IPUIN TRADIZIONALAK

ADIERAZPENA DBH 1

AITONA BURUGOGORRA

Behin bazen agure bat, aitona burugogorra deitzen ziotena. Zazpi ardi eta bi zaldi zeuzkan, azken hautako batek

hegan egiten zuena. Zaldi hegalaria etxeko eskuinaldean lotzen zuen, eta ezkerraldean bestea. Agureak zera

desiratzen zuen, bere ardi marroiak arkume zuri bat erditzea.

Egun batean aiton burugogorraren nahia bete egin zen, ardi marroiak arkume zuri bat izan baitzuen. Agureak, pozez

gainezka, mendiko larrera eraman zuen jaio berria. Zelai batean utzita, ardiak biltzera abiatu zen. Hori

bukatutakoan, arkume utzi zuen tokira heldu zen, eta beleek arkumeari begiak jan zizkiotela ikusi zuen. Biziki

haserretuta, zaldi hegalariaren gainean beleei jarraitu egin zien. Harrapatu zituenean, mokoa kendu egin zien biei,

bai eta horien ordez beste egurrezko batzuk jarri ere.

Bere beleei egindakoa jakin zuenean, Zeruko Erregea ere haserretu zen, eta bi otso bidali zituen, zaldi

hegalariak jan zezaten. Aiton burugogorra, ordea, zaldi hegalariaren gainean zeruan zebilen eta

erregearen asmoen berri izan zuen. Orduan zaldi hegalaria lotzen zuen tokia beste zaldiarenarekin

aldatu zuen, eta horixe jan zuten otsoek gerturatu zirenean. Baina agureak otsoei jarraitu egin zien,

hrregeak orduan bere bi tximuak bidali zituen, aiton burugogorrari min egiteko aginduz. Tximuak

hurbildu zitzaizkionean, agurea sukaldean ari zen lapikoan egosten. Bi piztiek etxearen oihalezko horma

urratzen hasi zen, eta egindako urraduretatik azaldu zirenean, agureak ura bota zien aurpegira. Haserre

bizian, Zeruko Erregeak bere bi herensugeak bidali zituen, aiton burugogorrari su eman eta kiskaltzeko

asmotan. Agureak jakin zuenean, bere antzeko txorimalo bat egin zuen, ardiak zituen tokian kokatua,

eta alde egin zuen handik. Herensugeak panpina erre egin zuten, baita larre-toki osoa ere. Gero

agureak, zaldi hegalariarekin, haien atzetik jarraitu eta buztanak moztu zizkien bi herensugeei.

Zeruko Erregeak, aitona burugogorra epaitzeko eta lepoa mozteko asmoz, dei egin zion bere

presentziara joan zedin. Agureak agindua bete zuenean, Erregeak galde egin zion:

-Zergatik kendu zenizkien mokoak beleei eta egurrezarrapatu eta larrua kendu, eta bien larruak beren

muturretan jarri zizkien.

Ekoak jarri?

Aitona burugogorrak erantzun zion arkume zuriaren desira gauzatu zenean, beleek begiak jan zizkiotela, eta

horrexegatik aldatu ziela mokoa.

Orduan Erregeak esan zion:

-Arrazoi duzu, baina zergatik kendu zenien larrua nire bi otsoei, eta gero muturrean jarri gainera?

-Zertarako bidali zenituen zerorrek otsoak, nire zaldi hegalaria jateko, ala bestea?

Hegan egiten ez zuen zaldia hiltzeko aitortu zion erregeak, eta agureak erantzun zion:

-Bada, hegan egiten ez zuena jan zuten; horrexegatik kendu nien larrua.

Erregeak arrazoia eman zion berriro aitona burugogorrari , eta segitu zuen:

-Baina zergatik erre zenien aurpegia nire tximuei?

Zertara bidali zenituen tximuok, niri min egitearren ala nire etxea urratzea?

-Zuri min egitearren, jakina- erantzun zion.

-Bada, hori egin ordez nire etxea hondatu zuten; horrexegatik erre nien aurpegia.

Erregeak onartu egin zuen aitona burugogorraren argudioa, baino segitu zuen:

-Zergatik moztu zenien buztana nire herensugeei?

-Zer agindu zenien zerorrek, ni erretzea ala nire ardien larre-tokia erretzea?

-Zu erretzea jakina.

Eta agureak azaldu zion orduan ez zutela bera kiskali, bere ardien larre-tokiabaizik.

