Unha misin arriscada

Carmaux apurou a obedecer, sabendo que co formidable Corsario unha dilacin era perigosa.Wan Stiller esperbao diante da escotilla, en compaa do contramestre e dalgns filibusteiros, que o interrogaban sobre a desgraciada fin do Corsario Vermello e da sa tripulacin, manifestando terribles propsitos de vinganza contra os espaois de Maracaibo e sobre todo contra o Gobernador.

Cando comprendeu que tian que preparar o bote para volver costa, da que se afastaran precipitadamente de milagre, o hamburgus non puido agachar o seu abraio e a sa aprehensin.

Cando comprendeu que tian que preparar o bote para volver costa, da que se afastaran precipitadamente de milagre, o hamburgus non puido agachar o seu abraio e a sa aprehensin.

-Volver al outra vez...! -exclamou.- Deixaremos a pel al, Carmaux!-Boh! Esta vez non iremos ss.-Quen nos acompaar?-O Corsario Negro.-Daquela xa non teo ningn temor. Ese demo de home vale por cen filibusteiros.-Pero vir s.

-Non importa, Carmaux; con el non hai nada que temer. E entraremos de novo en Maracaibo?-Si, meu amigo, e anda habemos ser bos se levamos a cabo a empresa. Ei, patrn, fai botar no bote tres fuss, municins, un par de sabres de abordaxe para nos os dous e algo para levar boca. Nunca se sabe o que pode ocorrer nin cando poderemos voltar.

-Xa est feito -respondeu o contramestre-. Non esquecn nin o tabaco.-Grazas, amigo. Es a xoia dos patrns.-A o temos -dixo Wan Stiller naquel intre.O corsario aparecera na ponte. Anda levaba posta a sa fnebre vestimenta, pero colgara a un lado unha longa espada e ao cinto un par de pistolns e un deses agudos puais espaois chamados misericordias. Levaba no brazo unha ampla capa curta, negra coa o traxe.

Achegouse ao home que estaba sobre a ponte de mando e que deba ser o lugartenente, cambiou con el algunhas palabras logo dixo aos filibusteiros:-Marchemos.-Estamos preparados -respondeu Carmaux.

Baixaron os tres ao bote que levaran baixo da popa, xa pertrechado de armas e vveres. O Corsario envolveuse no seu capote e sentou a proa, mentres os filibusteiros, aferrando os remos, comezaban con grande vigor a fatigosa manobra.

A nave filibusteira apagou os farois de posicin e, orientadas as velas, pxose a seguir o bote, virando para non precedelo. Probablemente o lugartenente quera escoltar o seu xefe ata preto da costa para poder protexelo en caso de sorpresa.

O Corsario, semidebruzado a proa, coa cabeza apoiada nun brazo, quedara silencioso; pero a sa miradas, aguda coa a dunha aguia, percorra atentamente o fosco horizonte, coma se tentase distinguir a costa americana que as tebras agachaban.De cando en vez volva a cabeza cara sa nave, que segua detrs, a unha distancia de sete ou oito cabos; despois volva mirar para o sur.

Wan Stiller e Caramux, namentres, atacaban con grande enerxa, facendo voar sobre as negras ondas o sutil e espelido bote. Nin un nin outro parecan preocupados de volver para aquela costa poboada polos seus implacables inimigos, tal era a fe que tian na audacia e na valenta do formidable Corsario, do que s o nome chegaba pra espallar o terror en todas as cidades do grande Golfo mexicano.

O mar interno de Maracaibo, ao estar calmo coa unha balsa de aceite, permita avanzar a veloz embarcacin sen fatigar demasiado os seus remeiros. Como a baa, choda entre dous cabos que a protexen desa amplas ondaxes do Grande Golfo, non ten a beiramar costenta, non hai sequera correntes de fondo, polo que rara vez se encontra axitado o espello das sas augas.

