antÍgenos menores de histocompatibilidad como...
TRANSCRIPT
ANTÍGENOS MENORES DE HISTOCOMPATIBILIDAD COMO
MEDIADORES DE ALORREACTIVIDAD INMUNE EN EL
TRASPLANTE HUMANO
David Gallardo Giralt
IDIBGi – ICO Girona
2
1. Resumen del proyecto
Se trata de un estudio multicéntrico retrospectivo que analiza la relevancia clínica de
las disparidades en antígenos menores de histocompatibilidad (HA-1, HA-2, HA-3, HA-
8, HB-1, UTA2.1, ACC-1, ACC-2, SP110, PANE1, UGT2B17 y SRY) en el trasplante
alogénico de progenitores hematopoyéticos realizado a partir de donante familiar HLA
idéntico. Se han analizado las muestras de ADN de 1.392 parejas donante-receptor
procedentes de 24 hospitales. Este elevado número de muestras supone que este
estudio analiza la mayor cohorte descrita en la bibliografía científica para este tipo de
estudios.
También se ha analizado si la respuesta ante una misma disparidad en antígenos
menores se modifica en función del genotipo del donante para CTLA-4, una molécula
responsable de inhibir respuesta inmune y generar tolerancia. Esta es una hipótesis
que no se ha planteado nunca en estudios previos, ya que siempre se ha asumido que
la sola presencia de una disparidad es suficiente para desencadenar una respuesta
alogénica.
2. Resultados
1. Antígeno menor de histocompatibilidad HA-1
HA-1 es probablemente el antígeno menor de histocompatibilidad mejor estudiado. Se
expresa en tejido hematopoyético y se presenta de forma restringida por HLA-
A*02:01. La disparidad HA-1 viene definida por la presencia de al menos un alelo HA-
1H en el receptor cuando el donante es homocigoto para el alelo HA-1R.
Disponemos de datos de 1.214 parejas. La disparidad HA-1 afecta a 83 casos (6,9% de
la población). El análisis muestra una asociación estadísticamente significativa entre la
disparidad HA-1 y una mayor incidencia de enfermedad del injerto contra el huésped
(EICH) aguda estadios II-IV después de un TPH alogénico de donante familiar HLA
idéntico sin manipulación del injerto (43,8% vs. 32,5%; p: 0,026).
Esta mayor incidencia de EICH aguda se confirma en el análisis multivariante (p:
0,015; HR 1,56). A pesar de esta asociación, esto no se traduce en una peor
supervivencia global (43,1% vs. 47,7%; p: 0,572) ni en un aumento de la mortalidad
3
relacionada con el TPH (19,6% vs. 26,3%; p: 0,165). No observamos incremento de la
enfermedad del injerto contra el huésped crónica (44,1% vs. 45,3%; p: 0,845). La
tasa de recidiva no se modifica en presencia de la disparidad, lo que sugiere que esta
disparidad es inmunológicamente dominante y puede desencadenar respuestas
aloinmunes moderadas, sin influenciar en un efecto beneficioso evidente contra
enfermedad mínima residual a pesar de su restricción a tejido hematopoyético.
2. Antígeno menor de histocompatibilidad HA-2
HA-2 es un antígeno menor de histocompatibilidad que se expresa en tejido
hematopoyético y se presenta de forma restringida por HLA-A*02:01. La disparidad
HA-2 viene definida por la presencia de al menos un alelo HA-2V en el receptor cuando
el donante es homocigoto para el alelo HA-2M. Hemos podido analizar 1.098 parejas.
Se ha detectado la disparidad solo en 26 casos (un 2,4% de la población). No se
detectan diferencias estadísticamente significativas en el análisis univariante con
respecto a EICH estadios II-IV cuando consideramos HA-2 (39,2% vs. 33,1, p: 0,596),
pero la baja incidencia de la disparidad hace que estos resultados deban ser evaluados
con precaución. La incidencia de EICH estadios III-IV tampoco se ve modificada por la
presencia de esta disparidad (20,1% vs. 15,4%, p: 0,544).
Tampoco se observa ninguna asociación con la enfermedad del injerto contra el
huésped crónica (55,6% vs. 45,5%; p: 0,476), supervivencia global (43,2% vs.
