as dúas palabras da chuvia

70
_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA (LAS DOS PALABRAS DE LA LLUVIA) (Edición bilingüe) RRR

Upload: mailconraul

Post on 06-Apr-2016

267 views

Category:

Documents


19 download

DESCRIPTION

Libro de poemas

TRANSCRIPT

Page 1: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

AS DÚAS PALABRAS DACHUVIA

(LAS DOS PALABRAS DE LA LLUVIA)

(Edición bilingüe)

RRR

Page 2: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

“Quen, se eu berrase, oiría-me desde os coros

dos anxos? E se un de súpeto accedera a tomar-me

sobre o seu corazón: afundiría-me ante o seu máis potente existir.

Pois o fermoso non é máis que o comezo

do terrible,...”

“¿Quién, si yo gritara, me oiría desde los coros de los ángeles? Y si uno de repente accediera a

tomarme sobre su corazón: me hundiría ante su más potente existir.

Pues lo hermoso no es más que el comienzo de lo terrible,...”

Rainer María Rilke

CAROÍ

RRR

Page 3: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

PRÓLOGO

No ano de 1990, antes de empezar con estes escritos, lembro ter mercado unlibro de poemas “ A Lenda de Amor e Morte do Alférez Cristobal Rilke (1899),Rainer María Rilke” que influiría radicalmente nesta obra; aínda diría máis,esta nacería como produto desa grande influencia que entón empezaba a tomarforma. Daquela, os meses de verán, pasei-nos traballando para o concello, eadicaba-me, con outros compañeiros, a tarefas de limpeza, así mesmo, daconservación do tendido eléctrico e outros oficios. Nese intre encontrábamo-nos nas inmediacións dun barrio cando unha muller enferma empezou aproferir e a delirar desde unha fiestra, repetidamente: “As dúas palabras dachuvia...”. Aquela locución, dotada dunha profunda fermosura, fixou-se namiña mente. Finalmente, decidín recompilar estes poemas baixo ese título,debendo-lle a aquela dama a súa singular “intuición”. A cita é unha achega posterior e está recollida dos primeiros versos daprimeira Elexía de Duino (1912 –1922) do xa mencionado autor.

• En el año de 1990, antes de empezar con estos escritos, recuerdo habercomprado un libro de poemas "La Leyenda de Amor y Muerte del AlférezCristobal Rilke (1899), Rainer María Rilke" que influiría radicalmente enesta obra; aun diría más, ésta nacería como producto de esa graninfluencia que entonces empezaba a tomar forma. A la sazón, los meses deverano, los pasé trabajando para el ayuntamiento, y me dedicaba, conotros compañeros, a tareas de limpieza, asimismo, de la conservación deltendido eléctrico y otros oficios. En ese momento nos encontrábamos enlas inmediaciones de un barrio cuando una mujer enferma empezó aproferir y a delirar desde una ventana, repetidamente: "Las dos palabrasde la lluvia...". Aquella locución, dotada de una profunda belleza, se fijóen mi mente. Finalmente, decidí recopilar estos poemas bajo ese título,debiéndole a aquella dama su singular "intuición". La cita es una aportación posterior y está recogida de los primeros versosde la primera Elegía de Duino (1912 -1922) del ya mencionado autor.

RRR

Page 4: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

I

Xa non haberá máis tempo para aquel que ergueu ao ceo as súas mans,

nin para a muller nin para a besta. Semellante ao ruído de moitas augas,

baixan as voces desde o monte Sión. Este cantar ou outro cantar,

aforcado nas cítaras, repudiando a quen serviu con afecto. A palabra é

mísera, o pensamento, pero non agardo que apartes os teus ollos. Como

soportar entón a pureza?

• Ya no habrá más tiempo para aquél que levantó al cielo sus manos, ni para la

mujer ni para la bestia. Semejante al ruido de muchas aguas, bajan las voces

desde el monte Sión. Este cantar u otro cantar, ahorcado en las cítaras,

repudiando a quien sirvió con afecto. La palabra es mísera, el pensamiento,

pero no espero que apartes tus ojos. ¿Cómo soportar entonces la pureza?

RRR

Page 5: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

II

Fermosas rapazas levan flores silvestres. Hai mulleres que agardan aos

seus maridos, hai nenos con fame nos berces. Quen calmará a súa dor?

Quen coñece a batalla non sente nobreza senón o peito asolado pola

destrución. Só as balas cantan gabanzas á morte e a vida é soidade sen

remorso.

• Hermosas muchachas llevan flores silvestres. Hay mujeres que

aguardan a sus maridos, hay niños con hambre en las cunas. ¿Quién

calmará su dolor? Quien conoce la batalla no siente nobleza sino el

pecho asolado por la destrucción. Sólo las balas cantan alabanzas a la

muerte y la vida es soledad sin remordimiento.

RRR

Page 6: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

III

Estou neste lugar e nin sequera a fermosura consigue esvaecer a mágoa

do corazón. Agardo o tempo no que a decadencia empece a vivir doutra

felicidade. Estou neste lugar e son un can que loita para montar unha

femia que amou noutros corpos a todos os homes.

• Estoy en este lugar y ni siquiera la belleza consigue alejar la pena del

corazón. Espero el tiempo en el que la decadencia empiece a vivir de

otra felicidad. Estoy en este lugar y soy un perro que lucha para cubrir a

una hembra que amó en otros cuerpos a todos los hombres.

RRR

Page 7: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

IV

Camiñamos polo inferno recollendo flores e non é difícil imaxinar o fin

deste día. As mulleres están dispostas a amar-nos como aquelas que

elixen margaridas nos intres do amor. Será o tempo os pétalos que con

tanto coidado son escollidos?

• Caminamos por el infierno recogiendo flores y no es difícil imaginar el

final de este día. Las mujeres están dispuestas a amarnos como aquellas

que eligen margaritas en los instantes del amor. ¿Será el tiempo los

pétalos que con tanto cuidado son escogidos?

RRR

Page 8: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

V

Quen concede ao solitario a súa dita? Non é a noite, non esta noite, que

cae sobre os ósos aterecidos, que cae nas mans como auganeve. Esta

horrible visión!, esta tortura! Só o solitario pode amar ao solitario. Por

camiños de esquezo, por sendas tortuosas, prestade unha tea, un sopro

divino para acender escuras cavernas con luz inmarcesible, a poesía

para florecer novamente. Hai homes que foxen, hai homes que se perden.

Todos tocaron o seu corpo, todos seguiron o seu camiño, como almas

desprendidas da existencia.

• ¿Quién concede al solitario su dicha? No es la noche, no esta noche, que cae

sobre los huesos ateridos, que cae en las manos como aguanieve. ¡Esta

horrible visión!, ¡esta tortura! Sólo el solitario puede amar al solitario. Por

caminos de olvido, por sendas tortuosas, prestad una antorcha, un soplo

divino para encender oscuras cavernas con luz inmarcesible, la poesía para

florecer nuevamente. Hay hombres que huyen, hay hombres que se pierden.

Todos tocaron su cuerpo, todos siguieron su camino, como almas

desprendidas de la existencia.

