algo nese libro... algo que... Habémolo ler

todos. Creo que nos axudará a recordar...

Florín IONUT DUMITRU

Sara GONZÁLEZ QUIROZ

Iago OUTEDA BOS

Juan Manuel PAIS MADRIGAL

Mestre coordinador

Juan José LAMELAS CANEIRO


62

Un mar de aventuras Unha Aventura no fondo Mariño

63


UNHA AVENTURA NO FONDO MARIÑO

Esta é a historia de dous mozos chamados

Tania e Jack. Eran propietarios dunha empresa de

mergullo que se dedicaba a levar turistas para que

puideran contemplar as marabillas do mundo

mariño. Tiñan o seu traballo nunha fermosa praia

preto dun arrecife de coral. Gozaban moito

ensinando a beleza das profundidades: corais,

peixes de colores, quenllas. Cando non tiñan

turistas que levar dedicábanse a buscar novos

lugares de mergullo. Un día no que estaban

explorando notaron que algo estraño pasaba nas

profundidades. Viron moitos peixes nadando

rapidamente cara un abismo moi profundo que

habían no límite do arrecife coralino. Tania e Jack

decidiron investigar; así que volveron ó barco

buscar o necesario para mergullarse a grandes

profundidades: bombonas de osíxeno, lanternas,

cámara de vídeo e tomaron todas as medidas

necesarias para evitar accidentes.

Comezaron a inmersión baixando moi

lentamente. A medida que afondaban, a luz

desaparecía e se non fora polos potentes focos

estarían na máis absoluta escuridade. Cando se

atopaban a cen metros de profundidade

comezaron a notar bastantes burbullas e despois

64


de botar unha ollada descubriron que viñan

dunhas pequenas gretas. Non se trataba dun

volcán, porque os arrecifes de coral non son

volcánicos, senón que se forman pola

acumulación de esqueletos de coral durante

milenios. Na parede do arrecife acharon unha

cova. Cando alumaron cos focos á súa entrada

pareceulles ver unha sombra misteriosa que

resultou ser un golfiño que se achegou

cariñosamente e, despois de dar varias voltas

arredor deles, emitiu uns sons cos que parecía

indicarlles que o seguiran. Entraron na caverna e

despois de varios metros por un estreito túnel

chegaron ó centro da cova onde había unha gran

bolsa de ar e puideron saír da auga e sacar as

gafas de mergullo. Entón ocorreu algo

sorprendente: a cova iluminouse por centos de

fachos que comezaron a arder nas paredes

acendidos por unhas pequenas fadas que voaban

dun lado para outro moi ocupadas no seu traballo.

No fondo da cova apareceu unha serea. Era unha

criatura moi fermosa. Tiña os cabelos castaños,

longos e lisos. Era esvelta e elegante coma unha

princesa; pero en lugar de pernas tiña unha gran

cola de peixe con grandes escamas que brillaban

coa luz. Os dous mergulladores estaban

alucinando.

65


—Que pasada! —Exclamou Tania.36—Belíscame ! —Engadiu Jack —que

quero comprobar que non estou soñando.

Tania obedeceu e trincouno no brazo con

forza.

—Auh! Tampouco fai falla que poñas tanto

empeño.

—Isto no é un soño —precisou a rapaza.

—Está pasando de verdade.

—Fixácheste ben nesa serea? É idéntica a ti

—comentou Jack. —Ten a túa mesma faciana!

—Impresionante! Non o podo crer! Agora

vas ser ti o que ten que beliscarme.

—Encantado —dixo o rapaz mentres o facía

con delicadeza.

Despois de recuperarse da impresión, os

mergulladores decidiron presentarse.

—Ola, son Tania e el é Jack. Somos do

equipo de mergullo Arrecife de Coral. Estabamos

explorando esta zona cando primeiro uns peixes e

despois un golfiño nos conduciron ata aquí.

A serea deulles cumpridas explicacións de

por qué estaban alí.

—Chámome Burbulla e son a princesa das

sereas. Como verás —dixo dirixíndose a Tania

36 Coller con dous dedos a pel dunha persoa apresándoa ou retorcéndoa para que produza dor.

66

37 Que non se pode volver a un estado ou situación anterior.


—parézome moito a ti.

—Dende logo! —exclamou Tania aínda

abraiada.

A serea continuou:

—Neste mundo no que habito todos os

humanos tedes un ser xemelgo con cola de peixe.

Eu quero vivir a aventura de descubrir o voso

mundo, pero para iso necesito capturar á miña

xemelga e presentarme con ela ante o sabio mago

Tritón para que faga o encantamento de darme a

min as túas pernas e a ti a miña cola.

A rapaza dixo:

—Pois non me importaría nada facer ese

intercambio durante un tempo.

—O problema é que esa transformación é 37irreversible . Ti quedarás para sempre convertida

nunha serea e eu serei ti no mundo dos humanos.

Agora si; serás unha princesa.

Tania mantivo silencio durante uns intres

nos que Jack a observaba coa boa aberta pola

sorpresa daquelas revelacións.

A moza reaccionou.

—Pero eu non quero converterme nunha

serea para sempre. Na superficie teño familia e

amigos e unha vida feliz. —Mentres o dicía facía

67

38 Molusco de corpo alongado da clase dos cefalópodos, con aito brazos e dous tentáculos moito máis longos ca estes, dúas aletas triangulares na parte posterior e cunha cuncha interior delgada e transparente en forma de pluma.

ademán de prepararse para marchar.

Pero Burbulla respondeu:

—Isto non é un trato nin unha proposta.

Estás aquí atrapada e farás o que eu che diga se

non queres que os meus peixes acaben contigo e

co teu amigo. Apresádeos —Ordenoulles a unhas

luras que facían as veces de gardas da cova.

As luras enredáronos cos seus tentáculos e

inmobilizáronos mentres Burbulla se achegaba

para ollalos de cerca. Entón contemplou o rostro

de Jack e pareceulle un ser moi fermoso.

—Ti volverás comigo á superficie cando eu

sexa humana. Serás o meu home e axudarasme a

adaptarme á miña nova vida.

—Eu non farei iso xamais! —Respondeu o

rapaz retorcéndose entre os tentáculos que o

apresaban.

—Iso dilo agora —riu a serea —pero cando

o mago Tritón che faga un encantamento

asegúroche que cambiarás de idea. Ja, ja, ja...

Ímonos! —Ordenou.

—Saíron todos da caverna. Burbulla diante

e detrás os seus gardas e os prisioneiros.

De súpeto apareceu un polbo xigante


68


que secuestrou a Tania. O polbo esvaeceuse na

escuridade e Jack, aproveitando o desconcerto,

fuxiu das luras e da serea para ir na busca da súa

amiga. Mentres, Tania foi liberada por aquela

enorme criatura chea de tentáculos. O gran polbo

resultou non ser tan malvado como semellaba.

—Eu chámome Octopus e son o gardián do

mar. A miña misión é evitar que Burbulla e outros

coma ela acaben saíndose coa súa. Se así fora

romperíase o equilibrio da terra e esa alteración

destruiría a vida do planeta, comezando polos

humanos e rematando polos habitantes dos

océanos.

Tania non saía do seu asombro. Estaba moi

asustada e terminábaselle o osíxeno.

—Ten, come estas algas máxicas que che

proporcionarán aire para todo un día.

