antÍgenos menores de histocompatibilidad como...

13
ANTÍGENOS MENORES DE HISTOCOMPATIBILIDAD COMO MEDIADORES DE ALORREACTIVIDAD INMUNE EN EL TRASPLANTE HUMANO David Gallardo Giralt IDIBGi – ICO Girona

Upload: others

Post on 25-Feb-2020

19 views

Category:

Documents


0 download

TRANSCRIPT

ANTÍGENOS MENORES DE HISTOCOMPATIBILIDAD COMO

MEDIADORES DE ALORREACTIVIDAD INMUNE EN EL

TRASPLANTE HUMANO

David Gallardo Giralt

IDIBGi – ICO Girona

2

1. Resumen del proyecto

Se trata de un estudio multicéntrico retrospectivo que analiza la relevancia clínica de

las disparidades en antígenos menores de histocompatibilidad (HA-1, HA-2, HA-3, HA-

8, HB-1, UTA2.1, ACC-1, ACC-2, SP110, PANE1, UGT2B17 y SRY) en el trasplante

alogénico de progenitores hematopoyéticos realizado a partir de donante familiar HLA

idéntico. Se han analizado las muestras de ADN de 1.392 parejas donante-receptor

procedentes de 24 hospitales. Este elevado número de muestras supone que este

estudio analiza la mayor cohorte descrita en la bibliografía científica para este tipo de

estudios.

También se ha analizado si la respuesta ante una misma disparidad en antígenos

menores se modifica en función del genotipo del donante para CTLA-4, una molécula

responsable de inhibir respuesta inmune y generar tolerancia. Esta es una hipótesis

que no se ha planteado nunca en estudios previos, ya que siempre se ha asumido que

la sola presencia de una disparidad es suficiente para desencadenar una respuesta

alogénica.

2. Resultados

1. Antígeno menor de histocompatibilidad HA-1

HA-1 es probablemente el antígeno menor de histocompatibilidad mejor estudiado. Se

expresa en tejido hematopoyético y se presenta de forma restringida por HLA-

A*02:01. La disparidad HA-1 viene definida por la presencia de al menos un alelo HA-

1H en el receptor cuando el donante es homocigoto para el alelo HA-1R.

Disponemos de datos de 1.214 parejas. La disparidad HA-1 afecta a 83 casos (6,9% de

la población). El análisis muestra una asociación estadísticamente significativa entre la

disparidad HA-1 y una mayor incidencia de enfermedad del injerto contra el huésped

(EICH) aguda estadios II-IV después de un TPH alogénico de donante familiar HLA

idéntico sin manipulación del injerto (43,8% vs. 32,5%; p: 0,026).

Esta mayor incidencia de EICH aguda se confirma en el análisis multivariante (p:

0,015; HR 1,56). A pesar de esta asociación, esto no se traduce en una peor

supervivencia global (43,1% vs. 47,7%; p: 0,572) ni en un aumento de la mortalidad

3

relacionada con el TPH (19,6% vs. 26,3%; p: 0,165). No observamos incremento de la

enfermedad del injerto contra el huésped crónica (44,1% vs. 45,3%; p: 0,845). La

tasa de recidiva no se modifica en presencia de la disparidad, lo que sugiere que esta

disparidad es inmunológicamente dominante y puede desencadenar respuestas

aloinmunes moderadas, sin influenciar en un efecto beneficioso evidente contra

enfermedad mínima residual a pesar de su restricción a tejido hematopoyético.

2. Antígeno menor de histocompatibilidad HA-2

HA-2 es un antígeno menor de histocompatibilidad que se expresa en tejido

hematopoyético y se presenta de forma restringida por HLA-A*02:01. La disparidad

HA-2 viene definida por la presencia de al menos un alelo HA-2V en el receptor cuando

el donante es homocigoto para el alelo HA-2M. Hemos podido analizar 1.098 parejas.

Se ha detectado la disparidad solo en 26 casos (un 2,4% de la población). No se

detectan diferencias estadísticamente significativas en el análisis univariante con

respecto a EICH estadios II-IV cuando consideramos HA-2 (39,2% vs. 33,1, p: 0,596),

pero la baja incidencia de la disparidad hace que estos resultados deban ser evaluados

con precaución. La incidencia de EICH estadios III-IV tampoco se ve modificada por la

presencia de esta disparidad (20,1% vs. 15,4%, p: 0,544).