RRR

Page 9: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

VI

O home non se para nunca e as ondas chegan aos pés espidos. Que nos

traerá hoxe a maré? Quen xogou coas ondas? As nubes pasan e algo

quedará... Non hai oídos para esta melodía. O vento leva o seu perfume

lonxe de nós.

• El hombre no se para nunca y las olas llegan a los pies desnudos. Qué

nos traerá hoy la marea? ¿Quién jugó con las olas?

Las nubes pasan y algo quedará... No hay oídos para esta melodía. El

viento lleva su perfume lejos de nosotros.

RRR

Page 10: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

VII

O viño ferve no noso sangue. Somos trobadores e cantamos. Percorremos

os camiños até o vello castelo e a súa torre aparece ante nós. É sinxelo

coroar as grilandas do seu ceo: non agaches o teu corpo! Media verdade

é peor que calquera mentira... O viño ferve no noso sangue cando

amamos porque a nosa dor é máis profunda. Planea a gaivota e a súa

danza é solemne!

• El vino hierve en nuestra sangre. Somos trovadores y cantamos.

Recorremos los caminos hasta el viejo castillo y su torre aparece ante

nosotros. Es sencillo coronar las guirnaldas de su cielo: ¡no escondas

tu cuerpo! Media verdad es peor que cualquier mentira... El vino

hierve en nuestra sangre cuando amamos porque nuestro dolor es más

profundo. ¡Planea la gaviota y su danza es solemne!

RRR

Page 11: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

VIII

Un hálito mesto cae pronunciando-se como un velo nuns ollos escuros,

para un amor fugaz e un sorriso. Na pulcritude bican-se e desafían como

dúas celosas rapazas. Tamén a alma pode ferir cando se fai demasiado

grande. O paxaro canta pero a femia mostra a súa ledicia deixando-se

seducir!

• Un hálito espeso cae pronunciándose como un velo en unos ojos

oscuros, para un amor fugaz y una sonrisa. En la pulcritud se besan y

desafían como dos celosas muchachas. También el alma puede herir

cuando se hace demasiado grande. ¡El pájaro canta pero la hembra

muestra su alegría dejándose seducir!

RRR

Page 12: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

IX

Tiñan pernas delgadas e cabelos preciosos. Poden atraer a atención dun

home e facer que se sinta un inepto, e a tenrura é un paso preciso para

humillar. Tiñan corpos amables que prestaban con devoción. Se as

mirades atentamente sentiran-se ofendidas. Necesitan ferir insinuando a

súa beleza, necesitan ferir se es capaz de toca-las.

• Tenían piernas delgadas y cabellos preciosos. Pueden atraer la

atención de un hombre y hacer que se sienta un inepto, y la ternura es

un paso preciso para humillar. Tenían cuerpos amables que prestaban

con devoción. Si las miráis atentamente se sentirán ofendidas.

Necesitan herir insinuando su belleza, necesitan herir si eres capaz de

tocarlas.

RRR

Page 13: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

X

O soño do camiñante persegue unha sombra: a esencia dun perfume que

vén de lonxe, dunha seda que quixeron tocar outras mans. Recolle a suor

como quen ordena flores e un xesto pode conmover aínda. Entre a

inmundicia se esquece doadamente pero un sentimento puro só agacha

pureza. Unha aflición capaz de maltratar, defende prostitutas da cólera

do seu Deus. Choran nos teus ombreiros bágoas de rameira -todas as

mulleres queren bágoas!-, esas son as flores que debes amar.

• El sueño del caminante persigue una sombra: la esencia de un perfume

que viene de lejos, de una seda que quisieron tocar otras manos.

Recoge el sudor como quien ordena flores y un gesto puede conmover

aún. Entre la inmundicia se olvida fácilmente pero un sentimiento

puro sólo esconde pureza. Una aflicción capaz de maltratar, defiende

prostitutas de la cólera de su Dios. Lloran en tus hombros lágrimas de

ramera -¡todas las mujeres quieren lágrimas!-, esas son las flores que

debes amar.

RRR

Page 14: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

XI

Amaron-nos e mentiron-nos. A media luz, na metade da noite, as súas

fértiles e abundantes caricias. Mirade como veñen sobre as nubes cos

seus múltiples caprichos e seus inquietantes sorrisos, superfluas e

espidas.

• Nos amaron y nos mintieron. A media luz, en la mitad de la noche, sus

fértiles y abundantes caricias. Mirad como vienen sobre las nubes con

sus múltiples caprichos y sus inquietantes sonrisas, superfluas y

desnudas.

RRR

Page 15: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

XII

Moitos son os camiños, moitos son os homes, e é o home o que ten que

elixir. Non é unha fatalidade o que obra senón a verdadeira razón! A

culpa do inocente é o bálsamo no que afogan todas as penas. Arderá e,

despois, seguirá a existir como unha luz sempre viva do que obrou para

esta viaxe.

• Muchos son los caminos, muchos son los hombres, y es el hombre el

que tiene que elegir. ¡No es una fatalidad lo que obra sino la verdadera

razón! La culpa del inocente es el bálsamo en el que se ahogan todas

las penas. Arderá y, después, seguirá existiendo como una luz siempre

viva de lo que obró para este viaje.

RRR

Page 16: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

XIII

Ollos azuis, meu amor! Iso busquei: unha beleza afogada para rescatar.

Andei por esa senda sen saber que dicir. Sobre as augas flotaba, o teu

cabelo flotaba, e as ondas durmían aos meus pés. Ollos azuis, meu

amor!, profundos como un ceo e un mar, profundos, feitos para

contemplar cousas nunca vistas.

• Ojos azules, ¡mi amor! Eso busqué: una belleza ahogada para rescatar.

Anduve por esa senda sin saber qué decir. Sobre las aguas flotaba, tu

cabello flotaba, y las olas dormían a mis pies. Ojos azules, ¡mi amor!,

profundos como un cielo y un mar, profundos, hechos para contemplar

cosas nunca vistas.

RRR

Page 17: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

XIV

É unha mentira e aínda non o sabes: vives desa estúpida esperanza

nalgún soño. Se ves unha luz pregarás e haberá un brillo infindo nos teus

ollos, se observas unha tebra estremecerás como unha ilusión. Só sentes

esa pretérita compaixón da distancia: o máis difícil é espertar e

comprender que soñamos.

• Es una mentira y aún no lo sabes: vives de esa estúpida esperanza en

algún sueño. Si ves una luz rogarás y habrá un brillo infinito en tus

ojos, si observas una tiniebla te estremecerás como una ilusión. Sólo

sientes esa pretérita compasión de la distancia: lo más difícil es

despertar y comprender que soñamos.

RRR

Page 18: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

XV

Non é unha eternidade pero pode ser o eterno. A túa levedade pousa nos

meus beizos e abre unha ferida na que collen os nosos días. O sol

abrasou os ollos como unha moeda escintilante, noutro mundo irradiará

a calor que nos ten negado. Maldito astro!... Que lingua non lambeu o

teu rostro e se carbonizou? Ou acaso, escorregas no baleiro para

agardar o teu máis frío océano de Soidade?

