carlos caballero -...
Post on 09-Nov-2018
255 Views
Preview:
TRANSCRIPT
Carlos CaballeroBorn in 1983, Camaguëy, Cuba. Lives and works in Ghent, Belgium
2018Galerie Greta Meert, Brussels, Belgium
2017Emptying a Cloud, BLANCO, Ghent, Belgium
2015Solo Project, stART the Fotorama Window Project, Wevelgem, BelgiumThree Shapes and a Mistake, ONE, Ghent, BelgiumDesertic Abundance, Salon Blanc, Ostend, Belgium
2010Les Bulles de L’amour (Hommage to René Magritte), Centro de Desarrollo de las Artes Visuales, Havana, Cuba
2008Persona, Galeria Carmelo Gonzalez, Casa de la Cultura de Plaza, Havana, Cuba
2002On Archetypes and Sex, Galeria Miranda, Camagüey, Cuba
Carlos Caballero
SELECTED SOLO EXHIBITIONS
2017een groep, Galerie De Ziener, Asse, BelgiumCubaLanz, Bozar Museum, Brussels, BelgiumCuban Art Now, Singer Laren Museum, Laren, The Netherlands28, CC Strombeek, Bever, Belgium
2016Ronse Drawing Prize #48, CC De Ververij, Ronse, Belgium12345 Ne 13th Ave #4 North Miami FL 33161, Under the Bridge Art Space, Miami, US(out of) position, D’Apostrof, Deinze, Belgium
2015Artenova 2015, Mechelen, BelgiumGroup show, Galerie EL, Welle, Belgium
2014I Can Live In A Living Room, Zwart Wild, Ghent, BelgiumKARFOUR, Jan Colle Galerij, Ghent, BelgiumKRASJ, Semi-public space of Ninove, BelgiumRemoval Identity, TUB Gallery Miami, USGroup show, TUB Gallery Miami, USNothing But Good Live, Park, Platform for Visual Arts, Tilburg, The Netherlands
2013Art Southampton, Contemporary and Modern Art Fair, New York, USInhabited Zone, Alternative space, Havana, Cuba
SELECTED GROUP EXHIBITIONS
Cachita: The Infinite Lightness of Being,The Olga M. and Carlos Saladrigas Gallery, at the Center for the Arts, Miami, USArt Wynwood Fair, Miami, US
2012Extraordinary Five, Wynwood Exhibition Center, Miami, USSenseLab, Collateral exhibition to the 11th Havana Biennial, Facultad de Historia del Arte yLiteratura, Universidad de la Habana, Havana, Cuba
2011Torbellino II, Galería Habana, Havana, CubaCuba Now, 21c Museum, Louisville, Kentucky, US
2010Off The Record, Edge Zones Art Center, Miami, USBomb, Centro de Arte Contemporáneo Wifredo Lam, Havana, CubaSpores, Pabellón Cuba, Havana, Cuba
2009Over and Out, Collateral exhibition to the 10th Havana Biennial,Instituto Superior de Arte, Havana, Cuba
2008Territorial References, Dock No. 3, Avenida del Puerto, Havana, Cuba
2007Back Door, Instituto Superior de Arte, Havana, Cuba
2006Collateral exhibition to the 9th Havana Biennial, Instituto Superior de Arte,Havana, Cuba
2010Graduated from the Instituto Superior de Arte (ISA), Havana, Cuba
2002Graduated from the Fine Arts Academy of Camagüey, Cuba
EDUCATION
Cuba Arte Contemporáneo / Contemporary Art, Sebastiaan Berger (Ed.) , Andreas Winkler (Ed.) , Julio Maldonado (Ed.), p. 288, ISBN: 978-84-7506-952-4
SELECTED BIBLIOGRAPHY
21c Museum, Louisville, Kentucky, US.His work is represented in private collections in Cuba, Switzerland, Germany, Mexico, Nicaragua, the United States, Spain, The Netherlands, Russia and Belgium.
SELECTED PUBLIC COLLECTIONS
Carlos Caballero
SELECTED TEXTS
“Emptying a Cloud”
1.