Desconfiada, a nena quitou o respiradoiro e

mastigou unhas algas verdes semellantes á

ensalada. Ós poucos segundos xa non necesitou

as botellas de osíxeno. Estaba tan abraiada pola

sensación de poder respirar debaixo da auga que

lle perdeu o medo a Octopus e preguntou:

—E que podemos facer?

—Teño un plan —dixo o polbo. —Escoita.

Naquel arrecife hai unha cova. Deixaremos pistas

para que Burbulla e as súas luras pensen que te

69


teño agochada dentro. Cando vaian buscarte

pecharemos a entrada e así quedarán

atrapados. Así o fixeron e o seu plan estaba

saíndo á perfección; pero cando Burbulla estaba

a punto de caer na trampa apareceu Jack

abalanzándose sobre Octopus e Tania que

estaban ben agochados detrás dunhas rochas.

Afortunadamente o polbo enredou ó mozo cun

dos seus enormes tentáculos e inmobilizouno. A

serea e os seus gardas, que deran volta

pensando que pasaba algo, volveron nadar cara

á cova. Na entrada atoparon as bombonas de

osíxeno de Tania e entraron. Mentres tanto a

rapaza explicáralle a Jack o que estaba

pasando. Saíron os tres do seu refuxio e

Octopus puxo unha gran pedra na entrada da

cova.

—E agora que pasará? —Preguntou

Tania.

—A posibilidade de mutación só se pode

producir cando hai un eclipse total de sol sobre o

mar das sereas. Iso non volverá pasar ata dentro

de cen anos. Só temos que evitar que escapen

da cova durante o día de hoxe. Mañá Burbulla

non poderá facer nada. Agora o que urxe é

ocuparse do mago Tritón para que non poida

facer ningún feitizo que estrague o plan.

70


Jack preguntou:

—Os poderes dese mago tamén funcionan

na superficie da terra?

—Non, —respondeu Octopus —só é

poderoso debaixo da auga.

—Pois entón está claro. Temos que atraelo

á cuberta do noso barco e atrapalo alí.

—Con que fai súa maxia? —preguntou

Tania.

—Cun gran bastón de coral que canaliza a

enerxía do ecl ipse e así produce as

transformacións que desexa.

—Pois está claro que se lle quitamos o

bastón tentará recuperalo a toda costa, incluso

arriscándose a saír da auga. Entón atraparémolo!

—Sentenciou Jack.

—Primeiro terás que comer destas algas

para poder respirar —dixo Tania —no te

preocupes, que xa ves que funcionan.

O rapaz obedeceu.

—Eu coñezo un pasadizo para entrar na

guarida de Tritón —explicou Octopus. —Por alí

poderedes entrar para roubarlle o bastón.

Así o fixeron e Jack aproveitou que o mago

durmía para quitarllo. Saíron da auga e subiron ó

seu barco. Deixaron o bastón no chan e

prepararon unha trampa cunha rede. Ó cabo duns

71


minutos o mago Tritón apareceu moi enfadado e

lanzouse sobre o bastón para recuperalo. Entón

quedou enredado sen poder moverse. Nese

momento comezou o eclipse, que durou unha

hora. Pasado ese tempo apareceu Octopus para

dicirlles que xa non había perigo. Burbulla e Tritón

foron liberados porque xa eran inofensivos. Non

poderían volver actuar ata dentro dun século e iso

é moito tempo.

De volta para a casa, Tania tivo o valor de

contarlle a Jack o que sentía por el. Jack quedou

sorprendido porque el tamén estaba namorado xa

que Tania era a única persoa importante na súa

vida; pero nunca se atrevera a amosarlle os seus

sentimentos porque era moi tímido. Os dous

seguiron resolvendo os misterios do mar, pero

esta vez como marido e muller; acompañados

polo seu gran amigo Octopus.

María GIL GONZÁLEZ

Nerea GONZÁLEZ CONDE

Aldara NOGUEIRAS CABRERA

Anxo RIESTRA ARAUJO

Mestre coordinador

Manuel ÁLVAREZ GONZÁLEZ

72

Un mar de aventuras O Tesouro da Illa

73

39 Instrumento de orientación que consiste nunha caixa que contén unha aguila magnética que se coloca sinalando a dirección Norte


Clara, Ánxela, Marco e Emilio eran catro

rapaces que estaban de vacacións, percorrendo o

mundo nun veleiro. Tras varios días de

navegación sorprendeunos en alta mar unha forte

tormenta. Un lóstrego foi directo ó pararraios do

mastro do barco e estragou a radio. Tampouco os

teléfonos móbiles funcionaban. Enormes olas

levantadas por un vento fortísimo golpearon a

nave con tanta forza que a auga rematou por

entrar na sala de máquinas inundándoa e

estragando o motor.

D e s p o i s d e m á i s d u n h a h o r a,

conseguíronse afastar da tormenta e recuperar o

control da embarcación. Estaban todos ben. Iso si;

moi asustados e con moito frío, empapados pola

chuvia. Ademais, estaban incomunicados e o 39compás do barco volvérase tolo e non sinalaba

cara ningures. Estaban perdidos no medio do

océano. Tiñan provisións para varios días e

decidiron navegar rumbo Oeste, orientándose de

día polo sol e de noite polas estrelas. Todos

albergaban o desexo de cruzarse con algún barco

mercante ou de pesca; pero nos tres días

seguintes nada aconteceu.

O TESOURO DA ILLA

74


Comezaban a desesperarse cando, no 40solpor do cuarto día, Marco, que estaba no

temón, albiscou algo ó lonxe. Ó principio era un 41punto difuso ; pero a medida que se achegaban

foi tomando a forma dunha pequena illa verde no

medio dun inmenso mar de cor azul escura.

Desembarcaron na praia e buscaron

refuxio, porque aínda chovía moi forte e xa non

se vía case nada. Por sorte, atoparon unha cova

e alí decidiron refuxiarse para pasar a noite.

Cando entraron, levaron un susto tremendo;

porque resulta que había unha fogueira na que

se quentaba un ancián que estaba durmido.

Alertado polo ruído que facían os rapaces,

espertou.

—Quen anda aí? —Berrou asustado

collendo un facho da fogueira para iluminar a

caverna.

—Somos náufragos! —Respondeu

Ánxela. —Precisamos axuda.

O vello comprobou que aqueles catro

rapaces empapados dos pés á cabeza eran

inofensivos. Deixounos pasar e mesmo lles

procurou algo de roupa para que se mudaran.

Cando estiveron secos e ben quentiños, Clara

40 Atardecer, posta do sol.41 Pouco, claro, que non se distingue ben.

75

Un mar de aventuras O Tesouro de Illa

preguntou:

—E vostede quen é?

O home, que semellaba levar moito tempo

só naquela illa, tiña moitas ganas de falar e

satisfixo de inmediato a curiosidade da rapaza.

—Eu son Nicolás, un vello mariñeiro dun

barco pirata. Levo nesta illa máis de dez anos e é a

primeira vez que falo con alguén dende que os

meus compañeiros me abandonaron no medio do 42mar nun bote. —Soltou unha gargallada . Parecía

que non lle traballaba moi ben a cachola; quizais

por tanto tempo de soidade. —Non conseguiron

acabar comigo! Sigo vivo! Vivo! —Volveu rir.

