2

MENSAXES PRIVADAS

Capítulo 1: As mensaxes (Emilio Roca – Biblioteca)

Por sorte a clase de ximnasia acabara un par de minutos antes do habitual, o que

lles daba un tempiño a maiores. Perfecto para os seus plans. Por iso aquel día se

esforzara menos do habitual e practicamente non tiña nin unha pinga de suor: non

pensaba ducharse.

- Ben, imos facer tal e como tiñamos planeado. Dicídelle a Javier que xa saín,

que xa me duchei e que acabei de primeira.

- Pero Clara, segues decidida a facelo? Mira que como te pillen… - dixo María.

- Estás segura de que agora non hai ninguén na biblio? - preguntou Fátima.

... Clara entrou na clase no último

segundo, cargando coa mochila de

ximnasia a medio pechar. Sabía que Emilio,

o de inglés, íase enfadar se chegaban outra

vez tarde e que a historia de que quedara a

recoller o vestiario xa non ía coar mais.

Claro que tampouco podía dicirlle a

verdade; sabía perfectamente que se se

enteraba de que en realidade viña da

biblio, de abrir o tuenti con urxencia para

comprobar se había unha mensaxe nova, non a deixaría usalo no que quedaba de

mes. E iso non podía suceder, de ningunha maneira.

Por sorte Fátima portábase, coma sempre, como unha gran amiga e

gardáballe as costas diante de Bruno. Seguro que el acabaría por entendelo, pero

tería que darlle explicacións e nese intre era o que menos lle apetecía. Xa se sabe

que os rapaces son desconfiados e seguro que non se conformaría con que ela lle

dixera simplemente que o que tiña era curiosidade, que quería comprobar en

persoa se era certo o que andaba a circular, en mensaxes privadas, entre un grupo

moi reducido de amigas.

Tampouco se sabía con claridade de onde chegaran as primeiras mensaxes.

Cando intentou chatear co remitente, este dérase de baixa na rede de xeito

instantáneo e non había xeito (ou alomenos ela non sabía como) de seguirlle o

rastro. A cousa parecía un imposible; se o razoaba con calma chegaba á conclusión

de que non podía ser certo pero, por outra banda…, neste mundo, tiñan pasado

moitas cousas que ao principio parecían imposibles e logo acababan tendo una

3

explicación razoable. Acaso podían os rapaces da súa idade explicarlle aos seus

avós o funcionamento de internet, por exemplo? En calquera caso, fora certo ou

fora simplemente unha broma, o caso é que alguén coñecía perfectamente os seus

gustos literarios. Era a única explicación posible ás frases que lle chegaran nas

“privadas”. Nas mensaxes había, palabra por palabra, parágrafos completos

dalgúns dos seus libros favoritos.

Achegouse á mesa e colocou as cousas como se nada. María e Fátima

mirárona con xesto de interrogación, pero ela moveu a cabeza de xeito case

imperceptible, dicindo que non. Nese intre viu,

fugazmente, unha ollada estraña nos ollos de

Adela. Seguiu a dirección da mirada e atopouse

con Rui, que non lle quitaba ollo de enriba.

Deulle a impresión de que lle quería ler a mente.

Entón, coma un raio, veulle á cabeza a imaxe de

Aitana e Laura saíndo da biblio no mesmo

instante en que ela entraba aos tombos. Non

quedaramos en que naquela hora non había ningunha clase prevista alí? Serían

elas as que lle estaban a facer unha broma? Estaba claro que as mensaxes eran dun

rapaz... ou estaban elas facéndose pasar por un? De pronto unha idea abriuse paso

na súa cabeza: e se non era ela a única que estaba a recibir as mensaxes, e se...?

- Clara, estás aquí ou tes só o corpo na silla?-. A voz de Emilio pareceu chegar

doutro mundo.

- Sí, si, estou aquí.

- Non o teño nada “claro”- contestou Emilio, xogando co seu nome, coma

sempre-. Sabes en que exercicio estamos?

- Sí, si- contestou ollando para o libro de Uxía, que disimuladamente sinalaba

o exercicio en cuestión...

Salvou a situación polos pelos. Menos mal que xa era a hora do recreo e

podería pensar as cousas con algo máis de calma. Polo pronto tiña que atopar a

Laura e a Aitana, e dicirlle algo a Bruno para explicarlle a súa ausencia durante o

recreo.