46,9%; p: 0,511) o sobre la tasa de recidivas (17,8% vs. 30,9%; p: 0,226). Todo ello
sugiere que la baja frecuencia de la disparidad HA-2 no condiciona el resultado clínico
de un TPH a partir de donante familiar HLA idéntico.
3. Antígeno menor de histocompatibilidad HA-3
HA-3 se presenta restringido por HLA-A*01:01. La disparidad HA-3 viene definida por
la presencia de al menos un alelo HA-3T en el receptor cuando el donante es
homocigoto para el alelo HA-3M.
Lamentablemente, la incidencia de la disparidad HA-3 es extremadamente baja: solo
se ha detectado en 6 de 905 parejas donante-receptor positivas por HLA-A*01:01, lo
que hace que sea imposible relacionar esta disparidad con ninguna de las variables
clínicas analizadas.
4
4. Antígeno menor de histocompatibilidad HA-8
HA-8 es un antígeno menor de histocompatibilidad de expresión restringido por HLA-
A*02:01. La disparidad HA-8 viene definida por la presencia de al menos un alelo HA-
8R en el receptor cuando el donante es homocigoto para el alelo HA-8P. Disponemos de
datos de 1.179 parejas evaluables para determinar la relevancia clínica de esta
disparidad. Esta condición afecta a 96 casos (8,1% de la población que recibe un TPH
alogénico de donante familiar HLA idéntico). La disparidad en HA-8 se asocia a la
aparición de EICH aguda grados III -IV (23,9% vs. 14,8%, p: 0,039). El análisis
multivariante muestra que la disparidad HA-8 se mantiene como variable de riesgo
independiente para el desarrollo de EICH grados III-IV: p: 0,008; HR 1,69 (IC95%:
1,15-2,49) En cambio, no muestra ningún impacto sobre la incidencia de recidiva
(26,4% vs. 31,9%, p: 0,511) o sobre mortalidad asociada al procedimiento (25,7% vs.
27,0%; p: 0,959). Tampoco se ve ningún impacto sobre supervivencia global (57,8%
vs. 45,7%, p: 0,340).
5. Antígeno menor de histocompatibilidad UTA2-1
UTA2-1 es un antígeno menor de histocompatibilidad descrito recientemente. El
péptido inmunogénico (UTA2-1L) se presenta restringido por HLA-A*02:01, y la
condición de disparidad viene dada por la presencia de al menos un alelo UTA2-1L en el
receptor cuando el donante es homocigoto por péptido no inmunogénico UTA2-1P.
Hasta ahora no existían estudios sobre su relevancia clínica. Se han estudiado 1.044
parejas de donante-receptor. La incidencia de la disparidad UTA2-1 es muy baja,
afectando solo a un 1,9% de los pacientes que reciben un TPH alogénico de donante
emparentado HLA idéntico (n: 20). No hemos detectado correlación entre esta
disparidad y la incidencia de enfermedad del injerto contra el huésped aguda. El
estudio de correlación con otras variables clínicas post-TPH (incidencia de enfermedad
del injerto contra el huésped crónica, mortalidad relacionada con el trasplante,
recidiva, supervivencia global y supervivencia libre de enfermedad) tampoco muestra
ningún impacto clínico asociado a esta disparidad. Esta observación implica que, dada
la baja incidencia de la disparidad y la ausencia de relación con complicaciones, no
parece razonable realizar tipificación de este antígeno para tomar ningún tipo de
decisión clínica. Sin embargo, precisamente por ser un antígeno de expresión
restringida a tejido hematopoyético y por no asociarse a aparición de enfermedad
contra el huésped quizás haya que considerarlo como diana inmunoterapéutica en
casos de recidiva post-TPH que puedan ser tratadas con infusiones de linfocitos del
5
donante. Dado que no había datos en la bibliografía científica sobre la relevancia clínica
de este antígeno menor, estos resultados han sido publicados en la revista Bone
Marrow Transplantation.
6. Antígeno menor de histocompatibilidad SP110
SP110 es presentado por HLA-A*03, y la condición de disparidad viene dada por la
presencia de al menos un alelo SP110R en el receptor ante un donante homocigoto
para el alelo SP110G.
