BR

EV

E G

AT

OP

ED

IA I

LU

ST

RA

DA

• Zo

raid

a Za

ro

Zoraida Zaro Breve Gatopedia

Ilustrada

www.latadesal.cominfo@latadesal.com

Título orixinal: Breve Gatopedia Ilustrada© do texto: Zoraida Zaro, 2016

© das ilustracións: Zoraida Zaro, 2016

© Lata de Sal Editorial, 2016

© da tradución: Rafa Salgueiro e Susana Collazo Rodríguez© do deseño da colección e a maquetación: Aresográ� co

ISBN: 978-84-944698-7-9Depósito legal: M-6706-2016

Impreso en España

Nas páxinas interiores usouse papel o� set de 160 ge encadernouse en cartoné plasti� cado mate,

en papel de 150 g sobre cartón de 2,5 mm.O texto escribiuse en Eames Century Modern.

As súas dimensións son 210 × 297 mm.

E grazas a Logan e a Chasis sabemos que o saber gatuno si ocupa lugar. O do noso corazón.

O GATO DE BIBLIOTECA

Insiste o señor Etiqueta (neto e avó de bibliotecarios,

respectado membro da comunidade, amigo dos seus amigos e

despistada molestia dos seus inimigos) en falar da existencia

do misterioso Gato de Biblioteca, moito menos coñecido que o

seu homólogo roedor e, en teoría, responsable directo das bólas

de pelo que rodan polos andeis máis altos dos estantes, entre

os tratados de física cuántica e as teses de zooloxía descritiva.

Convive pacificamente co Rato de Biblioteca, porque os seus

intereses alimentarios son puramente literarios e parece ser

da opinión de que o rato, malia ser sonoro, é tipograficamente

pobre. Coñece a teoría do elegante camiñar dos felinos da sabana,

a axilidade dos felinos selváticos e o hieratismo dos felinos

exipcios, pero prefire, claramente, adoptar a postura de rosca

invertida en calquera andel, coidando que os seus cuartos

traseiros reciban convenientes raios solares ao mesmo tempo

que proxectan sombra sobre o libro que estea lendo nese momento,

nun complicado exercicio de contorsionismo bibliófilo que

realiza sen aparente esforzo.

O M.I.A.U.

Todos os gatos nacen cun carné do M.I.A.U. (Movemento de

Intercambio Astronómico Universal). Móstranse moi fachendosos

por isto, e non é para menos; emporiso, cada vez que lles acorda,

proclámano aos catro ventos e todo son gritos de «miau, miau,

que viva o M.I.A.U.».

O carné do M.I.A.U. dálles dereito por nacemento gateiro a unhas

cantas estrelas pequenas. Cando a curiosidade os vence, póñense

en contacto con outro membro e realizan un intercambio para

ver como son as estrelas dos demais. As regras son simples: poden

xogar con elas, pero non amordicalas, e hai que devolvelas antes

de que abra o día.

Para gozar das súas estrelas, os gatos levan a cabo misteriosos

trámites que unicamente eles coñecen. Se cadra, isto está relacionado

con eses momentos en que miran absortos o ceo nocturno á vez que

emiten un longo rosmar en voz baixa, e o que é seguro é que as súas

demandas sempre son atendidas… unhas cantas noites máis tarde.

As estrelas non chegan por correo, elas mesmas atopan o seu

propio camiño para reunirse cos seus gatos. Os gatos, pola súa banda,

en canto quedan sós, dedícanse a abrir as fiestras, as trapelas, os

armarios e mesmo a levantar a tapa do váter; calquera sitio é bo para

que entren as estrelas. No inverno, as peticións aumentan, pois as

estrelas dan unha caloriña estupenda, como todas as cousas pequenas.

De cando en vez ocorre algo extraordinario. Xúntanse varios

socios e fan unha reserva colectiva. Se alcanzan o número estipulado,

reservan a Lúa para eles sós durante unhas cantas horas. E iso recibe

o nome de ‘eclipse’.

OS PEIXES GATO

O tema de conversa favorito dos cans lobo de mar son os

peixes gato, eses felinos sirenios de natureza esquiva con clara

predilección polas augas cálidas que gozan amordicando augamares

e provocando desbandadas súbitas entre os bancos de atúns, e que son

responsables directos das táboas de madeira rabuñadas que ás veces

se atopan nas beiras das praias.

O mellor método de avistamento consiste en lanzar un nobelo de la

atado a unha cana de pescar mentres se di, non moi alto, «bsbsbs»,

preferiblemente nun día cálido á hora da sesta.

O GATILLO

A expresión «Alto, ou aperto o gatillo!», un clásico das

películas do Oeste, non sempre se empregou para o mesmo. Antes

de que se inventasen as armas de fogo, as persoas xa coñecían

o poder de persuasión dos gatillos orixinais, que non eran outra

cousa que os gatos máis pequenos e rebuldeiros das camadas.

O gatillo é diminuto, pero o seu tamaño contrasta coa súa natureza

explosiva. Apertar un gatillo (suavemente na tripa ou dándolle

un lixeiro belisco na cola) adoita ter como consecuencia que saia

disparado e que leve por diante, como mínimo, un floreiro da avoa,

dúas fotos enmarcadas e un número de obxectos fráxiles realmente

variable. É imposible ter boa puntaría apertando un gatillo,

pois a súa traxectoria é totalmente imprevisible (aínda que

con toda certeza, se hai algo que poida romper, acabará roto).

Apertar un gatillo é algo que realmente é mellor non facer,

por iso a expresión de advertencia «Alto, ou apértoo» adoitaba

funcionar ben.

Coa idade, os gatillos adoitan atoarse e volverse máis lentos, malia

que algúns conservan parte da súa fogosidade e se disparan sós.

Colección Gat� Reúne por primeira vez os mellores

libros ilustrados de gatos nunha selección que deixará pegada.

Libros de calquera parte do mundo con protagonistas enigmáticos,

curiosos, independentes, elegantes… Para miañar de emoción.

Son libros para as túas sete vidas.

I S BN 978-84-944698-7-9

www.latadesal.com

BR

EV

E G

AT

OP

ED

IA I

LU

ST

RA

DA

• Zo

raid

a Za

ro