a fada, o gato e xiana
Post on 23-Mar-2016
243 Views
Preview:
DESCRIPTION
TRANSCRIPT
A fada, o gato e Xiana
Esta obra colectiva foi escrita polo alumnado de 1º de bacharelato de Historia e Ciencias Sociais do IES Lamas de
Abade no curso 2008 – 2009:
Rocío Aldrei
Ana Alonso
Ana Asorei
María Isorna
Águeda Mejuto
Nerea Montero
Samuel Villar e
Xepe Torres
Ilustracións: Carla Moreira
Revisión ortográfica: Rocío Aldrei e Ana Alonso
Maquetación: Ana Asorei
Santiago 2010
A fada, o gato e Xiana
Alumnado de 1º de bacharelato
I.E.S. Lamas de Abade
Curso 2008 – 2009
− Miño! O Miño! ‐exclamou Lodeiro con voz rotunda. – O Miño é o máis importante, fornécenos de auga e de electricidade e percorre toda a nosa terra.
− Non! ‐dixo Edisón‐. O máis importante é o Sil que leva ouro.
− Trapalladas! Nin auga, nin ouro, o que fai máis importante a un río é a súa riqueza piscícola ‐terzou Samuel, o listo da clase‐. As lampreas do Tambre, os salmóns do Eo, as anguías do Bermaña ou as troitas do Ulla… onde estea un río troiteiro que se quiten os demais.
− Vós falades de ríos grandes, de moito poderío, con moita auga, con moitos peixes… pero non son estes os máis importantes ‐sentenciou Hadrián, con voz calma e ton intrigante‐. Eu sei dun río segredo dun regacho que abrolla entre os penedos do Sena, de auga doce e limpa. Non hai mellor para calmar a sede das bestas do monte ou da xente que o cruza, que xoga quedar a empozarse na braña e tolea alporizada cando corre polas fervenzas. Nas pozas dese río viven dúas fadas, unha chámase Sar e outra Elba.
− Pero se as fadas non existen!‐ exclamou Lodeiro.
− Si que existen, dixéronmo! ‐replicou Hadrián alporizado‐. Hai
uns días, o meu pai, cando estabamos a cear, contoume unha lenda sobre elas. Parece ser que hai xa máis de cen anos, unha meniña que quedara soa no mundo foi chorar ao río e cando as súas bágoas caeron naquela auga tan doce e cristalina, unha luz cegadora saíu da auga. Pouco a pouco, foi tomando forma dunha fermosa muller, era a fada Sar. Ela preguntoulle á meniña por que choraba. A nena entre saloucos e con xesto tristeiro na cara, contoulle a aquela descoñecida muller, a súa pena:
− Señora, os meus pais xa non están e agora non hai ninguén que me coide ‐dixo chorando.
Miña rula, non chores. Se queres, eu podo facer que volvan ‐dixo a fada con xesto doce.
De súpeto a fada moveu o nariz coma quen ia votar un esbirro, colleu unha pedra na beira do río e tragouna coma se dun doce se tratase.
− Achiiish! Achiiish! ‐ fixo Edisón ó esbirrar.
− Meu Deus! ‐dixo Hadrián‐. Xa podes facer máis ruído!
− “Ijaaaah!”, “Ijaaaah!”, veña Hadrián, segue o conto ‐dixo Edisón.
− Ben!, imos ver ‐continuou.
A nena, sorprendida polo que fixera aquela muller, preguntoulle que facía.
− Espera nena, xa verás ‐contestoulle.
De sócato apareceron dúas figuras de entre o río. Eran dous retratos dun par de persoas de idade adulta. A rapaza recoñeceunos axiña e soubo que eran os seus pais.
− Mamá, papá! ‐berrou ela.
− Non Xiana, non te escoitan ‐dixo Sar.
− Por que? –preguntou Xiana entre bágoas.
Os retratos esvaeceron cun refacho de vento e a nena preguntoulle á fada:
− A onde foron?
− Acouga meniña, volverán ‐ indicoulle a muller.