Capítulo 2: Tres amigas (Clara Pose Insua 2ºB)

O de dicirlle algo a Bruno xa estaba feito, agora ía camiño da biblio, mentres el e

os demais estaban a xogar ao fútbol. Polo camiño recordou que tiña que falar con

Laura e Aitana, pero cando entrou na biblio xa as viu alí. Cada unha co seu tuenti

4

correspondente. Chamounas e preguntoulles se podían acompañala á porta un

segundo.

- Necesito falar con vós sobre unhas mensaxes privadas que ando a recibir-

comezou a explicarlles Clara-. Quería saber se a vós tamén vos chegan.

- A ti tamén chas mandan?- preguntou Aitana con cara de asombro-. A min

mandáronme xa varias, son moi bonitas, e todo iso, pero sigo sen poder falar con

quen mas envía.

- Claro, por iso nos atopamos a segunda hora na entrada da biblio -reparou Laura

facendo memoria-. Eu tamén me fun un momento de clase para miralo, escuseime

dicindo que ía ao baño.

As tres rapazas seguían a falar cando

un rapaz pasou por diante delas e,

mentres entraba na biblioteca, lles

dedicou un sorriso pícaro.

-E logo ese?- preguntou

Aitana toda estrañada, con cara de

sorpresa.

- Nin idea, pero xa sabes como son

estes rapaces, en fin…- dixo Laura

- En fin…- dixeron as tres ao unísono.

Pero o que elas ignoraban era que ese sorriso significaba moito. Podería ser aquel

o rapaz que andaba a escribir as mensaxes?

Cando remataron a charla e souberon que as tres recibían estrañas mensaxes e

que, ademais, as tres recibiran algunhas semellantes, entraron de novo na biblio.

Xusto cando entraron chocaron de fronte co mesmo rapaz que pasara antes.

Mirounas nervioso e marchou correndo cunhas follas de

papel nas mans. Un pensamento fugaz pasoulles pola

mente ás tres rapazas, miráronse entre elas, foron

directas aos ordenadores e puxéronse a ler as mensaxes:

- Nuestra historia perfecta se encuentra ahora a tres

metros sobre el cielo... Allí donde todo es posible -

comezou a ler Aitana a súa mensaxe privada en alto, que

era do mesmo remitente que as das últimas veces.

5

-“Me da miedo decir algo equivocado...

-Te amo.

-Vuélvelo a decir.

-Te amo

- Nunca dejes de decirlo.

- Te amo, te amo, te amo- proseguiu Laura lendo o parágrafo seguinte.

- Nunca había sido tan feliz en toda mi vida.

- Yo tampoco.

- Tan feliz como para tocar el cielo con un dedo?

- No mucho más, al menos a tres metros sobre el cielo.”- Acabou de ler Clara-. É do

libro de Federico Moccia, “A tres metros sobre el cielo”! Mandounos o mesmo ás

tres!

- “Shhhhhhhh!” - díxolles Emilio poñendo o dedo índice diante da boca, en sinal de

silencio-. Máis baixiño, oh! Isto é unha biblioteca!

Nese mesmo intre tocou o timbre que daba comezo á cuarta hora da mañá.

Cerraron os tuentis e prometeron comunicarse se había algunha novidade.

- Clara! Onde te metiches todo o recreo?- preguntou Adela, xa na clase.

- Estaba…, estaba…, ‘em’…, estaba por aí- respondeulle Clara sen saber moi

ben se llo debería contar a ela.

- Pero Bruno estaba xogando ao fútbol, e ti non andabas por alí…- díxolle

Adela non moi convencida do que Clara lle acababa de dicir.

As dúas rapazas non puideron

seguir coa conversa, un alivio

para Clara, porque nese mesmo

instante entrara o profesor. Nas

seguintes clases houbo moito

traballo e non puideron falar

máis. Ao rematar as clases

decatouse de que case non

pensara no asunto.

-Eh, Clara, espérame- oiuse

gritar. Era Érica que corría coa

6

súa mochila ás costas.

- Anda a correr o rumor polo insti de que alguén anda a enviar mensaxes

privadas de escritores coñecidos. Creo que xa sei quen é- acabou de dicir Érica á

carreira, como se alguén a fose a atropelar e esas foran as súas últimas palabras.

- Quen é? - preguntoulle Clara toda intrigada. Quería saber dunha vez por

todas quen lle estaba a enviar aquelas mensaxes.

