Unha noite no cemiterioUnha noite no cemiterioUnha noite no cemiterioUnha noite no cemiterio

Laura Danis 4º ESO, curso 2008-09

Unha noite no cemiterioUnha noite no cemiterioUnha noite no cemiterioUnha noite no cemiterio

En Cerceda empezaba a escurecer, e iso que aínda non eran as oito

da noite. Ía un frío que pelaba, e tamén comezaba a orballar, desta

choiva moi fina, que cando te dás conta xa estás empapado ata aos

ósos. Marcos meteu as mans no bolsillo, subiu a cremalleira da chaqueta

e escondeu a cara nela. Ía moitísimo frío. Tivera razón a súa nai, se lle

fixera caso e collera a chaqueta negra agora non estaría tremendo de

frío. Comezou a andar máis rápido, quería chegar pronto a casa de seu

mellor amigo Rubén. Ao fin e o cabo hoxe era un día importante: 31 de

outubro. Onte na clase, durante a hora de tutoría, reunírase toda a

pandilla, da que formaban parte Rubén, Angél e José, aínda que tamén

se uniran a eles as rapazas: María, Carmn e Jennifer. Estiveran falando

sobre o que podían facer esa fin de semana, cando de repente alguén

propuxo ir ó día seguinte ao cemiterio de Cerceda, xa que era o día de

Samaín. Estiveran todos de acordo, menos as rapazas que non viron con

bos ollos aquilo, pero de todas formas apuntáronse. Marcos vira nos

ollos de Carmen algo de esperanza, e Carmen dixo, mirando fixamente a

Marcos:

-Eu vou sen problema, non teño ningún medo. A que hora e onde

quedamos?

Marcos desviou a mirada. Non aguantaba a aquela rapaza, era moi

chula, pija e creída, e por encima intentaba facerse a valente. De todas

formas a Marcos non lle preocupaban as rapazas. Así que decidiron

facer o seguinte: as oito menos cuarto reuniríanse todos na casa de

Rubén, que quedaba moi preto do cemiterio, nunha aldea pequena,

chamada a Vila. Tamén quedaran en que ían levar lanternas, e José

pensou que tamén sería boa idea levar un taboleiro e un vaso, é dicir,

tiña pensado facer a ouigha. Marcos non cría nesas cousas, tanto lle

tiña o que fixeran ou non, el ía para pasalo ben cos seus amigos, e o

resto era pouco importante.

Cando chegou a casa de Rubén xa eran case as oito e media, polo

que xa estaban todos reunidos na desordenada habitación de seu

compañeiro, e todos rosmaron cando entrou. Preguntáronlle porque

non viñera antes, e el contestoulles que non mirara ben o reloxo, que

sentía o retraso. Aceptaron as disculpas. Angel trouxera o seu portátil,

e tamén unha película de medo, de título pouco interesante, pero que

ao final viron para matar o tempo, xa que tiñan pensado ir ao cemiterio

sobre as once e media, e aínda lles quedaba moito tempo. Miraron a

película, aínda que ninguén prestou moita atención, porque resultaba

ser que a peli era un pelmazo, moi aburrida e moi pouco realista, e en

realidade non metía medo, o único que metía era sono. De feito, polas

risas que botaban os rapazes mesmo podería ser unha comedia, porque

cada vez que o tipo da película lle arrancaba un brazo aos

protagonistas, que eran moi malos actores, e os efectos especiais eran

tamén pésimos, víase que eso que lle estaba arrancando era plástico

cuberto de salsa de tomate. A película trataba dunha persoa, que sen

sabelo resultaba ser antropófaga, ou sexa que comía carne humana.

Pero el, era un rapaz de 16 anos, non o sabía, descubrirao un día que

fora ao cemiterio, e un espíritu posuírao, e empezou a matar aos seus

compañeiros, e a continuación devorábaos. En fin, aos rapaces

pareceulles unha película do máis aburrida e sobretodo surrealista.

Cando acabaron de ver a película aínda lles quedaba media hora así

que puxéronse a facer a equipaxe que estaba composta por unha lona

de plástico, para sentarse no chan, lanternas, o taboleiro e o vaso e

bastantes chucherías. Mentres Ángel e Jennifer facían isto o resto

empezarou a xogar as cartas. O tempo non daba pasado, pero

finalmente decidiron marchar, pois xa eran as once e vinte cinco, e

levaríalles un anaco chegar. Colleron as cousas e marcharon. Non

tiveron o típico problema cos pais, de poñer excusas para xustificar a

onde pensaban ir a esas horas da noite, porque os pais de Rubén non

estaban na casa, foran visitar aos avós. El en cambio dixéralles que se

encontraba mal, que prefería quedar na casa, vendo a televisión ou

durmindo. O resto da pandilla dixéralles aos seus pais que ían durmir a

casa de Rubén, todos menos as rapazas, que preferiran decirlles que ían

a casa de Carmen. Os rapaces non comprendían porque María e

Jennifer se levaban ben con ela, porque era mala persoa, ou polo menos

cos rapaces. Pero ás rapazas non había quen as entendera, e eles

preferían non meterse no seu mundo, que xa eran bastante complicadas

de entender, sen que se meteran nos seus líos. Marcos pensaba que iso

mesmo habían de dicir elas, que sempre dicían que os rapaces non había

quen os entendera. En fin.

