páx. 2

venda de entradasNa sede da MIT.Venda anticipada: de 10:00h a 14:00h e de 18:00h a 20:30h.Venda inmediata diaria: a partir das 21:00h.

Venda de abonos.na Casa da Cultura ou na oficina da MIT ata o 6 de xullo.Tel. 988 47 19 00

Información, venda de merchandising e sede da MIT.Rúa García Penedo, 3 (na entrada da Praza Maior).Tel. 988 47 20 56

info@mitribadavia.comwww.mitribadavia.gal

prezosEspectáculos para público adulto no Castelo e na Picuxa.

• Xeral 7,00 €, reducida (persoas en situación de desempre-go e estudantes) 5,00 €.

Espectáculos con prezo especial (Fariña e Doña Rosita anotada):

• Xeral 10,00 €, reducida (persoas en situación de desem-prego e estudantes) 8,00 €.

Servizo de venda electrónica e telefónica

- www.ataquilla.com

NOTA: Para as entradas de prezo reducido é preciso presen-tar a documentación oficial acreditativa.

información especial• Entradas non numeradas do Castelo (bloques 4 e 5): prezo

único 5,00 €.

• Espectáculos con prezo especial nos bloques 4 e 5 (Fariña e Doña Rosita anotada): prezo único 8,00 €.

espazos

Programa SputMIT – satélites da MIT• Santo André a 5,9 km (dirección Ourense) • San Cristovo a 2,0 km (dirección O Carballiño)• Francelos a 2,0 km (dirección Cortegada)• Sampaio a 2,8 km (dirección Ourense)

Picuxa

Alameda

San Xoán

Praza Maior

Madalena

Castelo

páx. 3

Información para recordar - COVID-19Medidas de hixiene e prevenciónO uso de máscara será obrigatorio no Castelo e nos demais espazos de representación da MIT.

Presta atención ás indicacións do persoal acomo-dador.

Respecta as indicacións de acceso e as escaleiras de subida e baixada diferenciadas no Castelo.

Ao entrar e saír dos espazos de representación, fai uso do xel hidroalcólico.

Evita tocar a cara coas mans.

Procura manter a distancia de seguridade inter-persoal.

Se tes síntomas asociados á COVID-19 evita asistir aos espectáculos.

Para acudir aos recintos de espectáculos gratuítos ao aire libre (SputMIT e Ruadavia) haberá cadeira preasignada, polo que é necesario recoller a invita-ción na Oficina da MIT con antelación ou no propio lugar de representación se quedan dispoñibles.

páx. 4

César Fernández GilAlcalde de Ribadavia

O día 17 de xullo bota a andar unha nova edición da Mostra Internacional de Teatro de Ribadavia, o festival de referencia do teatro en Galicia e que ten conseguido e consolidado o feito de que Ribadavia se considere a capital galega das artes escénicas.

Este ano iniciamos unha edición especial polas circunstancias que teñen envolto as nosas vidas nos últimos meses, xa que vimos de sufrir os duros efectos dunha pandemia que conseguiu cuestionar moitos dos nosos costumes e dos nosos hábitos en todo o que ten que ver coa nosa relación co medio e as nosas relacións interpersoais. Van xa trinta e seis anos dende que a Mostra Internacional de Teatro de Ribadavia botase a andar, e nesta ocasión podemos dicir que nin unha pandemia pode deter á MIT de Ribadavia.

Dende o Concello de Ribadavia afrontamos esta nova edición con ilusión e tamén cun profundo senti-

do da responsabilidade, xa que so-mos conscientes da necesidade de adicar un importante esforzo a ga-rantir a seguridade de todas as per-soas que, ben como público ou ben coma artistas ou membros do staff técnico, tomarán parte nesta nova edición da MIT de Ribadavia. Por iso nesta edición poremos todo o noso empreño en que a seguridade sexa o complemento ideal da excelente programación teatral á que xa den-de hai moitos anos estamos afeitos en Ribadavia.

É unha honra para Ribadavia que tan inconmensurable evento cultu-ral teña lugar no noso concello para engrandecer, máis se cabe, a vizosa tradición histórica que fai de Riba-davia un lugar único no mundo. Por iso este ano, redobraremos esforzos para que esta nova edición cumpra con todos os estándares de calida-de, pero tamén de seguridade.

Xa para rematar quero convidar a toda a veciñanza de Ribadavia a disfrutar desta nova edición da Mos-tra Internacional de Teatro e tamén dar os parabéns a todo o grupo hu-mano que fai posible este festival.

Viva a MIT!! Viva Ribadavia!!

páx. 5

páx. 6

Roberto PascualDirector da MIT RibadaviaA ceo aberto. Ese é o noso lema para esta edición da MIT. Un lema que reflicte o momento, a necesidade de recuperación, o desexo, a ilusión e o reforzo da comunidade. Pero tamén expresa a nosa identidade, a do festival aberto, libre, diverso, que é capital, corazón e pulmón das nosas artes escénicas.

Esta MIT 2020 será o reflexo dos coidados mútuos, nun contexto de proxectos aprazados, incertidumes, pero tamén de acción, prudencia e optimismo. Unha M(i)T co i case entre parénteses, pola redución da súa habitual aposta de referencias internacionais imprescindibles, pero de esperanza e de proxectos en marcha de cara a vindeiras edicións. Agora a MIT é Mostra de Impulso Teatral galego, pero con acento posto en moitos puntos: nas terras mapuches, no universal concepto da maternidade, na biovidiversidade, no terreo do amor... E na linguaxe da danza e das artes do movemento, ese territorio dobremente esquecido, relegado e que tanto nos ofrece: a visión da migración coa compañía de Kirenia Martínez Acosta, a beleza do ámbito agrícola con Nova Galega de Danza e o directo de Rosa Cedrón, os novos valores con Pálido Domingo, a paternidade e as novas masculinidades de Pink Unicorns de La Macana, pero tamén a calidade coreográfica en pezas non excluivamente danzadas coma o traballo de Rut Balvís en Liberto, o da coreógrafa Laida Azkona en Tierras del Sud, o de Amaya Galeote en Hoy puede ser mi gran noche, a bailarina Marta Alonso Tejada en Dreaming Juliet, etc. Traballos ás veces invisibles pero que están aí fortalencendo a estrutura de comedias, dramas actuais, pezas híbridas de gran calidade.

Hai uns meses recolliamos o Premio Adolfo Marsillach concedido pola Asociación de Directores de Escena de España e falabamos da xenealoxía das accións e dos esforzos como guía e da necesidade de

ser orixinais mirando o que se fai ao noso arredor, pero sen ese espírito competitivo que tan poucos valores nos achega. A MIT progresa, non podía ser doutro xeito, innova, busca o pouso da calidade fronte ás luces cegadoras e os fogos de artificio, pero contando con todo o mundo. Espertamos admiración e seguro que ás veces desdén, pero estamos certos do noso rumbo de calidade, do esforzo, do amor pola escena liberadora, dos nosos compromisos e do noso desexo de acción. Cando nos pregunten que fixemos, sobre todo en tempos difíciles, saberemos que responder: traballar para o común e non paralizarnos nin buscar titulares que se derretan entre as mans. Grazas polos premios, pero sobre todo, grazas pola comunidade, polo camiño certo que facemos acompañando a dramaturxia actual: Pablo Remón dobremente presente e no foco desta MIT, Agnés Mateus e Quim Tarrida, Noemi Rodríguez e Andrea Jiménez, Santiago Cortegoso, María Torres e Gonçalo Guerreiro, Gemma Brió, etc.

A MIT é única e en cada edición avanza cara novos horizontes. Este de 2020 será coas correspondentes medidas de prevención ditadas polas autoridades sanitarias, pero tamén coas medidas e receitas da creatividade, do orgullo galego das nosas creadoras e creadores, dentro e fóra do país. Coa receita da responsabilidade, coa receita da crítica construtiva, de oportunidade para mudar aquilo que nos estanca, coa receita da proactividade.

A MIT terá outro gran foco esta 36ª edición, o da narración oral, con nomes tan poderosos coma Paula Carballeira, Quico Cadaval, Celso Sanmartín, José Luis Gutiérrez “Guti”, Isabel Risco, etc. A calidade dunha fala que nos fai tamén internacionais, únicos e máis abertos ao mundo ca nunca. Co noso acento, coa nosa identidade, coa nosa traballada calidade, máis abertos e universais ca nunca.

páx. 7

páx. 8

Título do espectáculo: EmigrantasCompañía: cía. Kirenia Martínez AcostaDirección e coreografía: Kirenia Martínez AcostaIntérpretes: David Loira e Esther LatorreTexto: Branca NovoneyraProdución: Lucila CamposVestiario: Jandro Villa Espazo sonoro: Babykatze e Bruno Baw Deseño gráfico: Niko AlvarellosFotografía: Bruno Baw Traducións: Lía Pérez DomínguezPúblico recomendado: AdultoTipo de espectáculo: DanzaDuración: 55 minutosWeb: www.emigrantas.me

Unha coprodución co Centro Coreográfico Galego e coa cola-boración do Equipo de Sociología de las Migraciones Internacio-nales e da SGAE.

emigrantascía. kirenia martínez acosta(galicia)

venres 17 de xullo21.00h alameda

páx. 9

Emigrantas é unha peza de danza sobre a última diáspora galega con perspectiva de xénero.

Dúas intérpretes en escena vivencian unha experiencia central na súa xeración: a emigración e o retorno da derradeira diáspora, distintas das anteriores pero mantendo o pasado na memoria.

A última vaga migratoria, debedora da crise, é multipolar e multicausal. Na pasada década 47.105 persoas entre os 20 e os 39 anos abandonaron Galicia na procura de contextos laborais máis favorables. A nosa pirámide de poboación empeorou, e o problema demográfico está no centro da axenda política galega. Hai unha necesidade urxente de modificar o discurso clásico das migracións, válido para entender os éxodos transoceánicos de principios do século XX pero non os presentes.

Un grupo de mulleres creamos Emigrantas, unha peza de danza para bailar datos, estatísticas, vivencias, intuicións e posibilidades; pezas coas que tecer un ensaio bailado sobre a actual diáspora galega en compaña doutras comunidades de emigrantas, dentro e fóra da Galicia interterritorial.

O motor destas Emigrantas é pensar a actual vaga migratoria presente en complicidade con comunidades galegas no exterior e outras emigrantas en Galicia, para así construírmos unha peza que nos leve xuntas diante do presente fenómeno migratorio.

Emigrantas es una pieza de danza sobre la última diáspora gallega con perspectiva de género.

Dos intérpretes en escena dan vida a una experiencia central para su generación: la emigración y el retorno de la última diáspora, distinta de las anteriores pero manteniendo el pasado en la memoria.

La última ola migratoria, deudora de la crisis, es multipolar y multicausal. En la pasada década 47.105 personas de entre 20 y 39 años abandonaron Galicia en busca de contextos laborales más favorables. Nuestra pirámide de población ha empeorado y el problema demográfico está en el centro de la agenda política gallega. Hay una necesidad urgente de modificar el discurso clásico sobre las migraciones, válido para entender los éxodos transoceánicos de principios del siglo XX pero no los del presente.

Un grupo de mujeres hemos creado Emigrantas, una pieza de danza para bailar datos, estadísticas, vivencias, intuiciones y posibilidades; piezas con las que tejer un ensayo bailado sobre la actual diáspora gallega en compañía de otras comunidades de emigrantas, dentro y fuera de la Galicia interterritorial.

El motor de las Emigrantas es pensar la ola migratoria actual en complicidad con las comunidades gallegas en el exterior y también otras emigrantas en Galicia, para así construir una pieza que nos lleve juntas delante del presente fenómeno migratorio.

Una pieza que consigue ofrecer flexibilidad, im-pulso y poesía en un contexto de dureza. Esther y David mueven los fardos y los pesos de la emigra-ción, en un desafío al suelo de hormigón sobre el que bailan. No hay una visión llorona ni rendida, sino reivindicativa y vitalista, incluso humorística.