Azkenik erregeak amore egin, eta errugabe utzi zuen. Aurrerantzean, aitona burugogorra zoriontsu bizi izan

zen, bere zazpi ardi eta zaldi hegalariarekin.

AZABURUA

Bittor eta Patxi langileak baratze eder baten aurretik zihoazela gelditu ziren azaburu ikaragarriak batzuek ikusiaz.

Bittor zinezkoa zen, Patxi berriz guztizko harroputza.

Izugarriak dituk!-zion Bittore- ez diat inoiz ikusi handiagorik.

-Bai zera!hori ez duk ezer- erantzun zion Patxik – Amerika aldean badituk askoaz handiagoak ere.Nik behin ikusi diat

aurreko beretter-etxe ondoan aurkitzen den Eliza baina pertz handiago bat egiten.

-Baina gizona - iharesi zion Patxik- zertarako huen pertz izugarri hori?

-Ba hire azaburua egosteko.

Bittorren erantzunera egokiak nazkatu zuen Patxi , eta apal-apalki bere indar gaizkorra ezagutuaz, honela zion

Bittorri:

-Ulertzen diat hire gogokizuna.Bazekiat ondo higandik urruti ibiltzen dela gezurra eta gaur egia bidez hitz egin ez

baduk, nire irrigarriz izan duk .On egin duk -. Ez zaidak ahaztuko nire zentzabidez gaur erakutsi didan esakune hau:

Gezurtiari gezur eta erdi.

AHATETXO ITSUSIA

Erreota zahar batea,ahate emea arrautzak txitatzen ari zen.Bere ahatetxoak zin ederrak izango

iren pentsatzen zuen.

-”Izango dira politak, izango dira ederrak, nere sametxoak izango dira lirain eta politak”,esaten

zuen hasperenka.

Ahatetxoek hainbat egun behar izan zituzten arrautzatik irteteko. Azkenean, amak banan-banan

irteten ikusi zituen. Oso bizkor hasi zitzaion bihotza taupadaka, pozaren pozez.Amaren batera

uretara sartu, eta igerian hasi ziren, denak batera, txio-txioka.Oso ederrak ziren denak.

Baina, azkena arrautza zuritik inten zena. Berezi-berezia zen, ez zen besteak bezalakoa...itsusia

zen oso.

hatetxoak, poliki-poliki,hazten joan ziren. Gero eta ederragoak egin ziren. Azkena ordea, gero eta

bereziagoa zen:oso luzea zuen lepoa eta handikotea...

Ahate ama kezkatuta zegoen, eta triste jartzen zen begiratzen zion bakoitzean. “Ahatetxo

itsusia”esaten zioten denak.Anaiek ere erdeinuz begiratzen zioten, ez baitzen beraiek bezalakoa.

Ahate gaixoa oso triste zegoen, denek berre egiten zioten, eta itsusia zela esaten zuten.

Gau batean “Ahate itsusia errota zaharretik alde egitea ertabaki zuen.

Aspertuta zegoen, denek barre egiten baitzioten,eta denak lo zeudela, ihes egin zuen.

Lo egiteko leku bila ibili zen, eta goizaldean, etxe bat aukeratu zuen,ibai bazterrean. Neskatxa bat oiloei

jaten ematen ari zen.

Hantxe gelditu zen Ahatetxoa.Baina han ere itsusia zela esaten zioten, behin eta berriro, hegazti zein

jabeek. Gainera, oilarraren krudelkeria jasan behar zuen:eskortako animalia guztiak izutu nahian ibiltzen

zen.

-Ahate itsusi hori gehiegi gizendu da!-entzun zion nagusien alabari.

-Bai –erantzun zion aitak-,hiru oilok baino gehiago jaten du.Erre egin beharko dugu…

-“Ahate itsusi erreko dugu, eta ahate lodia jango dugu”-esaten zuen barrez.

Egun artan bertan, ibaian behera ihesi joan zen. Inguru zingiratsu batera iritsi zen eta han ezkutatu zen,

kanabera artean.Hantse igaro zuen negua, negu luze eta iluna.

Baina iritsi zen udaberria, eta dena loretan jarri zen…Arratsalde eguzkitsu batean, beltzarga talde bat iritsi

zen aintzirara. Ahatetsoak ez zekien zer egin,baina azkenean, haiengana joatea erabaki zuen.

Izugarrizko ustekabea hartu zuen, beltzargek harrera adeitsua egin baitzioten.Zaharrenak honela esan

zion.

