Dispositivos de almacenamiento

Debido á cantidade de información que manexamos actualmente, os dispositivos de almacenamento volvéronse case tan importantes como o mismísimo computador.

Aínda que actualmente existen dispositivos para almacenar que superan os 650 MB de memoria, aínda seguimos queixándonos pola falta de capacidade para transportar os nosos documentos e para facer Backups da nosa información máis importante.

• INTRODUCIÓN

Todo isto sucede debido ao aumento de software utilitario que nos permite, por dar un pequeno exemplo, converter os nosos Cds en arquivos de Mp3.

O espazo no noso Disco duro xa non é suficiente para gardar tal cantidade de información; polo que se nos é de urxencia conseguir un modo alternativo de almacenamento para gardar os nosos Cds en Mp3 ou os programas que desacargamos de Internet.

A tecnoloxía ópticaA tecnoloxía óptica de almacenamiento por láser é bastante máis recente. A súa primeira aplicación comercial masiva foi o superexitoso CD de música, que data de comezos da década de 1.980. Os fundamentos técnicos que se utilizan son relativamente sinxelos de entender: un fai de láser vai lendo (ou escribindo) microscópicos buracos na superficie dun disco de material plástico, recubiertos á súa vez por unha capa transparente para a súa protección do po.

Realmente, o método é moi similar ao usado nos antigos discos de vinilo, excepto porque a información está gardada en formato digital (uns e ceros como vales e cumes na superficie do CD) no canto de analóxico e por usar un láser como lector. O sistema non experimentou variacións importantes ata a aparición do DVD, que tan só cambiou a lonxitude de onda do láser, reducido o tamaño dos buracos e apertado os surcos para que caiba máis información no mesmo espazo.

Disco de vídeo dixitalDisco de vídeo dixital, tamén coñecido na actualidade como disco versátil digital (DVD), un dispositivo de almacenamiento masivo de datos cuxo aspecto é idéntico ao dun disco compacto, aínda que contén ata 25 veces máis información e pode transmitila ao ordenador ou computadora unhas 20 veces máis rápido que un CD-ROM. A súa maior capacidade de almacenamiento débese, entre outras cousas, a que pode utilizar ambas caras do disco e, nalgúns casos, ata dúas capas por cada cara, mentres que o CD só utiliza unha cara. As unidades lectoras de DVD permiten ler a maioría dos CDs, xa que ambos son discos ópticos; no entanto, os lectores de CD non permiten ler DVDs.

Todos os discos DVD teñen a mesma forma física e o mesmo tamaño, pero difieren no formato de almacenamiento dos datos e, en consecuenza, na súa capacidade. Así, os DVD-Vídeo dunha cara e unha capa almacenan 4,7 GB, e os DVD-ROM de dúas caras e dúas capas almacenan ata 17 GB. Do mesmo xeito, non todos os DVDs pódense reproducir en calquera unidade lectora; por exemplo, un DVD-ROM non se pode ler nun DVD-Vídeo, aínda que si á inversa.

Imaxe de cd e dvd respectivamente

Blu rayBlu-ray (tamén coñecido como Blu-ray Disc ou

BD), Raio azul ou Rayazul é un formato de disco óptico de nova xeración de 12 cm de diámetro (igual que o CD e o DVD) para vídeo de alta definición e almacenamento de datos de alta densidad. O uso do láser azul para escritura e lectura permite almacenar máis cantidade de información por área que os discos DVD, debido a que o láser azul ten unha menor lonxitude de onda que os láseres usados para almacenar en discos DVD.

Blu-ray

Piramide de calidad-precio

Disco duroDisco duro, nos ordenadores ou computadoras, unidade de almacenamiento permanente de gran capacidade. Está formado por varios discos apilados normalmente de aluminio ou vidro, recubiertos dun material ferromagnético. Como nos disquetes, unha cabeza de lectura/escritura permite gravar a información, modificando as propiedades magnéticas do material da superficie, e lela posteriormente (A tecnoloxía magnética, consiste na aplicación de campos magnéticos a certos materiais cuxas partículas reaccionan a esa influencia, xeralmente orientándose nunhas determinadas posicións que conservan tras deixar de aplicarse o campo magnético.

Esas posicións representan os datos, ben sexan unha canción, ben os bits que forman unha imaxe ou un documento importante; esta operación pódese facer un gran número de veces. A maior parte dos discos duros son fixos, é dicir, están aloxados no ordenador de forma permanente. Existen tamén discos duros removibles, como os discos Jaz de Iomega, que se utilizan xeralmente para facer backup (copias de seguridade dos discos duros) ou para transferir grandes cantidades de información dun ordenador a outro.

