dÍa da paz 2012 textos ies lagoa de antela
Post on 07-Mar-2016
218 Views
Preview:
DESCRIPTION
TRANSCRIPT
DÍA DA PAZ 2012
IES LAGOA DE ANTELAIES LAGOA DE ANTELAIES LAGOA DE ANTELA
CELEBRAMOS O DÍA DA PAZ
Celebramos o aniversario da morte de Mathama Ghandi, un pacifista, unha vítima do fanatismo e a
violencia que combatía non só co seu discurso senón tamén co seu comportamento.
Non hai camiño para a paz, a paz é o camiño.
Ollo por ollo e todo o mundo acabará cego.
A violencia é o medo aos ideais dos demais.
Case todo o que realice será insignificante pero é moi importante que o faga.
HOMENAXE A WANGARI MAATHAI
Wangari Maathai, premio nobel da paz falecida o ano pasado foi unha activista política e ecolo-
xista keniana. Licenciada en Bioloxía, a súa traxectoria en pro da liberdade, a loita contra a discri-
minación da muller e o medio ambiente tiveron repercusión e recoñecemento e en 2004 recibiu o
Premio Nobel da Paz ( por «as súas contribucións ao desenvolvemento sostible, á democracia e á
paz»). Foi a primeira muller africana que recibe este galardón. A doutora Maathai foi ademais
membro electa no parlamento e ministra de Medio Ambiente e Recursos Naturais dentro do go-
berno presidido por Mwai Kibaki.
En 1977 fundou o Movemento Cinto Verde, especie de lobby ecoloxista responsable da plantación
de máis de 30 millóns de árbores por todo o país, para evitar a erosión do chan, e así mellorar a
calidade de vida das mulleres que o levaban a cabo. Isto fíxolle merecer o apelativo afectuoso de
Muller Árbore («Tree Woman»). Desde entón, converteuse nunha muller moi activa en temas am-
bientais e a favor das mulleres.
Baixo o réxime do presidente Daniel Arap Moi, foi a prisión diversas veces e foi atacada de forma
violenta por esixir eleccións con pluralidade de partidos e o fin da corrupción e das políticas tri-
bais. Grazas a ela, salvouse o Parque Uhuru de Nairobi en 1989 ao parar a construción dun comple-
xo urbanístico promovido polos asociados do presidente Moi.
ABRAZOS POLA PAZ
QUE BENEFICIOS NOS PROPORCIONA UN ABRAZO?
Un abrazo é un antídoto contra o medo, un alivio emocional, una maneira de
comunicación, reduce o estrés, produce benestar, infunde seguridade, trans-
mite confianza, proporciona fortaleza, é fonte de saúde e xera autoestima.
Se todas as persoas se abrazasen con maior frecuencia sentiríase máis co-
nectado á humanidade e á terra e sería máis feliz, transformaríase en ener-
xía positiva a agresividade, o rancor…
PARAUGAS POLA PAZ
Esta iniciativa do departamento de Plástica únese ao proxecto artístico mun-
dial de Lamb pola Paz que implica a pintura e decoración de paraugas por ne-
nas e nenos e persoas adultas. Os participantes deseñan artisticamente pa-
raugas que representan os seus valores persoais de paz mundial, seguido dun
desfile polas súas veciñanzas ou escolas. Esta é unha manifestación do esfor-
zo individual para levar paz ao redor do mundo onde vive.
http://www.the-lamb-umbrellas-for-peace.org/spanish/index.htm
Imaxina - John Lennon (Imagine)
Imagine there’s no heaven
It’s easy if you try
No hell below us
Above us only sky
Imagine all the people
Living for today...
Imagine there’s no countries
It isn’t hard to do
Nothing to kill or die for
And no religion too
Imagine all the people
Living life in peace...
You may say I’m a dreamer
But I’m not the only one
I hope someday you’ll join us
And the world will be as one
Imagine no possessions
I wonder if you can
No need for greed or hunger
A brotherhood of man
Imagine all the people
Sharing all the world...