The work of Carlos Caballero feels like a miniature universe, a world where everything seems
in sync except that we – as spectators – will never be able to fully grasp it. In this whole, every
painting, every drawing functions as a world unto itself. The contours of the canvas and the
paper appear – without fault – to form the outer limits of the works. They keep the planes and
figures together like islands and their inhabitants. Protected from the outside world all the ele-
ments are kept in check on the canvas and never venture “over the edge”.
The works suggest a spelling, grammar and vocabulary used to tell stories. Reminiscent of hie-
roglyphs or cave paintings they appear to portray contemporary or future mythologies looking
for fundamental and universal themes that go beyond generations, cultures and languages.
2.
Paper and canvas. Like inseparable, indivisible allies they are entwined in the subdued oeuvre.
The extremely detailed works on paper, unmistakably showing the hand of Caballero, exude
both calm and intensity. At first view, the repeating shapes appear to be the result of some
sort of printing technique, or some sort of stamps, but upon closer inspection they are the re-
sult of skillful hands and pencils. Like monks copying manuscripts, Carlos’s manual repetitions
are minute build-ups of concentration. They endow the work with a special status of prepara-
tion, truly different from the classic preparatory drawing; the sketch. Where the multitude of
elements is still crucial for certain works on paper, the paintings are relieved of all excess. On
paper those multitudes build up a near-stable whole, while on canvas it’s exactly the excess
of even color planes and negative spaces that give them their intensity. Like a sculptor, Carlos
Caballero reveals just enough to fill the void of the canvas with meaning.
3.
Through the triple layering of primers, planes and figures the works relate very directly to
classical painting. The figures find themselves always on top of the planes, which in turn find
themselves always on top of the primer. Background, decor and characters. However abstract
the works may seem, they depict almost concrete stories, amidst abstract landscapes, in a
language still unfamiliar to us. An invitation to be read, without handing over the key.
In the works on paper Caballero applies grids, sometimes filled with a large number of small,
identical symbols. Like a jazz musician, he follows a fixed pattern where he discovers excep-
tion upon exception. The detailed grids show figures coming from deviations of a near-digital
system, referring both to pixels and code as to carved, or engraved symbols. Symbols that
return as autonomous shapes in the paintings and in some of the drawings. They are rigid and
sharp, just as the color planes, in contrasting colors to oppose the planes they manifest them-
selves on.
In addition to the linear and squared symbols, a second group of figures occupy the work;
the amorphous stains. Either painted dry and slightly transparent or drawn with graphite,
they represent chunks of material; skin, textile, rocks. Unlike the symbols that seem to float
somewhat above the background, like a framework or window, the stains, in all their lightness,
evoke the idea of mass.
Quite often these symbols and masses are repeated as well. The duplicated amorphous
masses appear as ghosts of themselves, the symbols almost as twins. They all resemble
echoes of untold storylines or of abstract ideas and resonate like expanding water ripples
against the edges of the canvas. Elusive, they attribute meaning to the planes and voids, floa-
ting above the depths of the canvas.
Louis De Mey
August, 24th, 2017
1.
Het oeuvre van Carlos Caballero voelt aan als een mini-universum, een wereld waarin alles op
elkaar lijkt afgestemd maar waar wij als toeschouwer nooit helemaal vat op zullen krijgen. In
dit geheel functioneert elk schilderij en elke tekening als een wereld op zich. De omtrekken
van de doeken en vellen papier lijken zonder uitzondering de begrenzingen te vormen van
de schilderijen. Ze houden de vlakken en figuren bijeen als waren het eilanden en bewoners.
Beschermd tegen de buitenwereld blijven alle elementen in bedwang gehouden op de dragers
en gaan ze nooit ‘over de rand’.
De werken suggereren een spelling, grammatica en woordenschat waarmee verhalen worden
verteld. Als hiërogliefen of rotstekeningen lijken ze hedendaagse of toekomstige mytholo-
gieën uit te beelden die op zoek gaan naar fundamentele, universele thema’s, over generaties,
culturen en talen heen.
2.