- É …

Capítulo 3: Unha chaqueta esquecida (Laura Pose 2ºB)

- É Matías!

- Pero que dis? –dixo Clara con asombro despois de escoitar quen era. Non

creo que el fixera eso, ademais…

- Que si que é, voucho contar. O outro día Emilio pediume un favor:

- Érica, podes ir a biblio e coller o meu ordenador que me olvidei? - díxome ao

decatarse que non o trouxera.

Fun camiñando cara á biblioteca cando de súpeto me atopei con Matías.

- Ei, que fas ti aquí? –pregunteille.

- Eu…, nada, estaba…, estaba buscando a miña chaqueta a ver se estaba por

aquí. Adeus!- dixo o mozo apurado sen dicir máis.

Despois de esta estraña reacción entrei, sen entender nada, e levei unha sorpresa

porque vin que que estaba o “tuenti” aberto.

- Eh, que dis? que dis agora? – preguntou Érica.

- Pode ser unha casualidade, ademais ti non sabes se andou alguén na

biblioteca antes que Matías. O que eu me pregunto é: con que fin esta persoa

quere “engancharnos”–dixo Clara facendo comiñas cos dedos- ás tres? … O mellor

vai ser falar con Laura, xa que el vai na súa clase…

E no seguinte intercambio de clase foron a falar con Laura

- Matías? Non sei, é unha opción entre miles- dixo Laura.

- Ben tampouco é para tanto, entre centos -agregou Clara, facendo que as

dúas mozas acabaran nunha gargallada – Ben, ao que ía, o que necesitamos saber é

7

se tivo algunha reacción estraña nesta tempada.

- Non, está coma sempre, por iso me sorprende que poida ser el.

O día transcorreu tranquilo sen ningunha famosa “mensaxe privada”, pero non

tardarían en chegar.

Ao día seguinte as tres implicadas neste asunto reuníronse nun momento no

recreo para contarse se ocorrera algo novo. Antes de que ningunha dixera nada

chegou Bruno e dixo:

- Ola, aínda seguides con ese tema?

- E…, si, temos que saber quen é – dixo laura.

- Non sei que tanto vos preocupa – protestou el, de brazos cruzados.

- En fin, imos ao que imos, que… -intentou falar Aitana.

- Ei, mirade! –dixo Bruno sorprendido.

Cando se deron a volta para ver que “tan importante” sería iso quedaron

observando... o inesperado!

Capítulo 4: O clan dos gamberros (Javier Brey – Plástica)

Jacobo, o xefe de estudos, levaba,

agarrado polo colo da camisa, a Matías á

dirección. Polas caras algo serio pasara.

Un portazo retumbou no instituto. Os

rapaces quedáronse sen palabras pero xa

era tarde para actuar e ver o que estaba a

pasar. O timbre soou de súpeto e había

que ir a clase. Pobres rapaces, nin sequera

eles se podían imaxinar que un día coma

hoxe ía cambiar as súas vidas para

sempre.

Mentres noutro lado do instituto,

na parte da atrás, o clan dos gamberros

reúnese a maquinar. Ninguén sabía os

seus nomes, nin sequera eles, era unha

das regras do clan. Tamén no instituto

8

utilizaban nomes falsos.

- Parece que o plan está saíndo tal e como o pensaramos, Matías está fóra de xogo.

Agora que están todos en clase é o momento de pechar portas e fiestras. Eu

persoalmente encargareime dos profes de garda.

No instituto respirábase tranquilidade. Na sala de profesores Vidal e Sesma

facían garda como calquera martes a 4ª hora cando o teléfono comeza a soar. Vidal

incorpórase e cerra o periódico.

- Deixa, cólloo eu - di Sesma mentres se acerca a descolgar o teléfono-. Diga?

- Son Mariví, de Dirección, quen estades de garda?

- Vidal e mais eu - responde Sesma- Fai falta algo?

- Sí, facédeme un favor, ide os dous ata o ximnasio do instituto, espérovos alí, non

tardedes moito.

- Pasou algo? - preguntou Sesma preocupado-, pero no teléfono xa colgaran e,

aínda que a voz de Mariví soou diferente no auricular, non lle fixo sospeitar nada

estraño.

- Parece que Mariví non anda demasiado ben da gorxa - comentáballe Sesma a

Vidal.

