O bo paseante coñece ben o firma-mento. Pascual coñecía o firmamentocoma a palma da súa man. As constela-cións, a lúa... todo o tempo estaban no ceo,cada noite, tan brillantes coma vagalumes.As estrelas que formaban as constelaciónscada vez eran máis e máis... A lúa reflectíasena poza, coma unha sombra fugaz... sem-pre que á noite aparecía, elevábase entretodas as estrelas. As constelacións tiñanformas como un oso, unha serpe, un sol...Ás veces parecía que estaban vivas!

Suso Dios Santiso (CEIP A Carballeira 5º e 6º)

O bo paseante nunca ten présa. Pas-cual sempre vai amodo, sen apuro e senpreocupacións, cun bastón na man e cunhapipa na boca. Para el nunca é tarde e chegaá casa á hora que lle apetece.

Álvaro Pérez Sueiro 5ºB(CEIP Froebel)

O bo paseante mostra sempre un li-xeiro sorriso. O señor Pascual Outeiro pre-fire as paisaxes naturais. Un día coñeceu unhome que tiña moita présa e por iso caera.Pascual axudouno a levantarse e díxolle queandara máis tranquilo, que observara e quelevara sempre un sorriso nos beizos. Á se-mana seguinte o home atopou a Pascualpola rúa e deulle as grazas polo consello.

Xairo Collazo Sanmartín(CEIP A Carballeira 5º e 6º)

O bo paseante abráiase co maxestoso.Pascual sempre queda abraiado coas cousasque teñen arte. Gústalle admiralas porqueson algo único e fermoso. Atopa árbores

monumentais nas que ninguén se fixa, es-trelas, parques... Cando atopa unha estatuaqueda uns intres a vela e a pensar nela,que antigüidade ten... en que época viviríao escultor. El sempre encontra o punto devista fermoso.

Martina Barral Pousa 5ºA(CEIP Froebel)

O bo paseante é un grande obser-vador. Pascual ve como voan os paxarose gústalle escoitar o seu canto, que lle re-corda os asubíos do seu avó.

Aroa Viéitez Fernández 5ºB(CEIP Froebel)

O bo paseante é un gran conversa-dor. Pascual é moi conversador cos seusamigos e cando vai tomar un café á cafe-tería ou unha auga do tempo sempre oconvidan, porque esquece a carteira nacasa. O médico Víctor mandoulle pasearoito quilómetros diarios e sempre fai bosamigos nas súas camiñatas.

Carlos Miguel Lubiáns Blanco 5ºB(CEIP Froebel)

O bo paseante, ás veces, fai algúndebuxo. Pascual debuxa o que pensa,pero desta vez non podía porque nonatopaba inspiración. A xente xa non vía ochan nin apreciaba nada; só ían de frontee rápido. Pascual foi a casa, acendeu o te-levisor e viu unha guerra entre douspobos africanos. Non lle gustaban nadaas guerras. Despois saíu pasear o máis rá-pido que puido. Ao chegar ao parque ementres pensaba no documental que vira,empezou a debuxar unha pomba, o sím-

bolo da paz, un corazón... e Pascual dur-miu tranquilo ese día.

Sara Camargo 5ºA(CEIP Froebel)

O bo paseante ten bo oído. Pascualé un home solteiro que non ten nadamáis que facer polas tardes agás pasear.Un día, paseando polo parque, escoitouo canto dos paxaros e parou, observou-nos con calma, sentou e pechou os ollos,sentindo o seu canto no interior. A Pas-cual encántalle a música, sentila e gozala.Pero cando é desafinada ou malsoante,non lle gusta nada, mesmo lle molesta. Oque máis lle gusta é pasear e escoitar ávez o canto dos xílgaros.

Irene García Pérez 5ºA(CEIP Froebel)

O bo paseante goza superando obs-táculos. Pascual foi trapecista profesionalcando era novo. Un día, un dos seus com-pañeiros marchou para ser explorador ePascual foi con el. Agora é paseante ecando vai polo bosque adoita saltar osríos, agarrándose ás pólas das árbores.

Kiko de Carlos Varela 5ºA (CEIP Froebel)

O bo paseante adoita tomar notados seus pensamentos. Cando veunha paisaxe bonita, Pascual escribealgo sobre ela e sácalle fotos. Candoacaba cada día, anótao todo no seublog. Coas paisaxes que ve sempre separa a observar, polo menos cinco mi-nutos, e no que máis se fixa é nos pe-quenísimos detalles.

Diego España Fernández 5ºA(CEIP Froebel)

ÍNDICE

PÁX.

Editorial

Obradoiro de ideogramas

2

PÁX.

Biografía e Bibliografía

PABLO OTERO

3

PÁX.

Ícaro a primeira vista

PÁX.

O ronsel do Leviatán

6PÁX.7

PÁX.

O Cartafol en imaxes

8 e 9

PÁX.

A bicharía que nos acom-

paña NO día a día

Romances

13

PÁX.

O enxeño e o humor como

ferramentas literarias

12

PÁX.

Criaturas do Bestiario

Un paraguas único

PÁX.

Un planeta en alerta

14

PÁX.

Quen viste de que cor

A biblioteca

Romances

Libro recomendado

BRINCA VAI

15

PÁX.

Entrevista a

PACO NOGUEIRAS

16

Entrevista a

RAMÓN TRIGO

4 e 5

10 e 11

www.ocartafo ldo le rez .o rg

O CARTAFOL do LÉREZN º 7 · P O N T E V E D R A · M A I O 2 0 1 5 · E S C R I T A C R E A T I V A · T E R C E I R O C I C L O D E P R I M A R I A

Pontevedra, unha cidade para mostraro bo paseante que levas dentroPontevedra é unha cidade á medida dos peóns, redeseñada para priorizar o tránsito das persoaspor diante da circulación dos vehículos. O alumnado do CEIP Froebel describe as andanzas doseñor Pascual polas rúas, as prazas e os parques. Describindo os seus costumes e actitudes -aobservación da paisaxe, a ausencia de estrés, o semblante sorrinte, a afabilidade- elaboraronun “Manual do bo paseante”, ao xeito da obra do ilustrador Raimon Juventeny.

Foto: Concello de Pontevedra

As instruccións do ilustrador Pablo Otero eran precisas: elixir unha palabra entre un conxuntode posibilidades e outra ao chou nas páxinas do dicionario para, seguidamente, darlles formade debuxo partindo do significado. Por último, crear unha historia combinando ambos con-ceptos. Así foi o obradoiro de ideogramas: un exercicio complexo, completo e divertido ba-seado no “binomio fantástico” de Gianni Rodari.

EDITORIAL Obradoiro de ideogramas: dúas palabras, unha historia

Nº 7 · MAIO 2015 · PÁX. 2

O CARTAFOL DO LÉREZ cobreunha nova etapa animando aler e a escribir en galego. Máiscentros educativos e máis es-colares sumáronse neste oitavonúmero aos obradoiros de crea-ción literaria, facendo dos li-bros propostos un trampolínpara a expresión das emociónsdos nenos e das nenas, paracanalizar o seu potencial ima-xinativo. As páxinas desta edi-ción impresa son un petiscodos contidos que, con máisamplitude, se atopan na ver-sión dixital desta publicaciónimpulsada pola Concellaría deEducación en colaboracióncon Kalandraka.

Nos encontros cos autoresPaco Nogueiras, Pablo Otero eRamón Trigo, aléntase o vín-culo cos lectores, fronte afronte nun diálogo espontá-neo. Non falta o achegamentoaos clásicos da literatura, ninas estratexias para estimularno alumnado a sensibilidadeartística cun obxectivo común:elaborar novas historias, bendende os textos, ben dende asimaxes. E a procura da innova-ción, con orixinais prácticascomo as baseadas nos ideogra-mas, que abren o abano crea-tivo tamén ao eido plástico.

Unha aposta permanente de OCARTAFOL DO LÉREZ céntrasenas bibliotecas escolares, paraque recuperen ou manteñan oseu protagonismo nas escolas,coa participación activa detoda a comunidade educativa. Chega este novo número de OCARTAFOL DO LÉREZ á parque o Día das Letras Galegas,no maio florido da nosa cul-tura. Que mellor homenaxe álingua e á literatura da nosaterra que coas valiosas achegasdos rapaces e rapazas dos CEIPA Carballeira, A Xunqueira II,Álvarez Limeses, Froebel, Ma-nuel Vidal Portela, Marcón, Pa-rada-Campañó, Pontesampaio,San Bieito de Lérez, SantoAndré de Xeve, Vilaverde-Mou-rente e do CEP Marcos da Por-tela. Con esta colleita de textos,o noso idioma tería garantidasmoitas máis primaveras no ho-rizonte. Cómpre acompañar estavizosa canteira con accións queafasten os nubeiros que axexanao lonxe.

Caramelo-fada

O caramelo máxico

Había unha vez un país moi, moi afas-tado chamado Centopia no que vivíanas fadas. En Centopia para que a vidasexa posible, debe haber un caramelomáxico dentro dunha flor. Un día, Cen-topia parecía tranquila. De súpeto, oceo encapotouse e apareceron unsseres chamados romulanos, que rouba-ron o caramelo máxico. As fadas come-zaron a berrar. Toda Centopia estabaperdida. Pasaron milleiros de anos dedesolación ata que naceu unha fadachamada Rebeca, princesa de Centopia.Ao ver aquela desolación, pensou nunplan para recuperar o caramelo. Con-seguiron coarse na base dos romulanose recuperárono. A felicidade volveuentón a Centopia.

Daniel Rivera Bonilla 5ºA(CEIP A Xunqueira II)

Ría-Fada

A sexta ría baixa

Sabiades que en Galicia había unhasexta ría? Pois si, pero xa non existe.Nela vivía Xoana, unha fada moi boa eamable que sempre estaba a falar cospeixes. Un día, un deles contoulle queos mariñeiros non paraban de pescalos,entón Xoana pensou: E se distribúo ospeixes polas outras cinco rías e lle douunha lección aos mariñeiros? Levou a

cabo o seu plan: chamou os mariñeirose díxolles que por ser tan avariciosos,a ría ía desaparecer. E así foi. Axitou asúa variña máxica e cataplum! Tempodespois, Xoana foi visitar os peixes equedou a vivir con eles. Conta a lendaque todos os días Xoana vai voandopolas rías para vixiar os mariñeiros,para que non sexan avarentos.

Mario Balagones Quinteiro 5ºA(CEIP A Xunqueira II)

Churro-Espantallo

A miña tenda

Érase unha vez un granxeiro moi velloque vivía de cultivar patacas. Almor-zaba, comía e ceaba patacas. Un verán,os paxaros coméronlle todas as patacasque cultivara. Decidiu poñer un espan-tallo e os paxaros xa non se volveronachegar aos seus cultivos. Un día, ogranxeiro tiña un gran problema: oconcello decidira facer unha estrada eedificar nos seus terreos. O granxeiroquedou sen granxa e só consevou o es-pantallo. Tivo que mudarse á cidade eestivo traballando nun posto de chu-rros chamado “O espantallo”.

Jorge Docal Brea 5ºA(CEIP A Xunqueira II)

Galiña-Lúa

A galiña astronauta

Había unha vez unha galiña que, desdeque era un pitiño, sempre quixera ir álúa para vela desde cerca. Cando se fixomaior, quixo construír un foguete. Perosempre lle saía mal. Unha noite, foi aomonte e faloulle á lúa, que lle dixo quetiña que esforzarse máis. Tanto se es-forzou, que un día saiulle ben e viaxouá lúa, que lle gustou moito porque non

había gravidade e podía saltar todo otempo. Quixo quedar a vivir para semprealí, xa que no foguete tiña moitas cou-sas. Pero non se decatou de que na lúanon había grans de millo, e volveu paraa Terra co seu soño cumprido. Tanto llegustaba a lúa que construíu un parquede atraccións dedicado a ela, xa que re-collera mostras da súa superficie.

Ángel Sanmartín Filgueira 5ºB(CEIP A Xunqueira II)

Internacional-Churrasco

Un churrasco internacional

Había unha vez un churrasco que es-taba na churrascaría e ninguén o com-praba. Chegou un día unha señorachamada Pepa e comprouno. O chu-rrasco estaba moi contento, pero des-cubriu que ían comelo, que ían asalocon lume e carbón. A leña era das ár-bores máis vistosas de todo o mundo.Cando o estaban cortando, queixábaseda dor que lle facía o coitelo. Cando opuxeron a asar na fogueira, chorabamoito. Pero cando o probaron, dixeronque era un churrasco internacional eque sabía moi ben, así que se puxo moicontento. A churrasquería foi moi fa-mosa polo seu churrasco internacional.

Anxo García Villaverde 5ºA(CEIP A Xunqueira II)

Recreo-Cruceiro

O camiño máxico

Un día, no colexio, baixamos ao recreoeu e mais as miñas amigas Lucía e Uxía.Puxémonos a explorar o colexio e...atopamos un camiño secreto! Fomoscamiñar contemplando as árbores docamiño e de súpeto... poom! Petamoscun cruceiro. Non se vía moi ben por-que estaba agochado entre enredadei-ras, follas... Era a primeira vez que víaun. Mentres, no colexio, os mestres

Nº 7 · MAIO 2015 · PÁX. 3

buscábannos por todas partes, e pre-guntábanlles por nós a todos os nenos.Mentres estabamos a observar o cru-ceiro vimos o reloxo... Estaba a puntode soar o timbre! Fomos correndo epuidemos chegar a tempo. Ao día se-guinte no recreo fomos ao camiño se-creto. Pero desaparecera! Nunca máisvolveu aparecer o camiño que nos leva-ría ata o cruceiro, que non esqueceria-mos nunca. Ninguén creu a historia quenos pasou.

Sonia Grajales Pereira 5ºA(CEIP A Xunqueira II)

Diferente-Gaivota

A gaivota diferente

Érase unha vez unha gaivota diferenteás demais. O seu nome era Melinda.Ninguén quería xogar con ela porqueera gris e negra, mentres que as demaiseran de cor branca e amarela. Metíansecon ela, agochouse no seu niño e dixoque non ía saír nunca máis. Un día,chegou á illa de Ons, onde vivía outra

gaivota que se chamaba Federico.Cando Federico viu a Melinda no niño,deulle un pouco de pena e preguntou-lle que lle pasaba, por que non estabaa xogar coas demais gaivotas. Ela ex-plicoullo, entón preguntoulle por quenon ían eles dous a xogar xuntos. Elarespondeu que si. Melinda empezou asentir cariño e amor por Federico. Aofinal namoraron e casaron, e as demaisgaivotas sentíanse moi mal por non fa-larlle e darlle as costas.

