Download - Nº 3 da revista "¡Toma nota!"
¡TOMA NOTA! A revista do Obradoiro de Xornalismo Nº 3 ESPECIAL CUENTOS
Beatriz Alba López Iñaki Beceiro Cillero Natalia Cornide Alonso Verónica Lozano Ponce Esperanza Menéndez Bernal Carolina Novo Castro Elena Ramil Mejuto COORDINADO POR: Pilar FreCOORDINADO POR: Pilar FreCOORDINADO POR: Pilar FreCOORDINADO POR: Pilar Freire Rodríguezire Rodríguezire Rodríguezire Rodríguez
ENTREVISTAS
ENTREVISTA A MARÍA DEL CARMEN
(TATI), SECRETARIA DO CEIP RECIMIL Redacción
1. ¿En que consiste o seu traballo?
Un pouco de todo: papeis, administración e, tamén porque quero, chamar á casa dos nenos que se poñen maliños, curar ós accidentados...
2. ¿Xurden moitos problemas cos nenos cada día?
Hai días que pasan ben e outros nos que vos poñedes dacordo para ter problemas ó mesmo tempo: enfermos, pelexas, caidas...
3. ¿Cal era a túa asignatura favorita de pequena?
Matemáticas, ainda que a Historia tamén me gustaba, porque para min era coma un conto.
4. ¿Que é o que máis lle gusta do seu traballo?
O contacto coa xente.
5. ¿E o que menos?
Ter que berrarlles ós nenos ás veces.
6. ¿Con quen se ten que relacionar para facer o seu traballo?
Primeiro, coa Consellería de Educación en Santiago, despois co Departamento territorial que ten en cada provincia, tamén coa Inspección de Educación en Ferrol, que supervisa todo o noso traballo (alumnos, profesores, alumnos e pais) e, por suposto, con vós os alumnos, cos profesores e cos pais.
7. ¿Gústache máis o lugar no que está a secretaría agora ou o de antes?
Este, porque da o sol e é máis amplo.
8. ¿Que lle gusta facer no seu tempo libre?
Ler, facer manualidades e viaxar.
9. ¿Cal foi a última viaxe que fixo?
A Valladolid, pero xa estiven en Rusia...
10. ¿Que quería ser de pequena?
Quería ser médico.
11. ¿Cantas horas traballa ó día?
Érgome ás sete menos cuarto e me deito ás doce da noite, así que traballo moitas horas, porque ademais do traballo no cole, teño que traballar na miña casa.
ENTREVISTA A UN PERIODISTAENTREVISTA A UN PERIODISTAENTREVISTA A UN PERIODISTAENTREVISTA A UN PERIODISTA A los alumnos de este “Obradoiro de
Xornalismo” se les ocurrió la idea de hacerse
entrevistas entre ellos. La única condición que
pusimos fue que la entrevista tendría doce
preguntas y que el entrevistado podía no
contestar a las preguntas que no le gustasen. Lo
que vais a leer es el resultado de este curioso
experimento...
ENTREVISTA A ESPERANZA Por: Natalia Cornide Alonso
1.¿Cuál es tu deporte favorito?
Tenis.
2.Vas a alguna actividad aparte de esta?
No
3.¿Tienes animales?
No, pero voy a tener.
4.¿Duermes con muñecos?
Sí.
5.¿Te gusta este “Obradoiro de xornalismo”?
Sí.
6. ¿Qué quieres ser de mayor?
Veterinaria.
7. ¿Quién es tu mejor amig@?
Yahaira y Paula.
8. ¿Se te murió alguna vez un animal?
No.
9. ¿Naciste en España?
No, en Cuba.
10. ¿Cómo se llama tu profesor@?
Marian.
11. ¿Tienes ordenador en casa?
Sí.
12.¿Tienes hermanos?
Sí, dos.
ENTREVISTA A VERÓNICA Por: Esperanza Menéndez Bernal.
1. ¿Qué es lo que más te gusta hacer?
Patinar.
2. ¿Y lo que menos?
Hacer la cama.
3. ¿Cuál es tu día preferido de la semana?
Viernes.
4. ¿Y el que menos te gusta?
El lunes.
5. ¿Cuál es tu asignatura favorita?
Coñecemento do medio.
6. ¿Y la que menos te gusta?
Lingua.
7. ¿Cuál es tu animal favorito?
Perro.
8.¿Cuál es tu color favorito?
El morado.
9.¿Que es lo que más te gusta de xornalismo?
Que podemos trabajar con los ordenadores.
10 ¿Qué quieres ser de mayor?
Fisioterapeuta.
11. ¿Qué tipo de ropa te gusta más?
Vaqueros.
12. ¿Te gusta el cole?
Sí, más o menos.
ENTREVISTA A CAROLINA Por: Verónica Lozano Ponce.
1. ¿Te gusta los bombones?
Sí.
2. ¿Te gusta “Xornalismo”?
Sí, mucho.
3. ¿Qué te gustaría ser de mayor?
Patinadora de Alcampo.
4. ¿Tienes novio?
No.
5. ¿Quién es tu mejor amig@?
Dayana y Sergio.
6. ¿Cómo se llama tu profesor@?
Genoveva.
7. ¿Hay algún deporte que te guste en especial?
Fútbol.
8. ¿Te gusta más leer o ver la tele?
Ver la tele.
9. ¿Cuál es tu animal preferido?
El elefante y la jirafa.
10. ¿Cuál es tu estación favorita?
Invierno.
11. ¿Te gusta ir al cole?
Sí, mucho.
12. ¿Naciste en Ferrol?
Sí.
ENTREVISTA A BEATRIZ Por: Iñaki Beceiro Cillero
1.¿Tienes alguna afición en especial?
Patinar
2.¿Cuál es tu comida favorita?
Pizza del Inxerto
3.¿ Cuál es tu asignatura favorita?
Gimnasia
4.¿Crees que comes sano?
¡¡¡Cómo no!!!
5.¿Qué tal vas en los estudios?
Perfectamente.
6.¿Cuál es tu profesor favorito?
Iago.
7. ¿Cuál es tu animal favorito? (valen asados)
Perros, no asados, como Bola.
8.¿Quién es tu mejor amigo? (piensa que te esperaré en la puerta a
solas)
Elena.
9. ¿Crees en Dios?
Je, je, más o menos.
10.¿Si tuvieras un superpoder, cuál tendrías?
Lanzar bolas de agua por las manos.
11. ¿Cómo te gustaría llamarte?
Begoña.
12. ¿Tienes muchos novios?
Claro que no, pero me gusta alguno...
ENTREVISTA A IÑAKI Por: Carolina Novo Castro. 1.¿Cuál es tu asignatura favorita?
R: Coñecemento do medio.
2.¿Qué te gusta hacer en tu tiempo libre?
R: Estudiar.
3.¿Qué te gustaría ser de mayor y por que?
R: Biólogo, porque me gusta la ciencia.
4.¿Por qué te apuntaste a “Xornalismo”?
R: Porque me gusta, me gusta contar la verdad de la gente y, además, soy
un poco cotilla.
5.¿Después de este tiempo en “Xornalismo” qué es lo que mas te gusta?
R: Todo, y la profesora en especial.
6.¿Te gustan los compañeros de “Xornalismo”?
R: Sí, todos.
7.¿Tienes animales?
R: No.
8.¿Cuál es tu animal favorito?
R: La serpiente.
9.¿ Te gusta más escribir en el ordenador o a mano?
R: A mano.
10.¿Cual es tu sección favorita?
R: Animales o chistes.
11.¿Cómo crees que quedó la revista?
R: Chachi guay, mola un montonazo.
12.¿Te parece mejor trabajar con música o sin ella?
R: Mejor con música.
ENTREVISTA A ELENA Por: Beatriz Alba López.
1.¿Te gusta este “Obradoiro de Xornalismo”?
Sí.
2.¿Qué es lo que más te gusta?
Que estoy con amigos
3.¿Te llevas bien con todos tus compañeros?
Sí.
4. ¿Qué te gustaría ser de mayor?
Periodista, bailarina o jugadora de baloncesto
5. ¿Cuál es tu asignatura favorita?
Gimnasia.
6. ¿Qué te sueles poner?
Pantalones piratas o cortos y camisetas de manga corta.
7. ¿Qué día de la semana te gusta más?
Los sábados.
8.¿Por qué?
Porque no hay cole y te puedes acostar tarde.
9. ¿Cuál es tu color favorito?
Amarillo muy clarito.
10. ¿Tienes animales?
Sí, dos perros.
11.¿Crees que los profesores te creen en cosas importantes?
No.
12. ¿Cuál es tu comida favorita?
Pizza, hamburguesas y perrito caliente.