Demasiada tranquilidade no Instituto. O corredor está baleiro mentres se

dirixen ao ximnasio. Fóra empeza a caer unha horrible choiva de inverno e, sempre

que o vento sopra coma hoxe, córtase a electricidade. Chamaron por Mariví cando

entraron no ximnasio só iluminado polo titilante resplandor dos tubos

fluorescentes, pero ninguén contestou. Só Deus sabía que clase de inferno lles

esperaba.

- Mariví? - insistiu Sesma.

Coma o resto do instituto, o ximnasio permanecía silencioso e o eco da súa

voz retumbaba nas paredes. Sesma mirou a Vidal e nesa pausa de silencio

escoitaron o portazo. Fóra só se escoitaba o alarido do vento que agora

retumbaba nas ventás. Sesma frunciu o cello, sentíndose percorrido por unha onda

de irritación. Daba igual quen fora pero, que era iso de ir dando portazos polo

instituto?

Dirixiuse ata a porta e intentou abrila. Non puido, estaba pechada con chave.

Durante un longo segundo permaneceu inmóbil, mirándoa. Buscou a Vidal pero o

corredor estaba baleiro. A cousa non tiña ningunha graza, dende logo que non.

9

- Vidal? Mariví? – preguntou, pero só o eco das paredes puido escoitar.

Incrédulo, volveu intentar abrir a porta pero foi imposible. O corazón

palpitáballe violentamente. Percorreu o ximnasio mirando cada recuncho, o

despacho, o vestiario das mulleres..., pero cando entrou no vestiario de homes non

puido comprender o que alí estaba pasando e sentiu que lle percorría un calafrío.

Dende o outro lado do espello Vidal pedíalle axuda. Sesma mirou ao seu redor para

ver que o que estaba a ver era certo. Entón sentiu que a súa sorpresa trocábase

nun espanto tan frío coma unha tumba, Vidal tiña unha expresión asustada e

perplexa, cos ollos desorbitados. Non escoitou os seus berros pero captou a súa

angustia, o terror, e o único que podía escoitarse era o oulear do vento que soaba

coma un asubío de tren a través das ventás.

Agora as aulas estaban sendo cerradas silenciosamente dende fóra. Todo ía

sobre rodas. O clan dos gamberros xa podería pasar ao seguinte nivel.

Capítulo 5: A cabeza de Sesma que non para (Yolanda Canosa 4ºA)

Sesma seguía asustado co que estaba a pasar. Foi en busca de axuda polas

clases. Chegou a clase de 2º e alí estaban Clara, Aitana e Laura. Sesma díxolles:

- Xa sabemos que Matías non foi porque fixémolo confesar na dirección.

- Joba….pos entonces quen será??- preguntabase Clara.

Sesma díxolles que estaba asustado con todo o que estaba a pasar e

contoulles todo, pero elas nin caso lle facían xa que as súas cabezas estaban en

saber quen era o das mensaxes, xa que Matías non era…

Sesma marchou e quedaron as tres. Chegou Bruno e vendo as caras que

tiñan confesou que fora él o quie enviara as mensaxes de Clara, e que o fixo para

demostrarlle o seu amor…. Pero que dos outros non tiña nin idea, nin comprendía

por que eran do mesmo estilo…

Clara, cando él llo dixo, comezou a chorar e dïxolle:

- Canto te quero, Bruno!!

Puxoo roxo de tantos bicos que lle dou;

- agora o mais importante é saber quen é o das mensaxes porque para que sexan

iguais ten que ser moita casualidade- din as tres ao mesmo tempo:

_Hay que investigar!!!!

10

Capítulo 6: Investigando as mensaxes. (Fátima Soto 2ºB)

Xa sabían que as primeiras mensaxes, as de Clara, eran de Bruno, pero…, e as

outras? Elas xa se puxeran a investigar.

- O que nos enviou as mensaxes tivo que ser unicamente un rapaz? Non pode ser unha rapaza logo?

As palabras de Clara fixeron que Laura e Aitana se miraran fixamente. Elas aínda

non barallaran esa posibilidade pero ao escoitala decatáronse de que non era

ningunha parvada.

- Ei! Por suposto que pode ser! Pero…, quen? E sobre todo para que querería facernos isto?

As caras de Laura e Clara dicíano todo, total ignorancia sobre o tema.