Lucía Dios Carballo 5ºA(CEIP A Xunqueira II)

Pastor-Churrasco

O pastor e o recendo do churrasco

Érase unha vez un pastor que era moi

pobre e non tiña nada de comer. Un díaulinllee a churrasco. Seguiu o recendoe encontrou un home:-Bo día, bo home! Que é o que ole tanben?-Estou a facer churrasco. Quere unanaco?- dixo o home.-Vale, levo moito tempo sen comer.-E iso?-Son moi pobre e non teño diñeiro.-Pois non se preocupe, eu dareille decomer e un cuarto a cambio de quevostede traballe para min. Poderá se-guir pastando coas ovellas nos meusterreos para limpalos. Acepta?-Claro, moitas grazas. E así é como o pastor encontrou unsitio para vivir sen renunciar ás súasovellas. E con comida incluída!

Natalia Solla Prado 5ºB

(CEIP A Xunqueira II)

Libreiro-Sombra

Libros de sombras

Unha vez, nunha libraría de Galicia, un

libreiro vendía libros de sombras: como

facer sombras, historias de sombras, len-

das de sombras... Un día, cando ía pe-

char, unha voz misteriosa díxolle: -Son

o rei das sombras. Deixa de vender eses

libros ou pagaralo caro-. O libreiro,

asustado, díxolle que deixaría de vender

libros e marchou para a casa. Ao día se-

guinte, espertou e foi almorzar. Ves-

tiuse e foi á libraría. Cando entrou, non

había ningún libro de sombras, nin de

facer sombras, nin historias de sombras

ou lendas de sombras. Deu a volta e a

porta estaba pechada. Mirou nos seus

petos e non atopou a chave. Fíxose de

noite e apareceu o rei das sombras, que

lle dixo: -Enganáchesme! Agora paga-

ralo moi caro-. O libreiro asustado be-

rrou –Noooon!- O rei das sombras

desapareceu e o libreiro aí quedou para

sempre, porque o rei das sombras con-

vertérao en sombra.

Pedro Comesaña Fuentes 5ºA

(CEIP A Xunqueira II)

BIOGRAFÍA

Pablo Otero estudou na Facultade de Belas Artes de Ponte-vedra. Os seus debuxos, esculturas e pinturas expuxéronseen diversas galerías galegas. A súa traxectoria artísticatamén está relacionada coas escenografías para teatro e cocartelismo. Recibiu, entre outras distincións, o 1º premiode escultura no I Salón de Arte Xove de Ourense (1992) eun accésit do Premio Lazarillo. Como ilustrador, destacantítulos como “A raíña de Turnedó”, “A cociña de Toto Mu-rube”, "Gramática da fantasía" e "Contos por teléfono"(Premio Isaac Díaz Pardo de Ilustración 2011).

BIBLIOGRAFÍA

Contos por teléfonoGianni RodariPablo OteroKalandraka, 2011160 páx. | 16 x 23,5 cmISBN: 978-84-8464-759-1

Unha obra maxistral con 70 alfaias da literatura breve: relatos imaxinativos, comprometidos, humorísticos e surrealistas cun final sorprendente, ilustrados con garbo e mestría.

A cociña de Toto MurubeJosé A. Ramírez LozanoPablo OteroKalandraka, 201264 páx. | 15 x 23,5 cmISBN: 978-84-8464-788-1

Palabras que alimentan o estómago e a intelixencia. Pasou de vagar polas rúas a converterse nun prestixioso cociñeiro. Que hai de menú? Cocido de madroños, gravatas á prancha, peras en verso...

A raíña de TurnedóGloria SánchezPablo OteroKalandraka, 201464 páx. | 15 x 23,5 cmISBN: 978-84-8464-881-9

Aplaudan, exclamen, animen, berren... Neste poema escénico a participación do público é fundamental para acompañar os excéntricos personaxes desta divertida corte real.

Todo empezou nun camión, ía decamiño a un grande edificio. Dende aúnica ventá da parte traseira do camióndivisei algunha cousa: unha árborecaída, un gran cartel co debuxo dunmoucho, unha casa sen tellado... Isodeprimiume e non puiden evitar ima-xinar a familia que alí puido ter vivido.Sería unha familia nin moi rica nin moipobre, normal. O pai traballaría nunhapequena industria e a nai sería ama decasa. O neno sería moreno, de estaturamedia, non moi falador... entón unhafochanca devolveume á realidade. Can-sado das grises paredes de metal, dofrío banco onde estaba sentado, da corvermella da parte do condutor, volvínver pola ventá e vin un paxariño pou-sado nunha póla. O paxariño era ama-relo, azul e gris... De súpeto sentíncomo se pararasemos e vin como ohome que conducía sacaba o brazo,metía unha pequena tarxeta douradanunha máquina, a barreira de corbranca e vermella elevábase, e volviá-monos mover. Pasamos por diante demoitos edificios, grises, solitarios... de-tivémonos diante dunha especie de en-fermaría. Un home vestido de uniformelevoume ata unha muller cunha batabranca. Sentíame atrapado, asustado,só... a muller convidoume a pasar aunha pequena sala. Alí fíxome unhaspreguntas, case non contestei. Enviá-ronme a un cuarto. Dende alí puidenver uns paxaros e soñei que estaba coneles, sentado na rede eléctrica. Quedeidurmido e tiven o presentimento deque os meus pais estaban naquelcuarto. Eles eran paxaros e eu queríaser coma eles.

Á mañá seguinte doíanme as costas.A señora á que chamaban “doutora”díxome que o que me pasaba non eranormal, que me saían plumas nas cos-tas. Volvéronme enviarao meu cuarto.

Decidín deitarme un anaco e candoacordei sentín unha forte dor. Ao quitara camisa... tiña dúas ás! Sorrín forte-mente, abrín a ventá e boteime a voar.Os meus pais agardaban por min. Porfin era coma eles!

Antía Vázquez Hermida 6º(CEIP Froebel)

Hai sorrisos que foron arrincados. Asrazóns son diversas: a tristura é a prin-cipal causa, excluíndo a culpa ou anostalxia. Á súa vez, a tristura ocorrecando alguén é ferido e nos é próximo.Iso foi o que lle ocorreu a Ícaro. Polamorte de seus pais foi condenado avivir no orfanato da gran cidade, si-tuado arredor da inhóspita paisaxe queo acosa continuamente. Esa é outra dasrazóns polas que non hai sorrisos. Ícarotiña morriña do afecto que lle deran nopasado, pero case non o recordaba.Aínda que xa non se lembraba, estabaseguro de que existía e que lle ía gustar.Cos sorrisos arrincados pensaba igual.Ícaro quería tanto o descoñecido amor,que non se decatara de que no seu si-nistro cuarto apareceran, como por artede maxia, dous paxaros. Non eran pa-xaros normais e correntes. Eran xigan-tescos. Tan grandes coma el mesmo. Omáis raro foi que un dos paxaros levabachambra e sandalias, o que lle daba airede muller. E o outro levaba indumentosde home. As súas plumas vermellas en-caixaban á perfección co xersei demanga curta que parecía un chaleco.Foi tan rara a experiencia que non llepareceu nada estraño que o paxaro-home empezara a falar. –Non te preo-cupes-, dicía. –Estamos aquí paramostrarche o amor e a felicidade-, sorriuao dicir a última palabra. E sen previoaviso, agarrárono coas súas calorosasmans e voaron, voaron, voaron... ata que

chegaron aos cables dunposte do tendido

eléctrico. –Ves aquilo de alí?- come-zou a dicir a muller-paxaro sinalandoo infinito horizonte. -Alí hai outravida. O que tanto buscas-. Ícaro que-dou perplexo, pero na súa cara debu-xárase un sorriso sen explicación.Apareceu outro paxaro e os tres tapá-rono coas súas ás. Todo se volveu es-curo. Ícaro espertou sobresaltado.Doéranlle as costas mentres durmía enon quixera escoitar as aburridas ora-cións que a celadora lle estivera a re-citar. Estaba farto das frases. Cando seachegou á ventá, sentiu unha chamadaespecial do ceo. E emprendeu o voocoas alas que lle saíran das costas. Foilibre e dirixiuse ao horizonte. O únicoque viu do triste orfanato foron as per-plexas e asustadas caras dos seus habi-tantes.

Julio Vidal Zhukova 6ºB(CEIP A Xunqueira II)

-Pa..., pa, papá.- Dixo Ícaro.-Cala!-O... onde está mamá?- Preguntou

Ícaro.-Na casa.- Contestou o pai.-Podo chamala?- Preguntou Ícaro

con medo ao que lle contestara.-Non! Ademais xa chegamos.Tras un longo camiño, Ícaro e o seu

pai chegaron a un escuro e tenebrosolugar, onde só se podían ver algúns pa-xaros que voaban polos arredores.

-Por que teño que ir aí?-Porque xa non es o meu pro-

blema!- contestou o pai.Despois de entrar no cuarto, estive-

ron investigando a forma do seu apare-llo locomotor, que lles recordaba ao dunpaxaro. Ícaro non o sabía e sentíase moimal, seguramente polo abandono doseu pai, ou por non ter a ninguén queo quixera. Cando se sentía mal alzabaa mirada cara á ventá e miraba os pa-xaros. O raro é que vía aos paxaroscomo próximos, como almas xemelgas;os adultos non vían a coincidencia,pero Ícaro si. Tras unha dorida noite,Ícaro sufriu a metamorfose necesariapara poder voar.

Andrés Simal González 6º(CEIP Froebel)

Como todos os días, Ícaro ergueuseás sete da mañá. Camiñaba cara á co-ciña cando pasou polo baño e ato-pouse cos seus pais. O seu pai estabafronte ao espello mentres a súa nai in-tentaba quitarlle o que parecía ser ungran. Había uns días que o pai de Ícarose queixaba dunha dor moi forte nascostas. Despois foron vestirse e almor-zar. Tomaron zume de laranxa, leite ecereais. Hoxe era un día moi especialpara os pais de Ícaro, pois era o seu ani-versario. Durante todo o día non para-ron de darse bicos. Como todos osdomingos, Ícaro foi axudar á veciña dopiso de arriba, pois era moi maior ecustáballe facer as cousas por si mesma.Cando chegou alí encontrou a Dona El-vira tombada na cama con patas de ci-garra. Ícaro saíu de alí a fume de

carozo, pensando que todo eran ima-xinacións súas. Dirixiuse á praia paradar un paseo e así tranquilizarse unpouco, pero cando chegou atopousecon Xoquín, o vendedor de xeados, quetamén tiña patas de cigarra e peteirode paxaro. Ícaro botou a correr. Notouque o seguían mil olladas. A Ícaro gus-

táballe moito dar paseos polo peiraocos seus pais. Esa noite foi unha desasnas que Ícaro e o seu pai foron aoporto a pasear mentres a súa nai dur-mía na casa. Nesas noites, Ícaro e o seupai danse moitos abrazos e falan dascousas do día; nesas noites, o pai deÍcaro cólleo nos brazos. Aquela noiteÍcaro soñou que dous paxaros entrabanpola ventá e o observaban. Aquelesdous paxaros eran moi raros, levabanroupa e eran xigantes. A Ícaro taménlle gustaba ir á praia só e logo despe-dirse do mar como se non o volvese ver,como se fose o derradeiro día domundo. Un día pola mañá Ícaro acor-dou notando un sentimento novo,como se quixese voar, asomouse áventá e botou a voar mentres notabaque todo o mundo o miraba.

Lucía Alonso Lorenzo 6ºA(CEIP A Xunqueira II)

Esta historia comeza nunha mañásoleada. Ícaro está no cuarto de bañocos seus pais.

-Non te movas! Ícaro, vai ducharte!

“Ícaro” abriunos as portas do seu fogar para coñecermos a historia da súa familia. Os escolares dos CEIP Froebel, XunqueiraII e Manuel Vidal Portela reconstruíron as aventuras e desventuras deste rapaz, recollidas polo ilustrador Federico Delicadono libro co que gañou o VII Premio Internacional Compostela de Álbum Ilustrado.

ÍCARO, A PRIMEIRA VISTA

Nº 7 · MAIO 2015 · PÁX. 4

Ilustración deFederico Delicado

do libro Ícarode Kalandraka

seguían aí, asustouse e preguntoullesquen eran. Os paxaros transformáransenos seus pais. A nai díxolle que llo íaexplicar e foron á praia. Estiveron pa-seando ata que o neno o comprendeu.Os pais dixéronlle que se tiñan que ir.Ícaro comprendíao e díxolles adeus. Alúa chea alumeaba esa noite de pe-numbras. Ao seguinte día viu que lleestaban a saír alas e o que quería erair cos seus pais. Botou a voar e as per-soas que o vían pensaban que era unanxo. Encontrouse coa súa familia e

marcharon lonxe. Agora Ícaro estápolos grandes ceos.

Yerai Loureiro Alonso 6ºB(CEIP Manuel Vidal Portela)

Nun lugar abandonado só habíadúas ou tres casiñas, un cartel de anun-cios e, ao seu lado, unha árbore tirada.Alí vivía pouca xente e parecía que al-gúns paxaros. Tamén había unha escolaonde só había dez nenos e dous mes-tres. Un dos nenos vivía alí no colexioporque os seus pais morreran nun acci-dente. O neno chámase Ícaro e os gar-das estaban buscándolle unha familia,aínda que era un pouco difícil porquealí non vivía moita xente. Un día, oneno foi pasear e encontrou unha froitamoi estraña. Ícaro comeuna e fíxosemoi pequeno, os seus amigos os paxa-ros decidiron devolvelo á vila e facelomáis grande cunha bebida moi estraña.Cando a bebeu aparecéronlle tres plu-mas nas costas. Á médica estrañoullemoito aquilo. Cando pasaron uns días,ao neno aparecéronlle unhas alas e des-pois converteuse nun paxaro. Os cida-

-Vale. Que lle pasa a papá?-Nada. Vaite duchar.Despois de ducharse, a súa nai pre-

para o almorzo. Os seus pais están moicariñosos. Ícaro leu un libro onde unhapersoa se convertía nunha árbore.Logo, pola tardiña, foi mercar unxeado. Estaba alí a súa amiga Marga-rida, a comer un xeado co seu pai. Ávolta de mercar e comer o xeado viu oseu pai escangallado no sofá con moi-tos panos cheos de moquiños. Polanoite Ícaro foi coa súa nai ao porto da

cidade, coas vistas ao mar. Ícaro foipronto para cama e quedou durmidoao momento. E soñou... que os seuspais eran paxaros. A mañá seguinteforon pasear a súa nai e mais el, paraesquecer o soño que tivera á noite. Xaera de noite e ía frío. Esta vez tivo unsoño moi diferente, el era o paxaro. Nomedio do soño viu a moitas persoas,pero non eran xente normal, eran cien-tíficos que o querían investigar. Deuseconta de que non estaba soñando, oque lle estaba a pasar era todo real.

