Érase unha vez tres nenos chamados Óscar, Omar y Andrés. e tres nenas chamadas: Ursula, Sara e María.

Un día Óscar eos seus amigos foron a casa da familia nova do barrio, os Gasamanes.Petaron na porta tres veces pero ninguén saíu a atendelos. Toda a xente do barrio dicía que os Gasamanes eran moi raros, pero o que non sabían era que os Gasamanes eran unha familia de vampiros.

A medida que pasaban os meses tódolos nenos lles tiñan mais medo a familia Gasamanes , ata que chegou o día de samain. Nese día todos se disfrazaban de vampiros, lobos, morcegos e moitos disfraces mais. A familia Gasamanes : o señor Patricio e mais a súa muller Antonia estaban paseando polo barrio co seu fillo Serxio, eso si...todos pensaban que eles estaban disfrazados,pero entre nos...só estaban sendo eles mesmos,Pero como o que eran de verdade,uns “vampiros”.

Pouco a pouco a xente foi desconfiando ata que os seis amigos non aguantaron máis e foron a investigar a casa dos Gasamanes.Alí encontraron moitas cousas que lles fixeron pensar....Non era unha casa normal e corrente.Dentro da casa só había cadaleitos e dentro deles estaba a familia Gasamanes.Os nenos tiñan cada vez máis medo,temían que lles chuparan o sangue.Intentaron saír pero a porta estaba pechada,e tiveron que agocharse nun armario.

Cando soaron as doce os vampiros levantáronse e foron dar unha volta.Omar tiña moita fame e a un que os demáis lle dixéron que non fora a cociña como era moi terco foi.E cando abriu a neveira só tiñan sangue.E esa foi a proba irrefutable de que eran vampiros.Pero os Gasamanes volveron de súpeto e descubriron a Omar,os tres vampiros chupáronlle o sangue .Os cinco amigos viro o que lle estaban facendo mentres escapaban.E viron como lle arrincáron as tripas para facer un colar.María tropezou e os Gasamanes antes de que puidera levantarse a arrastrárona a súa casa e pecharon a porta,ninguén volveu ver a María nin a Omar.

Despois os Gasamanes advertiron aos catro amigos que quedaban que algún día tamén vingaríanse deles...jajajajaja

FINAUTORES:Jose Ángel y Fernanda

Un venr es 13 , x us t o una s em a na des poi s de q ue a pol i c í a a t r a pa r a a J a s on,oc u r r i u o que vos vou c ont a r . J a s on er a un t er r or i s t a que u t i l i z a ba m a c het es pa r a m a t a r a s per s oa s e bot a r a a s úa m a ld i c i ón a o m undo d i c i ndo que 5 nenos du n c olex i o m or r er í a n a o poñer s e a s úa m a s c a r a .

E s e d í a ,u nha c la s e do c olex i o Ba la i dos ,d i r i x í a ns e a unha ex c u r s i ón a s c ova s de “ A l t a m i r a ” .

Ca ndo c hega r on a l í , i m a x i ná r ons e o que l les í a pa s a r .Os nenos s a í r on d o a u t obús e obs er va r on a o s eu r edor , es t a ba n no c er t o, i s o er a un es pec t á c u lo, F er na nda , t a m én quedous e f a s c i na da , e d i x o - J ope, es t a ex c ur s i ón e unha pa s a da !- . M a i s t a r de os nenos d i r i x í r ons e a unha da s c ova s de “ A l t a m i r a ” c o r es t o da c la s e. F er na nda , I s a , Ni c o , J os e e A i t or pa r á r ons e a obs er va r unha m a s c a r a de j oc k ey , A i t or c ol leuna e. . . !!!a h í em pez ou o hor r or ¡¡¡

A i t or c ob r ou f or m a de m ons t r o e na m a n, a pa r ec eu l le un m a c het e x i ga nt e e pa s a d os 10 m i nu t os de gr i t os e a ngus t i a , a p r of es or a M a lena f oi bus c a los , e a t opounos a t odos s en c a bez a i nc lu í do A i t or . . .¡¡¡ i m a x i ná devos o que l l es pa s ou !!!

F I N De: J u l i o y P a lm i r a

O CA M P A M E N TO

Unha nena chamada L lanos, que est aba a pasar a fi n mana de campament o,cando escoi t ou a hi st or i a dun can asasi no nunha habi t aci ón maldi t a dun bungalow ,buscouse un past or alemán par a que l le av i sar a de calquer a cousa.

