larada xullo 2013
DESCRIPTION
Revista parroquial mensualTRANSCRIPT
re v is ta p a rro q u ia l m e n s u a l d e S a n C ris to v o d a s v iñ a sM a rz o 2 0 0 9 n º2 - A n o I
XULLO 2013 nº 54 - Ano V Non teñades medo. Eu estarei sempre convosco. (Xesús)
SEGUIMOS CAMINANDO
Hoy se valora tanto la seguridad… personal y colectiva. Todo tiene que ser fiable, ofrecer
garantías… Lo mismo da si es lo que compro o lo que uso, que si hablo de las opciones que voy tomando.
Tengo una tendencia irrefrenable a querer tener todas las
respuestas antes de avanzar. “¿Qué pasará?” “¿Y si
ocurre esto o lo otro?” “No vaya a ser que algo falle, o
que me quede a la intemperie, o que algo se escape de
los cálculos y las previsiones…”. Y, sin embargo, creo
que es una necedad el pretender tenerlo todo atado y bien
atado siempre.
Hay momentos en que toca arriesgar, caminar
sobre el alambre, adentrarse por caminos que no sabes a
dónde conducen y salirse del guion. NO TENGAS
MIEDO!!! Por el Camino ocurren muchos pensamientos,
pues "hay mucho tiempo para pensar", especialmente si
uno va solo. Pensar es reflexionar, meditar, recordar el pasado y proyectar hacia el futuro; también es amar, y
temer.
A todos nos mueve la búsqueda de la verdad, el bien y la belleza, y también la búsqueda de Dios:
pueden encontrarse en todas partes, y, siempre, por el Camino de Santiago.
Nuestra historia nos va enseñando que muchas veces ha sido el saltar al vacío, sin saber muy bien lo
que me iba a encontrar, lo que nos ha ayudado a crecer y a vivir con más
plenitud. Si me dejase llevar por los miedos, nunca daría un paso.
Siempre estaría esperando a tenerlo todo claro (¿y cuándo es eso?) Es
sutil la diferencia entre temeridad y valentía, entre el riesgo lúcido y la
insensatez… pero hay que intentarlo a veces. Muchas decisiones vitales
tienen que jugarse en ese difícil equilibrio: lo que sueñas ser en la vida, los
estudios que vas a hacer, las relaciones personales por las que apuestas, lo
que uno está dispuesto a decir y a callar, los proyectos que hay que acometer,
las realidades que estoy dispuesto a conocer… A menudo tengo que
soltarme de las seguridades, y atreverme a intentar lo nuevo.
Nadie garantiza que todo me vaya a salir bien, que tras la osadía
siempre venga un premio o que los intentos conduzcan infaliblemente al
éxito. A veces metemos la pata (a menudo), y otras nos damos un buen
golpe. En ocasiones quedamos un poco expuesto, quizás vulnerable; y otras,
al contrario, los riesgos traerán su dosis de acierto y resultados. Pero de todo
se puede aprender. La clave no es tener muchas seguridades ni certezas,
sino unas pocas, pero sólidas. ¿Dónde encontrarlas? En la gente cercana en
quien uno confía y por quien apuesta con los ojos cerrados. En las propias
capacidades, que no hay que negar, y bien usadas son talentos que Dios nos
ha dado para construir Reino. Y, sobre todo, en ese Dios que, al final, sigue
inspirando y susurrándonos una palabra de aliento y pasión.
Llegamos al final de curso, que nos ha llevado por múltiples caminos este año. Ahora toca descansar
y descubrir que Dios sigue estando presente en nuestras vidas y nunca nos deja en este “camino de la vida”.
Quedan todavía varias actividades importantes en nuestra Parroquia: celebrar a nuestro Patrón, a Santa
Lucía, irnos de campamento, seguir atendiendo Cáritas,… pero lo más importante…. que Dios es el que nos
acompaña en este camino….
Parroquia San Cristovo das Viñas
SUMARIO
Rostros do barrio
(Páxina 2)
A arte de coidar enfermos
(Páxina 3)
Á calor da Palabra
(Páxina 4)
Momentos da nosa historia
(Páxina 5)
Liberdade relixiosa.