• No es una eternidad pero puede ser lo eterno. Tu levedad se posa en

mis labios y abre una herida en la que caben nuestros días. El sol

abrasó los ojos como una moneda centelleante, en otro mundo

irradiará el calor que nos ha negado. ¡Maldito astro!... ¿Qué lengua no

lamió tu rostro y se carbonizó? ¿O acaso, resbalas en el vacío para

aguardar tu más frío océano de Soledad?

RRR

Page 19: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

XVI

Adoro as mulleres, as follas que esvaran cando morre o serán, e

perder-me así, no tesouro duns beizos con suficiente tenrura. Amo

sobre todo os sorrisos que se insinúan como flores para ornar unha

lápida. Gustan-me as mulleres que acenan o máis perverso que un

desexo pode ofrecer. Gozarei deixando que me obriguen a acender

as súas pupilas con tépedas palabras. Amo as súas costas, os seus

corpos disciplinados para fortalecer ao home, os seus xogos e as

súas travesuras, a tiranía que asedia coas súas volubles

turxescencias de Deusa

• Adoro a las mujeres, las hojas que resbalan cuando muere la tarde, y

perderme así, en el tesoro de unos labios con suficiente ternura. Amo

sobre todo las sonrisas que se insinúan como flores para ornar una

lápida. Me gustan las mujeres que insinúan lo más perverso que un

deseo puede ofrecer. Disfrutaré dejando que me obliguen a encender

sus pupilas con tibias palabras. Amo sus espaldas, sus cuerpos

disciplinados para fortalecer al hombre, sus juegos y sus travesuras, la

tiranía que asedia con sus volubles turgencias de Diosa.

RRR

Page 20: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

XVII

Un sorriso pode ferir como un esquezo. Quen anhela un ser novo e

fráxil, quere auga tibia para as súas sedentas raíces. Se lle das o

teu afecto, debes amar e desaparecer? El é o teu único inimigo e o

desexas. Da-lle o teu amor e te ofrecerá a nada. O sol vence á

sombra máis oculta; pero, non quere a sombra tamén a luz?

• Una sonrisa puede herir como un olvido. Quien anhela un ser joven y

frágil, quiere agua tibia para sus sedientas raíces. Si le das tu afecto,

¿debes amar y desaparecer? Él es tu único enemigo y lo deseas. Dale

tu amor y te ofrecerá la nada. El sol vence a la sombra más oculta;

pero, ¿no quiere la noche también la luz?

RRR

Page 21: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

XVIII

Non hai mornas sabas para a súa pel espida, nin fermosos agasallos

para o seu primeiro soño. A miña amante kurda baña-se nas augas do

Tigris e ten fermosos ollos, e di cousas cálidas ós estranxeiros que beben

as súa mocidade en negras chozas de fame. Os cans lamben os seus

peitos e cospen nos cadáveres. Non hai mornas sabas para a súa pel

espida e ficará no silencio, baixo a branca neve perpetua, como unha

bágoa manchada.

• No hay tibias sábanas para su piel desnuda, ni hermosos regalos para

su primer sueño. Mi amante kurda se baña en las aguas del Tigris y

tiene hermosos ojos, y dice cosas cálidas a los extranjeros que beben

su juventud en negras chozas de hambre. Los perros lamen sus pechos

y escupen en los cadáveres. No hay tibias sábanas para su piel

desnuda y quedará en el silencio, bajo la blanca nieve perpetua, como

una lágrima manchada.

RRR

Page 22: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

XIX

Hai estrelas que merecen un desexo -desfixeron-se en anacos tantos

desexos!-, mais todas me apartaron do seu mundo con cautela. Onde

máis brilla a luz hai escuridade: a miña única protectora, a única capaz

de espertar a tolemia. Da-me parte da túa ousada avaricia, da túa negra

desgana. Hoxe necesito un abismo!

• Hay estrellas que merecen un deseo -¡se deshicieron en pedazos tantos

deseos!-, mas todas me apartaron de su mundo con cautela. Donde

más brilla la luz hay oscuridad: mi única protectora, la única capaz de

despertar la locura. Dame parte de tu osada avaricia, de tu negra

desgana. ¡Hoy necesito un abismo!

RRR

Page 23: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

XX

Escoito unha voz que non naceu dunha fonte nin dunha auga e o seu

murmurio chega cabalgando o vento. Sabe o doce que é amar nuns

brazos perfumados e cada parte do seu corpo esta feito para que poida

xacer eternamente. Escoito unha voz que non naceu dunha fonte nin

dunha auga, e, non obstante está viva, alí onde o camiño bifurca un paso

cara a morte. É fermosa esta melodía e sabe o doce que é morrer!

• Escucho una voz que no nació de una fuente ni de un agua y su

murmullo llega cabalgando el viento. Sabe lo dulce que es amar en

unos brazos perfumados y cada parte de su cuerpo esta hecho para que

pueda yacer eternamente. Escucho una voz que no nació de una fuente

ni de un agua, y, no obstante está viva, allí donde el camino bifurca un

paso hacia la muerte. ¡Es hermosa esta melodía y sabe el dulce que es

morir!

RRR

Page 24: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

XXI

Necesitabades un Deus, unha condición nobre e pura para a vosa traizón.

Sodes demasiado hostís: demasiada persuasión, demasiada conciencia.

Algúns chegan a atopar-se raramente e outros conmemoran reliquias

baleiras; pero, velaí!, os que medran espidos co seu afán máis íntimo,

lograrán o que nin sequera imaxinades.

• Necesitabais un Dios, una condición noble y pura para vuestra

traición. Sois demasiado hostiles: demasiada persuasión, demasiada

conciencia. Algunos llegan a encontrarse raramente y otros

conmemoran reliquias vacías; pero, ¡he ahí!, los que crecen desnudos

con su afán más íntimo, lograrán lo que ni siquiera imagináis.

RRR

Page 25: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

XXII

Este é o misterio que encerra os misterios: a vida futura que virá para

todos. Só o Creador! Só o que Ama! Evoca o seu canto! Sangra a súa

ferida! Este é o misterio que encerra os misterios: unha arca divina para

todo mal. Onde hai un abismo dorme unha verdade. Soñei un sol que se

erguía cubrindo as árbores!

• Este es el misterio que encierra los misterios: la vida futura que

vendrá para todos. ¡Sólo el Creador! ¡Sólo el que Ama! ¡Evoca su

canto! ¡Sangra su herida! Este es el misterio que encierra los

misterios: un arca divina para todo mal. Donde hay un abismo duerme

una verdad. ¡Soñé un sol que se erguía cubriendo los árboles!

RRR

Page 26: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

XXIII

Habitaba o inverno... O máis tenue sopro de vida deixou de tocar a súa

pérfida canción ante os ollos. Demasiada desidia -iso mata o orgullo- sen

ninguén que te escoite, sen ninguén que te ame. Miro cara arriba onde

brillan fermosas estrelas!

