heraldo de vivero - culturagalega.galculturagalega.gal/imaxes/docs/heraldo_de_vivero.pdf ·...

14
HERALDO DE VIVERO 16 DE SEPTIEMBRE DE 2011 DECANO DE LOS SEMANARIOS LOCALES DE GALICIA MEDALLA DE HONOR DE LA CIUDAD FUNDADO EN 1912 Almirante Chicarro, 27 - Tlf/Fax; 982 560 433 Apartado, 46- 27850 VIVEIRO [email protected] N.º 3.770 Año LXXIII Edita: Javier Canosa Penaba UN LUGAR IDEAL PARA SUS P RIMERAS C OMUNIONES, CELEBRACIONES, COMPROMISOS... RESTAURANTE AREA - Viveiro LOUZAO Telfs. 982 560 944 - 982 550 642 - 982 550 648 BICENTENARIO DEL NACIMIENTO DE NICOMEDES PASTOR DÍAZ CORBELLE Dúas notas literarias sobre Pastor Díaz Para dous grandes amigos de Viveiro: Orlando Expósito Mariño e Antonio Rubal Moas Agradezo a don Juan Carlos Neira Brochs a súa invitación para colaborar no número do Heraldo en homenaxe a Nicomedes Pastor Díaz Corvelle, perso- nalidade política e intelectual na que hai tanto que admirar. Pastor Díaz foi, como político, sincero e hon- rado nunha medida que, para hoxe, resulta estraña. Sabido é que, cando morre, o 22 de marzo de 1863, era pobre de solemnidade, el que desempeñara, durante décadas, altísimas responsabilidades públi- cas. Aínda separados por moitos anos e algunhas ideas, cómpre dar tributo de gratitude e admiración a aquel cidadán de Viveiro tan extraordinario. E fágoo con entusiasmo, se ben, nesta ocasión, por imperati- vo profesional, farei unhas breves incursións na obra literaria daquela personalidade intelectual tan rica e polifacética. CASTELAO E PASTOR DÍAZ Ata 1951 os nosos eruditos, ó falaren de Pastor Díaz como poeta en lingua galega, só citaban unha composición súa, “A alborada”, escrita o 11 de maio de 1928 e publicada ese mesmo ano. Trátase dun dos poucos textos poéticos que inicia a prehistoria do Rexurdimento, non o Rexurdimento. Castelao valorou tan positivamente o feito e o texto que na súa obra Sempre en Galiza (1944, 1961) dedícalle ó poema tales gabanzas que constitúen unha auténtica magni- ficación do texto e do feito. Tres son as incursións que Castelao fai no pioneiro poema, as tres fermosamen- te formuladas. I. “Un día retornou á nosa Terra un mozo galego que viña de Europa. Era un poeta do seu tempo, romántico, liberal. Cicais se chamase Nicomedes Pastor Díaz. E de súpeto descobreu na fala labrega e mariñeira do seu país un xeito insuperable de expre- sión literaria. Aquel día rompeuse o silenzo de Galiza. Dispois naceron Rosalía, Curros, Pondal...” (p. 104). Son palabras dun artigo de 1937 publicado no periódico Nueva Galicia. II. Castelao, no seu maxistral discurso do 25 de xullo de 1947, a alocución onde menciona e gaba a “Santa Compaña de inmortaes galegos”, en intermi- nable procesión, despois de citar a Prisciliano... Xelmírez... o P. Sarmiento e o P. Feixóo, escribe. “Ven axiña, Nicomedes Pastor Díaz, coa a súa lira de nacra, abrindo a renascencia literaria de Galiza…” (p. 431) III. “Mentres Nicomedes Pastor Díaz descobría, co seu esprito ‘europeo’, as maravillosas posibilidades de noso idioma...” (p. 464) Semella claro que a Castelao fascinouno aquel poema de 1928, escrita cando as voces máis pionei- ras –moi poucas– tatexaban algúns versos na “fala labrega e mariñeira do país”. Engaiolado, terminou mitificando un pouco o feito e magnificando notable- mente o texto. ¿Houbo en Castelao outras razóns para emitir xuízos tan xenerosos sobre uns cantos versos galegos de Pastor Díaz? Ignoramos se chegou a ter noticia de que o autor da “Alborada” pensaba escribir o prólogo de Cantares gallegos de Rosalía de Castro (1863). Lémbrese que o autor da “Alborada” faleceu dous meses antes da impresión do libro que constitúe o verdadeiro alborecer da literatura galega moderna: o libro fundacional de Rosalía. O ACHADO, EN 1951, DA “ÉGLOGA DE BELMIRO E BENIGNO” Fíxoo nese ano o intelixente erudito e excelente poeta Xosé María Álvarez Blázquez, que dirixía daquela, en Vigo, con Luís Viñas Cortegoso, Edicións Monterrey. A editorial, que só publicou oito volumes entre 1950 e 1957, merecía unha monografía escrita pola man dun erudito que fose, ademais, bibliófilo. Na historia editorial de Galicia hai moi poucas coleccións tan fermosas, tan ben ilustradas e, nalgúns casos, tan rigorosamente anotadas. O volume poesías galegas no que se publica por primeira vez a extensa “Égloga de Belmiro e Benigno”, é o segundo de Edicións Monterrey. Naquela data, o ano 1951, case non hai, en Galicia, libros en galego. Lémbrese que a editorial Galaxia, tamén de Vigo, publica os seus primeiros títulos nese ano. Quen pro- loga e anota a edición é o autor do achado, Xosé María Álvarez Blázquez. Foi el, no substancioso limiar, quen aduciu as razóns que avalan a Pastor Díaz como autor da égloga. Daquela concordaron con Álvarez Blázquez, ademais de Viñas Cortegoso, Leal Ínsua, Bouza Brey e Francisco Fernández del Riego. Desde 1951 ningún crítico ten posto en dúbida a autoría de Pastor Díaz. O achado de Álvarez Blázquez causou no seu día unha conmoción no minúsculo universo dos investi- gadores, conmoción á que eu, estudante de Filoloxía Románica nesas datas, asistín alborozado. Supoño que Castelao, de vivir en 1951 (morrera había un ano), agradecería non pouco a existencia da “Égloga de Belmiro e Benigno”, o sor- prendente poema bucólico cuxa acción se localiza “nas ribeiras amenas / do apacible Landrove”. XESÚS ALONSO MONTERO Membro da Real Academia Galega Nicomedes Pastor Díaz Corbelle Páginas de homenaje al vivariense más ilustre Ayer se cumplieron doscientos años del nacimiento de Pastor Díaz, el vivariense que ha logrado las más importantes metas en la literatura, la poesía, el periodismo; brillantí- simo orador y parlamentario, embajador de España y destacado hombre de Estado al frente de cuatro ministerios, siendo también rector de la Universidad Central. Las páginas de Heraldo de Vivero se abren hoy para dedicarlas a su memoria y para honrar al hijo más ilustre del pueblo. Las firmas que en ellas aparecen, tratando su figura y recordando sus logros, nos evi- tan que nosotros tengamos que opinar sobre la importancia de Pastor Díaz, cuyo nombre, en estas fechas también tiene resonancia en cabeceras de notables diarios madrileños. El Concello, hasta el momento, no ha programado ningún acto para conmemorar esta destacada efemérides y aunque esta semana han retirado el palco de las fiestas pegado a la estatua, no ha tenido tiempo para limpiarla y librarala de los hierbajos que le sobran. Habrá ocasión para volver sobre Pastor Díaz a lo largo de este año y lo haremos con el orgullo y el reconocimiento que sus paisa- nos siempre le han mostrado, como quedó reflejado a lo largo casi dos siglos.

Upload: lethu

Post on 01-Nov-2018

219 views

Category:

Documents


0 download

TRANSCRIPT

HERALDO DE VIVERO16 DE SEPTIEMBRE DE 2011

DECANO DE LOS SEMANARIOS LOCALES DE GALICIA

MEDALLA DE HONOR DE LA CIUDAD FUNDADO EN 1912

Almirante Chicarro, 27 - Tlf/Fax; 982 560 433Apartado, 46- 27850 VIVEIRO

[email protected]

N.º 3.770Año LXXIIIEdita: Javier Canosa Penaba

U N L U G A R I D E A L P A R A S U SP R I M E R A S C O M U N I O N E S, CELEBRACIONES, CO M P R O M I S O S. . .

RESTAURANTEAREA - Viveiro LOUZAO

Telfs. 982 560 944 - 982 550 642 - 982 550 648

BICENTENARIO DEL NACIMIENTO DE NICOMEDES PASTOR DÍAZ CORBELLE

Dúas notas literarias sobre Pastor DíazPara dous grandes amigos de Viveiro:Orlando Expósito Mariño e Antonio Rubal Moas

Agradezo a don Juan Carlos Neira Brochs a súainvitación para colaborar no número do Heraldo enhomenaxe a Nicomedes Pastor Díaz Corvelle, perso-nalidade política e intelectual na que hai tanto queadmirar. Pastor Díaz foi, como político, sincero e hon-rado nunha medida que, para hoxe, resulta estraña.Sabido é que, cando morre, o 22 de marzo de 1863,era pobre de solemnidade, el que desempeñara,durante décadas, altísimas responsabilidades públi-cas. Aínda separados por moitos anos e algunhasideas, cómpre dar tributo de gratitude e admiración aaquel cidadán de Viveiro tan extraordinario. E fágoocon entusiasmo, se ben, nesta ocasión, por imperati-vo profesional, farei unhas breves incursións na obraliteraria daquela personalidade intelectual tan rica epolifacética.

CASTELAO E PASTOR DÍAZAta 1951 os nosos eruditos, ó falaren de Pastor

Díaz como poeta en lingua galega, só citaban unhacomposición súa, “A alborada”, escrita o 11 de maiode 1928 e publicada ese mesmo ano. Trátase dun dospoucos textos poéticos que inicia a prehistoria doRexurdimento, non o Rexurdimento. Castelao valoroutan positivamente o feito e o texto que na súa obraSempre en Galiza (1944, 1961) dedícalle ó poematales gabanzas que constitúen unha auténtica magni-ficación do texto e do feito. Tres son as incursións queCastelao fai no pioneiro poema, as tres fermosamen-te formuladas.

I. “Un día retornou á nosa Terra un mozo galegoque viña de Europa. Era un poeta do seu tempo,romántico, liberal. Cicais se chamase NicomedesPastor Díaz. E de súpeto descobreu na fala labrega emariñeira do seu país un xeito insuperable de expre-sión literaria. Aquel día rompeuse o silenzo de Galiza.Dispois naceron Rosalía, Curros, Pondal...” (p. 104).

Son palabras dun artigo de 1937 publicado noperiódico Nueva Galicia.

II. Castelao, no seu maxistral discurso do 25 dexullo de 1947, a alocución onde menciona e gaba a“Santa Compaña de inmortaes galegos”, en intermi-nable procesión, despois de citar a Prisciliano...Xelmírez... o P. Sarmiento e o P. Feixóo, escribe. “Venaxiña, Nicomedes Pastor Díaz, coa a súa lira de nacra,abrindo a renascencia literaria de Galiza…” (p. 431)

III. “Mentres Nicomedes Pastor Díaz descobría, coseu esprito ‘europeo’, as maravillosas posibilidades denoso idioma...” (p. 464)

Semella claro que a Castelao fascinouno aquelpoema de 1928, escrita cando as voces máis pionei-ras –moi poucas– tatexaban algúns versos na “falalabrega e mariñeira do país”. Engaiolado, terminoumitificando un pouco o feito e magnificando notable-mente o texto. ¿Houbo en Castelao outras razónspara emitir xuízos tan xenerosos sobre uns cantosversos galegos de Pastor Díaz? Ignoramos se chegou ater noticia de que o autor da “Alborada” pensabaescribir o prólogo de Cantares gallegos de Rosalía deCastro (1863). Lémbrese que o autor da “Alborada”faleceu dous meses antes da impresión do libro queconstitúe o verdadeiro alborecer da literatura galegamoderna: o libro fundacional de Rosalía.

O ACHADO, EN 1951,DA “ÉGLOGA DE BELMIRO E BENIGNO”

Fíxoo nese ano o intelixente erudito e excelentepoeta Xosé María Álvarez Blázquez, que dirixíadaquela, en Vigo, con Luís Viñas Cortegoso, EdiciónsMonterrey. A editorial, que só publicou oito volumesentre 1950 e 1957, merecía unha monografía escritapola man dun erudito que fose, ademais, bibliófilo. Nahistoria editorial de Galicia hai moi poucas colecciónstan fermosas, tan ben ilustradas e, nalgúns casos,tan rigorosamente anotadas.

O volume poesías galegas no que se publica porprimeira vez a extensa “Égloga de Belmiro e Benigno”,é o segundo de Edicións Monterrey. Naquela data, oano 1951, case non hai, en Galicia, libros en galego.Lémbrese que a editorial Galaxia, tamén de Vigo,publica os seus primeiros títulos nese ano. Quen pro-loga e anota a edición é o autor do achado, XoséMaría Álvarez Blázquez. Foi el, no substanciosolimiar, quen aduciu as razóns que avalan a PastorDíaz como autor da égloga. Daquela concordaron conÁlvarez Blázquez, ademais de Viñas Cortegoso, LealÍnsua, Bouza Brey e Francisco Fernández del Riego.Desde 1951 ningún crítico ten posto en dúbida aautoría de Pastor Díaz.

O achado de Álvarez Blázquez causou no seu díaunha conmoción no minúsculo universo dos investi-gadores, conmoción á que eu, estudante de FiloloxíaRománica nesas datas, asistín alborozado.

Supoño que Castelao, de vivir en 1951 (morrerahabía un ano), agradecería non pouco a existencia da“Égloga de Belmiro e Benigno”, o sor-prendente poema bucólico cuxa acciónse localiza “nas ribeiras amenas / doapacible Landrove”.

XESÚS ALONSO MONTEROMembro da Real Academia Galega

Nicomedes Pastor Díaz Corbelle

Páginas de homenaje alvivariense más ilustre Ayer se cumplieron doscientos años del

nacimiento de Pastor Díaz, el vivariense queha logrado las más importantes metas en laliteratura, la poesía, el periodismo; brillantí-simo orador y parlamentario, embajador deEspaña y destacado hombre de Estado alfrente de cuatro ministerios, siendo tambiénrector de la Universidad Central.

Las páginas de Heraldo de Vivero seabren hoy para dedicarlas a su memoria ypara honrar al hijo más ilustre del pueblo.Las firmas que en ellas aparecen, tratandosu figura y recordando sus logros, nos evi-tan que nosotros tengamos que opinar sobrela importancia de Pastor Díaz, cuyo nombre,en estas fechas también tiene resonancia encabeceras de notables diarios madrileños.

El Concello, hasta el momento, no haprogramado ningún acto para conmemoraresta destacada efemérides y aunque estasemana han retirado el palco de las fiestaspegado a la estatua, no ha tenido tiempopara limpiarla y librarala de los hierbajosque le sobran.

Habrá ocasión para volver sobre PastorDíaz a lo largo de este año y lo haremos conel orgullo y el reconocimiento que sus paisa-nos siempre le han mostrado, como quedóreflejado a lo largo casi dos siglos.

Página 2 HERALDO DE VIVERO 16 de septiembre de 2011

AUTONÓMICA PREFERENTE VIVERO, 1 - XOVE LAGO, 0

Seis puntos en dos derbysLo mejor del partido ante el Xove

Lago fueron que los tres puntos sequedaron en casa y los aficionadosdel Vivero salieron contentos con lavictoria. Del resto, ninguno de los dosequipos ofreció otra cosa que lucha ydisputa por el balón sin el menorcontrol del juego por ninguna parte.El patadón para adelante fue todo loque ofrecieron sobre Cantarrana, yun par de jugadas de estrategia.

ACIERTO DE TRULLOEl Xove Lago se encontró con toda

la ventaja a su favor cumplida lamedia hora de juego, cuando el árbi-tro señaló penalty del portero Kikosobre Hermida y la expulsión delguardameta. Trullo ocupó la portería,adivino por donde iba el lanzamientoy paró el penalty.