Acordos igrexa- estado
(Páxina 6)
Kentaja na nosa parroquia
(Páxina 7)
Axenda
(Páxina 8)
A FUME DE CAROZO
ROSTROS DO BARRIO
Este mes queremos presentar aquí a nenos e nenas, celebraron coa comunidade parroquial o seu
desexo de seguir formando parte desta familia.
Son os que recibiron por vez primeira a Xesús na Eucaristía. O día da súa Primeira Comuñón, a que
abre o camiño a todas as demais que virán despois. Xa son “maiores” para comer á mesa na misa. Pero polo
de agora, dependen moito dos adultos, que os acompañen a esa festa que celebramos todos os domingos.
Velaquí os primeiros grupos deste verán.
Noraboa a todos e todas!
1 de junio
Sara, Miriam, Fabiola, Alba, Óscar e Daniel.
2 de junio
Jesús, Alejandro López, Alejandro Fernández, Alba, Lara,
Aroa, Noa e Gabriel
8 de junio
Andrea, Diego, Alejandra, Helena, Sara, Jonathan,
Mateo e Lucía
15 de junio
Breixon, Iago, Marcos, María, Carolina, Daniel, Diego
e Marcos.
A LAREIRA
EL ARTE DE CUIDAR A LOS ENFERMOS- LEONARDO BOFF
Hoy os presentamos algunas ideas referentes a las actitudes que deben estar presentes en las personas
que cuidan a los enfermos ya sea en casa o en el hospital, según dice Leonardo Boff en su blog.
Compasión: es la capacidad de ponerse en el lugar del otro y sentir con él. Que perciba que no está
solo en su dolor.
Caricia esencial: tocar al otro es
devolverle la certeza de que pertenece a nuestra
humanidad; el toque de la caricia es una
manifestación de amor. A menudo, la enfermedad
es una señal de que el paciente quiere
comunicarse, hablar y ser escuchado. Quiere
encontrar un sentido a la enfermedad. El
enfermero o la enferm era y el médico o la
médica pueden ayudarle a abrirse y hablar.
Asistencia sensata: El paciente necesita
ayuda y la enfermera o enfermero desea cuidar.
La asistencia debe ser prudente: incentivar al paciente a hacer todo lo que él pueda, animarle a hacerlo y
asistirlo solamente cuando ya no puede hacerlo por sí mismo.
Devolverle la confianza en la vida: Lo que más desea el enfermo es recuperar el equilibrio perdido y
volver a estar sano. De aquí que sea decisivo devolverle la confianza en la vida, en sus energías interiores,
físicas, psíquicas y espirituales, pues ellas actúan como verdaderas medicinas. Incentivar gestos simbólicos
cargados de afecto.
Ayudarle a acoger la condición humana: Normalmente el paciente se pregunta sorprendido: ¿Por
qué me tiene que pasar esto a mí ahora que todo me iba tan bien? ¿Por qué si soy joven aún me ataca esta
grave enfermedad? ¿Por qué las relaciones familiares, sociales y laborales se cortan por la enfermedad? Tales
interrogantes remiten a una reflexión humilde sobre la condition humaine, expuesta en todo momento a
riesgos y a vulnerabilidades inesperadas.
Toda persona sana puede enfermar. Y toda enfermedad remite a la salud que es el principal valor de
referencia. Pero no conseguimos saltar por encima de nuestra sombra y no hay modo de acoger la vida así
como es: sana y enferma, fuerte y frágil, apasionada por vida y teniendo que aceptar eventuales
enfermedades y, en última instancia, la misma muerte. En esos momentos los pacientes hacen profundas
revisiones de vida, no se contentan solo con las explicaciones científicas (siempre necesarias) dadas por los
médicos, sino que ansían un sentido que surge a partir de un diálogo profundo con su Self o de la palabra
sabia de un sacerdote, de un pastor o de una persona espiritual. Recuperan entonces valores cotidianos que
antes ni siquiera notaban, redefinen su plan de vida y maduran. Y acaban teniendo paz.
Acompañarle en la gran travesía: Hay un momento inevitable en que todos, hasta la persona más
anciana del mundo, tenemos que morir. Es la ley de la vida, sujeta a la muerte. Es una travesía decisiva. Debe
ser preparada por toda una vida que se ha guiado por valores morales generosos, responsables y benéficos.