Irea Torres Fontán 6ºB(CEIP Manuel Vidal Portela)

Hai moito tempo, nun lugar afas-tado da cidade, había un terreo con al-gunhas casas abandonadas. Máis alávíase un camión achegándose a unsedificios. Cando chegou, tivo que es-perar para que o deixaran pasar paralevar a comida aos nenos dun orfa-nato. Ao aparcar, o condutor do ca-mión baixou para falar coa encargadade asinar os papeis. A encargada falabacun neno novo que acababa de chegar

e estaba un pouco nervioso e tristeporque os seus pais morreran nun ac-cidente de coche. Ao neno encántanlleos paxaros, por iso un día subiu a unposte de alta tensión con tres paxarosao seu lado. Esa noite o neno tivo unsoño moi estraño, imaxinou a dous pa-xaros enormes sentados a un lado dacama. Nese intre lembrouse dos seuspais. De súpeto abriuse a ventá dungolpe; era a encargada coa súa roupa.Nese intre, o neno achegouse á ventáe a señora viu que tiña dúas ás enor-

mes de águia. O neno saíu voando, etodos e todas quedaron asombrados.Era incrible.

Alba Mira Barreira 6ºA(CEIP Manuel Vidal Portela)

Cando Ícaro estaba no baño e oseu pai viu que tiña algo nas costas,chamou correndo á súa muller. Des-pois de ver que só era un gran, foroncomer. Despois, Ícaro colleu un libro eempezou a ver cousas moi estrañas, xaque as imaxes non eran moi normais.El imaxinaba cousas raras. Logo foicoller un xeado e viu que o home queos vendía tiña raxos de polbo polascostas. Cando chegou á casa, viu queo pai transformárase nunha especiede paxaro e que se encontraba mal.Pensando que lle pasaba algo, dei-touse na cama e durmiu. Cando esper-tou era de noite e díxolle á nai sequería ver estrelas, subiron á azotea esentaron no banco. Volveu durmir e,cando espertou, viu que os pais erandous paxaros. Pensando que era unsoño, foi lavar a cara. Cando volveu

Nº 7 · MAIO 2015 · PÁX. 5

Ilustración de Federico Delicado do libro Ícaro de Kalandraka

dáns da vila puxéronse moi alegres aover que por fin Ícaro tiña unha gran fa-milia de paxaros cos que vivir no ceo.

Elisa Acuña 6ºA (CEIP Manuel Vidal Portela)

Había unha vez unha familia comacalquera outra, que espertara comatodos os días. Máis esta vez o pai tivoque asearse moito porque durmirapouco. Igual ca sempre, mentres co-mían, os pais e o seu fillo Ícaro charla-ban tranquilamente. Despois de comera nai deitouse un momento e, candoespertou, descubriu que se transformaranun estraño insecto pau. Mentres, o paifoi traballar no seu posto de xeados napraia. Cando volveu, deitouse unha horae transformouse nun ser similar a unpaxaro. Chegou a noite e Ícaro aíndanon volvera á casa, xa que estaba apasar o tempo co seu tío mariñeiro nopaseo marítimo. Cando foi para a casa,tiña tanto sono que se deitou sen veraos pais, que finalmente se converteranen paxaros xigantes, que miraban contristura o seu fillo durmir. Ao día se-guinte Ícaro ergueuse cedo para pasara mañá coa súa tía avoa na praia, senver aínda os seus pais. Como non con-seguira atopalos en todo o día, púxosea pasear e a pensar nas súas cousas. Xaentraba a noite, Ícaro non recordabaonde durmira, pero ao espertar tiña ásde anxo. Aquel día toda a xente e oscientíficos da cidade viron como aquelneno chamado Ícaro voaba cara ao ceo.

Marcos Asensi Goyanes 6ºB (CEIP Manuel Vidal Portela)

Nun lugar deserto, había unha casaabandonada e co vento caera unha ár-bore. Máis alá do terreo, ao lonxe,había unha residencia para menores.Desde alí víase un paxaro moi bonito.Cada vez entraban máis coches e os ra-paces asustábanse porque pensabanque ían entrar máis nenos que viñan demoitos países diferentes. Un bo díapola mañá un policía da rúa encontrouun neno que non tiña nin pai nin nai.Quedara orfo. Aos nenos non lles gus-taba estar alí, entón, un deles que eramoi listo, quixo escapar e conseguiuno.Colleu as súas cousas e foi directa-mente co vento. Onde ía o vento, ía el.Os paxaros ían na súa dirección, atachegar a un poste da luz onde intentousubir. Foi moi difícil pero conseguiuno,e cando estaba observando onde es-taba metido, uns paxaros foron ondaeles. Durmiu toda a noite, pero unpouco máis tarde entrou un aire fres-quiño. Eran os paxaros que estiverancon eles aquela mesma tarde, vestidose moi grandes. Pola mañá o neno es-pertou e sentía algo no lombo. Decidiuir xunto á enfermeira porque tiña unhaespecie de rabuñaduras. A médica nonsabía o que eran, parecían plumas. Polatarde, cando todos estaban reunidos, oneno púxose na ventá máis grande detodo o centro e quixo comezar a voar.Saíranlle plumas por todo o corpo. Acompañeira e os profesores quedaronimpresionados, e o neno marchou cosda súa especie.

Lía Ferreira Rosón 6ºA

(CEIP Manuel Vidal Portela)

A Illa movíase ao lonxe, de formacase imperceptible... O faro iluminaba omar no que destacaba unha siluetabranca coma a neve e grande comaunha illa. Era unha balea, pensou axente do barco ao ver uns xigantescosollos azuis coma o mar. Os mariñeirosizaron as velas e comezaron unha per-secución a gran velocidade polo mar entempestade. O barco era rápido, mais abalea era moito máis rápida e somer-xeuse nas profundidades mariñas. Dobarco saíu un pequeno bote para bus-cala. De súpeto, a balea branca emerxeue o vixía berrou asustado ao ver queabría a boca e devoraba o bote. Maispor un segundo sentiu pena ao ver osseus ollos expresivos de tristura. A baleasacudiu a súa xigantesca cola e foise,mentres o barco a seguía á mesma ve-locidade. A balea ía cansando a medidaque avanzaba, pero o barco non. Ela sóquería descansar. Pero o seu soño que-dou interrompido por unha forte dor nacola, despois nas costas e logo taménna cabeza. Xirouse e viu o barco, do quesaían afiados arpóns atados con cordasresistentes ata que xa non puido seguire quedou quieta. Os mariñeiros subironcon esforzo a balea ao barco e ela ima-xinou o que lle farían cando chegaraná terra: ataríana á area e comezarían atirarlle a graxa. A balea morreu nobarco, antes de chegar á terra. Dende oceo descansa por fin mentres recorda avida coas súas amigas. O faro ilumina omar, mais xa non hai baleas.

Brais Rodríguez Ogando 6ºB

A illa movíase ao lonxe de formacase imperceptible... Era xa de mañá eo faro iluminaba un pouquiño o mar.Leviatán, a balea, sucaba os mares me-tida nos seus pensamentos. Pensabaonde estarían as súas amigas, e mentresnadaba non se deu conta de que unbanco pasara polo seu lado. Un mari-ñeiro visualizouna mentres estaba noseu posto e asustouse coa idea de queos puidera comer. Leviatán estaba nasnubes, non se daba conta do que oco-rría ao seu arredor. Mentres estaba asoñar, os mariñeiros atacárona e atá-rona. Despois puxérona enriba do barcoe mentres estaba alí subida e lle daba abrisa da mañá, imaxinou que era unavión e que voaba cos paxaros. Candoacordou, asustouse ao ver onde estaba.Pensaba que estaba perdida, que en vezdos atúns en lata que tanto lle gusta-ban íase converter nunha balea enla-tada. Despois de varias horas, nunmomento no que os mariñeiros estabandistraídos, coas forzas que lle queda-ban, deu un salto e volveu ao mar. Asorpresa foi cando viu entre os peixesde cores as súas amigas.

Paula Ruibal Rosales 6ºB

A illa movíase ao lonxe, de formacase imperceptible... Nunha illa cun

faro vivía unha balea que lle metíamedo a todos os seus habitantes. Ungrupo de mariñeiros saíron a cazala,pero a balea apareceu diante deles etragounos. Mentres un vixiante voce-xaba, a balea pensaba en estar tran-quila sen que ninguén a molestara.Soñaba con estar no baño, cun mor-domo atendéndoa, pero capturárona esubírona ao barco. Xusto antes de mo-rrer sentíase triste porque tiña unha fe-rida moi grande e non quería acabarnunha lata de conservas. Ela queríaestar coas súas amigas as baleas enadar con elas. Pero a balea fora malana súa vida. Unha vez morta, todos oshabitantes da illa quedaron tranquilose o faro xa non volvería ver a ese mons-tro. O mar quedou tranquilo e os pes-cadores e mariñeiros puideron pescarsen preocupacións para sempre.

Diego González González 6ºA

A illa movíase ao lonxe de formacase imperceptible.... O faro iluminabao mar e tamén a unha balea que xo-gaba ao seu arredor. De súpeto, unbarco veleiro apareceu ao lonxe e abalea decidiu ir tras el. A balea levan-touse da auga e sacou a cabeza fóra.Case tirou a uns mariñeiros que íannunha barquiña. Abriu a boca e poucoa pouco foi arrastrando o bote caraadentro. A balea tiña soños, queríaestar tranquila e relaxada. De súpeto, abalea viuse atada cunhas cordas, peromoveuse con tanta forza que logrouceibarse. Saltou da auga e subiu aobarco para derribalo. Non se deu conta,pero tiña unha ferida. Nese momento

pensou que non quería acabar nunhalata de conservas como a maioría depeixes. De improviso, un grupo de ba-leas axudouna a recuperarse e marcha-ron moi lonxe. Pasou moito tempo... abalea xa non estaba, pero o faro da illaseguía guiando coa súa luz os barcosnun mar tranquilo.

Marta Graña Montes 6ºA

A illa movíase ao lonxe, de formacase imperceptible... pero ninguénsabía que era a illa... Chámome Alba eson unha balea. Había tormenta e obarco non paraba de cambalear. Ache-gáronse a min e o vixía avistoume. Unmariñeiro quixo matarme, pero non odeixei. Recordei a miña nai defunta, epensei que mellor sería que me levarana un hotel de cinco estrelas, pero atá-ronme e subíronme ao barco. Penseique me ían baleirar, pero non cría quefosen ser tan malos. Despois pensei quepodían meterme nunha lata de sardi-ñas! Pero recordei a miña ‘mándala’, re-cobrei forzas e ceibeime.

Alba Ruibal Filgueira 6ºB

A illa movíase ao lonxe de formacase imperceptible.... Preto da illa,había unha balea. Non tiña medo, es-taba moi tranquila e despistada. Unvixía que estaba berrando, levaba roupade augas e ía enriba dun mastro. Esesmariñeiros querían collela. A balea pa-recía non darse conta e non ía atacar.Estaba intentando imaxinar como seríaaínda máis grande e poder voar por ribados barcos. Sería mellor ca escapar! O

único que desexaba aquel animal erapoder descansar e que alguén fixeratodo o que ela desexara. Non quería sercazada nin envasada nunha lata coassúas amigas baleas. De súpeto, sen quese dese conta, un mariñeiro atrave-souna cun arpón e fíxolle un gran bu-rato. Ao final, a balea morreu. Aquelpobre animal foi asasinado polos mari-ñeiros igual ca outras baleas. Pasou otempo e o mar, co faro na illa, volveuestar tan tranquilo coma antes.

Fátima Ezzahra Ibrahimi 6ºA

A illa movíase ao lonxe, de formacase imperceptible... O faro apareceu desúpeto enriba da cabeza da balea. Apobriña afastábase pola presenza dunbarco. Os mariñeiros foron moi rápidose encontrárona. Alguén de súpeto be-rrou no mastro do barco. Como nontiña elección, a balea abriu a boca e osmariñeiros foron arrastrados. Pero neseintre a balea viu como un cachalote so-brevoaba o ceo enriba do barco e pen-sou que ela podería estar relaxadanunha bañeira con auga quente, en vezde estar no mar escapando dos mari-ñeiros. Mentres a balea pensaba, osmariñeiros atrapárona e amarráronacon cordas. Subirona ao barco e men-tres, a balea sentíase incomprendida esabía que acabaría nunha lata. Pero desúpeto espertou do seu soño e empe-zou a nadar coas demais baleas. Todoseguía igual, o faro iluminaba comasempre e o barco dos mariñeiros nave-gaba tranquilamente polo mar.

Ainhoa Ramos Martínez 6ºB

Ilustración de Ramón Trigo do libro Leviatán de Faktoría K de libros

Unha frase do “Leviatán” de Ramón Trigo é o punto de partida dende o que os rapaces e as rapazas do CEP Marcos da Portela,convertidos en audaces grumetes, fan o seu particular caderno de bitácora polos mares da imaxinación, perseguindo unhamítica balea.