ENTREVISTA A NATALIA Por: Elena Ramil Mejuto
1. ¿Qué carrera vas a hacer de mayor?
No lo tengo claro, pero quiero ser cantante.
2. ¿Por qué?
Porque me gusta mucho cantar.
3. ¿Te llevas bien con todas tus compañer@s?
Sí.
4. ¿Te gusta algún niño?
Sí.
5. ¿Cuál es tu asignatura favorita?
Educación Física.
6. ¿A cuántas actividades vas? ¿A cuáles?
A cuatro: patinaje, xornalismo, baloncesto e inglés.
7. ¿Qué sueles llevar en la cabeza?
Una diadema.
8. ¿Cuántos hijos quieres tener en el futuro?
Dos: una niña y un niño gemelos.
9. ¿Cómo los llamarías?
Bruno y Patricia.
10. ¿Por qué te apuntaste a esta actividad?
Porque me gusta hacer revistas.
CUENTOSCUENTOSCUENTOSCUENTOS O conto que ides ler a continuación, foi feito por tod@s @s nen@s do noso obradoiro para celebrar o día de San Valentín. Trátase dun conto romántico un pouco raro, xa que cada un escribeu o anaco que lle correspondía sen saber o que os outros ían facer...
CONTO TOLO DE AMOR OU CONTO DE AMOR TOLO Él era un pouco raro, según algúns, extraterrestre. Ela era unha lercha que quería casar cun rapaz maior, con enrugas, claro… cousas de maiores. Atopáronse por casualidade, e sentiron que eran especiais. Cando se cruzaron as súas miradas... bicáronse. Coñecéronse dentro dun corpo humano e, entón, cando sairon polo nariz, mancháronse de mocos e cando se deron unha aperta, quedaron pegados. Ela lle dixo: -A nosa relación pode ir ainda a máis... ¿que che parece se nos casamos? Anque, mira, penseino mellor e non, non me apetece... non te compliques a vida... xa nos casaremos, total, non temos presa. E el lle respondeu: - Síntoo, creo que o noso non funciona. Non quero verte máis. De feito, creo que te odio. Ata nunca. E logo, dixeron á vez: - Mira que raro é ese canciño...
Soou a súa música favorita: o “heavy-metal”, e se disfrazaron con crestas, traxes terroríficos e tocaron fatal a guitarra. Lles encantaba comer xuntos. Compartían o polo frito coma a dama e o vagabundo na película de Disney...¡era precioso! Viaxaron a Inglaterra, pero como non sabían falar inglés, falaban de calquera maneira: “Uahituchimoli”, dicían para saudar ós transeúntes, que, como imaxinaredes, non paraban de rir. Ó final, quedaron xuntos e tiñeron moitísimos fillos.
Los siguientes cuentos fueron hechos para ilustrar la historia que podía ocultar un cuadro famoso titulado “Habitación de Hotel”, del pintor Edward Hopper. A continuación, podéis ver una reproducción del cuadro y leer lo que les sugirió a l@s niñ@s.
LA MUJER DESESPERADALA MUJER DESESPERADALA MUJER DESESPERADALA MUJER DESESPERADA Por: Carolina Novo CastroPor: Carolina Novo CastroPor: Carolina Novo CastroPor: Carolina Novo Castro
Había una vez una chica que fue a un hotel de
vacaciones con su novio. Cuando llegaron, el novio
empezó a ignorarla y ella se preguntaba si sólo era la
ilusión de haber llegado al hotel pero, veía que
pasaban los días y él no le hacía caso. Aún así, no
perdió la esperanza.
Llegó el día del regreso a casa. Ella se acercó al novio y le
dijo
–¿Ya has hecho la maleta?
Él le dijo:
–No
Entonces, el chico le dijo que no había hecho la maleta
porque no se iba a casa y ella se quedó asombrada y le
dijo que si él no se iba, que no se le pasase por la cabeza
la idea de que ella se iba a ir sola. Y él la dejó encerrada
en la habitación, para que no insistesiese. Le gritó y…
cuando cerró la puerta, ella rompió a llorar, pero
tratando de no gritar para que él no regresase.
Entonces, le empezó a sangrar la rodilla y encontró un
papel y con eso se la tapó.
Se quedó dormida del disgusto, y, a la mañana
siguiente, cuando se despertó, vio que estaba todo
desordenado y se volvió a quedar dormida. La cabeza,
cuando se quedó dormida por segunda vez, le decía
que el que había hecho eso era su novio.
Esta mujer sigue en ese hotel desde el año 1952,
atrapada en el tiempo, mientras que su novio sigue
viviendo, es ya un viejecito, pero no ha conseguido ser
feliz jamás.
LA HERIDA DE LA RAZÓNLA HERIDA DE LA RAZÓNLA HERIDA DE LA RAZÓNLA HERIDA DE LA RAZÓN
Por: Elena Ramil Mejuto Por: Elena Ramil Mejuto Por: Elena Ramil Mejuto Por: Elena Ramil Mejuto
Había una vez una chica que estaba en un concierto.
Como vio que se aburría, se fue al hotel Las Vegas y se
metió en la cama. Sin darse cuenta, se pinchó con un
alfiler.
Sin verlo, de repente, entró el chico de la limpieza y vio
que la chica tenía la sabana llena de sangre y le dijo:
-¿Te ayudo en algo?
-¡NO, VETE!.
Al día siguiente, notó que alguien le había dejado una
nota que ponía:
“Lo siento si te he molestado cuando entré, pensé que
la habitación estaba vacía y al verte ensangrentada,
me preocupé”.
Cuando la chica estaba en la piscina, se desmayó y el
socorrista fue a salvarla. Justamente, el socorrista era
el chico de la limpieza.
La chica le dio las gracias y se hicieron amigos.
Continuará…
EL HOTELEL HOTELEL HOTELEL HOTEL
Por: Beatriz Alba López.Por: Beatriz Alba López.Por: Beatriz Alba López.Por: Beatriz Alba López.
Había una vez un hotel de un señor muy mayor
llamado Hopper, Señor Hopper. Y ese hombre una vez le
dio una habitación a una joven llamada Ana.
Esa joven no se encontraba muy bien, así que tuvo que
ir al baño rápidamente, después de ir al baño trajo sus
maletas, las puso junto el ordenador y se fue a acostar.
Al día siguiente, desapareció sin decir nada, dejó allí
sus maletas y sus zapatos, justo en ese momento,
cuando le iban a llevar el desayuno… El camarero que
le traía el desayuno empezó a gritar y fue corriendo a
ver al señor Hopper y le dijo que en esa habitación ya no
había nadie, que sólo había visto algo escrito con sangre
que ponía: “Adiós”. No ponía nada más.
El camarero aún seguía teniendo miedo.
Rápidamente, llamaron a la policía local y vino un
detective para ayudar a resolver el caso. No se supo
nada de esa chica misteriosa, sólo se sabía que era
rubia. Unos días después del suceso, volvió a ocurrir
algo parecido en otro hotel cercano. Algunos de los
policías pensaban que podía ser la hija del señor Luis,
un hombre del que decían que estaba loco. El detective
reconoció que sí se parecían un poco. Algunos decían
que estaba loco, otros decían que era un extraterrestre
y muchas cosas más.
Efectivamente, era su hija. El señor Luis les dijo que
esta había desaparecido hacía unos días y que estaba
desesperado. Los policías sospecharon un poco del señor
Luis, pero al menos les había dicho algo.
Los sospechosos de haberse llevado a la joven eran los
siguientes: el Señor Juan y la Señorita Paola. Los
Policías y el detective tardaron años en solucionarlo. Al
cabo de unos años, la Señorita Ana visitó al padre y se lo
explicó todo. Resulta que se había ido de noche a Las
Vegas para ir a trabajar y que había escrito (Adiós) con
pintura porque no tenía nada a mano. Al día siguiente
se lo dijeron a la Policía Local y al detective. Por
desgracia, el suceso del hotel de al lado sí que había
sido un crimen, había sangre de verdad y, por supuesto,
habían secuestrado a la joven.
LA MUJER DEL CUADROLA MUJER DEL CUADROLA MUJER DEL CUADROLA MUJER DEL CUADRO Por: Esperanza Menéndez Por: Esperanza Menéndez Por: Esperanza Menéndez Por: Esperanza Menéndez Bernal.Bernal.Bernal.Bernal.
Hace muchos años, en un pueblo, en Irálun, había
una chica llamada Sabrína . Un día, recibió una carta
de su abuelo Nico, que ponía:
“ Querida nieta,
te envió este papel porque tengo un problema y tienes
que venir”.
