abono vier nes 04 - sinfonicadegalicia.com · dino por mor da obvia coincidencia ... rusos de...

36
O R Q U E S T A S I N F Ó N I C A A B O N O V I E R N E S TEMPORADA 15/16 6 de noviembre de 2015 20.30 horas 04 DE GALICIA Programa 4_AF.indd 1 03/11/15 14:39

Upload: lephuc

Post on 19-Jan-2019

215 views

Category:

Documents


0 download

TRANSCRIPT

O R Q U E S T A

S I N F Ó N I C A

A B O N O

V I E R N E S

T E m p O R A d A 15/16

6 de noviembre de 2015

20.30 horas

04

d E G A L I C I A

Programa 4_AF.indd 1 03/11/15 14:39

Programa 4_AF.indd 2 03/11/15 14:39

O R Q U E S T A

S I N F Ó N I C A

t e m p o r a d a

1516

d E G A L I C I A

dima SlobodenioukDirector titular

Víctor pablo pérezDirector honorario

Programa 4_AF.indd 1 03/11/15 14:39

Programa 4_AF.indd 2 03/11/15 14:39

3TEMPORADA 2015/2016

AbonoVIERNES

04Palacio de la Ópera de A Coruña 6 de noviembre de 201520.30 horas

I JEAN SIBELIUS (1865-1957)La hija de Pohjolas, op. 49

EDWARD ELGAR (1857-1934)Concierto para violonchelo y orquesta, en mi menor, op. 85

AdagioLentoAdagioAllegro

II LUDWIG VAN BEETHOVEN (1770-1827)Sinfonía nº 3, en mi bemol mayor, op. 55, «Heróica»

Allegro con brioMarcia funebre. Adagio assaiScherzo. Allegro vivaceAllegro molto

rafael payaredirector

Jean-Guihen Queyrasviolonchelo

Programa 4_AF.indd 3 03/11/15 14:39

PRoGRAMA 04

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA4

Finlandia declarou a súa indepen-dencia de Rusia o 6 de decembro de 1917, dous días antes do quincuaxésimo primeiro aniversario de Jean Sibelius (Hämeenlinna, 8 de decembro de 1865; Järvenpää, 20 de setembro de 1957) quen para daquela compuxera a prác-tica totalidade do seu catálogo. A etapa máis produtiva do pai da música finesa desenvolveuse durante os dous procesos de rusificación (1899-1905 e 1908-1914) e a súa proxección internacional tivo lugar durante os graves disturbios civís rusos de 1905-7. A través da correspon-dencia de 1906 co seu editor Robert Lienau sabemos que Sibelius proxectou compoñer un novo poema sinfónico, L’aventure d’un héros, e Lienau disua-dino por mor da obvia coincidencia con Ein Heldenleben op. 40 (1898) de Richard Strauss. Pola súa banda, a Sibelius non lle convencía a proposta de Lienau, compoñer un novo poema sinfónico sobre o Kalevalla, concreta-mente sobre os mitos de Pohjola, a terra maldita do xeo eterno, dado que ese era o tema de Pohjan neiti (1898), a primeira ópera de oskar Merikanto (1868-1924), a outra gran figura da música finesa xunto co director Robert Kajanus (1856-1933), quen a partir de 1930 gravou boa parte da música sinfónica de Sibelius coa orquestra Sinfónica de Londres.

Finalmente, Sibelius aceptou o consello do seu editor e tratou a composición da fantasía sinfónica Pohjan neiti op. 49 [A doncela de Pohjola], dedicada

a Kajanus, que se estreou o 29 de decembro de 1906 en San Petersburgo. Desde ese momento, Pohjan neiti foi considerada unha obra mestra mesmo polos detractores habituais de Sibelius. Á marxe da súa perfecta construción —foi denominada «sinfonía nun move-mento»—, a calidade textural e mais a forza retórica de Pohjan neiti dótana dunha capacidade evocativa que a elevan ao olimpo da música progra-mática xunto ás mellores creacións de berlioz, Liszt ou Strauss.

o programa de Pohjan neiti narra a epopea da viaxe ao norte do enxe-ñoso e prudente Väinämöinen para desposar unha fermosa moza sen nome, cuxa vida transcorre sentada no arco da vella mentres fía sen cesar nunha roca. É a filla da malvada Louhi, poderosa feiticeira e raíña de Pohjola, quen para acceder ao matrimonio lle esixe a Väinämöinen a construción do Sampo (un muíño máxico capaz de producir gran, ouro e sal. É o equiva-lente no Kalevala ao noso «corno da abundancia»).

UN cONcERTO ELUSIVO, TENUE E RETRAíDO

no outono de 1918, logo dunha grave crise de saúde que o incapacitou durante case un ano, Edward Elgar (broadheath, 2 de xuño de 1857; Worcester, 23 de

É A ORIXINALIDADE UNHA VIRTUDE ESENcIAL NA ARTE?

Programa 4_AF.indd 4 03/11/15 14:39

ABONO VIERNES

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA 5TEMPORADA 2015/2016

Finlandia declaró su independencia de Rusia el 6 de diciembre de 1917, dos días antes del quincuagésimo primer cumpleaños de Jean Sibelius (Hämeen-linna, 8 de diciembre de 1865; Järvenpää, 20 de septiembre de 1957) quien para entonces había compuesto la práctica totalidad de su catálogo. La etapa más productiva del padre de la música finesa se desarrolló durante los dos procesos de rusificación (1899-1905 y 1908-1914) y su proyección internacional tuvo lugar durante los graves disturbios civiles rusos de 1905-7. A través de la corres-pondencia de 1906 con su editor Robert Lienau sabemos que Sibelius proyectó componer un nuevo poema sinfó-nico, L’aventure d’un héros, y Lienau lo disuadió a causa de la obvia coincidencia con Ein Heldenleben op. 40 (1898) de Richard Strauss. Por su parte, a Sibelius no le convencía la propuesta de Lienau, componer un nuevo poema sinfónico sobre el Kalevalla, concretamente sobre los mitos de Pohjola, la tierra maldita del hielo eterno, dado que ese era el tema de Pohjan neiti (1898), la primera ópera de oskar Merikanto (1868-1924), la otra gran figura de la música finesa junto con el director Robert Kajanus (1856-1933), quien a partir de 1930 grabó buena parte de la música sinfónica de Sibelius con la orquesta Sinfónica de Londres.