La presencia discreta, respetuosa del enfermero/a, dándole la mano, susurrándole palabras de consuelo,
invitándolo a ir al encuentro de la Luz y al seno de Dios que es Padre y Madre de bondad, pueden hacer que
el moribundo salga de la vida sereno y agradecido por la existencia que vivió.
Si tiene una referencia religiosa, susurrarle al oído las palabras tan consoladoras de San Juan: Si tu
corazón te acusa, recuerda que Dios es más grande que tu corazón (3,20). Puede entregarse tranquilamente a
Dios cuyo corazón es de puro amor y misericordia. Morir es caer en los brazos de Dios.
Aquí el cuidado se revela mucho más como arte que como técnica y supone en el profesional de la
salud densidad de vida, sentido espiritual y una mirada que va más allá de la vida y de la muerte.
Alcanzar ese estadio es una misión que enfermeros/as, médicos/as deben buscar para ser plenamente
servidores de la vida. Para todos valen estas palabras sabias: La tragedia de la vida no es la muerte, sino
aquello que dejamos morir dentro de nosotros mientras vivimos.
Á CALOR DA PALABRA
Domingo 7 (Lc 10, 1-9)
En aquel tiempo, designó el Señor otros
setenta y dos y los mandó por delante, de dos en dos,
a todos los pueblos y lugares adonde pensaba ir él. Y
les decía: «La mies es abundante y los obreros pocos;
rogad, pues, al dueño de la mies que mande obreros a
su mies. ¡Poneos en camino! Mirad que os mando
como corderos en medio de lobos. No llevéis talega,
ni alforja, ni sandalias; y no os detengáis a saludar a
nadie por el camino. Cuando entréis en una casa,
decid primero: "Paz a esta casa". Y si allí hay gente
de paz, descansará sobre ellos vuestra paz; si no,
volverá a vosotros. Quedaos en la misma casa, comed
y bebed de lo que tengan, porque el obrero merece su
salario. No andéis cambiando de casa. Si entráis en
un pueblo y os reciben bien, comed lo que os pongan,
curad a los enfermos que haya, y decid: "Está cerca
de vosotros el reino de Dios."»
Domingo14 (Lc 10, 25-37) En aquel tiempo, se
presentó un maestro de la Ley y le
preguntó a Jesús para ponerlo a
prueba: «Maestro, ¿qué tengo que
hacer para heredar la vida eterna?»
Él le dijo:«¿Qué está escrito en la
Ley? ¿Qué lees en ella?» Él
contestó:
«Amarás al Señor, tu Dios, con todo tu corazón y con
toda tu alma y con todas tus fuerzas y con todo tu ser.
Y al prójimo como a ti mismo .» Él le dijo: «Bien
dicho. Haz esto y tendrás la vida. » Pero el maestro
de la Ley, queriendo justificarse, preguntó a Jesús:
«¿Y quién es mi prójimo?» Jesús dijo: «Un hombre
bajaba de Jerusalén a Jericó, cayó en manos de unos
bandidos, que lo desnudaron, lo molieron a palos y se
marcharon, dejándolo medio muerto. Por casualidad,
un sacerdote bajaba por aquel camino y, al verlo, dio
un rodeo y pasó de largo. Y lo mismo hizo un levita
que llegó a aquel sitio: al verlo dio un rodeo y pasó
de largo. Pero un samaritano que iba de viaje, llegó a
donde estaba él, y, al verlo, le dio lástima, se le
acercó, le vendó las heridas, echándoles aceite y vino,
y, montándolo en su propia cabalgadura, lo llevó a
una posada y lo cuidó. Al día siguiente, sacó dos
denarios y, dándoselos al posadero, le dijo: "Cuida de
él, y lo que gastes de más yo te lo pagaré a la vuelta."
¿Cuál de estos tres te parece que se portó como
prójimo del que cayó en manos de los bandidos?» Él
contestó: «El que practicó la misericordia con él.»