El Vivero con diez jugadores reple-gó líneas y cedió terreno al Xove, que,pese a la superioridad no supoencontrar el tiempo del partido ni lacolocación de jugadores para marcar.El Vivero todo lo dejaba a la estrate-gia y el gol llegó tras un tercer cornerconsecutivo sacado en corto que nosupo defender el Xove y Rego metidoen el área cabeceó el 1-0, en el minto,72. Un minuto después fue el XoveLago el que se quedó con diez juga-dores por la segunda tarjeta a PabloLago, por no avisar el delegado delXove al linier del cambio de jugador.

La fortuna que en otras ocasionesfue esquiva para que el Vivero mar-case, en esta ocasión estuvo a sufavor ante los fallos del Xove de caraa la portería vivariense.

Vivero: Kiko, Rivas (Troncho m.64),Borja (Adrán m.70), Popi, Rego,Alonso, Bruno, Rebolo (Trullo m. 31),Aurelio (Óliver m.90), Yago (Diegom.79).

Foz, 1-Xallas, 2. Se le puso dema-siado cuesta arriba al Foz, los dosprimeros goles, en los primeros 15minutos, del recien ascendido Xallas.Sólo a un minuto del final pudorecortar distancias por mediación deDavid Rodríguez, aunque la derrotade los focenses es excesiva para loque merecieron.

Santa Comba, 2-Ribadeo, 0. Consu casillero a cero puntos en tres jor-nadas el Ribadeo busca refuerzospara enderezar el mal comienzo detemporada. Este domingo recibe alGrixoa, con el que comparte el faroli-llo rojo.

T. SAN LÁZAROSERVICIO OFICIAL EN VIVEIRO

Talleres de Mecánica - Chapa y pintura – Electricidad

Tlf. 982 570 032

SERVICIO GRÚA 24 HORAS

VEHÍCULOS DE OCASIÓNPROCEDENTES DE

•RENTING •REMARKETING•LEASING •DIRECCIÓN

SEGUNDA AUTONÓMICA

El Sacido recibe alGaldo que ganó alFolgueiro por 1-0Segundo derby para el Galdo, que

juega mañana sábado en el campodel Cembedo ante el Sacido. El pasa-do domingo sumó los primeros trespuntos en su campo de Trasvíasdonde derrotó al Folgueiro por lamínima.

El Sacido se vino de vacío de suvisita a Parga, donde los locales apro-vecharon la expulsión de un jugadordel Sacido para imponerse por 2-1.

Resultados del torneode pádel Hotel Ego

Francisco Sánchez y Gustavo Boviode Lugo derrotaron en la final aAlejandro Balseiro de Viveiro ySantiago Mota de Lugo. En categoríafemenina ganó la pareja, Pilar Pérez-Batallón de Lugo y Ana Forcada deMadrid. La final de consolación laganaron Elena y Paloma de Viveiro.

OCASIÓNPiso de 114 m2 - 4 Dormitorios + Salón

Cocina 12 m2 con Terraza Baño y Servicio - Terraza con vistas

Garaje OpcionalTeléfono, 678 114 179

Homenaje del Vivero C.F. a Ramón ParaparRamón Parapar, visiblemente emo-

cionado recibió el pasado domingo enCantarrana el reconocimiento a losmuchos años que desinteresadamen-te estuvo vinculado al Vivero C.F. Elpúblico le premió esta labor con unagran ovación y el presidente del club,Alfonso de Carlos le entregó unaplaca. A sus 92 años Ramón fue elencargado de hacer el saque de honordel partido.

Antes numerosos jugadores de dis-tintas épocas del Vivero, se acercaronhasta la tribuna para felicitar aRamón personalmente y recordarjuntos numerosas vivencias que ensu privilegiada memoria actualmenteaún atesora.

mi época en el Instituto. Un saludo aRamón”.

Julio Leira Sanmartin: “Para perso-na, Ramón del frente de juventudes ".¿cuántos vivarienses no disfrutaronde la buena compañía de esta granpersona?”.

Mario Gómez Lago: “Grande donRamón. Más de dos collejas me tienedado en el frente de juventudes. Y loscalditos que hacia su señora y quemás de una tarde de fútbol sala enesa mítica pista de la Oje, nos tienenquitado el frío como el mejor de los plu-míferos. Humilde como persona einmenso como ser humano. Mis respe-tos siempre”.

Suso Martínez Blanco: “Merecidí-simo homenaje. Toda una vida dedi-cada al deporte y siempre cerca de lajuventud tanto en "el Frente" como enel instituto. Si el santo Job teníapaciencia, el señor Ramón, no le iba ala zaga”.

Siempre es grato que la labor reali-zada a lo largo de los años, la entre-ga, el cariño que se pone en el traba-jo diario, sea reconocida. Vaya unabrazo desde aquí para mi tío, sushijos y sus nietos.

ANTONIO NAVARRETE PARAPAR

Doctora SOCORRO FIERRO❖ DERMATOLOGA ❖

SE ADMITEN POLIZAS DE SEGUROSPOR LAS MAÑANAS EN: c/ Lodeiro, 12 - 1.º C - Tlf: 982 55 04 14 - VIVEIRO

POR LAS TARDES EN: Virxen da Mariña- Tlf. 982 58 58 07 - BURELA (PREVIA CITA)

Ramón Parapar recibió una placa delVivero C.F.

Después del homenaje a Ramón yde las muestras de cariño recibidasen el campo de fútbol, así como enotros lugares, sólo me queda comosobrino sentirme orgulloso de serparte de la familia “Toribio”, unafamilia humilde compuesta por Jesús(marinero) y Hermitas (ama de casade las de antes) y sus dieciocho hijos.Por desgracia de esos hijos sólo que-dan Mitas y Encarna (religiosasdominicas) y Lina (religiosa francis-cana); Suso “O Corta” otra personaentrañable, directivo del Viveiro C.F.,marinero y durante años trabajadorde la sierra de Salgueiro, y Ramón.

¿Cómo era y es Ramón? e aquí laopinión de vivarienses que se mani-festaron en la red social Facebook:

José Luís Moar Rivera: “RamónParapar, ligado toda su vida –92años– a la juventud local. Desdeniños, los que ya peinamos canas,conocemos a Ramón omnipresente entodos los acontecimientos deportivosde Viveiro. Siempre con buen humor ybuenas maneras su trato con niños yjóvenes fue de excelencia. Ramón,entrañable hombre bueno muy queri-do por todos”.

Perfecto Parapar Trasancos: “Ra-món Parapar unha autentica institu-ción na sociedade viveirense. A casada Xuventude tiña que levar o seunome”.

José Veiga Golpe: “Cuantas horaspasamos los de mi generación conRamón en la Oje. Un acierto de lanueva directiva del Viveiro el recono-cer la labor de una persona entraña-ble como Ramón”.

José Vivero Russo: “Gran persona.Me queda un gran recuerdo de él de

“Ramón do Frente”Ramón Parapar

Fernández

F. Javier Chao GómezMÉDICO POR LA U. S. C.

Estomatólogo UniversidadPierre et Marie Curie (París VI)

Ortodoncista por la Universidadde Nantes

IMPLANTOLOGÍAY REGENERACIÓN OSEA

Más de 20 años de calidady estética nos contemplan

Fernando Macías, 3-5 - 1.º CTlf. 981 14 21 1415004 LA CORUÑA

[email protected]

SE ALQUILAAPARTAMENTO AMUEBLADO

TEMPORADA ESCOLARTelf. 667 494 393

16 de septiembre de 2011 HERALDO DE VIVERO Página 3

Proyectos de producción de maderaen A Mariña premiados por la Xunta Los proyectos de producción de

madera de la comunidad de montesde San Roque de Viveiro, el montevecinal de Abadín y el monte deRegovello y Fontao en Foz, han sidopremiados por la Xunta, al obtener lacertificación Forest StewardshipCouncil (FSC), que exige requisitosrigurosos de los grupos ecologistas.El certificado FSC garantiza lasbuenas prácticas en la gestión y reco-noce en el mercado a los productosque se obtienen de los montes selec-cionados.

Xove pide que se acometa porfases la mejora del puerto deMorás. El sector de pesca artesanalque tiene su abrigo en el puerto deMorás sigue esperando por el proyec-to de ampliación y la mejora de lasinstalaciones. El alcalde de Xove,Demetrio Salgueiro se entrevistó enSantiago con el director de Portos,José Juan Duran, para que, almenos se pueda ejecutar por fases eldique de abrigo, que es necesariopara la seguridad.

Trabajos arqueológicos en las ríasde Ribadeo y Viveiro. Mediante elconvenio entre la consellería y elministerio de Cultura, la empresaArgos realizará a finales de este mesprospecciones arqueológicas paraapuntar referencias de los pecios yelaborar cartas subacuáticas de lasembarcaciones hundidas en las ríasde Ribado y Viveiro. El trabajo seenmarca dentro del Plan nacional deprotección del Patrimonio CulturalSubacuático. En Viveiro trabajaránsobre el lugar donde se hundió lafragata Magdalena, cerca de losCastelos de la playa de Covas.

El agua de Cervo es apta para elconsumo aunque salga turbia. Losanálisis realizados en la estación detratamiento de la traída de aguas deCervo indican que el agua que sesuministra es apta para el consumo,según aseguró la concejal de sanidadde Cervo, Yolanda Pedreira. Laturbiedad es debido a acumulaciónde sedimentos procedentes del em-balse de Riocobo, del que se abastecela estación depuradora, debido albajo nivel del embalse de Rúa.

La ambulancia con base en Fozdel 061 no presta servicio noctur-no. La ambulancia opera desde elsábado día diez de 10 a 22 horas, porel recorte del servicio realizado por laXunta. Numerosos focenses se mani-festaban ese mismo día por las callespara pedir que se mantuviera en Fozel servicio nocturno. Los trabajadoresde la ambulancia del 061 de Foz,presentarán ante la consellería deSanidades 2.100 firmas que reunie-ron para protestar contra el recortedel servicio.

Xove devolverá 89.000 euros alEstado por la liquidación del 2009.En este año el concello de Xovetendrá que devolverle al Estado89.000 euros, al parecer, por unerror de cálculo del Gobierno. Segúnel alcalde, Demetrio Salgueiro el añoque viene tendrán que seguir devol-viendo. El regidor no entiende laprevisión que realizó el Gobierno, yseñaló que no recortará los serviciossociales, aunque los ingresos sonmenores y el concello depende casien exclusiva de lo que aporta laempresa Alcoa.

TABLON DE OFERTASINMOBILIARIAS

EN VIVEIROAPARTAMENTO 2 Hab.

A ESTRENAR

60.000 €Tlf. 620.343.073

EN VIVEIROAPARTAMENTO 1 Hab.

A ESTRENAR

50.000 €Tlf. 620.343.073

EN CELEIRO2 PAREADOS

ESPECTACULARES VISTAS

MAGNÍFICA UBICACIÓNTlf. 620.343.073

EN XUNQUEIRA-VIVEIROSE VENDE APARTAMENTOCON GARAJE Y TRASTERO

PRECIO NEGOCIABLETlf. 620.343.073

EN VIVEIROALQUILO

ESTUDIOS EN EL CENTRO

A ESTRENARTlf. 620.343.073

EN PLAYA DE AREA (Viveiro)FINCAS EDIFICABLESMAGNÍFICAS VISTAS

CON PROYECTOTlf. 620.343.073

EN VIVEIROVENDEMOS ENTREPLANTAMUY BUENA UBICACIÓN

PARA SU NEGOCIOTlf. 620.343.073

EN PLAYA DE COVASSE VENDE CASA PARA

RESTAURAR, AL LADO DE LA

PLAYATlf. 620.343.073

O primeiro día de claseAcaba de comezar o novo curso

escolar. Pode que na nosa memoriareteñamos a experiencia do nosoprimeiro día de clase ou o dos nososfillos. Seguro que foi un día difícil,case heroico, para aquel neno queten que deixar de ser o rei da casa epasar a ser un máis, entre outros dasúa mesma idade. O primeiro día declase é para el –e supoño que taménpara algúns pais– coma un segundoparto: un paso decisivo, pero necesa-rio, con choros e bágoas, para entrarnun mundo estraño.

O primeiro día de clase é taméncomo unha metáfora da vida: semprehai que dar pasos para crecer emadurar; sempre é necesario deixaratrás seguridades e arriscarse ante odescoñecido; sempre nos entra dal-gún xeito a angustia ante o queresulta incerto e difícil.

Non sei se os pais seguen hoxe estadinámica cos fillos. Evidentementeque os mandan ao colexio, a pesardas posibles resistencias infantís dosprimeiros anos da vida. Pero anosadiante dá impresión que non actúancoa mesma firmeza e decisión: haimedo a traumatizar, a perder abenquerencia dos fillos, a que un díanos boten en cara as nosas esixen-cias, etc.

Hoxe mesmo, no bus urbano subiuunha parella relativamente xove cunneno duns sete anos. Polas manei-ras, un neno inquedo, non sei setamén hiperactivo. En todo o perco-rrido non parou de aganchar polos

asientos, facer acrobacias, tantear asúa capacidade de equilibrio. O paiso lle dicía: “que vas caer”, “despoisnon chores”..., pero nada máis. Nin omáis mínimo intento de poñelo noseu sitio, como a xente. Eu pensabaimpotente ante o espectáculo: que vaiser deste neno?

Os pais non poden dimitir da súaresponsabilidade de ser os primeirose principais educadores. Se a familianon educa, os profesores séntenseimpotentes para realizar o seu come-tido. Daquela, lamentablemente,serán os intereses dos grandesmedios de masas, as multinacionaisdo ocio sen escrúpulos e o consumis-mo sen límites os “de-formadores”das persoas e a sociedade.

Alguén fai tempo dicía: “o nontamén educa”. E creo que é verdade.Hai que dicir “si”, e oxalá que moitasveces. Pero moitos “sis” sen o contra-peso do “non” resulta irreal e perigo-so: crea un mundo artificial e fanta-sioso que fai dos homes e mullerespersoas débiles, egocéntricas e capri-chosas, incapaces de afrontar a máismínima adversidade que contradigaos seus gustos e intereses.

Non é fácil educar nesta sociedadepostmoderna. Hai que ser moi valen-tes e ter as ideas moiclaras para ser pai e nai enon fracasar no intento.

ANTONIO RODRÍGUEZBASANTA

c/ Lodeiro n.º 4, Entresuelo “A” (VIVEIRO)Consulta previa petición de hora - Teléfono: 982 562 652

Eduardo Guijarro Alcañiz

PSICÓLOGO

CLINICO

DIAGNÓSTICO Y TRATAMIENTO

❃ DEPRESIÓN ❃ NEUROSIS ❃ STRESS ❃ ANSIEDAD ❃ ENURESIS❃ PROBLEMAS DE APRENDIZAJE ❃ ALTERACIONES DE LA CONDUCTA ❃ HIPNOSIS CLÍNICA

Regal Cerámicaen Ifema-MadridEn el Ifema-Madrid, que cierra sus

puertas este domingo, Regal Cerá-mica está presente con un stand, enel que presentó unas 120 piezas engres de nuevos diseño. También ofre-ció su colección de jarrones y escul-turas,

Antes de la feria madrileña,Cerámica Regal estuvo en la Maisonand Object de París, con una exposi-ción de piezas hechas en gres, depequeño y mediano tamaño, bajo elparaguas de la marca Artesanía deGalicia, junto a otros talleres de arte-sanos.

Página 4 HERALDO DE VIVERO 16 de septiembre de 2011

BICENTENARIO DEL NACIMIENTO DE NICOMEDES PASTOR DÍAZ CORBELLE

Esquecemento e actualidade de Nicomedes Pastor Díaz CorbellePORTICO

Onte, 15 de setembro,cumpríronse dous séculosdo nacemento en Viveirode Nicomedes Pastor DíazCorbelle, considerado pormoitos dos escritores dasúa época como o máisromántico dos poetas gale-gos e españois, pertencen-te a aquela xenial xeracióndoente que encabezara anivel europeo o movementoalemán Sturm und Drang,dando paso ao romanticis-mo literario e artístico.