• Habitaba el invierno... El más tenue soplo de vida dejó de tocar supérfida canción ante los ojos. Demasiada desidia -eso mata el orgullo-sin nadie que te escuche, sin nadie que te ame. ¡Miro hacia arribadonde brillan hermosas estrellas!

RRR

Page 27: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

XXIV

Non se pode ser covarde nin vivir eternamente buscando a virtude,

sabendo demasiadas veces o lonxe que se atopa. Non se pode retroceder

para continuar co mesmo roibén nos ollos. Non esvaecer aínda que o ceo

nos sorprenda!

• No se puede ser cobarde ni vivir eternamente buscando la virtud,

sabiendo demasiadas veces lo lejos que se encuentra. No se puede

retroceder para continuar con lo mismo rubor en los ojos. ¡No

desvanecer aunque el cielo nos sorprenda!

RRR

Page 28: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

XXV

Ao ver a pobreza non nos preguntamos sobre o moito que temos. Nós, que

vivimos contemplando o bo, estamos cheos de demasiadas cousas

superfluas. En que queda o home cando se sorprende demasiado pobre,

cando se sente demasiado espido? Pero o maior dilema, se cadra, é

descubrir-nos na propia abundancia demasiado pobres, demasiado

espidos!

• Al ver la pobreza no nos preguntamos sobre lo mucho que tenemos.

Nosotros, que vivimos contemplando lo bueno, estamos llenos de

demasiadas cosas superfluas. ¿En qué queda el hombre cuando se

sorprende demasiado pobre, cuando se siente demasiado desnudo?

Pero el mayor dilema, si cabe, es descubrirnos en la propia abundancia

demasiado pobres, ¡demasiado desnudos!

RRR

Page 29: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

XXVI

Que flor entre as flores non ten un perfume? Que é o silencio senón notas

e o ar xeme cando unha voz persevera? Vai...!, e dille o máis fermoso

para gabar ao que nace. Que fillo dos homes non coñece se até o máis

grande viviu entre nós?

• ¿Qué flor entre las flores no tiene un perfume? ¿Qué es el silencio

sino notas y el aire gime cuando una voz persevera? ¡Ve ...!, y dile lo

más hermoso para alabar al que nace. ¿Qué hijo de los hombres no

conoce si hasta el más grande ha vivido entre nosotros?

RRR

Page 30: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

XXVII

A mirada dalgún ollo exhausto virá a probar este manxar de Deuses.

Cheira a decadencia cada palabra: a ambición do ser, a mística

inquietude do profeta. Será que a profecía xa non teme? Un camiño de

rosas, de homes que agonían..., sempre se agachou o máis sublime nos

corpos febles capaces de perecer e de amar. Ao home forte nunca se lle

deu arma tan devastadora: o seu propio veleno para cavar na virtude.

• La mirada de algún ojo exhausto vendrá a probar este manjar de

Dioses. Huele a decadencia cada palabra: la ambición del ser, la

mística inquietud del profeta. ¿Será que la profecía ya no teme? Un

camino de rosas, de hombres que agonizan..., siempre se escondió lo

más sublime en los cuerpos débiles capaces de perecer y de amar. Al

hombre fuerte nunca se le dio arma tan devastadora: su propio veneno

para cavar en la virtud.

RRR

Page 31: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

XXVIII

Un pensamento é profundo pero tamén morre. Unha idea é profunda se

como unha onda acada a súa beira. A miña verdade é escura, e é máis

grata a que pode ferir.

• Un pensamiento es profundo pero también muere. Una idea es

profunda si como una ola consigue su orilla. Mi verdad es oscura, y es

más grata la que puede herir.

RRR

Page 32: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

XIX

Será este o día que estabamos a agardar? Os mesmos sons, as

mesmas voces que sempre recordaremos. Os ollos cubriron-se de

sombras para contemplar aquelo que chamamos o invisible!

• ¿Será este el día que estábamos esperando? Los mismos sonidos, las

mismas voces que siempre recordaremos. ¡Los ojos se cubrieron de

sombras para contemplar aquello que llamamos lo invisible!

RRR

Page 33: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

XXX

Demasiado pronto sorriu-nos a dita cuns labios claros como o ceo, e era

mesmo auga que tan amodo baixa para calmar a nosa sede. Demasiado

pronto escoitamos a música e xa non temos palabras. Demasiadas cousas

sen inquietude!

• Demasiado pronto nos sonrió la dicha con unos labios claros como el

cielo, y era igual que agua que tan despacio baja para calmar nuestra

sed. Demasiado pronto escuchamos la música y ya no tenemos

palabras. ¡Demasiadas cosas sin inquietud!

RRR

Page 34: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

XXXI

Á árbore que non ardía se achegou o home. Como auga nun deserto a

súa voz era clara. A serpe reptaba e o azul era aínda máis intenso. Non

ardía o seu corpo e chamou ao Pastor para que dera o sal ao seu rabaño.

A noite caeu sobre o inmenso azul e aquela chama seguía acesa como

unha luz próspera. Eles adorarán o ouro e o Maná non caerá como neve

sobre as súas feridas. E as táboas quebrarán pero non a fe, e a árbore

arderá pero non as súas raíces.

• Al árbol que no ardía se acercó el hombre. Como agua en un desierto

su voz era clara. La serpiente reptaba y el azul era todavía más

intenso. No ardía su cuerpo y llamó al Pastor para que diera la sal a su

rebaño. La noche cayó sobre el inmenso azul y aquella llama seguía

encendida como una luz próspera. Ellos adorarán el oro y el Maná no

caerá como nieve sobre sus heridas. Y las tablas se quebrarán pero no

la fe, y el árbol arderá pero no sus raíces.

RRR

Page 35: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

XXXII

Que quere de ti a miña xenreira? Demasiado prolífera para ser poesía a

ostentación esvara polas túas pernas. Quero ofrecer-te unha oración

perto das montañas, un sentimento puro como unha herdade deserta,

ningún poema que poida ser efémero.

• ¿Qué quiere de ti mi rencor? Demasiado prolífera para ser poesía la

ostentación resbala por tus piernas. Quiero ofrecer-te una oración

cerca de las montañas, un sentimiento puro como una heredad

desierta, ningún poema que pueda ser efímero.

RRR

Page 36: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

XXXIII

Andei o meu camiño para ser o que son. O que máis doe é a vontade e o

orgullo, confiar sedento o abeiro da nada, e a brétema segue e aproxima-

se a nós. Nunca souben o que ía ser, e foi o averno, e foi a afronta máis

diáfana que xamais existiu. Como dicir..., sen lixar as túas fazulas

ardentes como o sol?

• Anduve mi camino para ser el que soy. Lo que más duele es la

voluntad y el orgullo, confiar sediento el amparo de la nada, y la

niebla sigue y se aproxima a nosotros. Nunca supe lo que iba a ser, y

fue el averno, y fue la afrenta más diáfana que jamás existió. ¿Cómo

decir..., sin manchar tus mejillas ardientes como el sol?