You may say I’m a dreamer
But I’m not the only one
I hope someday you’ll join us
And the world will live as one
Imaxina que non hai paraíso,
É fácil se o intentas,
Ningún inferno baixo nós,
Encima, soamente ceo,
Imaxina toda a xente
Vivindo ao día...
Imaxina que non hai países,
Non é difícil facelo,
Nada polo que matar ou morrer,
Nin relixións tampouco,
Imaxina toda a xente
Vivindo a vida en paz.
Ti podes dicir que son un soñador,
Pero non son o único,
Espero que algún día te unas a nós,
E o mundo vivirá como un só.
Imaxina que non hai propiedades,
Pregúntome se podes,
Ningunha necesidade de cobiza ou fa-
me,
Unha irmandade de persoas,
Imaxina toda a xente
Compartindo todo o mundo...
Ti podes dicir que son un soñador,
Pero non son o único,
Espero que algún día te unas a nós,
E o mundo vivirá como un só.
Había un xardín - Georges Mous-
taki (Il y avait un jardin)
(Parlé)
C’est une chanson pour les enfants
Qui naissent et qui vivent entre l’acier
Et le bitume entre le béton et l’asphalte
Et qui ne sauront peut-être jamais
Que la terre était un jardin
(Chanson)
Il y avait un jardin qu’on appelait la terre
Il brillait au soleil comme un fruit défendu
Non ce n’était pas le paradis ni l’enfer
Ni rien de déjà vu ou déjà entendu
Il y avait un jardin une maison des arbres
Avec un lit de mousse pour y faire l’amour
Et un petit ruisseau roulant sans une vague
Venait le rafraîchir et poursuivait son cours.
Il y avait un jardin grand comme une vallée
On pouvait s’y nourrir à toutes les saisons
Sur la terre brûlante ou sur l’herbe gelée
Et découvrir des fleurs qui n’avaient pas de
nom.
Il y avait un jardin qu’on appelait la terre
Il était assez grand pour des milliers d’enfants
Il était habité jadis par nos grands-pères
Qui le tenaient eux-mêmes de leurs grands-
parents.
Où est-il ce jardin où nous aurions pu naître
Où nous aurions pu vivre insouciants et nus,
Où est cette maison toutes portes ouvertes
Que je cherche encore et que je ne trouve
plus.
(Intro recitada)
Esta é unha canción para os nenos
que nacen e viven entre o aceiro,
o alcatrán, o formigón e o asfalto,
e que poida que nunca saiban
que a Terra era un xardín.
(Canción)
Había un xardín que chamaban a Terra,
brillaba ao sol como unha froita prohibida.
Non era o Paraíso nin o Inferno,
nin nada xa visto ou xa escoitado
Había un xardín, a casa das árbores
cun leito de musgo para facer o amor nel
e un pequeno regato que corría sen unha onda,
refrescábao e seguía o seu curso.
Había un xardín grande como un val.
Podíase comer en calquera estación,
sobre a terra ardente ou a herba xeada
e descubrir flores que non tiñan nome.
Había un xardín que chamaban a Terra,
suficientemente grande para miles de nenos.
Habitábano, outrora, os nosos avós
que o herdaron, á súa vez, dos seus avós.
Onde está ese xardín no que poderiamos na-
cer,
onde poderiamos vivir, despreocupados e espi-
dos.
Onde está esa casa, toda portas abertas,
que busco aínda e que xa non encontro.
IRMAUS, CELSO EMILIO FERREIRO
Camiñan ao meu rente moitos homes.
Non os coñezo. Sonme estranos.
Pero ti, que te alcontras alá lonxe,
máis alá dos desertos e dos lagos,
máis alá das sabanas e das illas,
coma un irmáu che falo.
Si é túa a miña noite,
si choran os meus ollos o teu pranto,
si os nosos berros son igoales,
coma un irmau che falo.
Anque as nosas palabras sean distintas,
e ti negro i eu branco,
si temos semellantes as feridas,
coma un irmau che falo.
Por enriba de tódalas fronteiras,
por enriba de muros e valados,
si os nosos soños son igoales,
coma un irmau che falo.