Díjole Jesús: «Anda, haz tú lo mismo. »
Domingo 21 (Lc 10, 38-42)
En aquel tiempo, entró Jesús en una aldea, y
una mujer llamada Marta lo recibió en su casa. Ésta
tenía una hermana llamada María, que, sentada a los
pies del Señor, escuchaba su palabra. Y Marta se
multiplicaba para dar abasto con el servicio; hasta
que se paró y dijo: «Señor, ¿no te importa que mi
hermana me haya dejado sola con el servicio? Dile
que me eche una mano.» Pero el Señor le contestó:
«Marta, Marta, andas inquieta y nerviosa con tantas
cosas; sólo una es necesaria. María ha escogido la
parte mejor, y no se la quitarán. »
Domingo 28 (Lc 11, 1-13)
Una vez que estaba Jesús orando en cierto
lugar, cuando terminó, uno de sus discípulos le dijo:
«Señor, enséñanos a orar, como Juan enseñó a sus
discípulos.» Él les dijo: - «Cuando oréis decid:
"Padre, santificado sea tu nombre, venga tu reino,
danos cada día nuestro pan del mañana, perdónanos
nuestros pecados, porque también nosotros
perdonamos a todo el que nos debe algo, y
no nos dejes caer en la tentación."» Y les
dijo: «Si alguno de vosotros tiene un
amigo, y viene durante la medianoche para
decirle: "Amigo, préstame tres panes, pues
uno de mis amigos ha venido de viaje y no
tengo nada que ofrecerle." Y, desde dentro, el otro le
responde: "No me molestes; la puerta está cerrada;
mis niños y yo estamos acostados; no puedo
levantarme para dártelos." Si el otro insiste llamando,
yo os digo que, si no se levanta y se los da por ser
amigo suyo, al menos por la importunidad se
levantará y le dará cuanto necesite. Pues así os digo a
vosotros: Pedid y se os dará, buscad y hallaréis,
llamad y se os abrirá; porque quien pide recibe, quien
busca halla, y al que llama se le abre. ¿Qué padre
entre vosotros, cuando el hijo le pide pan, le dará una
piedra? ¿O si le pide un pez, le dará una serpiente?
¿O si le pide un huevo, le dará un escorpión? Si
vosotros, pues, que sois malos, sabéis dar cosas
buenas a vuestros hijos, ¿cuánto más vuestro Padre
celestial dará el Espíritu Santo a los que se lo piden?»
Domingo 4 de agosto (Lc 12, 13-21)
MUXICAS
SON MAIORES E CONFIRMAN A SÚA FE
O sábado 16 de xuño tamén tivemos unha fermosa celebración. Un grupo de mozos e mozas da
parroquia confirmaron a súa fe e mostraron ante a comunidade parroquial que queren formar parte dela, desta
gran familia que é a Igrexa.
Vaia dende aquí a nosa felicitación para eles, elas e ás súas familias.
MOMENTOS DE NUESTRA HISTORIA
Seguimos conociendo nuestras raíces:
1868.- El 1 de julio es nombrado Cura Ecónomo D. Antonio
Mesías.
1870.- El 1 de diciembre es nombrado Cura Ecónomo
D. Gerónimo García Rosende. A éste le sucedió, en julio de 1874,
D. José Mª Formoso Suárez.
1875.- El 26 de octubre, D. Miguel Payá y Rico, Arzobispo
de Santiago, confirma a 206 niños y niñas de la Parroquia. Fueron
padrinos D. Agustín Abelenda y su esposa, Dña Ramona Antonia
Ramos.
1876.- El 5 de enero es enterrado en el Cementerio
Parroquial el Ecónomo D. José Mª Formoso, fallecido a los 29 años
de “apoplejía serosa”.
Se encarga de la Parroquia, D. Lino Mª Ferreiro Vázquez,
Párroco de Sta. María de Oza. En febrero es nombrado Ecónomo y
dos años más tarde Párroco, D. Manuel Pájaro Miranda, que falleció
repentinamente el 14 de enero de 1915.
Xoán, Tania, Andrea, Ana, Gonzalo e Laura.
BRASAS
AVANZAR NA ENSINANZA SOCIAL DA IGREXA: LIBERDADE RELIXIOSA DENDE A
CONSTITUCIÓN E OS ACORDOS IGREXA-ESTADO
Falar dos acordos Igrexa católica-Estado
español na actualidade quizais poda resultar alleo aos
debates políticos e sociais do noso entorno.