Marco dixo:

—Nós temos un barco. Está algo estragado;

pero seguro que vostede ten os coñecementos

suficientes para arranxalo, non si?

—Un barco, dis? —O mariñeiro púxose

serio. —Pero iso é estupendo! Se iso é verdade

poderiamos saír todos de aquí. —Colleu ó rapaz

polos ombreiros e deulle un forte abrazo.

—É verdade! —Completou Emilio. —Está

varado na praia.

—Carafio! —Exclamou Nicolás. —Entón ei

nomearvos os meus socios.

42 Risa moi forte.

76

43 Utensilio para fumar formado por unha cazoleta cun cano para aspirar o lume do tabaco que se queima naquela.


—Os seus socios? —Preguntaron os

catro rapaces a un tempo.

—Si; o que oístes: os meus socios.

—Volveu soltar unha gargallada e despois

colleu unha brasa do lume coa que acendeu 43unha cachimba .

O ancián reveloulles o segredo da existencia

dun tesouro agochado na illa, do cal lles ensinou

o mapa da situación; mapa que lles roubara ós

piratas antes de que o botaran ó mar. Os

rapaces estaban entusiasmados e cheos de

emoción; pero atopábanse tamén moi cansos e

por iso, despois de cear unha sopa de peixe que

preparou Nicolás, quedaron profundamente

durmidos.

Pola mañá, o mariñeiro explicoulles que el xa

estivera no lugar do tesouro, que había alí varios

cofres moi pesados e que el non era capaz de

movelos só. Ademais, tiña máis urxencia reparar

o veleiro, porque de cando en vez os piratas

regresaban á illa para engadir máis e máis

cofres do que ían roubando polos mares.

—Eles non saben que eu estou aquí.

Pensarán que estou morto. Xa se terán

esquecido de mín.

77


—Señor, porque o abandonaron?

Nicolás foi sincero.

—Porque eu quería deixar de asaltar

barcos. Eu quería deixar aquela vida; pero eles

non quixeron repartir o tesouro comigo e

desfixéronse de min. Agora chegou o meu

momento... o meu momento... —Riu e riu coma se

estivera tolo.

Durante tres días, os cinco náufragos

traballaron arreo reparando a embarcación.

Coseron as velas, aseguraron o mastro, repararon

os buracos do casco, arranxaron o compás. Na

mañá do cuarto día, aproveitando a marea alta,

axudados dunhas cordas, conseguiron poñelo de

novo a flote.

—Agora temos que ocultar o barco nunha

pequena cala44 que hai detrás daquelas rochas.

—Sinalou cara ó leste a uns cantís moi altos.

—Por se os piratas volven... —engadiu— ...Non

quero que saiban que estamos aquí. Van levar

unha desagradable sorpresa.

—Que pensas facer, Nicolás? —Preguntou

Ánxela.

—Pois moi sinxelo. Agora mesmo imos ir

buscar o tesouro. Gustaríame ver a cara que se

44 Pequeno fondeadoiro no mar formado por unha entrada estreita, de ordinario, entre rochedos; enseada.

O Tesouro da Illa

78

Un mar de aventuras

lles queda a eses traidores cando volvan e

descubran que xa non teñen nada.

Colleron o mapa e seguiron as indicacións

que lles ía dando Nicolás, que os conduciu na

pequena barca na que o abandonaran os seus

compañeiros augas arriba polo único río da illa.

Chegaron despois dunha hora a unha gran

fervenza.

—Mirade alí —sinalou —detrás desa 45cortina de auga ocultan eses rufiáns o tesouro.

Detrás da fervenza había unha cova dentro

da cal descubriron cinco cofres enormes cheos de

moedas de ouro, pedras preciosas e xoias.

—Somos ricos! —Berraron todos mentres

bailaban arredor dun dos cofres.

Despois dos primeiros momentos de

emoción puxéronse ó traballo e foron cargando os

cofres e baixándoos polo río na barca dun en un

para cargalos no veleiro. Levoulles todo o día.

Cando estaban baixando o último cofre, dende a

desembocadura do río, albiscaron ó lonxe a

bandeira pirata nun barco. Eran os compañeiros

de Nicolás, que seguramente traían o resultado do

seu último botín.

—Xa están aí outra vez eses malvados;

45 Persoas pervesas e desprezables.

79


pero agora van descubrir quén son eu. — Riron os

cinco.

Co seu cargamento ben asegurado na 46bodega do veleiro saíron do seu acubillo para

facerse ó mar.

Mentres, os piratas descubriran que lles

roubaran todo o que tiñan acumulado durante

anos de abordaxes e volveron correndo á súa

nave. Dende ela, o capitán descubriunos ollando a 47través dos seus anteollos . Iniciouse así unha

persecución na que o barco pirata, que tiña unhas

velas moito máis grandes, se ía acercando cada

vez máis e máis, ata que chegou a unha distancia

de tiro. Entón púxose en posición e comezou a

disparar canonazos. O primeiro pasou moi preto,

caendo a uns metros do veleiro con moito 48estrépito . Os rapaces asustáronse moito. Outro

disparo partiu o mastro do barco e deixounos á

deriva. Entón os piratas preparáronse para o

asalto.

—Estamos perdidos! —Berrou Clara.

—Dun momento a outro vannos abordar

—dixo Ánxela.

46 Lugar onde se refuxia ou protexe dalgún perigo unha persoa ou animal.47 Instrumento óptico que reproduce a imaxe dun obxecto afastado a un tamaño máis grande do que se ve a simple vista.48 Ruído moi forte, son estrondoso.

Marco reaccionou:

—Temos que facer algo e rápido se non

queremos acabar no fondo do mar.

Entón a Emilio ocorréuselle unha idea:

—Temos dous botes salvavidas no barco,

máis o bote de Nicolás, que levamos enganchado.

Repartiremos un cofre en cada un deles e

sairemos nos botes en direccións diferentes

despois de pegarlle lume ó barco.

—É unha solución moi arriscada —dixo

Nicolás —pero non nos queda outra.

—Con sorte algún de nós dará con algún

barco e avisará as autoridades —completou

Ánxela.

—Pois mans á obra, que non temos moito

tempo —ordenou Clara.

En poucos minutos os pequenos botes

saíron; un en cada dirección, para sorpresa dos

piratas, que vían arder o veleiro pensando que

había cofres dentro.

Os piratas intentaron recuperar os cofres;

pero non o conseguiron porque o veleiro xa

afundira. Entón puxeron rumbo tras do bote no que

ía Nicolás. Ó cabo dunha hora de persecución,

apresárono. Faltaba capturar ós nenos; así que

cambiaron de rumbo na dirección doutra das

lanchas. Dese modo apresaron tamén a Ánxela e


80

a Emilio. Clara e Marco foron rescatados por unha

patrulleira da policía marítima. Nerviosos, mortos

de medo e frío, contáronlles toda a historia ós

policías. A patrulleira, xa informada, buscou ós

malvados. Despois de atopalos, tras unha longa

persecución, conseguiron darlles caza. Así foi

como foron apresados aqueles bandidos do mar e

se recuperou o tesouro, salvando ós catro

rapaces.

Os nenos recibiron unha recompensa por

ter axudado a capturar a tan perigosos criminais.

Nicolás, pola súa parte, recibiu un trato mellor por

colaborar coas autoridades para que lles foran

devoltas as propiedades ós seus verdadeiros

donos.