Os dous filibusteiros remaban haba unha hora cando o Corsario Negro, que ata entn mantivera unha inmobilidade case absoluta, alzouse bruscamente en p, coma se quixese abarcar mis horizonte coa vista.Un lume, que non se poda confundir cunha estrela, brillaba a rente a auga, cara ao sudoeste, a intervalos dun minuto.-Maracaibo -dixo o Corsario cun acento ttrico que traizoaba un pulo de xordo furor.-Si, respondeu Caramaux, que se voltara.-Canto distamos?

-Quizais tres millas, capitn.-Daquela, tocaremos terra a media noite.-As .-Hai algn cruceiro?-O dos carabineiros.-Hai que evitalo.-Coecemos un lugar en que poderemos desembarcar e agachar o bote entre os mangleiros.-Adiante.

-Unha cousa, capitn.-Fala.-Sera mellor que a vosa nave non se acercase de mis.-Xa virou e esperaranos en mar aberto -respondeu o Corsario.Quedou silandeiro uns instantes, logo continuou:- certo que hai unha escuadra mar afora?

-Si, comandante, a do contralmirante Toledo, que vixa de Maracaibo a Xibraltar.-Ah...! Teen medo? Pero o Olons est nas Tortugas e entre os dous mandarmolo a pique. Hai que ter paciencia uns das mis e logo Wan Guld saber do que somos capaces.Envolveuse novamente no manto, calou o sombreiro ata os ollos, despois volveu sentar, mantendo as miradas fixas naquel punto luminosos que indicaba o faro do porto.

O bote reemprendeu a navegacin; sen embargo xa non mantia a proa cara embocadura de Maracibo, para evitar o cruceiro dos gardas costeiros, que non deixaran de detelo e arrestar s persoa que o ocupaban.

Media hora mis tarde a costa do Golfo era perfectamente visible, e xa non distaba mis que tres ou catro cabos. A praia baixaba dondamente ao mar, completamente chea de mangles, plantas que medran polo xeral na desembocadura dos ros e que producen febres terribles; son a causa do vmito prieto, ou sexa da temida febre amarela.

Mis al vase descollar a sombriza vexetacin, que lanzaba ao aire enormes matos de follas plumadas, de dimensins xigantescas.Carmaux e Wan Stiller deceleraran o remar e volveranse para ver a costa. Non avanzaban senn con grandes precaucins, procurando non facer rudo e ollando atentamente en todas direccins, coa se temesen algunha sorpresa. O Corsario Negro non se movera, pero puxera diante del os tres fuss que embarcara o patrn, para saudar cunha descarga primeira chalupa que ousase achegarse.

Deba ser media noite cando o bote varou en metade dos mangles, internndose entre as plantas e as retortas races.O Corsario alzrase. Inspeccionou rapidamente a costa, logo saltou axilmente a terra, atando a embarcacin a unha pla.-Deixade os fuss -dxolle a Wan Stiller e a Carmaux.- Tedes as pistolas?-Si, capitn -respondeu o hamburgus.-Sabedes onde estamos?

-A dez ou doce millas de Maracaibo.-A cidade est detrs desta fraga?-Na marxe desta selva xigantesca.-Poderemos entrar de noite?- imposible, capitn. A fraga mestsima e non poderemos atravesala antes de ma pola ma.-De modo que nos veremos obrigados a esperar deica ma pola tarde?

-Se non queredes arriscarvos a entrar en Maracaibo de da, teremos que resignarnos a esperar.-Aparecer na cidade de da sera unha imprudencia -respondeu o Corsario, como falando consigo mesmo-. Se tivese aqu a mia nave, preparada para apoiarnos e para recollernos, atreverame, pero a Centella navega agora polas augas do Grande Golfo.

Quedou algns instantes inmbil e silandeiro, como mergullado en profundas cavilacin; despois engadiu:-E anda poderemos atopar ao meu irmn?

-Ficar exposto na Plaza de Granada tres das -dixo Carmaux-.Xa volo dixen.-Daquela termos tempo. Tendes amigos en Maracaibo?-Si, un negro; o que nos ofreceu o bote para fuxir. Vive beira desta selva, nunha cabana illada.-Non nos traicionar?-Respondemos del.

