Índice:- Desertación - Contaminación

- Os homes tamén axudamos á desertización

- Contaminación primaria e secundaria

* Contaminación do aire * Contaminación do solo * Contaminación da auga

- A capa de ozono

* As radiacións ultravioletas * Burato na Antártida

-Enquisa

- Eslogan

1. DESERTIZACIÓN

• Os incendios forestais, as talas abusivas, o sobre pastoreo e as malas prácticas agrícolas están incrementado as erosións naturais en todo o planeta.

A desertización ameaza aproximadamente unha terceira parte de toda a superficie terrestre, e afecta a moitas persoas. En menos dunhas décadas será moi difícil alimentar a crecente poboación. 

2. A CONTAMINACIÓN

• A contaminación consiste, na veneración de residuos nun medio. Non é unha cuestión de qué productos se introducen, senón da súa cantidade. A proliferación distes residuos supón un desequilibrio grave no biosistema.

• A nosa actividade, incluso a máis cotiá, orixina contaminación. Cando usamos a electricidade, medios de transporte … Prodúcese a contaminación.

1.1 Os homes tamén axudamos á desertización:

• Erosión.- Ao talar as árbores pode causar erosións, porque sen vexetación, a auga deslizase con velocidade e violencia cara aos ríos. As correntes dos ríos arrastran terra e rochas.

• Aridez.- Gracias aos terreos labrados temos máis tipos de comidas, o malo de arar é que se queiman moitas árbores para poder conseguir terreo suficiente para labrar.

• Incendios Forestais.- Prodúcense case sempre por culpa das persoas. Pódense provocar por culpa dunha chispa, unha brasa mal apagada ... Pódense queimar hectáreas de bosque.

Os bosques tardan entre quince e vinte anos en recuperarse,

exceptuando algúns que tardan moitísimo máis.

2.1 Contaminación primaria e secundaria

• Os contaminantes poden clasificarse en dous grandes grupos co criterio de si son emitidos dende fontes coñecidas ou se forman na atmosfera:

• Contaminantes primarios.- Aqueles procedentes directamente das fontes de emisión.

• Contaminantes secundarios.- Aqueles orixinados no aire por interaccións entre dous ou máis contaminantes primarios ou, polas súas reaccións cos constituíntes normais da atmosfera. 

2.2 Contaminación do aire

• A contaminación do aire resulta moi fácil. O problema, comeza coa utilización masiva de combustibles. As cidades son lugares nos que as concentracións de partículas contaminantes son especialmente elevadas, xunto cos grandes centros industriais. As partículas (CO2, SO2) se precipitan, mesturadas coa auga da chuvia, formando ácido clorhídrico e sulfúrico, dando lugar á chuvia ácida. Este tipo de auga non debe ser consumida polos seres vivos.

• O aire contaminado e as grandes subidas de temperatura nesta última década, fan posible o efecto invernadoiro. Dentro de cincuenta ou cen anos é probable que as temperaturas xa aumentaran entre 2ºC e 4ºC. O efecto invernadoiro pode chegar a desxear os Polos.

No ano 1989 comprobouse que as emisións de óxidos de nitróxeno, partículas en

suspensión e compostos orgánicos volátiles dos

incendios son 6,6 e 3,4 veces maiores, respectivamente, que

as industriais.

2.3 Contaminación do solo

• O uso do solo é outra das características da intervención humana no medio, a reserva de espazos para o seu uso, como nas cidades, a industria, as comunicacións …

Ata a súa degradación a través da contaminación, por a chuvia ácida ou a utilización na agricultura de abonos químicos. Na agricultura, o cultivo dunha soa especie fai perder os nutrintes necesarios para o seu crecemento e tamén fai diminuír a variedade de prantas.

• A deforestación favorece a perda do solo. A erosión do solo, vese sometido pola desaparición da cuberta vexetal.

2.4 Contaminación da auga Ao desaparecer a vexetación, a chuvia arrastra os restos dos

incendios ós ríos. Estes poden degradar a calidade da auga. As persoas que consumen esta auga son máis propensas a contraer enfermidades infecciosas que se propagan a través das augas contaminadas. Ademais, a contaminación producida polas augas residuais destrúe os peixes de auga doce, e favorece a proliferación das algas nocivas en zonas costeiras.

• De toda a auga embalsada, un 80% se utiliza para a agricultura. O 14% da auga o utiliza a industria. E o 6% restante o utiliza a cidade. Toda esta auga está moi contaminada unha vez que se utilizou. Normalmente, parte da auga dispoñible pérdese a causa das malas conduccións. Se pode perder hasta o 40% da auga embalsada.

• Hai moitas maneiras de contaminar a auga, tirando os residuos tóxicos ao mar, tirando cousas os ríos …

3. A CAPA DE OZONO• Os principais causantes da destrucción da capa de ozono,

son maiormente o cloro e o bromo libres, que reaccionan negativamente con este gas.

• As concentracións de cloro e bromo na atmosfera, son escasas e por conseguinte, pobres na creación de buratos na capa de ozono, a súa extensión e os valores recentes.

• O efecto invernadoiro (que afecta a capa de ozono) é un fenómeno natural que permite a vida na Terra. É causado por unha serie de gases que se encontran na atmosfera provocando que parte do calor do sol, que o noso planeta reflexa, quede atrapado mantendo a temperatura media global en +15 º C no lugar de -18 º C. Sen embargo, os científicos de todo o mundo empezaron a alertar de que a terra se estaba quentando a unha velocidade moi grande.  

3.1 As radiacións ultravioletas

• Chamamos radiacións ultravioleta (UV) ao conxunto de radiacións do espectro electromagnético, con ondas menores que as radiacións visibles (luz).

• O osíxeno e o ozono absorben entre o 97% e o 99% das radiacións UV.

• A cantidade de radiacións UV recibidas na Terra depende moito da latitude e a altura sobre o nivel do mar

• Este tipo de raios poden causar: • Cáncer na pel. • Dana o sistema inmunolóxico. • Provoca danos nos ollos.• Fai más severas as queimaduras do sol.

3.2 Burato na Antártica • Cada primavera austral abrese un "burato” na capa de ozono

sobre a Antártida, tan extenso como os Estados Unidos e tan profundo como o Monte Everest. O burato medrou case todos os anos, desde 1979. Nos últimos anos, o burato apareceu cada ano, excepto en 1988. 

• No 1992, cando o burato alcanzou o seu maior tamaño, a destrucción do ozono alcanzou un 60% máis que nas observacións anteriores. O burato cubría 60 millóns de km2 comparado con 44 millóns de km2. No 1992, o burato se observou durante un período máis longo, probablemente porque as partículas lanzadas polo volcán Monte Pinatubo aumentaron a destrucción da capa de ozono.

• Avaliacións da capa de ozono nalgúns postos de observación no 1992 tamén demostraron a destrucción total da capa de ozono entre os 14 e os 20 km. de altura.

Enquisa realizada por algúns alumnos do IES Rosalía de Castro e xente que pasaba polas rúas de Santiago de Compostela

Se seguimos como ata agora…

O mundo rematará sen COR

Temos que coidalo, está nas nosas mans

IES ROSALIA DE CASTRO (SANTIAGO DE COMPOSTELA)

-Silvia Viña López 2ºD ESO

-Alba Salgado Roo 2ºD ESO

-Paticia del Río Canedo 2ºD ESO

-Telma Lago Fuentes 2ºA ESO

-Ana Janet Pérez Vallejo 2ºB ESO

-Fernando Mayer Rial 2ºD ESO

-Ignacio Mártinez Méndez 2ºD ESO

-David Montero Fernández 2ºD ESO