Efrén CODESO VÁZQUEZ

Lucía DOMÍNGUEZ DÍAZ

Diego MARTÍNEZ TINOCO

María RODRÍGUEZ VÁZQUEZ

Mestra coordinadora

Yolanda BERJANO CID


81

82

Un mar de aventuras Perigo no lago Ness

83

49 Prudente.50 Explorando baixo a auga.


PERIGO NO LAGO NESS

Un día de primavera, uns exploradores decidiron

facer unha visita ó Lago Ness, no Norte de

Escocia. Eran catro: dúas mulleres, Marina e Lola,

e dous homes, Moisés e Manoliño. Todos eran moi

novos, xa que tiñan vinte e poucos anos. Marina

era unha muller dun carácter moi forte; pola contra 49Lola destacaba por ser moi precavida . Moisés e

Manoliño eran polos opostos. O primeiro era moi

intelixente, e o segundo un rapaz moi forte.

Cando chegaron ó hotel que tiñan

reservado á beira do lago, despois de deixar as

equipaxes, alugaron un pequeno barco. Cargaron

nel os seus equipos de exploración e adentáronse

no lago. Pasaron o día navegando de acó para aló, 50sondando as profundidades con cámaras

submarinas e cun radar, pero non detectaban

nada. Á tardiña, cansos de traballar sen obter

froitos, decidiron volver para terra. Estaban a

punto de dar a volta cando Moisés ollou na auga

cunha cámara de detección de calor e descubriu

unha forma estraña.

—Mirade! Tedes que ver isto! É incrible!

—Berrou mentres se xiraba para informar ós seus

84


compañeiros que deixaron as súas ocupacións

para prestar atención.

—Hai un forte movemento na auga, alí

—sinalou Manoliño.

—É verdade. Fíxate, Marina, —dixo Lola

moi nerviosa.

De súpe to sa íu unha boca das

profundidades. Era unha especie de monstro de

cor marrón, que se volveu mergullar deseguida. Ó

pouco tempo o animal colocouse debaixo do barco

e, sosténdoo sobre o seu lombo, levantouno e

foino levando ata o centro do Lago Ness.

Resultou que Nessie se dirixía a unha

pequena illa na zona máis solitaria do lago. Ó

chegar ó pé dun cantil meteu o barco na boca con

moita delicadeza, ante o enorme susto dos

exploradores, mergullouse e desapareceu entre

burbullas. No fondo había una cova que resultaba

ser a guarida daquel animal. A entrada estaba moi

fonda, tapada cunha enorme rocha que a criatura

movía e volvía a colocar para taponala; por iso

ninguén sabía de tal lugar. Dentro, nunha

cavidade enorme na que non había auga, o

monstro vomitou a súa captura. Despois lanzou

unha laparada a un montón de troncos que tiña alí

amontoados para que os investigadores puideran

ver.

85


—Socorro, auxilio! —Berrou Manoliño. As

súas palabras resoaron en mil ecos dentro da

caverna.

Durante uns intres non pasou nada. Aquel 51ser, que parecía un plesiosauro , ficou quedo

mirando para eles.

—Tranquilízate, Manolo. Se nos quixera

comer xa o tería feito —sinalou Marina.

O bicho moveu o pescozo cara un lado.

—Mirade —sinalou Moisés —parece que

tenta dicirnos algo.

O animal deu a volta arrastrándose

pesadamente pola cova, xirando o pescozo de

cando en vez para asegurarse de que o seguían.

Chegaron a un pequeno buraco escavado

no chan no que puideron descubrir a casca dun

ovo. —Parece que Nessie ten unha cría

—concluíu Lola.

—Pero se é así... onde está? —preguntou

Marina.

Os catro investigadores ollaron para todas

partes pero non vían sinais da cría.

—Esperade —dixo Moisés —creo que

comezo a comprender a situación. —Penso que

perdeu ó seu bebé e quere algo de nós.

—E non será que quere que a axudemos a

atopalo? —Concluíu Manoliño.

86


—Sí, iso; seguro que é iso. Se non, para qué

nos trouxo aquí...? De querer comernos xa nos

tería papado.

Coma se aquela criatura comprendera o

que os investigadores estaban a falar, moveu a

cabeza en sinal de aprobación.

—Pois iso é o que imos pescudar agora

mesmo —afirmou Lola. —Entrade na cabina do

barco —ordenou.

Así o fixeron. Nessie volveu abrir as súas

fauces e meteu o barco na boca con eles dentro.

Saíu da guarida para depositalos con moita

suavidade na superficie da auga e despois

desapareceu.

Os exploradores decidiron que intentarían

axudar a aquela criatura a recuperar ó seu bebé.

Volveron ó hotel e, ó día seguinte, comezaron a

relacionarse con xente do pobo para intentar

pescudar algo. Despois de varias horas

volvéronse reunir. Non conseguiran nada; mais

cando estaban na cafetería do hotel discutindo

sobre qué facer, acercóuselles un vello mariñeiro

que se presentou con moito misterio.

—Chámome Pascual e téñolles que dicir

algo. —Sentou, pousou a súa pipa na mesa,

respirou fondo e dixo: —Hai uns días estaba eu

pescando no lago cando vin una unha

87


embarcación moi rara. Seguina e resultou ser

propiedade dun home chamado Leo. Resulta

que o fulano e os seus cómplices son uns

ladróns que levan tempo roubando pola zona.

Despois de vixiar o barco durante varias horas

vin como capturaban algo preto da cova de

Nessie. Puiden ver cos prismáticos que se

trataba da súa cría, á que eu, con cariño, lle

chamo Nissie.

—Vaia, parece que vostede sabe moito da

existencia destes monstros —comentou

Manoliño.

—Non son, monstros! —remarcou o

mariñeiro enfadado. -Son seres prehistóricos

que conseguiron sobrevivir ata hoxe. Eu teño

estado con eles. Non son agresivos. Só queren

vivir en paz. Penso que viven nas profundidades

do Océano Atlántico, que hai máis; pero que esta

nai en concreto ven poñer os seus ovos ó lago e

despois, cando a cría medra un pouco, regresa ó

mar para encontrase cos demais. Pero non me

interrompas. -Continuou. —Dende que

capturaron á cría ándolles detrás. Queren

venderlla a un zoolóxico por moito diñeiro. Teño

que impedilo como sexa; pero eu só non podo

facer nada. Ninguén ía crer a historia dun vello

mariñeiro. Necesito axuda.

88


D e s p o i s d e p o ñ e r ó h o m e e n 52antecedentes da aventura que viviran o día

anterior, os catro investigadores exclamaron:

—Conte connosco! —Gritaron todos,

emocionados.

—Teñen á cría agochada nunha aldea

abandonada que hai ó Norte —informou Pascual.

Atravesaron o lago e despois dunha hora

chegaron ó lugar indicado. A aldea estaba formada

por unhas poucas casas e un pequeno

embarcadoiro. Desembarcaron e atoparon a catro

persoas: tres mulleres e un home, o tal Leo. Os

exploradores finxiron ser turistas que contrataran

a Pascual para que os levara ata alí porque ían

facer unha ruta de sendeirismo e despedíronse. A

idea era que os secuestradores se puxeran

nerviosos pola presencia de estraños nos

arredores e cometeran algún erro. Efectivamente,

así foi. Os catro exploradores permaneceron no

barco, agochados tras dunhas rochas, polo único

sitio polo que os delincuentes podían fuxir. Pouco

despois o seu plan fixo o efecto desexado e os

secuestradores fuxían en barca con Nissie.

