Desterrada do meu corpo

Verónica Martínez Delgado

Formas de citación recomendadas

1 | Por referencia a esta publicación electrónica*Martínez DelgaDo, Verónica (2011 [2001]). Desterrada do meu corpo.

Santiago de compostela: a.c. amaía, colección letras de cal. reedi-ción en poesiagalega.org. Arquivo de poéticas contemporáneas na cul-

tura. <http://www.poesiagalega.org/arquivo/ficha/f/863>.

2 | Por referencia á publicación orixinal

Martínez DelgaDo, Verónica (2001). Desterrada do meu corpo. Santiagode compostela: a.c. amaía, colección letras de cal.

© O copyright dos documentos publicados en poesiagalega.org pertence aos seus autores e/ou

editores orixinais.

* Edición dispoñíbel desde o 29 de maio de 2011 a partir dalgunha das tres vías seguintes: 1) ar-

quivo facilitado polo autor/a ou editor/a, 2) documento existente en repositorios institucionais

de acceso público, 3) copia dixitalizada polo equipo de poesiagalega.org coas autorizacións per-

tinentes cando así o demanda a lexislación sobre dereitos de autor. En relación coa primeira al-

ternativa, podería haber diferenzas, xurdidas xa durante o proceso de edición orixinal, entre este

texto en pdf e o realmente publicado no seu día. O GAAP e o equipo do proxecto agradecen a co-

laboración de autores e editores.

Verónica Martínez Delgado

Desterradado meu corpo

Accésit 1º Premio de PoesíA LetrAs de cAL

Verónica Martínez Delgado

Desterradado meu corpo

Accésit 1º Premio de PoesíA LetrAs de cAL

Desterrada do meu corpoVerónica Martínez Delgado

Letras de Cal

Ilustración: Folloni

Edita:A. C. Amaía

Apdo. 142, CompostelaGaliza, maio 2001

Imprime:Litosprint, S.L. - Pontevedra

ISBN: 84-931169-2-0D.L.: PO-235/2001

©

A Gustavo Lamas Hermida, dez anos despois, cumprindo a miña promesa.

A ti, polo desterro

sustituíndo o desexo polo exilioiniciei a viaxe sen retornodeixándome levar sen resistenciaó fondo dunha internaaniquilación chea de nostalxia.

(Lois Pereiro)

eu non fago librosdou a miña vida exacta e sincera

(Antón Tovar)

E caminhava como se o corpo desistisse de me acompanhar sem corpo.

(José Luís Peixoto)

Não sou um inteletual, escrevo com o corpo.(Clarice Linspector)

9

onxe,tan lonxeda realidade.

10

quí non hainin un marque levar á boca,a través do que poder fuxirlonxe desta terra de seca.

11

íscasea miña intimidadepor esta habitación,por esta cidadesen nome nos mapas,rebordando os muros de contencióncomo cando rompes augas.

12

abedes todos que levo anele pasades cada noitepolo meu cuarto,ambulancias berrando,taxistas apresurados,pilotos e trens de arredores,os choros da nenae ata o teléfono e o espertadordos veciños.

13

horeidenantes de coñecer o malque se aveciñaba.Non podía imaxinarque ía mudar de pelo a gaivota,nin que endexamaisvolvería a vero mar.

14

evo esta dorcravada nos olloscomo unha doenza,por máis quilómetrosque interpoñanon deixo de vereste marafincado en cada parto.

15

nventarmeun paíssemellante ó do Principiñopara buscar o noso año xuntos.E non atopamosmáis que rúas deformes,ateigadas de xente.

16

rávame as unllasnos antebrazos,róeme os pés,calquera dor,antes de facermeficar aquí, para sempre.

17

abitada por fin e desterradaneste exilio voluntario.

18

gora seique Madridnon existe.Creaches este gran escenariopara min, cando aíndame amabas.

19

ocábasme o ventrecoma un deus toca o seu mundo.Eu non estaba preñada,pero medroume un mar de desexosque durou unha vida.

20

omprendín á primeiraque as xemas dos teus dedosno meu peitodeixaban formas inexistentesna Natureza,máis fermosasque as obras dos pintores do Barroco.

21

bríchesme o peitocomo nunha autopsia.Precisabas saber por qué morríacada domingo.Querías ver como se fundía a alma cos cantís.Agora disme que estou feacon estes costuróns.

22

íntome estraña neste corpoque non me pertence,dentro desta pel resecae por baixo destes cabelos tan lasos.O DI di que son eu,respondo o meu nome...Non podo ser eu,os teus bicos xa non me saben igual.

23

uedei durmidaun par de séculosno teu tempo.Espertei tristeaínda sen saberque perdera do meu ventreaquel océanoque parías cada amencer.

24

in que o corpoalgo ten que ver co pecado.Pero o pecado está en precisar do teu sorriso,en renunciar ó primordialsó por ver cómo roes nas unllas.

25

osúoa madurez,por fin,de pensarmáis alá dos latexosda vida e do sexodos anfibios.

26

bservar o pracerdende os barrotese non poder ternin un milímetrodo que é para os máis.