Papier en doek. Als onafscheidelijke en ondeelbare bondgenoten zijn ze vergroeid in het inge-
houden oeuvre. De erg gedetailleerde werken op papier, waaruit het handwerk duidelijk valt
af te lezen, stralen rust en intensiteit uit. De repeterende vormen lijken op het eerste gezicht
het resultaat van een druktechniek, of een soort stempel, maar blijken bij nader inzien het
resultaat van naarstige handen en een potlood. De kleine vormen werden, als in een monni-
kenwerk, minutieus herhaald, een opbouw aan concentratie. Het geeft de werken een bijzon-
dere status van voorbereiding, op een heel andere manier dan de klassieke voorbereidende
tekening, de schets. Waar de veelheid aan elementen nog cruciaal is voor bepaalde werken
op papier, worden de schilderijen ontdaan van overtolligheden. In de werken op papier bouwt
die veelheid een net-niet stabiel geheel op, terwijl de overdaad aan egale kleurvlakken en de
negatieve ruimtes net voor de intensiteit van de werken op doek zorgen. Als een beeldhouwer
legt Carlos Caballero precies voldoende gegevens bloot om de leegte van het doek betekenis
te geven.
3.
Door de driedeling van grondlaag, vlakken en figuren verhouden de werken zich zeer direct
tot de klassieke schilderkunst. De figuren bevinden zich steeds bovenop de vlakken, die zich
steeds bovenop de grondlaag bevinden . Achtergrond, decor en personage. Hoe abstract de
werken ook lijken, ze beelden haast concrete verhalen uit, te midden van abstracte landschap-
pen, in een ons nog onbekende taal . Ze nodigen uit om gelezen te worden, zonder de sleutel
prijs te geven.
In de werken op papier worden rasters aangebracht, die soms worden ingevuld met een groot
aantal kleine identieke symbolen. Als een jazzmuzikant lijkt Caballero een vast stramien te
volgen, waarbinnen hij steeds nieuwe uitzonderingen ontdekt. De gedetailleerde rasters tonen
figuren vanuit de afwijkingen op het haast digitale systeem en refereren zo evenzeer aan
pixels en codes als aan ingekerfde symbolen. De symbolen komen terug als autonome vormen
op de schilderijen en sommige van de tekeningen. Ze zijn rigide en scherp afgelijnd, net als de
vlakken, in kleuren die contrasteren met de vlakken waarop ze zich manifesteren.
Naast de lineaire en vlakmatige symbolen, bewoont een tweede groep figuren de werken, de
amorfe vlekken. Droog en licht transparant geschilderd of getekend met grafiet beelden ze
hompen materiaal af; huid, textiel, rotsen. In al hun lichtheid weergegeven roepen ze massa
op, in tegenstelling tot de symbolen die als geraamtes of zelfs vensters lichtjes boven de ach-
tergrond lijken te zweven.
Vaak worden de symbolen en massa’s eveneens herhaald. De gedupliceerde amorfe massa’s
lijken een schim van elkaar, de symbolen haast tweelingen. Allen lijken ze echo’s van onge-
kende verhaallijnen of abstracte ideeën en resoneren ze als uitdijende rimpelingen op een
wateroppervlak tegen de randen van het doek. Ongrijpbaar geven ze betekenis aan de vlakken
en leegtes, zwevend boven de diepte van het doek.
24 Augustus, 2017
Louis De Mey
As for Carlos Caballero, in his drawings he composes meetings between different spheres and
territories. The dialogue they establish implicitly incarnates, whether on the basis of contra-
diction or the redundancy of motifs, the symbolism of movement, change and recognition. In
addition to a perfected technique, his drawings also contain their particular figuration, as is the
case for his painting. The point of departure for the dialogues he proposes in his works is intros-
pection as experiences transmitted against the backdrop of silence. Subsequently, the manner
of harmonising the elements provides us with ample freedom of interpretation, causing us to
question difference, rootlessness and belonging.
Carlos Caballero brengt in zijn tekeningen ontmoetingen tot stand tussen verschillende werel-
den, zowel letterlijke als figuurlijke. De dialoog die tussen die werelden ontstaat, uitgelokt door
de tegenstelling of door de redundantie van motieven, verwijst impliciet naar de symboliek van
op weg zijn, verandering en erkenning. Hij gebruikt een verzorgde techniek voor zijn tekenin-
gen en zijn persoonlijke figuratieve stijl is herkenbaar, wat ook voor zijn schilderijen geldt. De
dialogen in zijn werken gaan uit van introspectie en van ervaringen die hij via stilte overbrengt.