RRR

Page 37: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

XXXIV

O amor pode xerar pantasmas sen un corpo e adoitar a forma dunha

ilusión. É un xogo cruel semellante á dor. Quizais sexa isto. Vén ós meus

xeonllos, ten ás e non voa, agarda e semella gustar-lle que eu lle faga

mal e que ame.

• El amor puede engendrar fantasmas sin un cuerpo y tomar la forma de

una ilusión. Es un juego cruel semejante al dolor. Quizás sea esto.

Viene a mis rodillas, tiene alas y no vuela, espera y parece gustarle

que yo le haga daño y que ame.

RRR

Page 38: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

XXXV

Ensinaron-nos a vehemencia, a ser dóciles e a calar. Nun tempo a vida

posuía algún significado, había unha lei que falaba para todos e un

brazo que inspiraba respecto. Agora hai demasiados brazos e

demasiadas almas pobres: vivir é renunciar á vida.

• Nos enseñaron la vehemencia, a ser dóciles y a callar. En un tiempo la

vida poseía algún significado, había una ley que hablaba para todos y

un brazo que inspiraba respeto. Ahora hay demasiados brazos y

demasiadas almas pobres: vivir es renunciar a la vida.

RRR

Page 39: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

XXXVI

A destrución chega doutras terras para abolir os nosos froitos; pero nos

ollos que nos aman está o rescate do verdadeiro amor. Somos criaturas

dos antigos Deuses: compracentes da música e a poesía, da nobreza

despois dun preludio para o crime. O que realmente amamos é o desexo,

o viño para o noso deleite, e os corpos que están feitos para todas as

caricias.

• La destrucción llega de otras tierras para abolir nuestros frutos; pero

en los ojos que nos aman está el rescate del verdadero amor. Somos

criaturas de los antiguos Dioses: complacientes de la música y la

poesía, de la nobleza después de un preludio para el crimen. Lo que

realmente amamos es el deseo, el vino para nuestro deleite, y los

cuerpos que están hechos para todas las caricias.

RRR

Page 40: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

XXXVII

Eran os días de Israel para a estirpe do pobo circuncidado no proclive

túnel do xenocidio. Xermania promulgaba a loita dun novo tempo. Eran

os días de Israel e o sangue de Xosué clamaba nas fosas exotéricas.

Nunca o odio foi tan grande! Había que borrar os restos da masacre, o

acre arrecendo da desolación no Exipto faraónico de Centro-Europa.

Contra a ética, na moral milenaria dos ofendidos, o providencial

descubrimento do Anticristo na terra de Canaán. Eran os días de Israel

no deshumanizado pentagrama de Wagner cara os nacentes mitos, nun

acto abandonado ó prexuízo da expansión estoica e covarde. A vinganza

pide ao fillo de Abrahám no patíbulo das ofrendas. O coitelo da

redención no peito de Isaac, a vara de Aarón sen florecer. Son os días de

Israel!

• Eran los días de Israel para la estirpe del pueblo circuncidado en el

proclive túnel del genocidio. Germania promulgaba la lucha de un

nuevo tiempo. Eran los días de Israel y la sangre de Josué clamaba en

las fosas exotéricas. ¡Nunca el odio fue tan grande! Había que borrar

los restos de la masacre, el acre aroma de la desolación en el Egipto

faraónico de Centro-Europa. Contra la ética, en la moral milenaria de

los ofendidos, el providencial descubrimiento del Anticristo en la

tierra de Canaán. Eran los días de Israel en el deshumanizado

pentagrama de Wagner hacia los nacientes mitos, en un acto

abandonado al prejuicio de la expansión estoica y cobarde. La

venganza pide al hijo de Abrahán en el patíbulo de las ofrendas. El

cuchillo de la redención en el pecho de Isaac, la vara de Aarón sin

florecer. ¡Son los días de Israel!

RRR

Page 41: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

XXXVIII

Que me daredes por este lume que se extingue, esta chama que ascende

como unha lene primavera no baleiro? Sei todo xustamente: o home non

serve, non serve o poeta, e nada ficará de todas as palabras.

• ¿Qué me daréis por este fuego que se extingue, esta llama que

asciende como una leve primavera en el vacío? Sé todo justamente: el

hombre no sirve, no sirve el poeta, y nada quedará de todas las

palabras.

RRR

Page 42: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

XXXIX

A súa obra era ilusión soamente, pero tornou tan real que pensou

enlouquecer. Non é a primeira vez que un lenzo mata cunha morte tan

doce que liban as abellas como unha flor de voltas á luz. O artista é máis

ben un hipócrita se non recoñece o seu desprezo polo evidente.

• Su obra era ilusión solamente, pero se hizo tan real que pensó

enloquecer. No es la primera vez que un lienzo mata con una muerte

tan dulce que liban las abejas como una flor de espaldas a la luz. El

artista es más bien un hipócrita si no reconoce su desprecio por lo

evidente.

RRR

Page 43: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

XL

Somos homes moderados até o extremo -non nacemos para a política nin para

a guerra- e se hai algo sublime en nós pronto o esquecemos. Amamos a idea

que agasalla o esencial para vivir, chea dos seus presentes: un corpo impúdico

e rebelde para o noso pracer. Non amamos a política nin a guerra; pero

danzamos para calmar as nosas penas, e deixamos que a vida, placidamente,

veña ó noso encontro.

• Somos hombres moderados hasta el extremo, no nacimos para la

política ni para la guerra, y si hay algo sublime en nosotros pronto lo

olvidamos. Amamos la idea que regala lo esencial para vivir, llena de

sus presentes: un cuerpo impúdico y rebelde para nuestro placer. No

amamos la política ni la guerra; pero danzamos para calmar nuestras

penas, y dejamos que la vida, plácidamente, venga a nuestro

encuentro.

RRR

Page 44: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

XLI

Abandonados desde o celeste, ignoramos os teus mandamentos.

Durmidos na lei, rompemos a lei. Repudiando aos nosos fillos, lapidamos

a nosa semente. Coa afronta dos nosos actos, coa fraudulenta procura da

riqueza, renegamos da túa palabra.

• Abandonados desde lo celeste, ignoramos tus mandamientos.

Dormidos en la ley, rompemos la ley. Repudiando a nuestros hijos,

lapidamos nuestra simiente. Con la afrenta de nuestros actos, con la

fraudulenta búsqueda de la riqueza, renegamos de tu palabra.

RRR

Page 45: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

XLII

O que busca un universo está cheo de universos. O que intúe unha

resposta é a resposta, e a verdade non está lonxe da verdade. Hai que

deixar de ser home para converxer no soño do home: unha cadencia, un

sentido na sen-razón. Non din así os poetas? O home mesmo é un animal

demasiado cruel para ser redimido.

• El que busca un universo está lleno de universos. El que intuye una

respuesta es la respuesta, y la verdad no está lejos de la verdad. Hay

que dejar de ser hombre para converger en el sueño del hombre: una

cadencia, un sentido en la sinrazón. ¿No dicen así los poetas? El

hombre mismo es un animal demasiado cruel para ser redimido.