LA MUJERLA MUJERLA MUJERLA MUJER Por: Verónica Lozano PoncePor: Verónica Lozano PoncePor: Verónica Lozano PoncePor: Verónica Lozano Ponce
Hace mucho tiempo, en un pueblo pequeño cerca de
Madrid, una mujer estaba leyendo un papel que le
había enviado su abuelo, que estaba en Caranza. Y
decía:
“Querida nieta,
yo te quiero felicitar por su casamiento
que será dentro de poco”
EL NOVIO SECRETOEL NOVIO SECRETOEL NOVIO SECRETOEL NOVIO SECRETO Por: Natalia Cornide AlonsoPor: Natalia Cornide AlonsoPor: Natalia Cornide AlonsoPor: Natalia Cornide Alonso
Había una vez una chica que se llamaba Patricia y
tenía 19 años. Estaba muy triste porque su novio había
roto con ella. Volvió a casa muy disgustada y miró
haber si tenía cartas y tenía una carta de amor que
decía:
Hola que tal estás, seguramente no sabes quién soy,
pero yo,te quiero tanto, Patricia, que te he compuesto
un poema:
“Siento cosas en el corazón
pero contarlas no puedo
Mis amigos me preguntan
si una chica me gusta
y yo les digo que no...
¡Ay, amor!, lo sientes tú,lo siento yo
Y si lo sientes, es lo que yo espero,
esto será como un sueño,
Serás mi sueño de amor...
Gabriel”
Él era un amigo de su hermano, en el que nunca se
había fijado. De repente, se dio cuenta de que quizás
no era perfecto, pero casi...
Como veréis, todos los cuentos que leeréis ahora empiezan
de la misma forma porque, en esta ocasión, l@s alumn@s
tuvieron que completar un cuento del que les dimos sólo el
principio. Si os fijáis, es curioso comprobar como todos los
relatos hablan casi de lo mismo...
CaLLE OXFORD, NÚMERO 24.
Por: Elena Ramil Mejuto.
Salió corriendo del parque, diciendo adiós con la
mano a la pandilla. Había olvidado el encargo de su
madre. Tenía que recoger unas fotos en la tienda de
revelado. Era importante. Las necesitaba para esa
misma noche. Su madre era restauradora de muebles
y siempre fotografiaba cada paso de su trabajo para
enseñarlo a los clientes. Tenía que darse prisa.
Estarían a punto de cerrar…
Entró, casi sin aliento, justo cuando el dueño se
disponía a cerrar…
10. Vengo a recoger unas fotos, por favor. Es
importante…
Cuando al fin tuvo el sobre en sus manos, respiró
con alivio. Ya estaba. Se aseguró de que no había
ningún error. Abrió el sobre y las pasó una a una
rápidamente. Eran aquellas, sin duda. Al terminar,
algo le hizo volver atrás… Aquella foto no tenía
nada que ver con las demás… No entendía qué podía
hacer allí. Decidió no dársela a su madre con las
demás y se la guardó en el bolsillo trasero de sus
vaqueros rotos.
En ese momento, Javi se dio cuenta de que por
detrás de la foto ponía:
11. Te espero en la calle 24 de Oxford.
Javi estaba pensativo... Finalmente, se dijo:
12. Voy a ir a la calle 24 de Oxford.
De repente, un papel pasó por delante de él, lo
cogió y ponía otra vez lo mismo.
Cuando fue a la calle 24 de Oxford se encontró
una sandía que ponía:
13. Te espero en la calle 35 de Macalume.
Javi estaba cada vez más preocupado porque su
madre necesitaba las fotos para la cena con el
alcalde.
La madre, que estaba también preocupada porque
Javi ya tendría que estar en casa, lo llamó.
Javi tuvo que ocultar lo que pasaba para que no
sospechase.
Cuando llegó a la calle indicada, allí estaba el
alcalde, que le explicó que todo era cosa suya,
porque quería saber si el hijo de su próxima
esposa era responsable. Le dijo:
14. ¿Has mentido a tu madre?
15. Lo siento. Yo pensaba que esto era serio,
y... ¿como que tu próxima esposa?
16. Sí, voy a cenar con vosotros porque te lo
queríamos decir.
Cuando llegaron a casa, lo explicaron todo. Javi
prometió no ocultar la verdad nunca más.
Meses después, su madre y el alcalde de la
ciudad se casaron y toda la bonita familia fue
feliz para siempre.
El cuentoEl cuentoEl cuentoEl cuento de Matutano de Matutano de Matutano de Matutano Por : Carolina Novo Castro Por : Carolina Novo Castro Por : Carolina Novo Castro Por : Carolina Novo Castro Salió corriendo del parque, diciendo adiós con la
mano a su pandilla. Había olvidado el encargo de su
madre. Tenía que recoger unas fotos en la tienda de
revelado. Era importante. Las necesitaba para esa
misma noche. Su madre era restauradora de muebles
y siempre fotografiaba cada paso de su trabajo para
enseñarlo a los clientes.
Tenía que darse prisa. Estarían a punto de cerrar…
Entró, casi sin aliento, justo cuando el dueño se
disponía a cerrar...
-Vengo a recoger unas fotos, por favor. Es muy
importante.
Cuando al fin tuvo el sobre en sus manos, respiró
con alivio. Se aseguró de que no había ningún error.
Abrió el sobre y las pasó una a una rápidamente.
Eran aquellas, sin duda. Al terminar, algo le hizo
volver atrás… aquella foto no tenía nada que ver
con las demás. No entendía que podía hacer allí y se
la guardó en el bolsillo trasero de sus vaqueros
rotos.
Pero, cuando se quitó los vaqueros para echarlos a
lavar y ponerse el pijama, no se dio cuenta de que
antes tenía que guardar la foto. Entonces, su madre
la encontró y le dijo:
-¿Qué es esto, Matutano?, ¿de dónde has sacado
esta foto?
Y él le dijo:
-Nada, mamá, me la encontré en el parque... no tiene
importancia.
-¿Que no tiene importancia? ¡Si estaba en el sobre
de las fotos que te había mandado recoger!
Al acabar, la madre, muy enfadada, decidió castigar
al niño hasta que le diese una explicación adecuada a
aquel tema. Matutano, antes de dormirse, deseó con
todas sus fuerzas que su madre, al día siguiente, no
recordara nada. Pero, como todos sabéis, ese tipo de
deseos no se cumple. Él fue testarudo y lo intentó
hasta el final. Y no le salió bien. Su madre se enfadó
y, como el niño nunca le dio una explicación, se
sintió muy triste y decepcionada.
Con este cuento, os quiero advertir a todos los
lectores que no debéis esconder las cosas, sino
decirlas o buscar una solución.
LA FOTOLA FOTOLA FOTOLA FOTO Por: Beatriz Alba LópezPor: Beatriz Alba LópezPor: Beatriz Alba LópezPor: Beatriz Alba López
Salió corriendo del parque, diciendo adiós con
la mano a su pandilla. Había olvidado el encargo
de su madre. Tenía que recoger unas fotos en la
tienda de revelado. Era importante. Las
necesitaba para esa misma noche. Su madre era
restauradora de muebles y siempre fotografiaba
cada paso de su trabajo para enseñarlo a los
clientes. Tenía que darse prisa. Estarían a
punto de cerrar… Entró, casi sin aliento, justo
cuando el dueño se disponía a cerrar..
-Vengo a recoger unas fotos, por favor. Es
muy importante.
Cuando al fin tuvo el sobre en sus manos,
respiró con alivio. Ya estaba. Se aseguró de que
no había ningún error. Abrió el sobre y las pasó
una a una rápidamente. Eran aquellas, sin duda.
Al terminar, algo le hizo volver atrás… Aquella
foto no tenía nada que ver con las demás. No
entendía que podía hacer allí y se la guardó en
el bolsillo trasero de sus vaqueros rotos.
Fue a su casa, con su madre y le dio las fotos.
Eran muebles, muebles y más muebles, menos la
que tenía en el bolsillo trasero, que era una
foto de un hombre desconocido con aspecto de
estar muy enfadado. Ella, que por cierto se
llamaba Sol, no lo conocía. Al final, decidió
devolverla a la tienda donde habían revelado las
fotos. Al cruzar la calle, se encontró con el
terrible y malvado hombre de la foto. ¡Era
horrible! Pero era él. Salió corriendo hacia la
tienda, que estaba cerrada. No tenía más
alternativa: correría tras el hombre de la foto
para dársela. Lo encontró. El señor,
sorprendido, pensó que le estaban persiguiendo
porque el día anterior, por la noche, había
comido demasiado azúcar y tuvo pesadillas.
