33º domingo toc 2013 bene pagola

Música: Santorini - eanni,:Presentación:B.Areskurrinaga HC:Euskaraz:D.Amundarain

Red evangelizadora BUENAS NOTICIASContribúe a difundir a solidariedade. Pásao.

17 de novembro de 201333º Tempo ordinario (C)

Lucas 21, 5-19

José Antonio Pagola

Nos evanxeos recóllens algíns textos de carácter apocalíptico nos que non é fácil

diferenciar a mensaxe que poida ser atribuída a Xesús e as preocupacións das primeiras

comunidades cristiás, envoltas en situacións tráxicas mentres esperan con angustia e no medio de persecucións o final dos tempos.

Segundo o relato de Lucas, os tempos Segundo o relato de Lucas, os tempos difíciles non han de ser tempos de difíciles non han de ser tempos de

lamentos e desalento.lamentos e desalento. Non é tampouco a hora da resignación Non é tampouco a hora da resignación

ou a fuxida.ou a fuxida. A idea de Xesús é outra. A idea de Xesús é outra.

Precisamente en tempos de crise “teredes ocasión de dar testemuño”.

É daquela cando se nos ofrece a mellor ocasión de dar testemuño de nosa adhesión a

Xesús e ao seu proxecto.

Levamos xa cinco anos sufrindo unha crise queLevamos xa cinco anos sufrindo unha crise que está golpeando duramente a moitos.está golpeando duramente a moitos.

O sucedido neste tempo permítenos coñecer xa con O sucedido neste tempo permítenos coñecer xa con realismo o dano social e o sufrimento realismo o dano social e o sufrimento

que está xerando.que está xerando. Non chegou o momento de analizarmosNon chegou o momento de analizarmos

como estamos reaccionando?como estamos reaccionando?

Tal vez, o primeiro é revisar a nosa Tal vez, o primeiro é revisar a nosa actitude de fondo: actitude de fondo:

Témonos posicionado de maneira responsable, espertando en Témonos posicionado de maneira responsable, espertando en nós un sentido básico de nós un sentido básico de solidariedadesolidariedade, ,

ou estamos vivindo de costas a todo o queou estamos vivindo de costas a todo o que pode turbar a nosa tranquilidade? pode turbar a nosa tranquilidade?

Que facemos Que facemos desde os nosos gruposdesde os nosos grupos

e comunidades cristiás? e comunidades cristiás? Témonos marcado unha liña Témonos marcado unha liña

de actuación xenerosa,de actuación xenerosa, ou vivimos celebrando a ou vivimos celebrando a nosa fe á marxe do quenosa fe á marxe do que

está sucedendo?está sucedendo?

A crise está abrindo unha fractura social inxusta entre quen podemos vivir sen medo

ao futuro e aqueles que están quedando excluídos da sociedade e privados dunha

saída digna.

Non sentimos a chamada a introducir Non sentimos a chamada a introducir algúns “recortes” na nosa vida para poder algúns “recortes” na nosa vida para poder

vivir os próximos anos de maneira máis vivir os próximos anos de maneira máis sobria e solidaria?sobria e solidaria?

Pouco a pouco, imos coñecendo máis de cerca os que se van

quedando máis indefensos e sen

recursos (familias sen ingreso ningún,

parados de longa duración, inmigrantes

enfermos...)

Preocupámonos de abrir os ollos Preocupámonos de abrir os ollos para ver se podemos para ver se podemos

comprometernos en aliviar a comprometernos en aliviar a situación dalgúns?situación dalgúns?

Podemos pensar nalgunha iniciativa realista desde as comunidades cristiás?

Non temos que esquecer que a Non temos que esquecer que a crisecrise

non só crea empobrecemento non só crea empobrecemento material. material.

Xera, ademais, inseguridade, Xera, ademais, inseguridade, medo, impotencia e experiencia de medo, impotencia e experiencia de

fracaso. fracaso. Rompe proxectos, afunde familias,Rompe proxectos, afunde familias,

destrúe a esperanza. destrúe a esperanza.

Non temos que recuperar a

importancia da axuda entre

familiares, o apoio entre veciños, a

acollida e o acompañamento

desde a comunidade

cristiá...?

Poucas cousas poden ser máis nobres nestes

momentos que o aprender a coidarnos

mutuamente.

TEMPOS DE CRiSE

Nos evanxeos recóllense algúns textos de carácter apocalíptico nos que non é fácil diferenciar a mensaxe que pode ser atribuida a Xesús e as preocupacións das primeiras comunidades cristiás, envoltas en situacións tráxicas mentres esperan con angustia e no medio de persecucións o final dos tempos.

Segundo o relato de Lucas, os tempos difíciles non han de ser tempos de lamentos e desalento. Non é tampouco a hora da resignación o da fuxida. A idea de Xesús é outra. Precisamente en tempos de crise “teredes s ocasión de dar testemuño”. É daquela cando se nos ofrece a mellor ocasión de dar testemuño da nosa adhesión a Xesús e ao seu proxecto.

Levamos xa cinco anos sufrindo unha crise que está golpeando duramente a moitos. O sucedido neste tempo permítenos coñecer xa con realismo o dano social e o sufrimento que está xerando. Non chegou o momento de analizarmos como estamos reaccionando?

Tal vez, o primeiro é revisar a nosa actitude de fondo: Témonos posicionado de maneira responsable, espertando en nós un sentido básico de solidariedade, ou estamos vivindo de costas a todo o que pode turbar a nosa tranquilidade? Que facemos desde os nosos grupos e comunidades cristiás? Témonos marcado unha liña de actuación xenerosa, ou vivimos celebrando a nosa fe á marxe do que está sucedendo?

A crise está abrindo unha fractura social inxusta entre quen podemos vivir sen medo ao futuro e aqueles que están quedando excluídos da sociedade e privados dunha saída digna. Non sentimos a chamada a introducir algúns “recortes” na nosa vida para poder vivir os próximos anos de maneira máis sobria e solidaria?

Pouco a pouco, imos coñecendo máis de cerca os que se van quedando máis indefensos e sen recursos (familias sen ingreso ningún, parados de lorga duración, inmigrantes enfermos...) Preocupámonos de abrir os ollos para ver se podemos comprometernos en aliviar a situación dalgúns? Podemos pensar nalgunha iniciativa realista desde as comunidades cristiás?

Non temos que esquecer que a crise non só crea empobrecemento material. Xera, ademáis, inseguridade, medo, impotencia e experiencia de fracaso. Rompe proxectos, afunde familias, destrúe a esperanza. Non temos que recuperar a importancia da axuda entre familiares, o apoio entre veciños, a acollida e o acompañamento desde a comunidade cristiá...? Poucas cousas poden ser máis nobres nestes momentos que o aprender a coidarnos mutuamente.

José Antonio Pagola