De manier waarop hij de elementen samenbrengt, laat veel ruimte voor interpretatie en nodigt
ons uit om vragen te stellen bij anders-zijn, ontworteling en behoren-tot.
Carlos Caballero, quant à lui, compose dans ses dessins, des rencontres entre des sphères et des
territoires différenciés. Le dialogue que ceux-ci établissent, porte implicitement, que cela soit
à partir de la contradiction ou de la redondance des motifs, le symbolisme du mouvement, du
changement et de la reconnaissance. A partir d’une technique soignée, ses dessins contiennent
également une figuration propre, comme c’est le cas de sa peinture. Les dialogues qu’il propose
dans ses œuvres partent de l’introspection, en tant qu’expériences qui se transmettent à partir
du silence. Ensuite, la manière d’harmoniser les éléments nous offre un ample jeu de lecture,
nous amenant ainsi à interroger la différence, le déracinement ou l’appartenance.
Duviel Fernández
Carlos Caballero Hernández (°1983, Camagüey, Cuba) tast zowel in zijn tekeningen als in zijn
schilderijen de grens af tussen abstract en figuratief. Met veel oog voor precisie construeert hij
een samenspel van kleurvlakken, contouren en vormen die tot hun essentie zijn herleid. Aan
deze heldere combinaties voegt hij het element beweging op onverwachte wijze toe. In de vorm
van ruwe penseelstreken, half overschilderde motieven of optische illusies. Dit geheel daagt de
kijker uit om zijn werk voorbij de eerst oogopslag te onderzoeken en ontleden.
Adelheid de Witte
Kennismaking met Carlos Caballero
WATERSCHOENEN, een kunstlong door ‘ART SPOTTER‘
Carlos Caballero Hernández werd in 1983 geboren in Camagüey, een grote stad in centraal
Cuba. Daar studeerde hij in de ‘Academia de Artes Plásticas’ en vervolmaakte zich later in het
‘Instituto Superior de Arte de Cuba’ (ISA) in Havana, waar hij in 2010 afstudeerde. Later ves-
tigde hij zich in Miami – Florida en sinds enige tijd pendelt hij tussen de Verenigde Staten en
Gent, de thuisbasis van zijn Belgische vriendin.
‘Waterschoenen’ bezocht Carlos Caballero voor een kennismaking in Gent, waar hij ook
een atelier betrekt in de buurt van het HISK. Daar ontdekten we vanzelfsprekend het meest
recente werk, in verschillende staten van afwerking. Maar vooraleer we aan die ‘Scenery
of Time’ toe zijn, wacht ons een verkennende wandeling op zoek naar de uitgangspunten
van deze jonge kunstenaar. Zijn opleiding in Cuba mag ‘klassiek’ genoemd worden, met een
bijzondere nadruk op de ontwikkeling van teken- en schilderkwaliteiten. Gekoppeld aan een
stevige interesse voor de moderne kunstgeschiedenis, creëert hij met ‘klassieke’ middelen
(olieverf op doek) een eigen beeldtaal, mede gevoed door een grote fascinatie voor mensen
en hun diepste gevoelens, behoeften, angsten,… Dat resulteert in schilderijen met taferelen
waarin de sfeer op en neer gaat tussen dromerig, surrealistisch en morbide. Zelf omschrijft hij
schilderkunst als “iets dat niet noodzakelijk uitmuntende en mooie beelden moet opleveren,
maar iets dat een sterk verlangen om opnieuw te bekijken achterlaat”.
Na studie van ‘tatoeages’ als de meest directe band tussen mens en kunst (2003-2004), ver-
taalde de fascinatie voor mensen zich in portretten, waarvan de serie ‘Persona’ (2007-2009)
een sprekend voorbeeld is voor de ‘weerspiegeling’ van thema’s als twijfel, identiteitscrisis,
zich ongemakkelijk voelen. Als toeschouwer denk je bij deze ‘blurred faces’ of ‘wiped faces’
onvermijdelijk aan Francis Bacon. Toch zijn ze wellicht in eerste instantie een eigen uiting van
de hierboven aangehaalde thema’s van een jonge generatie die op zoek is naar een expansieve
wereld met ‘onbegrensde’ mogelijkheden. De uitvoering in zwart-wit benadrukt deze dualiteit
ten volle.