Mientras, la niña, más asustada aún que él, se
preguntaba mientras corría: “¿Qué le pasa a
este hombre?”. Cada vez corrían más y más. Al
final, la niña consiguió tocarle en el hombro, y
el hombre, aterrorizado, empezó a gritar:
-
¡AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA
AH! ¡ME
ATACAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAN!
¡AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA
AH!
Finalmente, la niña inocente, no tuvo más
remedio que entregar la foto a su madre y por
fin se quedó tranquila.
LA FOTOLA FOTOLA FOTOLA FOTO
Por: Natalia Cornide Alonso.Por: Natalia Cornide Alonso.Por: Natalia Cornide Alonso.Por: Natalia Cornide Alonso.
Salió corriendo del parque, diciendo adiós con la
mano a su pandilla. Había olvidado el encargo de su
madre. Tenía que recoger unas fotos en la tienda de
revelado. Era importante. Las necesitaba para esa
misma noche. Su madre era restauradora de muebles
y siempre fotografiaba cada paso de su trabajo para
enseñarlo a los clientes.
Tenía que darse prisa. Estarían a punto de cerrar…
Entró, casi sin aliento, justo cuando el dueño se
disponía a cerrar.
-Vengo a recoger unas fotos, por favor. es muy
importante.
Cuando al fin tuvo el sobre en sus manos, respiró
con alivio. Ya estaba. Se aseguró de que no había
ningún error. Abrió el sobre y las pasó una a una
rápidamente. Eran aquellas, sin duda. Al terminar,
algo le hizo volver atrás… Aquella foto no tenía
nada que ver con las demás. No entendía qué podía
hacer allí y se la guardó en el bolsillo trasero de sus
vaqueros rotos.
Se encontró con su madre en la calle y le dio las
fotos. Ella se guardó el sobre en su bolso y se fue en
su Porsche 911 descapotable de color negro.
El niño, que se llamaba Bruno, salió corriendo
hacia el parque, donde aún estaban sus amigos:
-Hola otra vez. Me he tenido que ir un segundo
porque había olvidado un recado que me había
encargado mi madre.
-¡Qué rollo!-dijo su amigo Facundo.
-Las madres siempre nos mandan cosas de esas.
-Bueno, no es así... Ellas nos hacen muchos
favores.
-Cierto, cierto, es verdad...
Bruno, de repente, pensó que había guardado la foto
en el bolsillo equivocado. Metió la mano y vio que
estaba allí. Se había dado un susto tremendo.
Bruno se dio cuenta de que estaba mal haberse
llevado así la foto y fue a dársela a su madre,
pidiéndole disculpas.
Finalmente, descubrieron que esa foto era suya y
que la había metido en el sobre por equivocación.
Estos cuentos fueron escritos partiendo de un título que le dimos a los niños.
Para eso escogimos varios títulos de novelas famosas. A los que las hayáis leido,
os sorprenderá ver que nuestros cuentos nada tienen que ver con ellas...
LA GAVIOTALA GAVIOTALA GAVIOTALA GAVIOTA Por: Esperanza Menéndez Bernal.Por: Esperanza Menéndez Bernal.Por: Esperanza Menéndez Bernal.Por: Esperanza Menéndez Bernal.
Había una vez una gaviota que nunca dejaba de volar. Se empezó a
cansar de tanto volar y se posó en un coche. Allí, había más
gaviotas. Les preguntó
-¿Hacia dónde está el norte?
-Hacia delante.
-Muchísimas gracias,
La gaviota siguió su camino, pero le llegó un olor tan rico… Venía
de un restaurante, Salió el cocinero y dejó las sobras en
La basura, La gaviota cogió un trozo y siguió volando hasta que se
dio cuenta de que ya había llegado a su destino. Allí estaba su
familia.
Y le dijo su madre:
-Hijo mío, ¡qué rápido eres!
-Ya, mamá, es que me han dicho unas gaviotas por que camino
debía venir.
-Pues esas gaviotas eran tus primas.
HISTORIA DE UNA ESCALERAHISTORIA DE UNA ESCALERAHISTORIA DE UNA ESCALERAHISTORIA DE UNA ESCALERA
Por: Beatriz Alba LópezPor: Beatriz Alba LópezPor: Beatriz Alba LópezPor: Beatriz Alba López
Hace mucho, mucho tiempo (sólo unos días), existió una escalera
que fue hechizada por un mago llamado “El tío Retrete”. Después
de unos días, el mago murió y la escalera mágica, que era lo último
que él había hechizado, se reencarnó en él. La escalera no atacaba
ciudades y cosas así… no, no, no… si no que atacaba los retretes
metiéndose en las casas de los demás a escondidas.
Un día, al intentar meterse en una casa, se topó con una niña
llamada Beatriz, pero ella no se asustó… ni mucho menos. Al
contrario, como si se alegrase de ver una escalera, le dijo:
-Buenas tardes- y tan contenta, se fue.
La escalera, muy sorprendida, siguió a la niña y le dijo:
-Tú no eres como los demás niños y niñas. No te has asustado al ver a
una escalera que habla, ¿por qué?
La pobre niña al oir aquello de que no se había asustado al ver a la
escalera, salió corriendo porque ella era ciega y no se había dado
cuenta hasta ese momento de que hablaba con una escalera. Ella
pensaba que había tropezado con una persona normal y corriente.
Después de esto, la escalera se fue a ver el concierto de Justin
Bieber, cogiendo las entradas que la niña le había dejado sobre su
cama para que la dejase en paz. Después del concierto, decidió
visitar más casas de la misma manera para conseguir entradas para
otros conciertos de cantantes famosos, ya que el de Justin Bieber
había sido un exitazo.
A partir de esa noche, fue cada vez teniendo más y más entradas:
Selena Gómez, Demi Lobato, Miley Cyrus, etc. La escalera, muy
contenta, comprendió que no estaba bien asustar a la gente. Y eso
de comprender era muy difícil para ella, porque era una escalera y
no tenía cerebro… En fin, a lo que íbamos: al final, la escalera
decidió buscar trabajo para comprarse ella misma las entradas sin
tener que molestar a nadie. Se casó y tuvo escaleritas y escaleritos.
Y colorín, colorado, este cuento se ha “no acabado”.
Me faltó decir que fueron muy felices, comieron perdices y le
zurraron muchos palos en las narices.
LA CASA DE BERNARDA ALBALA CASA DE BERNARDA ALBALA CASA DE BERNARDA ALBALA CASA DE BERNARDA ALBA Por: Iñaki Beceiro Cillero.Por: Iñaki Beceiro Cillero.Por: Iñaki Beceiro Cillero.Por: Iñaki Beceiro Cillero.
Dicen que hay solo tres sitios extraños en el mundo. Uno de ellos es
el ombligo del mundo: una mina de diamantes gigante que hay en
Rusia, pero no viene al caso... En realidad, hay cuatro; los tres que
mencioné antes y... mi casa. Es el sitio más raro del mundo. Vivo en
Lenguazaque, que esta en Cundinamarca. Cuando es verano, hay
40º grados a la sombra y en mi casa hay 0º tapada/o con una manta
de piel. En invierno, tiras agua al Sol y se congela al instante, y, en
cambio, si estás en mi casa, tienes que beberla rápido antes de que
se evapore a causa del calor. Fíjate si es extraño, que, a veces, se
abren mini agujeros negros cuando dices “Que se apague la luz”.
Y esta noche, he encontrado esta carta que dice:
Querida nieta,Querida nieta,Querida nieta,Querida nieta,
Soy tu abuelo. Como tu padre no te habrá contado elSoy tu abuelo. Como tu padre no te habrá contado elSoy tu abuelo. Como tu padre no te habrá contado elSoy tu abuelo. Como tu padre no te habrá contado el secreto de esta casa, te lo diré yo. Cuando secreto de esta casa, te lo diré yo. Cuando secreto de esta casa, te lo diré yo. Cuando secreto de esta casa, te lo diré yo. Cuando
mi abuelo estaba jugando a las cartas con su vecino millonario, Don Ridols Donal’s, le ganó. mi abuelo estaba jugando a las cartas con su vecino millonario, Don Ridols Donal’s, le ganó. mi abuelo estaba jugando a las cartas con su vecino millonario, Don Ridols Donal’s, le ganó. mi abuelo estaba jugando a las cartas con su vecino millonario, Don Ridols Donal’s, le ganó.
