Páxina 1

Situado ao oeste da Demarcación Hidrográfica do Miño­Sil,organízase en longas estribacións radiais que accidentansuavemente a maior parte do espazo galego. Está composto pormateriais como o granito, moi antigos, duros e erosionados polopaso do tempo, como o macizo central (que culmina na cabezade Manzaneda, a 1.778 m de altura), os montes de León e asserras de Segundera e Cabrera.

Abarca o territorio menos poboado da DHMS e está sometido aunha perda progresiva de habitantes, pois son zonas duras poloseu relieve e clima e con pouco desenrrolo socioeconómico.Nelas perviven actividades agropecuarias de subsistencia.

PaisaxeCa

derno

sdoM

iño-Si

lPlanificación Hidrolóxica

Na Demarcación Hidrográfica doMiño­Sil podense diferenciarclaramente seis unidades depaisaxe:

A montaña sur oriental ou macizogalaico, a media montaña, a mesetalucense e A Terra Chá, as grandesveigas de regadio, o espazo urbáne unha reducida liña de costa quecoincide coa desembocadura do ríoMiño no océano Atlántico.

MACIZO GALAICO

Páxina 2

Cadernos do Miño-SilM EDIA MONTAÑA

Abarca a maior parte do territorio da Demarcación Hidrografica do Miño­Sil, aínda que se atopamaioritariamente nas provincias de Lugo e Ourense. Estes montes, cunha altitude media de 500 m, estánformados por materiais moi duros e erosionados, de aí as súas formas redondeadas. Nas ladeiras da mediamontaña desenvólvense actividades agrícolas, principalmente gandeiría e agricultura de subsistencia, asícomo a plantación de cultivos leñosos. Son zonas onde a densidade de poboación é inferior a 10 hab/Km2 eademais os núcleos poboacionais atópanse moi dispersos.T ERRA CHÁ E MESETA LUCENSE

Franqueadas polas serras orientais, a Terra Chá e a meseta de Lugoocupan unha extensión de 174 Km2 que, desde a penichaira, podeacadar alturas superiores aos 1.000 m. A agricultura de subsistencia ea gandeiría son as actividades principais da poboación que residenesta unidade paisaxística. Unha actividade que condicionou adistribución do chan, caracterizado polo parcelamento e polominifundismo propio da maior parte do territorio galego.

Nesta zona destacan tamén os grandes bosques de carballos,castiñeiros e bidueiros. Nas ribeiras dos ríos existe unha granbiodiversidade vexetal, atopándonos alisos, salgueiros e ranúculosflotantes.

E SPAZO URBÁN E COSTEIRO

Cadernos do Miño-Sil

Situadas ao redor dos ríos Miño e Sil, son terras con unha grande cantidade de nutrientes, idóneas para os cultivos deregadío. A paisaxe está moi antropizada xa que o terreo está moi parcelado e dotado dunha rede articulada de canles derega que facilitan os cultivos de regadío. A poboación neste espazo adóitase concentrar en pequenas aldeas co fin dedispor de maior espazo de cultivo.

A DHMS acolle a dúas capitais de provincia­ Lugo yOurense­ que conteñen na súa área metropolitanaunha concentración de pequenos pobos e aldeas senlímites definidos.

Na desembocadura ol Miño atopase o único espazocosteiro da DHMS, unha paisaxe característica deestuario conformada por dunas e tómbos areosos quefinaliza nunha grande ría.O Baixo Miño conforma tamén unha paisaxe urbana.Gracias á proximidade á cidade de Vigo proliferou ocrecemento poboacional de importantes núcleos depoboación que outorgan ao último tramo do Miño uncarácter urbano ou periurbano.

V EIGAS DE REGADÍO

Páxina 3