A gor a escoi t ade o que vos vou cont ar .E sa noi t e L lanos est aba moi ner v i osa,e non podi a dur mi r .De súpet o o can f oi cor r endo,e di r i x i una a habi t aci ón maldi t a.A ela non l le gust aba o que est aba ocor r endo,per o deci di u dei t ar se naquela habi t aci ón,e pedi ul le ao seu can que si pasaba calquer a cousa l le lambese a mán.E st aba a pi qués de dur mi r cando o can lambeul le a mán e vai a por t a e col le unha not a par a ela que poñi a: O asasi no est a pr et o de t i ¡ coi dado! .

P onse moi nev i osa e o can volveul le lamber a mán e col leu out r a not a que poñi a:t en moi t o coi dado ao t eu can pódel le pasar calquer cambi o. P asou un pouqui ño de t empo, e o can lambeul le de novo i ela mi r ao moi asust aa...E nt ón decubr e que se conver t i r a no can asasi no! E non a volver on a ver . A mul ler que or gani zaba o campament o,cando soubo o da nena qui x o pasar a noi t e na habi t aci ón maldi t a par a ver se er a ver dade.

A mul ler volveu f acer o mesmo ca nena e colleu un can par a que a av i sar a de calquer a cousa. O can volveul le lamber a mán duas veces e a t er cei r a, o lambi do f oi di st i nt o.A mul ler mi r ou… . ¡ E L L A N OS E RA A QUE L L E L A M BI A A M Á N ! se cont as i st o a alguén cando t e mi r es ao espel lo ,ver as a sua i max e,moi t os r apaces quedar on t r aumados.

F I N

A UTORE S : ORI Y L ui s

O SAMAÍN

Era Samaín na cidade de Vigo, e nesa noite os nenos saían

disfrazados a pedir caramelos. Había un señor, Xosé, de setenta e oito anos,o que xa lle deran tres

ataques ao corazón. Xosé ese dia foi a estación de autobús para coller o bus de Vigo-Portugal, cando chegaron a fronteira había un semáforo, e cando se puxo en verde, de súpeto aparecieron corenta zombies cortándolles o paso e intentando entrar no autobús, pero os pasaxeiros non lles deixaron.

O condutor arrancou e conseguiu apartar a catro zombies, cando quedaron sen gasoliña os zombies conseguiron abrir o autobús, pero os pasaxeiros puideron saír e refuxiarse nun banco, que tiña os cristais blindados. Botaron a pechadura, e os zombies golpearon os cristais, pero non puideron entrar. Pero como o encargado do banco tamén era zombie, colleu as chaves e abriu o banco.E cando xa os tiñan a todos acorralados os zombies quitáronse os disfraces e lles dixeron que todo era unha broma. Pero o pobre de Xosé morreu dun infarto, todos sentíronse moi mal, e foron a Vigo a darlle o pésame a familia.

FIN !! AUTORES: Agus Aitor

Unha noite escura de lúa chea ocorreu algo sanguento e desagradable, todo empezou así: Nunha noite de samain catro nenos chamados Xaime, Xulio, Vanessa, e Alicia. As doce da noite cando todos estábamos dormidos escoitamos, ruidos de cadeas e alaridos, de súpeto viron tres almas que dirixíanse hacia o tenebroso monte, Xulio que era o mais aventureiro e atrevido dirixiuse ao monte, seguindo as almas, entón os outros tres nenos non tiñan mais remedio que seguirlles xa que Xulio era o mais pequeno. Mais tarde cegaron a unha casa vella e sinistra, Alicia e Vanessa dixeron que había escoitado historias sobre esa casa, pero ninguén dicía que era certo, Xaime que era o mais tímido e medoso dixo que ía ver que pasaba; entón abriu a porta e viu dous esqueletos un tirado no chan e o outro tirado nun banco vello, de súpeto, Xaime deuse conta de que había sangue no chan e intentou saír correndo pero Xulio o detivo. So iluminados pola luz da lúa chea descubriron unhas escaleiras segregas que conducían ao sotano, alí viron a sombra dun hombre moi sinistro que tiña un coitelo nunha man por un momento veuse a cara del, ¡Era un asesino! tiña a cara chea de sangue e algo descomposta. Alicia e Vanessa vaste nerviosas, entraron nunha porta que dicia “NON PASAR”. Entraron e habia unha mesa chea de tearañas, viron unha nota e Alicia a colleu e a leu, na nota poñia:

“QUEN LEA ESTA NOTA NON PODRA SAIR DESTA CASA, ACABARAS DESANGRANDO COMO OS ANTERIOIS DONOS DA CASA TODAS AS PERSOAS QUE ENTRARON MORRERONSE”Xaime todo asustado fixose pis encima; enton Xulio e Vanessa encontraron un pasadizo que conducia ao exterior, sairon todos mortos de medo e foron correndo a casa da avoa de Alicia, deixando atrás a sinistra casa enbruxada, Alicia contoulle todo a sua avoa a maña seguinte, pero a avoa non lles creia e dixolles que seguramente foi un soño, pero os catro nenos nunca olvidarianse desa experiencia porque sabian que era real.