Comezaron a seguilos no barco de Pascual

a moita distancia para non ser descubertos.

52 Que procede, anterior.

89


—Nesa dirección hai una pequena estación.

Seguro que queren escapar en tren —informou

Pascual

— Imos para alí xa! —Berrou Manoliño.

Ó cabo de media hora estaban observando

cos prismáticos.

—Os secuestradores encerraron ós dous

traballadores da estación e están esperando que

pase o tren para subir a Nissie nunha gran caixa de

madeira.

—O que temos que facer é deixar que suban

a ese tren —dixo Moisés.

Os demais ollaron para el moi sorprendidos.

—É moi sinxelo. Mentres estean dentro do

tren e este en marcha están atrapados. Hai que

chamar á policía para que os estea esperando na

primeira estación.

—Pero será mellor que subamos ó tren para

vixialos de cerca —suxeriu Manoliño. —Que eses

son capaces de calquera cousa.

—Tes razón —conveu Lola. —É mellor que

nos separemos.

—Eu volverei ó barco para chamar por radio

á policía —dixo Pascual —e vós subide ó tren.

En poucos minutos o tren con destino a 5 3E d i m b u r g o p a r o u n a e s t a c i ó n , o s

53 Capital de Escocia.

90


secuestradores subiron co seu “paquete” e os

investigadores entraron no último vagón antes de

que se pechara a porta. Dentro, localizaron o

departamento no que se meteran con Nissie e

argallaron un plan.

—Hai que facer que se separen —propuxo

Moisés.

—Pero... como o faremos? —Preguntou

Marina.

Moises propuxo:

—Podemos pe ta r na pa rede do

compartimento do lado e como seguramente un

deles sairá ver qué pasa, cando meta a cabeza

para fisgar a escuras Manoliño pódelle dar un

golpe na cachola que o deixe fóra de combate.

Así o fixeron. Manoliño ocultouse no

compartimento contiguo e rabuñou na parede

miañando. Unha das mulleres saíu mentres a

outra vixiaba o corredor do tren. A muller entrou no

compartimento e nada máis desaparecer da vista

da que vixiaba esta sentiu: “crock”. Chamou por

ela e como non respondía meteu a cabeza tamén

e de novo outro “crock” idéntico ó primeiro seguido

dunha risiña, a do Manoliño. A terceira muller saíu

do compartimento dos secuestradores; pero nada

máis facelo, Lola e Marina apareceron correndo e

empuxárona ó chan mentres Moisés entraba para

91


reducir a Leo. En poucos minutos estaban todos

con Nissie e cos catro delincuentes atados de pes

e mans coas bocas ben tapadas. O seu plan saíra

ás mil marabillas.

—Agora temos que deixar unha nota e liscar

de aquí coa cría antes de que chegar á estación

—dixo Moisés.

—Pero é que estes mangantes vanlle contar

á policía o que pasou —sinalou Lola.

—Non te preocupes que ninguén lles vai

crer nada —repuxo Marina.

Escribiron a nota: “Estes son os

delincuentes que está buscando a policía polos

roubos nas aldeas do lago Ness”.

—Van estar un tempiño á sombra —riu

Manoliño.

Xusto cando o tren reducía a súa marcha

para entrar na estación de Edimburgo os

investigadores baixaron a pesada cría envolta

nunha manta. Cando se ían meter entre unhas

árbores escoitaron o pito dunha furgoneta. Era

Pascual que os estaba esperando. Liscaron de alí

a fume de carozo e en pouco tempo chegaron á

beira do lago onde estaba Nessie. O encontro

entre a nai e a cría foi conmovedor; tanto que a

Marina escapábanselle as bágoas. Ambos

animais mergulláronse a modiño na auga. Ó

92


pouco o pescozo de Nessie volveu a asomar.

Mirou ós exploradores e máis a Pascual e lanzou

un chío profundo. Era a súa maneira de dar as

grazas.

—Eu tamén teño que estarvos agradecido

—afirmou o mariñeiro mirando para os

exploradores.

—Só cumprimos coa nosa obriga de bos

naturalistas —respondeu Manoliño.

—Vostede siga gardando a lenda deste

precioso lago e non dubide en chamarnos se hai

dificultades —sinalou Moisés.

—Está claro que formamos un equipo

estupendo —dixo Lola.

Todos se abrazaron para compartir así a

emoción da súa trepidante aventura.

Lara COBELAS CODIAS

Roberto RODICIO VÁZQUEZ

María del Carmen ÁLVAREZ PÉREZ

Estéfany de los Ángeles VALERA ACOSTA

Mestre coordinador

Manuel BORRAJO FERNÁNDEZ

93

Un mar de aventuras O Monstro das Profundidades

54 É unha área xeográfica con forma de triángulo situada no Océano Atlántico entre as Illas Bermudas, Porto Rico e Florida.55 Cilindros de rede para pescar crustáceos.56 Monstro mitolóxico que aparece na Biblia.

O MONSTRO DAS PROFUNDIDADES

Un día, no medio do Triángulo das 54Bermudas , un barco pesqueiro estaba

traballando. Era unha embarcación pequena de

cor vermella que se dedicaba a capturar

crustáceos: cangrexos, lagostas e outros. 55Estaban recollendo as nasas cando de súpeto

apareceu un ser monstruoso. Os mariñeiros

nunca viran nada semellante. Era unha criatura

con corpo de serpe e cabeza de dragón, cunhas

patas moi pequenas rematadas en enormes unllas

e unhas ás que lle permitían saír da auga e voar.

Así o fixo e púxose a dar voltas por enriba do

barco. Polo nariz expulsaba un fume moi intenso

que escureceu o sol e fixo que o barco quedara

envolto nunha espesa néboa. Pola boca cuspía

lume.

O capitán do barco tentou manobrar para

evitar o ataque do monstro.56—É o Leviatán ! —berrou aterrorizado.

—Nunca pensei que existira nada

semellante —contestou o piloto na ponte de

mando, mentres xiraba o temón.

94


95


—Eu tampouco —respondeu o capitán

—pero dende logo que existe; e parece que está

defendendo o seu territorio de pesca. Creo que

tenta afundirnos.

Despois duns intres angustiosos, os

mariñeiros fuxiron a toda máquina. O incrible

animal non os perseguiu. Parece que só tentaba

protexer o seu territorio.

Pasou unha semana é outro barco que se

dirixía a Florida entrou no Triángulo. Esta vez era

un cruceiro con moitas familias que estaban de

vacacións. Nel viaxaba co seu pai un neno

chamado Xurxo.

Unha tarde na que o neno estaba ollando

cómo o barco cortaba o mar coa súa quilla e facía

un montón de escuma, viu aparecer unhas

burbullas xigantes a uns cen metros do barco.

Aquelas burbullas desprazábanse á mesma

velocidade que a nave. Semellaba que algo os

estaba seguindo. O rapaz pensou que se trataría

dun submarino. Foi correndo dicirllo ó seu pai. Ó

principio, Bieito, que así se chamaba, non lle facía

moito caso porque estaba entretido na cuberta,

tomando uns refrescos cuns amigos que fixeran

na travesía; pero como o neno seguía insistindo

levantouse e acompañouno. Efectivamente, alí

estaban as burbullas; máis e máis burbullas.