Aínda que Pastor Díaz foiconsiderado en vida comoun importante político eestadista, feito que rema-tou por esvaer, en grandemedida o seu valor litera-rio, non é menos certo quena actualidade a súa figu-ra e obra camiñan cara aoesquecemento, tanto nahistoriografía literaria es-pañola como no mundo dapolítica actual. Por estemotivo, aproveitando aspáxinas deste especial doHeraldo de Vivero, quixera-mos ocuparnos o máisbrevemente posible dal-gúns aspectos que consideramosfundamentais na vixencia do persoei-ro Nicomedes Pastor Díaz.

PASTOR DÍAZ, HOME DE ESTADO Sen dúbida, amplo e interesante

resulta o seu inmenso currículocomo político e orador parlamentario.Un historial certamente brillantepara unha personaxe que finou en1863, con tan só cincuenta e dousanos, pero en cuxa intensa vidaacadou case todos as honras políti-cas do momento, agás o de Xefe doGoberno. Pastor Díaz, que comezou asúa carreira política dende as escalasmáis baixas da Administración Civil,desenvolvida por Javier de Burgos, aimitación da centralizada Francia dasprefecturas, iniciouse como oficialsegundo na Secretaría da Subde-legación de Fomento en Cáceres,para continuar coa súa imparablecarreira como secretario do GobernoCivil de Santander, Toledo, oficial daSecretaría de Gobernación deMadrid, xefe político (gobernadorcivil) de Segovia, Cáceres e Toledo,deputado en repetidas ocasións, en1843 pola provincia da Coruña,ministro en tres gobernos liberaisconservadores, secretario do bancode Isabel II, presidente do RealConsello de Agricultura Industria eComercio, membro numerario dasReais Academias Española da Linguae de Ciencias Morais e Políticas,reitor da Universidade Central, mi-nistro plenipotenciario das Legaciónsde España en Parma, Cerdeña,Córsega, Turín e Portugal, Consellei-ro de Estado e Senador vitalicio,condecorado con seis grandes crucesda época. Participou activamente naconsolidación do estado liberalburgués isabelino de mediados do

século XIX, combatendo ao tradicio-nalismo carlista e contribuíndo deci-sivamente na escisión dos liberais endous bandos antagónicos: o dosprogresistas e o dos moderados,corrente esta última coa que el seidentificaría dentro da facción dosdenominados “puritanos”.

Semella un tanto estraño o feito decomprobar como unha figura tandestacada do constitucionalismoespañol do antepasado século, cal foiNicomedes Pastor Díaz, permanezana actualidade totalmente esquecida,máxime cando tanto se fala, tanto seten falado e tanto continúase a falarde constitucionalismo, ben sexadende o punto de vista corservador,en canto ao mantemento a ultranzada actual carta magna, ou, polocontrario, cando dende ópticasprogresistas se incide na necesidadede reformar o actual marco constitu-cional tendo presente as realidadesplurinacionais do estado español.

A grandeza, de Pastor Díaz, dende onoso punto de vista, xurde nun perí-odo histórico certamente complicado,onde os denominados “espadóns”(Espartero, Narváez, O´Donnell) coscontinuos movementos de sables,condicionaban totalmente ao nacenteestado liberal, aínda moi feble na súaestrutura social, política e económi-ca. Precisamente, será na oratoria enas análises políticas, administrati-vas, partidarias e electorais, ondebrille con luz propia o esclarecidoviveirés. Este considerábase a simesmo ante todo como un teórico,como un home de pensamento, aber-to a todas as correntes filosóficaseuropeas do momento, ben fose aodoutrinarismo francés de Royer-Collard, De Broglie, Cousin…ou aomodelo inglés e ao historicismo de

Gibbon a través de Guizot. Así, pode-mos afirmar que o noso protagonistafoi quen de abordar sempre calqueraestudo ou análise político, social oufilosófico dende unha óptica aberta ereceptiva, como fixo cando sendoReitor da Universidade de Madrid en1848, ditando dende a prestixiosacátedra de dereito do Ateneo as súascoñecidas Lecciones sobre el Socia-lismo. Evidentemente, quen isto es-crebe, convencido marxista, nonpodo estar de acordo coa maioría dasaseveracións e conclusións ás quechegaba Nicomedes Pastor, pero isonon invalida, en absoluto, o seucarácter de adiantado no estudo dosSocialistas Utópicos (Owen, SaintSimón, Fourier), nun ano certamenteauroral que comezara como a prima-vera dos pobos e rematou coa máisgrande das represións exercidas ataaquel entón contra o movemento

obreiro europeo, por parteda burguesía imperante.Debemos manifestar quetemos a sospeita persoalde que a serie de artigossobre Fourier e o socialis-mo, publicados anos an-tes, en 1841, na revistasemanal de política, cien-cias e literatura: El Con-servador, pese a carecerde sinatura, ben puideranser da autoría pastordia-na, tendo ademais presen-te como na mesma revistafiguran outros textos doautor viveirés sen sinatu-ra, que logo serían recolli-dos na súa obra completa,publicada pola Real Aca-demia Española, baixo adirección de Fermín de laPuente Apecechea.

Outro aspecto, verdadei-ramente importante, e quemerecería un amplo estu-do dentro dos logros polí-ticos e sociais de PastorDíaz, ten que ver co estu-do, deseño e promulgacióndo articulado da ensinan-za secundaria no Estado,unha obra fundamentalque tería sido a continua-

ción da famosa Lei Moyano, promul-gada uns anos antes.

Chámanos igualmente a atención ofeito de que un personaxe tan marca-damente liberal e moderado, comoPastor Díaz, tivera á sazón tan clarasas ideas de pluralismo político dedefensa do sistema parlamentario, danecesidade de superación do pasadoe de confianza no futuro, da liberda-de como concepto político e moral, dorespecto á lei como norma supremado xogo político, da separación depoderes, do intento de conxugarcatolicismo e liberalismo, e, nunhapalabra: a constante busca deconsenso e de eclectismo político queexerceu o noso protagonista ao longoda súa vida, en especial nunsmomentos históricos tan complica-dos como os que lle tocou vivir, nosque os diferentes gabinetes goberna-tivos sucedíanse constantemente, aoestar expostos continuamente ásintrigas palacegas e ao control mili-tar.

O ideario político de Pastor Díazquedou recollido principalmente nassúas obras La cuestión electoral endiciembre de 1839 y enero de 1840(Cáceres, 1840) e Condiciones delGobierno constitucional en España. Ala corte y a los partidos (Madrid,1846), ademais doutros diversos arti-gos publicados nas Obras completas.

Aínda que nos últimos anos a obrapolítica de Pastor Díaz acadou unpequeno pulo da man de estudosos einvestigadores tan reputados como:Legaz Lacambra, Ramón Canosa,Galindo Herrero, Castro Calvo, JulioMiñambres, Enrique Tierno Galván,José Luis Prieto Benavent ou Jimé-

(Pasa á páxina seguinte)

Grabado dos actos celebrados en Viveiro no primeiro centenario do Nacemento de Pastor Díaz. A esquerda misade Réquiem na igrexa de Santa María; arriba, a dereita, procesión cívica pola Praza; abaixo, velada literaria cele-brada no Teatro Vello.

“...brilla con luz propiana oratoria e nas análi-ses políticas, adminis-trativas, partidarias eelectorais...”

“...logros políticos esociais de Pastor Díaz,teñen que ver co estu-do, deseño e promulga-ción do articulado daensinanza secundariano Estado...”

Página 5HERALDO DE VIVERO16 de septiembre de 2011

CLINICA PODOLOGICAAna Insua Meitín - n.º Coleg. 734

Prolongación Constanza de Castro, bajo n.º 9 - VIVEIRO - Tlf. 982 561 689Avenida da Veiga (Edif. Cruce) Entresuelo D - SAN CIPRIÁN - Tlf. 982 596 057

CONSULTA PREVIA CITA

BICENTENARIO DEL NACIMIENTO DE NICOMEDES PASTOR DÍAZ CORBELLE

Esquecemento e actualidade de Nicomedes Pastor Díaz Corbelle(Ven da páxina anterior)nez Losantos, que analizaron distin-tos aspectos ideolóxicos do pensa-mento político “pastordiano”, certa-mente aínda precisamos dunhaanálise en profundidade de todo oseu “corpus ideolóxico”, pois temos asospeita de que tanto na vida e obrade Nicomedes Pastor, existen moitasfacianas escuras ou descoñecidas,como a súa propia evolución políticadende os seus anos xuvenís de estu-dante en Compostela e Alcalá, ondenos atopamos cun poeta, liberal ehumorista que daba renda solta aosseus impulsos e sentimentos máisíntimos. Vexamos, como mostra, aseguinte cita entresacada dunhacarta inédita de Nicomedes dirixidadende Alcalá de Henares, en 1833, aun ex compañeiro de Fonseca:

(…) “Espero que no tardes enescribirme: no seas pesado; noseas poira, no amueles, no fodasNe forniqueris que dice elDecalogo. Mirate sino en el espe-jo de Sn. Agustin que desdeAfrica escribia largas cartas ásus remotos amigos Crisostomo yAmbrosio; y sino en Sn. Pablocuando escribia a Timoteo, áTito, á los Romanos, á losCorintios á los Galatas, á los fili-penses, y á los de Efeso, adEfesios. Santa Teresa, Baylli,Sn. Juan de la Cruz, el baron deHumboldt, Pascál, Del Pulgar y elArcipreste de Hita. Con que lodicho. A Genton mil especiales memo-rias: dime que es de Valdespino,y quienes son los Colegialesnuevos de Fonseca, que aún nollegó aquí, á lomenos á mi lafama de sus nombres, bien queDª Fama tiene mucho que hacereste año”.

Podemos realmente encaixar a estePastor Díaz desenfadado, bromista emesmo irreverente para a épocadentro da súa ideoloxía posteriorcomo home de estado, católico e mili-tante moderado?, que foi do mozoexaltado e vitalista da súa primeiraépoca, cando aínda non chegara aentrar na administración civil donovo estado liberal?... Son, evidente-mente, cuestións que, de momento,deixamos no aire como meras hipóte-ses…

LITERATO, POETA, ESCRITORE XORNALISTA

Non menos interesante resultaNicomedes Pastor dende o punto devista literario, como ensaísta, confe-renciante, xornalista, poeta, biógrafo,

crítico literario e novelista. Un PastorDíaz que presenta múltiples facianasintelectuais, sacrificadas, en grandemedida, en aras da praxe política nasúa condición de home de estado,como dixemos.

Grande ten sido o recoñecementoliterario de Pastor Díaz en vida,enxalzado e biografiado, entre outrosautores contemporáneos seus: RíosRosas, Rico Amat, Ovilo, Zorrilla,Juan Valera, Pedro Antonio deAlarcón, Pirala, Andrés Borrego,Campoamor, Fermín de la PuenteApecechea e Cánovas del Castillo, atachegar aos máis modernos, caso deEmilia Pardo Bazán ou do cubano-viveirés José del Valle Moré e ostamén viveireses Leal Insua e ChaoEspina, sen esquecer outras moitasreferencias a Pastor Díaz, dentro daliteratura romántica española. Nonmenos abondosas son as investiga-cións e escritos sobre a obra do nosoprotagonista, dende o ámbito galego:Murguía, Vicetto, Waldo Insua, PargaSanjurjo, os irmáns Vilar Ponte,Otero Pedraio, Carballo Calero,Antonio Fraguas, Varela Jácome, DelRiego, José Luis Varela, EmilioGonzález López, Alonso Montero,Luis Caparrós Esperante ou AnxoTarrío Varela, entre tantos outros.Mais, por desgraza, na actualidaderesulta curioso comprobar comoPastor Díaz non deixa de ser un autorsecundario na literatura española,fronte a outras figuras de dubidosasuperioridade como é o caso doDuque de Rivas, Zorrilla, Esproncedae outros moitos. Si isto acontece noámbito da literatura española na queo noso protagonista ten escritopoemas tan significativos como: A laluna, La mariposa negra, La sirenadel norte, Mi inspiración ou a compo-sición en francés Vie et mor, entreoutras, que non pasará na literaturagalega?.

En galego coñécense o poemaAlborada, datado en 1828 e Églogade Belmiro e Benigno, da que XoséMaría Álvarez Blázquez descubriu omanuscrito en 1951. Ademais sábeseque o poeta, namorado e ao borde dosuicidio, destruíu a maior parte dosseus poemas iniciais. Así, grazas aWaldo Insua, sabemos que entre ospoemas desaparecidos figuraba acomposición O paxaro da morte,destruído durante os primeiros anosna corte matritense. Os motivos?...

A importancia de Pastor Díaz comoadiantado do romanticismo foi reivin-dicada tanto por Manuel Murguíacomo por Otero Pedraio, ambos osdous identificaron ao poeta viveiréscon Chateaubriand e mesmo chega-ron a definilo como o poeta máisfondamente pesimista do século XIX.Tal mención equivale a consideralo

como un dos primeiros románticosespañois, que bebería directamentedo Werther de Goethe e doutros auto-res europeos, con tan só dezaseteanos. Feito que non é, en absoluto,desbotable, pois pese á censura daépoca (regreso á Inquisición), semellabastante doado que o mozo Nico-medes dispuxese dun amplo bagaxebibliográfico a través das bibliotecasfamiliares, tanto paterna, como dosseus tíos, pois si ben Antonio LópezVillapol era un dos maiores comer-ciantes de liño da localidade, taméndesempeñaba os cargos de vicecón-sul francés e de apoderado das Reaisfábricas de Sargadelos. Por outrabanda, outro tío materno era o polí-glota ou intérprete do peirao viveirés.Con estes antecedentes e co paso domozo Nicomedes Pastor polas aulasdo Seminario de Mondoñedo (1822-25), non sería menos interesantetratar de estudar os seus amoresarrebatados e a posible influencialiteraria que puido ter sobre o nosoprotagonista o profesor AntonioMaría de Castro e Neira, crego deArgomoso, verdadeiro introdutor doprerromanticismo en Galicia a travésde Cadalso. Curiosamente, destaetapa iniciática mindoniense semellaser a poesía Mi reclusión, composi-ción xuvenil que fai mención á ator-mentada dor do poeta, ao borde dosuicidio pola morte da súa amada“Lina”, esta composición non figuraincluída na primeira edición dePoesías, publicadas por Pastor Díazen Madrid, en 1840, logo si figuraríanas súas obras completas.

Dentro do xénero narrativo escribiuUna cita, relato curto publicado enfolletín (1837) e a novela psicolóxicaDe Villahermosa a la China. Coloquios

de la vida íntima, editada a súaprimeira parte no periódico La Patria(1848) e completamente, en doustomos na imprenta de M. Ribadenei-ra (1852).

Como xornalista iniciouse no laborperiodístico no xornal El Siglo (1834),onde compartiu redacción con Ros deOlano, Ventura de la Vega e JoséZorrilla, colaborando igualmente conoutros diarios e revistas como ElArtista (1834-36), El Correo Nacional(1834-42), No me olvides (1837-38)ou El Liceo (1838). Porén a súa activi-dade xornalística acentúase coascampañas políticas realizadas dendeas columnas de El Español (1841), ElConservador (1841-42), El Sol (1842-43) e El Heraldo (1842-1854), publi-cacións nas que ten colaborado conGarcía Tassara, De los Ríos Rosas,Francisco de Paula Cárdenas eFrancisco Pacheco, entre outroscompoñentes do partido moderado eda facción puritana. Así mesmopublicou diversos artigos en distintosxornais da época como El MuseoArtístico y Literario (1844), La Patria(1848) e El Trono y la nobleza (1848).

Non menos interesante foi tamén orol desenrolado por Pastor Díaz comocrítico literario, biógrafo e ensaístahistórico, destacando a súa visiónDel movimiento literario en España(1837), onde preconiza a exaltaciónromántica e o europeísmo. Igual-mente, na súa última publicaciónItalia y Roma: Roma sin el Papa, oautor viveirés amósanos todas assúas dotes como embaixador e fondocoñecedor das difíciles relaciónsentre os estados europeos e oPontificado, nos tempos da unifica-ción italiana.