Finalmente, Sibelius aceptó el consejo de su editor y abordó la composición de la fantasía sinfónica Pohjan neiti op. 49 [La doncella de Pohjola], dedi-

cada a Kajanus, que se estrenó el 29 de diciembre de 1906 en San Petersburgo. Desde ese momento, Pohjan neiti fue considerada una obra maestra incluso por los detractores habituales de Sibe-lius. Al margen de su perfecta construc-ción —ha sido denominada «sinfonía en un movimiento»—, la calidad textural y la fuerza retórica de Pohjan neiti la dotan de una capacidad evocativa que la elevan al olimpo de la música progra-mática junto a las mejores creaciones de berlioz, Liszt o Strauss.

El programa de Pohjan neiti narra la epopeya del viaje al norte del ingenioso y prudente Väinämöinen para desposar a una hermosa muchacha sin nombre, cuya vida transcurre sentada en el arcoíris mientras hila sin cesar en una rueca. Es la hija de la malvada Louhi, poderosa hechicera y reina de Pohjola, quien para acceder al matrimonio exige a Väinämöinen la construcción del Sampo (un molino mágico capaz de producir grano, oro y sal. Es el equiva-lente en el Kalevala a nuestro «cuerno de la abundancia»).

UN cONcIERTO ELUSIVO, TENUE y RETRAíDO

En otoño de 1918, tras una grave crisis de salud que lo incapacitó durante casi un año, Edward Elgar (broadheath, 2 de junio de 1857; Worcester, 23 de

¿ES LA ORIGINALIDAD UNA VIRTUD ESENcIAL EN EL ARTE?

Xoán M. Carreira

Programa 4_AF.indd 5 03/11/15 14:39

PRoGRAMA 04

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA6

febreiro de 1934) aceptou compoñer tres obras de cámara con destino ao grupo do violinista William Henry Reed —a Sonata de violín op. 82, o Cuar-teto de cordas op. 83 e o Quinteto con piano op. 84—. Pola súa banda Felix Salmond (1888-1952), violonchelista do grupo, solicitoulle un concerto que Elgar compuxo entre maio e xuño de 1919. A estrea tivo lugar o 27 de outubro no Queen’s Hall a cargo de Felix Salmond e a London S.o. dirixidos por Elgar. E en 1921 publicouse a partitura, dedicada a Sydney Colvin, responsable da sección de gravado do Museo británico, espe-cialista en libros esotéricos, ademais de grande amigo e confidente de Elgar. o concerto é unha obra orgullosamente debedora dos procedementos compo-sitivos e retóricos de brahms e Dvorák, traducidos aos novos códigos neoclá-sicos, o que a converte nunha obra «elusiva, tenue e retraída» como o fora xa no seu momento o Duplo concerto de brahms.

Debido a problemas cos ensaios, a estrea pasou desapercibida e o concerto debe considerarse unha creación da violonchelista beatriz Harrison (1892-1965) quen gravou baixo a dirección de Elgar o primeiro e cuarto movementos en 1919 e nove anos máis tarde, xa con tecnoloxía eléctrica, o concerto enteiro. Harrison conseguiu un resultado máxico ao interpretar como unha única frase o seu terceiro episodio, tras a resposta das violas, que desemboca nun dos escasos tutti orquestrais da obra. outra cuestión, máis intimamente ligada ao estilo da época, pero de imprescindible consideración, é a dos portamentos. nos 25 primeiros compases do Lento, Harrison (1928) fai 16 portamentos e Casals (1945) fai 10, o interesante é que cinco deles coinciden nos mesmos

puntos malia que o concepto interpre-tativo xeral e moi particularmente o de portamento é moi diverso en ambos os dous intérpretes.

Todas as grandes versións do concerto, entre as que se conta a de Jacque-line Du Pré e John barbirolli (1965) mantiveron estas tradicións interpre-tativas. na segunda gravación de Du Pré (1970), barenboim deulle protago-nismo á orquestra desde o 6º compás e subdividiu o citado episodio, co que non logra o clímax. o prestixio desta famosa gravación deu lugar durante vinte anos a un novo estilo interpreta-tivo do concerto que amplifica o rol da orquestra e regulariza os pulsos métricos. Algo que contradí a concep-ción do autor, documentada nas súas dúas gravacións fonográficas.

O pODER cIVILIzADOR DA múSIcA

Entre 1785-86 tivo lugar a estrea das seis Sinfonías de París de Joseph Haydn (1732-1809), escritas con destino á orquestra da Loxa olímpica que contaba cun cadro de músicos de cen persoas, o cal cuadriplicaba o cadro de músicos da espléndida orquestra de Esterhàza. Para daquela, e ata a súa morte, Haydn era non só o músico máis famoso de Europa (e América), senón tamén unha das personalidades máis pres-tixiosas da intelectualidade occidental. nos anos seguintes superaría todas as expectativas grazas ás doce Sinfonías de Londres (1792-95) escritas para as temporadas de concertos de Johann Peter Salomón (1745-1815), as cales resultaron ser as derradeiras sinfonías do seu autor. Tras as radicais transfor-

Programa 4_AF.indd 6 03/11/15 14:39

ABONO VIERNES

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA 7TEMPORADA 2015/2016

febrero de 1934) aceptó componer tres obras de cámara con destino al grupo del violinista William Henry Reed —la Sonata de violín op. 82, el Cuarteto de cuerdas op. 83 y el Quinteto con piano op. 84—. Por su parte Felix Salmond (1888-1952), violonchelista del grupo, le solicitó un concierto que Elgar compuso entre mayo y junio de 1919. El estreno tuvo lugar el 27 de octubre de en el Queen’s Hall a cargo de Felix Salmond y la London S.o. dirigidos por Elgar. Y en 1921 se publicó la partitura, dedi-cada a Sydney Colvin, responsable de la sección de grabado del Museo britá-nico, especialista en libros esotéricos, además de gran amigo y confidente de Elgar. El concierto es una obra orgullo-samente deudora de los procedimientos compositivos y retóricos de brahms y Dvorák, traducidos a los nuevos códigos neoclásicos, lo que la convierte en una obra «elusiva, tenue y retraída» como lo había sido en su momento el Doble concierto de brahms.

Debido a problemas con los ensayos, el estreno pasó desapercibido y el concierto debe considerarse una crea-ción de la violonchelista beatriz Harrison (1892-1965) quien grabó bajo la direc-ción de Elgar el primer y cuarto movi-mientos en 1919 y nueve años más tarde, ya con tecnología eléctrica, el concierto entero. Harrison consiguió un resultado mágico al interpretar como una única frase su tercer episodio, tras la respuesta de las violas, que desemboca en uno de los escasos tutti orquestales de la obra. otra cuestión, más íntimamente ligada al estilo de la época, pero de imprescin-dible consideración, es la de los porta-mentos. En los 25 primeros compases del Lento, Harrison (1928) hace 16 porta-mentos y Casals (1945) hace 10, lo inte-resante es que cinco de ellos coinciden

en los mismos puntos a pesar de que el concepto interpretativo general y muy particularmente el de portamento es muy diverso en ambos intérpretes.