FIN

DE: Jaime e Vanessa.

Era Samaín e Laura , unha nena de 13 anos, foi durmir á casa da súa amiga Carla, porque os seus país tiñan que ir a unha cea de traballo.

Ao chegar á casa de Carla puxéronse a mira- la televisión pero aburríanse, e puxéronse a facer chamadas telefónicas para meterlle medo á xente . Houbo un número que comunicaba , e quedáronse esperando, ata que atenderon.

Pero dende o outro lado da linea escoitábase: A partires das doce en punto comezarán a suceder cousas estranas na vosa casa. Carla e Laura quedáronse estupefáctas pero logo comezaron a rir , e pensaron: Este home debe de estar a facer o que nós ,¡Pois si que mete medo! .

Por fin eran as doce,fóronse deitar pero Laura tiña sede.Cando intentou a porta decatouse de que estába pechada con chave e asustóuse , no momento espertou a Carla para contárlleo e chamaron por teléfono aos seus país ,pero non tiñan cobertura . E dende o corredor escoitábanse pasos.Entón puxéronse coa orella na porta e alguén dicía : Xa vo lo dixen , son as doce.

Laura quedóuse moi sorprendida e tamén tiña medo,pero decatóuse de que Carla estába moi pálida e estába mirando á ventá Laura tamén mirou e víu a cara dunha muller cos ollos en Branco e tamén estaba moi pálida. Laura e Carla desmaiáronse e á mañá seguinte os país de Laura foron despertalas e Laura dixo: Entón todo foi un sono!!, ¿Sabes o que soñei?. E lle din Carla:Si,sei o que soñaches porque non foi un sono , eu tamén o vivín. Fin Asinado: Ruth e Mela

O N E N O M AL DI TO

Ha b í a unha vez uns nenos que i a n de a c a m pa da o d í a de ha l low en. Os nenos c ha m a ba ns e: J u l i o, L u i s e J a i m e. A s nena s s on L la nos , V a nes s a e A l i c i a . Os nenos / a s es t a ba n i m pa c ent es por i r a o c a m pa m ent o do bos que.

P or fi n c hegou o gr a n d í a . No a u t obús i a n por pa r el la s : L la nos e V a nes s a , A l i c i a e J a i m e, J u l i o e L u i s .T odos i m a x i na ba n o d i ver t i da que s er i a a quela a c a m pa da . Ca ndo c hega r on a lgúns pux ér ons e a or dena r a s c a ba ña s e os ou t r os f or on i ns pec c i ona r o t er r eo.A s nena s t r a s c a m i ña r un r a t o enc ont r a r on unha c a ba na a ba ndoa da onde ha b í a un neno c ha m a do Ni c olá s , c un peluc he c ha m a do c huk i . O neno qu i x o i r c on ela s e a m es t r a M a lena a c ept ou .

No c a m pa m ent o l les ex p l i c a r on a os c om pa ñei r os onde a t opa r a n a Ni c olá s e que s e í a queda r c on eles . P a s a dos uns d í a s Ni c olá s em pez ou a d i c i r c ous a s r a r a s c om o: que os í a m a t a r , e logo d i c í a que f or a b r om a .

P er o c om o Ni c olá s m i r á ba os c on c a r a r a r a . E m pez a r on a s os pei t a r del e dec i d i r on i nves t i ga r onde o a t opa r a n.Ca ndo L u i s es t a ba bus c a ndo p i s t a s , a t opou un c or po m or t o c er c a da c a ba na de Ni c olá s . P er o m ent r es í a a dec i r l lelo a os c om pa ñei r os ¡Z a s s ! Ni c olá s a pa r ec eu de s úpet o a o la do de L u i s e m a t ouno .

Os dem á i s es c oi t a r on o gr i t o de L u i s e f or on c or r endo,e c a ndo c hega r on v i r on o c or po de L u i s no c há n,es t a ba m or t o. V olver on a s c a ba na s t odos a s us t a dos . A s nena s lev a r on a pr of es or a a o s i t i o do a s a s i na t o de L u i s e f or on bus c a r a J u l i o e a J a i m e.

