Feliz FerozAdaptación feita polo alumnado de sexto do Conto

“ Feliz Feroz “ de El Hematocrito, ilustrado por Alberto Vázquez.

Aló, afastado no bosque, vive un lobo moi fero que se adica a sementar o medo

por toda a fraga , sentíndose moi ufano por ser así.

Un bo día chama por teléfono a súa irmá,para contarlle que está moi preocupada polos

disgustos que lle dá o seu fillo , xa que é moi bo e exemplar

( algo que resulta moi extrano na súa familia)Lobo Feroz ofreceuse para educar ao seu sobriño e convidouno a pasar un verán de

vacacións con el. A súa intención era convertilo nun lobo fero como o era toda a

familia

Ao chegar o Lobiño á casa do tío, saúdao amablemente e pídelle un bico. A cambio, Lobo Feroz ofrécelle un coscorrón porque

pensa que esas manifestacións de afecto non son propias dun animal feroz.

Seguidamente, empezan a falar, abre a maletae ofrécelle un bonito debuxo como agasallo.

- Que porcallada ¡ - Como!, non che gusta, tío ? Somos ti e máis

eu; mira que guapos. O tío, nun xeito noxento, rompeu o debuxo.

Lobo Feroz disponse a dar a primeira lección aoseu sobriño e lévao á cima do monte. Alí ,

explícalle como debe facer para aular.

AaaaUuuuuuuuuuuuuuuuuu ¡ Lobiño aprendeu o aulido enseguida e

contentou momentaneamente ao seu tío, pero ...

Coidado , meu tío ! Tes que ter coidado ao andar , pois case aplastas esta xoaniña !

Desesperado , Feroz , ante a conduta exemplar do seu sobriño , agárrao por un brazo e

segue coas súas leccións,intentando explicarlle como cazar para alimentarse.

Agochados detrás dunha árbore , dícelle que debe lanzarse e atacar ás posibles

presas para poder encher a barriga. Lobiño , alleo aos consellos do seu tío , recolle

cenorias e outras plantas con boísima pinta , ante a mirada desesperada do seu

mestre que ve , como de novo, non quere aprender a lección .

A seguinte lección que Lobiño debía aprender é a de enganar.

- Ves aquela nena que leva unha cestiña? Vai levar a merenda á casa da súa

avoa. Xúntate con ela e cóntalle unha mentira . Convéncea para que vaia polo camiño

máis largo e así chegaremos nós antes e esperámola alí para comela.

Tampouco Lobiño aprendeu esta lección e , lonxe de enganar , comezou unha conversa

con Carapuchiña . A nena convidouno a merendar e a Lobo Feroz

non lle quedou máis remedio que quitar ao seu sobriño a empurróns

daquela escena tan doce.

Seguindo co seu intento de ensinar a enganar , volven á choza e buscan no baúl ,

entre moitos disfraces , un que o converte nunha velliña .

- Agora ,chama na porta desa avoa e , cando che abra, pápala. Despois ,métete na súa cama e faite pasar por ela ; espera a que chegue Carapuchiña e cómela tamén. Si?

- Claro , meu tío . Así o farei.

Lobiño , vestido de avoa e disposto a obedecer, chama á porta .

- Ola , que ben que veñas , amiga Felisa ! Pasa, pasa ! Invítote a merendar

Sentadas no salón , falaban e falaban , comían e bebían ,...; namentras o tío

daba coa cabeza contra a fiestra , vendo desde fóra o que acontecía.

Despois dun bo pedazo e , sen poder aguantar por máis tempo , abriu a porta

dunha patada e levou a Lobiño , case sen deixar que se despedisen.

Outro día , xuntando forzas , o tío emprendeu unha nova aventura , no intento

de ensinarlle ao sobriño como transformarse nun animal salvaxe. Aprendeulle a soplar .

E esta resultou ser unha lección moi aproveitada porque Lobiño si sabía soplar e con

moita forza ademais. Que contento se puxo o mister Feroz !

- Imos practicar . Ves a casa deses porquiños aí embaixo ? Pois sopla ata derribalas.

Intentaremos deixalos sen casa na que protexerse e despois comerémolos .

Lobiño soplou con todas as forzas ; pero , o que moveu …

foi uns bonitos papaventos cos que estaban a xogar os tres irmáns porquiños .O tío xa estaba esgotando a súa paciencia e dixo .- Imos , non quero que me caia a cara de vergoña.

Tramou un último plan para ver de educar ao sobriño e así poder cumprir coa promesa que fixera á irmá de poder axudala.

- Coñezo unha casa onde viven sete cabuxos . Cando a súa nai vaia no mercado, nós intentaremos entrar e comelos.

- Como imos facelo, meu tío ?- Bebendo ovos crus , afinaraseche a voz e cubrindo a pata con

fariña , parecerá branca. Así poderán pensar que eres mamá cabra e abriranche.

Lobiño emprendeu o seu traballo e pintou de branco a pata, rompeu a casca do ovo , pero …

- Que mala sorte! , caeu o ovo na fariña.Meteu a pata na cazola e remexeu , rematando por chupar as

pezuñas . -Um! Riquísimo !De súpeto , colleu un libro de receitas e púxose a facer unha tarta de

cenorias . Así aproveitou o ovo, a fariña e a cenoria que recollera no campo.

Entón , Lobiño descubriu que se lle daba ben facer boísimos pasteis.

Lobo Feroz agotou completamente a paciencia e púxose a berrar coma un toliño. - Xa se acabou ! Sinto vergoña de que leves o meu mesmo apelido! Fixen todo canto puiden , pero é imposible. !- Meu tío , non te enfades , suplicaba Lobiño, é que hai un programa na tele que me gusta moito e quería probar a facer algunha receita.- Pero que tarta nin que torto ! Eres un... , un..., !

Días despois , a mamá de Lobiño chama por teléfono , interesándose pola educación do seu fillo e Lobo Feroz convídaa a mirar ela mesma cal foi

a súa evolución

Loba Feroz chegou á casa de Lobo e preguntou impacente : - Irmán , aprendeu o meu fillo a ser fero coma nós ?- Ven comigo, irmá . Quero que vexas algo .

Asomaron fóra da casa e a mamá Loba abriu uns grandes ollos ao ver que o seu fillo montara unha pastelería e que unha colaza de clientes estaban esperando para mercar os boísimos pasteis que facía. Así foi como a mamá Loba se decatou de que tiña un magnífico fillo, moi ben educado, pero moi diferente dos resto dos seus parentes.

E colorín , colorou , este conto rematou .