Afonso Becerra en ArtezBlai

“”

páx. 10

Título do espectáculo: Dreaming JulietCompañía: Elefante EleganteCreación: Gonçalo Guerreiro a partir de Romeo e Xulieta de William ShakespeareDirección Artística: María Torres e Gonçalo GuerreiroDirección actoral: Paco SánchezIntérpretes: María Torres, Marta Alonso, Miguel Paz, Nacho Martín e Gonçalo Guerreiro Vestiario: Diego ValeirasComposición musical: Miguel Paz e Gonçalo Guerreiro (Música en directo. Percusións e teclados: Miguel Paz, contrabaixo: Nacho Marín e guitarra: Gonçalo Guerreiro.)Deseño de iluminación: Germán GundínEscenografía: Gonçalo GuerreiroEstrutura escenográfica: Carolo LosadaAtrezzo e deseño gráfico: Carolina DigueleProdución e tradución: María TorresPúblico recomendado: TodosTipo de espectáculo: Teatro físicoDuración: 70 minutosIdioma: GalegoWeb: www.elefanteelegante.net

dreaming julietelefante elegante (galicia)

venres 17 de xullo23.00h auditorio rubén garcía do castelo

páx. 11

Cunha linguaxe visual asentada no teatro de movemento, na música interpretada en directo e na danza, Dreaming Juliet crea unha poética universal da paixón.

Na peza do dramaturgo inglés os seus protagonistas viven un amor prohibido e idealizado, condenado pola familia de ambos. A súa intensa relación ten unha curta duración e un funesto final.

Mais imaxinemos que Romeo e Xulieta non tivesen morto e que o principal obstáculo á sua relación non fose a oposición das súas familias senón as adversidades das rutinas do mundo contemporáneo.

Cales serían os soños de Xulieta? En que tipo de home se transformaría Romeo? Que lugar nas súas vidas ficaría dispoñible para o amor?

Con un lenguaje visual asentado en el teatro del movimiento, en la música interpretada en directo y en la danza, Dreaming Juliet crea una poética universal de la pasión.

En la pieza del dramaturgo inglés sus protagonistas viven un amor prohibido e idealizado, condenado por la familia de ambos. Su intensa relación tiene una corta duración y un funesto final.

Pero imaginemos que Romeo y Julieta no hubiesen muerto y que el principal obstáculo a su relación no fuese la oposición de sus familias sino las adversidades de las rutinas del mundo contemporáneo.

¿Cuáles serían los sueños de Julieta? ¿En qué tipo de hombre se transformaría Romeo? ¿Qué lugar en sus vidas quedaría disponible para el amor?

páx. 12

Título do espectáculo: Non hai que ser unha casa para ter pantasmasCompañía: Pálido DomingoCreación e interpretación: Belén Bouzas, Diego M. Buceta e Fran Martínez BucetaPúblico recomendado: TodosTipo de espectáculo: DanzaDuración: 25 minutos aprox. cada pase

non hai que ser unha casa para ter pantasmaspálido domingo (galicia)

sábado 18 de xullo13.00h praza da igrexa de san xoán 

20.00h praza da madalena

Foto

: Fed

eric

a Pe

ach

páx. 13

Non hai que ser unha casa para ter pantasmas é un espectáculo de creación escénica contemporánea baseado en dous eixes fundamentais: o Aikido (arte marcial xaponesa) e a danza contemporánea, complementados con outras técnicas corporais como son o teatro físico e a danza Butoh, esta última tamén de orixe xaponés. Interésanos experimentar cómo absorber, dende unha fisicalidade occidental, algúns preceptos físicos orientais sendo conscientes desta diferenciación cultural e investigando cómo facela nosa. Cada unha destas disciplinas deixa a súa pegada na peza, sempre ao servizo do que esta creación precisa para devolver a vida ás nosas pantasmas durmidas.

Tomamos como punto de partida o concepto físico de resiliencia, entendido este como a capacidade dun corpo ou materia para recuperar o seu estado inicial una vez cesada a perturbación á que estaba sometido. Para isto apostamos por unha posta en escena que busque e reivindique o valor dos pequenos detalles, partindo do corpo como canal expresivo e comunicativo.

No hay que ser una casa para tener fantasmas es un espectáculo de creación escénica contemporánea basado en dos ejes fundamentales: el Aikido (arte marcial japonés) y la danza contemporánea, complementados con otras técnicas corporales como el teatro físico y la danza Butoh, esta última también de origen japonés. Nos interesa experimentar cómo absorber, desde una fisicalidad occidental, algunos preceptos físicos orientales siendo conscientes de esta diferenciación cultural e investigando cómo hacerla nuestra. Cada una de estas disciplinas deja su huella en la pieza, siempre al servicio de lo que esta creación necesita para devolver a la vida nuestros fantasmas dormidos.

Tomamos como punto de partida el concepto físico de resiliencia, entendido este como la capacidad de un cuerpo o materia para recuperar su estado inicial una vez cesada la perturbación a la que estaba sometido. Para esto apostamos por una puesta en escena que busque y reivindique el valor de los pequeños detalles, partiendo del cuerpo como canal expresivo y comunicativo.

1º premio Xuventude Crea 2017 – Categoría Teatro

Premio da Crítica no 32º Certamen Coreográfico de Madrid 2018

páx. 14

Título do espectáculo: La madejaCompañía: Irene de PazAutoría e Interpretación: Irene de PazMirada externa: Lucio Baglivo Coreografía: Lucio Baglivo e Michelle MannColaboración Artística: Noelia Rosa e Leandre RiberaDeseño do espacio escénico: FenoySon / música: VariosIndumentaria-caracterización: Irene De Paz e Juan ProhibidoPúblico recomendado: Todos os públicosTipo de espectáculo: Circo Duración: 30 minutos

la madejairene de paz (andalucía)

sábado 18 de xullo21.00h alameda

páx. 15

A Madeixa é un traballo individual de equilibrio sobre cable arredor da arte de tecer.

Unha proposta delicada sobre a aceptación do enredo como parte de nós mesmos e nós mesmas, na que se nos mostra que a vida ten moitos fíos dos que tirar.

A capacidade de avanzar cos pés atados, de bailar coas dificultades, de rir ata chorar. A aceptación do enredo como forma de vida.

La Madeja es un solo de equilibrio sobre cable entorno al arte de tejer.

Una propuesta delicada sobre la aceptación del enredo como parte de nosotros, en la que se nos muestra que la vida tiene muchos hilos de los que tirar.

La capacidad de avanzar con los pies atados, de bailar con las dificultades, de reírse hasta del llanto. La aceptación del enredo como forma de vida.

Irene de Paz comeza a súa formación artística no ano 2005, na Escola de circo Carampa de Madrid. Ao finalizar trasládase a Bos Aires para especializarse como equilibrista e establecer a súa residencia alí durante máis de oito anos.En 2008 participa no espectáculo “CRECE”, unha produción do Teatro Circo Price e Carampa. Tamén traballou en producións da Cía. La Arena (Bos Aires) e Imà Circo (Curitiba-Brasil), entre outros. Na actualidade tamén traballa con Vaivén Circo (Premio Nacional 2016) que tamén visitou a MIT.En 2011 crea a Cía. Cabezadepie xunto a Mariano Carneiro, coa produción do seu primeiro espectáculo “Harto de Ti”.A danza, a manipulación de obxectos e o teatro físico, están presentes na súa pescuda artística, creando unha linguaxe moi persoal. A partir de 2015 comenza unha nova investigación sobre o arame, na que incorpora o traballo con materiais textís e unha nova e persoal poética. É así como nace “La Madeja”, traballo que mereceu o seguinte conxunto de premios:

Premio PACA 2019 a Mejor Artista FemeninaPremio PACA 2019 a Mejor Investigación Circense

Premio del Jurado ARTESCENA ‘17 (Ávila)Premio La Cochera Cirquera ‘17 (CIRCADA, Sevilla)

Premio Especial FEINCITA ‘17 (Tarifa)

páx. 16

Título do espectáculo: FariñaCompañía: Undodez, Ainé e Oqueteño MediaDirección: Tito Asorey Dramaturxia: José Prieto a partir do libro de Nacho CarreteroIntérpretes: Xosé Antonio Touriñán, María Vázquez, Cris Iglesias, Marcos Pereiro e Sergio ZearretaVestiario: Ruth PereiraEspazo sonoro: Santi JulTema orixinal: Novedades CarminhaMúsica en directo: Cris Iglesias, Sergio Zearreta e María VázquezDeseño de iluminación e audiovisuais: Laura Iturralde Escenografía: José Faro “Coti” Público recomendado: AdultoTipo de espectáculo: ComediaDuración: 80 minutosIdioma: GalegoWeb: www.farina.gal

fariñaainé producións (galicia)

sábado 18 de xullo23.00h auditorio rubén garcía do castelo

páx. 17

Unha adaptación da exitosa obra de Carretero sobre a historia do narcotráfico en Galicia nas últimas décadas do pasado século.

Fariña non permite ao espectador nin acomodarse na butaca. A unha impoñente descarga suceden conversas entre rapaces e veciños das vilas falando, mercando, consumindo e manexando con soltura o famoso Winston de batea.

O elenco de actores entran e saen da escea meténdose na pel de decenas de personaxes entre situacións familiares: un alcalde corrupto disposto a financiar unha verbena, os veciños máis novos probando a mercancía a escondidas…

O salto ao narcotráfico ocorre no escenario coa mesma soltura coa que tivo lugar na realidade.

Una adaptación de la exitosa obra de Carretero sobre la histo-ria del narcotráfico en Galicia en las últimas décadas del pa-sado siglo.

Fariña no permite al espectador acomodarse en la butaca. A una imponente descarga le suceden conversaciones entre chi-cos y vecinos de los pueblos hablando, comprando, consumien-do y manejando con soltura el famoso Winston de batea.

El elenco de actores entran y salen de la escena metiéndose en la piel de decenas de personajes entre situaciones familiares: un alcalde corrupto dispuesto a financiar una verbena, los vecinos más jóvenes probando la mercancía a escondidas…

El salto al narcotráfico ocurre en el escenario con la misma soltu-ra con la que tuvo lugar en la realidad.

Un teatro accesible a un público muy amplio, bien he-cho y en el que la esencia de la historia que cuenta la novela sobrevuela constantemente el espectáculo.

Hugo Álvarez en Butaca en Anfiteatro

Finalista en 5 categorías dos Premios María Casares: Mellor espectáculo

EscenografíaIluminación

Música orixinalActor protagonista

“”

páx. 18

Título do espectáculo: Tres vellas (polo menos)Autoría e interpretación: Celso Fernández Sanmartín, José Luis Gu-tiérrez “Guti” e Quico CadavalPúblico recomendado: AdultoTipo de espectáculo: Narración oralIdioma: GalegoDuración: 110 minutos

tres vellas (polo menos)celso fernández sanmartín, josé luis gutiérrez “guti” e quico cadaval (galicia)

domingo 19 de xullo20.00h praza de san xoán

páx. 19

No repertorio dos tres hai moitos contos que foron contados por vellas, a quen llos contaron outras vellas. Unha progresión xeométrica de vellas atravesando o tempo.

Nunca se coñeceron as vellas de Guti, Quico ou Celso, mais poderían manter unha conversa entre si á luz do carburo ou sobre o hule das cociñas aldeás. Este espectáculo criouse para propiciar ese diálogo de mulleres descoñecidas ao pé do lar. Por iso, moitas veces, as nosas sesións de contos son sesións de espiritismo, e as vellas aparecen na axuda do narrador que se perdeu nun chiste, nunha cita académica ou nun comentario de actualidade, e guíao de volta ao rego do relato.

As vellas que depositaran neles ensalmos, historias e receitas, pediron e lograron un lugar na escena, por iso, este espectáculo mutante se titula TRES VELLAS (polo menos).

Neste exclusivo show, só para os gustos mais requintados, manifestaranse as olladas sagaces, as mans encalecidas de todas as labouras e o afiado sentido do gusto das vellas, e chegará un momento no que o auditorio sentirá o recendo dos honestos guisados do pasado. E ao rematar, os espectadores, coa boca encharcada, sairán a soñar co prato fumegante da memoria.

Os contadores de historias e de contos que conflúen neste espectáculo son recoñecidos polo colectivo da narración oral como posuidores dun universo propio e unha voz singular, unha maneira especial de contar as historias. Estes eloxios son inexactos, o universo é común, pertence á sabedoría colectiva, e a voz é emprestada, as persoas que lles contaron os contos entregáronlles no mesmo saco as ironías, as pausas, a elegancia labrega, os palabróns e a autoridade. Todos proceden dunha biblioteca inmaterial, ágrafa e de custodia feminina.

En el repertorio de los tres hay muchos cuentos que han sido contados por viejas, a quienes se los contaron otras viejas. Una progresión geométrica de viejas atravesando el tiempo.