Tampoco se observa ninguna asociación con la enfermedad del injerto contra el

huésped crónica (55,6% vs. 45,5%; p: 0,476), supervivencia global (43,2% vs.

46,9%; p: 0,511) o sobre la tasa de recidivas (17,8% vs. 30,9%; p: 0,226). Todo ello

sugiere que la baja frecuencia de la disparidad HA-2 no condiciona el resultado clínico

de un TPH a partir de donante familiar HLA idéntico.

3. Antígeno menor de histocompatibilidad HA-3

HA-3 se presenta restringido por HLA-A*01:01. La disparidad HA-3 viene definida por

la presencia de al menos un alelo HA-3T en el receptor cuando el donante es

homocigoto para el alelo HA-3M.

Lamentablemente, la incidencia de la disparidad HA-3 es extremadamente baja: solo

se ha detectado en 6 de 905 parejas donante-receptor positivas por HLA-A*01:01, lo

que hace que sea imposible relacionar esta disparidad con ninguna de las variables

clínicas analizadas.

4

4. Antígeno menor de histocompatibilidad HA-8

HA-8 es un antígeno menor de histocompatibilidad de expresión restringido por HLA-

A*02:01. La disparidad HA-8 viene definida por la presencia de al menos un alelo HA-

8R en el receptor cuando el donante es homocigoto para el alelo HA-8P. Disponemos de

datos de 1.179 parejas evaluables para determinar la relevancia clínica de esta

disparidad. Esta condición afecta a 96 casos (8,1% de la población que recibe un TPH

alogénico de donante familiar HLA idéntico). La disparidad en HA-8 se asocia a la

aparición de EICH aguda grados III -IV (23,9% vs. 14,8%, p: 0,039). El análisis

multivariante muestra que la disparidad HA-8 se mantiene como variable de riesgo

independiente para el desarrollo de EICH grados III-IV: p: 0,008; HR 1,69 (IC95%:

1,15-2,49) En cambio, no muestra ningún impacto sobre la incidencia de recidiva

(26,4% vs. 31,9%, p: 0,511) o sobre mortalidad asociada al procedimiento (25,7% vs.

27,0%; p: 0,959). Tampoco se ve ningún impacto sobre supervivencia global (57,8%

vs. 45,7%, p: 0,340).

5. Antígeno menor de histocompatibilidad UTA2-1

UTA2-1 es un antígeno menor de histocompatibilidad descrito recientemente. El

péptido inmunogénico (UTA2-1L) se presenta restringido por HLA-A*02:01, y la

condición de disparidad viene dada por la presencia de al menos un alelo UTA2-1L en el

receptor cuando el donante es homocigoto por péptido no inmunogénico UTA2-1P.

Hasta ahora no existían estudios sobre su relevancia clínica. Se han estudiado 1.044

parejas de donante-receptor. La incidencia de la disparidad UTA2-1 es muy baja,

afectando solo a un 1,9% de los pacientes que reciben un TPH alogénico de donante

emparentado HLA idéntico (n: 20). No hemos detectado correlación entre esta

disparidad y la incidencia de enfermedad del injerto contra el huésped aguda. El

estudio de correlación con otras variables clínicas post-TPH (incidencia de enfermedad

del injerto contra el huésped crónica, mortalidad relacionada con el trasplante,

recidiva, supervivencia global y supervivencia libre de enfermedad) tampoco muestra

ningún impacto clínico asociado a esta disparidad. Esta observación implica que, dada

la baja incidencia de la disparidad y la ausencia de relación con complicaciones, no

parece razonable realizar tipificación de este antígeno para tomar ningún tipo de

decisión clínica. Sin embargo, precisamente por ser un antígeno de expresión

restringida a tejido hematopoyético y por no asociarse a aparición de enfermedad

contra el huésped quizás haya que considerarlo como diana inmunoterapéutica en

casos de recidiva post-TPH que puedan ser tratadas con infusiones de linfocitos del

5

donante. Dado que no había datos en la bibliografía científica sobre la relevancia clínica

de este antígeno menor, estos resultados han sido publicados en la revista Bone

Marrow Transplantation.

6. Antígeno menor de histocompatibilidad SP110

SP110 es presentado por HLA-A*03, y la condición de disparidad viene dada por la

presencia de al menos un alelo SP110R en el receptor ante un donante homocigoto

para el alelo SP110G.

