arte, literatura antropoloxÍa - betanzosanuariobrigantino.betanzos.net/ab2017pdf/261_282_eva...264...

261

Anuario Brigantino 2017, n. 40

UN MÍNIMO LUGAR

ARTE, LITERATURAANTROPOLOXÍA

262Anuario Brigantino 2017, n. 40

EVA VEIGA

Alfonso Costa. Metamorphosis. 40x30cm.

263


UN MÍNIMO LUGAR

Un mínimo lugar

EVA VEIGA*

1

o que non está presentedesadormece á auga

arranca ao mundoda súa identidade

* Eva Veiga (Ombre-Pontedeume, A Coruña, 1961). Xornalista e poeta. Traballou a partir do ano1985na Televisión de Galicia onde desenvolveu unha polifacética e intensa actividade profesional,especializándose na dirección e presentación de programas culturais. Xunto aos músicos Fito Ares eBernardo Martínez, forma parte do grupo poético.musical Ouriol co que veñen realizando dende o ano2000 diferentes espectáculos multidiscipinares. Asemade, como actriz, interpreta a personaxeprotagonista do filme A cicatriz branca, da directora Margarita Ledo. No ano 2002 publicou unha guíasobre Compostela titulada Santiago. Cidade de peregrinación (Everest) e é autora tamén, encolaboración con Ánxeles Penas, do libro Alfonso Costa (2008), un exhaustivo estudo da vida e da obrado pintor noiés. Ten publicados os seguintes libros de poesía: Fuxidíos ( Esquío, 1993), Paisaxes do

baleiro (Xerais,1999), A pedra insomne ( Ferrol Análisis, 2002), A luz e as súas cicatrices ( Esquío.2006), Desconcerto (Biblos,2006), Poemas do Eume (Ateneo Eumés,2009), A frecha azul do Teixo

(Espiral Maior, 2010), Nesta hora imposible con fotos de Mada Carballeira ( Penumbra,2012), A

distancia do tambor (Espiral Maior, 2014. Premio Fiz Vergara Vilariño e Premio Poesía AELG) , Soño

e vértice (Espiral Maior,2016. Premio Poesía Concello de Carral e Premio da Crítica española 2016),e Silencio percutido (Espiral Maior,2016. Premio Poesía Cidade de Ourense).


EVA VEIGA

2

o máis difícil non é-necesariamente-artellar outro sentido

senóncrer

noutra formade intimidade

265


UN MÍNIMO LUGAR

3

inclinar a cabezacomo fai a flor baixoa cegadora radiacióndo absoluto mediodíae albiscar en si a propia luza súa escura verdadea que te ergue en flor dun díaa súa dúbida no ventoa que te abre ao infinito


EVA VEIGA

4

para cada palabramillóns de anos e unha escadade chanzos que se quebranen períodos inexactosun infinito de purezae outro sen fin de oprobiopara cada palabraun segredo intransferiblee os múltiples rostros da verdadea tarefa inconclusao inicial balbucire o precipicio dun versopara cada palabraa calor humilde dun latexoo lento bosque da noitee as grilandas do ritopara cada palabratodas as palabras

267


UN MÍNIMO LUGAR

5

un trebón de ondasa rompercontra as arterias

e non houbo nada- sentimento ou idea-que non embarrancaseou fose á deriva


EVA VEIGA

6

se fosesunha ave sedentaasediarías esa escintilantepinga de augaa esvararpola tersa follada magnolia

pero es xaunha ave cansa desaansiosa tiraníae de vagarcontemplascomo escorreliberada do teu desexoa belezao seu acontecer

269


UN MÍNIMO LUGAR

7

como envoltoriosespallados polo chane botellas rotas ou a medio bebernunha esquinae restos incompatibles de perfumevagando polo aire desoladoasí este devir que se mira no espelloe que ás veces chamamos almacando as mans buscan un mínimo lugarde acougo entre as reticentes palabras


EVA VEIGA

8

un vaso de augana auga unha flor amarelapola fiestra entra o sol

Quen fanou a flor no seu esplendor?

(os dedos que escriben escalan unha paredesó isoqueren ver)

271


UN MÍNIMO LUGAR

9

comezar a vivir coma se fosetan doada a experiencia de esgazarun límite violentamenteaprender o frío todos os síntomas do azulcanda o mar na garganta a néboa nos ósos e a man que se agarra a un sabor que vénnavegando dende o primeiro estalidoe sen saber aínda que ti agardabas por min


EVA VEIGA

10

traías todas as rúas dobradascoma un pano

unha estraña cidade que se abrasa

cando entrabas a acompañaraquel illamento de aire filtradoa tarde estremecíasedoce escudo de cristalen contra de todas as ofensivas

desintoxicabas de larvas o abismocoas túas mans de amor e de cerdeira

273


UN MÍNIMO LUGAR

11

Para María Mazás In memoriam

dinmeque te fuchestan silenciosacomo chegachescomo unha inversalei da gravitaciónuniversalelevando o Lugara ese estraño estadoda túa belezapaxarounha vez abatidoque agoravoa coas infinitas ásdun asombroso chapeu

e só podo dicir que me doecomo creba esta mañá de solna súa conxelaciónporque te vas así...