Se dispone de datos de 199 parejas donante-receptor con tipificación HLA-A*03, de las
cuales solo 11 (5,5%) presentan la disparidad SP110. Este bajo número de casos con
disparidad hace que no sea posible analizar con fiabilidad el impacto de esta disparidad
sobre las variables clínicas. El análisis realizado con estos casos no muestra relación de
la disparidad con la incidencia de EICH aguda.
7. Antígeno menor de histocompatibilidad PANE1
PANE1 es un antígeno menor de histocompatibilidad presentado por HLA-A*03:01 y
que se genera por la sustitución de una arginina por un codón de stop. Se han podido
analizar 213 parejas donante-receptor con tipificación HLA-A*03, de las cuales solo 9
(4,2%) presentan la disparidad PANE1. De nuevo, el bajo número de casos con
disparidad hace que no sea posible analizar con fiabilidad el impacto de dicha
disparidad sobre las variables clínicas. En el análisis realizado con estos 9 casos
tampoco muestra ninguna relación la presencia de la disparidad PANE1 con la
incidencia de EICH aguda.
8. Antígenos menores de histocompatibilidad ACC-1 y ACC-2
ACC-1 se presenta restringido por HLA-A*24, mientras que ACC-2 se vehicula por el
elemento de restricción HLA-B*44. Tratándose de dos péptidos polimórficos que
derivan de la degradación de una misma proteína, se consideran conjuntamente con
respecto a su comportamiento como antígenos menores de histocompatibilidad. Hemos
analizado una cohorte de 333 parejas de donante-receptor tipificadas como HLA-B*44
o HLA-A*24. Se han detectado 36 parejas con disparidad ACC-1 y/o ACC-2, lo que
supone una incidencia del 10,8% sobre la población positiva para HLA-A*24 o HLA-
B*44. No detectamos una asociación de la disparidad ACC-1/ACC-2 con EICH o crónica.
6
Tampoco se observa ningún impacto sobre la supervivencia global o sobre la tasa de
recidivas en ninguna modalidad de TPH.
9. Antígeno menor de histocompatibilidad HB-1
HB-1 es un antígeno menor que muestra expresión en células de leucemia aguda
linfoblástica B, rasgo que lo ha postulado como posible diana terapéutica. No hay
estudios en cantidad suficiente de casos como para saber actualmente cuál es su
relevancia desde un punto de vista clínico. Restringido por HLA-B44, la condición de
disparidad viene definida por la presencia del alelo inmunogénico HB-1H en el receptor
cuando el donante es homocigoto para el alelo no inmunogénico HB-1Y. HB-1 ha sido
analizado en una cohorte de 210 parejas de donante-receptor tipificadas como HLA-
B*44. Se han detectado 13 parejas con disparidad HB-1, lo que supone una incidencia
del 6,1%. No detectamos asociación de la disparidad HB-1 con mayor incidencia de
EICH aguda o crónica. Tampoco se observa ningún impacto sobre la supervivencia
global o sobre la tasa de recidivas en ninguna modalidad de TPH.
10. Antígeno menor de histocompatibilidad UGT2B17
El antígeno menor UGT2B17 es un polimorfismo de inserción/deleción que parece
presentarse restringido por HLA-A*29 o por HLA-B*44. Sin embargo, estudios
publicados que identifican que su presencia (definida como un receptor con al menos
un alelo UGT2B17+ y un donante UGT2B17-/-) podría asociarse a una mayor incidencia
de enfermedad del injerto contra el huésped aguda independientemente de la
tipificación HLA del paciente.
Hemos analizado 1.127 parejas. Se han detectado 69 casos de disparidad UGT2B17,
suponiendo una incidencia del 6,1%. No detectamos una asociación de la disparidad
UGT2B17 con EICH aguda grados II-IV (35,3% vs. 34,4%; p: 0,854). Sin embargo,
analizamos si la presencia de disparidades inmunodominantes como la que se asocia a
las disparidades H-Y (paciente hombre-donante mujer) podrían condicionar la
respuesta ante la disparidad UGT2B17. Así, se seleccionaron 828 casos en los que no
había esta disparidad HY, y en esta cohorte seleccionada la incidencia de disparidad
UGT2B17 era del 6,4% (53 casos), y estos casos con disparidad UGT2B17 mostraron
un incremento de la incidencia de EICH aguda grados III-IV (25,1% vs. 12,8%; p:
0,031) y una tendencia a una peor supervivencia global (mediana 3.1 vs. 14,6 años; p:
0,107).