Clara ía camiñando para a casa. A súa cabeza buscaba respostas a tantas

preguntas que rondaban a súa mente: sería Bruno o que enviou as demais

mensaxes?, sería outro rapaz?, ou rapaza? E por que?

Plum! A rapaza caeu estrepitosamente ao chan.

- Ai! Debería atender máis ao que estou facendo! -dixo- Pero ben! Éche o que hai, non podo estar a todo! E isto das mensaxes privadas tenme tola! Ei! que fago falando soa? En fin!

Xa se estaba a levantar cando viu algo no chan. Era unha foto que sacara a

principio de curso, nela estaban todas as rapazas de 2ºB.

- Xa case non me acordaba desta foto! –pensou. Igual me serve para investigar!

Chegou a casa e púxose a contemplar a foto.

- Soraya, Fátima, Érica, Uxía, Virginia, Maryeli, Paola, Adela, Tifany, María… Algunha delas lle estaría a facer iso?

O espertador soaba e Clara daba un brinco na cama. Ai! Xa eran as oito e ela aínda

non fixera os deberes!

- Tranquilidade, alguén mos deixará copiar, é a primeira vez, non creo que me pase nada -pensou.

Chegou ao instituto e Bruno agardábaa na porta de 2ºB.

- Moito me tardaches!

11

- Xa falaremos!

A breve resposta de Clara e a forma na que marchou correndo deixaron a Bruno

atónito.

Aitana e Laura estaban falando cando ela chegou.

- Descubríchedes algo? Laura mirou para Aitana e en voz case inaudible díxolle:

- Veña, dillo xa…

- Clara, -dixo Aitana con cara moi seria- creo que sabemos quen foi…Descubrimos

algo no tuenti que se nos pasara por alto…

Tras tres longas clases nas que non facía máis que pensar no que lle dixeran…

- Riiiiing! O esperado timbre que marcaba a hora de saír ao recreo.

Clara saiu correndo sen que Bruno tivese tempo de abrir a boca.

- Rapazas, chegou a hora!

- Temos que ir obrigatoriamente? -preguntou Laura.

- Interésache saber quen é o autor das mensaxes? -dixo Clara con ton desafiante.

- Vale, imos alá!

Tras unhas cantas voltas polo patio atopárona.

- Foi doado atopala!

- Non era difícil de saber, sempre pasean as tres por aquí!

- Ei vós! Vide aquí!

Érica, Fátima e María achegáronse con cara de sorpresa.

- Nós? -preguntou María.

- Sí. Sabemos que unha de vós é a que nos envía as mensaxes privadas.

As rapazas miráronse unhas a outras tentando ver a culpabilidade na cara de

algunha, mais non viron nada estraño.

- Por que non as interrogamos por separado?

- Unha con cada unha de nós?

12

- Sí.

- Vale!

- Fátima, vén! -dixo Clara- e vós, María con Aitana e Érica con Laura.

- Que pasa, Clara? -preguntou Fátima.

- Fátima, as pistas leváronnos a que unha de vós as tres debe ser a persoa que nos

enviou as mensaxes.

- Pero..., tédelo claro? Clarisimamente claro?- dixo Fátima para amolar a Clara

como facía habitualmente.

- Non sei... A ver que din as demais..., pero veña! Empezo a preguntar!

- Érica! Sabemos que fuches ti a das mensaxes!

- Pero Laura! Que pistas tedes de que fun eu! Tedes probas?

- Verás Érica, cando algo está tan claro non fai falla ter probas! Onde estabas o día

en que recibín a primeira mensaxe?

- Que día foi?

- Sábelo perfectamente! Mércores 1 de decembro!

- Estiven en informática…, e efectivamente no tuenti…, pero…, cantas persoas máis

se conectaron ese día! Por que dás por suposto que fun eu?

- Aitana, cres que é necesario vir para aquí só por unhas preguntiñas?

- Ai, María, María… Eu non che son nada tonta! Podes ter cómplices!

- Meu Deus, Aitana! Pero que imaxinación! Xa aseguras que fun eu a das

mensaxes?

- Pois está sabido! Es ti sen dúbida!

- Que é o que che fai pensar iso?

- María, eu sei investigar! Xa sei que tiveches un tuenti por un corto período de

tempo! Para que? Para enviarnos as mensaxes!

- Non o borrei eu! Denunciáronmo! Cres que faría todo iso só por unhas mensaxes?