O ronsel do enigmático Leviatán

Nº 7 · MAIO 2015 · PÁX. 6

«A illa movíase ao lonxe, de forma case imperceptible»

Como xurdiu ‘’Leviatán’’?Eu tiña unha historia na cabeza pero non sabíacomo contala; o que si tiña moi clariño eran asimaxes. Enton fixen todas as ilustracións e a partirdelas escribin a historia. Cando tiven o texto feito,racheino porque non valía (risas)... Era moito peorque os traballos que vos me lestes, que están moiben; así que volvín escribila. Despois presentei ahistoria ao Premio Lazarillo e gañei, pero ata che-gar á versión final que está no libro houbo dife-rentes cambios. Empecei a escribilo no 2008. Isonon quere dicir que tardara sete anos. Comeceinonunha tempada, logo parei, xurdiron outros pro-xectos… Este tipo de traballos creativos é convintedeixalos descansar e logo volver lelos. Nese pro-ceso de escribir, revisar e cambiar aquilo que nonme convencía, tardei sete anos.

Á parte de ilustrar contos e de escribir,es escultor e traballas en moitas disci-plinas da arte. Como combinas tantasfacetas?A vantaxe é que no meu traballo gústame todo oque fago: cómic, ilustración, pintura, escultura,animación… Así que por un lado é traballo e poroutro, pracer; é unha forma de vida. Todas esasfacetas mestúranse porque cando estou ilustrandoun libro tamén estou pintando un cadro, porquecada ilustración é un cadro. Ou ás veces as ilus-tracións sérvenme de bosquexo para facer unhaescultura… Todo o que fago vaise mesturandonunha “sopa ramoniana” (risas).

Cando empezaches a pintar e por que?Na escola estaba todo o día debuxando. O pri-meiro que comecei a debuxar foron cómics, peronon empecei a tomalo en serio ata os dezaseisanos. Aos dezaoito conseguín que eses cómics sepublicaran no Faro de Vigo e noutros sitios.

Por que che gusta ser pintor?Porque podo estar todo o día sucio e manchadode pintura! (risas). Eu son un tipo moi desorde-

nado, un desastre,un tipo caótico. Na

actividade artística,aínda que hai pintores

que son moi pulcros emoi ordenados, sempre

hai unha parte de caos.A min gústame

tanto ser pintor

como ser escultor, ilustrador, debuxante de cómicou mesmo escribir. É todo parte dunha mesmaloucura, e como estou un pouco tolo, todas estasactividades creativas atráenme.

Cal foi o teu primeiro libro? O meu primeiro libro importante foi “O pirata Patade Lata”, con Xosé Manuel González 'Oli'. Foi oprimeiro traballo profesional, que saíu ben e tivomoito éxito. A primeira edición foi do ano 1998.Aínda non nacerades vós!

Cal foi o libro ao que máis entusiasmolle puxeches?A todos lles poño entusiasmo, pero quizais aos queescribo eu mesmo póñolles un punto máis porqueson historias que quero contar eu e fágoas á miñamaneira. Cando un autor ou un editor me pide quelles ilustre un texto, trato de facer algo que en-caixe coa obra.

En que te inspiras para os teus relatos?Normalmente no que me pasa, ou no que me pa-saba cando tiña a vosa idade, porque son as cousasque a un lle quedan máis gravadas. Teño un contoque se titula “A caixa perfecta”, que é un diario detodos os accidentes que tiven dende os 6 aos 12anos. Non son moi alto, e cando tiña 6 anos poñían-nos en fila para entrar na clase. Como logo entra-bamos en tromba, un día saín disparado e dei defociños co encerado, rebotei e batín nunha cadeira.Esa historia cóntoa nese libro (risas). Cando tiña 5anos chamábanme “draculín” porque só tiña os

cairos. Deume por lanzarme co triciclo polas es-caleiras abaixo e quedei sen dentes (risas).

Por sorte, eran os dentes de leite e o pri-meiro que me saíron logo foron os cai-

ros, por iso me puxeron ese alcume.Desas anécdotas teño moitas, e

demasiadas cicatrices! Entodos os relatos que es-

cribo hai algo do quevivín.

En que te inspiraches para facer “Le-viatán”?Se vos fixades na miña obra -ilustración, pintura,escultura- veredes que son un namorado do mar.A balea non é exactamente unha balea. É un es-pírito que representa o mar, a natureza. A illa doprincipio tamén podía ser a balea. A balea taménvén do personaxe de Gulliver, aínda que non semenciona. A balea é un fantasma… Con ela querorepresentar todas estas cousas a un tempo: o queeu sinto polo mar, polos animais e a naturexa queos contén. Tiña na cabeza esas imaxes e delas saíueste libro.

Que sentimentos expresan os teus li-bros?Sobre todo, o que intento expresar é misterio. In-tento que o lector remate cunha pregunta, nonme gusta contalo todo. Sempre me gusta quequede unha pregunta no aire.

Que sentes cando os teus libros se ven-den por moitas cidades e que lle gustaná xente?Aínda que a un lle guste o seu traballo, para queno fas é para os lectores, e o feito de que lles gusteo teu traballo é un pracer. É o obxectivo final dunpintor, dun ilustrador: que os demáis gocen coatúa obra.

En que idiomas publicaches?En galego, castelán, portugués e inglés. En chinésaínda nada (risas).

Cal é o escritor e o pintor que máis chegustan?Na miña xuventude o meu escritor de cabeceiraera Edgar Allan Poe. Con 15 anos líao continua-mente. Tamén a Robert Louis Stevenson. E entreos pintores, Goya e Rembrandt! Velázquez taménme gusta moito.

Por cantos sitios viaxaches?Moitos, mais non tantos como quixera. Fun a Ale-maña, Francia, Bélxica, Portugal, Italia, pero non

saín de Europa. Mirade todo o que me queda por

percorrer! Por iso me gusta tamén o meu traballo:

porque os meus libros viaxaron máis ca min e

están en países que eu nunca pisei. Iso é unha ale-

gría; facer traballos que están na outra punta do

mundo. O último lugar onde editaron un libro ilus-

trado por min foi en Inglaterra; é un libro sobre

Van Gogh: “O pintor do sombreiro de malvas”, es-

crito por Marcos Calveiro.

Hai algún idioma que che gustaríaaprender para escribir novos libros?O que realmente me gustaría é escribir un libro

sen escribilo (exclamacións de asombro). E hai

moitos xa. Escribir un libro que contara unha his-

toria sen texto, só con imaxes. Un autor que me

gusta moito, que nos fixemos amigos en Berlín,

onde nos coñecemos, e que me regalou un debuxo

seu, é Shaun Tan. El ten unha obra titulada “Emi-

grantes”, con moitas páxinas e sen unha soa pa-

labra en todo o libro, pero conta unha historia

preciosa, do mellor que teño visto!

Adoitas levar un caderno contigo paradebuxar mentres viaxas?Para min debuxar é como un tic; sempro levo lapis

e caderno e ando a debuxar. Cando vou no tren,

mentres espero para comer...

Decepciónaste cando algunha ilustra-ción non ten sentido?Non, porque é parte do traballo. Se non ten sen-

tido para min, rómpoa e empezo de novo. Pode

que para alguén si o teña, pero eu teño que

guiarme polo meu criterio. Ao principio decepcio-

nábame un pouco, pero logo aprendín que é parte

do traballo e do proceso creativo que leva intrín-

seco cometer erros, equivocarse e volver comezar.

Esa é a maneira de mellorar.

Ramón Trigo | pintor e ilustrador.

ENTREVISTA

Nº 7 · MAIO 2015 · PÁX. 7

«Intento expresar misterio, que quede unha pregunta no aire»Artista polifacético, a súa creación máis recente titúlase “Leviatán”, galardoada co Premio Isaac Díaz Pardo de Ilustración 2014 eco Premio Lazarillo de Álbum Ilustrado 2012. Logo de achegarse á súa obra e darlle outros rumbos narrativos, os escolares do CEPMarcos da Portela mantiveron un divertido encontro co autor, cheo de complicidade, no que Ramón Trigo compartiu con elesanécdotas da súa infancia e interesantes reflexións sobre o proceso creativo.

Ramón Trigo con alumnos do CEP Marcos da Portela

Ilustración de Ramón Trigo do libro Leviatán de Faktoría K de libros

N º 7 • M A I O 2 0 1 5 • P Á X . 8

O CARTAFOL EN IMAXES

CEIP A CARBALLEIRA

CEIP A XUNQUEIRA II

CEIP ÁLVAREZ LIMESES

CEIP FROEBEL

CEIP MANUEL VIDAL PORTELA

CEIP DE MARCÓN

CEP MARCOS DA PORTELA

CEIP PARADA-CAMPAÑÓ

CEIP DE PONTESAMPAIO

CEIP SAN BIEITO DE LÉREZ

CEIP SANTO ANDRÉ DE XEVE

CEIP DE VILAVERDE-MOURENTE

“O manual do bo paseante” foi o libro de cabeceira dos escolaresnos dous obradoiros de escrita creativa nos que participaron: as ilustracións deRaimon Juventeny foron o punto de partida para imaxinaren como sería o día odía deste peculiar personaxe nas súas andanzas por Pontevedra.

Xornal escolar: A CARBALLEIRAWeb/blog: http://www.edu.xunta.es/centros/ceipacarballeira/

http://dinamizacioncarballeira.blogspot.com.es/CEIP ACARBALLEIRA

5º/6 ºcurso

A CARBALLEIRA

Gianni Rodari e Federico Delicado foron os autores que inspiraron ascreacións dos escolares. Uns exploraron o concepto do “binomio fantástico” doescritor italiano para logo, a partir dos seus textos, darlle forma de ideograma coaaxuda do ilustrador Pablo Otero. Outros puideron reconstruír a historia familiar de“Ícaro” a partir das imaxes deste libro do artista extremeño.

Web/blog: http://centros.edu.xunta.es/cepaxunqueiran2/

http://centros.edu.xunta.es/cepaxunqueiran2/biblioteca.blog/

http://centros.edu.xunta.es/cepaxunqueiran2/blog/

CEIP AXUNQUEIRA

6ºAcursoA XUNQUEIRA II

CEIP AXUNQUEIRA

5ºAcurso

Moito aprenderon e gozaron neste colexio. Primeiro,achegándose aos romances e aos cantares de cego para despois, crearcolectivamente e por grupos, un romance propio protagonizado por unhapíntega rabilonga. Tamén recibiron a visita do músico Paco Nogueiras,con quen cantaron e brincaron a ritmo de rap.

Xornal escolar: AS NOSAS LIDEIRASWeb/blog: http://www.edu.xunta.es/centros/ceipmarcon/

http://bibliomarcon.blogspot.com.es/

CEIPMARCÓN

5º e 6ºcursos

Fixándose na actitude e nos costumes do protagonista do “Manual do bo paseante”,o alumnado de 5º foi quen de argallar novas pautas para os aspirantes a practicar a nobre arte do paseo.Nas aulas de 6º suxeriron historias alternativas arredor de “Ícaro”.

Xornal escolar: FROEBELWeb/blog: http://www.edu.xunta.es/centros/ceipfroebel/

CEIPFROEBEL

5ºAcurso

Ata tres obradoiros distintos realizaron neste centro: relatos baseados nas ilustracións de “Ícaro”, nos animais en perigode extinción do libro “Quen falta?” e nun dos contos do clásico “O homiño vestido de gris”, recreando os soños de obxectos que nospasan desapercibidos.

Xornal escolar: ALBORADA DO LÉREZWeb/blog: http://www.edu.xunta.es/centros/ceipmanuelvidal/

http://bibliopiquin.blogspot.com/

VIDALPORTELA

CEIPPORTELA

5ºcurso

O clásico de Cortázar “Discurso do oso” deu pé a novas historias de animais nas aulas de 5ºcurso. En 6º experimentaron cos versos, creando romances colectivos a partir do libro de aventuras “Historiasde mestre raposo” e de feitos tanto imaxinarios como reais.

Xornal escolar: ALBORADAWeb/blog: www.edu.xunta.es/centros/alvarezlimeses/

ÁLVAREZ LIMESESCEIP

ÁLVAREZLIMESES

5º Bcurso

N º 7 • M A I O 2 0 1 5 • P Á X . 9

CEPMARCOS

DA PORTELA

6ºBcurso

O artista Ramón Trigo visitou os escolares de 6º que leran “Leviatán” e crearan historiasbaseadas nas súas ilustracións. O autor explicoulles as claves deste libro e outros aspectos do seu traballo.Os seus compañeiros de 5º tamén tiveron a natureza como fío condutor das propostas literarias que atoparonnas páxinas de “Quen falta?”.

Xornal escolar: PINGASWeb/blog: http://www.edu.xunta.es/centros/cepmarcosportela/

http://marcospbiblioteca.blogspot.com.es/http://marcosportela5a.blogspot.com.es/

CEPMARCOS

DA PORTELA

5ºCcurso

CEPMARCOS

DA PORTELA

5ºBcurso PORTELA

Moi divertidos foron os obradoiros realizados nesta escola, arredor dos relatos de “28 historias pararir”, de Ursula Wölfel. Cos títulos dos contos elaboraron máis historias para seguir rindo, ademais dediscorrer outros títulos disparatados que intercambiaron para seguir dándolle voltas ao maxín.

Xornal escolar: ALOUMIÑOSWeb/blog: http://www.edu.xunta.es/centros/ceippontesampaio/

CEIPPONTESAMPAIO

5 º/6ºcurso

Nos camiños do lugar de Fontáns suceden cousas tan interesantes que oobradoiro literario dedicouse a narralas con forma de romance, traballando en grupo. Ecomo bos anfitrións, elaboraron un “Manual do bo paseante” ambientado na parroquiade Xeve, onde tamén hai fermosos sendeiros para andar.

Xornal escolar: O SOL DA MIÑOTEIRA, BOLETÍN TROULADAS Web/blog: http://www.edu.xunta.es/centros/ceipsantoandredexeve/

SANTO ANDRÉ

CEIPSANTO ANDRÉ

5º/6ºcurso

“O homiño vestido de gris” foi a fonte de inspiración dosescolares de 5º, que escolleron personaxes orixinais para vestilos cos seuscolores preferidos. Na aula de 6º cambiaron o vestiario polo “Bestiario” deStéphane Poulin, para achegarse dende un punto de vista creativo á faunaque habita nas páxinas deste libro de arte.

Xornal escolar: ANUARIO

Web/blog: http://www.edu.xunta.es/centros/ceipdevilaverde/http://www.mascotilandiavilaverde.blogspot.com.es/

VILAVERDECEIP

VILAVERDE

5ºcurso

CEIPVILAVERDE

6ºcurso

Para facer romances, primeiro cómpre coñecer este xénero poético, partindo de obrascomo “Historias de Mestre Raposo”. Se ademais conseguen poñerlle música tradicional e, por riba,reciben a visita dun músico como Paco Nogueiras, que os anima a cantar tamén cunha melodíamoderna, a actividade convértese nunha experiencia inesquecible.

