testos pequenos fermosos
DESCRIPTION
estilo pequenos relatosTRANSCRIPT
3:30 pmPor Alexander Portero
Deixoume alí, espido e foise. Non me dixo que facer. Maldita cegoña.
O ático
Por Reyes Adorna
Os meus avós estaban fartos de advertirme que non fose ao ático, pero nunca me explicaron o porqué. Como son de natureza curiosa, aproveitei que non estaban en casa e dirixinme cara alí algo asustado. Abrín a porta e só vin o que todo o mundo espera atoparse nun ático: mobles antigos, andeis cheos de caixas e un baúl repleto de po. Este chamou a miña atención, e sen pensar demasiado, abrino. Quedeime un pouco sorprendido ao ver que dentro del só había un libro, un grande e estraño cuxo título era Personaxes. Crendo que era unha obra de xente importante, abrino con coidado e rapidamente e sen que eu puidese facer nada por evitalo, fun absorbido por el, tragado sen masticar.
Veciñanza
Por Victor do Val
Fai dous anos inauguraron un cemiterio no predio baldío contiguo á miña casa. Aos poucos foise poboando de tumbas, algunhas luxosas, pobres e apenas sinaladas por cruces a maioría. Como é de supor, trátase de mortos novos, que seguen estrañando a súa antiga condición de vivos. Pola noite asómanse sobre os muros medianeiros e asustan aos meus cans, que ladran desesperados. Eu escóndome baixo as frazadas ata que sae o sol.
Espertar
Por Choan C. Gálvez
En episodios anteriores espertei só ou acompañado, con e sen resaca, tremando de frío ou bañado en suor. Pero isto de hoxe é inaudito, non ten nome: esperteime crendo en deus. Con fe firme. Sen físgoas.
Tomo un vasiño de auga e regreso á cama. Rogo ao noso señor para espertar ateo e con ganas de facer pis, segundo teño por costume.
O tren:
Almudena Sastre
20:30.hr.-Puntual. Coma un reloxo. Nunca falla. O tren pasa xustiño e coma unha bala.
20:00.hr- Aquí estou, tumbado, decidido. Esta parte da vía é a miña preferida, nunca da o sol, sinto ese frío que me acolle. Por fin me decidín. Agora, así, cómodo, observo como cando cativo, as figuras das nubes do ceo. Só faltan 19 minutos para que pase o tren e me deixe en menos que unha formiga coma esa...
20:05.hr-Pero igual non ven hoxe. Igual quedou atrancado na estación anterior. Non. Son aínda as oito e cinco minutos. Queda un suspiro. Así, mellor coa cara na vía, agardando a velo chegar; ¿qué é isto?. Hai...algo escrito na vía...¿Tomto?. Quén poría “Tomto” con...eme...na vía?. ¿Qué máis da?.
Así, coa cabeza para arriba, para o ceo...”tomto”, que risa.
Caracol
Por Diago Lezaun
O caracol era lila, do tamaño dunha mazá e dócil e mimoso como un gato. Vivía na bandexa de embutidos da neveira. Toda a familia adorabamos ao caracol. A miña nai abría a neveira e sorría ao caracol. A miña irmá non quería ir ao colexio sen darlle un bico. O día que morreu o caracol foi un trauma para todos. O meu pai empezou a beber, a miña nai pediu o divorcio, a miña irmá enganchouse ao cabalo e eu empecei a escribir.
Os calcetíns, a veciña
Por Choan C. Gálvez
Cando a veciña chamou ao timbre para devolverme un calcetín caído do tendedero, non dei importancia ao asunto.
Deixei o calcetín en calquera parte, regresei ao sofá, continuei vendo o programa.Ao día seguinte, a veciña regresou, traendo esta vez un calzón. Non me pareceu nada do
outro mundo. Abandonei a peza nunha cadeira, liei outro pitillo.Esa mesma tarde, a veciña devolveume unha camiseta. Á noite trouxo un pantalón. Á
primeira hora da mañá, uns zapatos. Agora si, sospeitei que algo estraño ocorría: os zapatos eran marróns.
Non me deu tempo a pensar moito niso, pois aos poucos minutos a veciña volveu, esta vez cun xersei bastante feo, un mono de mecánico, un sombreiro, unha manta, unha capa de tuno.
Extrañoume, pero aceptei as pezas, dei as grazas, pechei a porta.Aos poucos fun recompilando todo aquilo que á boa señora ocorríaselle introducir na miña
casa. O espazo habitable do meu fogar foi reducíndose, por todas partes víanse pezas amontoadas. Chegou o momento en que non me atrevín a acender a cociniña por medo a prender lume á vivenda.
