TRISTES ARMAS

Título: Tristes armas

Autor: Marina Mayoral

Editorial: Xerais

Xenero: novela

Número de páxinas: 139

Marina Mayoral:

Naceu en Mondoñedo, é profesora de literatura española na Universidade

Computense de Madrid. Entre os seus traballos de investigación e crítica literaria

destacan os estudios sobre Rosalía de Castro e Emilia Pardo Bazán, así como as

análises de prosa contemporáneas. Publicou en galego “Unha

árbore, un adeus”(1988), “O reloxo da torre” (1988) e

“Chamábase Luís”(1989). En castelán “Cándida, otra vez”(1979),

“Al otro lado” (1980), “la única libertad”(1982), “Contra muerte y

amor”(1985), “Morir en sus brazos”(1989) e “Recóndita Armonía”

(1994).

1ª PARTE

3 de xaneiro do 2012

- E mamá?

O primeiro capítulo deste libro gustoume. Ábrenos os ollos e explícounos

o ben que vivimos agora, e o mal qe se vivía nos tempos de guerra. E creo

qe o qe di o pai de “logo volveredes”, non vai ser verdade.

4 de xaneiro do 2012

-A carta.

Este libro é fermoso, porque a vida destas rapazas, podía ser verdade.

Esa carta tardará en chegar, porque a guerra é moi inxusta, e á nai non fai

falta que lle digan qe non puideran saír a vela, porque ela tampouco puido

entrar.

5 de xaneiro de 2012

-Creo no que fago e mantereino ata o final

Este rencontro foi moi agradable despois de tanta pena, pero o peor é que

se sabe que vén máis, pois o pai de Harmonía e de Rosa morrerá, loitando

coma un home valente que é, porque os homes que non son valentes, non

lles fan favores tan grandes os amigos como lle fixo el a Henrique.

8 de xaneiro de 2012

Faime moita graza que Harmonía se preocupe de tan pouca cousa, como é

que León vai ó seu colexio e que non a coñeza, supoño qe sería por non

mentirlle á mestra.

2ª PARTE

9 de xaneiro de 2012

- O meu home morreu na guerra.

Ao final o home si que morreu na guerra, é a muller salvouse dela, pero

non entendo porque non vai buscar as nenas a Rusia.

10 de xaneiro do 2012

- Isto é o fin.

A nai das rapazas é moi forte, loita polo que quere, as súas fillas.

13 de xaneiro do 2012

-A carta segue dando voltas

Na miña vida de doce anos, nunca vira unha carta tan viaxadora. Ten unha

historia moi interesante, de momento foi a parte que máis me gustou do

libro.

14 de xaneiro do 2012

-Mira ti estas pobriñas onde foron dar.

Non me gustaría que Carmiña casara co xefe de Correos, porque este

libro non sería o que é.

15 de xaneiro do 2012

-Pero as nenas, pobriñas, non teñen culpa de nada.

A tía das rapazas ten toda a razón, o que fagan os pais, e cousa dos pais, e

o que fan elas é cousa delas.

18 de xaneiro do 2012

-Cando sexas coma min.

Estes rapaces quérense moito, o seu futuro, non sera cada un polo seu

lado, ata me atrevo a dicir que León e Harmonía se casaran.

19 de xaneiro 2012

- Vaime facer unha proba de bailarina?

A Rosa serviulle intentar medrar, as bailarinas sempre empezan dende

pequenas, creo que chegará a ser famosa.

22 de xaneiro do 2012

-Harmonía, quéresme?

Esta parte foi a máis bonita sin dúbida. Creo que

Rosa facerase unha gran bailarina profesional, e os

dous rapaces casaran.

EPÍLOGO

27 de xaneiro do 2012

-Deixareina ben a vista para acordarnos de que a guerra trae sempre dor.

Este final é o que máis me gustou de todos os que lin, un libro triste, pero

ó final remata todo ben.

NOTAS:

Este libro foi o que máis me gustou de todos os que lin, porque me gustan

as historias sobre a guerra, as tristes e as que teñen un final feliz, e para

min isto foi o libro perfecto.