La apuesta era su casa de verano de Lenguazaque. Como mi abuelo era malísimo jugando a las La apuesta era su casa de verano de Lenguazaque. Como mi abuelo era malísimo jugando a las La apuesta era su casa de verano de Lenguazaque. Como mi abuelo era malísimo jugando a las La apuesta era su casa de verano de Lenguazaque. Como mi abuelo era malísimo jugando a las
cartas, le enfadó mucho y lcartas, le enfadó mucho y lcartas, le enfadó mucho y lcartas, le enfadó mucho y le echó una maldición para que no viviera a gusto ningún miembro de su e echó una maldición para que no viviera a gusto ningún miembro de su e echó una maldición para que no viviera a gusto ningún miembro de su e echó una maldición para que no viviera a gusto ningún miembro de su
familia y enterró, antes de que llegara el nuevo dueño, una bola maldita que trajo problemas... pero lo familia y enterró, antes de que llegara el nuevo dueño, una bola maldita que trajo problemas... pero lo familia y enterró, antes de que llegara el nuevo dueño, una bola maldita que trajo problemas... pero lo familia y enterró, antes de que llegara el nuevo dueño, una bola maldita que trajo problemas... pero lo
aguantamos y nos quedamos. Esa es la historia. Yo ya intenté desenterrarla, peraguantamos y nos quedamos. Esa es la historia. Yo ya intenté desenterrarla, peraguantamos y nos quedamos. Esa es la historia. Yo ya intenté desenterrarla, peraguantamos y nos quedamos. Esa es la historia. Yo ya intenté desenterrarla, pero no lo o no lo o no lo o no lo
conseguí... debe de haberla escondido debajo de la casa. Búscala, por favor. conseguí... debe de haberla escondido debajo de la casa. Búscala, por favor. conseguí... debe de haberla escondido debajo de la casa. Búscala, por favor. conseguí... debe de haberla escondido debajo de la casa. Búscala, por favor.
Firmado: Antonio Alba SalfumánFirmado: Antonio Alba SalfumánFirmado: Antonio Alba SalfumánFirmado: Antonio Alba Salfumán
Entonces, fui a buscarla, pero no la encontré, aunque sí encontré
un mapa que el muy tonto de Donald’s había escondido. Así, la
encontré y la destruí, pero no sirvió de nada... Tengo que seguir
buscando...
CRÓNICA DEL REY PASMADO Por: Elena Ramil Mejuto.
Una vez, en un reino llamado el País De Los Pasmados, un rey
sufría una grave enfermedad, tanto que la enfermedad había dado
nombre al país.
El rey se pasmaba con una mosca, un cepillo…
Un día, estaba desayunando y vio un perrito en la calle. Salió
corriendo, lo cogió y le dijo:
-¡¡¡ Quien es el perrito de papá, quién es, sí, tú eres el perrito de
papi!!! Te llamare el perrito de papi. Vamos a volar a
volaaaaaaaaar.
Al cabo de tres días, el perro estaba a lo suyo y el rey, de mascota
tenía una mosca, pero sin un ojo, porque el rey se lo había
arrancado con la aspiradora. Sí, con la aspiradora... ¿a que es
raro?, ¿un rey pasando el suelo con la aspiradora?
En realidad, la aspiradora la pasaba para devolver el polvo otra
vez al suelo, para que los sirvientes lo limpiaran mientras que él se
reía.
El pobre rey pasmado cada día estaba peor, así que decidió
buscarse una novia.
Al día siguiente, el periódico ponía:
“¡El rey busca esposa, el rey busca esposa!”
Pronto, se presentaron en palacio 200 mujeres, pero no le
convenció ninguna.
Diez años después, el rey seguía igual. No había remedio. El rey
loco siguió toda su vida así.
CINCO HORAS CON MARIOCINCO HORAS CON MARIOCINCO HORAS CON MARIOCINCO HORAS CON MARIO Por: Carolina Novo Castro Por: Carolina Novo Castro Por: Carolina Novo Castro Por: Carolina Novo Castro
Érase una vez un niño que se llama Mario. Mario tenía muchos
amigos, pero el que mejor le caía era Jorge y su mejor amiga,
Dayana. Con Jorge tenía menos relación, ya que vivía en Hawai.
Dayana le caía muy bien, aunque ella, a menudo, se cansaba de él
porque hablaba mucho y Llegaba un momento que era
insoportable... ¡Una vez estuvo hablando de su novia Jennifer cinco
horas! ¡Uff! Debería dejar hablar a los demás, pero nunca se le
ocurría pensar que los demás, a lo mejor, también tenían algo que
decir.
Bueno, Mario también ha pasado por muchas experiencias, y ni
su madre ni su padre lo quieren escuchar ya. Entonces, se lo cuenta
a sus amigos y los aburre.
Cinco horas con Mario no sólo parecen multiplicarse sino que
también se podría decir que se triplican en años... Espero que
nunca más pase esto con el pobre Mario, porque si no…
LA COLMENALA COLMENALA COLMENALA COLMENA Por: Natalia Cornide AlonsoPor: Natalia Cornide AlonsoPor: Natalia Cornide AlonsoPor: Natalia Cornide Alonso
Había una vez un niño de 17 años que se llamaba Bruno. Un día, se
fue con un su mejor amigo, Facundo a un bosque a recoger fresas.
Allí, Bruno se encontró con una niña que se llamaba Pía y se quedó
prendado de ella.
Y, como no se iba a quedar cruzado de brazos, le habló:
-¡Hola!, ¿qué tal?
-¡Hola!- le respondió ella.
-Eres muy guapa, ¿lo sabías?
-Gracias, tu también eres guapísimo, ¿lo sabías?
- No tanto como tú.
Bruno y Pía parecían estar ya locamente enamorados. Bruno le
preguntó:
-¿Cómo te llamas?
-Pía.
-¡Qué lindo nombre!
-Gracias ¿vos cómo te llamás?
-Bruno, pero… Ese precioso acento... ¿es de Argentina?
-Sí, yo nací allí.
-¿En serio? Yo también, pero me vine muy chico.
-Yo vine hace muy poco, aún no conozco la ciudad...
-Ven conmigo, yo te enseño.
-OK, gracias.
Bruno y Pía fueron a dar una a vuelta y Bruno le dijo:
-Te voy a enseñar mi mayor secreto.
-Vale, no se lo diré a nadie.
-Mira, ¿ves esta colmena?
-Sí, es de color verde.
-Ya, yo la pinté.
-¡Qué divino!!
-Aquí no hay ni una sola abeja pero esta llena de miel.
-¡Qué raro!
-Ya...
-¿Le pusiste nombre?
Bruno le dio un beso a Pía.
-Bruno... ¿querés ser mi novio?
- Claro...
Desde ese día la colmena fue llamada “La colmena del amor”.
LA VIDA ES SUEÑOLA VIDA ES SUEÑOLA VIDA ES SUEÑOLA VIDA ES SUEÑO Por: Verónica Lozano PoncePor: Verónica Lozano PoncePor: Verónica Lozano PoncePor: Verónica Lozano Ponce
Había una vez una niña que estaba cantando: “...la vida es
estupenda, es increíble, al menos la mía...”. Llegó a su casa y
sacó su diario.
Entonces, apareció un dragón que la llevó al País de los Sueños.
Allí encontró a un príncipe, que le dijo:
-¿Quieres conocer el mundo?
-Claro que sí…- dijo ella.
La llevó a conocer a su padre, el rey. Cuando llegó, su majestad
le dijo:
-Hola, ¿cómo te llamas?
-Marta, señor.
-¡Ah…! Yo ya te conozco. Eres la hija de Andrés López, mi amigo.
Años más tarde, el príncipe y la niña se casaron y fueron
felices.
Entre todos los miembros del Obradoiro de Xornalism o, hemos creado a nuestra propia superheroína, la inefable Flor Amor y su flatulento perro Gusy. Esperamos que os gusten sus locas aventuras.
FLOR AMOR, HEROÍNA PECULIAR Por: Iñaki Beceiro Cillero
Era una hermosa y soleada tarde de lunes en invierno, más o
menos, las 14:00, cuando se oyó un delicado sonido proveniente de
Flor, que gritaba a su perrito Gusy:
-¡Meóoooooooooooooooon!
Indignada, dijo, como una señorita educada, lo que pensaba:
-¿Quieres callarte, Gusy?
-Oink, claro que sí.
En ese momento se oye la sandiateléfono. Un robo se había
producido en el banco. Rápida como un rayo se cambió de ropa.
-¿Cuánto más tenemos que esperar? Nos tiene que cazar
hoy, ¿verdad que sí? Empezó a las 14:30... Sí que va rápida
como un rayo... ¡un rayo con sobrepeso!
En ese momento aparece Flor Amor:
-¿Qué, maleantes? Os atacaré con mi pistola de burbujas
asesinas... Venga, subid, bonitas, subid, atrapad al enemigo
entre vuestras transparentes paredes.
-¡Corre, Flor Amor, que se escapan !
-Es que no tengo una doble para esta escena de acción...
-¿Qué te ha pasado?
