Ama: Señora a vosa nai chámavos!

Paris: Negádevos a bailar comigo!

Señora Capuleto: Vaia home rapaza, vaia home!

Teobaldo: Que… atrévese ese vilán a vir a burlarse da nosa festa solemne! De acordo polo meu berce e polo honor da miña estirpe! Non é un crime matarlle dun golpe!

Capuleto: Que pasa sobriño, por que te enfureces tanto?

Teobaldo: Tío, é ese canalla de Romeo! Un inimigo Montesco!

Teobaldo: Si que o é!

Capuleto: Cálmate sobriño, déixao en paz. Nin por toda a riqueza da cidade queríalle facer eu un desaire aquí na miña casa, así que, ten paciencia e non te fixes nel.

Teobaldo: Non o aguantarei.

Capuleto: Si que o aguantarás, claro que si, óesme mozo o aguantarás claro que si.

Teobaldo: Tío é unha vergonza.

Capuleto: Un alboroto ante os meus invitados!

Romeo: Sabía eu o que é amor, ollos xurade que non. Porque nunca vira unha beleza así.

Romeo: Se profano coa miña indigna man este sagrado santuario pecado de amor será.

Romeo: Meus labios peregrinos ruborizados quixeran facer penitencia con un doce bico.

Xulieta: Bo peregrino non rifes tanto a túa man, que demostra un gran fervor a isto, pois ata as mans dos santos tocan as dos peregrinos e ao tocar palma con palma e o bico do palmeiro.

Romeo: Non teñen labios os santos e os piadosos palmeiros.

Xulieta: Si peregrino labios para usar na oración.

Romeo: Entón querida santa deixa que os labios fagan como as mans. Non convertas fe en desesperación.

Xulieta: Os santos non se moven cando acceden as suplicas.

Romeo: Entón quieta mentres recollo o efecto da miña oración.

Romeo: Así quedan meus labios limpos de pecado polos teus.

Xulieta: Entón os meus labios teñen agora o pecado!

Romeo: Pecado dos meus labios repróchasme con dozura, devólveme o meu pecado!

Xulieta: Besas coma un mestre.

Señora Capuleto: Xulieta, Xulieta, Xuli-e-ta, Xulieta.

Ama: Señora, túa nai desexa dicirche unha palabra! Ven vamos!

Romeo: É unha capuleto.

Ama: Chámase Romeo e é un montesco, o fillo único do voso gran inimigo.

Mercurio: Anda ven, vamos, a festa esta no mellor!

Romeo: Iso me temo e aínda me preocupa máis.

Xulieta: Meu único amor nace do meu único odio! Pronto o vin e tarde o coñezo! Estraño nacemento do amor que me fai amar a meu inimigo peor!

Teobaldo: Retírome pero esta intrusión que agora parece ser tan doce, volverase amarga fel!