Común temos a patria,
común a loita, ambos.
A miña mau che dou,
coma un irmau che falo.
Quero…, Jorge Bucay
Quero que me oias sen xulgar
Quero que opines sen aconsellarme
Quero que confíes en min sen esixirme
Quero que me axudes sen intentar decidir por min
Quero que me coides sen anularme
Quero que me mires sen proxectar as túas cousas en min
Quero que me abraces sen asfixiarme
Quero que me sosteñas sen facerte cargo de min
Quero que me protexas sen mentiras
Quero que te achegues sen invadirme
Quero que coñezas as cousas miñas que máis che desgusten
Quero que as aceptes e non pretendas cambialas
Quero que saibas... que hoxe podes contar comigo...
Sen condicións.
Que é a paz?
Un mundo sen violencia.
Que é a violencia?
A violencia é un muro construído sobre moitos muros, violencia é facer dano,
explotar, discriminar, oprimir, torturar, infundir medo, morrer de fame, facer
a guerra.
Violencia tamén é unha falta de respecto, un insulto, un empurrón, un engano,
unha mentira, o silencio cómplice, a falta de conciencia.
Que queremos?
Nós queremos paz, queremos un mundo sen muros, sen fame, sen guerras, sen
insultos, sen mentiras, sen dores innecesarias, sen balas de odio, sen dardos de
rancor, sen desexos de vinganza.
Queremos un mundo sen fronteiras, queremos un xesto de ánimo, unha mirada
de confianza, un abrazo, un beixo, outro beixo, mil abrazos.
La cigarra, Elena Walsh
Tantas veces me mataron,
tantas veces me morí,
sin embargo estoy aquÍ
resucitando.
Gracias doy a la desgracia
y a la mano con puñal
porque me mató tan mal,
y seguí cantando.
Cantando al sol como la cigarra
después de un año bajo la tierra,
igual que sobreviviente
que vuelve de la guerra.
Tantas veces me borraron,
tantas desaparecí,
a mi propio entierro fui
solo y llorando.
Hice un nudo en el pañuelo
pero me olvidé después
que no era la única vez,
y seguí cantando.
Cantando al sol como la cigarra
después de un año bajo la tierra,
igual que sobreviviente
que vuelve de la guerra.
Tantas veces te mataron,
tantas resucitarás,
cuántas noches pasarás
desesperando.
Y a la hora del naufragio
y la de la oscuridad
alguien te rescatará
para ir cantando.
Cantando al sol como la cigarra
después de un año bajo la tierra,
igual que sobreviviente
que vuelve de la guerra.
Cantando al sol como la cigarra
después de un año bajo la tierra,
igual que sobreviviente
que vuelve de la guerra.
.
Lo grito aquí: ¡Paz!
Lo grito aquí: ¡Paz! Y lo grito
llenas de llanto las mejillas.
¡Paz, de pie! ¡Paz! ¡Paz, de rodillas!
¡Paz hasta el fin del infinito!
No otra palabra, no otro acento
ni otro temblor entre las manos.
¡Paz solamente! ¡Paz, hermano!
Amor y paz como sustento.
Rafael Alberti
Desganas
Si cuarenta mil niños sucumben diariamente
en el purgatorio del hambre y de la sed
si la tortura de los pobres cuerpos
envilece una a una a las almas
y si el poder se ufana de sus cuarentenas
o si los pobres de solemnidad
son cada vez menos solemnes y más pobres
ya es bastante grave
que un solo hombre
o una sola mujer
contemplen distraídos el horizonte neutro
pero en cambio es atroz
sencillamente atroz
si es la humanidad la que se encoge de hombros.
Mario Benedetti
ELA SÉNTESE A VECES…
Ela séntese a veces
como cousa olvidada
no rincón escuro da
casa
como froito devorado
dentro
polos paxaros rapaces,
como sombra sen rostro
e sen peso.
A súa presenza é apenas
vibración leve
no aire inmóbil.
Sente que a traspasan
as miradas
e que se volve néboa
entre os torpes brazos
que tentan circundala.