-Que me he roto una uña.
17. Buenota, no pasa nada, ya lo ha metido en la cárcel la
policía...
Hasta la próxima historia.
FLOR AMOR Y GUSY DESCUBREN OTRO CRIMEN Por: Elena Ramil Mejuto Os voy a hablar de una chica y su perro, que son extraterrestres y
se llaman Flor Amor y Gusy. Los dos van por ahí, resolviendo
casos llenos de diversión.
Esta vez, Flor Amor y Gusy van a resolver el caso de la fábrica de
chuches. ¡Ah! Se me olvidaba, ellos también se transforman en
superhéroes que salvan el mundo para que no los reconozcan.
Un día soleado y tranquilo, Flor Amor y su perro Gusy están en la
fábrica de chuches que se inaugura ese mismo día. Les dejaron
pasar para verla por dentro y, justo cuando pasaron Flor Amor y
Gusy, se oyeron ruidos extraños. Ellos querían saber de donde
venían esos ruidos tan extraños y fueron a investigar. Se alejaron
poco a poco del grupo de gente para que no los vieran y, en ese
momento, vieron a un tío feo con máscara destruyendo la fábrica de
chuches.
¡QUÉ DESGRACIA!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Flor Amor y Gusy se transformaron en superhéroes y se fueron a
detenerlo. Lo vieron robando un montón de chuches pero, por
suerte, ellos estaban allí, lo detuvieron de la siguiente manera.
Gusy, echando pedos a toda caña y Flor Amor con su pistolita de
burbujas, que, por si no lo sabiáis, es su arma. Esas burbujas hacen
cosquillas si te tocan... Llamaron a la policía, lo cogieron y lo
metieron en la cárcel dos años por robar tantas chuches, que
“necesitan” los niños, ¿verdad? Vosotros estáis conmigo, ¿verdad?
AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!!!!!!
FLOR AMOR Y GUSY DESCUBREN EL MISTERIO DE LA MOMIA EN EL MUSEO por: Elena Ramil Mejuto
Flor Amor fue al museo y vio que había un señor que no había visto nunca por ahí. Sin pensarlo dos veces, lo siguió, con su teléfono-zapato llamó a Gusy y le avisó de todo.
Flor Amor lo siguió y vio como entraba en la tumba de una momia y decidió entrar también. Había un montón de antigüedades ahí dentro y en ese instante llegó Gusy, que ladró como un loco. Flor Amor fue corriendo a ver que pasaba. De repente, vio que el hombre tan sospechoso era su enemigo, Alcantarilla de Hierro, y escuchó todo su plan para hacerse con los museos de la ciudad. Pretendía que sólo pudiesen entrar los multimillonarios en los museos y les timaría en el precio de las entradas. Cuando llegó el día del plan de Alcantarilla de Hierro, apareció Flor Amor, sacó su pistola de burbujas y su pintalabios, se pintó los labios, sacó la sombra de ojos, se pintó los ojos, guardó la pistola de burbujas, la volvió a sacar y Alcantarilla salió pitando y se metió en la alcantarilla. Otro caso resuelto de Flor Amor y Gusy.
FLOR AMOR, GUSY Y EL LADRÓN Por: Esperanza Menéndez Bernal
Flor Amor ha ido al parque de atracciones con Gusy. Han visto la
noria y quieren montar, pero no les dejan. Entonces Flor Amor se
trasforma en superheroína y Gusy se trasforma en su superperro,
“Somemo”.
Hablan con el malvado Chone y les dice que es porque una
malvada niña la quiere sólo para ella, aunque no tiene dinero. Ellos
le dicen que la lleve al parque de atracciones, que es gratis ese día
y así se libran de él.
FLOR AMOR Y LA CIUDAD DESAPARECIDA Por: Carolina Novo Castro.
Érase una vez una niña que tenía súperpoderes y se llamaba Flor
Amor. Siempre iba acompañada de su perro, que si se
transformaba se llamaba Gusy y si no, se llamaba Somemo.
Esta vez, se trataba de un caso muy serio. El código era 996892 y
se trataba de una ciudad desaparecida. Llegó de noche, ya que la
ciudad quedaba muy lejos. Su perro estaba medio dormido, pero
eso no es lo que cuenta ahora... Os parecerá raro que vayan a una
ciudad desaparecida pero, sí, es verdad y mola mucho porque la
ciudad estaba allí, perfecta, aunque no tenía color. Llamó a su jefe y
le pidió explicaciones. ¿Qué era eso de llamarla con tanta urgencia
para eso? Entonces, lo que hizo fue pintarla con sus amigos de
alegres colores: rosa, azul, verde…etc. Y así fue esa pequeña
misión que moló mogollón, ya que pudo estar con sus amigos.
Espero que desde ahora sus misiones sean así de divertidas.
Las historias que vais a leer ahora fueron hechas con la única condición de contener tres palabras sin relación aparente que elegimos entre todos y sorteamos después.
EL GATO EN SAN SATURNINO Por: Verónica Lozano Ponce
Había una vez un gato que estaba en su cama, aburrido
como un salmón. Él quería divertirse, yendo de viaje o
yendo a alguna parte... y fue a San Saturnino. Allí, se
encontró una pulsera que ponía: “Pulsera de la amistad”.
Buscó por todo el barrio, pero no encontró a nadie que la
llevara.
Pasó el tiempo y, un cierto día, encontró a la persona que
estaba buscando. Y claro, era una linda gatita. Fueron a
cenar... se besaron y el resto, creo que ya lo sabéis. Vivieron
felices y comieron sardinillas.
EL ELEFANTE Por: Esperanza Menéndez Bernal
Érase una vez un elefante que tenía ganas de ir a París con
su goma de pelo. La usaba como collar y, cuando llegó al
aeropuerto, preguntó:
-¿Cuánto vale?
-Pues son 18 euros.
Ya en el avión, se miró el cuello y no tenía la goma. Miró
en la maleta y tampoco la vio. Se lo dijo a las azafatas:
-He perdido mi goma...
Y, al final, la encontró.
UN DÍA UN POCO MOVIDITO Por: Beatriz Alba López. Había una vez un colegio llamado Recimil, en el que
estudiaba una niña llamada Pepa y dos niños hermanos
llamados Ángel y Alberto, que se llevaban muy bien, aunque
eran un peligro. Y de aquí sale esta historia.
Resulta que estos tres niños, una vez, trajeron un conejo al
colegio y lo bajaron cuando era la hora del recreo. Hablando
con unos amigos, se despistaron y, el conejo salió corriendo
por todo el patio. Los niños, desesperados, corrieron hacia
él. De repente, tocó la sirena que avisaba del final del
recreo. Los niños no podían dejar el conejo por allí suelto,
pero no hubo más remedio que hacerlo. Después,
decidieron ir a buscarlo cuando acabaran las clases.
Al llegar el momento, los tres salieron corriendo a buscar
al conejo, lo buscaron y buscaron y, al final, lo encontraron.
El conejo no quería ir con ellos, no sabían con que atraerle,
pero esos tres niños eran muy listos y fueron a conserjería a
pedir los objetos perdidos, que estaban en una caja de
cartón. Miraron con que podrían atraer al conejo y por fin
lo encontraron. Pepa gritó:
-¡¡Lo encontré!!
Cogió un ovillo de lana y con él se fue acercando al
animalito muy poco a poco. El conejo también se iba
acercando poco a poco. Finalmente, Pepa lo consiguió y
todos gritaron:
-¡¡¡ Por fin!!! ¡¡Eres nuestra heroína!!Salieron corriendo
del cole.
Les esperaban sus padres, que preguntaron:
-¿Qué tal fue el día?, ¿un poco movidito?
Los niños a carcajadas decían:
-Más o menos…
LO QUE QUIERAS Por: Natalia Cornide Alonso
Había una vez un carpintero llamado Freddy que estaba
muy solo. Un día se encontró con una gaviota herida. Al
verla así le dio pena y la curó .
Freddy y la gaviota se hicieron grandes amigos.
Al cabo de seis meses fueron a una discoteca en la que
estuvieron toda la noche.
Y esta es una historia basada en hechos NO reales.
LOS HÁMSTERS Por:Carolina Novo Castro. Érase una vez un hámster que, por suerte, vivía en una
enorme mansión. Cuando cumplió 11 años, el padre se fue y
la madre no podía trabajar, entonces él y sus hermanos
empezaron a trabajar en una pequeña cueva, haciendo
pequeños trabajos como por ejemplo, tallando madera,
tejiendo trajes…etc. La madre estaba orgullosa de que sus
hijos, que le estaban haciendo un favor, pero, al día
siguiente, tuvo que ingresar en un hospital para mascotas
porque se cayó y perdió un ojo.Le pusieron uno de cristal.