Todas las grandes versiones del concierto, entre las que se cuenta la de Jacqueline Du Pré y John barbirolli (1965) mantuvieron estas tradiciones interpretativas. En la segunda graba-ción de Du Pré (1970), barenboim dio protagonismo a la orquesta desde el 6º compás y subdividió el citado episodio, con lo que no logra el clímax. El pres-tigio de esta famosa grabación dio lugar durante veinte años a un nuevo estilo interpretativo del concierto que ampli-fica el rol de la orquesta y regulariza los pulsos métricos. Algo que contradice la concepción del autor, documentada en sus dos grabaciones fonográficas.

EL pODER cIVILIzADOR DE LA múSIcA

Entre 1785-86 tuvo lugar el estreno de las seis Sinfonías de París de Joseph Haydn (1732-1809), escritas con destino a la orquesta de la Logia olímpica que contaba con una plantilla de unos cien músicos, la cual cuadruplicaba la plan-tilla de la espléndida orquesta de Ester-hàza. Para entonces, y hasta su muerte, Haydn era no sólo el músico más famoso de Europa (y América), sino también una de las personalidades más presti-giosas de la intelectualidad occidental. En los años siguientes superaría todas las expectativas gracias a las doce Sinfo-nías de Londres (1792-95) escritas para las temporadas de conciertos de Johann Peter Salomón (1745-1815), las cuales resultaron ser las últimas sinfonías de su autor. Tras las radicales transforma-

Programa 4_AF.indd 7 03/11/15 14:39

PRoGRAMA 04

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA8

macións da vida musical europea como consecuencia dos sucesos revolucio-narios en Francia, Haydn comprendeu que a sinfonía era un xénero obsoleto, debido —entre outras causas— á crea-ción de orquestras competentes e ao florecemento das xiras europeas de brillantes virtuosos. Tal e como intuíra Wolfgang Amadè Mozart (1756-1791), produciuse un ascenso do prestixio social dos concertos de solista —consi-derados como un xénero de enten-didos— mentres que a moda parisiense das sinfonías concertantes tomaba o relevo da sinfonía como o xénero favo-rito da música lixeira e nacía un novo xénero, a sinfonía programática, que floreceu entre 1789 e 1815 e foi practicada con éxito por todos os grandes compo-sitores da época, incluíndo a Joseph Haydn. Estas obras de estilo heroico e cargado de referencias políticas foron cualificadas como circunstanciais e desprezadas pola historiografía musical, facendo caso omiso de que Haydn foi considerado un heroe cultural polos seus contemporáneos, que lle atribuían á música un poder sublime análogo ao poder político nesa época. Se no canto de utilizar exclusivamente perspectivas filolóxicas as observamos desde o punto de vista da historia cultural resulta obvio que son a mostra dun fondo cambio estético revestido, iso si, co ambiente marcial e patriótico xerado polos acon-tecementos revolucionarios.

nos seus primeiros anos de estancia en Viena, Ludwig van beethoven (bonn: 16? de decembro de 1770; Viena: 26 de marzo de 1827) non amosou o menor interese pola composición de sinfo-nías e cando se decide, oito anos máis tarde, opta por seguir os modelos retó-ricos e de timbre das sinfonías concer-tantes parisienses. A fórmula do éxito

do Septimino op. 20 (1802) e as súas dúas primeiras sinfonías op. 21 (1800) e op. 36 (1803), reside na hábil combi-nación de cordas e madeiras. Cara ao ano 1800 o prestixio de beethoven era escaso, fóra dos salóns nobilia-rios vieneses, e non podía permitirse caprichos ou extravagancias retó-ricas. Esgotada esta fórmula, se quería estrear con éxito unha nova sinfonía, estaba obrigado a presentar algo novo pero non sorprendente, o cal conse-guiu compoñéndoa sobre o seu ballet As criaturas de Prometeo op. 43 (1801) ao cal debía o seu maior éxito público ata daquela, que seguía a ser unha segura fonte de ingresos para el e que ademais lle permitía experimentar cun xénero de moda, o da sinfonía progra-mática. Existían varios modelos de sinfonías programáticas, todos eles parisienses, pero o favorito do público era o das «sinfonías revolucionarias» cuxo esquema se baseaba nos relatos míticos —e nos Evanxeos—: vida do heroe, morte do heroe, resurrección do heroe e apoteose final. nestas obras, o habitual Adagio substitúese por unha Marcha fúnebre en homenaxe aos soldados republicanos mortos pola patria ou en defensa dos ideais revolucionarios, e ese é o modelo que beethoven seguiu na composición da súa Terceira sinfonía en mi bemol maior op. 55, «Heroica».

o modelo das sinfonías revoluciona-rias era perfectamente compatible co mito de Prometeo, e beethoven mesturou ambos os dous elementos na súa Tercera sinfonía, que remata cunha apoteose moi semellante á do final do seu ballet, protagonizado polas «cria-turas de Prometeo», isto é, a humani-dade. barry Cooper —na introdución á edición crítica da Terceira sinfonía que

Programa 4_AF.indd 8 03/11/15 14:39

ABONO VIERNES

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA 9TEMPORADA 2015/2016

ciones de la vida musical europea como consecuencia de los sucesos revolucio-narios en Francia, Haydn comprendió que la sinfonía era un género obsoleto, debido —entre otras causas— a la crea-ción de orquestas competentes y el florecimiento de las giras europeas de brillantes virtuosos. Tal y como había intuido Wolfgang Amadè Mozart (1756-1791), se produjo un ascenso del pres-tigio social de los conciertos de solista —considerados como un género de entendidos— mientras que la moda parisina de las sinfonías concertantes tomaba el relevo de la sinfonía como el género favorito de la música ligera y nacía un nuevo género, la sinfonía programática, que floreció entre 1789 y 1815 y fue practicada con éxito por todos los grandes compositores de la época, incluyendo a Joseph Haydn. Estas obras de estilo heroico y cargado de referen-cias políticas han sido calificadas como circunstanciales y despreciadas por la historiografía musical, haciendo caso omiso de que Haydn fue considerado un héroe cultural por sus contemporá-neos, quienes atribuían a la música un poder sublime análogo al poder político en esa época. Si en vez de utilizar exclu-sivamente perspectivas filológicas las observamos desde el punto de vista de la historia cultural resulta obvio que son la muestra de un profundo cambio esté-tico revestido, eso sí, con el ambiente marcial y patriótico generado por los acontecimientos revolucionarios.