-Inoiz ikusi dudan beltzarga ederrena zara.Zatoz gurekin, gure erregea izango zara…

“Beltzarga ederra, parerik gabea, izango da aintzirako erregea”esaten zuten denek batera.Negu luze

hartan “Ahatetxo itsusia” beltzarga eder bihuetu zen, eta orduz geroztik, zoriontsu bizi izan zen.

TXANOGORRITXO

Bazen behin Txanogorritxo izeneko neska polit bat.Egun batean bere amak amonaren etxera

joatea esan zion pastelak eramateko, gaixorik zegoen eta.Txanogorritxoren amak basoan kontuz

ibiltzeko esan zion,otsoa zegoelako.Txanogorritxo basotik joan zen lasai-lasai baina bat-batean

otsoa agertu zen.Otsoa Txanogorritxori nora zihoan galdetu zion eta bera amonaren etxera

zihoala erantzun

zion.Otsoa, oso gezurtia zenez, Txanogorritxori bide batetik joatea esan zio, laburrena zela

eta,baina luzeena zen.Otsoa,nola ez,laburretik joan zen eta amonaren etxera lehena heldu zen.

Heldu eta gero,otsoa atea jo zuen baina Txanogorritxoren ahotsa ipiniz. Amona irekita zegoela esan

zion eta otsoa sartu zen.Amona, otsoa zela jakinik, oihuka joan zen etxe osotik.

xanogorritxo oraindik ez zen amonaren etxera heldu baina bidean zehar lore polit batzuk hartu

zituen. Txanogorritxo amonaren etxea bidetik ikusten zuen eta otsoa Txanogorritxo hurbil

zegoela jakinik amonaren jantzia ipini,ohera sartu eta pixka bat itxaron zuen Txanogorritxo atea

jo arte.

Txanogorritxo azkenik heldu zen eta atea jo,sartu eta ohean jesarri zen.

Amona pixka bat arraro ikusi zuen,eta esan zion:

-Amona,amona ze sudur handia daukazun.

Eta otsoa erantzun zion:

-Zu hobeto usaintzeko.

Eta Txanogorritxu berriz:

-Amona,amona ze aho handia daukazun.

Eta otsoak berriro:

-Zu hobeto jateko!

Txanogorritxu oso beldurtuta korrika hasi zen oihukatzen:

-Lagundu! Lagundu! Otsoa harrapatu nahi dit, lagundu!

Handik zegoen ehiztari batek entzun eta ziztu bizian joan zen amonaren etxera.

Ehiztaria heldu zen eta otsoari bere eskopetarekin bi tiro eman zizkion bularrean, eta klaro

ezta,otsoa hil zen.

Txanogorritxu eta ehiztaria amona etxetik bilatzen egon zen eta hau……….

Armairuan zegoen!

Txanogorritxu lasai-lasai geratu zen eta poz-pozik ere bere amonarekin.

Ehiztariari eskerrak eman eta hau otsoa sorbaldan eramanda joan zen.

AHATETXO ITSUSIA

Eroota zahar batean,ahate emea arrautzak txitatzen ari zen.Bere ahatetxoak zein ederrak izango ziren pentsan

zuen.

-Izango ziren politak,izango ziren ederrak,nire semetxoak izango dira lirain eta politak-esaten zuen hasperekin.

Ahatetxoak hainbat egun behar zituzten arrautzatik irteteko.Azkenean,amak banan-banan irteten ikusi zituen.Oso

bizkor hasi zitzaion bihotza taupadaka,pozaren pozez.Amaren batera uretan sartu,eta igeria asi zeren,denak

batera,txio-txioka.Oso ederrak ziren denak. Baina,

Azkena,arrautza zuritik irten zena,berezi-berezia zen,ez zen besteak bezalakoa … Itsusia zen oso.

Ahatetxoak,poliki-poliki,hazten joan ziren.Gero eta ederragoak eta indartsuagoak ziren.Azkena ordea,

gero eta bereziagoa zen:oso luzea zuen lepoa eta handikotea zen...

Ahate ama kezkatuta zegoen,eta triste jartzen zen begiratzen zion bakoitzean.

Ahatetxo itxusia esaten zioten denek.Anaiak ere erdeinduz begiratzen zioten,ez baitzen beraiek bezalakoa.

Ahate gaixoa oso triste zegoen,denek barre egiten zioten,eta itsusia zela esaten zuten.