Non obstante, hai temas que de vez en cando
saltan á palestra, que son discutidos xa non só dende o
punto de vista político senón tamén cun trasfondo
ideolóxico. Así, hai asuntos discutidos, como a
asignación tributaria á igrexa, a materia de relixión no
ensino ou a exención do IBI (imposto sobre bens
inmobles, ou contribución), causa de fortes debates.
Estes teñen a súa orixe precisamente na
Constitución e, sobre todo, nos acordos internacionais de 3 de xaneiro de 1979, a escasos días da publicación
da Carta Magna. Pois ben, unha análise profunda, e ao mesmo tempo asequible para calquera lector, veu de
facela o catedrático de Dereito Eclesiástico do Estado, profesor na Universide da Coruña, Juan Ferreiro, que
o martes 2 de xullo de 2.013 presentou o seu libro “Relaciones Iglesia-Estado en el Franquismo y en la
Transición. Antecedentes de los Acuerdos de 1979”.
Incidiu este bo amigo de quen isto escribe, no
proceso de cambio que se deu durante o período histórico
da transición, onde se partía dun estado confesional hacia
outro aconfesional (segundo o artigo 16 da Constitución,
ningunha confesión ten carácter estatal, pero os poderes
públicos han de manter relacións de cooperación coa
igrexa católica e as demais confesións).
Polo que respecta aos acordos coa Santa Sé, en
primeiro lugar, incidir en que, como outro acordo
internacional, precisou da aprobación previa do
Parlamento español. Por outra banda, o contido destes
acordos é semellante ao contido das leis aprobadas nos
primeiros anos da década dos '90, de regulación do
exercicio do dereito de liberdade relixiosa en relación coas
comunidades musulmanas, xudeas e evanxélicas, polo que cando se
critican na esfera pública supostas concesións á
igrexa católica, hai que lembrar que tamén son
beneficiadas estas outras confesións relixiosas.
No seu día non houbo oposición no
Parlamento a integrar a Relixión nos plans de
estudo, aínda que si a que fora unha materia
fundamental, e o Tribunal Constitucional
ratificou que o Acordo sobre o ensino é
conforme á Constitución. E no que se refire ao
Acordo sobre asuntos económicos, soamente os
comunistas votaron en contra.
Dito isto, a situación mudou certamente nestes máis de 34
anos. Hoxe, nun contexto de crise, o profesor Juan Ferreiro aboga pola creación dunha comisión mixta no
Parlamento, onde caiban non só representantes dos grupos políticos senón tamén de organismos implicados,
así como de expertos, e tamén da Igrexa, para ver de modificar aqueles aspectos que quizais irían máis
acordes co espírito de pobreza evanxélica (abono do IBI) e coa concepción do feito relixioso como relevante
no ensino e non só como contido meramente catequético (non só relixión católica).
Alfredo Losada
LUME ABERTO o
KENTAJA EN NUESTRA PARROQUIA
El miércoles 3 de julio, estuvo en nuestra Parroquia
Michel Djaba, un sacerdote camerunés, fundador de la
Asociación KENTAJA, con la que colaboraban nuestro anterior
párroco, Miguel, y otras personas cercanas a nuestra
comunidad.
Comenzamos celebrando una eucaristía, presidida por
Michel, en la que nos habló de la presencia continua de Dios en
la vida, de la alegría con la que debemos vivir y la confianza en
la Resurrección. Nos decía que Dios, igual que el viento, no se
ve, no se palpa físicamente, pero que es fácilmente reconocible
por cómo se manifiesta.
Michel nos explicó que todo comenzó en 1984, cuando él todavía era estudiante de teología, y quedó
perplejo por la situación de desamparo y abandono que sufrían muchos niños y niñas en los barrios de la
periferia de la ciudad de Yagoua, muchos de ellos, procedentes de las luchas del Chad.
En 1988, ya ordenado sacerdote, Michel es enviado
como misionero al lado de esos jóvenes, continuando con
su labor de ayuda, implicando cada vez más a otras
personas. Viendo la importante labor social que se
realizaba, el estado camerunés les concedió una casa en
Nkongsamba. En ella se acogían niños y niñas que estaban
completamente abandonados, se les educaba y se les
ayudaba en todo lo posible.
Poco a poco, esa Asociación fue extendiéndose,
ampliando su ámbito de actuación hasta zonas rurales, en
las que no había ningún tipo de posibilidad de educación ni
atención sanitaria. Así hay casas de acogida para niños y jóvenes, escuela y dispensarios médicos.