Jamás se conocieron las viejas de Guti, Quico o Celso, pero habrían podido mantener una conversación entre sí a la luz del carburo o sobre el hule de las cocinas aldeanas. Este espectáculo se creó para propiciar ese diálogo de mujeres desconocidas al pie del hogar. Por eso, muchas veces, nuestras sesiones de cuentos son sesiones de espiritismo, y las viejas aparecen para ayudar al narrador que se perdió en un chiste, en una cita académica o en un comentario de actualidad, y lo guía de vuelta al hilo del relato.

A comunicación directa coa pratea, a actualización sistemática do material narrativo e poético e a soberanía dos tres sobre o espectáculo logrou que Celso, Guti e Quico, fosen convidados a eventos alérxicos á tradición, como os vangardistas festivais AlkantaraFest (Lisboa) e o BAD de Bilbao, entre outros, co seu espectáculo anterior “Os contos de Joselin”, producido pola Central Folque. Sen deixarse cegar polo ouropel post-moderno e cultural, regresan unha e outra vez ás aldeas, pobos e tabernas e engraxan a língua e a memoria para continuar alimentando o espectáculo da palabra falada, o maior espectáculo do mundo.

páx. 20

Título do espectáculo: Rebota rebota y en tu cara explotaCreación e dirección: Agnés Mateus e Quim TarridaIntérprete: Agnés Mateus Colaboradores: Pablo Domichovsky e un extra Espazo sonoro, audiovisual e fotografía: Quim Tarrida Iluminación: Carles BorràsEquipo técnico: Carles Borràs e Quim Tarrida Produción en xira: ElClimaMolaPúblico recomendado: AdultoTipo de espectáculo: TeatroDuración: 75 minutosIdioma: CastelánCoprodución: Festival TNT – Terrassa Noves Tendències, L’Antic Teatre e Konvent punt zero (Berga). Co apoio de: La Poderosa, Nau Ivanov e Teatre La Massa (Vilassar de Dalt).

rebota, rebota y en tu cara explotaagnés mateus e quim tarrida (cataluña)

domingo 19 de xullo23.00h auditorio rubén garcía do castelo

Foto

: Qui

m Ta

rrida

páx. 21

As mulleres non “perdemos” a vida, ás mulleres asasínannos. Imos empezar a chamarlle ás cousas polo seu nome. Hai que perder o medo a palabras como asasinato, suicidio, morte, chiste fácil, merda seca, metástase, leucemia, calvicie, gordura, gran de pus, hemorroides, merda, asfixia, menosprecio, aborto, eutanasia, poligamia, ventre de alugueiro, adulterio, vómito, moco seco, colonoscopia e amor.

Falar da nosa pasividade, da acción das xentes pequenas que está cambiando o mundo pouco a poco, do noso abandono, da esperanza que nos queda, do amor, do desamor, do meu despotismo que ninguén coñece e algúns sofren, da violencia, da miña violencia, da túa violencia...

… deberíanos explotar a vida na cara máis a miúdo.

Las mujeres no “perdemos” la vida, a las mujeres nos asesinan. Vamos a empezar a llamar a las cosas por su nombre. Hay que perder el miedo a palabras como asesinato, suicidio, muerte, chiste fácil, mierda seca, metástasis, leucemia, calvicie, gordura, grano de pus, hemorroides, caca, asfixia, menosprecio, abor-to, eutanasia, poligamia, vientre de alquiler, adulterio, vómito, moco seco, colonoscopia y amor.

Hablar de nuestra pasividad, de la acción de las gentes peque-ñas que está cambiando el mundo poco a poco, de nuestro abandono, de la esperanza que nos queda, del amor, del des-amor, de mi despotismo que nadie conoce y algunos pocos su-fren, de la violencia, de mi violencia, de tu violencia...

… nos debería explotar la vida en la cara más a menudo.

Un espectáculo de dramaturgias y lenguajes diversos pero que con máscara o sin ella, entra como una bala directa al cerebro, un disparo certero de digestión lenta, pero cuya trayectoria te gustaría que fuera interminable. Pero lo mejor no es contarte lo que viví, lo mejor es vivirlo en primera persona. Persigue el espectáculo. No te arrepentirás.

Elisa Díez

Premio da Crítica 2017 Mellor Espectáculo de Novas Tendencias Premio FAD Sebastià Gasch Aplauso 2018

Premio Butaca 2018 ás Novas Aportacións Escénicas

“

”

páx. 22

Título do espectáculo: Papar sen cancelasDirección: Diego ReyAutores: Xurxo Barcala, Diego Rey, Avelino González e Jose PrietoProduce: CulturactivaInterpretación: Isabel Risco, Pedro Brandariz y Fran ReiVestiario: Maquinaria PesadaEscenografía: Kukas Música orixinal: Jerry NoiaPúblico recomendado: AdultoTipo de espectáculo: ComediaDuración: 75 minutosIdioma: Galego

papar sen cancelasculturactiva (galicia)

luns 20 de xullo20.00h sampaio (igrexa)

Foto

: Cris

And

ina

páx. 23

Culturactiva ten o pracer de convidarvos a Papar sen cancelas, un delicioso espectáculo onde poderedes deleitarvos cunha exquisita selección gourmet dos mellores pratos da nosa lingua. Linguas soltas, linguas hábiles, linguas deslinguadas, linguas para todos os gustos! Poderedes presenciar as artes para a cociña cómica de tres xeniais chefs preparando o menú para personaxes entre o máis distinguido do panorama galego actual. Comedia de alta cociña sobre a cultura galega. Porque en Galicia cómese ben, e fálase mellor.

Culturactiva tiene el placer de invitaros a Papar sen cancelas, un delicioso espectáculo donde podréis deleitaros con una exquisita selección gourmet de los mejores platos de nuestra lengua. ¡Lenguas sueltas, lenguas hábiles, lenguas deslenguadas, lenguas para todos los gustos! Podréis presenciar las artes para la cocina cómica de tres geniales chefs preparando el menú para personajes entre lo más distinguido del panorama gallego actual. Comedia de alta cocina sobre la cultura gallega. Porque en Galicia se come bien, y se habla aún mejor.

Novos espazos MIT. Teatro a ceo aberto. Igrexa de Sampaio.

páx. 24

Título do espectáculo: Hoy puede ser mi gran nocheCompañía: Teatro En ViloDirección e Dramaturxia: Andrea Jiménez e Noemi RodríguezCoreografía: Amaya Galeote Vídeo: Ro GoteléInterpretación: Noemi Rodríguez e Darlene RodríguezVestiario: Paola de Diego, Sigrid Blanco e Candela IbáñezEscenografía: Mónica BorromelloIluminación: Miguel RuzAxudante de Dirección: Macarena Sanz Fotografía: Danilo MoroniAsesoría dramatúrxica: Eva Redondo LlorentePúblico recomendado: Todos os públicosTipo de espectáculo: ComediaDuración: 60 minutosIdioma: Castelán e galegoWeb: www.teatroenvilo.com

hoy puede ser mi gran nocheteatro en vilo (madrid)

luns 20 de xullo23.00h auditorio rubén garcía do castelo

páx. 25

Recentemente estreada no Niemeyer de Avilés, a última peza da puxante compañía Teatro en Vilo, Hoy puede ser mi gran noche, non puido continuar a súa exhibición no Teatro Fernán Gómez de Madrid por mor da pandemia da COVID-19. Agora estréase en Galicia a última mostra de talento de Noemi Rodríguez (Allariz, 1987) e Andrea Jiménez (Madrid, 1987), ambas á fronte da compañía que estes últimos anos leva colleitado varios e importantes premios: Premio Ojo Crítico de Teatro 2019, Premio do Público do Festival Presente-Futuro de Palermo 2018, Mellor compañía emerxente do London Mimetic Festival, etc.

Hoy puede ser mi gran noche é unha festa teatral, un monólogo cómico e musical, un exercicio de autoficción que conta a fascinante historia dun cantante de orquestra na Galicia dos 90 e as súas fillas, cuxa máxima aspiración é ser coma seu pai.

Neste espectáculo, unha actriz e a súa irmá música en escena despréganse en múltiples voces para facer unha emocionante viaxe ao pasado, a un mundo cargado de exotismo co fin de entender esa estraña amalgama que resulta do que un día quixemos ser e o que somos. Esta é unha obra divertida, valente e profunda, unha celebración do que xa non está, o que puido ser e non foi, un canto aos perdedores, aos que nunca deixan de esperar o seu momento.

Unha historia emocionante, un relato desgarrador onde Teatro En Vilo volve a desatar toda a elocuencia da súa poética teatral, a irreverencia, a tenrura e o humor para achegarnos á batalla dunha muller que se debate entre o extraordinario e o ordinario, a fazaña e a derrota, o deber ser e a felicidade verdadeira.

Hoy puede ser mi gran noche es una fiesta teatral, un monólo-go cómico y musical, un ejercicio de autoficción que cuenta la fascinante historia de un cantante de orquesta en la Galicia de los 90 y sus hijas, cuya máxima aspiración es ser como su padre.

En este espectáculo una actriz y su hermana músico en escena se despliegan en múltiples voces para hacer un emocionante viaje al pasado, a un mundo cargado de exotismo con el fin de entender esa extraña amalgama que resulta de lo que un día quisimos ser y lo que somos. Esta es una obra divertida, valiente y profunda, una celebración de lo que ya no está, lo que pudo ser y no fue, un canto a los perdedores, a los que nunca dejan de esperar su momento.

Una historia emocionante, un relato desgarrador donde Teatro En Vilo vuelve a desplegar toda la elocuencia de su poética teatral, la irreverencia, la ternura y el humor para acercarnos a la batalla de una mujer que se pelea entre lo extraordinario y lo ordinario, la hazaña y la derrota, el deber ser y la felicidad verdadera.

páx. 26

Título do espectáculo: Só.Compañía: Xampatito PatoAutoría e interpretación: Jesús VelascoDirección: Arturo Cobas e Jesús VelascoDeseño do espacio escénico: Cruz Velasco e Jesús VelascoIluminación: Flavia Mayans de La MorenaSon / música: VariosIndumentaria-caracterización: Alicia TojoPúblico recomendado: Todos os públicos Tipo de espectáculo: Circo clownDuración: 50 minutos

sóxampatito pato (galicia)

martes 21 de xullo20.00h francelos

mércores 22 de xullo20.00h san cristovo

páx. 27

Espectáculo de circo teatro que presenta un personaxe obsesivo, cuadriculado e meticuloso.

Un ser único na súa especie rodeado dun sen fin de caixas que escapan ao seu control e coas que xoga para dar forma ao seu mundo.

Do caos xorde un universo delirante onde inventa a risa, creando unha tolemia cómica e transformándose nun novo ser cunha nova figura.

Espectáculo de circo teatro que presenta un personaje obsesivo, cuadriculado y meticuloso.

Un ser único en su especie rodeado de un sin fin de cajas que escapan a su control y con las que juega para dar forma a su mundo.

Del caos surge un universo delirante donde inventa la risa, creando una locura cómica y transformándose en un nuevo ser con una nueva figura.

En 2019 a MIT quixo poñer o foco no novo circo galego, este ano na danza. O espectáculo que vos presentamos é un claro exem-plo da calidade artística que temos no país, entre moitos outros artistas de novo circo.

Premio del Público Festival Malabharía 20202º Premio Panorama Circada

Premio ¡Chucha! Festival De Circo y Clown De ÚbedaPremio Festival Al Freskito

Premio Festival Utebo Respira Circo Premio Festival Madn Circus

Premio Festival AcambalachousPremio Festival Carabolas De Bronchales

Premio Encuentro ZircozaurrePremio Kandengue Arts

“”

páx. 28

Título do espectáculo: LibertoDirección, tradución e adaptación: Tamara CanosaAutora: Gemma BrióCompañía: Marelas TeatroInterpretación: Cris Iglesias, Rocío González e Lucía AldaoEspazo escénico, iluminación e técnica en xira: Jose Faro “Coti”Produción executiva: Luisa RomeoMúsica orixinal: Lucía AldaoCoreografías: Rut BalbísGrafismo e vídeo en desenvolvemento: Lucía EstévezAuxiliar en preprodución: Carla LópezAsesoría desenvolvemento: Juan Carlos CorredoiraGrafismo: Alba Sáenz de la CuestaProxecto pedagóxico: Laura CamposEspazo sonoro: Jas ProcessorProdución en ensaios e axudantía de dirección: Cris DiestePúblico recomendado: AdultoTipo de espectáculo: TeatroDuración: 80 minutosIdioma: GalegoWeb: www.rebordelos.com

libertorebordelos teatro (galicia)

martes 21 de xullo23.00h auditorio rubén garcía do castelo

páx. 29

Cando nace Liberto a vida de Ada frea en seco. Dende unha sala de espera vivirá a experiencia máis determinante da súa vida.