96


—Pois tes razón —dixo o pai; e intentou dar

unha explicación. —Será un volcán subacuático.

—Pero fíxate, papá, —sinalou Xurxo —as

burbullas non están quedas, senón que viaxan en

paralelo ó barco; coma se viñeran de viaxe

connosco.

Bieito fixouse ben durante uns segundos

para corroborar o que lle estaba a dicir o seu fillo.

—Pois outra vez tes razón. Dende logo que

non pode ser un volcán.

—Xa che dicía eu que podía ser un

submarino. —Riu o rapaz despreocupado; porque

non botaba conta de que correran ningún perigo.

De súpeto, escoitouse un chío forte e

apareceu na auga unha estraña cabeza. Abriu as

fauces cheas de dentes, lanzou unha laparada de

lume e despois mergullouse, quedando o mar de

novo en calma.

Bieito e o seu fillo asustáronse moitísimo e

foron correndo buscar ó capitán do cruceiro para

informalo. O capitán escoitounos con atención;

pero como non os cría saíron á cuberta para

comprobalo. Efectivamente, alí estaban as

burbullas e tamén puideron apreciar o corpo

dunha criatura que nadaba moi preto da

superficie. O capitán, que era un home moi

cobizoso, de seguida se decatou que aquela era

97


unha criatura extraordinaria, polo que se

conseguía capturala faríase millonario. Entón

ordenou vir a dous mariñeiros para que

apresaran a Bieito e a Xurxo coa fin de que non lle

estragaran o plan que se lle acababa de ocorrer.

Os mariñeiros encerráronos ós dous nas

bodegas do barco.

O cruceiro tiña unha gran comporta na

parte dianteira para a entrada de automóbiles.

Entón o capitán planeou con varios dos seus

mar iñe i ros que encher ía de auga o

compartimento e despois colocarían alí moito do

pescado que gardaban para alimentar ós

viaxeiros. Así o fixeron. Pararon máquinas,

converteron o aparcamento nunha piscina,

enchérona de peixes e abriron a comporta. O

animal, atraído polo cheiro, entrou e quedou

atrapado.

—É un Leviatán! —Exclamou o capitán

mentres observaban a aquel bicho dende unha

pequena cabina. —Eu crin que estas criaturas

eran un conto; pero está visto que a lenda que

contan os vellos mariñeiros sobre unha criatura

que atacaba os barcos e os afundía no mar é

totalmente certa. —Somos ricos, meus

camaradas! —El e mailos seus colaboradores

abrazáronse. —Isto témolo que celebrar

98


—continuou moi ledo—. Pero sobre todo é moi

importante que o resto da tripulación e do pasaxe

non nos descubran. Darei as ordes oportunas para

achegar o cruceiro ó porto que estea máis preto.

Imos sedar ó bicho cuns dardos tranquilizantes e

logo meterémolo nun gran contedor para sacalo

de aquí nun camión. Despois venderémolo a quen

nos pague máis por el.

O extraordinario ser, despois de papar todo

o pescado que lle puxeran, decatouse de que non

podía saír por onde entrara. Púxose de moi mala

uva e lanzou unha laparada de lume contra unha

porta de madeira que ardeu. Quixo a casualidade

de que tras daquela porta estiveran encerrados

Xurxo e mailo seu pai, que levaron un susto

grandísimo. Agochados tras dunhas caixas para

que o animal non os descubrira contemplaron

cómo dende a cabina, un mariñeiro lle disparaba ó

Leviatán varios dardos. Pouco tempo despois a

criatura perdeu o sentido. Entón entraron outros

secuaces e, manexando unha grúa, metérono nun

enorme contedor de aceiro e cargárono nun

camión. Escoitouse a serea do cruceiro, sinal de

que viran terra e estaban cerca.

Despois duns intres de desconcerto Bieito

dixo:

—Ese capitán pensa que vai saír coa súa;

99


pero non imos permitir que isto acabe así.

—Tes razón papá. Temos que liberar ó

Leviatán e devolvelo ó mar, que é o lugar ó que

pertence.

—Lémbraste de Alfredo Smith, o biólogo que

coñecemos onte? Está no camarote 304. Fíxate

—sinalou ó alto da parede —. O mariñeiro que

disparou os dardos esqueceu a fiestra da cabina

aberta. Por alí accédese á zona inferior dos

camarotes dos viaxeiros. Ti que es moi áxil, escala

ata arriba, localiza a Alfredo e tráeo aquí. É un

naturalista moi famoso e seguro que sabe o que

podemos facer.

Xurxo fixo as cousas tal como lle indicara o

seu pai e atopou a Alfredo, un home duns trinta e

cinco anos que traballaba para a National 57Geographics . Despois de moito insistir

conseguiu que o acompañara á bodega. Alí estaba

Bieito vixiando. Mostroulle ó científico uns

respiradoiros que tiña o contedor e Alfredo puido

contemplar a aquela besta e decatarse da

situación.

—Incrible! Isto é incrible! —Exclamou

fretando os ollos.

57 Prestixiosa canle de televisión que emite documentais de natureza.

100


—Qué podemos facer? —Preguntou

Xurxo.

Despois de pensar uns intres, o

naturalista propuxo unha solución:

— Irei xunto do capitán e direille que fun

testemuña da captura do Leviatán. Como sabe

que traballo para a televisión, de seguro que

tentará negociar para que lle paguemos por

entregarnos a esa criatura. Chamarei ó meu

xefe para contarllo todo e estou convencido de

que por facer un reportaxe sobre este fantástico

animal daranos o que lle pidamos.

—Esa é unha boa idea —conveu Bieito.

—Quero que me acompañe. Mentres, o

seu fillo pode quedar aquí vixiando.

—Xa sabía eu que poderiamos contar con

vostede.

Fóronse. Ó cabo dun anaco o Leviatán 58espertou. Vese que a dose de anestésico non

fora o suficientemente forte. Dun trompazo

rompeu a tapa do contedor e saíu. Xurxo,

aterrado, reaccionou collendo un peixe dos que

lle botaran ó bicho e este, ó ver que llo ofrecía,

58 Medicamento que produce a perda da sensibilidade consciente, temporal e reversible, debido ó cesamento da actividade funcional do sistema nervioso central.

101


amansou e comeuno coma se fora un gatiño. O

rapaz, ó ver que aquela criatura non era tan

terrible como a pintaban, achegouse para

rascarlle a barriga, cousa que ó animal pareceu

darlle moito gustiño. Así foi que se fixeron

amigos.

Pouco despois volveu ó capitán. Viña

cos seus mariñeiros e traían atados a Bieito e a

Alfredo. Aquel home non se fiaba do trato que

querían facer. Ademais nin o pai de Xurxo nin o

naturalista contaban con que xa tiña unha

oferta millonaria dun pasaxeiro moi rico que

coleccionaba animais. Era un home gordo e

moi elegante que ía canda eles. O seu plan era

matar á criatura e disecala para poñela na súa

colección de especies raras.

De súpeto, dende detrás do contedor

apareceu Xurxo montado naquel ser que

obedecía as súas ordes. O bicho pareceu

darse conta de que aquel rapaz podía axudalo.