Xornal escolar: BARRIGA VERDEWeb/blog: http://www.edu.xunta.es/centros/ceipsanbenitodelerez/

http://www.blogoteca.com/ceiplerez/

SAN BIEITO

CEIPSAN BIEITO

6ºcurso

“O paraugas amarelo”, de Joel Franz Rosell e Giulia Frances, centrou oexercicio literario realizado polos rapaces e rapazas, que primeiro fixeron unha lecturadas ilustracións para despois recrear a procedencia, as circunstancias e o final quelle agardaba a este utensilio diferenciado doutros pola súa cor.

Web/blog: http://www.edu.xunta.es/centros/ceipparadacampano/

http://www.blogoteca.com/recanto_infantil/index.php

http://rufiteca.blogspot.com.es/

CAMPAÑÓ

CEIPCAMPAÑÓ

5º/6 ºcurso

Gran reto literario o que superaron os escolares do CEIP Vilaverde-Mourente ao repasar as pinturas de Stéphane Poulin naspáxinas de “Bestiario”. Os seus protagonistas son animais moi especiais, que trascenden o plano da realidade. As súas histo-rias non son menos extraordinarias, son un exercicio de malabarismo literario; unha inmersión no mundo do surrealismo.

As misteriosas criaturas que habitan no Bestiario

Nº 7 · MAIO 2015 · PÁX. 10

O PAXARO PALLASO

No Circo do Sol a actuación máis fa-mosa é a do paxaro Feliciano, que íavestido moi gracioso e facía acrobacias,ata que un día, caeu. Levárono ao ve-terinario. A xente estaba enfadada por-que viña só para ver a súa actuación. Osauxiliares do veterinario dixéronlle aosencargados do circo que Feliciano nonvolvería ser o mesmo porque romperaunha pata e perdera a voz. O xefe docirco decidiu roubar a Feliciano para se-guir gañando diñeiro aínda que tiveralesións porque pensaba que non eranada grave. Á tarde seguinte, durante aactuación de Feliciano, que era a últimaporque era a mellor, na parte na quecontaba chistes, como non tiña voz,non podía facer rir á xente. Entón oxefe decidiu pasar á segunda parte daactuación, a das acrobacias, pero comotiña unha pata rota, volveu caer. Os quetraballaban no circo pensaban que foraunha ruína. Pero a xente estaba alegrede ver a Feliciano. O paxaro Feliciano,que aprendera a voar, escapou do circoe volveu coa súa familia.

Anxo Braña Piay 6ºA

(CEIP Vilaverde-Mourente)

VITORIA

Érase unha vez unha pomba dasmáis parisinas do mundo, que semprequixera formar parte dunha obra mes-tra, formarse, fundirse cunha estrela,como unha escultura de Miguel Anxo,ou simplemente cun cadro do magní-fico Da Vinci. O seu desexo era tan

grande que un día nun dos impulsospletóricos por formar parte da arte, saíudisparada e foi directamente ao Museodo Louvre. Nel encontrouse con moitasobras, pero ningunha lle traía bos pre-sentimentos e pensou:

-Por que non xuntar o voar coa arte?E mentres subía viu o seu destino, a

Vitoria Alada de Samotracia. Durante asúa estadía na estatua botárona variasveces, pero a pomba seguiuno inten-tando ata que a xente do museo a tra-tou coma unha da familia e os visitantesmáis habituais non deixaron que se fora.Así, non poden dicir que a deusa Vitorianon ten cara. A pomba fíxose tan fa-mosa e saíu en tantos xornais que osviaxeiros ían para vela.

Alberto García Tomé 6ºB

(CEIP Vilaverde-Mourente)

MAMIFERO MARIÑADO

Na casa de Carmela, a veciña docuarto, xustamente no andar de abaixoá dereita, mirando dende a porta, es-taba a cociña, onde Carmela preparabatodo tipo de pratos. Un día cociñouunha xoaniña con mollo de caramelo,outro, elefante á galega... Un día foicomprar ao supermercado e encontrouunha lata de conserva con baleas, entóndecidiu compralas xa que entre todos ospratos que cociñaba, ese non estaba.Cando chegou á casa pensou en facelas,entón abriu a lata e... saltou de súpetounha balea! Aínda estaba viva e dixo:

-Ola, bos días, como se chama? Euchámome, Xoana.

-Ola- dixo Carmela moi sorprendida–chámome Carmela.

Ao pouco fixéronse amigas, ían aosupermercado xuntas, ao parque, ápraia... pero nunca comían peixe (xaque Xoana era un peixe, ou mellor dito,un mamífero, pero xa me entendes!)

Pouco a pouco Xoana quixo coñecero mundo, pero non só ata o centro co-mercial. Quixo recorrelo. Cando llo co-mentou a Carmela, quedou abraiada.

-Ti estás tola ou que? Como vai irunha balea pola cidade? E máis, perco-rrer o mundo!

-Xa o sei, xa o sei... tiña pensado irpolo mar, xa que é o meu lugar natal.

Carmela pensouno e pensouno, peroao final chegou á conclusión de que lleviría ben ir ao mar. Preparoulle unhaempanada de lacón con grelos e unhagran tortilla de patacas con pementos.Ao despedírense, pensou se volvería veralgún día a Carmela, que se converterana súa mellor amiga, pero en realidadesabía que non, porque volver sería moidifícil despois de ver o grande e preciosomundo que lle quedaba por descubrir.

Clara Piñeiro Rodríguez 6ºC

(CEIP Vilaverde-Mourente)

PEDIGRÍ

Un día, os cans Pipo e Pepo mirabancomo os seus donos facían de cans. Osdonos, Dani e Laura, estaban preocupa-dos porque os seus cans só comían co-mida refinada, como filetes empanadosou foie-grass de pato en vez de comidade cans. Os veciños miraban para o seuxardín e pensaban que estaban tolos.Pipo e Pepo fixeron o mesmo que elese comezaron a ulirse o traseiro. Osdonos erguéronse e agasalláronos cunsmimos, pero Pipo e Pepo, ao velos er-guerse, erguéronse eles tamén. Dani eLaura suspiraron e volveron para a casa.Volveran errar outra vez ao intentarconseguir que os seus cans foran comotodos os demais.

Jairo Abilleira Varela 6ºA

(CEIP Vilaverde-Mourente)

VARIACIÓNS SOBRE UN AIRE DE FAMILIA

Había unha vez, nun día encapotadode inverno, un caracol que paseabatriste polas grises beirarrúas e que dese-xaba ter unha familia. Todos os días víacaracois coma el, pero ninguén era oseu parente. Despois de buscar pola ci-dade enteira, entrou no único sitio ondenon buscara: o teatro da cidade. Espe-rou en fronte da porta a que alguén en-trase para poder coarse dentro, e candoo conseguiu, viu un monte de xente no

centro do escenario tocando instrumen-tos, e na punta dun deles, distinguiuunha cousa que se parecía moitísimo ael. Apurou todo o que puido polo co-rredor, pero cando xa ía pola metade,acabou a función. Unha nena que tiñaun violín levouno para a súa casa. Alísubiu polo violín, pero deuse conta deque non era de verdade. Á fin xa tiñaunha familia.

Sofía Neira Cibeira

(CEIP Vilaverde-Mourente 6ºB)

EXCESO DE VELOCIDADE

Cada ano, na cidade de Caraconelocelebrábase unha gran carreira de cara-cois. A pista na que se disputaba eramoi perigosa. Tiña grandes curvas etamén grandes obstáculos. Só os cara-cois máis rápidos se atrevían a partici-par. O premio que lle daban ao gañadoreran moitos, moitos mollos de verzas.Un día, un caracoliño moi pobre decidiuparticipar. Cando chegou o día, o cara-coliño saíu disparado. Ía de primeiro!Cando por fin ía cruzar a meta, un ca-racol empurrouno e caeu ao precipicio.Abriu os ollos e... estaba nunha horta!Alí había verzas cantas puidera desexar.Por fin podería descansar.

Alba Piñeiro Justo 6ºC

(CEIP Vilaverde-Mourente)

CAMERINO

No café-teatro dos Estados Unidos deAmérica, unha noite, un elefante estabaa prepararse nun camerino para a súagran actuación e tiña que acabar de

arranxarse rápido. Só quedaban cincominutos para empezar. Empezou a ac-tuación e o seu preparador deulle áni-mos. Díxolle que como non o fixeraben, ao rematar a actuación ía darlleunhas cantas cousas. O preparador foisentar aos chanzos xunto cos demaisespectadores. O elefante tiña variostrucos. Un deles era coller a pelota coatrompa, soprar e que saíra voando.Outro era ir en bicicleta pola cordafrouxa. Cando rematou a actuación, opreparador díxolle que o fixera ben. Asío elefante non tivo que soportalo ri-fándolle. Ao revés, deulle os parabéns.

Ainhoa Chamadoira Diz 6ºA(CEIP Vilaverde-Mourente)

SOPA CAZADORA

Érase unha vez un cazador nunhadimensión alternativa que tiña unhacarabina con mira telescópica. Paravolver á casa tiña que cazar tres patossopeiros no lago da sopa de chourizo.Pero era un camiño moi perigoso, tiñaque pasar polo bosque dos garfostraizoeiros. Por arte de maxia apare-ceu no lago. Cargou a carabina, vi-sualizou os patos, espirrou, disparousen querer e dun tiro deulle aos trespatos. Volveu a casa pero acordouseda razón de marcharse...

José Omil Santos 6ºB(CEIP Vilaverde-Mourente)

LECCIÓN DE HUMILDADE I

Nas montañas de Takyous habíaunha cabra un tanto especial. Vivíanunha casa coma as persoas, durmíanunha camiña, almorzaba café e asúa paixón era a arte. Encantáballedebuxar, pero o que esta cabra tiñade malo era a súa agresividade: nonsoportaba os turistas que invadían assúas terras. Sempre que alguén inten-taba escalar a montaña, ela facíalle avida imposible, roubándolle cousas,molestándoo, e mesmo algunhasveces, atacándoo. Un día, un homenovo decidiu escalar a montaña. Acabra, nada máis sabelo, baixou polaladeira e vixiou o home tratando deque non a vise. O home comezou aviaxe. A cabra enganábao facéndolle

crer que xa estaba na cima, utilizandoun dos seus debuxos. Outras vecespintaba a neve de cores para que ohome pensara que estaba tolo... Pa-saron os días e o home non se dabapor vencido. A cabra, xa farta, nonsabía que máis facer para impedir quechegase á cima. Días despois tivounha idea, decidiu subir saltando ataa cima e tirarlle pedras. A cabra puxoa idea súa en práctica e lanzoulle aspedras máis grandes que vira. Candoas tirou comezou a rir e a bailar, pen-sando que gañara por fin ao escala-dor. Pero o home asomouse e viu acima. A cabra, enfadada, escondeuseentre a neve, o home cravou unhabandeira dos EUA e deu así a viaxepor rematada. Baixou a montaña edesapareceu. A cabra saíu do seu es-condedoiro e díxose a si mesma: -Istonon pode quedar así.- E pegoulleunha mordedela á bandeira comomostra de que odiaba os turistas.

Santiago Boiero Barsce 6ºA(CEIP Vilaverde-Mourente)

PORCO DE MAR

Este porco dende pequeno queríaser mariñeiro. Acabou a escola e con-verteuse en navegante. Tivo aventu-ras, como aquela na que escapoudunha balea, ou na que unha quenllalle papou unha perna. De aí o seumalnome, “Porco de mar”. Ía pormares perigosos en busca de alimen-tos doutros países. Chegou a Américae viu unha porquiña da que rapida-mente se namorou e se fixo noivo.Preguntoulle se quería ir con el, perotiña que coidar da súa nai enferma.Un día antes de marchar foron comera un restaurante moi fino por ondepasaba unha vella gordecha cunhasbolsas cheas de carne de porco. En-trou, e cando o porco foi pagar, avella colleu a moza do porco e le-vouna para a súa casa. Mentres a vellaamarraba á porquiña, “Porco de mar”entraba na casa. A vella marchou paraa cociña a quentar os fogóns. El sol-tou a súa noiva. A anciá colleu o noso“lobo de mar” e deixou escapar a por-quiña. Tombouno nun banco e ta-tuouno para preparar a carne, peronese momento... entrou a policía, sol-tou a “Porco de mar” e meteron nacadea á vella. Por que? Porque candoa porquiña fuxiu, chamou os axentes.Ao día seguinte el marchou e nuncavolveu vela. Agora, “Porco de mar”navega só polos sete mares. Aíndaque vaia só nunca olvida o seu amor,xa que ten as marcas da súa aventura,as súas tatuaxes.

Nerea Porto Dopazo 6ºC

(CEIP Vilaverde-Mourente)

Nº 7 · MAIO 2015 · PÁX. 11

Unha cidade tristeira, unha fábrica lúgubre e un elemento lu-minoso entre a grisalla. Son os ingredientes cos que o alum-nado do CEIP Parada-Campañó artellou textos baseados nasilustracións de Giulia Frances para “O paraugas amarelo”, deJoel Franz Rosell. Do visual ao literario, con trasfondo circense.

Os avatares dun paraugas único

Nunha fábrica afastada descubrironun paraugas amarelo coma o sol e deci-diron ensinarllo ao xefe, que lle pareceuxenial vendelo. Enviouno no camión dereparto, que o levou á tenda máis im-portante da cidade. Cando o vendedoro encontrou, encantoulle o novo parau-gas. Dez minutos despois entrou unhamuller que o mercou porque era o quenecesitaba, xa que traballaba nun circochamado Colorín Diverti. Empezou o es-pectáculo e cando saíu e abriu o parau-gas, todo o mundo recibiu cores edeixaron de estar tristes e apagados.