Cando chegaron ao cemiterio, preferiron saltar o valado, en vez de

romper a cadea. Non querían facer mal, só divertirse un pouco. Os

rapaces saltaron sen problemas e cando Rubén lle ofreceu as rapazas a

súa axuda todas o miraron con mala cara. Todas menos María, que era a

súa moza dende o verán. Carmen e Jenifer saltaron sen axuda, non lles

ía aquel rollo machista de “Son unha damisela en apuros”... Empezaron a

andar polo cemiterio, internándose nos corredores, para asegurarse de

que non había ninguén máis. Cando acabaron de inspeccionalo

reuníronse todos no corredor máis amplo. Estenderon unha gran lona de

plástico na herba, para non mollarse, e sentaronse en círculo. Seguía

facendo moito frío, e Marcos volveu a pensar na súa nai, pero tamén no

ben que podía estar na cama, quentiño, falando polo móvil ou

chateando co seu portátil. Non lle gustaba ese sitio, dáballe mala espiña,

pero estivo calado. José quitou as lanternas e púxoas de tal maneira que

se viran ben uns aos outros. Mentres el colocaba as lanternas Angel

quitou o taboleiro nos que escribira os números e as letras

correspondentes, e tamén quitou da mochila o vaso. Jennifer collera a

libreta e un boli que collera a última hora, aínda que non lles dixera ós

outros para que a ía necesitar. Na libreta tiña apuntadas todas as

preguntas que se lle ocorreran que podía preguntarlle aos espíritos, se é

que os había ou se tiñan gañas de contestarlles. Marcos viu de reollo

que debaixo de cada pregunta, Jennifer deixara un oco baleiro, onde

máis tarde ía escribir as respostas, se é que se producían. Pero ela era

moi supersticiosa e cría firmemente que os espíritos de Cerceda tiñan

algo que contarlles aos seus habitantes, e que eles serían os mensaxeiros

daquela noticia. Que parvadas, pensou Marcos. Os mortos non

falaban... E María colleu da súa mochila unha chaqueta, que máis ben

parecía un felpudo, pero que polas pintas debía de abrigar abondo.

Marcos tivo envexa dela, porque o estaba pasando moi mal, non lle

batían os dentes porque os tiña fortemente apretados. Ás doce en

punto, cando o reloxo da igrexa comezou a dar as badaladas, os rapaces

puxéronse moi atentos e Jenifer comezou a recitar en voz alta:

-Oooooohhhhh.... Espíritos de Cerceeeeeedaaaaa.... Se hai algo

que queireaaaaades comunicarnos agoraaaaaaaaaaaaaaa chegou a

hooooooooraaaaaa da verdadeeeeeeee. Por favoooooooor rogámosvos

que se estaaaaaaaaaaaaaades en condicións, nos digaaaaaaaaaaaaaaades

o que teeeeeeeeeeeeeeeeeeedes que dicir...

Todos os rapaces menos Marcos, demasiado despistado para

decatarse, empezaron a rirse polo baixo. Jennifer non facía caso e

seguía en postura de meditación, facendo o típico ruidito:

Oooooommmmmmmm, Oooooooooommmmmmmm....e tiña os ollos

cerrados. Marcos mirou para ela. Parecía realmente concentrada. De

repente, Jennifer cambiou totalmente de expresión. Abriu rapidamente

os ollos, e a boca torciuselle nunha sorisa, que máis ben parecía unha

mueca malvada. Parou de facer os ruidos e comezou a rirse, unha risa

fantasmal e malévola. Todos comezaron a rirse máis forte aínda, e

algúns ata se retorcían ou choraban de risa. Facía graza ver a Jennifer

así. Pero Marcos non se riu. Coñecía perfectamente a Jennifer, e sabía

que ela non gastaba ese tipo de bromas, porque as consideraba pesadas

e de moi mal gusto. Jennifer parecía como posuída. Comezou a falar,

cunha voz totalmente distinta da súa, era a voz dunha muller anciá,

destas voces que parecen máis graznidos de aves que a voz dunha

persoa. Tiña os ollos moi estraños: en vez de ser os seus ollos castaños

eran de cor amarela, mesturado con vermello e parecía que botaban

chispas. Dixo, con esa voz horrorosa, e abrindo moito os ollos:

-Vida! Volvín a vida! Que glorioso momento, tan ansiado... A

cacería dase por empezada- e empezou a rirse de tal maneira que doía

nos oídos, e parecía unha risa dunha tola. Os rapaces pararon de rirse e

miraron fixamente a súa amiga. Carmen díxolle, con cara seria:

-Vale Jennifer, xa chegou a túa pequena broma, isto xa non fai

graza.