En agosto de 2014 se cumplirán 20 años de esta
maravillosa experiencia. Son muchos los que se han
beneficiado y continúan beneficiándose de ella, gracias
al esfuerzo de Michel y sus colaboradores. Muchos de
ellos son españoles que viajan allí para,
desinteresadamente, poner su “granito de arena” para
que la vida sea más digna.
Michel nos explicó que el nombre de
KENTAJA es en recuerdo de tres colaboradores
fallecidos en accidente de tráfico en el país: los
cameruneses Kenfac y Talom y el español Javier.
Las primeras sílabas de sus nombres, se convirtieron
en el carnet de presentación de esta Asociación que
hoy y allí, hace realidad lo que Jesús hizo: servir a
los demás para darles una vida mejor.
Fue una muy grata y enriquecedora experiencia. Aunque culturalmente somos muy diferentes, todos
somos iguales, hijos del Padre. Desde aquí vaya nuestra felicitación a KENTAJA, a todo lo que significa,
porque con ella se hace realidad la vida de Jesús: darse a los demás, luchar por un mundo más digno. En
ellos es muy fácil “ver a Dios”.
Gracias, Michel, gracias, KENTAJA.
AGENDA JULIO 2013
INTENCIONES MISAS
Semana del 8 al 14:
Sábado 13:
19,30 h.: Intenciones parroquiales.
Domingo 14: ( SAN CRISTÓBAL)
12,30 h.: PRIMERAS COMUNIONES.
Intenciones de Elisa Bello.
Semana del 15 al 21: Sábado 20:
19,30 h.: Intenciones parroquiales.
Domingo 21:
11,30 h.: Intenciones parroquiales.
13,00 h.: Por Enrique y José Juncal
Bello.
Semana del 22 al 28:
Jueves 25:
13,00 h.: Intenciones parroquiales.
Sábado 27:
19,30 h.: Intenciones
parroquiales.
Domingo 28:
11,30 h.: Por Ramiro Suárez García.
13,00 h.: Por difuntos de Consuelo Galán.
Semana del 29 al 4 de agosto:
Sábado 3:
19,30 h.: Intenciones parroquiales.
Domingo 4: (en honor a Sta. Lucía)
11,30 h.: Intenciones parroquiales.
12,30 h.: PRIMERAS COMUNIONES
Por Manuel Francos, José Tizón Vidal,
esposa e hijos.
Descansan en la Paz del Padre:
Felipe Viñas Rivadulla
Josefa González Fariña
Manuel Rodríguez Rama
Se incorporaron a la comunidad cristiana por el bautismo.
¡Bienvenid@s!:
Irene Mendoza Sánchez
Eder Lobo Santiago
Anabel Fernández Castaño
Adrián Varela Cuero
Izan Varela Cuero
Diana Lago Kitaeva
Melisa Hermida Vilas
¡NOS VAMOS DE CAMPAMENTO!
¿Y TÚ?
ATENCIÓN CÁRITAS MESES DE VERANO:
10 DE JULIO: Sólo despacho.
31 DE JULIO (Alimentos y despacho)
21 DE AGOSTO (Alimentos y despacho)
AVISOS:
Jueves, 11 de julio, a las 20 horas, reunión en el
Centro Parroquial con los padres de niños y niñas
que van al campamento.
El domingo 14 de julio, celebración de San
Cristóbal, NO HABRÁ MISA A LAS 11,30 h.
MESA DE REDACCIÓN E
COORDINACIÓN
Manuel Sánchez García
Yolanda Sánchez Sánchez
Juan López Sánchez
Alfredo Losada Suárez
José Juan Videla Rodríguez
Mª Dolores Mantiñán Loureiro
DIRECCIÓN
“Centro Parroquial”
R/ Birloque, 52 B
15. 008 A Coruña
Tlf.: 981 132 700 / 981 283 945
CORRECCIÓN LINGÜÍSTICA
Loli Mantiñán Loureiro
BLOG:
sancristovodasvinas.blogspot.com
TIRADA
500 Exemplares.
DISTRIBUCIÓN
Primeiro domingo de mes na
parroquia e no barrio.
IMPRIME
Velfer