Adrián Torres Nieto

Había unha vez unha cidade moitriste. A xente usaba paraugas negros,como a tristura dos seus habitantes. Nacidade había unha fábrica de paraugascerca do río. Un día, despois de que otimbre marcara o inicio da xornada la-boral, os traballadores da primeiraquenda descubriron un erro na cadeade produción. Un dos paraugas fabrica-dos a noite anterior saíra de cor amarelae os traballadores avisaron o xefe.Cando viu o paraugas amarelo púxosefeito unha furia, pero mandouno igual-mente cunha funda negra para que odependente non notase nada. Pero odependente quitou a funda, viu que oparaugas era amarelo e púxoo igual-mente no escaparate. A xente que pa-saba ignoraba o paraugas amareloporque lles parecía raro que non fosenegro. Un día, un pallaso entrou natenda, fixouse no paraugas amarelo epreguntoulle ao dependente se poderíalevalo. O pallaso actuaba no circo queviña á cidade. Á hora da función saíronequilibristas e malabaristas. O pallasopúxose enriba dun deles e empezou adar voltas sobre a súa cabeza co parau-gas amarelo.

Pablo Pérez Gómez

Érase unha vez un paraugas amarelodiferente aos demais. Todos eran ne-gros, pero el era amarelo. O xefe da fá-brica observaba os paraugas, ata que sedecatou de que había un amarelo enfa-dándose. Antes de levalos á tenda paravendelos pasaban por unha má-quina que os limpaba. Pa-saron os días e ocamión do re-parto chegouao centrocomer-cial.

Un home que revisaba os paraugas,ao ver o amarelo, meteuno nunhafunda negra. Pero o comprador decep-cionouse cando o viu e deixouno a ven-der no escaparate. Un home loirodecidiu mercalo e levalo ao circo ondeo paraugas gozou cos pallasos e que-dou alí para sempre. A partir dese díatoda a xente do mundo acudía ao circo,para ver aquel paraugas amarelo.

David Pereiro Sertal

Toda a xente tiña paraugas brancosou negros, pero ningún de cor, porqueos paraugas son só para a choiva.Nunha fábrica de paraugas negros osempregados encontraron un de coramarela. A máquina de facer paraugasestragárase e o técnico que a arranxabadeulle á panca amarela para ver se fun-cionaba ben. Así foi como aparecera. Oencargado mandouno na furgoneta dereparto, desprezado. Acabou no centrocomercial, nunha tenda onde o puxeronnun escaparate. Un señor con barbarubia mercouno e levouno ao circoonde foi útil para facer cousas.

Paula F. V.

Había unha vez unha cidade cha-mada Paranegro. Chovía moito e axente vestía de negro. Un día, na fábricade paraugas, os traballadores atoparonun paraugas distinto. Era amarelo.Entón, avisaron o xefe, que empezou aberrarlles. Eles axiña o apartaron paraun lado e puxéronlle unha funda negrapara disimular. O paraugas ía no vehí-culo de reparto, moi triste porque osoutros estaban a criticalo continua-mente. Chegaron á tenda e o señormirou moi raro aquel paraugas. Quitou-lle a funda que levaba e sorprendeusemoito. Como lle parecía moi orixinal,púxoo no escaparate e ao día seguinteo xefe do circo Escanlandia mercounoe levouno todo alegre. O domingo, odía da función, o paraugas xa estabamoi contento porque no circo habíatanto amarelo que se sentía moi ben. Aactuación saiulle de marabilla.

Laura Corredoira García

Ilustración de Giulia Frances Campolmi do libro O paraugas amarelo de Kalandraka

A HISTORIA DO PORCO QUE QUERÍA CHAMARSE ROSA

Este porco vivía nunha aldeamoi pequena. Os demais

porcos aconsellábanlleoutros nomes: Manolo,Ramón, Patricio. Peroel queríase chamarRosa porque encai-xáballe ben coa súapel. Cando ían em-pezar a chamaloRosa... zas! Caeu

nunha poza de lama.Desde ese instante

chamáronlle Marrón.Pero isto non ía quedar así

porque cando estaba be-bendo tropezou e caeu na pía, e

outra vez Rosa. De alí a un intre foroncomer herba e... pumba! Outro porco empurrouno emanchouse de verde. Dende entón non o chamaronRosa, nin Marrón, nin Verde. Chamárono Multicor.

Ígor Pérez Barreiro

(CEIP de Pontesampaio 5º e 6º)

A HISTORIA DO RATO NA TENDA

Vivo nunha tenda de queixos. Era o ratomáis feliz do mundo! Aínda que nono creades, son moi amigo do gato.Todo era felicidade na miñavida, non podía vivir nun sitiomellor. Ata que un día apa-receu un ordenador natenda. Todos falaban delmoi ben, todos menos eu.Souben que tiña un rato!-Oh! Non! Outro rato natenda! Non o podía crer. Eu vixiaba o aparato peronon conseguía ver o rato.Espereino día e noite. Ondeestaría? Estaba tan preocupadoque fun falar co gato. El botousea rir sen parar:-Tranquilo, non é un rato coma ti, é unbotón que se chama así...

Cecilia Agulla Ríos

(CEIP de Pontesampaio 5º e 6º)

A HISTORIA DA PEQUENA FOCA

Vivía nun zoolóxico de Galicia, coas demais focas. Oshumanos sempre querían que aprenderamos cousasnovas, como xogar coa pelota, pasar por arcos. Peroen especial que xogaramos á pelota, sempre á pelota,sempre, sempre, sempre. Eu xa estaba moi pero quemoi aburrida dese xogo, pero as miñas amigas non. Aelas encantáballes. Eu quería xogar ao pádel coasmiñas amigas, pero non me deixabanporque era unha pequena foca. Undía, cando nos botaban peixespara comer, collín dous que meservirían de raquetas, pero...faltábame a pelota! Por sorte

a un dos humanos que nos coidaban caeulle unhabola de papel. Era perfecta! Collina, deille un peixe ámiña amiga Froqui e xogamos. Xa conseguira o meusoño, pero decateime de que non me gustaba tantocomo pensaba, así que volvín xogar coa pelota. A minnon me gustou o pádel, pero a Froqui encantoulle, eiso que me dicía que era moi aburrido.

Marta Alonso Montoto

(CEIP de Pontesampaio 5º e 6º)

A HISTORIA DO PAPAGAIO

Érase unha vez un papagaio quenon sabía emitir un son. Todosrían del agás o reiseñor, quecada día lle ensinaba a falar.Viñan expertos, pero nonaprendía. Todos dicían quelle faltaban as cordas vogais.Foi onda o moucho, o mes-tre da selva. Tampouco foiquen de aprenderlle a falar.Uns meses despois o papagaiomedrou e foi quen de empezara falar. Todos quedaron abraia-dos.-Xa sei porque non falaba, estaba afó-nico.A selva alucinou e todos xogaron felices, excepto opapagaio que falaba, falaba e non calaba.

Noemí Bouzón Otero

(CEIP de Pontesampaio 5º e 6º)

A HISTORIA DA MULLER QUE SEMPRE ESTÁ PENSANDO

Nunha vila moi pequena vivía unhamuller que sempre estaba pensando.Un día paseou co seu can:-Por que teño que pasear este can?A nai contestoulle:-Home, se non o queres pasear non o

pasees, pero a mexadiña que faga nacasa límpaa ti.

Entón volveron á casa para deixar o can eir ao supermercado.

-Mamá, por que temos que ir ao supermercado?-Para comer, almorzar, merendar, cear e darlle potitosá túa irmá pequena.Volveron á casa e a rapaza fíxose outra pregunta:-Por que me fago tantas preguntas?E a irmá, que estaba ao lado, contestoulle:-Porque, porque... ti es unha preguntona. Admíteo.-Mmmm... pensareino un pouco no meu cuarto.

Raquel Castellano Fernández

(CEIP de Pontesampaio 5º e 6º)

A HISTORIA DO NARIZ DE FLORES

Había unha vez unha nena que tiña un nariz unpouco raro. -Que mal! Desexaría ter un nariz mellor- dixo a nena

enfadada.Por alí apareceu unha fada, entrou pola ventá

e dixo.-Ola, son a fada, queres ter un nariz me-

llor?A nena, contenta empezou a sorrir e a

brincar de ledicia. -Desexo ter un nariz bo-nito coma unha flor.A fada formulou mal odesexo e...-Fada, que fixeches!Sáenme flores polo nariz.

Ainoa Gándara Casal

(CEIP de Pontesampaio 5º e 6º)

O BURRO LISTO

Hai moito tempo nunha granxa, había unburro que facía todos os traballos, peroo porco e o galo rían del porque ca-rrexaba a leña e as pedras. Chegou undía no que o amo dixo:-Hai que matar o galo, xa está re-gordecho e hai que comelo.Entón un día, boom! Mataron ogalo e foi para o conxelador. Ecando chegou San Martiño, o porco.

E así foi como o burro sobreviviu.Luís da Cruz Sabajanes

(CEIP de Pontesampaio 5º e 6º)

A HISTORIA DOS HIPOPÓTAMOS

Había unha vez uns hipopótamos moi finos, non comaos demais. Non querían facer as porcalladas que facíanos seus amigos, que lles dicían:-Pero que vos pasa, sodes hipopótamos? Os hipopó-tamos fan estas cousas. -A vós non vos dá noxo metervos nesa cousa marrón,noxenta e cheirenta.Os demais hipopótamos quedaron calados e logo di-xeron:-Pois se non queredes, non veñades.Os hipopótamos quedaron felices, metéronse nunhabañeira con moita escuma e bañáronse toda a tarde.Tampouco querían comer coma os demais, coma bes-tas, senón con pratos, cubertos e pano. As persoassouberon moi pronto daquela nova e levaron os hipo-pótamos ao zoo, pero metéronos non nunha fraga,senón nun hotel de cinco estrelas.

Rosa Alonso Gómez

(CEIP de Pontesampaio 5º e 6º)

Nº 7 · MAIO 2015 · PÁX. 12

A poucas semanas do primeiro cabodano de Ursula Wölfel, os escolares do CEIP de Pontesampaio homena-xearon a escritora alemá recreando os relatos dun dos seus libros máis coñecidos e aplaudidos: “28 histo-rias para rir”, que forma parte dunha triloxía baseada no ‘nonsense’, xunto con “27 historias para tomara sopa” e “29 historias disparatadas”. Títulos nos que o humor revélase como ferramenta literaria.

O enxeño e o humor como ferramentas literariasIlustracións de João Vaz de Carvalho do libro 28 historias para rirde Kalandraka

Son o elefante dos libros da escola.Estou nos libros de galego, de castelán,de matemáticas... sempre que os nenosabren os libros, saio para xogar. Eles cón-tanme as súas penas, eu escóitoos falar.Eu quixera estudar coma eles e elesxogar coma min. Gústame facer trasna-das cando os mestres non están. Lávomenos libros de música; primeiro co rabo,logo coa trompa e por último, coas ore-llas. Mentres, os libros póñense a cantarbaladas de amor sen final. Vou ás reu-nións de mestres, vexo as notas, como secomportan os nenos... Cando acaban asreunións vou xogar cos números: co un,co nove, co once, co trece... Cando acabao día vou durmir. Os libros arrólanme ecántanme. Gústame a miña vida.

Marta Buceta Montero 5ºA(CEIP Alvarez Limeses)

Eu son o cabalo dos andeis da biblio-teca. Polo día ando observando a xentecomo le os libros, como os leva presta-dos; e polas noites saio alegre a ler li-bros sobre cabalos e outros animais. Ásveces polo día rincho e a xente asústasee quéixase ao bibliotecario. Ás veces or-deno os libros mentres paseo feliz polosestantes. Polas mañás moi cedo vexosaír as raiolas de sol que me dan nacara. Aínda que non o pareza son moisabio, porque leo libros sen parar.Tamén recollo cousas que esquece axente. Sempre son feliz.

Ángela Rivas Romero 5ºB(CEIP Alvarez Limeses)

Eu son o oso que crea as folerpas. Vousaltando de nube en nube, regándoascon auga. Sempre quedo a ver comocaen as folerpas, levadas pola brisa, sua-ves e lixeiras. Vou de casa en casa cu-brindo os tellados de neve. Ás vecesfago bonecos nos xardíns. En Nadal osnenos e as nenas regálanme globos e euagradézollo construíndo castelos. En finde ano gústame asomarme ás ventás ever como as familias rin con moita ale-gría. Un día un neno chamado Gabrielconvidoume á súa casa e os seus paisdéronme un fogar para vivir como sefose da familia. No verán vou á praiacon eles a tomar o sol. Xa era horadunhas vacacións!Andrea Alvite Costa e Pablo López Fontenla 5º

(CEIP San Bieito de Lérez)

Eu son o tigre dos ascensores. Candoteño fame, o ascensor ruxe. Moitasveces espirro e fago que lle caian cousasá xente. Outras, estou despistado pen-sando en cousas miñas, o ascensor pasade longo e non para cando o chaman.Cando non hai ninguén subo ata o te-llado a ver as estrelas, ou baixo ao sotoa descansar, a limpar o lixo. A xente tenmedo dos garaxes, porque sente comose houbese alguén á espreita.

Carla Tilve Fontán 6º(CEIP San Bieito de Lérez)

Son a formiga que vive nas canles dohotel. Todos os días percorro o hotelpara ver os hóspedes. Cando é de noitevou xunta os nenos que teñen pesade-

los e fágolles cóxegas para que se tran-quilicen: primeiro no pescozo, logo nosbrazos, despois polo corpo. Iso faimesentir moi ben porque gústame ver axente feliz. Ás veces escoito as voces dasparellas discutindo, cando os seus fillosestán diante, e iso faime sentir moi mal.Como se deben sentir todos se é moitomellor vivir nas canles? Deben sentirsesós, doídos, apenados.

Sara Castro López 5ºA(CEIP Alvarez Limeses)

Eu son o galo divertido que vive noconcello. Vivo no tellado, vixío os polí-ticos, camuflado detrás da parede. Polatarde vou polas tubaxes de piso en piso.As persoas quéixanse ao garda de segu-ridade. Subo ata a sala de plenos equedo alucinado de como discuten.Pola noite baixo ao garaxe para podermover un pouco as patas. Cando vén ogarda agóchome detrás dun coche paraque non me vexa. Despois volvo ao te-llado para contemplar as estrelas. Noverán quedo dentro dos condutos deventilación. No inverno collo o puro decalquera político e quéntome. Pola pri-mavera vou ao xardín, collo unhas florese póñoas enriba da mesa do vixiante.No outono estou na cámara de armas.