27

stou tan podrecida por dentroque me teño que abrazará terra por onde as raíces,para non morrerde medo.

28

eño que chucharchea sede das raíces,despoxarte dos terróns,pero con coidado,para non deixarche espida a alma.

29

rrastro o meu bafopor toda Coimbra,abaneo o meu corpo.Levo dentro o flamencode Pedro Loaosen decatarmede cómo me ollas.

30

n Lisboa os fadossoan a tunos esquecidose ninguén é xa estranxeirono meu corpo.

31

ando aínda non poñíano nome nos mapas,chamábatecos beizos sen fonemas.Agora, que tes nome,andan a dicirque están errados os mapas.

32

on imos ir á Mezquita de If-Tulum este ano,pero imos cada día ó hospital.Díxenlles ós médicosque só tiñas unha ka’aba no estómago.Non me cren, pero sei que son xenreiras.

33

uixéchesmetal e como era, aínda sabendoque me abrazabaás árbores.

34

ende que vivo contigoxa non me abrazo ás árbores.

35

íntoopero nin xirafasquedan xa,por baixo deste asfaltopara regalarchepara a túa selva.

36

squecínadrede pechar a caixa baleira,que foraenchendo cos teus agasallose as túas lembranzas;e algunha que outranoite en brancoque pasei contigo.

37

erdidano lado baleirodo teu armario,navegandoa través das augasque Moisésnon quixo abrir para min.

38

on sabías que tiñamos na cociñafósforos con tumores.Acendiches mal o lume queimándome a reserva de salitre.

39

odes coller dúas tesoirascoa mesma man coma Eric Duyckaertse non mancarte.Pero non cortaso cordón umbilicalque nos separa,que non me permite amarte.

40

mósasme con dozuraa túa colección de fotos de mortose penduras o cabalo disecadoda cúpula da Tate;todo, por non dicirmeque xa non son a túa musa.

41

s paisaxes do Renacementoe os rostros de Van Eyckou Baldovinettidoénme máisdo que me does timentres chorase non te abrazo.

42

áis que parir,máis que morrer,doe moito máisnon precisarver cómo roes nas unllas.

43

on quero morrercoma Camille Claudel.Non me ataques así,non me mates aínda.Pero non ves que a miña maior armaé o meu paraugas.

44

ou parindocoma gatadespois da xaneiraestes poemas de desterro,un a un,moi a modoe con dor.

45

sto non é a historiadun naufraxio,aínda non encalloua balsa da Medusa.

46

mosarse excelentecoma se o desexopuntuase.

47

on fun Judit,nin Salomé,nin as mulleres fataisde Klimt, nin de Dalí,pero souben cómo rastrexaro teu cheirume a incenso, mirra e suor.

48

mádemecoma as anacondas.Enroládemeneste quente abrazovós os dous.

49

entir,para ser fiela este corpoadormecido.Vivirna tolemiatotal e absolutade amarpartes inconclusasde cada un.

50

ánto te amoos días que enganoo meu amante contigo,por debaixo da árboreque nace do revés.

51

ste desexo intermitentede dor e calmaarrástrame sen piedadepara zorregarme contra os cantís.

52

uerer crer que a paixónnon ten dobreces,que o sexo e o desexocomezan e rematansobre a túa pel.

53

uero fuxir de deus,dos barrotes do leito,desangrarme por findesta marea internae marchar no mesmo ríoque Eurídice.

54

e de verdade mañáremata o mundo,sabede que levo as pupilascargadas de belezas,imperfeccións e sentimentos alleos,de paisaxes diminutas,de rostros estranxeirose de calma.

55

archoe levo de vestidoa túa pel suada e malladadespois de tanta desfeita do amor

gorasóme restaescribirsobreesta encrucillada.

Este libro rematouse de imprimir nos talleres de Litosprint

cando se facían 138 anos da publicación de Cantares gallegos de Rosalía de Castro,

obra fundacional da literatura galega contemporánea

Sei de certo que son o producto inevitable dun instante de desexo incontrolado de hai case vintecinco anos.

Esa paixón sen medida que domina todo o meu ser é a herdanza que obtiven dos meus pais e con ela quedo. Porque hai segundos tan longos e intensos que é necesario vivilos; aínda sabendo que terás que renunciar a vinte anos ou que te aniquilará despois a máis profunda das dores.

Confeso que me dou ós demais porque non comprendo outro xeito de achegamento, a pesar de intuír algunha que outra vez que os máis non me queren recibir.

O único que, en definitiva, vos resta por coñecer de min é que só son cando podo ollar a Frouxeira.

Direivos que non hai peor desterro que non recoñecerse dentro dun propio e que o maior dos exilios é ter a certeza de que o paraíso non existe.

Escribín todo isto porque xa non tiña outro xeito de me expresar.

Os alaridos da miña gorxa, as palabras de súplica dos meus ollos, os berros de auxilio do meu corpo desterrado non foron suficientes nin comprendidos.

E «só me resta escribir» non sei se sobre esta encrucillada ou sobre papel; con palabras escritas, para extirparme esa dor e regresar de novo ó meu corpo.