CODA

Moito poderíamos continuar co-mentando sobre as relacións entreun Nicomedes Pastor Díaz liberal ecentralista e a xeración provincialistaconstituída polos Neira de Mosquera,Carracido, os irmáns Faraldo, o vivei-rés Cociña, Posada, Puentes Braña,Figueroa, Romero Ortiz e un longoetcétera, xunguidos todos eles polacoincidencia na defensa apaixoadade Galicia fronte ao centralismo ou,mesmo, como Pastor Díaz, logo demorto, foi quen de se converter nunreferente nacional para os viveiresese galegos de ultramar. En fin, cues-tións todas elas certamente intere-santes pero que o tempo e o espazonon o aconsellan.

CARLOS NUEVO CALCronista Oficial

de Viveiro

“...Pastor Díaz presen-ta múltiples facianasintelectuais, sacrifica-das, en grande medida,en aras da praxe políti-ca na súa condición dehome de estado...”

“...a súa actividadexornalística acentúasecoas campañas políti-cas realizadas dendeas columnas de El Es-pañol, El Conservador,El Sol e El Heraldo...”

CLINICA DENTALFrancisco Fernández Portilla

Horario: Lunes, martes y miércoles de 10 a 13 y de 16 a 20 h. Jueves y viernes de 9 a 15 h.CONSULTA PREVIA CITA. Villafranca del Bierzo n.º 2 - Telf. 982 56 20 02 - VIVEIRO

Página 6 HERALDO DE VIVERO 16 de septiembre de 2011

BICENTENARIO DEL NACIMIENTO DE NICOMEDES PASTOR DÍAZ CORBELLE

Un artículo sobre Pastor Díaz en la revista cubana Bohemia de 1915El texto que comentamos hoy no es

propiamente una crónica de su tiem-po, sino un sentido artículo sobrePastor Díaz publicado en la revistacubana Bohemia en abril de 1915.Firma el trabajo Jesús Lorenzo Díaz,emigrante vivariense en Sagua laGrande y ocasional colaborador delas publicaciones de su tiempo, tantoen Cuba como en la península.Volveremos sobre él mas adelante.

Como sabemos, Bohemia ha sido yprobablemente es todavía, la revistamas importante de la Isla. Fundadaen 1908, en el momento de la publi-cación del artículo que referimostenía 40 páginas y parte de la mismasalía en color, lo que nos da una ideade la calidad y la importancia de lapublicación. Por entonces se subtitu-laba “revista semanal ilustrada”,aunque un año mas tarde cambiaríadicho subtítulo por el de “revista deilustración mundial”.

El caso es que en ese número laimportante publicación habaneraeditaba un monográfico en homenajeal Centro Gallego de la Isla, aprove-chando la circunstancia de la inau-guración del impresionante edificiode su local social. La portada se ilus-tra con la bandera gallega y unareproducción del edificio del Centroque se inauguraba. Entre los colabo-radores aparecen Ramón Cabanillas,Roberto Blanco Torres y nuestroconvecino Jesús Lorenzo, que firmael artículo que hoy reproducimostitulado “Pastor Díaz Vivero”.

Jesús Lorenzo Díaz era unemigrante de Viveiro que en 1915 yahabía hecho fortuna y era un impor-tante comerciante y empresario enSagua la Grande, en el norte de laisla. Aficionado a las ciencias ocul-tas, aparece en la relación de los queapoyan desde Cuba el “CongresoInternacional Espiritista” de Barce-lona de 1888, junto a profesores yprofesionales de su ciudad que apor-tan fondos económicos para elmismo. Años antes de la publicacióndel artículo aparecía como uno de losimpulsores y propietarios de laempresa Sociedad Anónima delAlumbrado Eléctrico de Sagua que en1892 había introducido la energíaeléctrica en la zona. Un cuarto desiglo mas tarde, cuando escribe sobrePastor Díaz y sobre Viveiro, ya erauno de los personajes realmenteinfluyentes de la sociedad de Sagua.En este sentido hay que entender quesu artículo aparezca en una revistade tal importancia como la Bohemiade entonces.

Lorenzo fue alumno, en Viveiro, yantes de su emigración, de Justo Picode Coaña, otro de los personajesclaves para entender la cultura deViveiro del siglo XIX y, como tantosotros, hoy injustamente olvidado.También habrá que revisarlo. Pico deCoaña, ribadense, fue maestro enViveiro durante mas de tres décadas.Autor de libros sobre teoría de laenseñanza, sobre ortografía y caligra-fía, escribió habitualmente en revis-tas como “La Ilustración Gallega yAsturiana”, que, en su tiempo, eran

referentes de la comunicación entrela metrópoli y las colonias. Endiciembre de 1881, mucho antes dela publicación del trabajo que trata-mos, Pico de Coaña escribía en dicharevista una carta a “D. Jesús LorenzoDíaz, en Sagua la Grande (Isla deCuba) y los numerosos y leales discí-pulos gallegos que con noble afán, enpropio provecho y en honra de su país,están esparcidos por las Antillasespañolas y por otras comarcasamericanas, dedicándose con ahíncoa toda clase de ocupaciones lícitas, ydando pruebas constantes de amor altrabajo, de amor a la patria y de amora la libertad…”. Justo Pico recordabaen el texto de la carta a su antiguoalumno, como éste y muchos otrosque habían estudiado con él enViveiro, “casi todos naturales delameno país regado por el Landrobe(sic) eran modelos de honradez, labo-riosidad y amor patrio”. FinalizabaPico de Coaña la carta a JesúsLorenzo, de 1881, mal previsor de lahistoria próxima, con un poemapropio en el que los últimos versosdecían: “E mentras haxa galegos /nás provinzas de Urtramar / nin seperden as colonias / nin periga alibertá”. Cuando Lorenzo escribesobre Pastor Díaz, en 1915, hace ya17 años que Cuba es independientede España.

Yendo al texto, hay que convenirque se trata básicamente de un elogioo hagiografía de Pastor Díaz, inserta-do en un número especial de la revis-ta totalmente dedicado a Galicia y,que es al mismo tiempo, una crónicasentimental sobre Viveiro, su entornoy sus personajes trascendentes a lolargo de la historia. Jesús Lorenzorepasa, con Pastor Díaz de fondo, lasfamilias y los lugares que le traenrecuerdos de Viveiro. Plurales aparte(“Urrutias, Coras, Pargas, Acebedos yUtones”), Lorenzo rememora a todoscuantos han sido algo en la historialocal y no se olvida de los lugaresque, de algún modo, son para él refe-rentes geográficos allá en su emigra-ción cubana: As Cortes, o Real, Naín,Campo de Verdes, Rego de Sidro, etc.aparecen repetidamente citados ensu escrito.

Pues bien, presentado el autor, eltexto, y analizadas brevemente lascircunstancias en las que aparecepublicado en la Bohemia de entonces,nos parece oportuno transcribir inte-gro el trabajo de Jesús Lorenzo Díaz,publicado, como decimos, hace pocomenos de un siglo en la prestigiosarevista cubana. Lo hacemos en estaspáginas de Heraldo, ahora en 2011,cuando se celebra el bicentenario delnacimiento de Don Nicomedes.

Parece ser cosa dificilísima hablarde Pastor Díaz sin hacer mención deVivero y viceversa.

Allí vió la luz primera aquella gloriade España; honra de Galicia; piedrapreciosa de incalculable valor de lavilla del Landro; esclarecido autor “DeVillahermosa a la China”, de la“Mariposa negra”; y de otras obrasadmirables; tierno cantor del poéticorío en cuya linfas cristalinas vió retra-tados los fuertes perfiles de su juven-tud, y el grisáceo color de su cabezaen edad provecta. Aspiró los perfumesde las encendidas flores y gustó lossazonados frutos estivales que orlansus riberas.

¡Hablar de Pastor Díaz: formar juiciode sus talentos prodigiosos y de susobras magistrales, sería tanto comopretender escalar las alturas de ungenio, a donde lo elevó la sabia manode la Providencia, por especial privile-gio! ¡Audacia sin igual; vanidad ridí-cula en la que no hemos de incurrir!

Mucho será si nuestros modestosempeños alcanzan a formular undébil elogio del hombre que brilló enlas alturas de la ciencia, del arte, delas letras, y en la Política y Diplo-macia, distinguiéndose como un nota-ble estadista. Las Academias nacio-nales y extranjeras guardan en susarchivos como rico tesoro los exquisi-tos frutos de su talento; la Nación, lasmemorias de su labor política y guber-namental, como Ministro de la Corona;la Iglesia, los testimonios de su fé ,como fervoroso creyente; y el Pueblolos ejemplos de su honradez sin tachay de la probidad que lo acompañóhasta la tumba, después de un viajeterrenal a través de atmósferasdeslumbradoras de poder y grande-zas.

¡Sólo una nota amarga resonó en sualma, que fue su inseparable compa-ñera hasta la última morada! Jamáspudo ostentar la representación de supueblo natal ante los poderes públi-cos, negada de forma irreductible, yde sentir desnaturalizado, porque noconocía, quizás, los méritos de taneximio varón, o porque lo regabanintrigas rastreras y envidiosas.

Sin embargo, su corazón herido, tangrande como generoso, le inspiró, enlos últimos momentos, el encargo deque sus restos mortales fuesen lleva-dos a orillas del Landro para allí repo-

sar eternamente, cuyo deseo no havisto aún satisfecho.

Andando el tiempo, después que loefímero y deleznable deja lugar ypaso a lo real y duradero, llegó uninstante en que brilló en el cielo sere-no de la Justicia un relámpago deamor y reparación. Su broncíaca esta-tua fue erigida en Vivero, fundida alcalor de los corazones de todos loshijos de Galicia residentes en Españay América, como imperecedero testi-monio de amor al gran gallego, dejan-do, en parte, satisfecha la deudacontraída con tan ilustre varón.

Vivero vistió de gala en aquel día,después de haber extraído de suspropias entrañas el bloque del masfino granito, que había de servir debase a la perpetuidad del esclarecidovivariense. Allí quedó incrustada lapiedra principal, que constituye unade las angulares, sobre que descansala villa del Landro.

Desde sus tumbas, ignoradas unas,lejanas otras, conocidas muchas,aplaudieron de forma mística y miste-riosa otras piedras también angula-res, y también vivarienses, personifi-cadas por Gómez Pérez das Mariñas,primer Capitán General de las IslasFilipinas; su esposa, la legendaria ybenefactora Doña María Sarmiento,fundadora del Colegio Insigne de laNatividad; siguieron en turno losPardo de Cela, Urrutias, Coras, Par-

(Pasa a la página siguiente)

Pastor Díaz Vivero“...repasa, con PastorDíaz de fondo, las fami-lias y los lugares que letraen recuerdos deViveiro...”

Página 7HERALDO DE VIVERO16 de septiembre de 2011

• TRABAJOS DE IMPRENTA •

Gráficas Neira Brochs - Zapatería 27 - Viveiro

BICENTENARIO DEL NACIMIENTO DE NICOMEDES PASTOR DÍAZ CORBELLE

Pastor Díaz Vivero(Viene de la página anterior)

gas, Acebedos y Utones. Lasciencias, el foro, las armas y elcomercio también concurrieronal aplauso de la obra reparado-ra, con Castro Bolaño, Coira,Cociña, Trelles, Quinteros,Almoinas, López, Plás, DíazCora y Riguera Montero, cantan-do también sus glorias y recuer-dos los notables poetas y prosis-tas Sergio López, Alfredo Garcíay Trobo.

A esta deficiente e incompletalista de varones y familias quehan dado a Vivero honra y prez,sería lamentable omisión noensalzar la misteriosa labor delos López Vilar, restauradoresdel Colegio Insigne, y fundado-res del Asilo de Ancianos, encumplimiento de la voluntadpostrera del santo benefactor D.Benito Galcerán.

Las nobles frentes de todoshan sido orladas por las brisasque traspusieron las empinadascumbres “do Penido do Galo”,“do Sixto”, “da Redonda”, de SanRoque, el monte sagrado de los viva-rienses; las brisas impregnadas deemanaciones sanas, vivificadoras,elaboradas en los sendos pinaresdonde cantan los ruiseñores, y crecenenhiestos y erguidos los “arbolesarmoniosos”, al decir de Chateau-briand y en las frondas que se desli-zan por los vientos “da Trasposta”,“das Cortes”, “do Real” y “Naín”; enlos aromosos nogales “do Campo deVerdes”, y con los frondosos y venera-bles castaños “do Rego de Sidro”.

Todos ellos han bebido las frescas ydelgadas aguas “da Fonte de DoñaUrraca”, que mas tarde la corruptelaconvirtió en “Fonte da Rouca” y atis-baron con temor supersticioso “aVentana da Dama” abierta en el acan-tilado de la abrupta costa, cuya leyen-da fue magistralmente escrita porParga Sanjurjo.

La nomenclatura de estos lugares,significativa, insinuante, parece serdenunciadora de la existencia dearcaicos acontecimientos y tradicio-nes perdidas en la obscuridad de lostiempos, que no han dejado rastroalguno en las crónicas de Vivero, cuyarealidad se deja sin embargo, adivi-nar como un hecho misterioso.

La nostalgia, tan dulce como mortí-fera, que oprime el corazón y paralizalos órganos respiratorios exhumandorecuerdos y queridas tradiciones, sinosugiere la consideración de que a tododebe llegar su término, y a que nues-

tra pluma carece del corte delicado ytierno que requieren las dulces histo-rias del corazón y de la Patria, quequizás no volveremos a ver, lo que noshace recordad, como despedida, gol-peando la cadena de la ausencia,“levando o compás coa mau”, los últi-mos versos del “cautivo de Orán” denuestro tierno poeta Pondal:

“Campanas d´Allons / Noites deluár / Lua que te pós / Detrás depinar”. “¡Adiós, Adiós, Adiós!”.

JESUS LORENZO.Sagua la Grande. Cuba. Abril 1915.

Anuncio de unacrema orientalpara “hermosear”que se publicabaen la revistacubana Bohemiaen 1915,

Soneto a Pastor Díaz

Milleiros de Alboradas nos amosa para espantar a noite da pupila, devólvenos a luz lene e tranquila cando a lúa se esconde receosa.

E cando sopra a brisa silenciosa escorregando o orballo entre a vila, verxel é Valdeflores que destila os recendos por esta Villahermosa.

El alimenta os mares da memoria da xente xenerosa que camiña no ronsel branquiazul da historia.

E aínda que a deriva se aveciña será o noso FARO cara á gloria nos sendeiros salgados da Mariña.

XOÁN NEIRASetembro 2011

La Corporación Municipal, miembros de la Academia Galega y otras autoridades, en laPlaza el 22 de marzo de 1963, cuando Viveiro honró la figura de Pastor Díaz en elprimer centenario de su muerte.

“...La nostalgia, tandulce como mortífera,que oprime el corazón yparaliza los órganosrespiratorios exhuman-do recuerdos y queri-das tradiciones, sinosugiere la considera-ción de que a todo debellegar su término... enlas dulces historias delcorazón y de la Patria..”

CLÍNICAOFTALMOLÓGICA

Dr. J. Alberto Díaz ReyMÉDICO ESPECIALISTA EN OFTAMOLOGÍA

Avda. del Ferrol, 25 - 3º A - Telf. 982 55 19 72 - Viveiro

Consulta previa cita. Nº Col.:15/1507564

Página 8 HERALDO DE VIVERO 16 de septiembre de 2011

PodologíaMedicina GeneralEnfermeríaReconocimientos Médicos

FisioterapiaOdontologíaPsicopedagogíaTraumatología

Antonio Bas, 4 Entresuelo - Jesús Noia, 2 Bajo-VIVEIROTelf. Consultas y citas: 982 562 052

BICENTENARIO DEL NACIMIENTO DE NICOMEDES PASTOR DÍAZ CORBELLE

Notas sobre das saúdes de don Nicomedes PastorCoido que é bo momento, neste do

bicentenario do nacemento en Viveirode Pastor Díaz, para reclamar unhabiografía mais detallada e verdadeirasobre don Nicomedes. No meu pensaró noso prócer, quen tantas biografíasescribiu, débeselle que alguén reco-lla, seriamente os seus datos vitais ecóntenolos de xeito sinxelo. Confíoque os estudos da Academia Galegadirixidos polo profesor Xosé RamónBarreiro que se publicarán logodestas datas, aclaren moitas dúbi-das.