En sus primeros años de estancia en Viena, Ludwig van beethoven (bonn: ¿16? de diciembre de 1770; Viena: 26 de marzo de 1827) no mostró el menor interés por la composición de sinfonías y cuando se decide, ocho años más tarde, opta por seguir los modelos retóricos y tímbricos de las sinfonías concertantes

parisinas. La fórmula del éxito del Septi-mino op. 20 (1802) y sus dos primeras sinfonías op. 21 (1800) y op. 36 (1803), reside en la hábil combinación de cuerdas y maderas. Hacia 1800 el pres-tigio de beethoven era escaso, fuera de los salones nobiliarios vieneses, y no podía permitirse caprichos o extrava-gancias retóricas. Agotada esta fórmula, si quería estrenar con éxito una nueva sinfonía, estaba obligado a presentar algo nuevo pero no sorprendente, lo cual consiguió componiéndola sobre su ballet Las criaturas de Prometeo op. 43 (1801) al cual debía su mayor éxito público hasta entonces, que seguía siendo una segura fuente de ingresos para él y que además le permitía expe-rimentar con un género de moda, el de la sinfonía programática. Existían varios modelos de sinfonías programáticas, todos ellos parisinos, pero el favorito del público era el de las «sinfonías revo-lucionarias» cuyo esquema se basaba en los relatos míticos —y en los Evange-lios—: vida del héroe, muerte del héroe, resurrección del héroe y apoteosis final. En estas obras, el habitual Adagio se sustituye por una Marcha fúnebre en homenaje a los soldados republicanos muertos por la patria o en defensa de los ideales revolucionarios, y ese es el modelo que beethoven siguió en la composición de su Tercera sinfonía en mi bemol mayor op. 55, «Heroica».

El modelo de las sinfonías revolucio-narias era perfectamente compatible con el mito de Prometeo, y beethoven mezcló ambos elementos en su Tercera sinfonía, que termina con una apoteosis muy semejante a la del final de su ballet, protagonizado por «las criaturas de Prometeo», es decir, la humanidad. barry Cooper —en la introducción a la edición crítica de la Tercera sinfonía que

Programa 4_AF.indd 9 03/11/15 14:39

PRoGRAMA 04

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA10

hoxe escoitamos— logo de lembrarnos a reutilización na sinfonía de melodías concretas do ballet, destaca que «A orixinalísima estrutura do Finale incor-pora elementos da variación, o rondó, a fuga e a marcha, que discorren en certo modo paralelos ao transcurso do ballet, coa tormenta (compases 1-11), a apari-ción da parella de estatuas (compases 12-43), que aparentemente son dotadas de vida (compases 44-107) antes de seren ‘civilizadas’ polas artes (represen-tadas polos artificios da técnica musical no resto do movemento)». É obvio que os espectadores vieneses recoñeceron as estreitas conexións entre As criaturas de Prometeo e a Terceira sinfonía, pero o compositor coidouse de mencionalas. Este silencio de beethoven propiciou o desenvolvemento das teorías máis extravagantes sobre o código secreto da Heroica, que non é outro que unha alegoría sobre o poder civilizador da música.

beethoven tiña moi pouca experiencia dramática, polo que escribir unha sinfonía con argumento tivo que lle requirir un enorme esforzo intelectual. De feito tardou tres anos en compoñer a Heroica (1802-5), unha duración desorbitada para a época. Segundo parece, as primeiras audicións da nova sinfonía tiveron lugar no palacio do Príncipe checo Joseph Franz Maxi-milian von Lobkowitz (Raudnitz,1772; Wittingau, 1816), un dos principais mecenas de beethoven e dedicatario

da Terceira sinfonía, a Quinta, a Sexta e outras moitas obras, e houbo tamén unha interpretación a principios de 1805 á que asistiu un público relati-vamente abundante. Estas audicións privadas contribuíron a preparar o ambiente para a estrea pública, que tivo lugar o 7 de abril de 1805 no Theater an der Wien, un espazo arquitectó-nico capaz de acoller varios centos de persoas e un cadro de cincuenta e seis instrumentos. Foi un éxito e en 1806 publicáronse as partes instrumen-tais na Kunst und Industrie-Comptoir de Viena coa seguinte inscrición na portada: SINFONIA EROICA composta per festeggiare il sovvenire di un grand Uomo e dedicata A Sua Altezza Sere-nísima il Principe di Lobkowitz da Luigi van Beethoven.

Entre 1807 e 1809 fixéronse varias reedicións nas que beethoven intro-duciu algunhas correccións. A primeira edición da partitura completa foi a londi-niense de Cianchettini & Sperati (1809), sen coñecemento de beethoven, que foi a vía de distribución da sinfonía en Inglaterra e EUA, pero pasou desaper-cibida en Alemaña. beethoven tivo noticia de que Simrock (1822) publicara a primeira edición alemá da partitura completa, que nunca autorizou. A lenda que o describe tachando a dedicatoria orixinal da sinfonía a napoleón bona-parte carece do menor fundamento histórico.

Nota. As gravacións fonográficas de Elgar e Sibelius mencionadas no artigo de Xoán M. Carreira pódense consultar en www.youtube.com

Programa 4_AF.indd 10 03/11/15 14:39

ABONO VIERNES

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA 11TEMPORADA 2015/2016

hoy escuchamos— tras recordarnos la reutilización en la sinfonía de melodías concretas del ballet, destaca que «La originalísima estructura del Finale incor-pora elementos de la variación, el rondó, la fuga y la marcha, que discurren en cierto modo paralelos al transcurso del ballet, con la tormenta (compases 1-11), la aparición de la pareja de esta-tuas (compases 12-43), que aparente-mente son dotadas de vida (compases 44-107) antes de ser ‘civilizadas’ por las artes (representadas por los artificios de la técnica musical en el resto del movimiento)». Es obvio que los espec-tadores vieneses reconocieron las estre-chas conexiones entre Las criaturas de Prometeo y la Tercera sinfonía, pero el compositor se cuidó de mencionarlas. Este silencio de beethoven propició el desarrollo de las teorías más extrava-gantes sobre el código secreto de la Heroica, que no es otro que una alegoría sobre el poder civilizador de la música.