Liberto é un canto á vida dende a primeira persoa interpelando directamente ao público. Unha reivindicación do imperfecto, do humano.

Un texto e unha proposta formal asentada nas atmosferas sonoras que falan da vida, do sensorial e instintivo.

Un espectáculo que revisa os límites socialmente acordados, un relato honesto de como xestionar a dor e de como seguir avanzando. Un proceso pegado ao primitivo, á conexión co noso animal, e por iso, contra todo pronóstico, cheo de vitalidade.

Cuando nace Liberto la vida de Ada frena en seco. Desde una sala de espera vivirá la experiencia más determinante de su vida.

Liberto es un canto a la vida desde la primera persona interpe-lando directamente al público. Una reivindicación del imperfec-to, del humano.

Un texto y una propuesta formal asentada en las atmósferas so-noras que hablan de la vida, del sensorial e instintivo.

Un espectáculo que revisa los límites socialmente acordados. Un proceso pegado a lo primitivo, a la conexión con nuestro ani-mal, y por eso, contra todo pronóstico, lleno de vitalidad.

Liberto non é unha oda ao amor maternal tal e como o deseñan o imaxinario dominante e o prime time. É unha revisión dos límites socialmente acordados. É un relato fiel e cru de como xestionar a dor e de como seguir avanzando. Un proceso pegado ao primitivo, á conexión co noso animal, que non repara en postas en escena cando está en xogo o benestar da manda. Liberto reivindica que non somos as nais que se espera que sexamos. Somos boas e malas, humanas e fortes. E somos quen de aceptar que a vida non edulcora as súas arremetidas. A renuncia da protagonista é xigantesca, antisocial, mamífera. Ada asume a morte de Liberto para loitar pola vida.

Rebordelos Teatro

Marelas Teatro bota man dun texto que sabe expoñer, coa emoción necesaria, o conflito e as personaxes, sen caer no sentimentalismo edulcorado nin no morbo lutuoso. Iso conségueo a base dunha estrutura fragmentaria que, cando a espectadora xa está prendida emocionalmente nunha escena, córtaa e salta a outra escena diferente.

Afonso Becerra. O Galiñeiro -Praza Pública.

Finalista a sete Premios María Casares:Mellor espectáculo, Dirección, Adaptación-tradución, Actriz

protagonista e secundaria, Iluminación e Música orixinal.

Premio Butaca ao mellor texto teatral

“

”

páx. 30

Título do espectáculo: O mel non caducaCompañía: IbuprofenoDirección e Autoría: Santiago CortegosoInterpretación: Marián Bañobre e Avelino GonzálezMovemento escénico e axudante de dirección: Carmela BuenoEspazo escénico e imaxe: Diego SeixoIluminación: Salvador del RíoVestiario: Marián BañobreEspazo sonoro: Davide GonzálezTécnico de luz e son: Héctor PazosCaracterización: Baia FernándezComunicación e produción: Fátima R. VarelaVídeo: José V. EstonlloPúblico recomendado: AdultoTipo de espectáculo: Teatro (comedia e teatro contemporáneo)Duración: 80 minutosIdioma: GalegoWeb: www.ibuprofenoteatro.com

o mel noncaducaibuprofeno (galicia)

mércores 22 de xullo23.00h auditorio rubén garcía do castelo

Foto

: Die

go S

eixo

páx. 31

O mel non caduca é un espectáculo biodegradable e ecosostible xestado a partir dun proceso de creación colectiva, arredor da relación do ser humano cos obxectos, da degradación ecolóxica do planeta por mor da perversa lóxica consumista do capitalismo e da obsolescencia programada, tanto dos produtos como das persoas.

Dous científicos/apicultores, en 2173, levan a cabo sofisticados e absurdos experimentos, nun contexto de futuro distópico no que o planeta está arrasado. Tratan de crear sinteticamente unha abella a partir do último tarro de mel que se conserva na historia. Constrúen unha árbore no seu laboratorio para tratar de recuperar os ciclos naturais, que se perderon hai tempo.

Dous irmáns volven á casa familiar na aldea pola morte da súa nai. O conflito aflora cando deben xestionar as pertenzas familiares. O irmán máis vello opta por vendelo todo. A rapaza, máis nova, entra nunha crise vital porque se debate entre a súa acomodada vida nunha cidade afastada e a nostalxia que lle produce volver entrar en contacto cos obxectos e os recordos que marcan a súa historia vital.

Estas dúas tramas compleméntanse con outros textos (monólogos e diálogos) e con escenas xestuais e de movemento escénico en relación coa versatilidade do espazo escénico, composto por colmeas e outro material de apicultura. O mel non caduca ten forma de collage en todos os sentidos: temático, estético e na

La miel no caduca es un espectáculo biodegradable y ecosostenible gestado a partir de un proceso de creación colectiva, alrededor de la relación del ser humano con los objetos, de la degradación ecológica del planeta por culpa de la perversa lógica consumista del capitalismo y de la obsolescencia programada, tanto de productos como de las personas.

linguaxe. É unha mestura de claves, un espectáculo moi aberto que toma elementos do teatro xestual, da imaxe, da instalación, do clown, da narración, do realismo, do texto contemporáneo, que vai saltando do máis poético ao máis cru, do realismo ao onírico.

E todo en clave cómica, empregando a ironía e o humor, en múltiples e diferentes formas. Non o humor fácil e condescendente co público, senón un humor reflexivo, crítico, con toques surrealistas, con reminiscencias do universo dos clowns.

O mel non caduca é unha obra para emocionar e concienciar, e tamén para rir e reflexionar. Rir de nós mesmos, como individuos e como especie. Cuestionarnos como puidemos, como humanidade, ter chegado ata aquí.

“”

A pasada edición da MIT, Marián Bañobre e Santiago Cortegoso realizaron un obradoiro de creación actoral. Esta edición celebran con nós 10 anos como compañía presentando o seu novo espectáculo. Marián Bañobre, ademais de recoñecida actriz, vén destacando os últimos anos como puxante directora escénica, Santiago Cortegoso é un dos dramatur-gos máis relevantes do teatro galego contemporáneo. Gañaron varios premios dentro e fóra de Galicia e coa súa compañía consolidáronse como un referente da nosa escena, apostando por unha creación independente e conectada coa sociedade actual.

páx. 32

Día 17 // VENRES

Inauguración oficial da MIT 2020. Praza da Madalena.

Entrega do Premio de Honra “Roberto Vidal Bolaño” ao mérito nas artes escénicas.

Alameda (Ruadavia) – Emigrantas – cia. Kirenia Martínez Acosta – Galicia.

Auditorio Rubén García do Castelo – Dreaming Juliet – Elefante elegante – Galicia.

Día 18 // SÁBADO

Praza da Igrexa de San Xoán – Non hai que ser unha casa para ter pantasmas – cía. Pálido Domingo – Galicia.

Praza da Madalena – Non hai que ser unha casa para ter pantasmas – cía. Pálido Domingo – Galicia.

Alameda (Ruadavia) – La madeja – Irene de Paz – Andalucía.

Auditorio Rubén García do Castelo – Fariña – Ainé Producións – Galicia.

Día 19 // DOMINGO

Sesión vermú. Presentación do libro Asfixia. Entrada Oficina de Turismo, Praza Maior.

Praza da Igrexa de San Xoán (Ruadavia) – Tres vellas (polo menos) – Celso Sanmartín, José Luis Gutiérrez “Guti” e Quico Cadaval – Galicia.

Auditorio Rubén García do Castelo – Rebota Rebota y en tu cara explota – Agnés Mateus e Quim Tarrida – Cataluña.

Día 20 // LUNS

Sampaio– Papar sen cancelas – Culturactiva – Galicia. (Programa SputMIT – satélites da MIT).

Auditorio Rubén García do Castelo – Hoy puede ser mi gran noche – Teatro en Vilo – Madrid.

Día 21 // MARTES

Francelos – Só – Xampatito Pato – Galicia. (Programa SputMIT – satélites da MIT).

Foro MIT: Teatro documento, realidade e ficción. Entrada Oficina de Turismo, Praza Maior.

Auditorio Rubén García do Castelo – Liberto – Rebordelos Teatro – Galicia.

20.00h

20.45h

21.00h

13.00h

20.00h

21.00h

20.00h

13.00h

20.00h

20.00h

21.00h

23.00h

23.00h

23.00h

23.00h

23.00h

páx. 33

20.00h

21.00h

20.00h

20.30h

20.30h

13.00h

20.30h

13.00h23.00h

23.00h

23.00h

23.00h

12.00h

12.30h

01.00h

23.00h

Día 22 // MÉRCORES

San Cristovo – Só – Xampatito Pato – Galicia. (Programa SputMIT – satélites da MIT).

Igrexa da Madalena – Residencia Paraíso. Encontro aberto na Praza.

Auditorio Rubén García do Castelo – O mel non caduca – Ibuprofeno – Galicia.

Día 23 // XOVES

Santo André– Contos de dragóns e leóns – Paula Carballeira – Galicia. (Programa SputMIT – satélites da MIT).

Auditorio Rubén García do Castelo – Leira – Nova Galega de Danza – Galicia.

Día 24 // VENRES

Alameda (Ruadavia) – Copyleft – Nicanor de Elia – Francia-Arxentina.

Auditorio Rubén García do Castelo – Tierras del Sud – Azkona&Toloza – Cataluña + Chile.

Día 25 // SÁBADO

Sesión vermú. Presentación do libro Melancoholemia. Entrada Oficina de Turismo, Praza Maior.

Alameda (Ruadavia) – Pink Unicorns – La Macana – Galicia.

Auditorio Rubén García do Castelo – Doña Rosita anotada – Pablo Remón / Comunidad de Madrid e Buxman Producciones coa colaboración de La Abducción – Madrid.

A Picuxa – Melancoholemia – Antón Reixa – Galicia.

Día 26 // DOMINGO

Sesión vermú. Presentación de Mundoescenico.gal. Entrada Oficina de Turismo, Praza Maior.

Alameda (Ruadavia) – Distans – Vol’e Temps – Andalucía.

Auditorio Rubén García do Castelo – Sueños y visiones de Rodrigo Rato – Buxman e Teatro Kamikaze – Madrid.

Día 27 // LUNSAlameda - Resolución XV Premio Abrente e comunicación do Premio do Público.

Alameda – Foro DramaturGA.

páx. 34

Título do espectáculo: Contos de dragóns e leónsAutoría: Paula CarballeiraPúblico recomendado: Todos os públicosTipo de espectáculo: Narración oralDuración: 60 minutosIdioma: Galego

contos de dragóns e leónspaula carballeira (galicia)

xoves 23 de xullo20.00h santo andré

páx. 35

De cando en vez, un dragón esperta do seu sono de pedra. Pode saír do interior da terra ou do fondo do mar, pero o máis seguro é que esperte con fame, e non hai nada máis terrible que a fame, por iso o mellor é levar sempre un anaco de pan para calquera viaxe.

Cos leóns non hai que perder a calma, especialmente coas leoas, que son quen cazan. Polo xeral, viven en África, pero hai quen ten topado con leóns (máis ben cunha leoa) na China. Todo é posible nos contos, cómpre esperar sorpresas.

Estes son contos de diferentes tradicións, porque o mundo é grande, pero tampouco tanto, para lembrarnos que, a miúdo, a intelixencia, a tenrura e o sentido do humor son as mellores ferramentas contra o que nos asusta.

De vez en cuando, un dragón despierta de su sueño de piedra. Puede salir del interior de la tierra o del fondo del mar, pero lo más seguro es que despierte con hambre, y no hay nada más terrible que el hambre, por eso lo mejor es llevar siempre un trozo de pan para cualquier viaje.

Con los leones no hay que perder la calma, especialmente con las leonas, que son quienes cazan. Por lo general, viven en África, pero hay quien se ha topado con leones (más bien con una leona) en China. Todo es posible en los cuentos, es necesario esperar sorpresas.

Estos son cuentos de diferentes tradiciones, porque el mundo es grande, pero tampoco tanto, para recordarnos que, a menudo, la inteligencia, la ternura y el sentido del humor son las mejores herramientas contra lo que nos asusta.