Iago Sanjorge Gonzalo 5ºB(CEIP Alvarez Limeses)

Eu son a gaivota protectora do par-que. Cando os nenos fan unha ferida,cúroa coas miñas plumas. Cando unneno vai caer, recólloo voando e déixoocoa nai, que mo agradece moito. Polanoite penso que me aprecian, por salvaros nenos e xogar con eles. Voo ao ceo,contemplo as estrelas e as galaxias, epenso: se puidera estar aí! Todos os díasé o mesmo ata fin de ano, cando medan comida e abrigos. Nas mañás defrío poño os abrigos que quedan esque-cidos e prepárome para a xornada.Cando ninguén vén ao parque sentosoa, pero ao día seguinte xogan máiscomigo. Non sei que pasaría se non vi-ñeran. Adoro os nenos!

Diego García da Costa e Antonella Tourón Giménez 5º

(CEIP San Bieito de Lérez)

Eu son a tartaruga dos mobles dascasas. Son moi alegre e ás veces róubo-lle libros a Xosé, o do cuarto. Doullesustos a Xoán, o neno do sexto. Candose apagan as luces, xogo nos ordenado-res pola noite; tamén durmo nos mo-bles da cociña. Custa chegar desde osalón ata a cociña sen que me vexan.Cando os nenos están a lavar os dentes,subo enriba do espello, abro os estantese métolles un susto. Eles pensan que haipantasmas. Cando me apetece vou áhamburguesería e póñome nos moblesda cociña. Cociñan, eu como, e teñenque volver cociñar.

Pedro García López 5ºB(CEIP Alvarez Limeses)

Nº 7 · MAIO 2015 · PÁX. 13

ROMANCES

- I -Vouvos contar unha historia

que nunca fora contada,nunha noitiña de inverno

algo moi malo pasara,o conserxe non viu nadapero alí el non estaba.

- II -Un ladrón forzou a portaentrou nas aulas e salas,roubou os ordenadorese apagou as cámaras.Quedou todo baleiroe a xente asustada.

- III -Todos ao cole chegaron,levantaron as persianas,

o noso amigo Álvarodo roubo se decata.Avisou a directora

das cousas que faltaban.

- IV -A Álvaro pedíronlle

que á policía chamara.A policía chegou

nesa mañanciña rara.Un por un foron preguntando

para que todos falaran.

- V -A Álvaro levarona unha escura sala

e no medio da conversaas luces se apagaban,e o cabo e o sarxento

non puideron facer nada.

- VI -Ninguén descubriu a Álvaroe riu moito, a gargalladas,

e quedou moi contentopara sempre na súa casa.

(CEIP Álvarez Limeses, 6ºB)

- I -Tarde de néboa de maio,

tarde gris, co cantardos paxaros do bosque,unha bala corta o ar.O corpo do lince cae,Xoán está a mirar,

berrou de lonxe un gardae Paulo a escapar.

- II -O garda a Xoán levou

e fíxolle confesar.Paulo botoulle a culpa

ao pobre de Xoán.Paulo librouse de todoe encerraron a Xoán

que non fixo nada malo,pero pasouno fatal.

- III -Na cela xunto a Alberte

o noso amigo Xoán,este parece tímido,quen sabe se falará.

Alberte ten un paxaro,un paxaro especial,

que nas tardes e nas noitescon el parece falar.

- IV -Conseguiu a liberdadenunha mañá de verán,o noso amigo Albertee o paxaro do cantar.

- V -Ogalla puidese ver o meu futuro brillar!Alberte, meu amigo, poderasme liberar?Oxalá encontres hoxe a proba que mostraráa miña clara inocencia e ao culpable pillar.Alberte está levando a escopeta mortal,con ela demostrará o gran erro xudicial.

- VI -Xoán sae da cadea

quere a Alberte visitar,na casa atopa unha carta

que di: hoxe ás nove no bar.

(CEIP Álvarez Limeses, 6ºA)

O oso que habita nos canos do edificio espreita os humanos, descubrindo a vida estraña e so-litaria que levan. O alumnado do CEIP Álvarez Limeses achegouse, a través deste sorprendente“cronopio”, á obra de Julio Cortázar, un dos grandes expoñentes das letras hispanoamericanas.Este relato infantil serviulles de inspiración para explorar a existencia doutras criaturas curiosasque tamén nos abesullan dende recunchos do noso contorno cotiá.

A bicharía que nos acompaña no día a día

Ilustración de Emilio Urberuaga do libro Discurso do osode Kalandraka

O noso planeta é un crisol de abundantes especies de fauna e flora; unha biodiversidade que, a causa de factores intrínsecos,como os desastres naturais, e a circunstancias alleas, como a contaminación, a caza descontrolada e outras accións penosasprovocadas pola humanidade, está en constante perigo. Os escolares do CEP Marcos da Portela puxéronse na pel, nas escamasou nas plumas dos animais que están a piques de desaparecer da face da terra para contaren a súa vida e os factores queameazan a súa existencia. Outra parte do alumnado situouse ante unha posibilidade que, non por máis difícil, resulta menosinquedante: que pasaría se chegaran a desaparecer tamén os animais que están máis preto do noso contorno.

Un planeta en alerta pola fauna en perigo de extinción

Nº 7 · MAIO 2015 · PÁX. 14

OS LOBOSEspertei pola mañá intentando buscar orastro dunha manda de lobos. Non encon-trei nada. Ao lado dunha casa oín quetodos os lobos desapareceran. Son unhaáguia. Só comía coellos cazados poloslobos. En dez anos as cabras e os coelloseran unha praga no mundo. En vinte anoscambiou o ciclo da vida no mundo.

Pablo Rodríguez Félix 5ºC(CEP Marcos da Portela)

AS VACASOla, son a vaca Melinda. Onte espertei evin algo que me desgustou moito: Todasas cabras desapareceran! Acabouse o ma-rabilloso mundo da cor marrón e branca,negra e gris... O peor é que o amo vainosbotar a culpa de morderlle e arrincarlle os

arbustos. Xa non poderei rir polos golpesque lle daba á miña mellor amiga Manola,a cabra que nunca choraba. E como nagranxa non hai ovellas, non podo terunha nova amiga. Agora muxirannos bas-tante máis, porque non hai outra especieque dea leite. Por sorte, haberá bastantesmenos accidentes por parte dos condu-tores porque as cabras xa non se meteránno medio da estrada.

Cibrán Boullosa Valladares 5ºA(CEP Marcos da Portela)

AS SARDIÑASHabía unha vez un mariñeiro chamadoMateo Mariño ao que lle encantaba facerdúas cousas, comer sardiñas e pescar pologrande Océano Pacífico. Un día decatousede que as sardiñas non estaban, entón foibuscalas. Buscou, buscou e... seguían senaparecer! Mateo Mariño estaba canso,entón botouse a durmir. Cando espertoudecatouse de que lle faltaba un anaco debarco e pensou no que podería ter pa-sado: aos golfiños gustábanlles as sardi-ñas e como non había, foron ver se Mateotiña algunha; daquela mordéranlle obarco e marcharan. Mateo chorou e cho-rou e foi á súa casa en Colombia, sen sar-diñas que comer. Tiña que comer outrascousas que non lle gustaban. Mateo mo-rría de fame, pero caeu na conta de quehabía máis peixes no mar, entón púxosea pescar outras especies.

Sergio González Vidal 5ºB(CEP Marcos da Portela)

AS MOSCASUnha nena estaba intentando matar unhamosca, pero un día xa non estaba e pen-sou: mataríaa o meu pai cunha desascousas que trae da súa empresa na quefabrican insecticidas? Ese mesmo día opai chegou moi cedo do traballo e a nenapreguntoulle por que choraba. O pai res-pondeu: primeiro perdo a miña muller elogo perdo o meu traballo! A nena estabapreocupada. De onde ían obter diñeiropara comprar comida?

Lucía Triay López 5ºC(CEP Marcos da Portela)

OS SALMÓNSUnha mañá navegando polo océano, oCapitán Auga-Salgada tiña fame e ape-tecíalle moito un bo salmón, así quesacou a rede grande para pescar. Pasarondúas horas e non pescou nada. Tiña moitafame, xa non agantaba máis. Percorreutodo o mundo na busca dun salmón, peronon había ningún. O Capitán deuse contade que o seu peixe favorito se extinguira.

Diana Martínez Flórez 5ºB(CEP Marcos da Portela)

OS CABALOSMatilde era unha nena á que lle encan-taban os cabalos. Un día o seu cabalodesapareceu. Matilde púxose moi triste ebuscouno por todo o xardín, pero Man-chas non estaba. Entón decidiu ir á es-cola de equitación, pero alí agardáballeunha horrible sorpresa. Todos os cabalos

desapareceran! Matilde decidiu formar ungrupo cos seus amigos e investigar sobrea desaparición dos cabalos. Decidironchamalo “Misión Cabalos”. Ao día se-guinte empezaron as investigacións, bus-caron polo bosque, polos xardíns dascasas e ata no zoolóxico. Pola tarde deci-diron descansar e puxeron as noticias notelevisor. O locutor dicía que os cabalosse extinguiran. Tamén dicía moitas con-secuencias que iso tería, como o adeus áequitación e á carne de cabalo. As per-soas que non tiveran tractores terían querenunciar ás labores de agricultura, xanon existirían os arcos dos instrumentosde corda nin toda a roupa, o coiro e oszapatos feitos coa pel dos cabalos.

Anónimo (CEP Marcos da Portela 5ºC)

A TARTARUGA MARIÑAOla, chámome Tarú e vivo nas costas doAtlántico. A miña parella chámase Lila,e cando veñen os homes, agochámonosnos cons. Témoslles moito medo porquenos cazan pola nosa cuncha. Vivimosescondidos e quedan poucos da nosaespecie. Tamén levaron o meu avó por-que saíu a buscar comida e colléronnoantes de que volvera ao refuxio. Deumetanta pena que estiven unha semanasen saír. Tivo que ir a miña compañeiraa conseguir alimento. Pola noite cónto-lle aos meus fillos a historia de haicento cincuenta millóns de anos, e dinque queren volver a esa época. Dámepena dicirlles que non pode ser.

Salvador Wilfrido Fariña Aquino 5ºA(CEP Marcos da Portela)

O TIGRE DE BENGALAVivo na India. Estou en perigo de ex-tinción porque a selva vaise facendomáis pequena. Uns homes teñen unspaus e cando fan un movemento coasmans, os animais caen ao chan e léva-nos. Un día desapareceu a miña tía enon a volvín ver. Tamén o meu irmán,o meu curmán e tres máis. Un día veuun home con ese tipo de pau, eu saíncorrendo, perdinme e non volvín ver amiña nai. Agora, cando durmo sempresoño con ela. Non volvín ver máis tigres,

estou só no mundo e xa non me quedatempo de vida. Dentro de pouco voucaer nun sono interminable.

Clara Muro Hillerud 5ºB(CEP Marcos da Portela)

A BALEA AZULOla, son a túa amiga a balea azul, ourorcual azul. Cando había moitas comamin nadabamos todas xuntas ata quenos empezaron a cazar. Se eu fose vós,deixaríavos nadar porque non me fixes-tes nada. Agora encóntrome soa e ne-cesito amigos. Cando haxa máis baleasxogarei con elas ás carreiras de nata-

ción. Non vos fago nada porque comokrill. Cústame durmir por todos os vososruídos. Son o animal máis forte domundo, non me teñades medo, sóquero ser a vosa amiga. Cada vez haimenos da miña especie. Por favor, axu-dádeme.

Ricardo Rey Rodríguez 5ºC(CEP Marcos da Portela)

O GUEPARDOChámome Duma. Vivo nas pradarías deÁfrica, nun parque de protección. Éunha vida dura, pero libre. Son o animalmáis rápido do mundo, podo alcanzar

unha velocidade de cento dez quilóme-tros por hora. Tes que estar alerta por-que os leóns pódente atrapar equitarche a comida. Son un animal so-litario e a miña comida favorita son asgacelas, pero é moi difícil cazalas. Amiña pelaxe é amarela e con puntos decor negra para camuflarme na herba eque as presas non me recoñezan. Levounha vida feliz neste hábitat, e por finencontrei os meus irmáns e a miña nai,que levaba meses buscando. Perdéraosnunha emboscada duns leóns. Estou enperigo de extinción por culpa dos caza-dores que queren a nosa pel. Como si-gamos a este paso, extinguirémonos.

Pablo Davila Moreira 6ºA(CEIP Manuel Vidal Portela)

O LOBO GRISVivo no bosque e fuxo porque o des-trúen, ou hai incendios. Cando vou áIndia din que son un animal sagrado.Síntome seguro, pero ao final acabanpor romper a súa promesa e cázannospara facer abrigos cos que estar quen-tiños no inverno, alimentarse, facerarmas e ferramentas... Pensan quesomos unha ameaza, pero nós só nosdefendemos. Só podo ir a algúns países,e agora que nos matan, quedamos moipoucos. Esperamos non extinguirnos!

Pilar Franco Sánchez 5ºA(CEP Marcos da Portela)

O escritor das letras negras semprefacía as letras desa cor. ChamábaseAnxo, a súa vida era tan negra, quecase nin podía durmir. Un día coñeceuunha moza e quixo facerse amigo dela.Chamábase Daniela e tiña os mesmosanos que Anxo, trinta e sete. Coñecé-ronse, faláronse, quedaron para cear.Anxo era feliz con Daniela, ata lle pediumatrimonio, e cando casaron a súa vidacambiou. Agora a súa letra era normal.

Daniel P. L. 5ºB

(CEIP de Vilaverde-Mourente)

O demo vestido de negro era irmán dodemo vestido de vermello. Levaba unhacamisa negra, uns zapatos negros e unpar de luvas negras moi grandes paraocultar as súas grandes e longas unllas.O demo vestido de negro era un poucomáis malo que o demo vestido de ver-mello. Na cidade dos demos, o demovestido de negro era o máis odiado.Pero tiña un segredo. Quería ser bo, opreferido. No máis fondo del quería serun deus. Sempre intentara ser amigo dodemo azul, do demo verde, pero nin-guén lle facía caso. Entón pensou endisfrazarse de demo multicor. Pasaronanos e anos e tiña moitos amigos. Undía pensou: –Todos me queren por serdemo de moitas cores, porque pensanque son bo–. Un día reuniu a todos oshabitantes da cidade dos demos, queberraban: –Demo multicor, demo mul-ticor!– Entón, diante de todos, quitouo disfrace: –Son o demo negro. Sempreo fun.– E todos quedaron impresiona-dos: –Es o demo negro?– Ao finaltodos foron amigos e o demo negro es-taba feliz.