Se dispone de datos de 199 parejas donante-receptor con tipificación HLA-A*03, de las

cuales solo 11 (5,5%) presentan la disparidad SP110. Este bajo número de casos con

disparidad hace que no sea posible analizar con fiabilidad el impacto de esta disparidad

sobre las variables clínicas. El análisis realizado con estos casos no muestra relación de

la disparidad con la incidencia de EICH aguda.

7. Antígeno menor de histocompatibilidad PANE1

PANE1 es un antígeno menor de histocompatibilidad presentado por HLA-A*03:01 y

que se genera por la sustitución de una arginina por un codón de stop. Se han podido

analizar 213 parejas donante-receptor con tipificación HLA-A*03, de las cuales solo 9

(4,2%) presentan la disparidad PANE1. De nuevo, el bajo número de casos con

disparidad hace que no sea posible analizar con fiabilidad el impacto de dicha

disparidad sobre las variables clínicas. En el análisis realizado con estos 9 casos

tampoco muestra ninguna relación la presencia de la disparidad PANE1 con la

incidencia de EICH aguda.

8. Antígenos menores de histocompatibilidad ACC-1 y ACC-2

ACC-1 se presenta restringido por HLA-A*24, mientras que ACC-2 se vehicula por el

elemento de restricción HLA-B*44. Tratándose de dos péptidos polimórficos que

derivan de la degradación de una misma proteína, se consideran conjuntamente con

respecto a su comportamiento como antígenos menores de histocompatibilidad. Hemos

analizado una cohorte de 333 parejas de donante-receptor tipificadas como HLA-B*44

o HLA-A*24. Se han detectado 36 parejas con disparidad ACC-1 y/o ACC-2, lo que

supone una incidencia del 10,8% sobre la población positiva para HLA-A*24 o HLA-

B*44. No detectamos una asociación de la disparidad ACC-1/ACC-2 con EICH o crónica.

6

Tampoco se observa ningún impacto sobre la supervivencia global o sobre la tasa de

recidivas en ninguna modalidad de TPH.

9. Antígeno menor de histocompatibilidad HB-1

HB-1 es un antígeno menor que muestra expresión en células de leucemia aguda

linfoblástica B, rasgo que lo ha postulado como posible diana terapéutica. No hay

estudios en cantidad suficiente de casos como para saber actualmente cuál es su

relevancia desde un punto de vista clínico. Restringido por HLA-B44, la condición de

disparidad viene definida por la presencia del alelo inmunogénico HB-1H en el receptor

cuando el donante es homocigoto para el alelo no inmunogénico HB-1Y. HB-1 ha sido

analizado en una cohorte de 210 parejas de donante-receptor tipificadas como HLA-

B*44. Se han detectado 13 parejas con disparidad HB-1, lo que supone una incidencia

del 6,1%. No detectamos asociación de la disparidad HB-1 con mayor incidencia de

EICH aguda o crónica. Tampoco se observa ningún impacto sobre la supervivencia

global o sobre la tasa de recidivas en ninguna modalidad de TPH.

10. Antígeno menor de histocompatibilidad UGT2B17

El antígeno menor UGT2B17 es un polimorfismo de inserción/deleción que parece

presentarse restringido por HLA-A*29 o por HLA-B*44. Sin embargo, estudios

publicados que identifican que su presencia (definida como un receptor con al menos

un alelo UGT2B17+ y un donante UGT2B17-/-) podría asociarse a una mayor incidencia

de enfermedad del injerto contra el huésped aguda independientemente de la

tipificación HLA del paciente.

Hemos analizado 1.127 parejas. Se han detectado 69 casos de disparidad UGT2B17,

suponiendo una incidencia del 6,1%. No detectamos una asociación de la disparidad

UGT2B17 con EICH aguda grados II-IV (35,3% vs. 34,4%; p: 0,854). Sin embargo,

analizamos si la presencia de disparidades inmunodominantes como la que se asocia a

las disparidades H-Y (paciente hombre-donante mujer) podrían condicionar la

respuesta ante la disparidad UGT2B17. Así, se seleccionaron 828 casos en los que no

había esta disparidad HY, y en esta cohorte seleccionada la incidencia de disparidad

UGT2B17 era del 6,4% (53 casos), y estos casos con disparidad UGT2B17 mostraron

un incremento de la incidencia de EICH aguda grados III-IV (25,1% vs. 12,8%; p:

0,031) y una tendencia a una peor supervivencia global (mediana 3.1 vs. 14,6 años; p:

0,107).