A pr of es or a quedou s oa c on Ni c olá s . E nun a br i r e pec ha r de ol los , des a pa r ec er on . Ca ndo os nenos volver on F or on a o c a m pa m ent o e a l í es t a ba Ni c olá s nunha s i l l a e d í x ol les : a c a bou s e, x a non podedes f a c er na da .

Os c i nc o f or on a c a ba na da pr of es or a , per o en vez de a t opa la a ela ,Ni c olá s a pa r ec eu na s úa c a m a e J a i m e des m a i ou s e.Ni c olá s lev ouno, e os dem a i s m ont a r on no a u t obús . V a nes s a c ons i gu i ó c onduc i r

pero cando se deron conta estaban nun pobo deserto. Quen sabe que lles pasará con Nico e Chuki soltos?

FIN

AUTORES: LLANOS E NICOLÁS

Había unha vez unha nena chamada Vanessa que un día foi mercar unha palestina. Estaba tan leda que foi dar un paseo pola praia. Pasou un rato e púxose o sol. Entroulle o sono e foi as rochas a botar unha sesta pero, nada máis chegar , atopou unha cova que nunca antes vira. Picoulle a curiosidade e entrou. De súpeto, escoitou uns alaridos de tristeza e enfado. Vanessa quixo volver atrás pero non puido porque as suas pernas non paraban de camiñar cara diante. Chegou ao final da cova e atopouse cun monstro que lle preguntou:

- Quen osa entrar na miña cova?

- Eu Vanessa son (e rectificou): Eu son Vanessa.

- E… A que ves?

- E que tiña sono, vin a cova e entrei a botar unha sesta.

- A botar unha sesta, a botar unha sesta! pero ti, quen te cres que es?, como si eu non tivera outros asuntos que resolver! …

- Síntoo, señor monstro, pero… Que lle pasa a vostede?

- So que eu son un neno ao que transformaron en monstro.

- E non se pode arrancar?

- Si, so necesito unha palestina como a que tes ti no pescozo.

Entón, Vanessa deulle a palestina ao monstro quen, de súpeto, converteuse nun

fermoso neno, mentres que Vanessa transformouse nun monstro. O neno botou a correr coma un tolo escapando da cova e de Vanessa. A nena quedou triste e ela pensa todolos dias en vingarse daquel neno. Todalas noites escóitase nesa cova:

- Vingareiiiimeee...!

Fin??? AUTORES: Adrián Anabel

Nese momento apareceu Malena partíndose de risa,Todo fora unha broma dos profesores/as.

FIN

Hai unha clase no colex i o que t en un neno moi r ar o, sempr e ven vest i do con r oupa escur a e cando nos i mos par a casa vai polo mesmo cami ño ca mi n, per o ao chegar a cur va do cemi t er i o esf úmase, a mi n par eceme moi est r ano.

Un bo dí a f un i nvest i gar coa mi ña ami ga pr ef er i da, Car lot a,e agochámonos nuns mat or r ai s ment r es obser vábamos ao est r ano neno.O que v i mos f oi que ao t r aspasar a ver x a do cemi t er i o esf umábase, ¡ Quedamos est upef act as! .

Ao dí a segui nt e non veu ao colex i o. A mi ña ami ga Car lot a olv i dar ase os l i br os e acompañei na a clase ao ent r ar v i mos o cadáver de X uli o, que er a como se chamaba o neno, descuar t i zado e o chan cheo de ¡ S A N GUE ! A gor a cando nos olv i damos os l i br os sent i mos un escalof r i o f ant asmagor i co… .

F I N

A ut or es: I sabel l l l l l l l l l l l l l l A lex

Esta historia empeza un dia de samain chuvioso e gris.H abia un neno que comprara un disfraz de paiaso pero o que el no sabia era que ese disfraz estaba encantado.Entón cando o puXo nono puido sacar, xa que o espírito do paiaso metérase no corpo do neno.E foi asustando a xente:nenos,ancians,adultos,etc…

O paiaso foi a un circo porque ali pasaba desapercibido, e cando ia facer o seu número de actuación un neno mirouno fixamente aos ollos e coma ao paiaso non lle gustou dirixiulle unha mirada brillante e ,co seu poder, matouno.

Como toda a xente foi ver o que lle pasara ao neno o paiaso aproveitou para dicir en alto o seu conxuro e hipnotizalos a todos.E así empezou a decir: catipum , catipam ,catapumchimpan. E toda a xente quedou hipnotizada e facía o que oque quería o paiaso.

E con ese exercito de xente conquistou o mundo.E xa sabedes:

¡ ¡ ¡ COI DA DO COS P A I A S OS ! ! ! A utoras: M ar ta E E M ar ta C