Jennifer mirouna coa cara ladeada. E dixo:

-Ti eres a máis apetecible, creo que tes unha carne moi sabrosa, xa

o podo ulir dende aquí

-Que xa vale, Jennifer! Para xa!- Carmen comezou a poñerse

nerviosa. Non lle gustaba que Jennifer estivera así. María dixo:

-Vamos Jennifer, necesitas relaxarte, ven comigo.

E colleuna e foron a parte máis recóndita do cemiterio, e internáronse

nun corredor.

-Fixo que a fai volver a razón- dixo José, tranquilizando a Carmen.

-Pero por que se puxo como unha posuída, a berrar de tal maneira

e esas barbaridades?- preguntou Rubén.

-Non o sei, pero xa veras como lle pasa. – contestou Ángel.

Estiveron esperando e Marco mirou o reloxo. Xa había moito tempo que

estaban esperando a volta de María e Jennifer.

-Que raro que aínda non viñeran, verdade?- comentou Marcos- Xa

deberían estar aquí hai tempo...

-E se lles pasou algo?- dixo Carmen con medo.

-Que lles vai pasar nun cemiterio, muller... Que se levante un

morto e lles proteste porque lle pisaron o cespede que hai diante do

nicho? Vamos oh! Non digas parvadas...- dixo José.

-Se cadra perdéronse, hahaha- dixo Rubén.

-Rapaces! Parade! Creo que é mellor ir ver se están ben. Quen vén

comigo?- dixo Carmen, porque ela mesma tiña medo, aunque non o

quixera recoñecer porque era demasiado orgullosa, e moito máis diante

de seus amigos.

Xusto nese momento, cando Carmen acabou de falar algo estraño

sucedeu: oíuse un grito moi agudo. Era un grito de dor e de pánico, e

parecía a voz de María. Carmen quedou petrificada e todos os rapaces

se miraron entre si. Que pasara para que María gritase de tal maneira?

Todos tiveron medo, aunque non o dixeron en voz alta.

-Imos ver que pasa?- preguntou Marcos.

-Vale. Pero é mellor que non vaiamos todos, que queden aquí

Carmen e José. Ti, Rubén e eu imos ir, vale?- dixo Ángel.

Carmen puxo mala cara, ao igual que José, pero os dous por razóns

distintas: Carmen tiña moito medo e a José fastidiáballe ter que ser o

que coidara dela, e por encima eran os que peor se levaban. Pero non

protestou e limitouse a dicirlles:

-Se vos fai falta axuda chamádeme, vale?

-Vale, pero non creo que faga falta. Seguro que viron unha

píntega e se asustaron, nada máis- dixo Ángel.

Carmen frunciu o cello e protestou:

-María non se asusta cunha píntega, e ese berro non parecía ser

soamente dun susto. Tívolles que pasar algo... aínda que estráñame que

Jennifer non berrara tamén, ela adoita ser bastante miedica.

-Vale, o que ti digas. Vamos rapaces- contestoulle Ángel.

Os tres rapaces empezaron a andar. Metéronse polo corredor por onde

viran desaparecer había tempo as dúas rapazas. Rubén, que era o que ía

máis adiantado parou aos seus amigos coa man e díxolles en voz moi

baixa:

-Non escoitades ese ruído estraño? Que será? Parece provir dun

animal, ou vós que credes?

E efectivamente, había algo moi estraño. Era o sonido de algo

succionando un líquido, e tamén se oía un goteo continuo: toc, toc,

toc... Tamén se distinguían lixeiros gruñidos. Todo apuntaba a que era

un animal, pero de todas formas inquietáronse. Seguiron avanzando,

máis lentamente conforme se ían achegando a onde proviña o son, xusto

a volta da esquina dunha ringleira de nichos. Pero antes de que deran a

volta a esquina o son cesou, e escoitáronse pasos sobre a herba húmida,

afastándose. Miráronse os uns aos outros. Rubén contou cos dedos,

indicándolles que a de tres miraban o que había ao outro lado. O

primeiro que o fixo foi Rubén que quedou mirando cos ollos coma

pratos a escena que vía. Marcos foi o último en velo, e sentiu que un

escalofrío lle percorría o lombo. O que vía era totalmente horroroso.