7

Analizando solo aquellos casos que recibieron un trasplante de un donante hombre (n:

616), detectamos de una forma aún más evidente la asociación con una mayor

incidencia de EICH aguda grados III-IV (29,9% vs. 12,8%; p: 0,005). El análisis

multivariante en este grupo de pacientes identificó la disparidad UGT2B17 como un

factor de riesgo independiente para el desarrollo de EICH aguda severa (p: 0,043;

Hazard Ratio: 2,16, IC95%: 1,03-4,57). Esta mayor incidencia de EICH aguda se

asoció a una tendencia a una mayor mortalidad relacionada con el trasplante al análisis

univariante (30,7% vs. 20% a los 2 años; p: 0,082). No se detectó ningún impacto

sobre la incidencia de recaídas de la enfermedad de base ni en la incidencia de EICH

crónica (41,9% vs. 40%; p: 0,835). La supervivencia global fue también peor en el

grupo con disparidad UGT2B17 (p: 0,005).

Estos resultados fueron presentados en forma de póster en el congreso del EBMT

(Sociedad Europea de Trasplante de Progenitores Hematopoyéticos) y en forma de

comunicación oral en el congreso de la Sociedad Española de Hematología y

Hemoterapia (SCHH). Además, estos resultados han sido publicados en Bone Marrow

Transplantation.

11. Antígenos menores de histocompatibilidad H-Y

Como ha quedado definido previamente, la combinación “receptor hombre-donante

mujer” identifica el grupo con disparidades en los antígenos H-Y. La incidencia

acumulada de EICH aguda grados II-IV se incrementa del 32,3% en las parejas que no

presentan disparidad hasta un 40,6% en aquellos pacientes hombre cuyos donantes

son mujeres (p: 0,016). El análisis multivariante para la incidencia de EICH aguda

grados II-IV identifica la disparidad de los antígenos H-Y como factor de riesgo

independiente para el desarrollo de grados II-IV de EICH aguda. La probabilidad de

desarrollar dicha complicación se ve incrementada en 1,35 veces en presencia de la

disparidad de sexo (p: 0,012; HR 1,35; IC95%: 1,06-1,70). También se observa un

incremento de EICH aguda grados III-IV del 14.1% en el grupo sin disparidad hasta el

21,2% en el grupo sí la presenta (p: 0,011). La significación estadística también se

mantiene en el análisis multivariante (p: 0,008, HR 1,690; IC95%: 1,14-02,49).

En cuanto a la enfermedad del injerto contra el huésped crónica, el grupo con

disparidad H-Y presenta una incidencia de 54,4% frente al 41,2% en el conjunto que

no presenta disparidad de sexo en referencia a su donante (p <0,001). Esta

disparidad, tal y como era previsible, no se asocia a una diferente incidencia de

8

recidivas de la enfermedad de base, pero sí a una mayor mortalidad relacionada con el

trasplante tanto en el análisis univariante (33,3% vs. 23,8%, p <0,001) como en el

multivariante (p: 0,002; HR 1,54; IC95%: 1,18-2,01). La supervivencia global por

tanto, empeora en el grupo con disparidades HY en el análisis univariante (35,9% vs.

50,2%, p <0,001), confirmado en el análisis multivariante (p: 0,006; HR 1,33; IC95%:

1,08-1,62).

12. Modulación de respuesta inmune ante disparidades en antígenos menores de

histocompatibilidad en función del genotipo CTLA-4

En trabajos previos habíamos demostrado una relación entre el genotipo CTLA-4 del

donante y la incidencia de EICH aguda. Por ello planteamos si la respuesta ante

antígenos menores de histocompatibilidad podría estar modulada por este genotipo.

Si se analiza la población en función del genotipo del polimorfismo en posición +49 de

CTLA-4, se observan los siguientes resultados: en el análisis univariante, los pacientes

trasplantados a partir de un donante homocigoto para AA presentan un riesgo más

elevado de desarrollar EICH grados II, III o IV en presencia de la disparidad H-Y

(48,1% vs. 34,5%, p: 0,040), y de la disparidad HA-1 (48% vs. 36,1%, p: 0,041). En

cambio, no se observa un incremento de EICH II, III o IV en presencia de la disparidad

H-Y (35,7% vs. 31,6%, p: 0,299) o de la disparidad HA-1 (35,7% vs. 31,6%, p:

0,299) cuando los pacientes son trasplantados a partir de un donante con genotipo +

49AG/GG.