-Andando!Subiron a encosta, Carmaux diante, o Corsario no medio e Wan Stiller ao final, e internronse no medio da escura boscaxe, avanzando cautamente, cos odos alertas e a aman na culata da pistola, xa que dun momento a outro podan caer nunha emboscada.

A fraga erguase diante deles, tenebrosa coma unha inmensa furna. Adivibanse polas alturas troncos de todas formas e dimensins, e as sas follas desmesuradas impedan por completo distinguir a bveda estrelada.

Por todas partes caan festns de lianas, intrincndose de mil maneiras, subindo e baixando polos troncos das palmas, mentres no chan cobregaban, enroscadas unhas noutras, races desproporcionadas , que obstaculizaban non pouco a marcha dos tres filibusteiros, obrigndoos a dar grandes rodeos para atopar un paso, ou a facer uso dos sabre de abordaxe para cortalas.

Uns vagos lampos, parecidos a grandes puntos luminosos, que proxectaban feixes de luz a intervalos, corran polo medio dos milleiros de troncos, danzando ora a ras do chan ora no medio da ramallada. Apagbanse de socato, logo acendanse e formaban verdadeiras ondas luminosas dunha incoparable beleza, que tian algo de fantstico.

Era os grandes vermes de luz de Amrica meridional, as vaga lume, que transmiten unha luz tan viva que permite ler as mis diminutas escrituras mesmo a uns metros de distancia e que, cando se choen tres ou catro nun frasco de cristal, chegan para alumar unha habitacin; es os pirilampos, outros fermossimos insectos fosforescentes, que se atopan en enormes enxames nas selvas da Guiana e do Ecuador.

Os tres filibusteiros, sempre no mis profundo silencio, continuaban a marcha, sen descoidar as precaucins, porque ademais dos homes tamn tian que temer aos habitantes das forestas, os sanguinarios xaguares, e sobre todo as serpes, especialmente as jararaca, rptiles velenossimos, difciles de distinguir mesmo de da por teren a pel da cor das follas secas.

Percorreran un par de millas cando Carmaux, que sempre a diante por ser o mis coecedor daquelas paraxes, parou bruscamente, armando con precipitacin unha das sas pistolas.-Un xaguar ou un home? -preguntou o Corsario.-Seica era un xaguar, seica un espa -respondeu Carmaux.- Nestas terras nunca pode estar un seguro de chegar a ma.-Por onde pasou?-A vinte pasos de min.

O Corsario curvouse cara terra e escoitou atentamente, contendo o alento. Un leve ruxir de follas chegou ata el; pero era tan dbil que s un odo moi exercitado podera olo.-Pode ser un animal -respondeu ergundose-. Bah...! Ns non somos homes que se asusten. Empuade os sabres e segudeme.Xirou arredor do tronco dunha rbores enorme que destacaba por entre as palmeiras, logo parou no medio dun grupo de follas xigantes, esculcando as tebras.

Cesara o ruxir das follas secas, sen embargo chegou ao seus odos un tin-tn metlico e pouco despois un golpe seco, como ao alzar o gatillo do fusil.-Alto. Algun nos espreita e espera o momento oportuno par facer fogo sobre ns.-Verannos desembarcar? -rosmou Carmaux con desacougo-. Estes espaois teen espas por todas partes.

O Corsario empuara a espada na destra e unha pistola na esquerda e empezou a xirar arredor daquela masa de follas, sen producir o menor rudo. De repente Carmaux e Wan Stiller vrono abalanzarse para diante e caer, cun salto, sobre unha forma humana que se alzara de improviso dunha mata.O asalto do Corsario foi tan imprevisto e impetuoso, que o home que estaba emboscado quedou patas arriba, golpeado en toda a cara pola gornicin da espada.

Carmaux e Wan Stiller precipitronse sobre el, e mentres o primeiro apuraba para recoller o fusil que o descoecido deixara caer, sen tempo a descargalo, o outro apuntballe a pistola dicindo:-Se te moves, liqudote.- un dos nosos inimigos -dixo o Corsario, inclinndose a miralo.