—Aparta, papá! —berrou Xurxo.

Bieito apartouse, empuxando con el a

Alfredo, de maneira que o capitán e os

mariñeiros quedaron desprotexidos fronte á

criatura. Un deles tentou cargar o rifle cun

dardo; pero o Leviatán, seguindo as ordes de

Xurxo, lanzou un forte soprido que fixo voar ó

102

Un mar de aventuras O Monstro das Produndidades

mariñeiro polo ar.

—A por eles!

O Leviatán axitou as súas pequenas ás e

lanzouse contra os seus inimigos acurralándoos

contra unha das paredes. Tremían co medo.

—Dareiche o que me pidas! —Berrou o

millonario sacando un talonario de cheques da súa

elegante chaqueta.

—O que eu quero non ten prezo!

—Contestou Xurxo moi enfadado. —Quero que

agora mesmo abrades a comporta de carga. Se

non, ordenareille a esta criatura que faga

churrasco convosco.

O capitán, que estaba aterrorizado, ordenou

a un dos mariñeiros que fora á cabina de mando. Ó

cabo uns minutos a comporta abriuse.

—Papá, Alfredo! —Berrou Xurxo. —Subide

no lombo deste bicho, que non vos vai facer mal.

Así o fixeron. A criatura deu catro pasos

coas súas pequenas patas para coller impulso e

saíu do barco a fume de carozo deixando ós

criminais que o querían matar cun pampo de

narices.

—Isto é fantástico! —Berraba Xurxo

dirixindo ó Leviatán, que deu varias voltas arredor

do cruceiro antes de abandonar aquel lugar cos

seus pasaxeiros.

103

Un mar de aventuras

Despois de varias horas de voo aterraron

nunha illa deserta envolta en nubes. Xurxo e os

acompañantes concluíron que debía ser a guarida

do Leviatán. Cando tomaron terra apareceu unha

muller moi fermosa que parecía unha princesa.

Era a dona daquel ser extraordinario.

Presentouse:

—Chámome Penélope e son a raíña dun

mundo mergullado nas profundidades.

Despois de escoitar a historia dos

aventureiros engadiu:

—Este non é un bicho perigoso. É un animal

doméstico do noso mundo. Algo parecido ós vosos

cabalos. Usámolo para desprazarnos polo fondo

dos océanos e, de cando en vez, para voar e vixiar

ós humanos para que non nos descubrades. O

que pasa e que “Levi” —que así chamou á criatura

cariñosamente mentres a aloumiñaba —aínda é

noviño; por iso é moi traste e ás veces escapa.

A raíña quedou moi agradecida e invitou ós

rescatadores de “Levi” a coñecer o seu mundo

máxico; cousa que eles aceptaron encantados.

Despois de descubrir mil marabillas, Xurxo e mailo

seu pai regresaron á súa casa. Alfredo quedou

para sempre coa raíña.

De cando en vez o Leviatán ven recollelos

para que vivan emocionantes aventuras

O Monstro das Produndidades

104


explorando o mundo mergullado... Pero esa e xa

outra historia...

Iñaki CID IGLESIAS

Emanuel CORNEL FARCAS

Manuel DOMÍNGUEZ GONZÁLEZ

Iago GONZÁLEZ FERNÁNDEZ

Mestre Coordinador

Óscar Francisco RODRÍGUEZ BLANCO

105

Un mar de aventuras O Naufraxio do Miraflor

O NAUFRAXIO DO MIRAFLOR

59

60 Bote de goma inflado con ar. Gran masa de xeo que flota no océano.

Esta historia comeza nunha illa perdida no

océano. Un lugar deshabitado e salvaxe ata que

catro mozos o atoparan, salvándose así de morrer

afogados cando naufragara o seu barco: o

“Miraflor”. Eran dúas mulleres e dous homes:

Carme, Vanesa, Arxemiro e Xacobo, duns vinte

anos, compañeiros de estudos, que decidiran

celebrar o remate das súas carreiras facendo

unha viaxe en barco de vela percorrendo a costa

de Alaska, porque lles gustaba moito a natureza e

por iso estudiaran Bioloxía. O accidente sucedera 59mentres durmían, cando chocaran cun iceberg

que aparecera da nada unha noite de moita

néboa. Tiveran sorte e conseguiran escapar do

afundimento grazas a un bote salvavidas. O bote,

que era pneumático60, pinchara ó cabo dunhas

horas, cando xa se estaba facendo día; pero a

fortuna volvéralles sorrir, ollaran a illa ó lonxe e

chegaran a nado.

Os seus primeiros días na illa foron moi

duros: topáronse con que estaba deserta, tiveron

que facer lume e conseguírono despois de moitos

intentos, buscar auga, comida e refuxio. Vanesa

106


107


era a encargada de alimentar a gran fogueira que

puxeran na praia por se pasaba algún barco cerca

e avistaba o fume. Carme e Xacobo recollían

raíces e plantas para comer. Arxemiro, que era

zoólogo, puña trampas para atrapar coellos,

pequenos roedores e paxaros para comer. De

cando en vez, tamén pescaban cunhas lanzas de

madeira.

Despois de varios meses, decatáronse de

que estaban fóra das rutas de navegación e que

sería moi difícil que os localizaran. Por iso tomaron

a decisión de construír unha balsa que os sacara

de alí. Tras varias semanas de traballo,

consegu i r on p repa ra r a imp rov i sada

embarcación. Colocáronlle unha vela cadrada que

fixeron con farrapos da vela do seu antigo barco

que a marea trouxera un día á praia e, despois de

cargar provisións para varias xornadas, botáronse

ó mar. Non viron nada en tres días e tres noites nos

que unha corrente mariña os arrastrou.

—Mirade ó sol —dixo Arxemiro mentres o

sinalaba. —Estámonos dirixindo ó Norte.

—É verdade —coincidiu Carme.

—E iso que significa? —Preguntou Vanesa

ó ver a cara de preocupación dos seus

compañeiros.

108


—Pois moi sinxelo —completou Xacobo

—que imos pasar frío.

En efecto, as condicións meteorolóxicas

empeoraron. Na mañá do cuarto día espertaron

aterecidos de frío e con moi poucas provisións. 61Afortunadamente viron ó lonxe un penacho de

fume que se estendía polo ceo.

—Ollade alí —sinalou Arxemiro. —Parece

unha illa.

—Salvados! Estamos salvados! —Berraron

as dúas mozas abrazándose e saltando de alegría

no medio da balsa de tal maneira que case caen á

auga.

—Coidado! —Advertiu Xacobo, que

ademais se puxo no peor. —E se esa illa tamén

está deserta e o que hai alí é outro náufrago coma

nós?

—Iso pode ser —repuxo Vanesa —pero de

todas maneiras non temos moitas opcións.

Non temos, non —estivo de acordo Carme.

Xa case non temos comida nin auga e ademais fai

un frío que pela.