Gau batean Ahatetxo Itsusiak errota zaharratik alde egitea erabaki zuen.

Aspertuta zegoen,denek barre egiten baitzioten,eta denek lo zeudela,ihes egin zuen.

Lo egiteko leku bla ibili zen,eta goizealdean,etxe bat aukeratu zuen,ibai bazterrean.Neskatxa bat oiloei jaten

ematen ari zen.

Antxe gelditu zen Ahatetxoa.Baina han ere itsusia zela esaten zioten,behin eta berriro,hegaztia zein jabeek.

Gainera,oilarraren krudelkeria jasan behar zuen:eskortako animali guztiak izutu nahian ibiltzen zen.

-Ahate itsusi hori gehiegi gizondu da!-entzun zien behin nagusien alabari.

-bai-erantzun zion aitak-,hiru oilo baino gehiago jaten du.Erre egin beharko dugu...

Ahate itsusia erreko dugu eta ahate lodia jango dugu.

Esan zuen barrez.

Egun haratan bertan,ibaian behera ihen joan zen.Inguru zinguratsu batera iritsi zen,eta han ezkutatu

zen,Kanabera artan.Hantxe igaro zuen negua,negu luzea eta iluna.

Baina iritsi zen udaberria,eta dena loretan jarri zen...

Arratsalde eguzkitsu batean,beltxarga talde bat iritsi zen antzinara.Ahatetxoak ez zekin zer egin,baina

azkenean,haien gana joatea erabaki zuen.

Izugarrizko ustekabea hartu zuen,beltxargek harrera adeitsua egin baitzioten.

Zaharrena horrela esan zion:

HIRU TXERRITXOAK

Behin batean basoaren erdigunean bizi ziren hiru txerritxo eta bere ama.Oso zoriontsu ziren arren otsoa

beti haien atzetik ibiltzen zen hauek jateko asmoz.Hiru herritxoek otso honetatik alde egiteko,etxe bat

egitea erabaki zuten,bakoitzak berea.Txerri txikiak lastozko etxe bat egin zuen hau arinago amaitzeko eta

jolasera joateko.Txerri ertainak egurrezko etxea egitea erabaki zuen.Bere anaia txikia berea amaitu

zuela ikusi zuelako eta berarekin jolastera joan nahi zuelako.

Nagusia zen txerritxoa ordea ardreiluzko etxea egitekolanean zihardun jo eta ke.

Txerri nagusia errieta egin zien bere anaiei hain alferrak izateagatik baina haurk ez zioten jaramonik egin.

Bat-batean otsoa txerri txikiaren atzetik irten zen eta honek bere lastozko eNagusia zen txerritxoa ordea

ardreiluzko etxea egitekolanean zihardun jo txekoaraino korrika joan zen.

Barrura sartu zen txerritxoa eta otsoa kanpotik putz eta putz egin zuen… Eta lastozko etxekoa lurrera erori

zen!!

Txerritxoa oso beldurtuta bere anai ertainaren etxera abiatu zen.Egurrezkoa zen eta,beraz,bere etxera

baino gehiago jasango zuen.

Otsoa txerritxoaren atzetik joan zen.Txerritxoa etxean sartu zen eta otsoa kanpotik putz eta putz egin

zuen eta Egurrezko etxea lurrera bota arte. Bi txerritxoak handik arineketan irten ziren.Arna estuka otsoa

beraien atzetik zihoala,anai nagusiaren etxera heldu ziren.

Hiru txerritxoak barrura sartu ziren eta ate guztiak eta leiho guztiak ondo itxi zituzten.Otsoa etxeari bueltak

ematen hasi zen, eta putz eta putz egin zuen...Orduan eskalera luze batekin teilatuaraino igo zen

tximeneetatik sartzeko,baina txerritxo nagusiak tximiniak eraikiten zegoen urara jausi eta erre zen.

Handik baso guztian zehar entzuten ziren oihuak eginez ihes egin zuen otsoak eta esan ohi da,handik

Aurrera berriro txerritxoak jan nahi ez zituela izan.

EDURNE ZURI

Gizon ahaltsu batek oso alaba ederra zuen. Edurne Zuri zuen izena, oso zabal zuria zuelako.

Edurne Zuriren ama bera jaio zenean hil zen, eta Edurne Zurik hamabost urte bete zituenean, aita

berriro ezkondu zen. Amaordea oso emakume harroa zen, munduko ederrena zela uste zuen.