Agora, oio chamar á porta. Será a viciña. Quixese abrir e dicirlle, Por favor, non traia máis roupa, a situación comeza a ser desesperada, levo máis dun mes buscando o meu cepillo de dentes.
Quixese abrir, si, pero non vexo xeito de abrirme camiño ata a porta.
Identidade
Por Choan C. Gálvez
Luís Ignacio afirma, café en man, que as opinións, gustos e xeitos dunha persoa pódense determinar coñecendo tan só o seu nome.
Non deixa de ser curioso, pois é o mesmo que me asegurou outro Luís Ignacio, café en man, noutro ano, outro bar e outra cidade.
Reciclaxe
Por Choan C. Gálvez
En casa de Tato clasifican os residuos para a súa reciclaxe. Hai unha bolsa para plásticos, unha caixa para papeis e cartóns, un botecito onde se gardan as pilas gastadas e, por suposto, un cubo para os restos orgánicos (as botellas baleiras teñen a súa propia habitación).
O curioso é que nun recuncho da cociña pódese ver ?hai que fixarse? a réplica en miniatura destes catro colectores.
Os gnomos de Tato tamén reciclan.
O fin
Por Choan C. Gálvez
-As vacas néganse a dar leite, isto é o fin -manifestou o secretario primeiro.
-Aínda non. Este conto acaba de empezar. E, no que ás vacas se refíre, xa fixeron folga outras veces. Tomémolo con calma -tranquilizou o ministro.
-En efecto, pero esta vez a cousa vai máis aló: os porcos néganse a morrer -interveu o secretario segundo.
-Aínda desangrándolos? -elevou unha cella o ministro.
-Aínda desangrándolos -coro de secretarios.
-Aínda desangrándolos con saña?
-Aínda desangrándolos con saña? -novo coro de secretarios.
-En tal caso non queda máis remedio que admitilo: isto é o fin.
Lecturas
Por Choan C. Gálvez
É común que os papagaios falen. O meu, Lorenzo, tamén le.
Hoxe, sen ir máis lonxe, leu para min todo o que á vista había sobre a mesita do salón: Camel, Bombai, Smoking, The Beatles, Abbey Road, Déixote.
Odio
Por Choan C. Gálvez
O meu odio cara ás gaivotas é profundo e sincero. É natural, xa que logo, que ensinase a voar ao meu exército de gatos, que infundiera nas miñas tropas o mesmo odio asasino, que ao fin os mininos dominasen os segredos do voo e o gavioticidio.
Non todo había de ser perfecto: agora son os gatos quen cagan sobre as nosas cabezas e espértannos berrando ao alba.
O meu odio cara aos gatos é profundo e sincero.
Que linda era
Por Choan C. Gálvez
Pasou moito tempo, pero ela conserva os mesmos ollos negros -quizáis ata máis negros?, a mesma melena morena e lisa, a mesma nariz respingona, idéntica e perfecta dentadura.
Vinte, quizáis vinte e dous anos que non a vía, pero a recoñecín de inmediato: Ana Clara Rodríguez Sanz, antigo amor de instituto. Que linda era, que linda é.
Mais a ciencia forense non admite sentimentalismos nin identificacións visuais de antiquísimos amantes. Hei de extraerlle sangue, tomar as súas impresións dixitais. Analizar, comparar, colocar unha etiqueta no pulgar do seu pé esquerdo e morto.
Bruno quere trufas
Por Diago Lezaun
Bruno quere trufas. Sabe que xa leva unha chea, que lle doe a tripa, que leva as mans e a cara marróns e que mamá di que xa vale. Pero Bruno quere trufas. Chora e grita trufas. Bruno é consciente, en certo xeito, só ten dous anos e un pouco, que esta actitude non lle leva a nada porque cada vez mamá está máis enfadada, pero os nervios estanllo comendo e non pode deixar de chorar. Como é predicible, ao final mamá fártase e mete a Bruno na cama castigado antes das nove, que é a súa hora.
Esa noite Bruno dorme mal, espértase unha chea de veces e ten soños raros. Pola mañá amence con diarrea e faise caca un par de veces enriba.
El non o sabe, pero nunha noite e unha mañá pasou o seu primeiro ataque de ansiedade, o seu primeiro mono e a súa primeira resaca. Chegará a ser rutina. Bruno de maior vai ser goloso. Cada un atopa a súa pedra sen buscala. A debilidade dálle a benvida.