Als mens én als kunstenaar zet Carlos Caballero dan ook verdere stappen, zowel geografisch
door zijn verhuis naar Miami als artistiek in de verdere evolutie van zijn werk.
Hadden we het eerder al over de interesse voor moderne kunstgeschiedenis, dan is de figuur
van René Magritte zeker een belangrijk aanknopingspunt, dat zich vertaalt in zijn schilderijen-
cyclus ‘Les bulles de l’ Amour’ (2010-2012), die dan ook als ondertitel ‘Homage to René Ma-
gritte’ kreeg. De figuren in ‘Les bulles de l’ Amour’ worden op de rugzijde geportretteerd. Door
tegelijk de kleding frontaal weer te geven, ontstaat een dubbele identiteit. Het zijn portretten
waarin de personages zich tegelijk verstoppen en prijsgeven. Ook hier speelt weer die twijfel,
de zelfbescherming en de introspectie: een dubbele beeldvorming waarin de figuren zowel
object als subject worden. Terwijl ze voor de kijker als ‘spiegel’ fungeren, kijken ze zelf in een
spiegel, in een wateroppervlak, in een sterrenhemel, in een grote leegte, … op zoek naar hun
eigen plek binnen het bestek van tijd en ruimte.
De mysteries van rijd en ruimte vertalen zich verder in een andere serie: ‘When time becomes
mystery’ (2013). De nadruk wordt verlegd van een persoon als ‘model’ in een universeel kader
naar de persoon als ‘acteur’ in een reële, dagdagelijkse maar bevreemdende omgeving. In een
groot schilderij als ‘Two pillows’ zijn geen mensen te zien, maar tegelijk is de spanning van hun
aan(af)wezigheid ó zo voelbaar. De serie ‘Autobiographical Memory’ laat zich opdelen in twee
verschillende benaderingen. De ‘Diptychs’ (zie eerste foto’s in dit artikel) zijn ontstaan vanuit
‘afwezigheid’, maar virtuele verbondenheid (op afstand). De sociale media geven ons de mo-
gelijkheid om op elk ogenblik contact te houden met vrienden of ‘vrienden’. Carlos Caballero
stuurde een foto naar zijn vriendin en zij stuurde een situatie volgens hetzelfde thema terug.
Daaruit ontstonden bijvoorbeeld de schilderijen ‘Findings I & II’, ‘Rooms’ of ‘Wardrobes’. De tijd
wordt stilgezet in geschilderde ‘filmstills’. In de grote, afzonderlijke schilderijen van deze serie
heerst een nostalgische en zelfs morbide sfeer. De geënsceneerde eigen dood of die van de
geliefde beheerst het decor.
Tenslotte belanden we bij de meest actuele serie ‘Scenery of time’ waarbij een nieuwe zoek-
tocht naar geborgenheid en introspectie zich picturaal uitdrukt in symbolen voor het huis. Het
surrealisme is dichterbij dan ooit. Maar waar ligt de grens tussen het reële en het irreële? Het
huis als bescherming, het huis als toevluchtsoord,… maar wat doe je als het huis niet toegan-
kelijk is. Dan zoek je ‘een huis in je hoofd’ … boeken worden daken.
De schilderijen uit ‘Scenery of time’ lijken stuk voor stuk beelden van een persoonlijke zoek-
tocht door een kunstenaar die zijn ‘roots’ heeft verlaten om een nieuwe wereld tegemoet
te treden, vol hoop en verwachtingen, maar tegelijk getemperd door twijfel en een zekere
ontheemding. Bij uitbreiding staan deze schilderijen symbool voor een wereld waarin migra-
tiestromen meer dan ooit aan de orde van de dag zijn. Carlos Caballero is nog lang niet klaar
met zijn artistieke boodschap. Wij willen na deze kennismaking alvast mee zijn weg volgen en
houden u op de hoogte houden.
Onlangs was hij mee te gast in de kunstruimte Park in Tilburg voor de tentoonstelling ‘Nothing
but good life’ en in de groepsshow van TUB Gallery in Miami-Florida.
In september 2014 neemt hij deel aan ‘KRASJ’ in Ninove en voor 2015 staat nu al een soloshow
in SALON BLANC (Oostende) en TUB Gallery (Miami-Florida) op de agenda.
Gustaaf Vander Biest
top related