Era totalmente certo. Aquela illa era o único

recurso que lles quedaba; así que remaron ata ela

e desembarcaron na praia. Alí, atoparon unha

61 Columna de fume.

109


fogueira parecida á que eles fixeran e decatáronse

de que Xacobo podía estar no certo. Pouco

despois descubriron unha cabana da que saía

tamén un pequeno fío de fume. Aproximáronse

con precaución e petaron na porta. Ó pouco

abriuse e apareceu unha velliña con cara de

sorpresa. Alegrouse moitísimo de velos. Dixo que

se chamaba Rosie, preguntoulles o seus nomes e

mandounos pasar. Ofreceulles algo de comer e

despois, coa desculpa de ir por máis leña para o

lume, saíu da cabana.

Como Rosie tardaba moito foron abrir a

porta e descubriron que estaba atrancada. Aquilo

pintaba mal. Parece que caeran nunha trampa.

—Isto é un tremendo embrollo! —Exclamou

Xacobo.

Vanesa lembrou que debía ter unha pinza

do cabelo; buscou nos petos pero non a

encontrou. De súpeto Arxemiro berrou:62—Ei!, rapaces, atopei unha panca ! A ver

se nos serve...

Cravárona preto da pechadura da porta e

empurraron con forza; pero esta non cedeu.

—Está ben atrancada —dixo Carme

62 Barra de madeira ou de ferro que serve para transmitir forza a algo ou erguer pesos.

110

63 Descansaba.


63mentres tomaba folgos .

—A saber por qué... contestoulle Vanesa

moi preocupada.

Volvérono intentar e cun sobreesforzo

conseguiron abrir a porta. Saíron, correron cara á

praia e... A balsa.....non estaba!

—Rosie enganounos! —Exclamou

Arxemiro. —Como pode ser que sexamos tan

inocentes!

—Está ben claro —explicou Carme. —Esa

muller non podía construír unha balsa ela soa e a

que temos non soportaría o peso dos cinco. Creo

que agora somos nós os náufragos desta illa.

Vanesa quíxolle botar humor.

—En algo melloramos. Agora temos casa e

non aquela cova húmida da outra illa.

Os catro botaron a rir.

—Non se conforma o que non quere

—sentenciou Xacobo e engadiu: —está claro que

se Rosie fixo o que fixo é por algunha razón. Que

non se ía botar ó mar ó tolo. Seguro que sabía moi

ben a ónde ía.

—Imos á praia —dixo Arxemiro collendo uns

prismáticos que había na cabana. —Ó mellor

111


temos sorte e vémola no mar.

Despois de ollar no horizonte, Arxemiro

descubriu a balsa con Rosie enriba; pero non se

estaba afastando da illa, senón que estaba indo

cara ó Sur e rematou por meterse nunha cova

que había nos cantís.

Os catro amigos foron tras dela por terra e

chegaron ó alto do cantil. Cunha corda que

ataron a unha árbore, Xacobo descendeu e

entrou na caverna. Despois de atravesar un

estreito pasadizo puido ver á vella e descubrir o

seu segredo: un cofre cheo de moedas de ouro e

pedras preciosas que estaba intentando cargar

na balsa.

—Ajáaaa...!

A vella levou un susto de morte.

—Carafio, rapaz! Case me matas do

susto.

—Así que este era o teu plan: deixarnos

atrapados nesta illa e ti fuxir co tesouro.

Rosie puxo cara de inocente e respondeu:

—Non pretendía tal cousa, se non que ía

coller este cofre e despois repartilo convosco.

—E ti pensas que imos crer iso que contas,

despois do que nos fixeches? Ti pensas que

somos parvos!

Xacobo cargou o cofre na balsa e atoulle a

112


Rosie as mans e os pés para que non escapara.

—Falarei cos meus compañeiros e

tomaremos unha decisión.

Xa na cabana, todos arredor do cofre, os

amigos de Xacobo non podían crer o que

estaban vendo. Alí había ouro para facelos ricos

a todos tres ou catro veces.

—Que imos facer? —Preguntou Carme.

Vanesa tivo unha boa idea.

—O primeiro que hai que facer é interrogar

a esta muller; que penso que sabe moitas máis

cousas das que nos contou.

A vella, vendo que estaba perdida, decidiu

falar. Díxolles que era unha náufraga que levaba

naquela illa máis dun ano. Un día, cando estaba

na praia recollendo mexillóns para comer, vira un

barco que se achegaba e levara moita alegría

porque pensaba que a viñan salvar. Pero cando

mirara polos prismáticos vira a bandeira pirata no

mastro da nave. Entón apagara o lume que tiña

para facer sinais e escondérase para vixiar ós

temidos piratas. Vira cómo descargaran o cofre e

o ocultaran na cova. Entón explicoulles ós

rapaces que os encerrara na cabana pensando

que eles formaban parte daquel grupo e lle ían

facer dano porque sabía o seu segredo.

Choraba, estaba moi nerviosa e falaba con tanta

113


emoción que os rapaces remataron por crela.

—Eses piratas han volver para buscar o

seu tesouro —concluíu Xacobo.

—Creo que sei o que estás pensando...

—engadiu Arxemiro.

—Pois que cando veñan, mentres van á

cova, podemos roubarlles o seu barco e así saír

de aquí.

—Esa é unha idea estupenda...; pero

perigosa —comentou Carme.

—Penso que non temos moitas máis

opcións —dixo Vanesa.

Así era, dende logo.

Esperaron agochados entre as rochas da

praia e os piratas, cando xa o sol se estaba 64poñendo no horizonte, entraron na baía .

Baixaron nun bote uns dez homes e dous

quedaron vixiando a nave.

—É o noso momento! —exclamou

Arxemiro.

B o t á r o n s e a a u g a e n a d a r o n

silenciosamente. Vanesa e Xacobo treparon pola

cadea da áncora da nave e escondéronse detrás

duns barrís. Un deles asubiou para chamar a

64 Estrada do mar na costa, de forma semicircular, máis pequena ca un golfo.

114


atención dun dos gardas que, cando foi meter o

nariz nun dos pipotes para ver o que pasaba,

recibiu un golpe nos morros que o deixou fóra de

combate. O segundo vixía achegouse intrigado

polo ruído; pero Xacobo voou polo ar agarrado a

unha das cordas das velas e tombouno dunha

patada.

—Xa podedes subir! —Avisou ós

compañeiros tendéndolles unha escada.

—Liscamos de aquí! —Ordenou Arxemiro.

—Meteremos a estes dous homes nun bote e

despregaremos velas.

Rosie laiouse:

—Pero... o tesouro... o meu tesouro...

—Non te amoles —consolouna Carme. —O

noso maior tesouro e este barco. Grazas a el

volveremos á civilización.

—Estamos todos ben, vivos e xuntos

—completou Vanesa. —Cando cheguemos a

porto avisaremos á policía sobre o paradoiro dos

piratas. Seguro que hai unha boa recompensa

por eles.

Todos estiveron de acordo. Levaron

áncoras e zarparon poñendo rumbo Oeste;

orientados grazas ós mapas de navegación que

había na ponte de mando.

Días despois os piratas foron detidos. A

115


noticia saíu en todos os xornais, na radio e na

televisión. Os nosos aventureiros non só recibiron

unha suculenta recompensa senón que ademais

se converteron en heroes e se fixeron moi, moi

famosos.

Águeda CORREA ÁLVAREZ

Bárbara Isabel FERNÁNDEZ MONTERO

Zaira GUTIÉRREZ VÁZQUEZ

Luis VILLAR CARBAJO

Mestra responsable

Tatiana LÓPEZ DOMÍNGUEZ

un mar de aventuras

Documents