De Pastor Díaz escribiron o seuxeito en prólogos, glosas, oraciónsfúnebres e biografías entre outrosCánovas del Castillo, Juan Valera,Juan A. Parga Sanjurjo, Otero Pe-drayo, Murguía, Emilia Pardo Bazán,Fermín de la Puente, Chao Espina,Leal Insua, Guillermo Cortázar, Car-los Adrán e ata o Federico JiménezLosantos, dos que eu teño a man,todos moi meritorios en pezas ro-mánticas, cheas de paráfrases eprosapias propias do século XIX, condubidosas interpretacións sobre daidea política dun home de partido,dos varios partidos, nun período taninestable e convulso como o que lletocou vivir. Gustaríame ler un estu-dio no que se atoparan datos verda-deiros sobre da doenza que o ator-mentou toda a vida e que foi a causada súa morte os 52 anos, e que sedesterrasen falacias, como a da “indi-xencia” na que queda a súa nai can-do sucede o pasamento do político.

Dona María López Corbelle era fillade propietarios, moi nova quedouviúva de Antonio Díaz o pai de Nico-medes, naquel intre Contador de co-rreos en Lugo, emprego modestomáis sólido, cunha cativa pensión,entón conta ca axuda de Nicomedespara sacar adiante os moitos irmáns,que foron nove, aínda que solo catrochegaron a madurez.

Cando ó prócer morre, xa outroDíaz Corbelle, Felipe Benicio e unxenro Pedro Pastor, están ben coloca-dos na Administración, e incluso asveces deputados, sempre en condi-cións de botar unha man a familia,(un fillo de Pedro Pastor será condede Sepúlveda, estirpe relacionada cahoxe opulenta familia de EsperanzaAguirre, presidenta da comunidadede Madrid). Outra cousa foi que oGoberno dotara unha axuda, paraque dona María tivese unha vellezmais grata.

Volvendo a saúde do señor DíazCorbelle, Canovas del Castillo fala de“doenza temperá”. Chao Espina eCarlos Adrán din que as doenzascomezan perante a súa estadía enSantiago, sobre do ano 1830 e dicircon 19 anos. Os datos mais exactosdos que dispoñemos son os que sepoden sacar das cartas do poeta,moitas dirixidas a dona María, a nai

que reflicten Chao e Leal Insua, ecurioso comprobar que non compar-ten a información, orixinais queobran en poder de varias familias deViveiro.

Cita don Henrique Chao na súatese de doutoramento unha carta naque di: “...mis dolores que ahora sehan fijado en las articulaciones de lospies y que presentan los síntomas deun ataque de gota…”.

Esta misiva está datada un 23 dexaneiro, non pon o ano, mais ten queser de antes, na década dos trinta,pois nela refírese o mal estado do paique morre en 1841. Don Nicomedesten “artrite” e non chega os 30 anos,podemos afirmar que nin a súacomplexión nin as súas costumesavalan o diagnóstico de gota. Un datodefinitivo: os ataques de gota sobretodo nos novos son moi recortados,polo xeral non chegan as 48 horas.

Noutras cartas, as que cita LealInsua, atopamos varias referencias aalgunhas doenzas: indisposicións,constipados, (3/7/1841). “...patasque no rexen como deberan”(14/9/1841 ) .Conva l e cenc i as ,(26/5/1846). Artrites, males dos pes,(2/2/1847). Períodos de recupera-ción “ad integrum”, con grandespaseos, Sevilla (13/4/1848).

No certificado de defunción quefirma o seu médico doctor MarianoBenavente afírmase que o políticomorre a consecuencia dunha hiper-trofia cardíaca.

Lonxe dos tecnicismos é evidenteque Pastor Díaz non sofre nuncagota, coido que padeceu unha Febrereumática ou Reumatismo poliarticu-lar agudo, doenza infecciosa produci-da polo xerme Estreptococo Beta-Hemolítico do grupo “A”, e que foi moicomún e letal nesta Terra, antes dachegada dos antibióticos, e que seguea ser un severo problema nos paísesde baixo desenvolvemento que nonteñen medicamentos.

O xerme usa de porta de entrada agorxa dos nenos e xoves, antes docrecemento, cursa con andazo, febre,e inflamación articular especialmentede pes e xeonllos, sempre reversible,mais o estreptococo vaise a fixar nasválvulas do corazón deformándoas,enchéndoas de verrugas e facendoque pechen mal, co tempo o aumen-to do esforzo leva a medrar o corazón,a hipertrofiarse e a resultar ineficaz,abocando a unha morte temperá,prognostico hoxe moi superadograzas a cirurxía. Trátase pois dunhacardiopatía chamada reumática nocurso do Reumatismo poliarticularagudo ou Febre reumática.

Outras doenzas padece Pastor Díazna magnífica estatua de ferro de2,80 metros cuberta de bronce, sofredo mal da incuria e o abandono,privada da base que a enaltecía ecentraba a praza, hoxe orfa e mutila-da, e mais da artística cancela paga-da polos emigrantes, que fora fundi-da por Alemparte, veciño de Cervo nasúa factoría de Carril, ¿onde vai? Aescultura con pinchos na testa comoteima disuasoria, está cagada dasgaivotas, arrombada a unha esquinada praza, espazo ó que por certoroubáronlle tamén o nome, converti-do en “local de espectáculos a ceoaberto” ocupada nos intermedios porante estéticos palcos provisorios degusto “naseiro”.

O uso como “salón de festas” dapraza de Pastor Díaz, parece poucopráctico si pensamos no clima deViveiro, esquina da península ibérica,un dos puntos mas chuviosos daEuropa húmida.

¿Para cando o pazo de usos múlti-ples onde se poda facer desde unhaverbena a unha feira, o festival doLandro, ou de sambódromo noCarnaval, dotado con luces, cameri-nos, duchas para os deportistas...?Mais rendible, estético e digno quenon ir alugando e mon-tando un “palco” cadames.

FAUSTO GALDOReumatólogo.

Pastor Díaz de novo

“...Pastor Díaz morre aconsecuencia dunha hi-pertrofia cardíaca...”

EN EL ‘ALBUM DE VIVERO’

Antón VillarPonte ensalzaa Pastor DíazLas primeras líneas de su artículo‘Portico de una guía sentimentalde la Ciudad del Landrove’, publi-cado en el ‘Álbum de Vivero’ queFermín Gonzalez Prieto editó en1934, se las dedica Antón VillarPonte a Pastor Díaz. Y nos parecenecesario reproducirlas en estadestacada efemérides de la cele-bración del bicentenario del poeta.

“Nunca, creo yo, que un poetaespañol de la época romántica hayatenido por cuna un rincón naturalmás apropósito para generar el senti-miento puro y neto del romanticismoen las almas que éste de la antiguaurbe del Landrove, donde NicomedesPastor Díaz nació. Por eso el autor deLa Cita, a juicio de críticos modernosque se dedicaron a la noble tarea dela revisión de valores literarios y cien-tíficos, es uno de los más seriosarquetipos del romanticismo penin-sular y, desde luego, el único poetade su tiempo, entre todos los deEspaña, que supo infundir el blandoy húmedo encanto de la balada enmuchos de los poemas que ha escri-to. En este sentido fué el vate máseuropeo de los vates ibéricos.Abundamos así en la aguda opiniónde doña Emilia Pardo Bazán.

“El espíritu celta del encendidoNicomedes –siempre esclavo de laSirena del Norte–, debido a las carac-terísticas geográficas del país dondesu numen se vitalizó, tenía, forzosa-mente, como el de aquel otro egregioescritor de la Bretaña francesa,Ernesto Renan –su hermano deraza–, que sentir de continuo elanhelo saudoso de reflejarse enzigzag en las apacibles aguas dondeespejea el pueblo que arrullara sunativo berce. No por otra cosa nosdejó, como testamento poético, larotunda estrofa que pide con meri-diana transparencia que le lleven adormir el último sueño, el sueño sinensueños que se llama Eternidad, alas orillas nemorosas del Landrove.

“Aunque la niebla del romanticis-mo, más humo de artificiosas enso-ñaciones que esencia verdadera de larealidad vital, ya pasó de la centuriade su iniciación para trocarse en unarosa de cien años mustia entre laspáginas de la historia literaria, yocreo que la belleza melancólica–sonrisa agridulce, con ecoar simul-táneo de lluvia y sol– del paisaje deVivero, habrá de seguir influyendo enlas almas que se le rindan de unmodo insólito...”.

ANTÓN VILLAR PONTEÁlbum de Vivero. 1934

CLINICAS DENTALES

FRANCISCO J. MAYO SAMPEDROMÉDICO ESTOMATÓLOGO

ODONTOLOGÍA GENERAL –ORTODONCIA–Plaza de España, 8 - 2.º / Tlf. 982 245 606

CONSULTA PREVIA CITA - LUGO

PEDRO M. MAYO SAMPEDROMÉDICO ESTOMATÓLOGO

ODONTOLOGÍA GENERALDurán Lóriga, 1 - 3.º / Tlf. 981 202 084

CONSULTA PREVIA CITA - A CORUÑA

Página 9HERALDO DE VIVERO16 de septiembre de 2011

BICENTENARIO DEL NACIMIENTO DE NICOMEDES PASTOR DÍAZ CORBELLE

Oportunidad para reflexionarEl pasado 9 de agosto, el Seminario

de Estudios “Terra de Viveiro”, con supresidente, mi entrañable amigo,Cronista de A Vila, don Carlos NuevoCal, inauguró, la exposición que abreel bicentenario sobre la vida y obra“poliédrica” de Pastor Díaz, enpresencia de autoridades locales yciudadanos comprometidos con elpatrimonio cultural de nuestraTierra.

Recomiendo cruzar los tiempos ylos personajes. Cuando se visita laexposición, cuando se recuerda queeste 2011, es bicentenario de perso-najes como Jovellanos y Pastor Díaz,que estuvieron en primera línea de lavida pública en momentos muycomplicados y compulsos de nuestraEspaña en su tiempo, y nos situamosen lo que acontece en forma de“tormenta perfecta” en este 2011, acualquiera que tenga espíritu críticode libre pensador, lo primero que sele viene a la cabeza es, si los actualesdirigentes que toman decisionessobre nuestros destinos como ciuda-danos, tienen talla y conocimientos,más allá de militancia política omediática.

La presentación que hizo CarlosNuevo Cal sobre Pastor Díaz fueimpecable. Y como no podía ser deotra manera, le salió ese alma liber-taria y romántica de hombre que seentrega a su madre Galicia y Pro-vincia, en busca de los mejores, parasu administración, entre tanto me-diocre con un bolígrafo en la mano ypoder.

Dejemos los complejos a un lado.Tenemos derecho a encontrar, bus-car, exigir, aupar, a personalidadescomo Pastor Díaz, para que nosrepresenten. Cuando los visitantesde la exposición hagan el recorridopor su vida y su obra, cierren los ojosy comparen la preparación que tuvoel ilustre hijo de la Ciudad de Viveiro,su bagaje universitario, sus conoci-mientos previos a la política, susactitudes y aptitudes en el mundo dela literatura, la historia, la filosofía, lavida universitaria, la función públicaprevia oposición, el periodismo, lascompañías que frecuentó entre las

tertulias de intelectuales del momen-to. En resumen, su historial profesio-nal que puso al servicio de su país,para que se le utilizara como servidorpúblico en justas democráticas o ennombramientos para altos cargos enunos momentos muy complicados,en los que la vida Parlamentariarequería de extraordinarias dotesdialécticas, que no demagógicasbasados en el insulto, y dónde losconocimientos formaban parte delnúcleo fundamental del discurso enla tribuna –igualito que ahora, dóndecualquier gaznápiro se atreve a decirlo que le viene en gana, o a mal leer,algo que le escriben desde la fontane-ría, una corte de lacayos que paga-mos todos–.

Curiosamente, hoy que escribo estepensamiento sobre el ilustre Mari-ñano, viene en un gran periódicogallego, una entrevista a un casi eter-no presidente de partido y Dipu-tación de Lugo, ahora felizmente reti-rado, que se atreve a señalar a lasoligarquías de los partidos comoculpables de la falta de líderes políti-cos en Galicia. Se olvida que él fue unoligarca mientras le dejaron. Pero nole falta razón, cuando señala, preci-samente con conocimiento de causa,que el enemigo de la excelenciademocrática es la lealtad inquebran-table a la mediocridad del aparatopartidario, dónde se cuecen las deci-siones absurdas y peligrosas incom-patibles con personajes como PastorDíaz, pero capaces de hacer iconoscon cualquier “pailán” que haya esta-do en el momento opor-tuno en el lugar oportu-no.

PABLO MOSQUERA‘Bígaro’

“...Tenemos derechoa encontrar, buscar,exigir, aupar, apersonalidades comoPastor Díaz, para quenos representen...”

Medalla editada en 1911 por el Centro Vivariense de Buenos Aires, con motivo delprimer centenario del nacimiento de Pastor Díaz

Doce de setembro00:05 da madrugada22ºC, lúa chea e vento do sudoeste,

montes negros contra o ceo. Vende-loque sexa e ter un sitio virxe ondevolver coas cinzas, que menos que oaltar maior da de-sidia dos herdeirospara fotografar na ficción dosxornais. Mellor poder canto máis, verata onde estás preparado ou senónseguir cego a case todo. Pastor Díazpola pe-neira, desprazando o soñopola realidade co sorriso de pedra doBafomet da fonte fresca de Riaño e orastro de prata da limachas negrasna humidade. Vén de novo acender omeu facho porque este é o fin noxen-to contra a parede onde se debulla otempo no caos do labirinto, as vocesna encrucillada da cidade sen voltados poetas coma o río que pasa.Moscas no trafego da calor; a soidadeé mañá; moscas que debuxan letrana escrita con patas lixeiras. Estatuamóbil que se abeira sen ruído nasmans das comenencias, ti non sabesonde estou aínda que me vexas. Todose calma arredor ao dicir adeus, tirarsen ver, xogar ao chou, vivir sen vósque enchedes de berros e verdadesbaleiras as rúas ata facer reverter asencrucilladas. Alentar ceibe no noraiafundido na soidade pero, xa queda-ramos que a soidade é mañá

“Sí, miña prenda amante:Eu cantarei aquí mentras que dormes.Ay! qu´o Landro brillantenon é dourado Taxo; nin o Tormesalinda o meu retiro!Durme, sí, durme, mentras que

eu suspiro.”(Alborada 11 maio 1828)

Reclama-la nosa herdanzaO ruído dun berro nervioso vén

rompe-lo silencio acolledor, a brisamiúda levanta ondas rizas na charcamínima; de beber da fonte doBafomet saiu un merlo cun chío deouro e negro perderse no verde domonte baixo, tamén parei eu, beberda pedra os chíos, na fonte oculta deRiaño. Chegou a choiva tola abala-lotempo da anoitecida

“Agora qu´a alboradaos dulces paxariños xa cantaron.”

(Alborada 11 maio 1828)

fondo recendo a mofo e humidade docorpo da terra que me penetra coacantiga do río, no furado da paredede pedra hai un reloxo roto co tempoesvarando polas beiras, noutro fura-do, dunha radio atemporal sae músi-ca clásica e nun alzadeiro un libro depoemas, solitario, soña con labirintose paraísos enreixados, cinco andu-róns no ceo baixo, fías de néboa nosmontes. Veñen con forza, do outonoas follas mortas, no vento do val,regresándome, transitándome ásorixes, podo ver pasa-lo tempo senta-do ao pé do son do río. Herdanza defúfaros e voandeiros, estigma de caín.

A lúa velaíña, pardais mortos nabeira da estrada. Vén a escuridade,azul case negro, fire o ceo limpo cuncrau! meloso, un corvo; labirinto notempo, transitando na cidade senvolta dos poetas.