RRR

Page 46: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

XLIII

Escoitei as trompetas de Xericó. As aves que voaban no glorioso día á

sombra dunha queixa máis fonda que esta tristura. Aquí quen existiu non

foi coñecido, nin hai máis don que unha morte ou unha dita. Na

confluencia dos ríos escoitamos a mañá. A súa canción era fermosa,

como un musitar de augas tranquilas.

• Escuché las trompetas de Jericó. Las aves que volaban en el glorioso

día a la sombra de una queja más honda que esta tristeza. Aquí quien

existió no fue conocido, ni hay más don que una muerte o una dicha.

En la confluencia de los ríos escuchamos la mañana. Su canción era

hermosa, como un musitar de aguas tranquilas.

RRR

Page 47: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

XLIV

Afastei de todo a tempo, do meu meirande achado. Da amizade bebín, do

amor... Arredei de todo para conservar a gratitude, para poder mirar

atrás e liberar-me do orgullo. Porque o afecto é isto mesmo: unha ave

rapaz que a necesidade vai disecando cos nosos apetitos para ferir-nos

diariamente.

• Me alejé de todo a tiempo, de mi mayor hallazgo. De la amistad bebí,

del amor ... Me arredré de todo para conservar la gratitud, para poder

mirar atrás y liberarme del orgullo. Porque el afecto es esto mismo:

una ave rapaz que la necesidad va disecando con nuestros apetitos

para herirnos diariamente.

RRR

Page 48: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

XLV

Polos prados nevados como unha egua, corría e a súa figura semellaba

non cansar-se. Unha luz inusitada a súa ollada era como un volcán de

brasas non extintas. Esta é a verdadeira inspiración e non a morte que un

inverno coa súa pel estendida, para rumiar o pasto dos homes, achegou-

se á carne. Polos prados nevados, entre a herba fresca, o verde clamor

chegou ós seus labios. Corría e a súa figura semellaba non perder-se...,

aquela que ó amor vendeu a súa alma para rumiar pétalos dun home

capaz de seducir-la e dar-lle un fillo, e ver no ceo deses ollos a

verdadeira inspiración.

• Por los prados nevados como una yegua, corría y su figura parecía no

cansarse. Una luz inusitada su mirada era como un volcán de brasas

no extintas. Esta es la verdadera inspiración y no la muerte que un

invierno con su piel extendida, para rumiar el pasto de los hombres, se

acercó a la carne. Por los prados nevados, entre la hierba fresca, el

verde clamor llegó a sus labios. Corría y su figura parecía no

perderse..., aquella que al amor vendió su alma, para rumiar pétalos de

un hombre capaz de seducirla y darle un hijo, y ver en el cielo de esos

ojos la verdadera inspiración.

RRR

Page 49: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

XLVI

Se hai unha conciencia da verdade por ela obviaremos todo. Se pondo

mil ousadas celosías para gardar a nosa afección, un día é forzada;

entón, a nosa man lanzará pedras como se a máis grande fermosura non

existira. Amados ventres que fostes tomados por un poder fecundo! Que

pobo non fixo a lei para loar ós seus inimigos? Que muller non foi feita

para ser posuída? Se tedes o amor estaredes en paz! Se tedes a súa

indiferenza descansaredes en paz! O home fixo a lei para enmascarar a

súa fraqueza pero os homes sen lei serán sempre inocentes.

• Si hay una conciencia de la verdad por ella obviaremos todo. Si

poniendo mil osadas celosías para guardar nuestra afección, un día es

forzada; entonces, nuestra mano lanzará piedras como si la más

grande hermosura no hubiera existido. ¡Amados vientres que fuisteis

tomados por un poder fecundo! ¿Qué pueblo no hizo la ley para loar a

sus enemigos? ¿Qué mujer no fue hecha para ser poseída? ¡Si tenéis el

amor estaréis en paz! ¡Si tenéis su indiferencia descansaréis en paz! El

hombre hizo la ley para enmascarar su flaqueza pero los hombres sin

ley serán siempre inocentes.

RRR

Page 50: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

XLVII

Despois de botar o meu conxuro contra as doutrinas, despois de cuspir ós

ídolos e ás igrexas, tiña que haber algo máis grande que a blasfemia

contra a blasfemia -á sombra dos que rouban algún tesouro gaban-se os

crédulos-. E volvín a atopar a aquel con quen falaba e sentín que xa non

tiña nada que dicir-lle. Criticando ós falsos tornamos hipócritas, e, con

esa verdade que arrincamos dos seus froitos estériles, pouco a pouco,

manchamos o noso ánimo.

• Después de echar mi conjuro contra las doctrinas, después de escupir

a los ídolos y a las iglesias, tenía que haber algo más grande que la

blasfemia contra la blasfemia -a la sombra de los que roban algún

tesoro se alaban los crédulos-. Y volví a encontrar a aquél con quien

hablaba y sentí que ya no tenía nada que decirle. Criticando a los

falsos nos volvimos hipócritas, y, con esa verdad que arrancamos de

sus frutos estériles, poco a poco, mancillamos nuestro ánimo.

RRR

Page 51: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

XLVIII

O meu amor non o terás se non o vés buscar. Nada te pertencerá se non o

procuras coller. E todo o que poidas facer non terá sentido, e todo o que

poidas amar será inútil. Alí onde caía o seu adorado corpo, Santo Graal,

unha muller dará de beber ao Mesías auga do seu propio pozo, dos seus

cántaros arrollados de lenes palpitacións e desexos.

• Mi amor no lo tendrás si no vienes a buscarlo. Nada te pertenecerá si

no lo intentas coger. Y todo lo que puedas hacer no tendrá sentido, y

todo lo que puedas amar será inútil. Allí donde caiga su adorado

cuerpo, Santo Grial, una mujer dará de beber al Mesías agua de su

propio pozo, de sus cántaros arrollados de suaves palpitaciones y

deseos.

RRR

Page 52: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

XLIX

Desexaba a esa muller, tan pouco delicada, tan pouco feminina, algo así

como unha fera posuída dun candor permanente. Só sabe Deus canto me

incitaba aquela criatura tan anómala, nada sutil, nada amable. Desexaba

a esa muller: a decadencia da especie, a femia desdeñada nos brazos do

varón querendo ser tocada pola man sensible, e, ao mesmo tempo,

defendendo a súa miseria como un escrupuloso animal.

• Deseaba a esa mujer, tan poco delicada, tan poco femenina, algo así

como una fiera poseída de un candor permanente. Sólo sabe Dios

cuanto me incitaba aquella criatura tan anómala, nada sutil, nada

amable. Deseaba a esa mujer: la decadencia de la especie, la hembra

desdeñada en los brazos del varón queriendo ser tocada por la mano

sensible, y, al mismo tiempo, defendiendo su miseria como un

escrupuloso animal.

RRR

Page 53: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

L

Mórbida quietude das esferas. Ritmos cóncavos e primarios que socavan

na rocha un novo cerne. O que busca amor atopa a perdición baixo a

chama que todo o extingue, versátil como o voo que ascende ás mans. O

que ama a beleza intenta conserva-la inutilmente, matando o que

realmente tiña de fermosura.