Asimismo, el riesgo de desarrollar EICH grados III-IV es más elevado en presencia de

la disparidad HA-8 o de la disparidad H-Y, cuando los pacientes son trasplantados a

partir de un donante con genotipo AA en posición +49 de CTLA-4 (32,9% vs. 16%, p:

0,033; y 22,6% vs. 15,2%, p: 0,013, respectivamente). Sin embargo, al analizar los

pacientes con donante heterocigoto o homocigoto para el alelo G del SNP +49 de

CTLA-4, no se observan diferencias estadísticamente significativas entre grupos cuando

se analiza la disparidad HA-8 o H-Y (HA-8: 16,4% vs. 14,8%, p: 0,918, H-Y: 16,5%

vs. 14,2%, p: 0,440). Dicho de otro modo, aquellos donantes con un genotipo CTLA-4

que condiciona una mayor expresión de esta molécula inhibitoria toleran disparidades

en antígenos menores de histocompatibilidad, mientras que aquellos donantes con

linfocitos T con menor densidad de expresión CTLA-4 tras la activación linfocitaria

perpetúan la estimulación de los linfocitos T, desarrollando el cuadro clínico de la EICH

aguda.

9

Estos resultados muestran por primera vez que una misma disparidad genética puede

condicionar o no la aparición de EICH aguda en función de la mayor o menor capacidad

del sistema inmune del donante de desarrollar respuestas linfocitarias T.

Estos resultados fueron presentados en forma de comunicación oral en la sesión

plenaria del Congreso de la Sociedad Española de Hematología y Hemoterapia, siendo

seleccionada como una de las ocho mejores comunicaciones al congreso. En la

actualidad estos resultados están pendientes de publicación.

13. Impacto del genotipo de la molécula inhibidora PD-1 sobre la incidencia de

enfermedad del injerto contra el huésped

La irrupción en el mundo de la oncología de los anticuerpos monoclonales anti-CTLA-4

(ipilimumab) y anti-PD-1 (nivolumab, pembrolizumab) como herramientas terapéuticas

en diferentes tipos de neoplasias ha conllevado un gran interés por conocer mejor el

papel de estas moléculas responsables de inhibir la respuesta linfocitaria T. Como ya se

ha mencionado, nuestro grupo ya publicó hace años la relevancia del genotipo de

CTLA-4 en la mayor o menor expresión de las isoformas transmembrana y soluble de

esta proteína, así como su implicación en la mayor incidencia de EICH aguda después

de un trasplante de progenitores hematopoyéticos. Por eso hemos querido determinar

si el genotipo de PD-1 también condiciona o no una mayor incidencia de EICH aguda

postrasplante alogénico.

Hemos determinado el genotipo del donante por los SNP PD-1.1G/A (promotor) y PD-

1.3G/A (intrón 4) en una cohorte de 1.485 trasplantes alogénicos a partir de donante

emparentado HLA idéntico sin depleción de linfocitos T. El haplotipo PD-1.1G/PD-1.3G

fue el predominante (86,3%). La incidencia de EICH aguda grados II-IV fue mayor

cuando el donante era homocigoto para el alelo PD-1.1G (p: 0,027) y PD-1.3A (p:

0,003). Los dos genotipos fueron identificados como factor de riesgo independiente

para EICH aguda en el análisis multivariante (p: 0,033; HR 2,2; IC95%: 1,1-4,8 y p

<0,001; HR 4,5; IC95%: 2-10,1, respectivamente).

La incidencia de EICH aguda II-IV fue de 64% en los pacientes que tenían un donante

con genotipo de alto riesgo (PD-1.1GG/PD1.3AA), 32,6% para los que tenían donantes

con genotipo intermedio (PD-1.1 GG/PD-1.3AG o GG) y 18% para aquellos que tenían

donantes con genotipo PD-1 de bajo riesgo (al menos un alelo A en posición PD-1.1)

(alto riesgo vs. intermedio p: 0.001 y alto vs. bajo riesgo p: 0,029).