Enriba da escaleira dun nicho estaba tirada María, como se fora un

corpo inerte, morto. Tiña os ollos moi abertos, e neles reflectíase o

medo puro e unha angustia incríble. Pero o máis inquietante non era iso.

O máis inquietante era o feito de que tiña o pescozo totalmente

desgarrado, en carne viva. Tíñao roto e Marcos deuse conta de que a

súa cabeza estaba xirada cento oitenta grados, é dicir: o que eles vían

era a espalda, estaba tumbada boca abaixo, pero a cara seguíanlla vendo

igual. Marcos loitaba intensamente contra as náuseas. María estaba

morta. Alguén desgarráralle o pescozo e posteriormente.... succionáralle

todo o sangue.Rubén dixo, con voz entrecortada:

- A... María... mordérona... quixérona...- cerrou fortemente os

ollos. Estaba mareado. -... quixérona...comer...

E Jennifer onde se metera? Fora ela, diso Marcos estaba seguro. Cando

intentara comunicarse cos espíritos un deles posuíuna. Quixo decirlles

iso aos seus compañeiros pero dous berros interrompérono. Eran

Carmen e José. Marcos botou a correr. Jennifer tiña o espírito dunha

muller que fora antropófaga... quería alimentarse de... mellor non pensar

niso, díxose e correu como se lle fose a vida. Sentiu que Ángel e Rubén

o seguían. Cando chegaron ao centro do cemiterio xa era demasiado

tarde, e sóuboo antes de ver o que había alí, porque os gritos xa

cesaran. Non era posible... José e Carmen estaban tirados no chan,

tamén cos ollos abertos do medo e do pánico sentido había un

momento. Tiñan o pescozo igual que María: desgarrado e aberto,

completamente ensanguentado e roto, describindo unha volta de cento

oitenta graos. A parte diso a José faltáballe un brazo. Arrancáranllo sen

esforzo ningún... Marcos pensou en todos os seus amigos, que morreran

en cuestións de minutos. Pero tamén pensou nel e nos que seguían

vivos: tiñan que salir de alí. Agora mesmo. Empezou a correr cara ó

portal e sentiu que os outros dous facían o mesmo que el: correr.

Cando xa case estaba a altura do portal e se dispoñía a saltar oíu gritar

a Rubén. Xirouse para ver o que lle pasaba e aí estaba: Jennifer

clavando as súas longas uñas ensanguentadas no brazo de seu amigo,

arrancándollo con forza, de repente, e oíu o óso ao romper. Rubén

gritaba de dor. Ángel xa saltara o valado, pero Marcos quixo axudarlle

ao seu amigo, a pesar de que sabía que tiña a morte asegurada a mans

daquel monstro que estaba posuída. Jennifer abriu a boca, ensinando

uns dentes grandísimos, ensanguentados que se cravaron, case gozando

o momento, no pescozo de Rubén e o partían en dous. Marcos quixo

agarrar a Jennifer, para detela pero pegou tal salto que chegou ao lado

do outro valado, agarrou a Ángel e craváballe os dentes na perna, na

coxa e arrincáballe un gran cacho de carne. Marcos correu cara ó

valado para axudarlle a Ángel, pero sabía que non ía chegar a tempo. Xa

comprobara que Rubén morrera. Case mellor, pensou. Vivir con ese

sufrimento, sentir que che arrancaran o brazo debía de ser horroroso.

Cando chegou ao valado Ángel xa estaba morto, desplomado sobre a

gravilla sobre unha gran poza de sangue, e Marcos non puido facer nada

pola súa vida. Perdera a todos os seus amigos en... cinco minutos. Todo

isto sucedía en cuestión de segundos, Jennifer era incriblemente rápida

e... malévola. Dirirxiuse lentamente cara a el e sorriulle maliciosamente.

Viase que gozaba coa situación. Un calafrío recorreu todo o corpo do

rapaz. Estaba perdido....

- Agora ti... o mellor para o final.

Marcos non sentiu os dentes cerrarse sobre el. Tampouco a risa de

Jennifer. Só un golpe. E escuridade. Abriu os ollos e viu o seu portátil.

Mirou arredor. Estaba na súa habitación. Inspirou profundamente. Só

fora un inquietante soño. Mirou o calendario: 31 de outubro. Colleu o

móbil e empezou a chamar a Rubén. Ese día case mellor que non ía ir ao

cemiterio, só por se acaso. Ademais...pasáranlle as gañas...