beethoven tenía muy poca experiencia dramática, por lo que escribir una sinfonía con argumento tuvo que reque-rirle un enorme esfuerzo intelectual. De hecho tardó tres años en componer la Heroica (1802-5), una duración desorbitada para la época. Al parecer las primeras audiciones de la nueva sinfonía tuvieron lugar en el palacio del Príncipe checo Joseph Franz Maxi-milian von Lobkowitz (Raudnitz,1772; Wittingau, 1816), uno de los principales mecenas de beethoven y dedicatario

de la Tercera sinfonía, la Quinta, la Sexta y otras muchas obras, y hubo también una interpretación a principios de 1805 a la que asistió un público relativamente abundante. Estas audiciones privadas contribuyeron a preparar el ambiente para el estreno público, que tuvo lugar el 7 de abril de 1805 en el Theater an der Wien, un espacio arquitectónico capaz de acoger varios cientos de personas y una plantilla de cincuenta y seis instru-mentos. Fue un éxito y en 1806 se publicaron las partes instrumentales en la Kunst und Industrie-Comptoir de Viena con la siguiente inscripción en la portada: SINFONIA EROICA composta per festeggiare il sovvenire di un grand Uomo e dedicata A Sua Altezza Sere-nísima il Principe di Lobkowitz da Luigi van Beethoven.

Entre 1807 y 1809 se hicieron varias reediciones en las que beethoven intro-dujo algunas correcciones. La primera edición de la partitura completa fue la londinense de Cianchettini & Sperati (1809), sin conocimiento de beethoven, que fue la vía de distribución de la sinfonía en Inglaterra y EEUU, pero pasó desapercibida en Alemania. beethoven tuvo noticia de que Simrock (1822) había publicado la primera edición alemana de la partitura completa, que nunca autorizó. La leyenda que lo describe tachando la dedicatoria original de la sinfonía a napoleón bonaparte carece del menor fundamento histórico.

Nota. Las grabaciones fonográficas de Elgar y Sibelius mencionadas en el artículo de Xoán M. Carreira pueden consultarse en www.youtube.com

Programa 4_AF.indd 11 03/11/15 14:39

BIOGRAfíASRafael Payare

Jean-Guihen Queyras

Programa 4_AF.indd 12 03/11/15 14:39

Programa 4_AF.indd 13 03/11/15 14:39

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA14

PRoGRAMA 04

RAfAEL pAyARE

Director

Descrito pola Filharmónica de oslo como «un deses directores aos que hai que ver», Rafael Payare, de 34 anos, estase a converter nun dos directores máis carismáticos da súa xeración. Desde que gañou o prestixioso Concurso de Dirección Malko en 2012, traballou, entre outras, coa Filharmónica de Róterdam, coa orquestra Sinfónica City of birmingham, coa orchestre national du Capitole de Toulouse, coa Filharmónica de oslo, coa Sinfónica de Goteburgo, coa orchestre Philharmonique de Monte Carlo, coa Sinfónica de Cincinnati e mais coas filharmónicas de Los Ángeles e Royal Stockholm.

Logo do seu sensacional debut en Reino Unido en outubro de 2013 á fronte da orquesta Ulster, rapidamente lle foi ofrecido o posto de director da orquestra, un cargo que afronta desde a temporada 2014-15 durante un período inicial de tres anos. outros compromisos destacables da pasada temporada incluíron a súa presentación coa Sinfónica de Londres, coa Filharmónica de Múnic, coa Filharmó-nica de Seúl, coa Tonkünstlerorchester, coa Filharmónica de novo Xapón e mais coa Sinfónica nacional de Dinamarca. En 2015, fixo o seu debut coa orquestra Filhar-mónica de Viena dirixindo tres concertos no Musikverein e no Theatre des Champs-Elysees (en París). Ademais debuta en foxo de ópera coa Royal Swedish opera en Estocolmo dirixindo Madame Butterfly.

En novembro de 2013, o célebre compositor polaco Krzysztof Penderecki convidou a Rafael a dirixir parte dos concertos do seu 80 aniversario en Varsovia, xunto con outros directores como Valery Gergiev, Charles Dutoit, Leonard Slatkin e Jiří bělohlávek. Ademais disto, fixo o seu debut en marzo de 2013 no Festival beethoven de Varsovia e, en xullo de 2012, foi convidado persoalmente por Lorin Maazel a dirixir no seu Festival Castleton en Washington.

Alumno do famoso El Sistema en Venezuela, Payare comezou os seus estudos de dirección en 2004 con José Antonio Abreu e dirixiu todas as orquestras impor-tantes de Venezuela, incluída a orquestra Simón bolívar, tanto en Caracas coma en Toronto como parte da súa xira canadense en 2009. Despois de ter sido ante-riormente trompa principal da orquestra Simón bolívar, Payare participou en numerosas xiras e discos con directores como Giuseppe Sinopoli, Claudio Abbado, Simon Rattle e Lorin Maazel.

Como director asistente traballou ás ordes de Gustavo Dudamel (recentemente na produción en escena da obra As vodas de Fígaro coa Filharmónica de Los Ángeles), e de Claudio Abbado na súa interpretación da Sinfonía nº 6 de Chaico-vsqui coa orquestra Simón bolívar. En setembro de 2012, Daniel barenboim convi-douno persoalmente a asistilo na produción de Sigfrido na Staatsoper de berlín.

RAfAEL pAyARE

Director

Programa 4_AF.indd 14 03/11/15 14:39

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA 15TEMPORADA 2015/2016

ABONO VIERNES

Descrito por la Filarmónica de oslo como «uno de esos directores a los que hay que ver», Rafael Payare, de 34 años, se está convirtiendo en uno de los directores más carismáticos de su generación. Desde que ganó el prestigioso Concurso de Dirección Malko en 2012, ha trabajado, entre otras, con Filarmónica de Rotterdam, orquesta Sinfónica City of birmingham, orchestre national du Capitole de Toulouse, Filarmónica de oslo, Sinfónica de Goteburgo, orchestre Philharmonique de Monte Carlo, Sinfónica de Cincinnati y filarmónicas de Los Ángeles y Royal Stockholm.

Tras su sensacional debut en Reino Unido en octubre 2013 al frente de la orquesta Ulster, rápidamente le fue ofrecido el puesto de director de la orquesta, un cargo que afronta desde la temporada 2014-15 durante un período inicial de tres años. otros compromisos destacables de la pasada temporada incluyeron su presen-tación con la Sinfónica de Londres, Filarmónica de Múnich, Filarmónica de Seúl, Tonkünstlerorchester, Filarmónica de nuevo Japón y Sinfónica nacional de Dina-marca. En 2015, hizo su debut con la orquesta Filarmónica de Viena dirigiendo tres conciertos en el Musikverein y en el Theatre des Champs-Elysees (en París). Además debuta en foso de ópera con la Royal Swedish opera en Estocolmo diri-giendo Madame Butterfly.