10

En cuanto a la incidencia de formas severas de EICH aguda (grados III o IV), PD-1.3A

continúa mostrando una mayor incidencia: 41,9% vs. 14,4% (p <0,001; HR 7,22;

IC95%: 2,6-19,7).

Estos resultados son los primeros que relacionan el genotipo PD-1 del donante con la

enfermedad del injerto contra el huésped aguda tras un trasplante alogénico. Fueron

presentados en forma de comunicación oral en el Congreso de la European Hematology

Association (EHA) y están actualmente pendientes de publicación.

14. Impacto del genotipo de la molécula inhibidora BTLA sobre la incidencia de

enfermedad del injerto contra el huésped

Del mismo modo que hemos estudiado el papel de PD-1, también hemos analizado el

genotipo rs9288953 BTLA C> T en una cohorte de 1.060 trasplantes alogénicos

realizados a partir de donante familiar HLA idéntico.

En este caso, el genotipo predominante fue rs9288953 CC (44,3% de los donantes

analizados). No detectamos diferencias en la incidencia de EICH aguda grados II-IV en

función del genotipo del donante (p: 0,367). En cambio, se detectó un incremento de

recaídas de la enfermedad de base en función del genotipo BTLA del donante (CC vs.

TT/CT) (p: 0,015). El análisis multivariante detecta el genotipo BTLA como un factor de

riesgo independiente para recidiva (p: 0,038; HR 1,3; IC95%: 1–1,7), si bien estos

resultados deben ser considerados como preliminares y necesitan confirmación

analizando grupos altamente homogéneos en cuanto a tipo de enfermedad de base y

fase de la enfermedad. En todo caso, no parece que BTLA juegue ningún papel en el

desarrollo de enfermedad del injerto contra el huésped.

Estos resultados son los primeros respecto a la relevancia clínica del genotipo BTLA del

donante después de un trasplante alogénico. Fueron presentados en forma de póster

en el Congreso de la European Hematology Association (EHA) y están actualmente

pendientes de publicación.

11

3. Relevancia y posibles implicaciones

Los datos obtenidos en este proyecto de investigación permiten señalar cuáles son los

antígenos menores de histocompatibilidad con trascendencia clínica en el trasplante

alogénico de progenitores hematopoyéticos. Por otra parte, la observación de que una

disparidad en estos antígenos puede desarrollar o no una respuesta inmune

clínicamente relevante según el genotipo CTLA-4 del donante abre un nuevo campo de

investigación que permitirá identificar pacientes de alto riesgo de enfermedad del

injerto contra el huésped o incluso de rechazo de órganos sólidos, así como explorar si

este genotipo puede condicionar las respuestas individuales a la inmunoterapia del

cáncer.

4. Bibliografía científica

COMUNICACIONES A CONGRESOS

1. Comunicación oral al Congreso de la Sociedad Española de Hematología y

Hemoterapia (octubre 2013, Sevilla):

A. Bosch-Vizcaya, R. Rodriguez, G. Osca, I. Buño, A. Jimenez-Velasco, B. Martin-

Antonio, S. Brunet, R. de la Camara, M. Gonzalez, J.B. Nieto, J.C. Vallejo, C. Martinez-

Laperche, A. Urbano-Ispizua, V. Guillen, C. Solano, D. Gallardo.

Título: Efecto acumulativo de las disparidades en antigenos de histocompatibilidad en

el trasplante alogénico de donante familiar con identidad HLA-A-B-DRB1.

2. Póster en el Congreso de la Sociedad Europea de Trasplante Hemopoyético

(EBMT 2015, Estambul):

Nazly Santos, Rocio Rodríguez-Romanos, Carlos Vallejo, Ismael Buño, Jose B. Nieto,

Antonio Jiménez-Velasco, Salut Brunet, Elena Buces, Javier López-Jiménez, Marcos

González, Christelle Ferrá, Antonia Sampol, Carmen Martínez, David Gallardo.

Título: UGT2B17 minor histocompatibility mismatch and clinical outcome after HLA-

identical sibling donor stem cell transplantation.