A voz da noiteSobrevivindo todas as conxuncións

riba dos fentos van tolas bolboretasmare-las, vento, veñen días de soida-de nas beirarrúas da gran cidade,camiños da soidade desesperada-mente brancos, e a túa voz refundín-dose no monte coa luz das estrelas. Osorriso das ninfas no latexo do río,polo medio dos fentos femia o vómínimo dun carrizo, príncipe doromanticismo que detén o tempovoando no ar do val limpo de nubes eo son do río que baixa ata a beiramarcon só un rastro lene, coma unmarmurio doce e enxel, nos ollos doafogado no labirinto de azuis daencrucillada da cor

“... se por Galicia fose o meu nomenon figuraría xamais nos acontece-mentos do país...” “...a miña viladeulle os votos a don Antonio Coira...E afasteime dela para sempre, contristeza, pero sen odio e sen fel.”

(Da carta a Neira de Mosquera 1851)

12 de febreiro22:00 da noite23ºC sae a lúa chea por riba de

S.Roque.

Citas do libro ‘Poesías Galegas’ “Églogade Belmiro e Benigno. A Alborada”.Concello de Viveiro e Edicións Xerais deGalicia S.A.

jaimeorozaMuíños 2011

POEMAS DA ENCRUCILLADA

Sobrevoando a cidade senvolta dos poetas

A.R

egad

era

A lúa saíndo por riba das casas na rúaZapatería

Página 10 HERALDO DE VIVERO 16 de septiembre de 2011

BICENTENARIO DEL NACIMIENTO DE NICOMEDES PASTOR DÍAZ CORBELLE

Pastor Díaz e os Cantares Gallegos de Rosalía de CastroNo volume Los Precursores,

editado pola “Biblioteca Galle-ga” de Martínez Salazar en1886, glosou Manuel Murguía(Arteixo, 1833- A Coruña,1923), canda outras figurasintelectuais, a personalidade ea traxectoria literaria da súaesposa Rosalía de Castro (Com-postela, 1837-Padrón, 1885).

Como é ben sabido, ao refe-rirse nese volume aos CantaresGallegos (Imprenta Compañel,Vigo, 1863), Murguía revelouque ía ser precisamente o escri-tor e político Nicomedes PastorDíaz Corbelle (Viveiro, 1811-Madrid, 1863) o prologuista detan emblemática e decisivaobra da nosa literatura, de nonllo ter impedido a morte, eacrecentou testemuño do moipositivo xuízo estético, da em-patía idiomática e da emotivaimpresión que lle merecían osversos rosalianos ao autor dopioneiro poema “A alborada”.En palabras do noso historia-dor:

Pastor Díaz, a quien la muerte nopermitió escribir las páginas quedebían precederles, aseguraba nohaber leído nada más corriente,más puro, que aquellos versos.Añadía que se complacía en decir-lo así. Que le agradaba aquellanueva aurora y aquel fresco airede la patria, que venía a hablarlede los floridos campos de Galicia.Que así como al frente de laspoesías de Zorrilla había hecho ladefensa del romanticismo –por élinaugurado antes, en su celda decolegial– haría el elogio del movi-miento provincial, que tantascosas nuevas traía a la superficie,que tantos y tan nobles revelacio-nes hacía y del cual había tenidoasí como una visión y un presenti-miento. Porque aquel gran hombrede Estado, a quien no agradaba launidad de Italia, casualmenteporque rompía tradiciones ydeshacía pueblos, aseguraba quelas provincias españolas estabandestinadas –por la gran diversi-dad de su sangre– a reconstituirsey recobrar su fisonomía en un pe-ríodo no muy lejano. Contra lo quealgunos espíritus superficialesaseguran, sostenía que la tenden-cia a crear la pequeña patria es loque ha de salvar de un completoaniquilamiento a cuanto hay devital y original que posee la socie-dad moderna, atacada comoninguna otra del mal nivelador dela unidad y de la centralización.Pero lo que más le agradaba eraver escrito el libro en aquel dulcísi-mo dialecto que había hablado ensu niñez. Ponderaba sobremanerahallarle despojado de las vocesbárbaras y giros prosaicos con quetantos mancharon la lengua y lapoesía gallega.

Poucas veces se sinala e se ponde-ra como é debido este feeling espiri-

tual e esta vinculación amistosa docantor do Landro (quen penetra xapor aquel entón, vítima de crueldoenza, no devalar da súa existencia)co tándem formado polo xoven casalMurguía-Rosalía, que desprega nesaépoca en Madrid unha intensa e opti-mista actividade intelectual e políticade xorne francamente liberal, progre-sista e protogaleguista.

Non pode ignorarse, neste sentido,que textos de Murguía (os poemiñas“En el álbum de Elisa Avendaño”,“Gloria” e “Madrigal”), de Rosalía(“¡Mi madre!”, “Adiós que eu voume”,“Castilla”, “O caravel negro”, “Aromaría da Barca” e “¡Terra, a miña!”)e de Nicomedes (“Una voz”, “Mi inspi-ración”, “La Mariposa Negra” e “LaSirena del Norte”, concretamente)comparten significativamente en1862 (un ano antes do óbito do vivei-rés e da propia saída do prelo dosCantares Gallegos, pois) as páxinasdo chamado Álbum de la Caridad, ovolume que recolle, por man deVicetto e Antonio de la Iglesia, ascomposicións presentadas aos XogosFlorais da Coruña do ano anterior emais unha nutrida escolma de textos(“Mosaico Poético”), tanto en galegocomo en castelán, de escritores gali-cianos da primeira metade do séculoXIX.

Na mesma liña cómpre anotar quefoi precisamente a voz de Murguía aque propuxo no Almanaque doimpresor lucense Soto Freire, en1865, ao pouco tempo da morte dopoeta, que Viveiro honrase a memo-ria do seu fillo ilustre erixíndolle unmonumento, proposta finalmenteculminada en 1891, abondos anosdespois, coa inauguración da estatuana Praza Maior.

A APERTA DE DÚAS XERACIÓNSEn realidade, ese relacionamento

entre Nicomedes e o casal Murguía-Castro ao que aludimos ten, ao nosohumilde entender, unha importancia

simbólica extraordinaria, na medidaen que permite constatar o anoamen-to cordial que, un pouco in extremis egrazas aos protagonistas sinalados,se verifica a comezos dos anos 60 dacenturia decimonónica entre dúasxeracións sucesivas de intelectuaisgalegos, a “provincialista” e a “rexio-nalista”, que a piques estiveron denon se fecundaren mutuamente.

Na primeira figuraron algúns anti-gos alumnos do Colexio Insigne vivei-rés e escolares da Universidade com-postelá, como Vicente Manuel Cociña(publicista e político de ideas liberaisavanzadas, nado en Celeiro e mortoen Córdoba, onde se agochara parafuxir da persecución gobernamental);os betanceiros Antolín e TiburcioFaraldo; o compostelán Neira deMosquera (un dos primeiros biógra-fos de Pastor Díaz en vida deste);Francisco Añón; Rúa Figueroa; etc.

O propio Pastor Díaz perten-ceu a esta xeración, da que,non obstante, se sentiu apartir de certo momento total-mente desvinculado no ideoló-xico e no político, pois mentresaquela se embarcaba na cha-mada “revolución galega de1846”, de significado profun-damente liberal e anticentra-lista, punto de arranque doque hoxe denominamos xene-ricamente “Galeguismo”, o deViveiro destacouse como actorfundamental, desde os altospostos de Estado que desem-peñou (ministro, embaixador,reitor universitario...) no pro-ceso de configuración dunEstado español de corte unita-rio e centralista, desde pará-metros dun liberalismo mode-rado, confesional e monárqui-co.

Daquela, os xuízos e consi-deracións do Pastor Díaz finalsobre a obra rosaliana, sem-pre segundo a transmisiónque deles fixo Murguía en Los

Precursores, situaríannos historica-mente no instante en que o menos“provincialista” dos nosos “provincia-listas” abenzoa, dalgunha maneira,as novas orientacións ideolóxicas ereivindicativas que, andando algúntempo e non sen esforzo e sacrificio,provocarán esa eclosión de galegui-dade cultural e ese renacer do idiomapropio que chamamos “Rexurdi-mento”...

PASTOR DÍAZ E A MULLERESCRITORA

E aínda cómpre poñermos endestaque un aspecto máis á hora derepasarmos o vínculo que une PastorDíaz coa Rosalía dos Cantares.Referímonos á posición de abertasim-patía ou apoio explícito que opoeta de Viveiro demostrou cara aaquelas mulleres que, como a canto-ra do Sar, non se conformaron nasúa época con abordar temas consa-bidos (pai-saxismo, relixiosidade,amor...) e non se cinxiron ao prototi-po de poesía meliflua (“daquelas quecantan as pombas i a flores...”) quese consideraba inherente ou único“adecuado” para as almas femini-nas...

Non resultaba pouco atrevementoou valentía, segundo se mire, estardisposto, como o estivo DonNicomedes e o tería feito de noninterpoñerse a Parca, a prologar olibro dunha escritora nova e aíndapouco coñecida (só publicara nesaaltura os opúsculos poéticos La Flore A mi madre e a novela La hija delmar), que non se escondía baixopseudónimo, que empregaba dignifi-cado o sermo vulgar das masaslabregas e mariñeiras do país e queabordaba unha vibrante e apaixona-da defensa de todo aquilo que eraobxecto de burla e desprezo (como elapropia denunciaba nas liñas introdu-

(Pasa á páxina seguinte)

Fotografía publicada en Vida Gallega (Nº 32, ano 1911). Corresponde ao primeiro centenario de Pastor Díaz.

“...Murguía foi quenpropuxo que se honrasea memoria de PastorDíaz erixíndolle un mo-numento...”

“...posición de abertasimpatía ou apoio explí-cito que o poeta deViveiro demostrou caraa aquelas mulleres que,como Rosalía de Cas-tro, non se conformaronna súa época con abor-dar temas consabi-dos...”

Página 11HERALDO DE VIVERO16 de septiembre de 2011

BICENTENARIO DEL NACIMIENTO DE NICOMEDES PASTOR DÍAZ CORBELLE

Pastor Díaz e os Cantares Gallegos de Rosalía...(Ven da páxina anterior)torias do seu poemario) en certosambientes da Corte madrileña sópolo feito de ser galego...

De certo, xa en 1842, nas páxinasde El Conservador, Pastor Díazaplaudía con fervor a publicacióndun tomo de poesías por parte deGertrudis Gómez de Avellaneda(1814-1873), defendía o dereito damuller escritora a tratar todo tipo detemas (“a nosotros no nos parece quecuando una mujer toma la lira, nece-saria y fatalmente ha de suspiraramores, ni exhalar blandas melo-días”) e louvaba a valentía desta nomedio da “fútil y prosaica sociedad,en medio del siglo positivo y financie-ro, en medio de la literatura converti-da en industria”, pero tamén nondeixaba de advertir, en todo caso, queunicamente hostilidades, incompren-sións e indiferenzas agardaban áatrevida poeta:

“¡Sed poeta!... cantad las maravi-llas de la naturaleza, las borras-cas del corazón, las tristezas delalma, las esperanzas del cielo, o ladesesperación del mundo; y enrespuesta a vuestros cantos, y eneco a la expresión de vuestrosafectos, os negarán la posibilidadde sentirlo. Sed poeta, describirlas pasiones; que no creerán enlas vuestras. Sed poeta, y habladde virtud; que os llamarán hipócri-ta. Sed poeta, cantad el nombre deDios; que os llamarán ateo. Sedpoeta, dad al viento los ardientessuspiros de amor; y ningunahermosura creerá que podéisconsagrarle vuestro corazón (...)Sed poeta, y dad a luz vuestroscantos; los sabios de los grandesvolúmenes os llamarán compasi-vamente superficial, y deploraránun talento perdido. Sed poeta, ypublicad un libro, si los aterradoslibreros se han decidido al arrojode imprimirle; y os habréis incapa-citado ante el mundo para todo loque exige y supone ciencia, grave-dad, perseverancia, estudio,conciencia, acaso virtud.Pero, sobre todo, sed poeta mujer;y a todas las desgracias y mise-rias de vuestro sexo, y a todas lasagitaciones y tristezas de vuestrocorazón, añadid una más grandetodavía. Cuando la preocupaciónde los hombres no os dispute laoriginalidad de vuestro genio, lade vuestro propio sexo os conde-nará a la pena, que en el pueblode Atenas alcanzaba a todos losque por alguna calidad eminentese elevaban sobre los demás (... ):el ostracismo”.

Saberá ben Rosalía, en propiacarne, o atinadas e no seu casoproféticas que eran, infelizmente, aspalabras do escritor viveirés e, defeito, na súa primeira novela, La hijadel mar (Vigo, 1859), denunciará que

“todavía no les es permitido a lasmujeres escribir lo que sienten y loque saben”, protestando, asemade,contra “la vulgar idea de que la mujersólo sirve para las labores domésti-cas, y que aquella que, obedeciendotal vez a una fuerza irresistible, seaparta de esa vida pacífica y se lanzaa las revueltas olas de los torbellinosdel mundo, es una mujer digna de laexecración general”.

No ronsel da denuncia que estam-para no seu día Pastor Díaz ocupán-dose da obra da Avellaneda, Rosalíaplasma no texto “Las literatas. Cartaa Eduarda”, traballo publicado noAlmanaque de Galicia de Soto Freireen 1865, o verdadeiro calvario queagardaba a toda muller que, comaela, quixese calcar os camiños daarte, do pensamento, da literatura eda vida con enteira liberdade:

“No, mil veces, no, Eduarda; alejade ti tan fatal tentación, no publi-ques nada y guarda para ti solatus versos y tu prosa, tus novelasy tus dramas (...) tú no sabes loque es ser “escritora”. Serlo comoJorge Sand vale algo; pero de otromodo, ¡qué continuo tormento!; porla calle te señalan constantemen-te, y no para bien, y en todaspartes murmuran de ti. Si vas a latertulia y hablas de algo de lo quesabes, si te expresas siquiera enun lenguaje algo correcto, tellaman bachillera, dicen que teescuchas a ti misma, que lo quie-res saber todo. Si guardas unaprudente reserva, ¡qué fatua!, ¡quéorgullosa!; te desdeñas de hablarcomo no sea con literatos. Si tehaces modesta y por no entrar envanas disputas dejas pasar desa-percibidas las cuestiones con quete provocan, ¿en dónde está tutalento?; ni siquiera sabes entrete-ner a la gente con una amenaconversación. Si te agrada lasociedad, pretendes lucirte, quie-res que se hable de ti (...) Si vivesapartada del trato de gentes esque te haces la interesante, estásloca, tu carácter es atrabiliario einsoportable (...) Las mujeresponen en relieve hasta el másescondido de tus defectos y loshombres no cesan de decirte siem-pre que pueden que una mujer contalento es una verdadera calami-dad, que vale más casarse con laburra de Balaán, y que sólo unatonta puede hacer la felicidad deun mortal varón.Sobre todo los que escriben y setienen por graciosos, no dejanpasar nunca la ocasión de decirteque las mujeres deben dejar lapluma y repasar los calcetines desus maridos, si los tienen, y si no,aunque sea los del criado. Cosafácil era para algunas abrir elarmario y plantarles delante delas narices los zurcidos paciente-mente trabajados, para probarles

que el escribir páginas no les hacea todas olvidarse de sus quehace-res domésticos, pudiendo añadirque los que tal murmuran sabenolvidarse, en cambio, de que nonhan nacido más que para tragar elpan de cada día y vivir como losparásitos.Pero es el caso, Eduarda, que loshombres miran a las literatas peorque mirarían al diablo y éste es unnuevo escollo que deberás temertú, que no tienes dote. Únicamentealguno de verdadero talento,pudiera, estimándote en lo quevales, despreciar necias y aunerradas preocupaciones; pero...¡ay de ti, entonces!, ya nada decuanto escribes es tuyo, se acabótu numen, tu marido es el queescribe y tú la que firmas(...)Yo, a quien sin duda un mal genioha querido llevar por el perversocamino de las musas, sé hartobien la senda que en tal peregri-nación recorremos. Por lo que a mírespecta, se dice muy corriente-mente que mi marido trabaja sincesar para hacerme inmortal.Versos, prosa, bueno o malo, todoes suyo (...) ¡De tal modo le carganpecados que no ha cometido!Enfadosa preocupación, penosatarea, por cierto, la de mi marido,que costándole aun trabajo escri-bir para sí (porque la mayor partede los poetas son perezosos), tieneque hacer además los libros de sumujer, sin duda con el objeto deque digan que tiene una esposa“poetisa” (esta palabra ya llegó ahacerme daño) o novelista, esdecir, lo peor que puede ser hoyuna mujer”.