Con máis de 25 anos de experiencia profesional no teatro e na narración oral, Paula Carballeira foi convidada aos festivais e encontros internacionais máis importantes neste eido, ademais de impartir cursos de formación e realizar sesións de contos regularmente en bibliotecas de toda Galicia. Actriz e directora, tanto na compañía de teatro Berrobambán, á que pertence desde 1996, como noutras compañías en colaboracións puntuais, entre as que cabe destacar o espectáculo “A cabana de Babaiagá” para o Centro Dramático Galego no ano 2006, así como en distintos espazos e series de ficción da Televisión de Galicia (as series: “Libro de familia”, “Viradeira”, “Pepe o inglés”, “Rías Baixas”, “Pequeno hotel”...; os programas: “O clan dos impostores”, “O sofá”, “Contando estrelas”, “A noite en branco”...). Como autora de literatura, leva máis de trinta libros publicados de narrativa, poesía e teatro, a maior parte de literatura infantil e xuvenil, algúns deles premiados e traducidos a diferentes linguas.

“

”

páx. 36

Título do espectáculo: LeiraCompañía: Nova Galega de DanzaCoreografía: Iker GómezDirección: Jaime Pablo DíazIntérpretes: Inés Vieites, Estefanía Gómez, Iván Villar, Pablo Sánchez, Ricardo Fernández (Cover), Uxía Rivas (Cover) E Rosa CedrónDeseño do espacio escénico: Jaime Pablo DíazIluminación: Antón CabadoSon / música: Sergio Moure De Oteyza – Rosa CedrónIndumentaria-caracterización: Erica OubiñaPúblico recomendado: Todos os públicosTipo de espectáculo: Danza con música en directoDuración: 1 horaWeb: www.novagalegadedanza.com

leiranova galega de danza con rosa cedrón en directo (galicia)

xoves 23 de xullo23.00h auditorio rubén garcía do castelo

páx. 37

O corpo e a terra estreitan os seus lazos nun espectáculo de danza e música que nos transporta á dura beleza dos labores do campo. A muller no centro desta conexión telúrica; día e noite, xornada tras xornada repetida nunha sucesión inesgotable de estacións. O sol e a choiva, o vento xeado, crúas paisaxes de intemperie habitadas unicamente por unha coreografía humana de apeiros de labranza, de corpos que cargan e arrastran, que danzan entre os surcos arados na terra.

Pero Leira é tamén a sinxela alegría do traballo feito coas mans, coa valentía do corpo a corpo. A celebración dunha Galicia intemporal e máxica.

El cuerpo y la tierra estrechan sus lazos en un espectáculo de danza y música que nos transporta a la dura belleza de las labores del campo. La mujer en el centro de esta conexión telúrica; día y noche, jornada tras jornada repetida en una sucesión inagotable de estaciones. El sol y la lluvia, el viento helado, crudos paisajes de intemperie habitados únicamente por una coreografía humana de aperos de labranza, de cuerpos que cargan y arrastran, que danzan entre los surcos arados en la tierra.

Pero Leira es también la sencilla alegría del trabajo hecho con las manos, con la valentía del cuerpo a cuerpo. La celebración de una Galicia intemporal y mágica.

Nova Galega de Danza foi Premio do Público da MIT 2017co espectáculo SON

Este ano presentan o seu novo espectáculo coacompañamento de Rosa Cedrón en directo

páx. 38

Título do espectáculo: CopyleftCompañía: Cie. Nicanor de EliaCreación e Dirección: Nicanor de EliaIntérpretes: Juan Duarte Mateos, Lucas Castelo Branco, Nahuel Desanto, Gonzalo Rodriguez Fernandez e Walid El Yafi Deseño do espazo escénico e indumentaria: Nicanor de EliaPúblico recomendado: Todos os públicosTipo de espectáculo: Danza e malabaresDuración: 45 minutos

copyleftnicanor de elia (francia-arxentina)

venres 24 de xullo20.30h alameda

Estrea en España

páx. 39

Copyleft é un tornado malabaristico de 45’ cunha boa dose de humor e varias evocacións deportivas, cun elenco artístico formado por un auténtico “dream team” de varias nacionalidades que son: Juan Duarte Mateos (Uruguai), Lucas Castelo Branco (Brasil), Nahuel Desanto (Arxentina), Gonzalo Rodriguez Fernandez (España) e Walid El Yafi (Francia).

Nicanor de Elia mestura nesta peza a técnica da danza «passing through» desenvolvida por David Zambrano cos malabaristas, e tras varias experiencias pedagóxicas, Nicanor reuniu un grupo de malabaristas/bailaríns cos que comenzou a profundizar e desenvolver esta nova maneira de facer malabares, na fronteira das dúas disciplinas, técnica hoxe chamada en si mesma «Copyleft».

Copyleft es un tornado malabaristico de 45’ con una buena dosis de humor y varias evocaciones deportivas, con un elenco artístico formado por un auténtico “dream team” de varias nacionalidades que son Juan Duarte Mateos (Uruguay), Lucas Castelo Branco (Brasil), Nahuel Desanto (Argentina), Gonzalo Rodriguez Fernandez (España) y Walid El Yafi (Francia).

Nicanor de Elia mezcla en esta pieza la técnica de danza «passing through» desarrollada por David Zambrano con los malabaristas, y tras varias experiencias pedagógicas, Nicanor reunió un grupo de malabaristas/bailarines con los que comenzó a profundizar y desarrollar esta nueva manera de hacer malabares, en la frontera de las dos disciplinas, técnica hoy llamada en sí mismo «Copyleft».

páx. 40

Título do espectáculo: Tierras del SudCompañía: Azkona&TolozaDramaturxia: Txalo Toloza-Fernández Interpretación: Laida Azkona Goñi e Txalo Toloza-FernándezVoces: Sergio Alessandria, Agustina Basso, Conrado Parodi, Gerardo Ghioldi, Daniel Osovnikar, Sebastián Seifert, Rosalía Zanón e Marcela Imazio.Asistencia de dirección: Raquel CorsBanda sonora orixinal e deseño do espazo sonoro: Juan Cristóbal SaavedraDeseño de luces: Ana RoviraDeseño audiovisual: MiPrimerDropDiseño do espazo: Juliana Acevedo e MiPrimerDropConstrución: Lola Belles, Mariona Signes e RotorFab-Espai ErreEstilismo: Sara EspinosaCoordinación do proceso de investigación: Leonardo Gamboa CaneoSelección musical: Marcelo PellejeroDeseño de produción: ElclimamolaPúblico recomendado: AdultoTipo de espectáculo: Teatro-documentoDuración: 90 minutosIdioma: CastelánWeb: miprimerdrop.wordpress.com/

tierras del sudazkona&toloza (cataluña-chile)

venres 24 de xullo23.00h auditorio rubén garcía do castelo

Coa colaboración de Sònia Gómez, Maite Garvayo, Ángela Fernández y Orlando y Jaime Carriqueo.Tierras del Sud é un proxecto producido por Azkona & Toloza e Antic Teatre en coprodución co Festival TNT.

páx. 41

Tierras del Sud é a segunda parte da triloxía escénica documental PACÍFICO, de Txalo Toloza-Fernández e Laida Azkona Goñi, centrada na estreita relación existente entre as grandes fortunas estranxeiras e a barbarie sobre os pobos orixinarios latinoamericanos, o desenvolvemento de novas formas de colonialismo e as diversas expresións da cultura contemporánea.

Como parte do proceso de investigación e creación, Toloza e Azkona trasladáronse á Patagonia para achegarse á paisaxe, ao territorio e á cosmogonía mapuche, mostrando especial atención á súa música e á súa danza ancestrais e detallando a relación deste pobo coa súa terra e o desenvolvemento do seu conflito coas grandes fortunas que definen o territorio. “Propuxemos Tierras del Sud como unha peza de carácter documental, enmarcada dentro das artes vivas e expandidas. A nosa idea é recuperar a danza, a performance e o movemento como ferramentas válidas para a entrega de información documental, achegando ao relato histórico toda a forza e a carga poética dos corpos en escena, servíndonos das súas formas de facer como unha maneira potencial de ordenar as distintas puntas dunha investigación tan complexa coma esta”, explican.

Tierras del Sud es la segunda parte de la trilogía escénica documental PACÍFICO de Txalo Toloza-Fernández y Laida Azkona Goñi, centrada en la estrecha relación existente entre las grandes fortunas extranjeras y la barbarie sobre los pueblos originarios latinoamericanos, el desarrollo de nuevas formas de colonialismo y las diversas expresiones de la cultura contemporánea.

Como parte del proceso de investigación y creación, Toloza y Azkona se trasladaron a la Patagonia para acercase al paisaje, al territorio y a la cosmogonía mapuche, mostrando especial atención a su música y a su danza ancestrales y detallando la relación de este pueblo con su tierra y el desarrollo de su conflicto con las grandes fortunas que definen el territorio. “Planteamos Tierras del Sud como una pieza de carácter documental, enmarcada dentro de las artes vivas y expandidas. Nuestra idea es recuperar la danza, la performance y el movimiento como herramientas válidas para la entrega de información documental, aportando al relato histórico toda la fuerza y la carga poética de los cuerpos en escena, sirviéndonos de sus formas de hacer como una manera potencial de ordenar las distintas aristas de una investigación tan compleja como esta”, explican.

“¿Qué une al industrial textil italiano Luciano Benetton con el actual presidente de Argentina Mauricio Macri? ¿Y a Macri con los famosos pistoleros estadounidenses Sundance Kid y Butch Cassidy? ¿Y a Ted Turner, dueño de CNN, con el pequeño clan mapuche de los Curiñanco? ¿Y a la Corona Inglesa con Sylvester Stallone? La respuesta a todas las preguntas anteriores, poco evidente y muy pocas veces contada, se encuentra aquí. A miles de kilómetros de Estados Unidos, Italia, Inglaterra o España. Aquí, al sur del sur, en los límites australes de América, en el territorio conocido como Patagonia Argentina”,

Azkona y Toloza

A medio camiño entre Barcelona, Pamplona e o deserto de Atacama, Azkona&Toloza son unha parella de artistas dedicada á creación de proxectos de artes vivas. Formada en 2015 pola coreógrafa navarra Laida Azkona e o videoartista atacameño Txalo Toloza-Fernández, centraron o seu traballo na utilización das linguaxes artísticas contemporáneas como unha ferramenta válida para a investigación documental.Ademais de levar a cabo os seus propios proxectos en parella ou por solitario, Azkona&Toloza colaboraron, entre outros, coa perfomer Sonia Gómez, o director de escena Roger Bernat ou a compañía de teatro documental mexicana Lagartijas Tiradas al Sol.Esta obra forma parte da súa triloxía Pacífico.

“

”

páx. 42

Título do espectáculo: Pink UnicornsCompañía: La MacanaDirección: Caterina Varela, Alexis Fernández e Samir Akika Interpretación: Alexis Fernández e Paulo Fernández Iluminación: Alfonso CastroEscenografía: Tilo Schreieck Público recomendado: TodosTipo de espectáculo: Danza-TeatroDuración: 70 minutosWeb: www.lamacana.es

pink unicornsla macana (galicia)

sábado 25 de xullo20.30h alameda

Coproducción con: CCG-AGADIC, THEATER IM PUMPENHAUS (Alemaña), THEATER BREMEN (Alemaña).

páx. 43

O punto de partida da nova creación de La Macana en colaboración con Samir Akika é un reto, o de poñer en escena a un pai co seu fillo adolescente. O primeiro, un galego de orixe cubana que na súa ampla experiencia como bailarín nunca tivo que enfrontarse a un maior desafío que bailar cun compañeiro máis cercano. Pola outra banda, un espléndido, atlético e creativo rapaz de catorce anos, cheo de enerxía e de ganas de confrontar a súa perspectiva “millennial”co seu querido pai.

El punto de partida de la nueva creación de La Macana en colaboración con Samir Akika es un reto, el reto de poner en escena a un padre con su hijo adolescente. El primero, un gallego de origen cubano que en su amplia experiencia como bailarín nunca ha tenido que enfrentarse a un mayor desafío que bailar con un compañero más cercano. Por el otro lado, un espléndido, atlético y creativo chaval de catorce años, lleno de energía y de ganas de confrontar su perspectiva “millennial” con su querido padre.

Los creadores  Caterina Varela,  Samir Akika,  Alexis Fernández, logran la mezcla exacta de sumar danza, gesto, teatro físico y bufón, con el toque guasón y optimista del caribe.Sobre el escenario Alexis y Paulo Fernández ofrecen un recital de posibilidades para transmitir todo un amplio abanico de estados y sentimientos, en una actuación hipnótica que te deja pegado a la butaca.Los dos artistas realizan un trabajo artístico extraordinario, que pone de manifiesto una preparación impecable, desafiando los límites del esfuerzo físico, hacen alarde de una vitalidad apabullante. Logrando una función vigorosa y divertida, que invita a vivir.