• Mórbida quietud de las esferas. Ritmos cóncavos y primarios que

socavan en la roca un nuevo vientre. El que busca amor encuentra la

perdición bajo la llama que todo lo lo extingue, versátil como el vuelo

que asciende a las manos. El que ama la belleza intenta conservarla

inútilmente, matando lo que realmente tenía de belleza.

RRR

Page 54: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

LI

Volver á humanidade co triste remorso do incomprendido. Volver a tocar

con dedos de recen nacido esa pura esencia. Nesta copa escancia a

liturxia o oprobio, nesta outra bebe o pudibundo honor, e na mesma os

amantes entregan-se á traizón. Volver ao humano, volver ao propio, e

prescindir de todo o imprescindible: corrupta pasaxe baldía, corrupto

amor na derrota, aborrecido vicio da burguesía.

• Volver a la humanidad con el triste remordimiento del incomprendido.

Volver a tocar con dedos de recien nacido esa pura esencia. En esta

copa escancia la liturgia el oprobio, en esta otra bebe el pudibundo

honor, y en la misma los amantes se entregan a la traición. Volver a lo

humano, volver a lo propio, y prescindir del todo lo imprescindible:

corrupto pasaje baldío, corrupto amor en la derrota, aborrecido vicio

de la burguesía.

RRR

Page 55: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

LII

Onde irá o teu soño a durmir esta noite? Esta fría noite que corta como

unha coitela o teu pescozo delgado... A chuvia cae namorando as áridas

pombas sobre os frisos de pedra e ti sabes que tampouco hai ninguén tras

a resplandecente fiestra, e en todas as portas fechadas á túa crecente

vontade. Só o frío desta noite agarda!

• ¿Dónde irá el tu sueño a dormir esta noche? Esta fría noche que corta

como una cuchilla tu cuello delgado... La lluvia cae enamorando las

áridas palomas sobre los frisos de piedra y tú sabes que tampoco hay

nadie tras la resplandeciente ventana, y en todas las puertas cerradas a

tu creciente voluntad. ¡Sólo el frío de esta noche aguarda!

RRR

Page 56: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

LIII

Todo o teu ser estremecido, tocado polas follas que caen ó principiar

novembro. Bulideiro eco que eterniza os pasos de chuvia. Todo o teu ser

devecido de tenrura, cálido para a primeira boca que sorba o teu viño.

Fai un oco no corazón da árbore para os teus paxaros cando medren

outras tantas flores en abril. Todo..., para o cáliz de sangue na última cea

e o corpo que se desfai como xeo nos labios.

• Todo tu ser estremecido, tocado por las hojas que caen a principios de

noviembre. Bullicioso eco que eterniza los pasos de lluvia. Todo tu ser

deseoso de ternura, cálido para la primera boca que sorba tu vino. Haz

un hueco en el corazón del árbol para tus pájaros cuando crezcan otras

tantas flores en abril. Todo..., para el cáliz de sangre en la última cena

y el cuerpo que se deshace como hielo en los labios.

RRR

Page 57: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

LIV

Que é inmortal nesta terra de cinzas, neste sepulcro de aves e réptiles? A

celeste visión? O negro labirinto dos homes que acoden á vida? O

vagabundo que morre nas rúas estériles, ou certas estrelas que xemen

nos espazos baleiros? É acaso inmortal a mentira que enche as nosas

mans? Buscar o prudente consolo?... Só o que non dura pervive para

sempre.

• ¿Qué es inmortal en esta tierra de cenizas, en este sepulcro de aves y

reptiles? ¿La celeste visión? ¿El negro laberinto de los hombres que

acuden a la vida? ¿El vagabundo que muere en las calles estériles, o

ciertas estrellas que gimen en los espacios vacíos? ¿Es acaso inmortal

la mentira que llena nuestras manos? ¿Buscar el prudente consuelo?...

Sólo lo que no dura pervive para siempre.

RRR

Page 58: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

LV

Ninguén te amará con este amor derrotado. E ti mesma... Onde atoparás

o soño que apeteces? En que boca poderás consolar-te? O terrible

cazador que persegue a túa alma vive tamén para o teu recordo. Podo ser

o teu Deus ou se queres o teu Verdugo. Podo embalsamar-te de rosas e

cubrir o teu ser esta noite. Son un mortal... Serei a túa alma chea de

perfección!

• Nadie te amará con este amor derrotado. Y tú misma... ¿Dónde

encontrarás el sueño que apeteces? ¿En qué boca podrás consolarte?

El terrible cazador que persigue tu alma vive también para tu

recuerdo. Puedo ser tu Dios o si quieres tu Verdugo. Puedo

embalsamarte de rosas y cubrir tu ser esta noche. Soy un mortal...

¡Seré tu alma llena de perfección!

RRR

Page 59: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

LVI

(Albatros)

Atopaches unha compañeira e nunca abandonarás. Pasarán longos os

anos e volverás ao lugar de sempre. Entre as túas ás xorde o solpor.

Baixas a escarpada rompente até o profundo mar onde agarda a cálida

chuvia, e é fermoso ese xeito de voar. Danzas arredor do teu consorte con

harmonía. Atopaches unha compañeira e nunca abandonarás. Moitos

anos pasarán e moitas estacións pero non o teu amor.

(Albatros)

• Encontraste una compañera y nunca abandonarás. Pasarán largos los

años y volverás al lugar de siempre. Entre tus alas surge el ocaso.

Bajas la escarpada rompiente hasta el profundo mar donde espera la

cálida lluvia, y es hermosa esa forma de volar. Danzas alrededor de tu

consorte con armonía. Encontraste una compañera y nunca

abandonarás. Muchos años pasarán y muchas estaciones pero no tu

amor.

RRR

Page 60: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

LVII

Nin un ceo estrelado! Nin un rumor de vida! Debería haber un último

sentido. Sucar o océano abertamente. Renunciar cando o pesar adoite

facer-nos escravos. Debería haber un último sentido, unha afastada

resposta ás nosas dúbidas; pero as respostas, ademais de chegaren sen

anunciar, tardan o suficiente como para non nos deixar entender.

• ¡Ni un cielo estrellado! ¡Ni un rumor de vida! Debería haber un último

sentido. Surcar el océano abiertamente. Renunciar cuando el pesar

acostumbre a hacernos esclavos. Debería haber un último sentido, una

lejana respuesta a nuestras dudas; pero las respuestas, además de

llegar sin anunciar, tardan lo suficiente como para no dejarnos

entender.

RRR

Page 61: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

LVIII

Se es un asasino serás perdoado e a túa traizón será calada, pero se

conservas a inocencia serás condenado polos mesmos que predican a

redención. Ser inocente neste mundo é o mesmo que ser vítima. Podes ser

perverso que ninguén te negará. Ser inocente neste mundo é unha

condena. Pode-se-lle dar de comer a un can pero nunca a un home que

conserva a súa pureza. A verdade debe ser sacrificada. Se non te

protexes ninguén te amará! Se non asasinas ninguén te amará! Que lonxe

queda o reino da inocencia recobrada!