- O que eu digo! Cómplices!

13

As tres rapazas escaparon correndo das mans das mensaxeadas.

- Creo que isto non nos serviu para moito! -dixo Clara.

- Iso dilo ti! -dixeron Laura e Aitana ao unísono.

Capítulo 7. Un amanecer escuro (Emilio Roca - Biblioteca)

As rapazas marcharon, cada unha remoendo nos seus pensamentos,

mirando ao chan, como se as cabezas pesasen de xeito desacostumado. O asunto

das mensaxes estábase a convertir nun quebradeiro de cabeza. Nin se decataron

de que mentres falaban había outros oídos atentos a canto dicían. Arriba nas

escaleiras, medio nas sombras, tres compoñentes do Clan dos Gamberros, coas

capuchas postas e as caras escondidas non perderan unha soa palabra do que alí se

falara.

En canto as rapazas marcharon dirixíronse a un aula baleira para que

ninguén os interrumpise. Cando quedaron sós retiraron as capuchas, deixando á

vista ás máscaras que levaban, ocultando a súa identidade incluso entre eles

mesmos:

- Parece que todo vai según o previsto, ou aínda mellor.

- Si, tes razón, número 1, pero hai algo que me preocupa.

- Que sucede, número 3?

- Sesma. Non estaba previsto que falara coas rapazas, e ademáis penso que está

convencido que o de Vidal foi un soño, unha alucinación, e segue por aí tan

tranquilo.

- Pero iso non é problema, verdade, número 1? – dixo o número 2.

Nón, en absoluto –contestou- esta mesma noite celebraremos o noso ritual, aquí

mesmo, no instituto, e mañán pola mañán... van ter unha boa sorpresa! E agora

ímonos. Xa sabedes, cada un polo seu lado, e non quitedes as máscaras ata perder

aos outros de vista.

- Como entraremos?- preguntou o número 3, cun certo tremor na voz.

- Outra vez te olvidaches? –tronou o número 1- Volves a non saber a clave da

alarma do instituto? Non sei se confiar en ti. Tal vez fora mellor prescindir de ti!

14

- Non fallarei, aquí estarei! – dixo o número 3, agachando a cabeza. Sabía da ira do

xefe do clan, da maldade que albergaba no seu interior e que ás veces era case

imposible de disimular.

- Pois xa sabedes, avisade aos demáis e todos na biblioteca ás 12 en punto. E

asegurádevos de que ninguén colla o libro. Só nos faltaba que algún despistado o

collera en préstamo pensando que é un libro como calquera outro!

E sen outra explicación deu volta, logo quitou a máscara e marchou pasillo

adiante, como un alumno calquera. Cruzouse con Brey, o de Plástica, e saudouno

cun sorriso, pero na súa cabeza soaba unha risa demoniaca e xa disfrutaba por

adiantado da amarga sorpresa que esperaba ás súas ‘enemigas’ ao día seguinte.

Esa noite era lúa chea e tiña que aproveitar a oportunidade. Xa as tiña medio

enemistadas unhas coas outras, o asunto das mensaxes saíra moito mellor do que

esperaba, e el sabía que se conseguía enemistalas por completo perderían moita

da súa forza e serían incapaces de axudarse unhas a outras.

A mañá seguinte os autobuses aparcaron coma sempre, e da súa panza

comenzaron a saír os rapaces, aínda medio adurmiñados. Iban despertando a

medida que se atopaban cos compañeiros doutras vilas e doutras clases.

- Hello. Good morning! – entrou Emilio na clase coa súa cantinela de cada día.

- Profe, pode cambiarme de sitio? Hai moitos libres.

- A ver, esperade un momento. Deixádeme que cubra o parte de faltas antes de

nada. Eh, que pasa hoxe? –preguntou ao ver a clase medio valeira- Algún autobús

non chegou?

- Non profe, chegaron todos, pero falta moita xente.

- Haberá gripe ou algo así. Que raro! – dixo Emilio.

- Can I go to the toilet, please?

- Pero se acabamos de empezar!

- Si profe, pero é que saín tan rápido de casa que non tiven tempo.

E marchou ao baño, pero non tardou tres segundos en volver, case sen

poder falar, coa cara pálida e os ollos desorbitados, sinalando cara ao pasillo.

- Que che pasa? Sinteste mal? Que tes? –Preguntou Emilo nada máis vela.