Luis Muñoz Díez, en La Tarántula, Revista Cultural.

“

”

páx. 44

Título do espectáculo: Doña Rosita, anotadaCompañía: Comunidade de Madrid e Buxman Producciones, coa colaboración de La AbducciónAutoría e Dirección: Pablo Remón. Versión libre de Doña Rosita la soltera o El lenguaje de las flores, de Federico García Lorca Reparto: Fernanda Orazi, Francesco Carril, Manuela PasoEscenografía: Mónica BoromelloIluminación: David PicazoVestiario: Ana López CobosEspazo sonoro: Sandra VicenteAxudante de dirección: Raquel AlarcónProdución executiva: Rocío SaizDirección de produción: Jordi BuxóPúblico recomendado: AdultoTipo de espectáculo: Comedia dramáticaDuración: 80 minutosWeb: www.buxmanproducciones.com

doña rosita, anotadapablo ramón/comunidad de madrid e buxman producciones coa colaboración de la abducción (madrid)

sábado 25 de xullo23.00h auditorio rubén garcía do castelo

Foto

: Van

essa

Rab

ade

páx. 45

Esta é a primeira vez que Pablo Remón (Los Mariachis, El tratamiento, 40 años de paz) dirixe un texto non escrito por el. E elixiu a Lorca. E de Lorca optou por Doña Rosita la soltera o El lenguaje de las flores, unha das súas últimas obras, escrita en 1935, que conta a historia dunha muller provinciana que se promete co seu primo, que ten que emigrar a Arxentina. Ela espérao, sen máis. «Parece que non pasa nada –di Pablo Remón–, pero o que pasa é o tempo».

O que imos ver na montaxe de Remón é unha versión libre, unha versión anotada, como reza o título, unha destilación na que o director carga as tintas precisamente sobre ese tempo suspendido e ese aroma de España de provincias á hora da sesta, esa España mesetaria que tan ben coñece. «É unha especie de cara B das traxedias lorquianas canónicas, onde o antagonista é o tempo, onde se ve cómo o tempo vai arrasando un pouco os ideais de xuventude».

Outra das características desta tentativa está na redución de personaxes e na interpretación de varios deles por parte dos únicos catro actores. Rosita será Fernanda Orazi. Enfronte, todos os personaxes masculinos da obra serán interpretados por Francesco Carril, circunstancia orixinal, xa que sendo Carril o mozo, un personaxe que apenas aparece no orixinal, estará presente practicamente toda a obra no corpo doutros homes.

Remón encontrou un fío profundo en común con Lorca, xa que o poeta escribiu sobre unha España de finais do século XIX, a España da súa infancia, e a Remón este aire provinciano conéctao coa súa propia infancia. Ese costumismo levado ao extremo, esa especie de comedia dramática, pode parecer tan chejoviana coma pinteriana, reflexo de que Lorca é unha ponte perfecta entre o autor de Tío Vania e Pinter.

Lo que vamos a ver en el montaje de Remón es una versión libre, una versión anotada, como reza el título, una destilación en la que el director carga las tintas precisamente sobre ese tiempo suspendido y ese aroma de España de provincias a la hora de la siesta, esa España mesetaria que tan bien conoce. «Es una especie de cara B de las tragedias lorquianas canónicas, donde el antagonista es el tiempo, donde se ve cómo el tiempo va arrasando un poco los ideales de juventud».

Remón ha encontrado un hilo profundo en común con Lorca, ya que el poeta escribió sobre una España de finales del siglo XIX, la España de su niñez, y a Remón este aire provinciano le conecta con su propia infancia. Ese costumbrismo llevado al extremo, esa especie de comedia dramática, puede parecer tan chejoviana como pinteriana, reflejo de que Lorca es un puente perfecto entre el autor de Tío Vania y Pinter.

Hay momentos memorables en un espectáculo que com-bina humor y ternura con mucha maestría y que permite el lucimiento interpretativo de tres estupendos actores como Fernanda Orazi, Francesco Carril y Manuela Paso. Asimismo, cabe destacar el espacio sonoro de Sandra Vicente, tan ligado a la variedad de estados emocionales que presiden la representación, como la escenografía de Mónica Boro-mello, que ocupa de manera sorprendente y repentina el espacio de acuerdo a la naturaleza de la evocación de acontecimientos que hace el personaje del narrador.

Raúl Losánez

“

”

páx. 46

Título do espectáculo: MelancoholemiaDirección: Fernando BernuésAutor: Antón ReixaInterpretación: Antón Reixa e Pedro BrandarizVídeo: Antonio SegadeEscenografía: Tanttaka Teatro / KachetIluminación: Paco de PinkVestiario: TantakaMúsica: CachopouPúblico recomendado: AdultoTipo de espectáculo: Comedia satírica e poesía con audiovisuaisDuración: 60 minutosIdioma: GalegoDistribuidor Galicia: Paco Abelleira / Condetrespés S.L.

melancoholemiaantón reixa (galicia)

sábado 25 de xullo01.00h a picuxa

sesión golfa

páx. 47

melancoholemiaantón reixa (galicia)

sábado 25 de xullo01.00h a picuxa

sesión golfa

Sobre un texto propio, Antón Reixa, interpreta a un paciente dunha institución mental que recibe aos convidados nunha sesión de “portas abertas”. O texto, en clave satírica e na máis pura tradición do “teatro do absurdo” glosa o chamado estado de “melancoholemia”, a carencia de forma de ser.

As imaxes do vídeo realizado por Antonio Segade, baseadas no tratamento de diversas obras da historia das artes plásticas, a música de Cachopou e a presenza do actor Pedro Brandariz conforman a posta en escena dirixida polo dramaturgo vasco Fernando Bernués (El Florido Pensil, El Hijo del Acordeonista).

Sobre un texto propio, Antón Reixa, interpreta a un paciente de una institución mental que recibe a los invitados en una sesión de “puertas abiertas”. El texto, en clave satírica y en la más pura tradición del “teatro del absurdo” glosa el llamado estado de “melancoholemia”, la carencia de forma de ser.

Las imágenes del vídeo realizado por Antonio Segade, basadas en el tratamiento de diversas obras de la historia de las artes plásticas, la música de Cachopou y la presencia del actor Pedro Brandariz conforman la puesta en escena dirigida por el dramaturgo vasco Fernando Bernués (El Florido Pensil, El Hijo del Acordeonista).

Estrea – Coprodución en residencia na MIT Ribadavia

No 40 aniversario da “Movida viguesa” redescubriremos a outro Reixa, redescubriremos ao Reixa do teatro, ao Reixa actor. O público coñece ao músico, ao escritor, ao home do audiovisual, pero aquí está Reixa sobre o escenario, dirixido por un vasco que coñece ben a MIT: Fernando Bernués. A estrea vén acompañada da presentación do libro.

“

”

páx. 48

Título do espectáculo: DistansCompañía: Vol’e TempsDirección artística, musical e dramaturxia: Lapso ProduccionesDeseño de vestiario: Saray AnguloInterpretación: Sara Ortiz e Albert Moncunill FerrerEscenografía: Carlos MonzónMúsica orixinal: Daniel Maldonado “Sam”Público recomendado: Público familiarTipo de espectáculo: Teatro circoDuración: 50 minutosWeb: www.voletemps.com

distansvol’e temps (andalucía)

domingo 26 de xullo20.30h alameda

páx. 49

Un pacto, un código secreto, unha cápsula do tempo, unha promesa... Dentro de vinte anos no mesmo sitio á mesma hora. A vella casa da árbore onde os dous amigos compartían as súas tardes de ocio entre xogos, risas, fantasías e complicidade. O tempo pasa e a distancia é inevitable pero non ten que supor o esquecemento. Como dicía a canción, vinte anos non é nada... E estes dous personaxes atoparon a forma de poder seguir xuntos na distancia aínda que a vida os leve por camiños diferentes. Distans é unha viaxe a través das emocións, nun espazo visual e sonoro que envolve escenas de circo acrobático e teatro xestual que conforman un espectáculo orgánico, sensible e divertido. Unha obra que fala da amizade, dos recordos que seguen vivos nos nosos corazóns máis aló dos anos. Fala da fraxilidade do ser humano, da ruptura, da soidade, e do amor capaz de rexenerar e reconstruír as nosas relacións cos demais.

Un pacto, un código secreto, una cápsula del tiempo, una promesa… Dentro de veinte años en el mismo sitio a la misma hora. La vieja casa del árbol donde dos amigos compartían sus tardes de ocio entre juegos, risas, fantasías y complicidad. El tiempo pasa y la distancia es inevitable pero no tiene que suponer el olvido. Como decía la canción, veinte años no es nada…Y estos dos personajes encontraron la manera de poder seguir juntos en la distancia aunque la vida les lleve por caminos diferentes. Distans es un viaje a través de las emociones en un espacio visual y sonoro que envuelve escenas de circo acrobático y teatro gestual que conforman un espectáculo orgánico, sensible y divertido. Una obra que habla de amistad, de los recuerdos que siguen vivos en nuestros corazones a pesar de los años. Habla de la fragilidad del ser humano, de la ruptura, la soledad, y del amor capaz de regenerar y reconstruir nuestras relaciones con los demás.

Premio FETEN 2019Premio Lorca Espectáculo de Circo 2019

Premios PACA mellor Direción, mellor posta en Escena e mellor Artista Masculino

páx. 50

Título do espectáculo: Sueños y visiones de Rodrigo RatoCompañía: Buxman Producciones e Teatro Kamikaze (Premio do Público MIT 2019)Autoría: Roberto Martínez Maiztegui e Pablo RemónDirección: Raquel Alarcón Reparto: Juan Ceacero e Javier LaraIluminación: Paloma Parra e Juanan MoralesDirección de Produción: Jordi Buxó e Aitor TejadaProdución Executiva: Pablo Ramos EscolaDistribución: Caterina Muñoz LuceñoAxudante de dirección: Carlos PulpónFotografía: Vanessa RábadeDeseño gráfico: Patricia PortelaPúblico recomendado: AdultoTipo de espectáculo: Comedia, teatro-documentalDuración: 75 minutosWeb: www.buxmanproducciones.com

sueños y visiones de rodrigo ratobuxman e teatro kamikaze (madrid)

domingo 26 de xullo23.00h auditorio rubén garcía do castelo

Foto

: Van

essa

Rab

ade

páx. 51

sueños y visiones de rodrigo ratobuxman e teatro kamikaze (madrid)

domingo 26 de xullo23.00h auditorio rubén garcía do castelo

Sueños y visiones de Rodrigo Rato retrata unha época de soños e espellismos, a festa dun país que creceu disparatadamente e a resaca que chegou despois. E faino a través do asecenso e a caída dun personaxe, Rodrigo Rato, desde a súa infancia, marcada polo arresto de seu pai, ata a súa propia detención tras o descalabro de Bankia.

Dous actores interpretan a Rodrigo Rato e ao resto de personaxes, á vez que actúan como narradores da historia. Moito do que contan é histórico e está documentado: son feitos reais; e as palabras que din os seus personaxes, palabras textuais. Pero moitas outras non. Porque moitas veces os feitos non son suficientes para coñecer a verdade, Sueños y visiones de Rodrigo Rato é unha obra a medio camiño entre o documental e a fantasía, entre a verdade dos acontecementos e outra verdade: a da ficción.

Sueños y visiones de Rodrigo Rato retrata una época de sueños y espejismos, la fiesta de un país que creció disparatadamente y la resaca que llegó después. Y lo hace a través del auge y la caída de un personaje, Rodrigo Rato, desde su infancia, marcada por el arresto de su padre, hasta su propia detención tras el descalabro de Bankia.

Dos actores interpretan a Rodrigo Rato y al resto de personajes, a la vez que actúan como narradores de la historia. Mucho de lo que cuentan es histórico y está documentado: son hechos reales; y las palabras que dicen sus personajes, palabras textuales. Pero muchas otras no. Porque muchas veces los hechos no son suficientes para conocer la verdad, Sueños y visiones de Rodrigo Rato es una obra a medio camino entre el documental y la fantasía, entre la verdad de los acontecimientos y otra verdad: la de la ficción.

