Irène Nèmirovsky

Odolaren sua

Irène Nemirovskyren bizitza

1903n,Errusian, jaio zen; familiajudur eta aberatza baten barruan.

Iraultza Sobietarrenondorioz, Frantziara ihes eginzuten.

Frantzian frantsesez idazten hasizen.

II Mundu Gerra piztuzenean, judua izateagatik, herrixiki batean izkutatu zen

Frantsez poliziak hartu zuen etaAuschwitzera bidali zuten.

Alaba bi utzi zituen

Zergatik aukera dut liburu hau?Bere nobela “Suite Frantsesa”k 2004an Renaudot saria irabazi

zuen

Nobelaren argumentua

Protagonistak, Silviok, bizitza oso bidaiaria izan

du, eta orain, zaharra denez, bere familiaren herri

txiki batetara itzuli da amaitzera. Berak aurkezten

digu mundu hori eta bere lehengusu-

lehengusinaren historia: Asko maite dute elkar eta

alaba bat daukate: Colette. Bera eskontzen da,

baina, gau baten, bere senarra etxera itzultzen

zenean, norbaitek erasotzen du eta azkenean itota

hiltzen da

Zergatik gustatu zait liburua:Bi arrazoigatik:

Nola ematen digun historiaren informazioa: hasieran mundo

perfektu eta lasai bat deskribatzen du, baina, irakurtzen dugun

neurrian, gauzak jakiten hasten gara:

o Lehengusinak eta senarrak zeharo maite dute elkar

o Alaba maiteminduta eskontzen da

o Norbaitek hiltzen du bere senarra

o Alabak, Colette, amorantea eduki zuen eta bera da hiltzailea

o Amorantea Coletteren lagunarekin, Cecilekin, eskonduko da

o Cecil Coletteren ahizpa da, eta bere aita Silvio da

o Hélène izan da Silviok gehien maitatu duen emakumea, baina

François aukeratu zuen.

• Narratzaikea Silvio da, bera bueltatu da bere azken egunak

han bizitzeko, eta konturatzen da, tamalez, gaztaroko

sutsua errauts bihurtu dela. Hori dela eta, deskribatzen

duen munduari egusentiko kutsua ematen dio, bai

deskribapenetan, bai agertzen diren gogoetan.

“Urduri nengoen hark noiz alde egingo, norbaiten zain banengo bezala.

Eta halaxe nengoen, neure gaztaroaren zain. Iragandako urteen

oroitzapenak sarriago bizitatuko gintuzke baldin geu haren bila joango

bagina, eztitasun goren haren bila. Baina geure baitan lotan uzten dugu,

eta are okerrako dena, hiltzen eta usteltzen uzten dugu; hala, hogei

urterekin bihotza jasotzen diguten arimako bulkada eskuzabal horiek,

geroago inozokeria, ergelkeria iruditzen zaizkigu…Gure amodio garbi

eta sutsuek plazer makurren itxura gaitzesgarria hartzen dute. Gau

hartan iraganarekin topo egiten zuena nire oroimena ez ezik nire bihotza

ere bazen. Ezagutzen nituen amorru hori, urduritasun hori, zorion gose

estitsu hori. Halere, itxaroten neukana ez zen hezur eta haragizko

emakume bat, itzal bat baizik, nire ametsen materia berberaz egina.

Oroitzapen soil bat, ezer ez ukigarririk, berorik. Eta zertarako nahi duk

hik ezer berorik bihotz ihartuko agure zahar gizajo horrek?” ( 119.

orrialdea)