− Volverán? Pero, cando volverán? Xa esperei moito para que agora me digas que agarde máis.
A nena secou as bágoas mentres a fada foi desaparecendo pouco a pouco entre a auga, borrándose así todo vestixio da súa presenza. Xiana quedou pensativa, sen dar crédito do que acababa de ver. Imaxinación ou realidade? Xa non sabía que pensar. Nunca crera nas fadas mais o que acabara de ver fora tan real... E iso dos seus pais, sería cousa da maxia da fada ou das pedras que metera na boca?
As dúbidas asaltaban a súa mente e estaban preto de enlouquecela. Non sabía o que había de facer: quedar calada ou contarllo a alguén?
Tomaríana por mentireira… mais non podía seguir así, e finalmente decidiu falar cunha veciña súa, á que coñecía dende pequena. Unha muller velliña, misteriosa e amábel, aínda que había días que estaba moi descoñecida e non facía máis que ir ó río por pedras e, ó volver á casa, púñaas ó redor dela cantando con ledicia sen falar con ninguén... Era tan sabia que algo tiña que coñecer e ademais sería a única que non se riría dela ó contarlle o que vira.
Alá foi, deixando atrás a fermosa paisaxe da beira do río e tamén as dúbidas que antes a asaltaran, ilusionándose agora coa idea de que a velliña contestara as súas cuestións.
− Pero… Como vai ir ver á vella? Seguro que é unha meiga e a enfeitiza!
− Esta rapaza é un pouco parva, non é? ‐dixo Samuel.
− Ai, rapaz! Ti si que es parvo! Como vai ser a vella unha meiga? Tes cada idea… ‐exclamou Lodeiro.
− Calade xa! ‐terzou Edisón‐ así a historia non remata na vida e eu quero escoitala!
− A ver, se seguides así, non vos conto máis, que xa me estou a fartar ‐dixo Hadrián.
− Non, vale, xa calamos ‐prometeu Lodeiro. Ti segue co conto, que se está a poñer interesante.
− Por fin! Como vos contaba, a rapaza quería
ir falar cá velliña… e para chegar á súa casa, primeiro tiña que regresar á aldea, atravesando o monte da Néboa. Cando xa levaba un anaco camiñando, de súpeto, apareceu voando unha criatura moi fermosa. De costas parecía un gato pero era dourado e do lombo saíanlle un par de ás. A meniña quedou ollando cara el, mentres o “gato” se achegaba ata a súa beira e deixándose agarimar.
Como parecía non ser de ninguén e á rapaza gustáballe moito, decidiu levalo con ela. Chamouno Iskender. Así, ambos seguiron coa viaxe polo monte da Néboa para chegar á casa da velliña e resolver as súas dúbidas con respecto das fadas.
Mentres ían Xiana e Iskender polo monte, a rapaza empezou a ter fame e a estar moi cansa. Iskender que coñecía o monte moi ben díxolle a Xiana que sabía dun sitio no que podían descansar e había moitas setas comestibles.
Despois de quince minutos camiñando, chegaron alí, e a rapaza comezou a comer coma se nunca o fixera na súa vida. O animal díxolle que tivese coidado, que tanta seta lle ía facer mal. Logo, os dous quedaron durmidos.
Á mañá seguinte, cando espertaron, seguiron o seu recorrido, que aínda lles quedaba un bo cacho para saír do monte.
Cando levaban un anaco andando empezaron a
escoitar uns ruídos moi raros. Iskender díxolle a Xiana que non se preocupase pero os sons cada vez eran maiores.
− Dende logo, o que non pase neste conto, non pasa en ninún lado! ‐exclama Samuel.
− Podo seguir contándoo? ‐preguntou Hadrián.
− Si, si ‐dixo Samuel.
− Pois como dicía, comezaron a escoitar uns ruídos moi raros. Eran parecidos ao son de cando tiras da cadea do váter, ademais de ser moi desagradábeis. Logo de vinte minutos déronse conta de que procedían das tripas da nena e estes facíanlle retorcerse na dor. A rapaza decidiu descansar xa que esas
doenzas volvéranse insufribles. Iskender, que era un gato medio máxico e bruxo…
− Ala! Agora temos o gato bruxo ‐comentou Edisón con voz irónica.