Violeta Díaz Teijeiro 5ºA

(CEIP de Vilaverde-Mourente)

O tenista vestido de amarelo chamá-base Serxio, un home con tal malasorte que xa vira vinte gatos negros, es-cachara doce espellos e pasara por de-baixo de tres escaleiras nun día.Gustáballe vestir de amarelo: camisaamarela, pantalóns amarelos, zapatosamarelos, gravata amarela... Era coñe-cido co nome de Serxio “o gafe”, un te-nista moi coñecido pola súa mala sorte.No partido que podía levalo a semifi-nais, vestiu cun traxe amarelo e depor-tivas amarelas, e o penoso contrincantemeteulle unha malleira e deixounosen posibilidades de triunfar. Des-pois diso decidiu que o seu nonera o tenis, marchou da ci-dade e fíxose pasteleironun dos restaurantesmáis prestixiosos dopaís. Gañou moitos pre-mios non volveu ter malasorte e viviu unha vidafeliz de verdade.

Iria Fernández Méndez 5ºB

(CEIP de Vilaverde-Mourente)

O detective vestido de laranxatiña unha camisa laranxa, xersei la-ranxa, gravata laranxa, calcetíns laran-xas, calzóns laranxas, pelo laranxa, uncoche laranxa... Vivía nunha cidade la-ranxa e aínda por riba tiña os ollos la-ranxas. Todo o que vía era laranxa, ataos seus soños laranxas. Soñaba quequería ser laranxa, e un día conse-guiuno: tiña a pel de cor laranxa, osdentes e os beizos. Uns anos despoiscoñeceu unha muller laranxa e tiveronfillos laranxas. Máis tarde tocoulles alotaría e foron vivir a Nova York. Vivi-

ron moitas aventuras e nunca foron in-felices.

Pilar Antón Durán 5ºA

(CEIP de Vilaverde-Mourente)

O pintor dos cadros negros chamá-base Alberto e a súa vida era moi feliz:tiña un can, un ferrari, un avión pri-vado... pero el só coñecía as cores doarco da vella. Un día ía pola rúa coa súaroupa molona e viu un señor cunha

ame-ricana negra.

Alberto pregun-toulle como le-vaba iso, seexistía esa cor!Tanto lle gus-taba esa novacor que com-prou nunhatenda da ci-dade un bote

de cen quilos de cor negra e pintounotodo de negro: o seu cuarto, a súa casapor fóra, os cadros... Tirou a súa roupade cores e mercou roupa negra, zapatosnegros, sombreiros negros... a súa vidacambiou. Pero deixou de pintar cadrose chamáronno:-Alberto, poderíasme pintar un dos teuscadros de cores?-Non, deixei de pintar cadros.-Por que?-Aburrinme.Pasaron moitos anos coa súa vida negrae un día... aburriuse do negro. A súa

vida volveu ser un arco da vella,volveu pintar cadros! E a súa vidafoi feliz para sempre.

Antía Val Rodríguez 5ºB

(CEIP de Vilaverde-Mourente)

O carteiro das cartas verdes donoso barrio viste cunhas roupasde moito colorido, pero sempreleva algo da súa cor preferida, overde. Un día pregunteille porque era a súa cor preferida e el dí-xome que o verde era a cor da es-peranza. Ás veces, cando alguénten un problema, el sempre está alípara axudalo. Ao cabo do tempo ocarteiro empezaba a perder a espe-

ranza e eu intentei axudalo. A miña corfavorita é o amarelo, por iso teño tanmala sorte, pero tiven unha idea espec-tacular: montar a súa propia empresa decartas e que as cartas fosen de corverde. E así, o carteiro converteuse enxefe da súa propia empresa de cartas“verde esperanza”, con traxes verdes emesma cor. De vez en cando mándamecartas para agradecermo.

Lucía Outeda Sánchez 5ºB

(CEIP de Vilaverde-Mourente)

Esta biblioteca dispón xa dos seguintes espazos:• Zona de entrada: con expositores dos libros máis lidos e últimasnovidades. Taboleiro de anuncios, caixa de suxestións, horario, listadode voluntariado e taboleiro para divulgar as actividades de dinami-zación que se porán en marcha.• Zona de estudo e investigación: pensado para traballos en grupo, in-dividuais e de estudo, con estantes próximos con fondos de información.• Zona de informática e audiovisuais: con ordenadores e conexión aInternet, estante de audiovisuais e audición de música.• Zona de xestión, zona de lectura informal para Primaria e outrapara Infantil.Rufiño, un pitiño que vive na biblioteca e a quen lle gustan os libros,

está encantado con tanto cambio, xa que os rapaces e rapazas deCampañó van visitalo máis a miúdo. O que máis lle gusta é o equipode voluntarios: nenos e nenas de 3º a 6º de Primaria que se encargande xestionar a Rufiteca. Dedícanse ao préstamo de libros no pro-grama Meiga, ordean os libros coa axuda da gran árbore que en cadapóla ten as cores da CDU, axudan os outros rapaces a buscar infor-mación nos ordenadores, poñen as etiquetas dos libros novos e re-visan os libros vellos, coidan dos máis pequenos ensinándolles ofuncionamento da biblioteca, etc.Aínda queda moito camiño por percorrer pero contan cun granequipo de mestres, unhas familias moi participativas e sobre todo, ailusión dos rapaces e rapazas.

Nº 7 · MAIO 2015 · PÁX. 15

Pasaron 40 anos dende que o escritor Fernando Alonso rematou de escribir unha das súas mellores creacións literarias. Os relatosde “O homiño vestido de gris” foron lidos por moitas xeracións de nenos e nenas, sen perder nin chisca de frescura e de vixencia.Os nenos e as nenas do CEIP Vilaverde-Mourente suman novas aventuras a esta obra, con novos personaxes de colores.

Quen viste de que cor

O curso pasado comezou unha nova andaina na biblioteca do CEIP Parada Campañó,como eixe dinamizador de todas as actividades do centro e como lugar de acceso á in-formación e ao seu tratamento. A biblioteca escolar xa pertence ao Plan de Mellora deBibliotecas Escolares (PLAMBE), o que repercutiu de forma moi positiva neste colexio.

Toda a comunidade educativa está traballando arreo para mellorar a Rufiteca: os profes,o equipo de voluntarios, as nais e pais, teñen o obxectivo de ter unha biblioteca agra-dable e que invite á lectura. Contan agora cun espazo amplo, luminoso e moi versátil,con capacidade para desenvolver todo tipo de actividades.

A BIBLIOTECA [CEIP Parada-Campañó]

Ilustración de Ulises Wensell do libro O homiño vestido de gris de Kalandraka

Como empezaches na música?Comecei na casa aos 3 anos. Tiña unha frauta e en-cantábame tocala, aprendín eu só. Cando fun á escolaaprendía as melodías dos programas da tele. Todosdicían que me saían moi ben! Como o meu avó eramúsico e eu tamén quería selo, aos 13 anos comeceien clases de gaita e formei parte do grupo da miñavila. Logo aprendín eu só a tocar o acordeón, e asícontinuei, tocando e aprendendo ata hoxe.

Sempre quixeches ser músico ou foi in-fluencia da familia?Vouvos contar un segredo: eu escapaba da casapara ir aprender a tocar a gaita. O meu avó foi ogaiteiro de Vedra, chamábase Marcelino 'O gai-teiro' e aprendíalle á xente a tocar. Naquela épocaser músico estaban moi mal visto. Por mor do seuoficio e por outras cuestións, na época da GuerraCivil o meu avó foi perseguido, tivo que fuxir aomonte e esconderse para que non o matasen. Araíz diso perdeu unha perna e ese feito marcoumoito a familia. Por iso aos meus pais non llesfacía ninguna graza que eu aprendera música. Sa-bedes como o descubriron? Cando me viron ves-tido de gaiteiro nas festas, tocando por dianteda casa. Levaba tres meses aprendendo a tocar,saíame o aire por todos os sitios e case non dabatocado. Cando pasei por diante da casa e vin osmeus pais na fiestra pensei… Ai, cando chegue!Eu cría que me berrarían ou me castigarían pordesobedecer pero, sabedes que me dixo o meupai? “Xa que empezaches, non se che ocorra dei-

xalo na vida”. E aí estamos, facéndolle caso aomeu pai.

De pequeno fuches a clases de solfexo?Cando eu comecei non había estudos de linguaxemusical. Despois dábame preguiza; foi un erro. Osmeus fillos agora están aprendendo linguaxe mu-sical, composición e harmonía porque é importante.

Como atopaches a Kalandraka?Eu tiña compostas algunas cancións e fixera al-gúns vídeos que subira á Internet. Os editores deKalandraka víronos e parecéronlles boa idea. Cha-máronme, falamos e comezamos a traballar paradarlle forma ao libro-disco que coñecedes.

Custouche moito facer o “Brinca Vai”?Todos os traballos levan o seu esforzo pero nonme custou porque fixen o que me apetecía, casexogando cos meus fillos na casa. Teño moitos ami-gos mestres que precisaban cancións para celebraras festas na escola: o Entroido, o Magosto, o Sa-maín… Comecei pouco a pouco facendo máis emáis temas, pero sempre como me parecía máisdivertido, mesturando ritmos, con humor…

Cantos discos editaches?En solitario, “Brinca vai!” é o primeiro. Antes tiñaoutros dous como membro de Ophiusa, un grupode música folk contemporánea no que mestura-bamos diferentes estilos con bases electrónicas.

Que che gusta máis do teu traballo?Gústame todo, pero quizais o que máis, o procesode crear as cousas. É divertidísimo. Cando llo mos-tro aos demais din que lles gusta, que o pasan bencoas miñas cancións. O outro día amosáronmeunha torta de aniversario dun neno cunha figuriñaque era eu con forma de boneco… Que bonito! Asíque facer as cousas e ver que logo teñen tan boaresposta do público, é o mellor.

Cústache moito compaxinar a músicacoa túa vida diaria?Normalmente non me custa porque fago o que megusta: podo tocar, cantar, facer teatro. Todo istofai que non estea parado, pero ao mesmo tempomoi contento. Son das persoas máis felices domundo porque fago o que me apetece.

Gústache bailar?Moitísimo, pero son peor bailarín que músico. Funa clases de baile galego, de bailes de salón… Nacasa o primeiro en botar un baile son eu.

Cal é a túa canción favorita de “Brincavai!”?Todas teñen o seu significado… Quedaría con“Brinca vai!”. Transmíteme moita enerxía, moitopoder vital.

Saíches algunha vez nun programa deradio?Si, varias veces. A raíz do “Brinca Vai” fixéronmemoitas entrevistas na radio e na tele.

Paco Nogueiras | músico.

ENTREVISTA ROMANCE

A píntega rabilonga

«Facer as cousas e ver que logo teñentan boa resposta do público, é o mellor»O músico Paco Nogueiras rememorou a súa traxectoria cos escolares do CEIP Marcón: dende os seus inicios na nenez como aprendizde gaiteiro ata a actualidade, como multi-instrumentista. Agora viaxa por toda Galicia interpretando as cancións do seu libro-disco “Brinca Vai!” e compartindo co público a felicidade que sente por dedicarse ao que máis lle gusta. Na súa visita a este centrocolaborou co alumnado na composición dun romance.

Paco Nogueiras

Nº 7 · MAIO 2015 · PÁX. 16

- I -Queren facer unha estrada

na nosa terra natalque esnaquiza a natureza

e a beleza do lugar.A píntega rabilonga

en Marcón quere quedar,e por culpa desa estradapronto terá que marchar.

- II -A píntega rabilonga

de alí non quere emigrar,como non quere estar soaa alguén ten que avisar

para salvar o fogare a natureza limpar,e ter a vida tranquila

no seu bosque singular.

- III -A píntega organiza

a reunión cos animais,á que asistirán o porco,

o lobo e os demais

- IV -O cabalo e mais a egua,os primeiros en chegar,e a serpe a unha leguano camiño atoparán.

- V -A píntega chama o galopara dar mellor cantar,para que soe máis forte

ata chegar ao final.E na xuntanza acordanfacer un gran musical

no que cantarán unidosdefendendo o seu fogar.

- VI -Os animais do bosquequedaron para ensaiar.

Cantan xuntos, danzan, saltan,e troulean sen parar.

- VII -O grupo fixo a estreano estadio municipal,

no descanso do partidocun equipo catalán.

A actuación foi moi boae o público a berrar,

con cara de asombrados,todos queren axudar!

- VIII -Dende aquel gran escenario,

a nova puido viaxar,de cidade en cidadechegou a aquel lar.

De Porriño ata Bilbao,de Marcón a Paquistán,segue rodando esta nova

que chegou a Nunca Xamais.

- IX -Autoridades perplexasqueren o bosque salvar,

coa axuda de todo o mundocomezan a traballar.

Cando todos remataron,foron xuntos celebrarunha festa fabulosacoa xente do lugar.

(CEIP Marcón 5º e 6º)

CONCELLARÍA DE EDUCACIÓN

Para saber máis conéctate a:

www.ocartafoldolerez.orgCoordina: Equipo de animación á lectura,

Kalandraka EditoraOrganiza: Concello de Pontevedra

e Kalandraka EditoraDL: PO 307-2010

LIBRO RECOMENDADO

Brinca vai!Paco Nogueiras / David PintorKalandraka, 201456 páx. | 16 x 16 cmISBN: 978-84-8464-877-2

Doce cancións para doce meses, na escola e mais no fogar:a natureza, a amizade, as nosas festas, os libros... Con di-vertidos videos musicais e contidos adicionais na webhttp://www.brincavai.com/

Agradecemento aos centros pola súa colaboración:CEIP A Carballeira, CEIP A Xunqueira II, CEIP Álvarez Limeses, CEIP Froebel, CEIP Manuel Vidal portela, CEIP Marcón, CEP Marcos da Portela, CEIP Parada-Campañó, CEIP de Pontesampaio, CEIP San Bieito de Lérez,CEIP Santo André de Xeve, CEIP de Vilaverde-Mourente