En noviembre de 2013, el célebre compositor polaco Krzysztof Penderecki invitó a Rafael a dirigir parte de los conciertos de su 80 cumpleaños en Varsovia, junto con otros directores como Valery Gergiev, Charles Dutoit, Leonard Slatkin y Jiří bělohlávek. Además de esto, hizo su debut en marzo de 2013 en el Festival beethoven de Varsovia y, en julio de 2012, fue invitado personalmente por Lorin Maazel a dirigir en su Festival Castleton en Washington.

Alumno del famoso El Sistema en Venezuela, Payare comenzó sus estudios de dirección en 2004 con José Antonio Abreu y ha dirigido todas las orquestas impor-tantes de Venezuela, incluida la orquesta Simón bolívar, tanto en Caracas como en Toronto como parte de su gira canadiense en 2009. Habiendo sido anteriormente trompa principal de la orquesta Simón bolívar, Payare participó en numerosas giras y discos con directores como Giuseppe Sinopoli, Claudio Abbado, Simon Rattle y Lorin Maazel.

Como director asistente ha trabajado a las órdenes de Gustavo Dudamel (reciente-mente en la producción en escena de Las bodas de Fígaro con Filarmónica de Los Ángeles), y de Claudio Abbado en su interpretación de la Sinfonía nº 6 de Chaikovski con la orquesta Simón bolívar. En septiembre de 2012, Daniel barenboim le invitó personalmente a asistirle en la producción de Sigfrido en la Staatsoper de berlín.

Programa 4_AF.indd 15 03/11/15 14:39

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA16

PRoGRAMA 04

Jean-Guihen Queyras goza dunha envexable reputación como músico de excep-cional versatilidade e integridade. Cada vez é máis solicitado, tanto como solista, como con orquestras internacionais, músico de cámara e en recital.

Tocou con moitas das máis importantes orquestras do mundo: Philharmonia, orchestre de París, nHK Symphony, Tokyo Symphony, Rotterdam Philharmonic, Tonhalle Zurich, Leipzig Gewandhaus, orquestra do Festival de budapest, orchestre de la Suisse-Romande e netherlands Philharmonic; traballando con directores como Franz brüggen, Günther Herbig, Ivan Fisher, Philippe Herreweghe, Yannick nézet-Séguin Jiri belohlavek, olivier Knussen e Roger norrington. Colabora de xeito regular como solista con formacións barrocas como Freiburger barockor-chester e Akademie für Alte Musik berlin.

É solicitado con frecuencia para residencias artísticas, realizando proxectos en Muziekcentrum Vredenburg en Utrecht, no Concertgebouw en Amsterdam e mais en De bijloke de Gent. Foi ademais artista en residencia coa orquestra de cámara Hamburg-based e co Ensemble Resonanz, realizando proxectos en Laieszhalle Hamburgo, Köln Philharmonie, Théâtre des bouffes du nord Paris, o Konzerthaus en Viena e o Muziekgebouw de Amsterdam. na presente temporada posúe «Carte Blanche» no Festival de Aix-en-Provence e tamén será artista en residencia con bochum Symphoniker.

Entre os momentos máis destacados para a vindeira temporada figuran os seus concertos coa Symphonieorchester des bayerischen Rundfunks, Philadelphia orchestra, orchestre de París, Rotterdam Philharmonic e coa orchestra della Sviz-zera Italiana. Tamén salienta unha xira europea coa integral sonatas de beethoven xunto co pianista Alexander Melnikov, e a súa xira de éxito mundial con recitais dedicados á música de bach na última temporada de concertos.

Jean-Guihen é un entusiasta da música contemporánea, ampliando os límites de repertorio do seu instrumento. Tivo unha longa e estreita relación co Ensemble Intercontemporain de París e regularmente colabora con compositores como bruno Mantovani, Jörg Widmann e Pierre boulez. Recentemente, encargoulle a Thomas Larcher a composición dunha peza para violonchelo e orquestra de corda que se estreará en 2016. Protagonizou a estrea dun concerto de Michael Jarre así como outro de Johannes-Maria Stud, que ofreceu no Konzerthaus de berlín e no Musikverein Wien en 2010, e presentouno posteriormente no Festival de Salzburgo.

JEAN-GUIHEN QUEyRAS

Violonchelo

Programa 4_AF.indd 16 03/11/15 14:39

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA 17TEMPORADA 2015/2016

ABONO VIERNES

Jean-Guihen Queyras goza de una envidiable reputación como músico de excep-cional versatilidad e integridad. Cada vez es más solicitado, tanto como solista, como con orquestas internacionales, músico de cámara y en recital.

Ha tocado con muchas de las más importantes orquestas del mundo: Philharmonia, orchestre de París, nHK Symphony, Tokyo Symphony, Rotterdam Philharmonic, Tonhalle Zurich, Leipzig Gewandhaus, orquesta del Festival de budapest, orchestre de la Suisse-Romande y netherlands Philharmonic. Trabajando con directores como Franz brüggen, Günther Herbig, Ivan Fisher, Philippe Herreweghe, Yannick nézet-Séguin Jiri belohlavek, olivier Knussen y Roger norrington. Colabora regu-larmente como solista con formaciones barrocas como Freiburger barockorchester y Akademie für Alte Musik berlin.

Es solicitado con frecuencia para residencias artísticas, realizando proyectos en Muziekcentrum Vredenburg en Utrecht, el Concertgebouw en Ámsterdam y en De bijloke de Gent. Fue además artista en residencia con orquesta de cámara Hamburg-based y con el Ensemble Resonanz, realizando proyectos en Laieszhalle Hamburgo, Köln Philharmonie, Théâtre des bouffes du nord Paris, el Konzerthaus en Viena y el Muziekgebouw de Ámsterdam. En la presente temporada posee «Carte Blanche» en el Festival de Aix-en-Provence y también será artista en residencia con bochum Symphoniker.

Entre los momentos más destacados para la próxima temporada figuran sus conciertos con la Symphonieorchester des bayerischen Rundfunks, Philadelphia orchestra, orchestre de París, Rotterdam Philharmonic y con la orchestra della Svizzera Italiana. También destaca una gira europea con la integral sonatas de beethoven junto con el pianista Alexander Melnikov, y su exitosa gira mundial con recitales dedicados a la música de bach en la última temporada de conciertos.