− Cala oh! ‐berrou Hadrián cansado das interrupcións‐. Iskender decidiu facer un conxuro e pasarse a dor que Xiana sufría para el, pois prefería antes a súa morte que a da meniña.
− Ala, que o pobre gato bruxo vai morrer… gagaga ‐ bromeou Lodeiro.
A nena continuou o camiño collendo ao gato nos brazos pero, de súpeto, caeulle. Xiana retorceuse de dor. Da barriga da nena comezou a saír unha especie de fume verde que, no aire,
formou unha cara espantosa.
− Non me digas máis, era Xepe! ‐dixo Samuel.
− Cala anda ‐contestou Hadrián. Esta cara meteuse na barriga do gato como se fose unha frecha. O felino soltou un suspiro e deixou de respirar. De pronto desapareceu e no seu lugar presentouse a fada Sar. No seu peito, con letras de lume poñía :
“A única forma de facerse revivir é introducíndome na boca unha pedra máxica do río Miño”.
A rapaza, con bágoas nos ollos, colleu a fada con certeza de que agora existía e envolveuna nun pano de tea branca. Agora ela xa non tiña nada que facer na casa da
vella, só ir en busca das pedras do Miño.
− Boh, eu marcho, que entro a traballar agora ‐dixo Lodeiro.
− Pero non vas escoitar o final da historia? ‐preguntoulle Samuel.
− A este paso, acaba o conto dentro de catro horas.
− Pero que esaxerado es! ‐contestoulle Hadrián.
− Veña, xa falaremos, e xa me contaredes o final ‐bromeou.
− Bueno, pois eu sigo ‐dixo Hadrián. A rapaza estaba buscando o río Miño. Pero como ía a chegar ata alí? Pois preguntando, que como dicía o refrán, preguntando chégase a Roma, ou algo así era.
Ía a rapaciña polo medio dunha aldea e atopouse un señor arrimado a un carballo mentres gardaba das vacas. Xiana acercouse a el e díxolle:
− Perdoe señor, sabe vostede se estou moi lonxe do río Miño?
− Ai meniña, pois a verdade e que estás preto.
− Si? ‐preguntou a rapaza sorprendida.
− Si, mira, ves aquel monte de alí? ‐a rapaza asentiu‐. Pois acércate por ese camiño que teño entendido que por alí pasa o río Miño.
− Moitas grazas señor, moi amábel ‐agradeceullo a rapaza.
Ela continuou andando. Cando se achegou ao
monte empezou a oír o son da auga pero non sabía onde. Tiña que entrar no bosque para encontrar o desexado río.
Cruzou toxos, silvas, herbas, árbores..., ata que xa viu. Emocionouse e botouse cara el. O río que buscaba, o río do seus desexos, que lograría devolverlle a vida á fada, río de augas cristalinas, de troitas e serpes, de auga corrente… río Miño.
Xiana somerxeu a man na auga, notouna fría, algo normal para a época do ano na que estaban. Colleu unha pedra, pequena, lisa, pulida pola auga. Prendeu o pano, desenvolveuno e pousouno con moito coidado na marxe do río. Alí estaba o pequeno corpo da fada, inmóbil, branco, sen vida.
Abriulle a boca e meteulle a pedra dentro dela pero nada, non ocorreu nada, ningún movemento, ningún ruído, nada. Á rapaza desolada caéronlle do seus ollos bágoas, que baixaron de vagar pola súa cara ata a boca da fada. A ninfa por fin respirou, mirouna e da
súa boca saíu un fino fío de voz e dixo:
Moitas grazas Xiana, ningún fixera isto por min, estareiche agradecida toda a vida. Agora, en recompensa, concédoche o teu maior desexo, devolverche ós teus pais.
I.E.S. LAMAS DE ABADE COMPOSTELA, MAIO 2010
top related