3. Comunicación oral al Congreso de la Sociedad Española de Hematología y

Hemoterapia (octubre 2015, Valencia):

12

Nazly Santos, Rocío Rodríguez-Romanos, Jose B. Nieto, Ismael Buño, Carlos Vallejo,

Antonio Jiménez-Velasco, Salut Brunet, Elena Buces, Javier López-Jiménez, Marcos

González, Christelle Ferrá, Antonia Sampol, Rafael de la Cámara, Carmen Martínez,

David Gallardo.

Título: Impacto de la disparidad en el antígeno menor de histocompatibilidad UGT2B17

en el trasplante alogénico a partir de donante familiar HLA-idéntico.

4. Comunicación oral seleccionada entre les ocho mejores (sesión plenaria) en el

Congreso de la Sociedad Española de Hematología y Hemoterapia (octubre 2015,

Valencia):

David Gallardo, Anna Bosch-Vizcaya, Nazly Santos, Rocío Rodríguez-Romanos, José

Nieto, Ismael Buño, Rafael de la Cámara, Salut Brunet, Elena Buces, Antonio Jiménez-

Velasco, Marcos González, Carlos Vallejo, Christelle Ferrá, Carmen Martínez, José Luis

Díez.

Título: La respuesta inmune alogénica frente a disparidades conocidas en antígenos

menores de histocompatibilidad es modulada por el genotipo de CTLA-4 del donante en

el trasplante alogénico de progenitores hematopoyéticos de donante familiar HLA-

idéntico.

5. Comunicación oral al Congreso de la Sociedad Europea de Hematología (EHA 2015,

Copenhague):

Nazly Santos, Rocío Rodríguez-Romanos, Anna Bosch-Vizcaya, Rafael de la Camara,

Salut Brunet, Jose B Nieto, Ismael Buño, Carmen Martínez, Antonio Jiménez-Velasco,

Carlos Vallejo, Marcos González, Carlos Solano, Christelle Ferrá, Antonia Sampol, Jose

Pérez-Simón, Javier López-Jiménez, José L Díez, David Gallardo.

Título: PD-1 genotype of the donor and acute graft-versus-host disease after HLA-

identical sibling donor stem cell transplantation.

6. Póster en el Congreso de la Sociedad Europea de Hematología (EHA 2015,

Copenhague):

Nazly Santos, Rocío Rodríguez-Romanos, Salut Brunet, Rafael de la Camara, Jose B

Nieto, Carmen Martínez, Ismael Buño, Carlos Vallejo, Antonio Jiménez-Velasco, Marcos

González, Carlos Solano, Christelle Ferrá, Antonia Sampol, Jose Pérez-Simón, Javier

López-Jiménez, José L Díez, David Gallardo.

13

Título: BTLA genotype and clinical outcome after HLA-identical sibling stem cell

transplantation.

PUBLICACIONES

Bosch-Vizcaya A, Rodriguez-Romanos R, Nieto JB, de la Cámara R, Brunet S, Vallejo C,

Osca-Gelis G, Martínez-Laperche C, Buño I, Urbano-Ispizúa A, González M, Jiménez-

Velasco A, Gallardo D.

Effect of mismatching for mHA UTA2-1 on clinical outcome after HLA-identical sibling

donor allo-SCT.

Bone Marrow Transplant. 2015 Feb;50(2):298-300.

Santos N, Rodríguez-Romanos R, Nieto JB, Buño I, Vallejo C, Jiménez-Velasco A,

Brunet S, Buces E, López-Jiménez J, González M, Ferrá C, Sampol A, de la Cámara R,

Martínez C, Gallardo D.

UGT2B17 minor histocompatibility mismatch and clinical outcome after HLA-identical

sibling donor stem cell transplantation.

Bone Marrow Transplant. 2016 Jan;51(1):79-82.

Santos N et al.:

PD-1 genotype of the donor and acute graft-versus-host disease after HLA-identical

sibling donor stem cell transplantation. (sotmès per publicar)

Bosch-Vizcaya et al.:

Modulation of immune responses to minor histocompatibility antigens mismatches by

the donor CTLA-4 genotype (sotmès per publicar)

TESIS DOCTORALES

Doctoranda: Anna Bosch Vizcaya

Título de la tesis: "Antígens menors d'histocompatibilitat en el trasplantament

al·logènic de progenitors hematopoètics. Modulació de la resposta en funció del genotip

CTLA-4"

Universidad: Universitat de Girona (UdG)

Director de tesis: Dr. David Gallardo Giralt

Fecha de lectura: 01/07/2016.