Ella sabía que sus hijos estaban apoyándola desde la cueva y
a ella le daba igual que no estuvieran con ella ella. Estaba
mejorándose cuando le llegó una noticia de última hora
sobre sus hijos. ¡Los habían echado del país! Se puso a llorar
y leyó, al final de la carta, que ponía: “Nunca más los
volverás a ver ja,ja,ja...”
Ella se sintió traicionada cuando supo la verdad. El hombre
de la familia para la que trabajaban los había raptado, ya
que el hermano mayor de los hámsters quería salir con su
hija. Entonces, la madre se tranquilizó, llamó a la policía y
los empezaron a buscar. Esa misma noche la llamaron
diciéndole que ya los tenían y que el secuestrador iba a ser
encarcelado.
LA SERPIENTE Y EL CHICO RARITO Por. Elena Ramil Mejuto.
En un pueblo muy lejano, mejor dicho…en una selva muy
lejana, una serpiente se puso de los nervios por… mejor os
lo cuento desde el principio. Escuchad atentamente lo que
os digo.
Una vez iba un chico en un tren y de repente se escuchó un
ruido:
¡¡¡¡¡Pruaeiouu!!!!!
El chico se había caído del tren y se encontraba en una
selva. Sólo estaban él y su lata de sardinas.
De repente, vino una serpiente y, de un salto, se tragó las
sardinas y la lata.
El chico, cada vez más excitado, pegó un grito:
-¡Aaaaaaaaaaaaaaaaaah!
La serpiente entusiasmada dijo:
-Si te doy miedo, me lo dices.
El chico se quedó alucinado y sacó de su bolsa un i-pod. Lo
puso delante de la serpiente para que no le atacara.
La serpiente se echó hacia atrás y el chico empezó a buscar
ayuda.
Pero otra vez estaba la serpiente allí y el chico volvió a
sacar el i-pod.
Pero la serpiente lamió el i-pod, lo mordió y después lo dejó
en el suelo.
El i-pod tenia un interruptor que a la serpiente no le
gustaba nada.
Al chico le empezó a caer bien la serpiente... ¿y sabéis que
descubrió? La serpiente se llamaba Epi. ¿Y sabéis otra cosa?
Se hicieron muy amigos.
Al día siguiente, estaban buscando cómo salir de la selva y,
de repente…
¡vieron un tren!
El chico intentó subirse a él pero, de repente, una
avioneta lo cogió y se lo llevó a la isla de al lado.
Epi tenía seguro que iba a salvarle, pero no tenía claro si ir
nadando a la isla o volando.
Pensó: “Son dos kilómetros y nadando, me cansaré, pero,
si vuelo, también me cansaré. ¿Qué hago? Ya sé. Iré volando,
me cansaré igual pero llegaré más rápido”.
Cuando llegó a la isla, su amigo estaba atado a un árbol.
Sin pensarlo, lo desató y lo llevó en su espalda cuando
volaba.
Ahora sí, cogió el primer tren que paró y se llevó a la
serpiente con él.
Y esta es la historia fantástica.
En un pueblo muy lejano, mejor dicho…
¡Pero qué digo... si ya os la he contado!
EXIT JUNGLE!
Por: Iñaki Becerro Cillero
Pasaba tan rápido el tiempo en esa selva… y no el tiempo
atmosférico, precisamente. Yo intenté salir algo así como
doscientas veces y todas fallidas. Ah, perdón, no me había
dado cuenta. Soy James, un perro con mala suerte desde
que fui con esa niña, te explico.
Era una soleada tarde de lunes. Yo estaba paseando tan
tranquilamente por la calle cuando un tío altísimo y vestido
de negro, me cogió con una trampa en la que había puesto
un pez como cebo. Me llevó a su casa y me desparasitó
durante dos horas. ¡Casi me mete en la lavadora! Cuando
recuperé el sentido, estaba en los brazos de una niña
pequeña. Resulta que se iba de viaje y quería una mascota
nueva para llevarle a la niña. A ella se le ocurrió probar si
era uno de los perros mágicos de la TV que pueden volar y,
la muy bruta, me tiró a las cataratas. Por suerte, caí a una
telarña. Bueno, y aquí estoy intentando sobrevivir. Aquí la
comida escasea y si no quieres ser comida de los salvajes
(sinceramente, son tíos majos, pero nunca cojas lo que te
den, porque a saber lo que es, como las hamburguesas de Mc
Donald´s) tienes que estar muy despierto.
Bien, ya os contaré si encuentro la forma de salir.
Y, por último, varios cuentos libres que han hecho los alumnos...
MUNDOS DE CARNAVAL Por: Verónica Lozano Ponce e Iñaki Beceiro Cillero.
Érase una vez, en el colegio C. E. I. P. RECIMIL, una niña llamada
Sara y un niño llamado J. Manuel. Estaban en carnaval. La conserje
mandó a Sara y a J. Manuel que fueran a coger una escoba, porque
todo estaba lleno de confeti. Cuando regresaron, vieron que la
puerta era distinta a la de siempre. Al abrirla, se encontraron un
portal lleno de confeti, máscaras, orejas... Se aventuraron y, sin
ningún pavor, entraron. En un segundo, fueron transportados a un
mundo aparte, en el que todo el mundo iba disfrazado todo el año:
a un entierro, a un cumpleaños, al colegio e incluso a trabajar. Pero
claro, cada disfraz era diferente. Sorprendidos, los dos niños le
preguntaron a un pueblerino:
-Perdone, ¿dónde estamos?
-¿Qué hacéis así vestidos? El carnaval es mañana –dijo el
hombre.
Le explicaron su historia pero, al principio, al buen hombre le
costó comprenderlo. Cuando por fin lo entendió, los llevó ante el
sabio del pueblo, llamado Herman. Era tozudo y barbudo.
Cuando llegaron, el hombre contó la historia de los chicos y se
fue a otra habitación. Regresó con una bola que se abrió y, en un
abrir y cerrar de ojos, volvieron a su mundo. Acordaron no hablar
de ese mundo nunca.
Basado en hechos reales .
CUENTO DEL DÍA DE LOS ENAMORADOS Por: Elena Ramil Mejuto.
Érase una vez una chica a la que le gustaba un niño un poquitín tímido.
La niña se llamaba Sabela.
El niño no se fijaba nada en ella y la niña se hartó y, un día, cogió
su bolso y empezó a decir:
-Niño malo, niño malo, niño malo.
Y siguió:
-Oye, me gustas mucho y no voy a permitir que ni me escuches ni
nada.
El niño, contento por lo que le había dicho, le dijo que había hecho
que no la veía ni la escuchaba para que fueran felices para siempre.
BRUNO, FACUNDO, JOSEFINA Y
CATERINA Por: Natalia Cornide Alonso
Había una vez unos amigos que se llamaban Bruno, Facundo y Josefina. Bruno era el novio de Josefina y ESTABAN PREPARANDO LAS COSAS PARA SU BODA. Facundo estaba triste porque no tenía novia. Un día fueron al parque los tres juntos y se encontraron un perrito que estaba solo por allí, pero que llevaba un collar al cuello. Del collar, colgaba una plaquita dorada que ponía “MATÍAS”. Facundo cogió a Matías y lo acarició.. DESPUÉS DE PASAR LA TARDE EN EL PARQUE, VOLVIERON A CASA. FACUNDO PUSO AL LADO DE SU CAMA UNA CESTITA con UNA MANTITA ROSADA SOBRE ELLA. MATÍAS FUE CORRIENDO Y SE ECHÓ A DORMIR EN ELLA. Facundo no iba a ser menos, así que se echó a dormir también. Al día siguiente, Facundo se despertó y salió a colgar carteles que decían:
“He encontrado un perrito marrón en el parque. Me llamo Facundo y si es de alguien este perro, por
favor llamen al 9815555555 o al 6666666666.Gracias.”