7
Analizando solo aquellos casos que recibieron un trasplante de un donante hombre (n:
616), detectamos de una forma aún más evidente la asociación con una mayor
incidencia de EICH aguda grados III-IV (29,9% vs. 12,8%; p: 0,005). El análisis
multivariante en este grupo de pacientes identificó la disparidad UGT2B17 como un
factor de riesgo independiente para el desarrollo de EICH aguda severa (p: 0,043;
Hazard Ratio: 2,16, IC95%: 1,03-4,57). Esta mayor incidencia de EICH aguda se
asoció a una tendencia a una mayor mortalidad relacionada con el trasplante al análisis
univariante (30,7% vs. 20% a los 2 años; p: 0,082). No se detectó ningún impacto
sobre la incidencia de recaídas de la enfermedad de base ni en la incidencia de EICH
crónica (41,9% vs. 40%; p: 0,835). La supervivencia global fue también peor en el
grupo con disparidad UGT2B17 (p: 0,005).
Estos resultados fueron presentados en forma de póster en el congreso del EBMT
(Sociedad Europea de Trasplante de Progenitores Hematopoyéticos) y en forma de
comunicación oral en el congreso de la Sociedad Española de Hematología y
Hemoterapia (SCHH). Además, estos resultados han sido publicados en Bone Marrow
Transplantation.
11. Antígenos menores de histocompatibilidad H-Y
Como ha quedado definido previamente, la combinación “receptor hombre-donante
mujer” identifica el grupo con disparidades en los antígenos H-Y. La incidencia
acumulada de EICH aguda grados II-IV se incrementa del 32,3% en las parejas que no
presentan disparidad hasta un 40,6% en aquellos pacientes hombre cuyos donantes
son mujeres (p: 0,016). El análisis multivariante para la incidencia de EICH aguda
grados II-IV identifica la disparidad de los antígenos H-Y como factor de riesgo
independiente para el desarrollo de grados II-IV de EICH aguda. La probabilidad de
desarrollar dicha complicación se ve incrementada en 1,35 veces en presencia de la
disparidad de sexo (p: 0,012; HR 1,35; IC95%: 1,06-1,70). También se observa un
incremento de EICH aguda grados III-IV del 14.1% en el grupo sin disparidad hasta el
21,2% en el grupo sí la presenta (p: 0,011). La significación estadística también se
mantiene en el análisis multivariante (p: 0,008, HR 1,690; IC95%: 1,14-02,49).
En cuanto a la enfermedad del injerto contra el huésped crónica, el grupo con
disparidad H-Y presenta una incidencia de 54,4% frente al 41,2% en el conjunto que
no presenta disparidad de sexo en referencia a su donante (p <0,001). Esta
disparidad, tal y como era previsible, no se asocia a una diferente incidencia de
8
recidivas de la enfermedad de base, pero sí a una mayor mortalidad relacionada con el
trasplante tanto en el análisis univariante (33,3% vs. 23,8%, p <0,001) como en el
multivariante (p: 0,002; HR 1,54; IC95%: 1,18-2,01). La supervivencia global por
tanto, empeora en el grupo con disparidades HY en el análisis univariante (35,9% vs.
50,2%, p <0,001), confirmado en el análisis multivariante (p: 0,006; HR 1,33; IC95%:
1,08-1,62).
12. Modulación de respuesta inmune ante disparidades en antígenos menores de
histocompatibilidad en función del genotipo CTLA-4
En trabajos previos habíamos demostrado una relación entre el genotipo CTLA-4 del
donante y la incidencia de EICH aguda. Por ello planteamos si la respuesta ante
antígenos menores de histocompatibilidad podría estar modulada por este genotipo.
Si se analiza la población en función del genotipo del polimorfismo en posición +49 de
CTLA-4, se observan los siguientes resultados: en el análisis univariante, los pacientes
trasplantados a partir de un donante homocigoto para AA presentan un riesgo más
elevado de desarrollar EICH grados II, III o IV en presencia de la disparidad H-Y
(48,1% vs. 34,5%, p: 0,040), y de la disparidad HA-1 (48% vs. 36,1%, p: 0,041). En
cambio, no se observa un incremento de EICH II, III o IV en presencia de la disparidad
H-Y (35,7% vs. 31,6%, p: 0,299) o de la disparidad HA-1 (35,7% vs. 31,6%, p:
0,299) cuando los pacientes son trasplantados a partir de un donante con genotipo +
49AG/GG.