Chamativos relampos estes dacomuñón ideolóxica e da simpatíaespiritual profunda que existiu entreo Pastor Díaz que ao raiar a décadados 60 do século dezanove rendía osseus últimos días e a Rosalía que,muller audaz e xenial, colocaba benalta e poderosa a bandeira dos seusCantares Gallegos nosanais da nosa literatura eda nosa historia colecti-va.

EMILIO XOSÉ ÍNSUA

O máis ilustre literato de Viveiro,considerado o Príncipe do Roman-ticismo, presidía a Plaza Maior. Senescoitar o clamor popular, traslada-ron a súa estatua a unha esquina. AHistoria deberá cobra-lo seu tributo.

A Alejandro Pérez Sindín Fraga.Fillo de Viveiro e o mellor amigo.

Unha Lácrima verteu Chao Espinapor tí, que eres autor da Alborada.Arrincónante agora nunha esquina.Acó nunca pasou, nin pasa nada.

Ergo a miña voz porque é precisoerguer a Díaz Freixo, a nosa praia...de formigón é agora o Paraíso.¿Cómo chamarlle tamén

a Cantarrana?

O Landro xa non é cinta de prata.Leva no seo os soños e as bágoas de quen de tanto ama-la súa Patriaamate a tí, por ser fillo de Larra.

Os cantores, meu Pastor, vadesvoando

como as pombas se che pousanna cabeza.

Vades alí onde Deus crea beleza onde as sireas siguen namorando.

É un ceo de dulces e colores,de luz, de risas e de cantos,Lar feliz, alleo destos prantosreservouno Deus para os mellores.

Gloria a Tí, excelso vate Noso.Lección nos deches de amor

e de clemencia,loitaches pola Patria, morriches

na indixenciaVergoña sinto eu. Vergoña e noxo.

¡Gloria e repouso!

RICARDO TIMIRAOS CASTROViveiro, 25 de agosto de 2011

Notas do autor: Texto reformado do meulibro Se Deus se namorase. “Unha lácri-ma “, poema de Chao Espina, cura, poetae Membro da R. Academia galega. DíazFreixo, médico viveirés, coñocido popu-larmente como “o médico dos pobres”.Paraíso e Cantarrana barrios viveiresesdesastrosamente urbanizados.

“...en 1842 PastorDíaz aplaudía con fer-vor a publicación duntomo de poesías porparte de Gertrudis Gó-mez de Avellaneda edefendía o dereito damuller escritora a tratartodo tipo de temas...”

A Pastor Díaz

Retrato de Nicomedes Pastor DíazCorbelle que está en el Congreso deDiputados.

AGENDANUEVO HORARIO DE AUTOBUSES(Estación de Autobuses de Viveiro. Tlf. 982560103)

DE VIVEIRO A LUGO: Por laGañidoira, 6,30, y 15,15 (de lunes aviernes); y 15,15 (sábados). Por Foz:7,30, 11,30 y 16,45 (de lunes a vier-nes); 7,30, 11,30 y 16,45 (sábados), 9y 16,45 (domingos y festivos).VIVEIRO-CORUÑA: Por Ferrol,5,55, 9, 15 y 19,45 (de lunes a vier-nes); 9, 15 y 19,45 (sábados); 15 y19,45 (domingos y festivos). Por Foz:7, de lunes a viernes. Por As Pontes:6,50, de lunes a viernes. VIVEIRO-SANTIAGO: Por Ferrol, 5,55, 9 y 15(de lunes a viernes); 9 (sábados); 15(domingos y festivos). Por As Pontes:6,50, de lunes a viernes. 18,15,domingos o fin de puente, tempora-da escolar. Por Villalba: 6,30, delunes a viernes. VIVEIRO-RIBADEO:9,15, 12,45, 13,45, 15,45 (sólo hastaFoz) y 18,35, (de lunes a viernes).

HORARIO FEVETeléfono: 982550722.

Salidas de Viveiro a Ribadeo, 10,01;12,22; 17,10 y 20,41 diarios. DeViveiro a Ferrol, 7,53; 12,21; 15,47 y19,22, diarios. De Ferrol a Viveiro,8,10; 10,30; 15,18 y 18,45 diarios.

TELEFONOS DE INTERÉSFARMACIA DE GUARDIADolores Casariego . . 982560111TAXIS: Plaza de Lugo. Viveiro . . 982560026Taxis E. Autobuses. Viveiro . . 982561850SEGURIDAD SOCIALCita Previa . . . 902077333Ambulatorio-Urgencia . . 982560 332Hospital de la Costa . . . 982589900Ambulancia. . . . . 061Tráfico de Lugo. . . . . 062Policía Local . . . 629450589 - 982562922Comisaría de Policía . . . 982561711Protección Civil y Bomberos. . . 982570909Ayuntamiento de Viveiro . . 982560128Guardia Civil-Viveiro . . . 982561039Guardia Civil-Xove . . . 982592053Guardia Civil Tráfico de Burela. . 982586004Juzgado de 1.ª Instancia e Instrucción n.º 1 de Viveiro.Oficina Civil . . . 982889442 - 982889443Oficina Penal . . . 982889444 -982889445Fax: . . . . . 982889311

Fernández y Dolores Cora, inten-ción Emilia.

Jueves: 20 horas, misa de Áni-mas por Carmen Riveira Alonso.

Viernes: 18 horas, misas delCarmen, por Carmen RiveiraAlonso.

Sábado: 20 horas, por DoloresCasabella y Balbino Sanjuán y susdifuntos, intención de su familia.

Domingo: 9 de la mañana, porlos difuntos de la parroquia. 12horas, Misa Comunitaria.

CAPILLA DE LA MISERICORDIASábados y vísperas de festivos, a

las 6,30 tarde, misa anticipada.

IGLESIA DE CONCEPCIONISTASDomingo: A las 10 horas, en

honor de la Virgen de Lourdes,intención de Ester Iglesias. Lunes:10 horas, intención de Alicia a laVirgen de Lourdes. Martes: 10horas, intención de José MaríaBarcón. Miércoles: 10 horas,intención de una devota a laVirgen de Lourdes. Jueves: 10horas, intención de María López ala Virgen de Lourdes. Viernes: 10horas, por Antonio GonzálezCortiñas, a la Virgen de Lourdes.Sábado: 10 horas, intención deÁngeles Paz Pena, al Ecce Homo.

CONVENTO DE VALDEFLORESEl lunes, día 8, a las 8 de la

tarde, Misa concelebrada de SantoDomingo.

Diarios-Eucaristía a las 8,30horas. Domingos y festivos, Euca-ristía a las 12 de la mañana.

El día 8 de cada mes la Euca-ristía se celebra a las 6,30 de latarde, por los cofrades de la Virgende Valdeflores.

RESIDENCIA BETANIACultos a partir de las 8 horas.A las 8,45 Misa.

Hace 25 Años19 de septiembre de 1986

El Colegio de CristoRey ya no inaugurá

el curso actualEl pasado lunes día 15, dio comien-

zo el nuevo curso escolar, con unamañana de chubascos que entriste-cieron más aún las calles vacíasdurante toda la mañana y las prime-ras horas de la tarde, hasta la salidade colegios y escuelas. En estaocasión, después de setenta y unaños de labor, el Colegio de laInmaculada Concepción, popular-mente conocido por Colegio de CristoRey, fundado por doña Rita LagoRobles y Jarel en 1915, no abrió suspuertas, al haber decidido su clausu-ra, al final del pasado curso escolar,la congregación de religiosas de“Hijas de Cristo Rey” que desde sucreación lo venía regentando.

ÉXITO MUSICAL.–El dúo “Xistral”.de Cillero, compuesto por AndrésSánchez y Daniel Caxete, ha obteni-do un importante éxito en el “IFestival de Cantautores Galegos”celebrado el pasado fin de semana enla localidad de Rianxo. AndrésSánchez y Daniel Caxete, que yaobtuvieran premios en otros festiva-les, consiguieron el tercer puesto conuna canción que tenía como temaprincipal el mar.

ASAMBLEA LOCAL DE LA CRUZROJA.–La Asamblea Local de la CruzRoja ha recaudado, en la cuestaciónanual de la “Fiesta de la Banderita”,un total de 313.905 pesetas, en lasmesas instaladas en, Covas, 108.100pesetas; Cillero, 102.800 y Vivero,103.500 pesetas.

Página 12 HERALDO DE VIVERO 16 de septiembre de 2011

Cultos parroquiales

RECIBA EL HERALDO EN SU DOMICILIO SE LO ENVIAMOS

POR CORREO

9 a 11,30 horas, de Lunes a Viernes

Teléfonos: 982 561 689 - 982 284 466

PARROQUIA DE SANTA MARÍADomingo: 12 horas, Misa por el

pueblo. 20 horas, intención parti-cular.

Lunes: 20 horas, por JustoMoirón Cabanas.

Martes: 20 horas, por JustoMoirón Cabanas.

Miércoles: 20 horas, por AntonioRubal y esposa.

Jueves: 20 horas, por CarmelaOrol e hija.

Viernes: 20 horas, por FelicitasDíaz García (Fina do bar ‘O quefaltaba’).

Sábado: 18 horas, enlace matri-monial, don Víctor Otero Cociña yseñorita Silvia González Altesor.20 horas, misa por José CoraMuñoz.

PARROQUIA DE SANTIAGODomingo: 11 horas, por Isabel

Vispo, esposo y padres de los dos.13 horas, por toda la Parroquia.19 horas, por Elías del Campo delCampo (Aniversario).

Lunes, 19,30 horas, por elReverendo don José GarcíaGómez.

Martes: 19,30 horas, por Anto-nio Vale González (Toñito deAcacio).

Miércoles: 19,30 horas, misasdel Carmen por Mercedes Fer-nández Chao, también el jueves yviernes, a la misma hora, la misadel viernes la celebrará donVicente y el párroco celebrará porLino Grandío Carballido y esposa.

Sábado: 19,30 horas, en honorde la Virgen de la Merced, inten-ción de una devota.

PARROQUIA DE CELEIROHOY VIERNES: 20 horas, por

Herminio Louzao Canoura.Lunes: No hay Misa.Martes: 20 horas, por Benigno

Pino Sánchez, intención esposa.Miércoles: 20 horas, por José

MAÑANA EN SAN FRANCISCO, A LAS 19 HORAS

Coronación canónica de la imagende la Dolorosa de la V.O.T

Manuel Sánchez Monge, obispo denuestra diócesis, presidirá mañanasábado día 17, la Eucaristía solemnede la coronación canónica de laimagen de la Virgen de los Dolores dela Tercera Orden. Será a las siete dela tarde en la iglesia de San Franciscoy tendrá el acompañamiento del Coroparroquial. A continuación habráuna procesión extraordinaria por lascalles del casco histórico, con laimagen de la Virgen.

Los actos de la coronación se vinie-ron celebrando desde el pasado vier-nes día 9, y ayer finalizaba el tríduocon una Eucaristía presidida por elarzobispo de Santiago, Julián Barrio.

Hoy viernes, a las 20 horas, habráen la iglesia de San Francisco unacelebración penitencial presidida por

La imagen de la Dolorosa de la TerceraOrden luciendo la artística corona.

el vicario general de la diócesis,Antonio Rodríguez Basanta.

Este año se cumplen 270 de laentronación de la imagen de laDolorosa de la Tercera Orden, quelleva durante más de un cuarto demilenio presidiendo el altar de lacapilla de la Tercera Orden y lasprocesiones de la Semana Santa quela orden franciscana organiza, y reci-biendo diariamente muestras de ladevoción que le tienen los vivarien-ses. La devota imagen lucirá en laprocesión del sábado la nueva coro-na, costeada por decena de donati-vos, y portará el espléndido terno deterciopelo que le envió en el siglo XIXdesde Filipinas Luis del Río, y lasalhajas regaladas en su día por doñaRita Lago Robles.

Peregrinacióna Lourdes

Para la peregrinación a Lourdes queorganiza la parroquia de San Xoán deCovas, esta informa que aún quedaalguna plaza. Comenzará el 26 deseptiembre y regresarán el uno deoctubre. El itinerario es el siguiente:días 26, 27 y 28 en Lourdes, saliendoese mismo día 28 para Huesca; día29 y 30 en Zaragoza, este día por latarde visitaremos Tarazona, y el unode octubre regreso con parada enCarrión de los Condes (Palencia). Elimporte por persona es de 350 euros,incluyendo también entradas demuseos. Teléfono, 630537592.

MARCHA A LAS MINASDE LA SILVAROSA

A las nueve de la mañana de estedomingo 18 será la concentración enla Plaza de Viveiro, para iniciar lamarcha a las minas de la Silvarosa,que este año llega a su sexta edición.Está organizada por la AsociaciónCultural y Deportiva Minas da Silva-rosa, creada este mes y de la que espresidente, Xusto Oca, secretaria,Patricia Lago y tesorero, AntonioNovo.

Para mañana sábado, en las escue-las de Vieiro, a las 12 horas, se cele-brará una reunión de carácter abier-to, en la que varios vecinos explica-rán fotografías antiguas. Interven-drán: Xesús Oca, presidente de laasociación; Juan Jesús Donapetry,ingeniero de minas; Bernardo Fraga,arquitecto técnico y Antonio Veiga,responsable del área de Cultura de laDiputación.

FIESTA EN LA ZAPATERÍAUna sesión vermú con César

Bermúdez ‘Píndaro’ abre hoy viernesla fiesta de la calle Zapatería, queviene organizando al final del verano,los vecinos y los hosteleros de lacalle. A la noche estará amenizadapor César Bermúdez y un disjockey.

COMIENZO DE CLASES ENEL CONSERVATORIO

Las clases en el conservatorio demúsica de Viveiro comenzarán elmartes día 20. Hoy viernes, a las16,30 horas será la presentación dealumnos del grado elemental, y ellunes día 19, a las 18 horas, la de losde grado profesional.

LA XUNTA DE COFRADÍASFELICITA A LA V.O.T.

La Xunta de Cofradías de laSemana Santa de Viveiro, invita atodos los cofrades de las ocho cofra-días que la forman, a participar en lacelebración penitencial que hoy vier-nes se celebra en la iglesia de SanFrancisco a las 20 horas, y de mane-ra especial a la Eucaristía que maña-na sábado presidirá el obispo Manuel

16 de septiembre de 2011 HERALDO DE VIVERO Página 13

NOTAS LOCALESSánchez Monge, a las 19 horas, conmotivo de la coronación canónica dela imagen de la Virgen de los Doloresde la Tercera Orden. La Xunta deCofradías desea felicitar a la V.O.T.por un acto tan solemne e importan-te, del que, como compañeros yamantes de la Dolorosa de la OrdenTercera, se congratula.

Con motivo de la coronación,Tercera Orden ha editado una foto dela imagen de la Virgen Dolorosa, conla corona, que llevan en su reversounas sentidas quintillas dedicadaspor Chao Espina a la Virgen.

O BNG PRESENTA ONCEALEGACIÓNS AO PXOM

Os concelleiros do BNG, BernardoFraga e Olalla Casas explicaron asonce ALEGACIÓNS que o Bloquepresenta ao Plan Xeral de Urbanismode Viveiro. Entre elas algunhas zonasde Covas e Celeiro consideradascomo solo urbanizable, as conside-ran desproporcionadas polas necesi-dades de solo que ahora existe e parao futuro. Piden que en a zona de AsVeigas de Covas manteña a tipoloxíade vivenda unifamiliar. O BNG esti-ma que existen polígonos de solourbán donde o seu desenrolo o pode-rían executar grandes constructores,entre outras propostas.

O prazo de ALEGACIÓNS pechouseo pasado luns cun total de 472presentadas por particulares empre-sas e colectivos.