Quixera ser sequera
unha laranxa xugosa
na man dun neno
-non cortiza baleira-
unha imaxe que brilla
no espello
-non sombra que se esfuma-
e unha voz clara
-non pesado silencio-
algunha vez escoitada.
Alaide Foppa, poeta guatemalteca. Foi
asasinada nos primeiros anos da década dos 80. É
autora de varios libros.
DESAPARECIDOS
Qué extraño ser es ese
que no entiende
por qué escribo desapareció cuando alguien muere.
Que me enseñe la lista de sus muertos.
Todos en la cama, por supuesto
y a respetable edad.
Mire esta mía: cortados prematuros
pisoteados, maltrechos.
A mí no me tocó la suerte
de cerrarles los ojos ni rezar nueve días.
Fueron uno tras otro. Y por el miedo
y el dolor
y la angustia
no tuve tiempo de investigar
cómo
quién
ni por qué.
Pero me consta que desaparecieron.
Ana Mª Rodas, poeta guatemalteca
LAS FURIAS
a María Elena Moyano
Prohibida de posar sus ojos sobre libro alguno
Sor Juana halló el universo en un metro cuadrado de su cel-
da
y al languidecer las campanas cada tarde
explicaba a las asombradas novicias
el misterio de los astros flotando alrededor de los conventos
el titilar de las estrellas en el enorme cielo
del desfalleciente siglo diecisiete,
intuitiva y gloriosa, sumaba y restaba
el manso rumor de la sangre
sobre el polvo acumulado de su celda.
A las mujeres incas emancipadoras, sin embargo,
les arrancaron la vida
de cuajo
por abandonar sus quehaceres anhelando fundar naciones.
Siento en mis mejillas sus pies sangrantes
bajando desde el Cuzco, encadenadas y cubiertas de escupi-
tajos,
muriendo una tras otra en la larga caminata hacia la costa.
Mujeres excelsas arden sobre mis pupilas
cuerpos y almas devorados por las lenguas de fuego
miembro tras miembro
pétalo tras pétalo
por leer árboles y descifrar hojas
plumas
espinas
turbulencias en una vasija llena de agua
males y temores en los ojos tristes y enormes de los sapos,
atrevidos faroles que iluminaron con su ciencia
siglos tenebrosos obscurecidos por el temor y la envidia,
cabelleras y labios en la hoguera
intentando volverlas invisibles y de humo...
Miro por la ventana y llegan hasta mí sus maltratadas pieles
el eco de sus gritos como un mordisco en la memoria,
mi corazón se estremece y me devuelve a mi propio cuerpo
recipiente plagado de nubes
me devuelve a mi habitación donde cada mañana
Gabriela Mistral me dice al oído: «todas
íbamos a ser reinas...», y llora junto a mí
cuando abrimos los diarios y volvemos a descubrir la menti-
ra;
me devuelve a mi celda donde también encuentro el univer-
so.
Pero tu muerte me arrodilla otra vez.
Hay penas que no se reconcilian con el calendario
que no quieren negociar con las palabras,
penas como furias, imposibles de domar
¿existe acaso alguna palabra que pueda doblegar las furias?
Valientes y frágiles, todas escribimos las historias
como espadas de carne y hueso
como flores abiertas mirando hacia el sol
como tú, María Elena.
A ti te mataron porque nunca predicaste sobre la blancura
de la cal
sino construir con la arena castillos de igualdades.
A ti te mató el oscuro corazón de la envidia
ese mismo turbio corazón que despedaza en cada época
toda fe, todo amor
sobre ti se descargó su ira
porque organizaste piedras, pensamientos, huracanes.
A ti te mataron porque domaste la arena,
esa misma arena que ahora cubre tu sepulcro
como un inmenso cielo gris suspendido para siempre
sobre tu mirada.
Doris Moromisato, poeta peruana
A veces penso
Que xa me mataron sen facelo.
Mª Elena Moyano (poeta peruana asasinada
polo seu activo compromiso na loita polos dereitos da
muller e contra a pobreza e a marxinación)
top related