AL CABO DE DOS HORAS, SONÓ EL TELÉFONO DE CASA: -HOLA, HE LEÍDO SU CARTEL Y COMO HE VISTO LA FOTO DE MI PERRO, BUENO...LO LLAMABA PARA RECOGERLO... -Ah, sí, hola... Así que Mati es tuyo... bien, pues pásate por mi casa y te lo devuelvo, ¿vale? POCO TIEMPO DESPUÉS, LA CHICA LLEGÓ A CASA DE FACUNDO Y LLAMÓ A LA PUERTA: -TOC TOC. -HOLA HOLA , TÚ ERES LA DUEÑA DE MATI, ¿NO? -SÍ, SOY YO, CATERINA. -HOLA, CATERINA. PASA, PASA. -VALE. FACUNDO Y CATERINA SE SENTARON EL SOFÁ AZUL DEL SALÓN. -¡¡MATÍAS!!-DIJO FACUNDO EL PERRO VINO CORRIENDO Y SALTÓ ENCIMA DE CATERINA. EMPEZÓ A LAMERLA Y LAMERLA. -BUENO, SE NOTA QUE EL PERRO ES TUYO. -SÍ, ¿VERDAD?-DIJO CATERINA SE MIRARON Y SE DIERON CUENTA DE QUE SE GUSTABAN. ALGÚN TIEMPO DESPUÉS,
CATERINA Y FACUNDO ESTABAN TAN LOCAMENTE ENAMORADOS QUE SE QUISIERON CASAR, IGUAL QUE BRUNO Y JOSEFINA. Al final, se casaron los cuatro juntos y se fueron todos de viaje al mismo sitio.
CUENTO DE CARNAVAL Por: Elena Ramil Mejuto.
Había una vez un niño que se llamaba Carlos y al que le
encantaba el carnaval. Ese año se iba a disfrazar de Spiderman,
como su mejor amigo, Pablo.
Llegó el día y Carlos fue disfrazado a una fiesta que había en el
barrio. Allí estaba su amigo Pablo disfrazado, pero no de
Spiderman. Y cuando Carlos lo vio se enfadó mucho porque habían
quedado en ir iguales. Carlos se fue a casa muy triste, y llamó a
Pablo muy disgustado:
-Pablo, me has fallado.
Y este contestó:
-¿Qué dices? Aún estoy en casa, no he salido porque mi hermana no
está preparada, pero mi madre dice que vaya saliendo yo.
-¡Pero si yo te he visto en la fiesta, disfrazado de pirata!
-Sería mi hermano gemelo.
-¿Tienes un hermano gemelo?
-Sí, ¿no lo sabías?
-Pues la verdad es que no.
-Perdón por no decírtelo.
-No pasa nada...
-Ahora voy, ¿vale?
-Sí, claro. Te espero.
CAMP ROCK “CHORRADAS” Por: Elena Ramil Mejuto.
Érase una vez una niña llamada Pichi, que quería ir a un
campamento de payasos y quería ser profesional en hacer
chorradas:
nariz roja, echar agua de una flor, hacer malabarismos y pintarse la
cara de color blanco, en fin, un payaso.
Su madre no la dejaba, y entonces, intentó ganar un premio para
ir a una escuela de payasos.
La verdad, aunque no os lo creáis es ¡GANÓ!
La madre le dijo:
-Te dejaré ir sólo porque sale gratis... Si cuando hayas vuelto, no
sabes hacer nada, estarás castigada.
-Vale, te aseguro que cuando venga sabré más que el tío Jorge, que
es el mayor payaso de la familia -le respondió Pichi.
-Vale, espero que no me decepciones-le dijo la madre, con muy
mala cara.
Ya llegó la hora de irse al campamento:
La niña estaba ilusionada, ya que, al parecer iba a cumplir el
mayor sueño de su vida.
Al llegar, la niña se quedó... alucinada, flipando, paralizada y gritó
así: -¡Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah¡
Después, ya de noche, pensó que no lo estaba pasando como
pensaba, pero ahora no le podía decir a su madre que se quería ir.
Entonces fingió que estaba mala para irse a su casa.
Cuando llamaron a su casa, la madre sospechó que era todo un
engaño de su hija, así que, cuando volvió a casa, la castigó y la niña
se enfadó con ella.
Después, arrepentida, se disculpó ante su madre y esta le
perdonó.
LAS CLASES MÁGICAS Por: Carolina Novo Castro. Érase una vez una niña llamada Lorena Kairu Kuldo (¿cómo os
habéis quedado con sus apellidos?). La niña no era un
extraterrestre, aunque, de eso ya hablaremos más adelante... El
asunto es que la niña es de Urazurrutia. ¿Y dónde queda eso?, os
preguntaréis. Pues es un pueblo del País Vasco.
Lorena es muy buena estudiante y le gusta mucho “Conocimiento
del medio”, su hobby es bailar pero, por desgracia, no puede
demostrarlo. Su hermana pequeña se llama Luciana.
Lorena va a unas clases de magia que da su padre, Lujosqui. Su
madre no da clases, porque es un extraterrestre (eso es a lo que me
refería antes). En las clases de magia, aprende conjuros, trucos y,
por si fuera poco, hechizos para matar a brujas.
Los padres tuvieron un pequeño problema al casarse, ya que el
padre, al hacer trucos de magia, casi deja a la madre sin cabeza con
un conjuro fallido. Pero eso es lo de menos, porque, al ser
extraterreste, si su madre perdía la cabeza, al momento le salía
otra.
Su hermana Luciana no sabía casi nada de su familia y, en el cole,
si la profe le preguntaba algo sobre ella, sin querer, no contaba la
verdad y, la profesora, aunque sabía que las cosas que ella contaba
no eran así, le permitía explicarse porque se ponía en su lugar...
Luciana era muy agradable, pero Lorena estaba un poco harta de
ella, ya que siempre se estaba metiendo en sus cosas, aunque, en
el fondo, se querían mucho, ya que eran hermanas y siempre
estaban juntas.
Su madre era una extraterrestre muy moderna que se intentaba
esconder, pero su color rosa fucsia la delataba. Os preguntaréis que
hacía en su vida diaria... ¿Sí o no? Pues era ama de casa, hacía
trabajos manuales y lo que más le gustaba de todo: pintar con los
dedos. La madre se llamaba Junquitosdealhelí. Sí, ya lo sé; es un
nombre muy raro. Lorena siempre tenía que lavarse las manos
antes de darle un beso a su madre porque era alérgica a los
humanos, aunque sólo un poco.
Lorena iba a las clases de magia, como os había contado antes,
pero no prestaba mucha atención porque a ella le gustaba bailar.
Entonces, cuando quería hacer un truco o el padre se lo mandaba,
le salía mal. Si decía “Cocina este pollo”, se le dormía el cerdo y
Lujosqui se enfadaba mucho.
Una vez, Lorena se fue al parque a jugar, pero una amiga se
enfadó con ella y las demás la dejaron sola. Ella quería volver a
casa, pero había olvidado el camino, así que intentó hacer magia y
le salió mal. Intentó buscar una solución y se le ocurrió llamar a su
padre, que le dijo que ya se lo había advertido. Lorena se sintió mal
y por fin, pudo regresar, acompañada de su padre. Al llegar, su
madre, que aunque era extraterrestre, era muy sensata, le dijo al
padre que eso de reñirle a la niña, después de que las amigas la
hubiesen dejado sola, no estaba bien.
Y aquí va a terminar este cuento, protagonizado por la madre
llamada Junquitosdealhelí, el padre, que se llamaba Lujosqui, la
hermana pequeña, Luciana y…ella, que es la verdadera protagonista
y se llama Lorena.
POEMA: todos contentos
Estou no ceo ,Estou no ceo ,Estou no ceo ,Estou no ceo , gústame cantargústame cantargústame cantargústame cantar pío, pío, pío, pío...pío, pío, pío, pío...pío, pío, pío, pío...pío, pío, pío, pío... e así,alegrar,e así,alegrar,e así,alegrar,e así,alegrar, as caras das persoas ,as caras das persoas ,as caras das persoas ,as caras das persoas , que contentas están. que contentas están. que contentas están. que contentas están. Se ti estás contenta ,Se ti estás contenta ,Se ti estás contenta ,Se ti estás contenta , todo melloraraátodo melloraraátodo melloraraátodo melloraraá para estar contentopara estar contentopara estar contentopara estar contento só tes que cantar.só tes que cantar.só tes que cantar.só tes que cantar. Se non te gusta cantaSe non te gusta cantaSe non te gusta cantaSe non te gusta cantar,r,r,r, terás que bailar.terás que bailar.terás que bailar.terás que bailar.
Por: Elena Ramil MejutoPor: Elena Ramil MejutoPor: Elena Ramil MejutoPor: Elena Ramil Mejuto
ADIOS AMIGOS
¡¡¡¡Hasta la próxima!!!!
A redacción de “Toma nota” A redacción de “Toma nota” A redacción de “Toma nota” A redacción de “Toma nota” quere agradecer ao ANPA e á quere agradecer ao ANPA e á quere agradecer ao ANPA e á quere agradecer ao ANPA e á dirección do CEIP Recimil o dirección do CEIP Recimil o dirección do CEIP Recimil o dirección do CEIP Recimil o patrocinio e a difusión do noso patrocinio e a difusión do noso patrocinio e a difusión do noso patrocinio e a difusión do noso traballo.traballo.traballo.traballo.