Asimismo, el riesgo de desarrollar EICH grados III-IV es más elevado en presencia de
la disparidad HA-8 o de la disparidad H-Y, cuando los pacientes son trasplantados a
partir de un donante con genotipo AA en posición +49 de CTLA-4 (32,9% vs. 16%, p:
0,033; y 22,6% vs. 15,2%, p: 0,013, respectivamente). Sin embargo, al analizar los
pacientes con donante heterocigoto o homocigoto para el alelo G del SNP +49 de
CTLA-4, no se observan diferencias estadísticamente significativas entre grupos cuando
se analiza la disparidad HA-8 o H-Y (HA-8: 16,4% vs. 14,8%, p: 0,918, H-Y: 16,5%
vs. 14,2%, p: 0,440). Dicho de otro modo, aquellos donantes con un genotipo CTLA-4
que condiciona una mayor expresión de esta molécula inhibitoria toleran disparidades
en antígenos menores de histocompatibilidad, mientras que aquellos donantes con
linfocitos T con menor densidad de expresión CTLA-4 tras la activación linfocitaria
perpetúan la estimulación de los linfocitos T, desarrollando el cuadro clínico de la EICH
aguda.
9
Estos resultados muestran por primera vez que una misma disparidad genética puede
condicionar o no la aparición de EICH aguda en función de la mayor o menor capacidad
del sistema inmune del donante de desarrollar respuestas linfocitarias T.
Estos resultados fueron presentados en forma de comunicación oral en la sesión
plenaria del Congreso de la Sociedad Española de Hematología y Hemoterapia, siendo
seleccionada como una de las ocho mejores comunicaciones al congreso. En la
actualidad estos resultados están pendientes de publicación.
13. Impacto del genotipo de la molécula inhibidora PD-1 sobre la incidencia de
enfermedad del injerto contra el huésped
La irrupción en el mundo de la oncología de los anticuerpos monoclonales anti-CTLA-4
(ipilimumab) y anti-PD-1 (nivolumab, pembrolizumab) como herramientas terapéuticas
en diferentes tipos de neoplasias ha conllevado un gran interés por conocer mejor el
papel de estas moléculas responsables de inhibir la respuesta linfocitaria T. Como ya se
ha mencionado, nuestro grupo ya publicó hace años la relevancia del genotipo de
CTLA-4 en la mayor o menor expresión de las isoformas transmembrana y soluble de
esta proteína, así como su implicación en la mayor incidencia de EICH aguda después
de un trasplante de progenitores hematopoyéticos. Por eso hemos querido determinar
si el genotipo de PD-1 también condiciona o no una mayor incidencia de EICH aguda
postrasplante alogénico.
Hemos determinado el genotipo del donante por los SNP PD-1.1G/A (promotor) y PD-
1.3G/A (intrón 4) en una cohorte de 1.485 trasplantes alogénicos a partir de donante
emparentado HLA idéntico sin depleción de linfocitos T. El haplotipo PD-1.1G/PD-1.3G
fue el predominante (86,3%). La incidencia de EICH aguda grados II-IV fue mayor
cuando el donante era homocigoto para el alelo PD-1.1G (p: 0,027) y PD-1.3A (p:
0,003). Los dos genotipos fueron identificados como factor de riesgo independiente
para EICH aguda en el análisis multivariante (p: 0,033; HR 2,2; IC95%: 1,1-4,8 y p
<0,001; HR 4,5; IC95%: 2-10,1, respectivamente).
La incidencia de EICH aguda II-IV fue de 64% en los pacientes que tenían un donante
con genotipo de alto riesgo (PD-1.1GG/PD1.3AA), 32,6% para los que tenían donantes
con genotipo intermedio (PD-1.1 GG/PD-1.3AG o GG) y 18% para aquellos que tenían
donantes con genotipo PD-1 de bajo riesgo (al menos un alelo A en posición PD-1.1)
(alto riesgo vs. intermedio p: 0.001 y alto vs. bajo riesgo p: 0,029).