Ingeniosa, diferente, aguda, divertidísima, mordaz... Todo eso y más es esta portentosa obra, sencillísima en apariencia y muy compleja en el fondo, que dirige de manera soberbia Raquel Alarcón sobre un texto escrito por Roberto Martín Maiztegui y el cada vez más aclamado Pablo Remón. Con un ritmo endiablado y en un escenario prácticamente desnudo –cinco sillas dispuestas de diferentes maneras conforman toda la escenografía–, dos únicos actores, haciendo un trabajo tan gamberro como sublime, recorren la vida del político Rodrigo Rato desde su infancia hasta su ingreso en prisión, incorporando para ello un sinfín de personajes relacionados con su biografía. Por si eso no fuera ya difícil, el relato, en un alarde de acrobacia dramatúrgica, se ubica dentro de una analepsis y se desarrolla de una manera fragmentaria en la que, incluso, se introducen voces narrativas que rompen caprichosamente la cuarta pared con referencias metateatrales y aclaratorias sobre qué es verdad y qué es pura invención en la historia que se está representando. Pero, ojo, todo se entiende y se sigue a la perfección desde la butaca sin hacer el más mínimo esfuerzo. Lo cierto es que esa doble naturaleza del texto, ese hermanamiento entre realidad histórica bien documentada y ficción cotidiana disparatada, no puede manejarse de manera más honesta artísticamente y más oportuna. Porque no se utiliza de forma tendenciosa o victimista para juzgar a unos personajes poderosos y ajenos al ciudadano corriente al que representa el espectador, sino que sirve como un satírico y eficaz recurso para meter al público dentro de la historia.

Raúl Losánez

“

”Obra gañadora do XXVI Premio de Teatro Jardiel Poncela 2017 da

SGAE baixo o título El milagro español

páx. 52

actividadesparalelas

páx. 53

Do 6 ao 18 de xulloIgrexa da MadalenaPresentación pública: 22 de xullo na Praza da Madalena

Despois da primeira edición en 2019 con Irene Cantero, a MIT continúa o programa de residencias en apoio ás artes do movemento promovi-das polo colectivo RPM.

Un exercicio de diálogo entre as diferentes partes para ofrecer unha rede de espazos de distinta natureza que favorezan a acollida das di-versas fases dun proxecto artístico.

Este ano a artista seleccionada é Laila Tafur. Naceu en Granada, foi es-tudante de intercambio do departamento de danza na Universidade de Arte de Reykjavik e na Politécnica de Lisboa e finalmente licenciara-se en Coreografía no Institut del Teatre de Barcelona. En 2017-18 cursou o Máster MPECV do Museo Reina Sofía coa Universidade de Cuenca,

2ª edición das ResidenciasParaíso na MIT onde comeza o seu interese pola canción e a aproximación amateur

á produción de coñecemento. Esta investigación continúa no PEI do MACBA desde fai un ano, onde a súa implicación co pensamento crí-tico foi medrando. Este estudo tomou o nome de Carne de Canción facendo convivir a aproximación amateur á produción sonora, co oficio de bailarina profesional no que si predomina a especialización e a as-piración á maestría. Paralelamente e xunto a Alba Rihe, coa axuda do TNT, CA2M, Casa Encendida e Graner, fabricaron Cobalto, unha peza, un kit de artes zombies para instituto, unha práctica de meditación, un delirio. En solitario e moi de danza contemporánea existen: Mi Arma, un western flamenco; Susobras, o traballo meta sobre a propia danza; e Monstruo, o indecible o inominable, o abominable, indomesticable ou salvaxe. Grazas a Masdanza, Certamen Coreográfico de Madrid, Gra-ner, G.R.U.A, Sismograf, Escena Poblenou, La Caldera,CC Barceloneta, Leal Lav, Espaço do Tempo, ADF e Movement Research fixéronse estas tres pezas materialmente. Como intérprete traballou para Xavier Le Roy, Janet Novás, Jerome Bel, Albert Quesada, Carmelo Fernández, Lipi Her-nandez, Vero Cendoya e Taiat Dansa.

páx. 54

Carne de Canción. O proxecto.

Unha pode ensinar aquilo que non coñece, asociando o que si sabe co que aínda está por saber, imitando, relacionando, copiando, directamente rouban-do. Neste estudo, a figura do amateur é usada polo seu potencial creativo e político, fronte ao de experto. Ao primeiro lexitímao o seu amor e devoción polo que fai, que se traduce nunha práctica continuada e retroalimentada polo pra-cer do propio facer. Ao segundo lexitímao a academia, e esta protéxese a si mesma: a distancia que a sociedade pedagoxizada pretende reducir é aquela da que viven e necesitan reproducir infinitamente, a distancia entre mestre e alumno, entre o profesional e o amateur, entre o que sabe e o que non sabe.

O baile é o meu oficio, a cousa que eu practico, onde aspiro a certa maestría. A danzante experta desexa a aparición dunha forma nun corpo, baila na bre-cha dunha ou doutra posibilidade. Móvese entre a abundancia e a falta, con todo, a chicha e a ficción. Aprende a sosterse na desestabilización. No encon-tro coa canción, a danzante lánzase tamén ao que aínda non produciu pero desde unha lóxica aínda máis distante. É unha ousada, fai coma se soubese e consegue facelo. Coma o ignorante de Rancière, titila entre o saber e o non saber coándose en ambos, mestura cousas estando atenta aos afectos e a súa brúxula é o pracer contido no facer. Deste xeito calquera plan ou teoría é susceptible de ser actualizada pola súa práctica, manténdose sempre e aínda por definir.

Prácticas expandidas

Laila Tafur gusta de presentarse como unha danzante-cantante que busca outras prácticas de producir coñecemento, poñendo en crise os estatus e as disciplinas, dende un punto de vista lúdico. Nesta mostra aberta do proceso de creación que realiza no contexto da Residencia Paraíso que acolle a MIT de Ribadavia, lanzarase ao encontro coa canción dende o pracer contido no facer, non tendo a certeza de saber pero sempre dende aquilo que temos moi próximo, ó alcance da nosa man.

Tamén teremos unha achega online do seu proceso creativo, que, dependen-do do devir da súa residencia na Igrexa de Santa Magdalena pode sorpren-dernos ofrecéndonos tanto unha entrevista, un concerto ou ata unha “misa” contemporánea!

páx. 55

escola do espectador e Foros da MITA MIT seguirá desenvolvendo e adaptando ás novas circunstancias os seus foros e a súa veterana escola de espectadores.

Antes e despois dos espectáculos, o festival ofrecerá: entrevistas co equipo artístico e vídeos antes e despois das representacións, tanto nas redes sociais da MIT, grazas ao traballo de Rosinha e A&B Comunicación e Deseño, como nos Foros do Castelo ao remate de cada función e en formato reducido.

Ademais, contaremos con novas iniciativas como as seguintes:

concurso“a miña primeira MIT”Xornalismo, cultura e xuventude

A MIT pon en marcha un programa específico para público adolescente.

O proxecto nace coa intención de fomentar a participación da xuventude nos ámbitos cultural e periodístico.Tamén o fomento dos valores culturais, do uso da lingua galega e do patrimonio..

Trátase dun concurso destinado a público adolescente, entre 15 e 18 anos.

3 Premios:

1º – 100 €, unha estadía para 4 persoas (unha noite en réxime de aloxa-mento e almorzo, e acceso ó SPA para as catro persoas) nun hotel de Galicia e publicación do artigo en La Región.

2º – 50 €, un lote de produtos Coren valorado en 50€ e publicación do artigo en La Región.

3º – Un lote de produtos Coren e publicación do artigo en La Región.

Poderán participar todas as persoas que reúnan os requisitos de idade, cun texto escrito en lingua galega non superior a 3.000 caracteres e acompañado dunha fotografía orixinal da MIT 2020.

Os textos deberán expresar unha reflexión orixinal sobre algunha experiencia

e/ou a recepción dalgún espectáculo ou varios espectáculos que formen parte da programación da MIT de Ribadavia, apoiado por unha imaxe.

Deberán enviarse ao seguinte enderezo electrónico con data límite do 27 de xullo: concurso@laregion.net

Os gañadores/as escolleranse entre unha persoa designada por La Región e unha persoa designada pola MIT.

O acto de entrega terá lugar nas instalacións de La Región, con represen-tantes da MIT e do grupo de comunicación ourensán.

As entidades organizadoras resérvanse o dereito de declarar deserto total ou parcialmente o presente concurso.

foro MIT“As novas relacións entre ficción e realidade na escena actual.”Presentan: Manuel Xestoso e Vanesa Sotelo (Erregueté).Coa Intervención de: Tito Asorey e Ana Carreira.Día: 21 de xullo ás 21hLugar: Entrada da Oficina de Turismo

O novo teatro documento, as solucións escénicas e as novas formas de representación da realidade a debate. A MIT propón unha reflexión con motivo da edición do texto Resaca, levado a escena pola compañía Il

páx. 56

Maquinario, no nº 99 da Revista Galega de Teatro. Aquel espectáculo presentábanos unha ficción baixo a apariencia dunha realidade ou con elementos da historia e da propia actualidade política. Na MIT levamos varias edicións presentando pezas que abordan esta tendencia en co-lectivos escénicos de todo o mundo, dende aquela Clean City realiza-da polas propias mulleres migrantes da limpeza en Grecia e dirixidas por Anestis Azas e Prodromos Tninokoris da man do colectivo almán Rimini Protokoll, ata Curva España (coprodución da MIT con Chévere). Ou este ano de xeito significativo Tierras del Sud e Sueños y visiones de Rodrigo Rato, por poñer algúns exemplos.

A modificación do canon, dos preconceptos e ideas de interpretación asentadas de xeito maioritario no público (parece que non están actuan-do, pode dicir alguén) ata a utilización paródica ou fabulada de feitos reais que poden provocar debate en torno a preceptos morais como a fi-delidade, o respecto ou o engano, son cuestións de moito interese para a arte, pois as finalidades de calquera ámbito creativo non son as mesmas cás finalidades do xornalismo, da xustiza, da Historia ou da política, aínda que a arte beba de todas elas. Este será un encontro moi interesante para achegarnos dun xeito moito máis crítico e informado, da man de quen indagou moito neste ámbito, a unha tendencia moi relevante, rica e transformadora que sempre nos pode sorprender. Diso se trata, non? De abrir a mente e explorar.

Sesións vermú na MITPresentación do libro Melancoholemia, de Antón ReixaDía: sábado 25 de xullo ás 13hLugar: Entrada da Oficina de Turismo (Praza Maior)

A editorial Kalandraka edita o libro co cal redescubriremos ao Reixa máis escénico, un texto con pouso de Beckett e dos antecedentes poéticos de quen foi un referente daquel movemento chamado movida viguesa e que este ano celebra o seu 40 aniversario.

Presentación do libro Asfixia, de José Luis Baños de CosDía: domingo 19 de xullo ás 13hLugar: Entrada da Oficina de Turismo (Praza Maior)

Presentamos o último título da nosa colección teatral en Difusora, O Pre-mio Abrente 2019, con prólogo de Xavier Castiñeira quen reslata a gran-deza da sinxeleza do texto, que bota man doutras tradicións escénicas, dende o teatro de rúa ata a simboloxía dos contos.

Presentación do portal Mundoescenico.galDía: domingo 26 de xullo ás 13hLugar: Entrada da Oficina de Turismo (Praza Maior)

Unha plataforma aberta para as Artes Escénicas Galegas, para poñer en contacto a todos os axentes, axudar á divulgacióne crear comunidade. Achégate se es compañía, creadora, público, a coñecer esta iniciativa.

páx. 57

15 aniversario do novo PREMIO ABRENTEO novo Premio Abrente de Textos Teatrais chega á súa 15ª convocatoria.Nestes 15 anos, este galardón significou moito para a dramaturxia galega contemporánea. Converteuse no certame que máis apostou pola innova-ción da escrita dramática e contribuíu notablemente á incorporación de voces novas ao teatro galego.

Xurado do 15º Premio Abrente:- Fina Calleja, actriz e membro de Sarabela Teatro- Rosa Puga, actriz e profesora da Escola Municipal de Teatro de Ribadavia- Fernando González, actor

Lugar: Alameda de RibadaviaDía: 27 de xullo Hora: 12h00Interveñen: Director da MIT, autor/a premiada co 15ª Premio Abrente e Alcalde de Ribadavia.