Egunero, aztiak opari emandako ispilu sorginduari begiratu, eta galdetzen zion:

aldetzen zionerreka alboko etxetxo batera iritsi zen. Atea jo zuen, baina ez zuen inork erantzun, eta

nekatuta zegoenez, barrura sartu zen. Etxe hartan dena zen txikia. Edurne Zurik atseden hartu zuen,

eta lo gelditu zen.

Etxe hartan ipotx batzuk bizi ziren, eta lanetik etorri zirenean, liluratuta gelditu ziren lo zegoen

neskatxa eder hari begira.

- Gurekin geldituko da- esan zuen zaharrenak.

- Horrela, konpainia egingo digu.

Edurne Zuri esnatu zenean, eta ipotxak ikusi zituenean, ametsetan ari zela iruditu zitzaion. Baina oso

onak zirenez, eta oso ondo zaintzen zutenez, haiekin gelditu zen.

Egunek aurrera egin, eta amaordea oso zoriontsu zegoen, uste baitzuen bera zela, berriro ere,

erreinuko emakumerik ederrena. Goiz batean, galdetu zion ispiluari:

- Ispilutxo, nor da erreinuko emakumerik ederrena?

- Edurne Zuri, basoko ipotxekin bizi da, eta zu baino ederragoa da-erantzun zion ispiluak.

Haserre, arerioa berak akabatuko zuela pentsatu zuen. Atso zaharrez mozorrotu, eta saski bat hartu

zuen, sagar pozoituz beteta. Hala, Edurne Zuriren bila joan zen.

- Oso sagar gozoak ditut- hasi zen oihuka ipotxen etzera iritsi zenean.

Edurne Zurik denbora zeraman inorekin hitz egin gabe, eta atsorekin hitz egin gabe, eta atsorekin hitz

egitera irten zen.

- Nahi al duzu bat? – galdetu zion agureak adeitsu, eta ederrena eskaini zion.

Edurne Zurik sagar eder hura ikusi zuenean, onartu egin zion. Baina hozka egin bezain pronto,

lurrera erori zen, eta atsoa basoan barrena desagertu zen.

Ipotxak etxera itzuli zirenean, Edurne Zuri hilda aurkitu zuten. Negar batean aritu ziren denak.

Hurrengo egunean, harribitxien haitzulotik hurbil, lorezko ohe bat prestatu zioten, betiereko

atseden har zezan.

Egun batean, printze lirain bat hurbildu zen harribitxien haitzulora. Edurne Zuri ikusi zuenean,

harekin maiteminduta gelditu zen, eta haren edertasunarekin liluratuta. Musu eman zion, eta halako

batean, miraria gertatu zen: Edurne Zuri esnatu egin zen. Printze Gaztea neskatxaren bihotz

onarekin liluratuta gelditu zen, eta berarekin ezkontzeko eskatu zion. Herrialde hartako erregina

bihurtu zen, eta oso zoriontsua izan zen.

AZERIA ETA OTSOA

Azeria basoko animalirik zoliena da, azkarrena.Ondo baino hobneto daki goseari ihes egiten.Erbiari ez

bada,olioari egingo dio kolpe eta draust, barrura.

Ba badiotsuet, behin

Ezbadakizu berri zegoen, hiru olio gihartsu jan berri. Eta, hainbeste jan ondoren, badakizue, egarri.

Ura non aurkituko eta komentu batean sartu zen isil-isilik.arretaz,fraileak ez esatzeko. Putzura

hurbildu zen eta putzuan galdara bat aurkitu zuen hutsik. Galdara hari lotuta soka bat eta sokaren

beste muturrean beste galdara bat uretan igeri. Putzuan ura eta azeriak eztarria siku...Egarriak

bultzatuta, azeria galdaran sartu eta uretara egin zuen salto. Plastaaaa ! Eta beheko galdara,zazta,

gora. Baina ustekabean azeria preso geratu zen,putzutik atera ezinik.azeria uluka hasi zen, laguntza

eske norbait deika.

Ingurura nor hurbildu eta... sekula ez zenuke asmatuko nor hurbildu zen... ba bai, otsoa. Zuek bai

azkarra gero ! Hura ere gose. Eta badakizue otsua aniumalia basatia eta jatuna dela oso oso os

jatuna.aurrean harrapatzen duen guztia,taka,irentsi egiten du. Putzura gertatu zenean,azeria ikusi

zuen barruan eta harritu egin zen.

-zer egiten duzu hor barruan ? , galdetu zion.

