1

2

Carlos tíñalle medo o monte,

e non sabía ben o por que,

sería cousa da televisión

que dicía todo o revés.

Lobos que comían nenos,

pozas que tragaban a un,

bichos que molestan e pican,

silvas que saben kung fu.

De noite daban medo

esas sombras entre as xestas.

As orellas dos raposos

semellaban as dunhas bestas.

3

4

-¡Co fermosa que é a natureza!

Dicíalle sempre súa nai.

-¡Canta vida levan os ríos,

cánta historia en cada árbore,

cánta cor en cada flor,

cánta ledicia en cada amencer!

O certo é que o Carlos

ben que lle prestaban as sestas na herba

e sorría sen decatarse

cada vez que pasaba unha bolboreta.

Igual non era para tanto

e tiña as súas cousas boas.

¡Co ben que saben os ovos da Xulia

e as cereixas da tía Rosmona!

5

6

Saltar nas follas no outono,

escoitar os paxaros na primavera,

acariñar o centeo, observar as espiñas,

apañar castañas, ¡senta de marabilla!

Ollar para a pequena fervenza

o pasear o carón do río;

árbores que medran no medio da auga

¡sen xeito e ningún tino!

7

8

Pero haiche unha cousa

que o Carlos non lle gusta nadiña

chámase lume

e estraga toda a vida.

¡Ese si que da medo!

Cos seus fociños vermellos,

o corpo médralle moi rápido

e ten o rabo negro.

¡Pobre xentiña que o ve de preto!

¡Ten que estar tremendo!

¡Co perigoso que parece

el mexaríase cos nervios!

9

10

Hai que ser moi valente,

coma a súa nai,

que traballa apagando lumes

case todo o verán.

As veces ten pesadelos,

nos que ela non volta a casa.

O monstro lume cómea

ou faille feridas cas brasas.

Case sempre chega cansa,

e cun sorriso nos beizos,

o outro día que orgulloso estaba

¡seica salvou tres coellos!

11

12

Un día foi ca súa nai

meterse no monte de maña cedo.

E como foi bo iso quere dicir:

¡un agasallo o momento!

Imaxinaba un balón novo,

un conto ou roupa.

E se se ía polas ramas

¡unha bicicleta nova!

A última vez foi un camión de bombeiros.

Pero non fora por ires o monte,

estivo enfermo no hospital

e pasou alí varias noites.

13

(O Carlos)

14

-¡Olla como está o prado!,

e as ovellas a rillar nel.

Que herba máis verdiña

e a de bichiños que contén.

¡Quen dera ter o xardín así de bonito!

Pero como el non ten xardín,

nin tampouco ten balcón,

ten as flores no salón.

Construíron unha caseta nun carballo,

e un bambán cun pneumático,

fixeron unha cadea con follas

e unha hamaca cunhas cordas.

15

16

Atoparon unha cova

nunha ladeira do monte,

el agardaba que saíse Drácula,

e varios morcegos pasáronlle

onda o cocote.

Os nenos das cidades

non sabían o que se perdían,

porque por moitos parques que teñan,

¡non vían o que os animais facían!

E seica fai moitos anos,

(antes de que a súa avoa medre),

que a serra de San Mamede

tiña sempre neve.

17

18

Sorte que era primavera,

e no monte podían tolear,

non; vou dicir xogar,

non sexa que nos vaiamos mancar.

¡Que aburrido foi o inverno!

Veña na casa todo o día.

Unha cadeira preto da cheminea

e a ollar pola xanela como chovía.

-¡Hora do paseo!

Oíu que dicía súa nai,

e así converteuse nun costume,

como limpar os dentes antes de se deitar.

19

20

-“Isto mola moito,

que enganado vivía,

xa sei que quero ser de maior,

¡explorador na Galiza!”

A nai mirábao de ríollo,

e botaba a rir polo baixo,

el anoxábase todo e berraba:

-“¡pois non chas dou se atopo

pepiñas de ouro!”

-“Se tivese as ás das aguias

percorrería os montes eu só,

e non perdería o tempo

escoitando as explicacións dun maior”.

E púxose de morros e saíu á rúa,

que no pobo non tiña moito perigo,

e deu unha volta cavilando nas súas cousas,

“isto non o podería facer en Vigo”.

21

22

Pasou pola horta da Xosefa,

a carón da casa da Lucía,

detívose a beber na fonte da Arela,

e foi bater o campo da Cristina.

¡Que ben se estaba alí!

¡Que lugar máis fermoso!

Cos seus aforros mercaría o terreo,

¡tiña que falar co seu dono!

Os grupos de paxaros

¡que danzas fan no ceo!

E teñen un canto tan xeitoso

que nin o profesor de música co violoncello.

Comezou a sentir dentro del

algo que se remexía,

coma unha calor suave que che da na cara

¡e soubo o que era a ledicia!

23

24

Correu por alí dando chimpos

e tamén berrando,

logo deitouse no solo,

e quedou durmido do cansazo.

Soñou cun lobo

que lle comía unha ovella

o saltar por riba dun muro

mentres el botaba a sesta.

Soñou tamén cunha vaca

que lle paría no monte,

e colléronlle o becerro,

e leváronllo ata a corte.

25

26

Espertou o sentires

unhas cóxegas nas mans,

tiña nelas unhas formigas

vermellas coma o coche da súa nai.

¡Que susto mi madriña!

Case eran máis grandes ca el.

Púxose a patexar para espantalas

mentres non deixaba de se remexer.

Volveu cara a casa,

e no camiño chamouno a Maiola,

dende a porta dicíalle:

“ven que che dou cenorias”.

Aquela muller falaba moito,

e o Carlos facíaselle tarde,

pero tiña que ser educado,

tamén lle deu algo de balde.

27

28

Seguiu seu percorrido

e xa preto do fogar,

plantóuselle diante o Pepe,

que o convidaba a cear.

¡Como son as persoas grandes!

Sempre pensando en comer,

non se enchen nunca,

que estómago teñen que ter.

E alí o aturou o pobre,

deixando pasar o tempo,

“fixo que se abro a boca,

digo algo que non debo”.

E de súpeto aquel home,

captou a súa atención,

pois púxose a falar do monte,

de lendas e de antigas cancións.

29

30

Meigas, trasnos e lobishomes,

bruxos e pantasmas.

E no medio destes seres

non podía faltar a Santa Compaña.

A muller do Penedo da Moura,

os poderes do Arangaño,

o galo do fondo da Lagoa,

os soldados que perderon a memoria.

El escoitaba abraiado,

pero non tiña medo,

se no pobo vivían ca maxia,

¡el tamén podería facelo!

Deulle as grazas o señor Pepe,

e foise tan contento,

que calquera que o vira

¡diría que chegou o ceo!

31

32

-“¡Son horas!”

Saudouno súa nai,

pero cando se fixou no seu sorriso,

abriu os ollos de par en par.

Decatouse deseguida

do que seu fillo sabía.

-“Agora quen lle quita

esas parvadas de fantasía”

Carlos sentou á mesa,

a pesares de que xa comera,

“a mamá e tanto monte,

algo tiña que agochar,

tal vez sexa unha meiga,

¡xa sabía eu que era especial!”

FIN

Nota: os debuxos fíxenos vai moito tempo. Moitísimo.

33