EL CASINO QUIERE RECUPERARANTIGUOS SOCIOS

El Casino quiere que los socios quese dieron de baja le den una nuevaoportunidad a la sociedad y abre elplazo hasta el 31 de diciembre paraque vuelvan a formar parte de lasociedad. Quienes deseen hacerlo en“condiciones preferentes” puedencubrir la ficha en la recepción delCasino a partir del hoy viernes yhasta el 31 de diciembre. El Casinode Viveiro Club Náutico tiene como

objetivo el llegar a los 1.000 socios.Recuerda que las cuotas de sociosson: 24 euros adultos y grupos fami-liares y nueve para juveniles.

En su programación anunciada, enel Casino se celebra hoy viernes, a las20,30 el Congreso Nacional de Ban-das de Música Profesional de Sevilla.A la misma hora se proyectará eldocumental ‘La Guerra Civil Espa-ñola’. Mañana sábado, actuaráMoncho Bermúdez, a las 22,30horas.

PRESENTACIÓN DE CUENTASDE LAS FIESTAS DE CELEIRO

Hoy se presentarán las cuentas delas fiestas de Celeiro de este año, porla Asociación Cultural Penalba y elColectivo Chilindrín, que las organi-zaron. Será a las 20,30 horas en elsalón de actos de la Cofradía dePescadores. Se invita a todos los quequieran asistir.

FALLECIÓ RIVERA CASÁS,NUESTRO MÁS VETERANO YENTUSIASTA COLABORADOR

Francisco Rivera Casás falleció elpasado miércoles en Madrid a los 98años. Este vivariense nacido enMagazos había sido nombrado HijoAdoptivo de Cervo, por su dedicacióna la enseñanza en San Ciprián desdelos 22 años, y la creación del Museodel Mar. Las banderas de los edificiosoficiales de este concello hondean amedia asta. Su entierro tendrá lugarhoy viernes, a las 6,30 de la tarde, enel cementerio de Lieiro en SanCiprián.

Hoy sólo dejamos aquí este breveapunte de su vida, por las circuns-tancias que concurren en este núme-ro especial del Heraldo. Y queremos,desde estas columnas, que se honra-ron con sus colaboraciones y a lasque el profesaba tanto entusiasmo ycariño, enviar nuestra sentida condo-lencia a sus hijos Francisco y MaríaElena Rivera Franco y demás familia-res.

PREMIO DE LAS FIESTAS DE AREAUno de los tres premios que sortea-

ba la comisión de fiestas de Area,concretamente el de 25 kilos de pezespada, le correspondió a VicenteMoreira Franco, vecino de Area. En elsorteo del uno de septiembre.

DÍA DEL COMUNEROEN SAN ROQUE

Mañana sábado la Comunidad deMontes de San Roque celebra el díadel comunero. La junta rectora invita

a todos los comuneros y sus respec-tivas parejas a una degustación dechurrasco y sus correspondientescomplementos en los comedores delrestaurante parrillada San Roque,desde las siete de la tarde.

FALLECIÓ FERNANDOOSORIO PÁRAMO

A los 69 años falleció el martes enMadrid Francisco Osorio Páramo,Hijo Adoptivo de Viveiro y estrecha-mente vinculado a nuestra ciudadpor lazos familiares y afectivos.Desde sus puestos en la administra-ción del Estado, tanto en la DirecciónGeneral de Costas, como presidentede Puertos del Estado, atendió yorientó las necesidades de Viveiro ypromovió posibilidades de nuestromunicipio. Los paseos marítimos quese construyeron y las zonas desafec-tadas de Lodeiro y Lavandeiras tuvie-ron en Fernando Osorio un eco favo-rable y una atención especial porvenir de la ciudad donde siempre loacogió como un vivariense y lorecuerda con una calle y en la placadel paseo marítimo de Covas. Lasbanderas de la Casa Consistorialondean a media asta durante tresdías en su memoria.

NECROLÓGICAEl pasado día siete falleció Juan

Pedre Fernández, vecino de Viveiro,transportista jubilado, y de tratoafable y siempre servicial y afectuosoen su convivencia. Numerosas mues-tras de condolencia recibió su espo-sa, María Lorenzo Lorenzo, hijos,Juan y María Ángel, a las que unimosla nuestra.

DONATIVOS PARA LA CORONADE LA VIRGEN DE LOS DOLORES

Esta semana la Tercera Orden harecibido estos donativos para la coro-na de la Virgen de los Dolores; anóni-mo, 50 euros; Celestino García Paz,20; anónimo, 150; un devoto, 50,anónimo, 50; R.R., 50; familia YáñezLage, 50; una hermana, 100; anóni-mo, 30; José Luis Moar Rivera, 100;Marina y Chema, 70; cepillo Capilla,269,27; que junto a los 5.887,61,suman, 7.876,68.

LONJA DE CELEIROLos precios en lonja fueron: fane-

ca, 2,10-3,50; gallo, 4,50-9,20;merluza pincho, 3,90-20; pulpo,5,70-8,50; rape, 7,20-110,70; raya,2,10-3,50; san martiño, 8,30-14;xuliana, 3,80-6,90...

EL SEÑOR

Don Juan Pedre FernándezFalleció cristianamente el día 7 de septiembre de 2011, a los 73 años

D.E.P.Su esposa, María Lorenzo Lorenzo; hijos, Juan y María Ángel; madre política, Sara;

hermanos políticos, sobrinos, primos y demás familia.Ruegan una oración por su alma y dan las gracias a todas las personas que asistieronal funeral, así como a todas aquellas que, de una u otra forma, les testimoniaron supesar.

Viveiro, 16 de septiembre 2011

PRIMER ANIVERSARIO DEL SEÑOR

Don Justo Moirón CabanasFalleció cristianamente, el día 2 de octubre de 2010, a los 69 años.

D. E. P.Su esposa, María José Couceiro Chao; hijos, Mario, Sergio y Alfonso; hija política, Themis; hermanas, Aurora,

Purificación y Pilar; hermana política, Chuca; sobrinos, primos y demás familia.Ruegan una oración por su alma y comunican que las misas de aniversario por su eterno descanso se celebrarán, el lunes

19 y martes 20 de septiembre, a las 20 horas, en la iglesia parroquial de Santa María del Campo de Viveiro, por cuya asisten-cia anticipan gracias. Viveiro, 16 de septiembre de 2011.

CENTRO DE FISIOTERAPIAInés Pérez Santaballa Col. 507

Rúa Constanza de Castro, 38 baixoTlf./Fax: 982 560 147 - VIVEIRO

Consulta previa cita

CLINICA DENTALDra. Viviana Freites

Granxas, 35 - Portal B - 1.º C - COVAS-VIVEIROConsulta de lunes a viernes, de 10 a 13 y de 16

a 20 horas. Petición hora consulta: Tlf. 982550504

EN VIVEIROTelf. 645 099 331

SE ALQUILANNAVES

SE ALQUILA PISOAmueblado

Rúa Grande, 93 - 1.º - CELEIROTelf. 690 212 079

ALQUILO APARTAMENTOPOR MES EN BENIDORMSalón-Cocina-Dormitorio-Baño

Teléfono, 667 494 393

Página 14 HERALDO DE VIVERO 16 de septiembre de 2011

BICENTENARIO DEL NACIMIENTO DE NICOMEDES PASTOR DÍAZ CORBELLE

Murió pobreHace bastante tiempo que no figura ningún

artículo mío en el Heraldo. Creía que tampocodebería de figurar en esta ocasión, en que elHeraldo quiere brindar un homenaje al viva-riense más ilustre, Excmo. D. Nicomedes PastorDíaz, en el segundo centenario de su nacimien-to. Pero deteniéndome un poco a pensar sobreel tema, me pareció descubrir una razón quejustifica mi presencia hoy en estas páginas: lade ser el único “superviviente” del elenco depersonas que intervinieron en otro homenajededicado en 1963 al mismo personaje, conocasión del primer centenario de su fallecimien-to. Por eso parece ser obligación mía en estosmomentos la de presentarme para entregar el“testigo” a las nuevas generaciones, para quesigan investigando, aclarando, escribiendo yponiendo de relieve a todos los vivarienses y atodos los que se interesen por la cultura laingente figura del “Príncipe del Romanticismo”.

Yo ya no puedo investigar ni aclarar cosaalguna sobre esta figura señera. Habrá quien lohaga con autoridad y con elegancia de estilo.Solo quisiera fijarme en un detalle de su vida,quizá algún tanto olvidado. De Arístides, elateniense que fue apellidado con el sobrenom-bre de justo, se dijo como supremo elogio“murió pobre”. De D. Nicomedes Pastor Díaz espreciso decir otro tanto: murió pobre. El tresveces ministro de la Nación, el secretario delBanco de Isabel II, el que había ocupado losmás pingües cargos, muere pobre, sin tener quelegar a sus deudos. No se dejó devorar por lafiebre de la ambición ni mancilló su nombre conel orín del vil metal.

Murió pobre. Por sus manos pasaron nómi-nas importantes; pero no pensó nunca enamasar dinero, ni en hacer fortuna. Su ilusiónfue la de servir a la Patria en todos los cargos ydestinos que su talento le deparó. No pensó enservirse de los cargos para su propio provecho,sino en servir con los cargos a los demás. Sobrela piedra funeraria de Pastor Díaz, después dela interminable lista de cargos de primer ordenpor él desempeñados, después de los laurelesconquistados y de las condecoraciones por élatesoradas, debiera escribirse con letras de oroeste supremo elogio: “murió pobre”. Él es unejemplo para todos, pero, de una forma espe-cial, para nuestros políticos, y no solo para losque ocupan los primeros cargos, sino también

para los que desempeñan puestos de menorrango, como pudieran ser los del Municipio.

Se podrá decir que era un idealista y pocopragmático. Es cierto que un poeta tiene queser idealista; pero la sublime inspiración quealeteaba en su espíritu no le impedía ver conclaridad la realidad de las cosas. La poesía, escierto, no da dinero. Todos recordamos la fraseque dirigió un poeta a un interlocutor que lehizo reparar en una lápida sepulcral que decía:“Aquí enterraron de balde por no hallarle unapeseta” –no sigas, era poeta”. Pero él no fuesolamente poeta; la vida le permitió conjugar lapoesía con el acertado desempeño de cargoslucrativos. Quizá la poesía le hizo desprendersedel dinero. Pero lo que sí es cierto es que no seaferró al dinero, no sirvió al dinero, aunque sísupo servirse del dinero para sus asuntospersonales. Este problema entre la poesía y larealidad podría llevarnos muy lejos y no estoycapacitado para emitir un juicio, más o menosacertado, sobre el tema. De él decía un contem-poráneo suyo: “Aunque melancólico por carác-ter y temperamento, su fe poderosa ...le hacíaun verdadero optimista”. Y, si ensamblamosambas cualidades, como él sabía hacerlo,podremos concluir que era un verdadero“realista”, que sabía ver las cosas tal cual son.

Lo que sí es cierto es que por su mano pasódinero; pero supo emplearlo convenientemente.De su paso por la corte de Lisboa nos queda untestimonio fehaciente. “Lo que sobre todo legranjeó allí la inmensa reputación de que goza-ba era que, como su Dios y como digno repre-sentante de España y de su Reina, pasó hacien-do beneficios y largas limosnas a españoles yportugueses. En esto invertía su sueldo, sinostentar lujos ni, menos, escatimar lo que pedíasu decoro”.

Quede, pues, aquí, en estas breves líneas, eltestigo que las jornadas de 1963, rememorati-vas del primer centenario de la muerte de lafigura egregia de D. Nicomedes Pastor Díaz,entregan a las jornadas de 2011, evocadoras delsegundo centenario de su nacimiento.

ENRIQUE CAL PARDODeán y Archivero de la Catedral

de Mondoñedo

En 1963, en el centenario de la muerte de Pastor Díaz, sus restos, que reposan en la iglesia de San Franciscodentro de una artística urna, fueron sacados del sarcófago de mármol en el funeral ofrecido en su memoria el 22de marzo de aquel año. En la fotografía aparecen Otero Pedrayo, Chao Espina y el entonces alcalde de Viveiro,Francisco Vázquez, entre destacados miembros de la Real Academia Galega.

De unas a otras generaciones se ha venido transmi-tiendo que cuando en 1848 don Nicomedes presentó sucandidatura a Diputado a Cortes por Vivero recibió eldesaire de una derrota por haberse inclinado el cuerpoelectoral en favor de otro aspirante, y a esta incidenciase atribuyó cierta frialdad de Pastor hacia su pueblonatal.

Nada más inexacto que esta conclusión, segúnevidencia el análisis de ciertos antecedentes debidos a lapaciente investigación de Gamallo Fierros.

Pastor Díaz era muy joven entonces y sus oponentesse presentaban cargados de potencial político, queandando los pocos años llegó a ser superado por aquél;y, por otra parte, la presión del equipo gobernantearrastraba la voluntad espontánea, aunque de todosmodos, le ofreció una votación decorosa, si no pudo sersuficiente para decidir el triunfo.

Pastor Díaz con este motivo electoral visitó Viverodespués de una ausencia voluntaria de catorce años,capaz de entibiar recuerdos y afectos de antiguas amis-tades.

Pasaron algunos años más; la carrera del políticosubió con verdadera precipitación nuevos escalones yen vez de acusar amargura y rencor por la supuestainasistencia de su pueblo a una carrera brillante, vuel-ve su mirada al lugar que le vio nacer, y al recibir felici-taciones del Ayuntamiento y vecinos de la entonces villapor su exaltación, a Ministro de Estado, Pastor Díazcontesta en tono emocionado lo que sigue, después dejustificar la aceptación del cargo, que recibe en un perí-odo revolucionario:

“Si me faltara alguna prueba, la felicitación que VV.SS., Iltmo. Ayuntamiento y señores vecinos de la muynoble y muy leal villa de Vivero se han servido dirigir alúltimo de los hijos de esa ilustre población, me hubieradado el más relevante testimonio de la seguridad de misesperanzas, como han dado a mi escaso merecimiento lamás halagüeña de las recompensas.

“Esa felicitación suscrita por personas que han mili-tado en los que se han llamado distintos partidos yparcialidades políticas, no puede ser sino la expresión deun sentimiento que esté más alto que todas ellas.

“Yo lo acojo reverente y sumiso, no como un homena-je dirigido a mi humilde persona, sino como la manifes-tación de una esperanza que impone nuevas obligacionesy nuevas responsabilidades, las responsabilidades yobligaciones de la posición que me ha cabido en suerte.

“Pero al acogerla con respeto profundo, no puedomenos de recibirla con inmensa gratitud.

“Al recorrer los nombres de esta lista, unos que apren-dí ya a respetar en mi infancia, otros que acompañaronmi juventud primera, mi corazón ha palpitado con muygratas memorias y he dado gracias al cielo por habermeproporcionado la ocasión de que mi pueblo natal secomplazca en haberme dado la vida.

“Y si al pasar mis ojos por algunas firmas he pensa-do, con amargo desconsuelo, que aun hubiera podidofigurar entre ellas el nombre de aquel que fué el máshonrado de los hombres y el mejor de los padres, tambiénhe venido a templar la amargura de este religioso y fatalrecuerdo el placer de saber que soy aún el hijo de todo elpueblo que guarda su modesta sepultura y su inmacula-da memoria.

“Dígnense VV. SS., Ilustrísimo Ayuntamiento y seño-res vecinos de Vivero aceptar la sinceridad de estossentimientos, el reconocimiento profundo de mi eternagratitud y la mejor disposición de mi buena voluntadpara corresponder al buen concepto y al inestimableaprecio que VV. SS. tienen la suma bondad de dispen-sarme y ofrecerme.

“Madrid, palacio, a 24 de agosto de 1856. De VV. SS.Ilmo. Ayuntamiento y señores vecinos de la muy noble ymuy leal villa de Vivero, su más atento seguro servidor,hijo y convecino, el ministro de Estado, NICOMEDESPASTOR DÍAZ”.

Heraldo de Vivero, 23-3-1963.

Carta de Pastor Díaz alAyuntamiento, en 1856