15

-

- Pero que che pasa? Di algo!

- No... no....

- Empezas a preocuparme – Emilio xa estaba pensando nalgunha enfermidade

contaxiosa ou algo parecido, con tanta xente que faltaba hoxe, e agora esto- a ver,

tranquilízate, intenta explicarte.

- No... no... no baño, profe. Tes que... tes que ir a ver.

- Que pasa no baño? A ver, os demáis, coidade dela un momento, que vou a ver

que sucede no baño e a chamar a súa casa, que a veñan a recoller.

Pero non chamou a súa casa. Iba polo pasillo dereito cara ao teléfono cando,

pola porta entreaberta do baño dos rapaces pareceulle ver algo que se movía.

Asomouse a ver que pasaba e ao prender a luz.... Non podía crer nos seus ollos. Alí

mesmo, no espello, dentro do espello, se removían, retorcéndose, os rapaces.

Bruno, Matías, Rui... petando con todas as súas forzas no interior do cristal, pero

ningún son traspasaba o cristal.

Emilio saeu disparado cara o baño das rapazas, cunha malsana intuición bulindo na

cabeza. E si, alí estaban, cinco rapazas coas caras aterrorizadas. Érika, Aitana,

Laura, María e Adela intentaban falar, berraban desesperadas, aínda que desde

fora parecían estar lonxe, moi lonxe, noutro mundo.

De pronto o baño encheuse de xente. Xa era demasiado tarde para intentar

tranquilizar aos demáis alumnos. Alí estaba o resto da clase, mudos de asombro.

Clara, case reposta do primeiro susto, achegouse ao espello e apousou a súa man

no vidro frío. As rapazas tras o cristal achegaron as súas, mentres as bágoas

silenciosas resbalan polas súas caras. Miráronse.

Capítulo 8 - O xefe do clan...(Érica Santos Insua, 2ºB)

De repente, as rapazas desapareceron do espello, as caras borráronse, as bágoas

secáronse, deixando ao descuberto o triste reflexo da rapaza, que aínda non

distinguira se iso fora un soño ou a pura realidade. Nese momento os ollos

acastañados de Clara pecháronse, e pouco a pouco esvaeceuse...

Abriu os ollos, Emilio estaba ao seu carón.

-Clara! Como te atopas?

16

-Onde está toda a xente?

-Onde van a estar? Traballando- dixo Emilio cun ton irónico.

-Saíron do espello?

-Que espello? De que estás a falar?

Clara abriu a boca pero non pronunciou palabra, decatouse de que todo fora un

mal soño.

Emilio mandou a Clara a casa, ía de camiño á clase cando se desviou, entrou na

biblioteca e dirixiuse directamente a un libro. Abriuno e dentro deixou unha nota.

Logo volveu situalo no seu lugar.

Nese momento entraron tres rapaces:

-Non son necesarias as capuchas-dixo Emilio mentres lles chiscaba un ollo e cunha

man lles facía un sinal.

Os rapaces respondéronlle asentindo coa cabeza disimuladamente.

-Xefe, estánse a complicar as cousas. Ao darlle a luz aos espellos do instituto, vese

o que detrás deles está a pasar...

-Pero que...? Hai que SOLTALOS! Clara non se debe decatar do que está a pasar.

De pronto soou o timbre, iniciando así o comezo do recreo.

Como un raio apareceu Fátima que se dirixiu a Emilio a fume de carozo,

inmediatamente os tres rapaces puxeron unha máscara, ocultando así os seus

rostros.

- Emilio, Emilio! Sabes que lle pasou a Érica e ao resto?

- Non sei, a verdade. Pode ser que se estea a estender unha gripe ou algo

parecido- dixo Emilio cun certo ton sospeitoso.

- Vale... Hoxe vou probar a chamar a Érica a ver o que lle pasa.

- NOOON! -dixeron os tres rapaces.

Emilio mirounos e fixo un pequeno sinal coa cabeza dirixíndose ao libro.

-Fátima, non te apuntas ao “sabías que”? Este ano hai que facer tríos -sorriu.

Fátima marchou con Emilio fóra da biblioteca e os dous se puxeron a falar. Mentres

os tres rapaces, que se atopaban sós, colleron o libro, como minutos antes fixera

17

Emilio... Nese momento caeu a nota, os rapaces lérona e un lixeiro sorriso saiu das

súas bocas.