-olio eder batzuk jan. etorri, zuretzat ere badago eta.

Otsoa itsututa

zegoen gosearen goseaz eta galdaran sartuta putzura egin zuen jauzi.imajinatzen duzue, ezta ?: otsoa

putzura sakonera zihoan bitartea azeria gorantza. Azeriak ziria sartu zion, berriro ere. Orain otso

iñuzentea zegoen putzuaren barruan. Gau osoa eman zuen han, ingurura ez zelako inor

hurbildu.

Egunsentian fraileak joan ziren uretan. Galdara bestetan baino astunago zegoela ikusita,astoari lotu

zioten soka.hura ezustekoa !!! galdararren barruan otsoa.eta badakizue.historio hauek beti amaitzen

dute berdin : azeria ase eta otrsoa bero : a ze egurtua hartu zuena !asmatuko nor hurbildu zen... ba

bai, otsoa. Zuek bai azkarra gero ! Hura ere gose. Eta badakizue otsua aniumalia basatia eta jatuna

dela oso oso os jatuna.aurrean harrapatzen duen guztia,taka,irentsi egiten du. Putzura gertatu

zenean,azeria ikusi zuen barruan eta harritu egin zen. asmatuko nor hurbildu zen... ba bai, otsoa. Zuek

bai azkarra gero ! Hura ere gose.

Eta badakizue otsua aniumalia basatia eta jatuna dela oso oso os jatuna.aurrean harrapatzen duen

guztia,taka,irentsi egiten du. Putzura gertatu zenean,azeria ikusi zuen barruan eta harritu egin zen.

JON BERASATEGU ERRAUSKINE

Bazen behin oso gazte ederra, gurasorik ez zeukana, amaordea

bai, ordea, alarguntsa ergel bat zena eta izugarri itsusiak ziren bi alaba

zituenak

Errauskine bera zen etxeko lanik gogorrenak egiten zituena eta bere jantzietako

errauts kolorearengatik errauskine bezala ezagutzen zitzaion.Behin batean

lurralde horretako errregeak anuntziatu zuen festa zoragarri bat ospatuko zuela

eta hartara erresumako ezkongai neska guztiak gonbidaturik zeudela.

- Errauskine, zuk ez zara joango- esan zuen amordeak-.Etxean geldituko zara

zorua garbitzen eta bueltatzen garenerako afaria prestatzen.

Dantzaldiaren eguna heldu zen eta Errauskinek tristuraz bere ahizpordeak

Erresumako Jauregirantz abiatzen ikusi zituen.Sukaldean bakarrik geratzean

negarrez hasi zen.

-Zergaitik hain zoritxarrekoa naiz!-oihu egin zuen-. Bapaten bere maitgarria

agertu zitzaion.

-Ez kezkatu-hots egin zion maitagarriak-. Zuk ere dantzaldira joango zara, baina

baldintza batekin, Jauregiko erlojuak hamabia dandak jotzean faltarik gabe

bueltatu beharko zara. Eta bere makiltxo miragarriarekin gazte miragarri batean

bilakatu zuen.

Errauskineren etorrera Jauregian izugarrizko mirespena sortarazi zuen.

Dantzaldiko gelan sartzean, Printzeak bere edertasunaz liluraturik geratu zen eta

berarekin gau osoan zehar dantzatu zuen.Bere ahizpaordeak ez zuten berrezagutu

eta gazte horren identitateari buruz pentsatzen geratu ziren.

Zoriontasun horretan murgilduta zegoelarik Errauskinek Jauregiko erlojuan hamabi

dandak entzun zituen.

-Ene bada!joan beharra daukat!- oihu egin zuen.

Tximist baten moduan gela zeharkatu eta eskailerak jaiztean Printzeak harriturik

jaso zuen zapata bat galdu zuen.

Printzeak gazte eder hori aurkitzeko plan bat osatu zuen.Ezkondu egingo zen

zapata jantzi zezakeen neskarekin.Printzeak bere heraldoei Erresuma osoa

zeharkatzeko bidali zituen. Emakumeak alferrik frogatu zuten, zapata ez

baitzitzaion inori ondo geratzen.

Azkenik Errauskineren etxera heldu eta, noski,bere ahizpordeei ez zitzaien balio

baina Errauskinek bera janztean egoki zegoela ikusi zuten.

Honela gertatu eta Printzipeak gaztearekin ezkondu zen eta betiko zoriontsu bizi

ziren.

AMAIERA