Jean-Guihen es un entusiasta de la música contemporánea, ampliando los límites de repertorio de su instrumento. Ha tenido una larga y estrecha relación con el Ensemble Intercontemporain de París y regularmente colabora con compositores como bruno Mantovani, Jörg Widmann y Pierre boulez. Recientemente ha encar-gado a Thomas Larcher la composición de una pieza para violonchelo y orquesta de cuerda que se estrenará en 2016. Ha protagonizado el estreno de un concierto de Michael Jarre así como otro de Johannes-Maria Stud, que ofreció en el Konzer-thaus de berlín y en el Musikverein Wien en 2010, presentándolo posteriormente en

Programa 4_AF.indd 17 03/11/15 14:39

PRoGRAMA 04

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA18

En novembro de 2014, interpretou o Concerto para violonchelo de Peter Eötvös coa orchestre Philharmonique de Radio France así como o Concerto de Dutilleaux no centenario do compositor.

Aparece con regularidade nos festivais de Aldeburgh e de Edimburgo así como no Wigmore Hall de Londres. os seus compañeiros habituais en música de cámara son os pianistas Alexander Melnikov e Alexandre Tharaud e a violinista Isabelle Faust. É, ademais, membro do Cuarteto Arcanto, con Tabea Zimmerman, Antje Weithaas e Daniel Sepec. Tamén colabora con Kevyan e bijan Chemirani, aparecendo con eles no Sam Wanamaker Playhouse e mais no Cheltenham Festival.

Jean-Guihen realizou numerosas gravacións para Harmonia Mundi cunha excelente acollida. As súas gravacións das suites de bach obtiveron enorme éxito (Diapason d’or e CD do ano da revista Diapason). outros éxitos do seu amplo catálogo de gravacións inclúen Cello Conciertos of the 21th Century, os concertos para violon-chelo de Haydn e Monn coa Freiburger barockorchester, o CD de Debussy-Poulenc co pianista Alexandre Tharaud e máis recentemente, o Concerto de Elgar e as Variacións rococó de Chaicovsqui coa bbC Symphony orchestra e Jiri belohlavek. Actualmente está inmerso nun proxecto centrado en Schumann, gravando os tríos para cordas con Isabelle Faust e Alexander Melnikov e os concertos coa Freiburger barockorchester.

Toca un instrumento construído por Gioffredo Cappa en 1696, préstamo de Mécénat Musical Société Générale, desde novembro de 2005. Ademais, é profesor en Musikhochschule Freiburg.

Entre as súas actuacións recentes no noso país destaca en 2013 o seu grande éxito coa integral de suites de bach no Palau de barcelona. En 2014 realizou un «Retrato de Artista» coa orquestra Ciudad de barcelona (con tres concertos e un recital en L’Auditori). na actual temporada, ademais dos seus compromisos coa Sinfónica de Galicia, ofrece un recital na Semana de Música Religiosa de Cuenca, un triplo concerto coa orquestra nacional de España e un recital con Alexander Melnikov no Palau de barcelona. En febreiro de 2016 presentará a súa integral de suites de bach no Auditorio nacional de Madrid.

Programa 4_AF.indd 18 03/11/15 14:39

ABONO VIERNES

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA 19TEMPORADA 2015/2016

el Festival de Salzburgo. En noviembre de 2014, interpretó el Concierto para violon-chelo de Peter Eötvös con la orchestre Philharmonique de Radio France así como el Concierto de Dutilleaux en el centenario del compositor.

Aparece con regularidad en los festivales de Aldeburgh y de Edimburgo así como en el Wigmore Hall de Londres. Sus compañeros habituales en música de cámara son los pianistas Alexander Melnikov y Alexandre Tharaud y la violinista Isabelle Faust. Es, además, miembro del Cuarteto Arcanto, con Tabea Zimmerman, Antje Weithaas y Daniel Sepec. También colabora con Kevyan y bijan Chemirani, apare-ciendo con ellos en el Sam Wanamaker Playhouse y en el Cheltenham Festival.

Jean-Guihen ha realizado numerosas grabaciones para Harmonia Mundi con una excelente acogida. Su grabación de las suites de bach obtuvo enorme éxito (Diapason d’or y CD del año de la revista Diapason). otros éxitos de su amplio catá-logo de grabaciones incluyen Cello Conciertos of the 21th Century, los conciertos para violonchelo de Haydn y Monn con la Freiburger barockorchester, el cedé de Debussy-Poulenc con el pianista Alexandre Tharaud y más recientemente, el Concierto de Elgar y las Variaciones rococó de Chaikovski con la bbC Symphony orchestra y Jiri belohlavek. Actualmente está inmerso en un proyecto centrado en Schumann, grabando los tríos para cuerdas con Isabelle Faust y Alexander Melnikov y los conciertos con la Freiburger barockorchester.

Toca un instrumento construido por Gioffredo Cappa en 1696, préstamo de Mécénat Musical Société Générale, desde noviembre de 2005. Además es profesor en Musikhochschule Freiburg

Entre sus actuaciones recientes en nuestro país destaca en 2013 su gran éxito con la integral de suites de bach en el Palau de barcelona. En 2014 realizó un «Retrato de Artista» con la orquesta Ciudad de barcelona (con tres conciertos y un recital en L’Auditori). En la actual temporada, además de sus compromisos con la Sinfónica de Galicia, ofrece un recital en la Semana de Música Religiosa de Cuenca, un triple concierto con la orquesta nacional de España y un recital con Alexander Melnikov en el Palau de barcelona. En febrero de 2016 presentará su integral de suites de bach en el Auditorio nacional de Madrid.