O primeiro disco duro instalouse nun ordenador persoal en 1979; era un Seagate cunha capacidade de almacenamiento de 5 MB. Hoxe día, a capacidade de almacenamiento dun disco duro pode superar os 500 MB. Á vez que aumentaba a capacidade de almacenamiento, os discos duros reducían o seu tamaño; así se pasou das 12 pulgadas de diámetro dos primeiros, ás 3,5 pulgadas dos discos duros dos ordenadores portátiles ou as 2,5 pulgadas dos discos dos notebooks (ordenadores de man).

Modernamente, só se usan no mundo do PC dous tipos de disco duro: o IDE e o SCSI (lido "escasi"). A diferenza entre estes Discos duros radica no xeito de conectalos á MainBoard.

Tipos de disco duro:• Os discos IDE: son os máis habituais; ofrecen un rendemento

razoablemente elevado a un prezo económico e son máis ou menos fáciles de instalar. Con todo, vense limitados a un número máximo de 4 dispositivos.

A súa conexión realízase mediante un cable plano con conectores con 40 pines colocados en dúas fileiras (aparte do cable de alimentación, que é común para todos os tipos de disco duro). Así pois, para identificar correctamente un disco IDE basta con observar a presenza deste conector, aínda que para estar seguros ao 100% deberemos buscar uns microinterruptores ("jumpers") que, en número de 2 a 4, permiten elixir a orde dos dispositivos (é dicir, que se comportan como "Mestre" ou como "Escravo").

• SCSI:Esta tecnoloxía é moito menos utilizada, pero non por ser mala, senón por ser relativamente cara. Estes discos adoitan ser máis rápidos á hora de transmitir datos, á vez que usan menos ao procesador para facelo, o que se traduce nun aumento de prestaciones. É típica e case exclusiva de ordenadores caros, servidores de rede e moitos Apple Macintosh.

MFM, ESDI:Moi similares, especialmente polo feito de que están descatalogados. A súa velocidade resulta insufrible, máis parecida á dun disquete que á dun disco duro moderno. Trátase de cacharros pesados, de formato case sempre 5,25 pulgadas, con capacidades de 10, 20, 40 ou ata 80 megas máximo.

Mfm:

Dispositivos perifericos: Zip (Iomega) - 100 MB

Proles: portabilidade, reducido formato, prezo global, moi estendido Contras: capacidade reducida, incompatible con disquetes de 3,5“As unidades Zip caracterízanse externamente por ser de un cor azul

escuro, do mesmo xeito que osdisquetes habituais (hainos de todos os cores). Estes discos son

dispositivos magnéticos un poucomaiores que os clásicos disquetes de 3,5 pulgadas, aínda que moito máis

robustos e fiables, cunhacapacidade sen compresión de 100 MB unha vez formateados.A súa capacidade faios inapropiados para facer copias de seguridade do

disco duro completo, aínda queperfectos para archivar todos os arquivos referentes a un mesmo tema

ou proxecto nun único disco. Asúa velocidade de transferencia de datos non resulta comparable á dun

disco duro actual, aínda que sondecenas de veces máis rápidos que unha disquetera tradicional.

Zip

• Jaz (Iomega) - 1 GB ó 2 GB

-Proles: capacidade moi elevada, velocidade, portabilidade

-Contras: investimento inicial, non tan resistente como un magneto-óptico, cartuchos relativamente caros.

As cifras de velocidade do Jaz son absolutamentealucinantes, case indistinguibles das dun disco

duro moderno: pouco máis de 5 MB/s e menos de 15 ms. A razón disto é fácil de explicar: cada cartucho Jaz é internamente, acase todos os efectos, un disco duro ao que só lle falta o elemento lector-grabador, que se atopa na unidade.

UMDO Universal Media Disc (disco universal de medios ou UMD) é un disco óptico desenvolvido por Sony para o seu uso en a PlayStation Portable (PSP). Pode conter 2.40 gigabytes de datos(5.8 en dobre capa)no entanto, certas dificultades de programación complican a utilicación de todo o espazo disponble . Poden incluír xogos, películas, música, ou combinacións destes elementos.

HD-DVDHD DVD (High Density Digital Versatile Disc) traducido

ao español (Disco Versátil Digital de Alta Densidad) foi un formato de almacenamento óptico desenvolvido como un estándar para o DVD de alta definición polas empresas Toshiba, Microsoft e NEC, así como por varias productoras de cine. Pode almacenar ata 30 GB.Este formato acabou por sucumbir ante o seu inmediato competidor, o Blu-ray, por converterse no estándar sucesor do DVD. Logo da caída de moitos apoios de HD DVD, Toshiba decidiu cesar de fabricar máis reproductores e continuar coas investigacións para mellorar a súa formato.