• Si eres un asesino serás perdonado y tu traición será callada, pero si

conservas la inocencia serás condenado por los mismos que predican

la redención. Ser inocente en este mundo es lo mismo que ser víctima.

Puedes ser perverso que nadie te negará. Ser inocente en este mundo

es una condena. Se le puede dar de comer a un perro pero nunca a un

hombre que conserva su pureza. La verdad debe ser sacrificada. ¡Si no

te proteges nadie te amará! ¡Si no asesinas nadie te amará! ¡Qué lejos

queda el reino de la inocencia recobrada!

RRR

Page 62: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

LIX

O poeta sexuado busca a poesía espida, de verso branco e lene pel de muller. O

poeta asexuado gusta do verso vestido co ouro da linguaxe. E acontece que os

dous viven enfrontados pola mesma femia. Nesta contenda só un pode vencer. A

beleza espida e a beleza vestida son tan fermosas como unha morte.

• El poeta sexuado busca la poesía desnuda, de verso blanco y suave

piel de mujer. El poeta asexuado gusta del verso vestido con el oro del

lenguaje. Y tiene que ocurrir que los dos viven enfrentados por la

misma hembra. En esta contienda sólo uno puede vencer. La belleza

desnuda y la belleza vestida son tan hermosas como una muerte.

RRR

Page 63: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

LX

Que aflore ao sentido, o máis profundo e inconsciente dos milagres! O

soño redentor! A aperta íntima! E non ser máis que o día que naufraga

no tempo, máis que o remoto son da chuvia encadeada a cada

tempestade. Desvístamo-nos de todos os prexuízos porque esta batalla

non se conseguirá derrotando nin vencendo.

• ¡Qué aflore al sentido, el más profundo e inconsciente de los

milagros! ¡El sueño redentor! ¡El abrazo íntimo! Y no ser más que el

día que naufraga en el tiempo, más que el remoto sonido de la lluvia

encadenada a cada tempestad. Desvistámonos de todos los perjuicios

porque esta batalla no se conseguirá derrotando ni venciendo.

RRR

Page 64: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

LXI

A simple vontade pode ser un delito -a vontade de ser-. Todo o que obriga

impón e non toda imposición pode ser apreciada. Non é sequera

dignidade, nin sequera orde -sempre foi esgrimida a orde e a dignidade

polos mesmos tiranos-, é soamente o contrario ao home o contrario á súa

vontade.

• La simple voluntad puede ser un delito -a voluntad de ser-. Todo lo

que obliga impone y no toda imposición puede ser apreciada. No es

siquiera dignidad, ni siquiera orden -siempre fue esgrimido el orden y

la dignidad por los mismos tiranos-, es solamente lo contrario al

hombre lo contrario a su voluntad.

RRR

Page 65: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

LXII

Saberán eses animais que o sacrificio está perto? Que teñen vivido para

ornar un prato nunha mesa, para encher o estómago da reconciliación

un día?...

Podo ver neses ollos a fatalidade e ningún perigo aparente: é a mesma

abundancia que se serve das súas galas. Vivir así, condenados

eternamente, sen ningunha promesa de futuro, sen ningunha redención,

en soidade.

• ¿Sabrán esos animales que el sacrificio está cerca? ¿Qué han vivido

para ornar un plato en una mesa, para llenar el estómago de la

reconciliación un día?...

Puedo ver en esos ojos la fatalidad y ningún peligro aparente: es la

misma abundancia que se sirve de sus galas. Vivir así, condenados

eternamente, sin ninguna promesa de futuro, sin ninguna redención,

en soledad.

RRR

Page 66: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

LXIII

Namentres exista a moral haberá homes con fame. A nosa conduta reside

nun simple dilema de aspiracións culinarias. No derradeiro intre decidirá

o nosa necesidade pola nosa conciencia. O noso desexo elixe polas nosas

neuronas e as carga de suficiente culpabilidade. Somos deófagos

-devoradores de Deus-. ¡Saúde e eterno apetito!

• Mientras exista la moral habrá hombres con hambre. Nuestra conducta

reside en un simple dilema de aspiraciones culinarias. Al final decidirá

nuestra necesidad por nuestra conciencia. Nuestro deseo elige por

nuestras neuronas y las carga de suficiente culpabilidad. Somos

deófagos -devoradores de Dios-. ¡Salud y eterno apetito!

RRR

Page 67: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

LXIV

Só a soidade é creadora! Dela emerxe a forza que arrastra o ciclón e até a

tolemia deita á súa beira. Chamade-me culpable, se queredes, porque eu

puxen o meu pé na súa area. Un perdido desdén vergue o seu anhelo, e

sangra a luz no seu mar profundo. As súas mans pintadas percorren as

tempas onde habita ao nu o verdadeiro enxeño. Só a soidade é creadora!

• ¡Sólo la soledad es creadora! De ella emerge la fuerza que arrastra el

ciclón y hasta la locura se acuesta en su orilla. Llamadme culpable, si

queréis, porque yo puse mi pie en su arena. Un perdido desdén vierte

su anhelo, y sangra la luz en su mar profundo. Sus manos pintadas

recorren las sienes donde habita al desnudo el verdadero ingenio.

¡Sólo la soledad es creadora!

RRR

Page 68: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

LXV

É moi probable que o home nos defraude, que o noso mesmo ser rexeite

os intres de conciencia e se entregue á disputa dos que se seguen sen

remedio. Como remediar a contradición ou a mesma dúbida que medra

no máis fondo do noso espírito? O home loitando por un lugar e unha

resposta! É posible que todo canto diga non sirva, nunca servirá a

palabra para expresar o sublime.

• Es muy probable que el hombre nos defraude, que nuestro mismo ser

rechace los momentos de conciencia y se entregue a la disputa de los

que se sieguen sin remedio. ¿Cómo remediar la contradicción o la

misma duda que crece en lo más hondo de nuestro espíritu? ¡El

hombre luchando por un lugar y una respuesta! Es posible que todo

cuanto diga no sirva, nunca servirá la palabra para expresar lo

sublime.

RRR

Page 69: As dúas palabras da chuvia

_________________________________________________AS DÚAS PALABRAS DA CHUVIA

LXVI

O alento da montaña baixa como o río vadeando a beira e descansa nos

teus labios decadentes e íntimos. A miña lingua pousa no celme da túa

chuvia. Percorro o val até os outeiros que son neve na miña almofada. A

negra terra ule a ti e no teu ventre hai un niño de tarántulas. O teu iris

voa e sangra mel do meu iris, e sae das nosas bocas a promesa... O Deus

dorme e o diaño vela, o Deus finxe e o demo constrúe.

• El aliento de la montaña baja como el río vadeando la orilla y

descansa en tus labios decadentes e íntimos. Mi lengua se posa en el

fervor de tu lluvia. Recorro el valle hasta las colinas que son nieve en

mi almohada. La negra tierra huele a ti y en tu vientre hay un nido de

tarántulas. Tu iris vuela y sangra miel de mi iris, y sale de nuestras

bocas la promesa... El Dios duerme y el diablo vela, el Dios finje y el

Demonio construye.

RRR