Programa 4_AF.indd 19 03/11/15 14:39

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA20

VIoLINeS IMassimo Spadano***** Ludwig Dürichen****Vladimir Prjevalski****Iana AntonyanRuslan AsanovCaroline bournaudGabriel bussiCarolina Mª Cygan WitoslawskaDominica Malec Dorothea nicholasbenjamin SmithMihai Andrei Tanasescu KadarStefan UtanuFlorian VlashiRoman Wojtowicz

VIoLINeS IIFumika Yamamura***Adrián Linares Reyes***Daniel Chirilov*Gertraud brilmayerLylia ChirilovMarcelo González KriguerDeborah HamburgerEnrique Iglesias PrecedoHelle KarlssonGregory KlassStefan Marinescu

VIoLaSEugenia Petrova***Francisco Miguens Regozo***Andrei Kevorkov*Raymond Arteaga MoralesAlison DalglishDespina IonescuJeffrey JohnsonJozef KramarLuigi MazzucatoKaren PoghosyanWladimir Rosinskij

CoNtraBaJoSDiego Zecharies***Todd Williamson***Jose F. Rodrigues Alexandre*Mario J. Alexandre RodriguesDouglas GwynnSerguei Rechetilov

FLaUtaSClaudia Walker***Mª José ortuño benito**Juan Ibáñez briz*

oBoeSCasey Hill***David Villa Escribano**Scott MacLeod*

CLarINeteSJuan Antonio Ferrer Cerveró***Iván Marín García**Pere Anguera Camós*

Programa 4_AF.indd 20 03/11/15 14:39

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA 21TEMPORADA 2015/2016

FaGoteSSteve Harriswangler***Mary Ellen Harriswangler**Manuel Alejandro Salgueiro García*

trompaSDavid bushnell***José Luis Sogorb Jover***nicolás Gómez naval**Manuel Moya Canós*Amy Schimmelman*

trompetaSJohn Aigi Hurn***Michael Halpern*Thomas Purdie**

tromBoNeSJon Etterbeek***Eyvind Sommerfelt*Petur Eiriksson***

tUBaJesper boile nielsen***

perCUSIÓNJosé A. Trigueros Segarra***José belmonte Monar**Alejandro Sanz Redondo*

arpaCeline Landelle***

múSIcOS INVITADO TEmpORADA 15-16

VIoLÍN IIbeatriz Jara López

CoNtraBaJoLamberto nigro

múSIcOS INVITADOS pARA ESTE cONcIERTO

VIoLINeS IIAngel Enrique Sánchez Marote

VIoLaSSergio Sieiro Rey

VIoLoNCHeLoSJuan José Diez Seoane

trompetaJorge Martínez Méndez*

tromBÓN BaJobrais Molina Varela***

***** Concertino **** Ayuda de Concertino *** Principal ** Principal-Asistente * Coprincipal

Programa 4_AF.indd 21 03/11/15 14:39

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA22

ConSoRCIo PARA LA PRoMoCIón DE LA MÚSICA

eQUIpo téCNICo Y admINIStratIVo

Xulio Ferreiro

preSIdeNte

Andrés Lacasa nikiforov

GereNte

Programa 4_AF.indd 22 03/11/15 14:39

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA 23TEMPORADA 2015/2016

SeCretarIo-INterVeNtorJuan José de ozámiz Lestón

JeFa de GeStIÓN eCoNÓmICaMaría Salgado Porto

CoordINadora GeNeraLÁngeles Cucarella López

JeFe de prodUCCIÓNJosé Manuel Queijo

JeFe de preNSa YComUNICaCIÓNJavier Vizoso

CoNtaBLeAlberto García buño

arCHIVo mUSICaLZita Tanasescu

proGramaS dIdÁCtICoSIván Portela López

admINIStraCIÓNJosé Antonio Anido RodríguezMargarita Fernández nóvoaAngelina Déniz Garcíanoelia Reboredo Secades

GereNCIa Y CoordINaCIÓNInmaculada Sánchez Canosa

SeCretarÍa de prodUCCIÓNnerea Varela

preNSa Y ComUNICaCIÓNLucía Sández Sanmartín

reGIdoreSJosé Manuel Ageitos CalvoDaniel Rey Campaña

aUXILIar de reGIdorJosé Rúa Lobo

aUXILIar de arCHIVoDiana Romero Vila

Programa 4_AF.indd 23 03/11/15 14:39

PRóXIMoScONcIERTOS

Programa 4_AF.indd 24 03/11/15 14:39

Programa 4_AF.indd 25 03/11/15 14:39

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA26

05

fRANz JOSEpH HAyDNSinfonía nº 94, en do menor, Hob I: 95

DmITRI SHOSTAKÓVIcHConcierto para violín y orquesta nº 2, en do sostenido menor, op. 129

IGOR STRAVINSKIPetrushka

dima Slobodenioukdirector

dmitry Sitkovetskyviolín

AbonoVIERNES/SáBADO

13 de noviembre de 201520.30 horas

14 de noviembre de 201520 horas

Programa 4_AF.indd 26 03/11/15 14:39

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA 27TEMPORADA 2015/2016

0620 de noviembre de 201520.30 horas

JEAN SIBELIUSLas oceánidas

mAGNUS LINDBERGConcierto para violoncheloESTREno En ESPAÑA

JEAN SIBELIUSSinfonía nº 6, en re menor, op. 104

JEAN SIBELIUSSinfonía nº 7, en do mayor, op. 105

dima Slobodenioukdirector

anssi Karttunenviolonchelo

AbonoVIERNES

Programa 4_AF.indd 27 03/11/15 14:39

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA28

pALAcIO DE LA ÓpERA DE A cORUñA

0105 de diciembre de 2015 20h

GALA LíRIcA

José miguel pérez Sierradirector

mariela deviasoprano

orquesta Sinfónica de Galicia

TEMPoRADALíRIcA

Programa 4_AF.indd 28 03/11/15 14:39

ORQUESTA SINFÓNICA DE GALICIA 29TEMPORADA 2015/2016

Jesús López Cobosdirector

Jean-efflam Bavouzetpiano

JUAN cRISÓSTOmO ARRIAGASinfonía en re mayor

WOLfGANG AmADEUS mOzARTConcierto para piano nº 18

LUDWIG VAN BEETHOVENSinfonía nº 4

11 de diciembre de 201520.30 horas

07

AbonoVIERNES/SáBADO

12 de diciembre de 201520 horas

Programa 4_AF.indd 29 03/11/15 14:39

Programa 4_AF.indd 30 03/11/15 14:39

osg en la red

Programa 4_AF.indd 31 03/11/15 14:39

fOTOGRAfíAFotografías de la oSG: © Xurxo Lobato

TRADUccIÓNRoxelio Xabier García RomeroPilar Ponte Patiño

ImpRImEnorprint, S.A.

EDITAConsorcio para la Promoción de la MúsicaA Coruña - Galicia - España, 2015

Programa 4_AF.indd 32 03/11/15 14:39

Programa 4_AF.indd 33 03/11/15 14:39

Consorcio para la Promoción de la Música

Glorieta de América, 3 | 15004 A Coruña | T. 981 252 021 | F. 981 277 499

sinfonicadegalicia.com | sonfuturo.com

Programa 4_AF.indd 34 03/11/15 14:39