10
En cuanto a la incidencia de formas severas de EICH aguda (grados III o IV), PD-1.3A
continúa mostrando una mayor incidencia: 41,9% vs. 14,4% (p <0,001; HR 7,22;
IC95%: 2,6-19,7).
Estos resultados son los primeros que relacionan el genotipo PD-1 del donante con la
enfermedad del injerto contra el huésped aguda tras un trasplante alogénico. Fueron
presentados en forma de comunicación oral en el Congreso de la European Hematology
Association (EHA) y están actualmente pendientes de publicación.
14. Impacto del genotipo de la molécula inhibidora BTLA sobre la incidencia de
enfermedad del injerto contra el huésped
Del mismo modo que hemos estudiado el papel de PD-1, también hemos analizado el
genotipo rs9288953 BTLA C> T en una cohorte de 1.060 trasplantes alogénicos
realizados a partir de donante familiar HLA idéntico.
En este caso, el genotipo predominante fue rs9288953 CC (44,3% de los donantes
analizados). No detectamos diferencias en la incidencia de EICH aguda grados II-IV en
función del genotipo del donante (p: 0,367). En cambio, se detectó un incremento de
recaídas de la enfermedad de base en función del genotipo BTLA del donante (CC vs.
TT/CT) (p: 0,015). El análisis multivariante detecta el genotipo BTLA como un factor de
riesgo independiente para recidiva (p: 0,038; HR 1,3; IC95%: 1–1,7), si bien estos
resultados deben ser considerados como preliminares y necesitan confirmación
analizando grupos altamente homogéneos en cuanto a tipo de enfermedad de base y
fase de la enfermedad. En todo caso, no parece que BTLA juegue ningún papel en el
desarrollo de enfermedad del injerto contra el huésped.
Estos resultados son los primeros respecto a la relevancia clínica del genotipo BTLA del
donante después de un trasplante alogénico. Fueron presentados en forma de póster
en el Congreso de la European Hematology Association (EHA) y están actualmente
pendientes de publicación.
11
3. Relevancia y posibles implicaciones
Los datos obtenidos en este proyecto de investigación permiten señalar cuáles son los
antígenos menores de histocompatibilidad con trascendencia clínica en el trasplante
alogénico de progenitores hematopoyéticos. Por otra parte, la observación de que una
disparidad en estos antígenos puede desarrollar o no una respuesta inmune
clínicamente relevante según el genotipo CTLA-4 del donante abre un nuevo campo de
investigación que permitirá identificar pacientes de alto riesgo de enfermedad del
injerto contra el huésped o incluso de rechazo de órganos sólidos, así como explorar si
este genotipo puede condicionar las respuestas individuales a la inmunoterapia del
cáncer.
4. Bibliografía científica
COMUNICACIONES A CONGRESOS
1. Comunicación oral al Congreso de la Sociedad Española de Hematología y
Hemoterapia (octubre 2013, Sevilla):
A. Bosch-Vizcaya, R. Rodriguez, G. Osca, I. Buño, A. Jimenez-Velasco, B. Martin-
Antonio, S. Brunet, R. de la Camara, M. Gonzalez, J.B. Nieto, J.C. Vallejo, C. Martinez-
Laperche, A. Urbano-Ispizua, V. Guillen, C. Solano, D. Gallardo.
Título: Efecto acumulativo de las disparidades en antigenos de histocompatibilidad en
el trasplante alogénico de donante familiar con identidad HLA-A-B-DRB1.
2. Póster en el Congreso de la Sociedad Europea de Trasplante Hemopoyético
(EBMT 2015, Estambul):
Nazly Santos, Rocio Rodríguez-Romanos, Carlos Vallejo, Ismael Buño, Jose B. Nieto,
Antonio Jiménez-Velasco, Salut Brunet, Elena Buces, Javier López-Jiménez, Marcos
González, Christelle Ferrá, Antonia Sampol, Carmen Martínez, David Gallardo.
Título: UGT2B17 minor histocompatibility mismatch and clinical outcome after HLA-
identical sibling donor stem cell transplantation.
3. Comunicación oral al Congreso de la Sociedad Española de Hematología y
Hemoterapia (octubre 2015, Valencia):
12
Nazly Santos, Rocío Rodríguez-Romanos, Jose B. Nieto, Ismael Buño, Carlos Vallejo,
Antonio Jiménez-Velasco, Salut Brunet, Elena Buces, Javier López-Jiménez, Marcos
González, Christelle Ferrá, Antonia Sampol, Rafael de la Cámara, Carmen Martínez,
David Gallardo.
