OTERO PEDRAYO, GEÓRGICAS DO PAN GALEGO, 94-128

Madrugaron os montes envolveitosen néboas vaporosas. Longas somastenderon sobor d’eidos e camiñosa fadal desespranza das carballas. Xa nos antigos bosques e na entranasoia e calada da gadreira ermaurao decrebar d’outono, mainamentes,vai trocando en matices fuxidíos as fortes coores do verán brilante.

Unha leda orballeira nas camposasfixo nacer floridas fantasías d’un sotil recender. Voltouse cinzaa estralante legría das escascasi-espido de colleitas fica o eidocanso e podente maxinando ensonos.Os sendeiros mallados dos herbalesrexistran os pisares garanduscosdas mociñas que apañan tanto treboi-as fontelas agardan polo tronodesfechador dos húmidos segredosde limpos manantiais. Días seréos,calmos, lumiosos, do findar d’Outubro,coma frontes bicadas pol’as azasde graves pensamentos. Badelandoos vellos bronces das igrexas enchende lembranzas de mortos a campía. Semella q’o Infinito atal lonxanoi-encoberto en mil formas gasalleirasperante o vrán, descobre paseniñoseus veos trascendentes prâ que os homesmeditan ao medrar das longas teebrasno engádego do amor desincarnado,na chamada da Morte, fiel amante.