A MIT quere destacar no programa a dramatuxia contemporánea, a que nos fala do aquí e do agora, a que constrúe os relatos e as escenas do presente e así visibilizar ás autoras e autores teatrais de Galicia. Despois do acto oficial de comunicación dos Premios, a MIT convida á Asociación DramaturGA a un foro de debate sobre a situación da escrita teatral ga-lega na actualidade.O acto consistirá na Entrega do Premio do público ao mellor espectáculo da MIT 2020 e o Premio Abrente de textos teatrais 2020.Día: 27 de xullo Hora: 12h30Interveñen: Membros de DramaturGA e persoas convidadas.

páx. 58

obradoiro de creación escénica con Voadora a partir de Othello de W. Shakespeare“CELOS. Nivel usuario.”

Que relación ten a violencia de xénero e a posverdade no S.XXI? Como se constrúen as mentiras? Conseguirá Iago un ascenso na axencia de fake-news para a que traballa? Teñen Othello e Desdémona revisado a súa relación coa terapeuta de parella? Bianca vive nunha relación poliamoro-sa? Reflexionan Rodrigo, Cassio e Brabantio sobre a construción das novas identidades no círculo de homes? Quedou sen pilas o altofalante de Emilia na manifestación do 8M?.

Neste taller, impartido pola compañía Voadora, trataranse os temas que aparecen no Othello para observar como evolucionaron ata o noso pre-sente ou como cristalizaron no tempo.

Desde unha perspectiva diametralmente oposta a esta tráxica historia e, empregando a comedia como xerador de discurso sobre a dor e a ca-rraxe, investigarase en escena durante catro días compartindo materiais que caracterizan a linguaxe da compañía.

Sobre Voadora

Voadora consolidouse coma unha das compañías de referencia da van-garda escénica española.

A ollada irreverente e a coidada posta en escena caracterizan o seu tra-ballo. Baixo a dirección de Marta Pazos, a compañía galega (Santiago de Compostela, 2007) aposta pola investigación na creación contemporá-nea cun equipo formado por artistas complementarios de diferentes dis-ciplinas (artes plásticas, música, escena, audiovisual...) e cuxa hibridación resólvese, en cada peza creada, nun acto de profundo e verdadeiro amor pola arte.

Lugar: Casa da Cultura de Ribadavia – Auditorio Manuel MaríaEnderezo: Avenida de Redondela, s/n. RibadaviaDatas: do 18 ao 21 de xulloHorario: de 10 a 14h. (16 horas)Dirixido a: Artistas de todas as áreas, criaturas creativas interesadas en investigar nas relacións amorosas e a posverdade. Non é necesaria ex-periencia escénica previa.Nº de participantes: 12Solicitudes: Envía un email co teu C.V. e unha historia persoal de celos en 140 caracteres a solicitudesvoadora@gmail.comPrazo de inscrición: do 20 de xuño ao 10 de xullo.

páx. 59

A danza en Galicia – no focoA MIT ten posto o foco na diversidade creativa das artes escénicas galegas, na súa calidade, na súa proxección, na súa situación e no apoio institucional que reciben. O ano pasado foi o novo circo e este ano queremos prestarlle unha especial atención á danza. Entre-vistamos para este programa da MIT 2020 á directora e actriz Gena Baamonde, coordinadora da sección de danza na Erregueté, coa finalidade de engadir material que axude a contextualizar a todas as persoas espectadoras da MIT a situación da danza de xeito con-ciso e claro. Ademais da súa especializada análise do mundo da danza, Gena Baamonde tamén forma parte da Plataforma de Afec-tadas polo centro Coreográfico Galego, un colectivo amplo que leva reclamando en varias ocasións nos últimos anos unha resposta da Consellería de Cultura e da AGADIC ante o esmorecemento dos programas de dinamización e promoción da danza e das artes do movemento en Galicia.

-Pódese considerar a danza un sector minorizado no noso país a di-ferenza doutras realidades cercanas coma Portugal?

Sector minorizado, para quen? Talvez a diferenza sexan os continuos borrados e o menosprezo que se fai no noso país. Penso na perver-sión do poder para borrar a memoria. Empezar de novo sempre, crear xenealoxías de xeito continuo, empezar de cero unha e outra vez. Desgaste intelectual, emocional e corporal. Desfacer un proxec-to de casa posible sen aínda ter chegado a habitala de todo. Penso nas sombras do Teatro Galán, da Sala Nasa, En Pé de Pedra, Festi-val ALT, Danesga, Empape, 15 gotas e nas esgotadoras e continuas tentativas actuais de seguir abrindo ocos nos muros das institucións: bolsas de aire, raios de luz, migas de pan. Quero crer que soprarán e soprarán até tentar derrubalo pero o corpo-casa galaico convertido en eterno Sísifo seguirá bailando.

páx. 60

-Que consideras prioritario mellorar na xestión cultural das institucións pú-blicas en Galicia con respecto á danza?

A necesidade de repensar os lugares de enunciación, os asentos na mesa de diálogo, a asignación de papeis na representación e a linguaxe esco-llida. A filósofa Spivak pregunta se poden falar as subalternas e igual de importante resulta saber, se alguén as escoita? Ou se poden falar no seu idioma? Ou se están obrigadas a falar nun idioma alleo que só entende de cifras, burocracia, leis e datos económicos? Talvez habería que facer gala desa faceta plurilingüe que se nos supón e abrazar como viable a linguaxe artística, corpo e palabra de artista como interlocutora válida nos foros de debate e tomas de decisión do sector.

-Por que non hai unha presenza normalizada da danza se a sociedade mostra interese por ela xa dende as escolas infantís e as actividades ex-traescolares?

Máis que a unha presenza normalizada apelaría a unha convivencia irre-futable, resulta estraño pensar nos procesos de desenvolvemento e apren-dizaxe dunha sociedade sen a presenza das artes e, sobre todo, do corpo. Curioso que se desatenda o soporte principal que nos conforma como se-res humanos, talvez debamos indagar nas herdanzas históricas e tradicións relixiosas que tanto medo lle teñen ao corpo. Coñecer o corpo é tamén saber desfrutalo e quizais iso mete medo a quen basea o seu sistema en

negar a carne, en negar que os corpos importan.

-Que podería facer o propio sector para conectar máis coa sociedade?

Talvez a conexión, a ligazón, o nexo, o enlace, o vínculo entre as partes dun sistema precisa da vontade de tódalas partes implicadas. Conectar é bailar na Quintana, falar co corpo, suores, unllas e dentes, romper os zapatos, estar na butaca, escoitar e continuar bailando.

-Como valoras o momento a nivel artístico da danza en Galicia? Está supe-rada esa barreira tradicional/contemporáneo?

Non entendo esa barreira tradicional- contemporáneo, parece máis ben un tema de intereses creados e fomentados por xerar polémicas que des-gastan e cansan. Nun sistema artístico con boa saúde, a diversidade de-bera ser un dos sinais de identidade. Non deberan ter cabida persoas a cargo de institucións que representan a toda a danza e que entendan que só existe un estilo de danza válido, que se gaben de que hai só unha danza de verdade. O momento actual en Galicia así o demostra: a varie-dade e calidade de propostas nas artes do movemento supera con moito as expectativas, apoios e previsións dun contexto institucional que parece insistir en desbaratar un sector que semella resultarlle incómodo. A danza en Galicia resiste e persiste nun dos mellores momentos creativos do sector, está por ver quen, como e de que xeito, queren bailar con nós.

páx. 61

acta do Premio de Honra “Roberto Vidal Bolaño” 2020 concedido pola MIT Ribadavia ao mérito nas artes escénicas a Marta Pazos, da compañía VoadoraActriz, directora escénica, escenógrafa, Marta Pazos é unha das creadoras escéni-cas máis puxantes do panorama teatral contemporáneo. Fundou Voadora en 2007 con Hugo Torres e Jose Díaz, propiciando a consolidación dun equipo interdiscipli-nar no que priman a música e a suxerente plástica escénica como principais sinais de identidade.

Antes de Voadora, Marta Pazos foi actriz en producións do CDG, Teatro Oficina, Chévere, Belmondo e xa no ano 2000 comeza a firmar postas en escena a medio camiño entre España e Portugal. Entre outros, recibiu os Premios María Casares á mellor Dirección e mellor Escenografía, o Premio Nacional de Teatro para Directoras de Escena de Torrejón de Ardoz ou o de Mellor actriz no IX Indifest.

A actividade crecente, as investigacións constantes na linguaxe artística contem-poránea e a fulgurante proxección desta pontevedresa licenciada en Belas Artes pola Universidade de Barcelona maniféstase na cantidade de convites que recibe para dirixir, estrear ou coproducir proxectos con diversas institucións de prestixio no ámbito escénico coma o CDG, CDN, Festival de Almada, Teatro Español, etc. Coa MIT coproduciu dous espectáculos a partir da obra de William Shakespeare, Soño dunha noite de verán e A Tempestade, cuxa triloxía se completará cunha versión de Otelo, axustada ao foco conceptual e ao selo estético particular da linguaxe de Voadora. Recentemente, Pazos tamén fixo unha moi sorprendente incursión no terreo da lírica, levando a cabo adirección de Je suis narcissiste, unha ópera bufa para o Teatro Real, composta por Raquel García-Tomás a partir dun libreto de He-lena Tornero, con notable éxito por parte da crítica.

Marta Pazos, unha das mulleres de gran talento, traballo e entusias-mo da cultura galega actual. Alimenta o noso espírito con pezas que nos fan vivir plenamente a festa da vida, os sabores doces e tamén o ácido existir actual. Este premio é a constatación dos valores que fomos descubrindo, do acompañamento que este fes-tival foi realizando, das portas que nos fomos axudando a abrir e do moito que lle queda por voar a esta creadora galega universal.

páx. 62

A FEGATEA (Federación Galega de Teatro Afeccionado) celebra 20 anos de existen-cia. É a entidade que máis grupos de teatro amador acolle e o organismo de referencia da actividade amateur en Galicia, entre os moitos outros que nutren o tecido de base e o amor polo teatro en Galicia. A MIT que-re colaborar coa FEGATEA, sobre todo nun momento onde todos os ámbitos, profesio-nal e amador, empresas e persoas autóno-mas, técnicos e artistas, debemos estar xun-tos, unidos e colaborando máis ca nunca.

Por ese motivo, despois da MIT, o teatro volverá a Ribadavia, entre o 30 de xullo e o 2 de agosto, cun festival de teatro afec-cionado que inlúe actividades internas dos federados e tamén espectáculos abertos ao público xeral cun prezo único de 5 euros.

Programa espectáculos XX aniversario FE-GATEA

Xoves 30 de xullo

23.00: Representación do grupo Teatro do Vilar de Ribadavia: “Squash” – Auditorio Rubén Gar-cía do Castelo.

Venres 31 de xullo

23.00: Representación do grupo Tiruleque do Carballiño: “A farsa de Maitre Pathelin” - Audito-rio Rubén García do Castelo.

Sábado 1 de agosto

23.00: Representación do grupo Petanaporta Teatro de Marín. “O pequeno poni” - Auditorio Rubén García do Castelo.

NOTA. Prezo das entradas para as actuacións do programa Fegatea: 5 € á venda na Oficina da MIT.

20 aniversario da FEGATEAextensión da MIT – apoio ao teatro afeccionado

páx. 63

Co agradecemento ao patrocinio de:

Dirección: Roberto PascualResponsable do servizo de billeteira e coordinación de persoal voluntario: Bea Domínguez Cendón

Responsable de contratación e servizo de venda de entradas: Fran Muñiz Ferro Responsables do servizo de prensa: Tere Rivela e Luisa Castiñeira (The Office co.)

Produción: Sheyla FariñaResponsable do servizo web: Manuel Montesinos Miguélez

Deseño do cartel e programa: A&B Comunicación e Deseño Deseño dos Premios: Diego Valeiras

Fotografía e redes: Rosinha RojoLoxística (iluminación e son): RTA

Montaxe: SaguayVenda de entradas on-line: http://ataquilla.com

Imprenta: Rodi Artes GráficasAgradecementos: Fina Calleja, Rosa Puga, Fernando González, Fabrice Corrons, Francesc Casadesús, Grial Montes, Sara Rey, Antía Vidal, Antonio Amil (Oficina de Turismo de Ribadavia), persoal do Centro Dramático Galego, Fundación Festa da Istoria, Erregueté, Manuel Araújo

Montero (OMIX Ribadavia), Supermercados Froiz, The Boot Coffee, Teatro do Vilar, GRUMIR Ribadavia, Policía Local, Cruz Vermella, persoal do Concello, voluntarios/as da MIT e a todas as persoas que apoian e colaboran na realización da Mostra.

páx. 64