-Un soldado dese condenado Wan Guld -engadiu Wan Stiller-. Que facas emboscado neste lugar? Estou desexando sabelo.O espaol, que quedara desmaiado pola defensa do Corsario, empezaba a reanimarse e faca por erguerse.-Carai! -rosmou con voz tremente-. que can nas mans do diao?-Acertaches -dixo Carmaux-, porque as Carmaux puido decatarse.

-Non teas tanto medo polo de agora -dxolle rindo-. Afrrao para mis tarde, para cando teas que bailar un mal fandango no baleiro, cun bo cacho de maroma atado ao pescozo.Logo, volvndose para o Corsario, que miraba ao prisioneiro en silencio, dxolle:-Acabo con el dun pistoletazo?-Non -respondeu o Capitn.

-Preferides penduralo das plas desta rbore?-Nin pensalo.-Se cadra un dos que aforcaron aos irmns da costa e ao Corsario Vermello, meu capitn.Ante aquela lembranza, un lstrego terrible faiscou nos ollos do Corsario Negro, pero apagouse axia.-Non quero que morra -dixo con voz xorda-. Pode sernos mis til vivo.-Daquela, atendmolo ben -dixeron os dous filibusteiros.

Sacaron as faixas de la vermella que levaban cintura e apertaron os brazos do prisioneiro, sen que este ousase opoer resistencia.-Vexamos agora que es -dixo Carmaux.Acendeu un cacho de mecha de cann que levaba no peto e achegouna ao rostro do espaol.Aquel pobre tipo caido nas mans dos formidables corsarios das Tortugas, era un home de a penas trinta anos, longo e fraco, coma Don Quixote, cunha cara angulosa, cuberta por unha barba rubia, e uns ollos grises dilatados polo arrepo.

Levaba unha casaca de pel gris con algns arabescos, curtos e anchos calzns a raias negras e vermellas e calzaba altas botas de pel negra. Na cabeza calzaba un elmio de aceiro adobado cunha vella pluma de pelos ralos, e colgballe do cinto unha longa espada, cunha vaa bastante enferruxada polos dous extremos.

-Por Belceb, patrn...! -exclamou Carmaux, rindo-. Se son estes os guerreiro que ten o gobernador de Maracaibo, quere dicir que de certo non os alimenta con capns, porque est mis fraco ca un arenque afumado. Coido, capitn, que non lle paga a pena aforcalo.-Non fixen nada de aforcalo -respostou o Corsario. Logo, tocando ao prisioneiro coa punta da espada, mandoulle-: Agora falars, se aprecias o teu pelexo.

-O pelexo xa o teo perdido -respondeu o espaol-. Ningun escapa con vida das vosas mans, e anda que vos contase o que queredes saber, non estara seguro de chegar a ma.-O espaol ten valor -dixo Wan Stiller.-E a resposta merece a sa gracia -engadiu o Corsario-. Vamos! Falars!-Non -contestou o prisioneiro.-Prometinche salvar a vida.

-E quen vos cre?-Quen...? Pero ti sabes quen son eu?-Un filibusteiro.-Si, pero que se chama o Corsario Negro.-Vllame Nosa Seora de Guadalupe! -exclamou o espaol, empalidecendo-. O Corsario Negro aqu...! Vieches para exterminarnos a todos e vingar ao voso irmn, o Corsario Vermello?

-Si, se non falas -respondeu o filibusteiro con voz escura.- Aniquilareivos a todos e de Maracaibo non quedar pedra sobre pedra!-Por todos os santos...! Vos aqu? -repetiu o prisioneiro, que anda non se repuxera da sorpresa.-Fala....!

-Morto son; xa que logo, intil.-O Corsario Negro un xentilhome, sbeo, e un xentilhome nunca faltou sa palabra -repuxo o capitn con voz solemne.-Daquela, interrogdeme.

(Continuar...)