EVA VEIGA

12

ousaatravesaresta carne de ríoinfinitamente esgazadadas cruciais formas da loucuradesasistida agora de todos os límitesa rebordar ollo e mirada o seu propio caudale repara un só instante no ardor dese frío ese labio

275


UN MÍNIMO LUGAR

13

Paseo por un breve campo de margaridas.A memoria garda a donda pisada.Case como un estremecemento que faielevarse o esterno e as súas costelas.Ule a macela e é como morder o solentre os dentes, entre as pestanas,entre os dedos, entre lixeiros pensamentos...O sol, a vida eran iso: sinxelamente vivir.


EVA VEIGA

14

quizais entendíamos a lección da historiamais persistimos en eludir o rego abríndosedesde onde brotar

***

Miña avoa bicaba o panse este caer .E tamén gardaba no petoun anaco resesono que rillar de cando en vez.A fame era sagradacoma unha espiga de trigo.

277


UN MÍNIMO LUGAR

15

Un home cego vén apalpando o mundocoa súa táctil vara de medir,avanza en liña recta polo paseo,detense xusto á altura do bar,xira á dereita, entra e pide unha cervexa,sae á terraza onde senta, non sen antespreguntar se a mesa está ocupada.Xa instalado quita os lentes escurose disponse a beber coas súas pálpebrasávidas e estendidas toda a luz do sol.


EVA VEIGA

16

lembrade que algún díaespertaredes nos meus farrapos-pregoaba o mendigo da Rúa Real-só vos pidoque non acorde eu na vosa indiferenza

279


UN MÍNIMO LUGAR

17

Un home coa ollada ardendo agardapor alguén a quen vai venderun dos seus riles e poder así salvara súa filla enferma de leucemia.No campo de refuxiadosonde vive coa súa familia numerosahai unha longa avenida de terra,que chaman dos Campos Elíseos,pola que pasean parellas de namoradosxunto a criaturas orfas para as que o universo é unha buxaina entolecida que axiña han de aprender a manexar.Quizais non sexa o peor lugar da historiae, ao igual que dende hai vinte anos enDadaab, Melkadida, Rwamanga ou Buramino,a vida proseguirá tamén aquí vellos costumesmentres ao mundo se lle gangrena o corazón


EVA VEIGA

18

cando a carne senteque a cortan con radiaisde lama e de miseriae nos piden manter a calmacomo se a razón se asentasea salvo nunha caixa fortecomo se a dor das perdasnon falase cos tendónssalvaxemente entolecidoscomo se a fame e a violaciónnon fosen para nós afrontasenón peaxe inexorable....................................señoras e señoresque dende os seus asentos mirande vagar a televisióndíganme con sinceridadese se preparan a concienciapara este gran reality-show

porque é moi probableque un día ou outro lles correspondao irrenunciableprivilexio de participar

281


UN MÍNIMO LUGAR

19

(unha muller kosovar)

ese teu acoller no propio regazoos cristais rotos da carneese limpar a íntima supuración das espiñasmentres peiteas con tenruraas trenzas rebuldeiras da meniñaese colocar e gardar con pulcra delicadezaas esmagadas flores do teu sexono herbario invicto da memoriae ese teu avanzar agora toda luzpor esa estrada da vidadebullando con dozura cada pinga de sol a deixar a un lado e outro as pedrasas sombras de vociferante silencioporque sabes sen ler a Hanna Arendtque o remedio contra o irreversibleé a humilde liberalidade do perdón


EVA VEIGA

20

A túa pel tiña o lentor e a lediciados campos de limoeiro e de lavanda.Vigorosa a arquitectura do teu corpoa gardar a penas as pombas do desexo.Instruía as súas defensas o sanguena conquista do azul máis infinitoE as asas do amor afacíanse a abrazaros troncos das árbores máis fráxiles.Tamén daquela repregaba a memoriaou algunha víscera os seus panosna aprendizaxe das primeiras feridas.Na flor da vida.A vidaque algúns con nome e apelidosceiban ao lume crematorio,á boca voraz de todos os océanos,aos zulos de variada explotaciónque a lei permite legal ou clandestina,á estéril metafísica da impotencia,aos ritos do poderque simulan excelencia no mediocre,á esa crueldade incomprensibleque é soamente humana.

arte, literatura antropoloxÍa - betanzosanuariobrigantino.betanzos.net/ab2017pdf/261_282_eva...264...

Documents