Título: Impacto de la disparidad en el antígeno menor de histocompatibilidad UGT2B17
en el trasplante alogénico a partir de donante familiar HLA-idéntico.
4. Comunicación oral seleccionada entre les ocho mejores (sesión plenaria) en el
Congreso de la Sociedad Española de Hematología y Hemoterapia (octubre 2015,
Valencia):
David Gallardo, Anna Bosch-Vizcaya, Nazly Santos, Rocío Rodríguez-Romanos, José
Nieto, Ismael Buño, Rafael de la Cámara, Salut Brunet, Elena Buces, Antonio Jiménez-
Velasco, Marcos González, Carlos Vallejo, Christelle Ferrá, Carmen Martínez, José Luis
Díez.
Título: La respuesta inmune alogénica frente a disparidades conocidas en antígenos
menores de histocompatibilidad es modulada por el genotipo de CTLA-4 del donante en
el trasplante alogénico de progenitores hematopoyéticos de donante familiar HLA-
idéntico.
5. Comunicación oral al Congreso de la Sociedad Europea de Hematología (EHA 2015,
Copenhague):
Nazly Santos, Rocío Rodríguez-Romanos, Anna Bosch-Vizcaya, Rafael de la Camara,
Salut Brunet, Jose B Nieto, Ismael Buño, Carmen Martínez, Antonio Jiménez-Velasco,
Carlos Vallejo, Marcos González, Carlos Solano, Christelle Ferrá, Antonia Sampol, Jose
Pérez-Simón, Javier López-Jiménez, José L Díez, David Gallardo.
Título: PD-1 genotype of the donor and acute graft-versus-host disease after HLA-
identical sibling donor stem cell transplantation.
6. Póster en el Congreso de la Sociedad Europea de Hematología (EHA 2015,
Copenhague):
Nazly Santos, Rocío Rodríguez-Romanos, Salut Brunet, Rafael de la Camara, Jose B
Nieto, Carmen Martínez, Ismael Buño, Carlos Vallejo, Antonio Jiménez-Velasco, Marcos
González, Carlos Solano, Christelle Ferrá, Antonia Sampol, Jose Pérez-Simón, Javier
López-Jiménez, José L Díez, David Gallardo.
13
Título: BTLA genotype and clinical outcome after HLA-identical sibling stem cell
transplantation.
PUBLICACIONES
Bosch-Vizcaya A, Rodriguez-Romanos R, Nieto JB, de la Cámara R, Brunet S, Vallejo C,
Osca-Gelis G, Martínez-Laperche C, Buño I, Urbano-Ispizúa A, González M, Jiménez-
Velasco A, Gallardo D.
Effect of mismatching for mHA UTA2-1 on clinical outcome after HLA-identical sibling
donor allo-SCT.
Bone Marrow Transplant. 2015 Feb;50(2):298-300.
Santos N, Rodríguez-Romanos R, Nieto JB, Buño I, Vallejo C, Jiménez-Velasco A,
Brunet S, Buces E, López-Jiménez J, González M, Ferrá C, Sampol A, de la Cámara R,
Martínez C, Gallardo D.
UGT2B17 minor histocompatibility mismatch and clinical outcome after HLA-identical
sibling donor stem cell transplantation.
Bone Marrow Transplant. 2016 Jan;51(1):79-82.
Santos N et al.:
PD-1 genotype of the donor and acute graft-versus-host disease after HLA-identical
sibling donor stem cell transplantation. (sotmès per publicar)
Bosch-Vizcaya et al.:
Modulation of immune responses to minor histocompatibility antigens mismatches by
the donor CTLA-4 genotype (sotmès per publicar)
TESIS DOCTORALES
Doctoranda: Anna Bosch Vizcaya
Título de la tesis: "Antígens menors d'histocompatibilitat en el trasplantament
al·logènic de progenitors hematopoètics. Modulació de la resposta en funció del genotip
CTLA-4"
Universidad: Universitat de Girona (UdG)
Director de tesis: Dr. David Gallardo Giralt
Fecha de lectura: 01/07/2016.