La clave secreta del universo.

Marta Navares Ferreiro

Stephen Hawking

Os dous protagonistas

• George ten uns pais ecologistas, tan ecologistas que na súa casa non teñen luz eléctrica, non teñen coche nin lavadora e, por suposto, non teñen ordenador (unha das cousas que máis lle gustaría ter a George). George non probou nunca unha bebida que non sexa auga ou un zume recentemente exprimido pola súa nai, non coñece o comesto lixo, nin as golosinas. A cambio, ten a Freddy, unha mascota un pouco especial, xa que é un porco (dos de verdade, dos que teñen jamones).

Annie ten un pai científico, despistado, desorganizado e un pouco manazas. Annie ten moita imaxinación, quizais demasiada, e é difícil saber cando che está dicindo unha verdade e cando che está metendo unha trola. Ten un estupendo ordenador (ou quizais máis que estupendo) e pode gozar de todas as chucherías das que gozas ti. Sabe moito sobre o Universo porque, segundo ela, viaxou por el. Ou quizais sexa porque o seu pai é un científico que se dedica a

estudalo. Non o sei, como ten tanta imaxinación?

Capitulo 1• George un dos protagonitas deste libro é un

neno quevive os seus pais e o seu mascota freddy o seu porco quen no principio deeste capitulo esta desaparecido e george ten que en contrar o antes de que a súa nai chámeo para ir cear e decátese de que o perdeu.

• Os pais de George non lles gustban os inventos modernos e intentaban ir tirando cos minimos aparellos domesticos posibles.En consonancia de vivir nunha vida mais sa e sinxela ,lavaban a man,non tenian coche e iluminavan a casa con velas para non ter que usar a electricidade.Co obxectivo de proporcionar a George unha educacion adecuada e natura e libre de toxinas e adictivos.Eran ecologistas e vegetarianos. 

• Vivian nunha casa con unhuer todo onde george tenia o seu parte ,os pais querian que hicie se bografia pero george encantáballe a cosmologia “mirar o ceo” Tambien legustaba subirse ao tellado da pocilga e contemplar a casa de á beira que lle estaba prohibido entrar.

O firmamento nocturnoNo firmamento nocturno vense varios corpos celestes que non son estrelas como a lúa ou os planetas todos os de mais puntitos luminosos son estrelas como o noso sol e outras mais pequenas pero todas son estellas.

Capitulo 2• Neste capitulo nos contra como George

decidese a entrar na casa do lado a buscalo seu cerdo

• Cando entra na casa velo comendo na cocina e pensa que é veneno e que o estan a envenenar pero aparece a segunda protagonista , Annie , que dille que non e aparece o pan da nena e ofrecelle a George chamar a seus pais para decille que esta ben.

Eric es cientifico porque neste capitulo se lo demuestra cunha regla de plastico na cociña.

Freddy o mesmo tempo dirixese correndo hacia outro cuarto. .

Capitulo 3

Freddy entra y revoluciona todo o cuarto , pero Eric non se enfada senon alegrase porque a encontrado o seu libro novo. A cambio Eric dixolle a George que por axudalo repondialle a caluera pregunta, cando se decide explicalle que o que se amosa é un telescopio para velo ceo e esplicalle algunhas cosas, como por exemplo como morre unha estrela.

La luna.• .A lúa é o único satélite natural da Terra e o

único corpo do Sistema Solar que podemos ver en detalle a primeira ollada ou con instrumentos sinxelos.

A Lúa reflicte a luz solar de xeito diferente segundo onde se atope. Vira ao redor da Terra e sobre o seu eixe no mesmo periodo: 27 dias, 7 horas e 43 minutos. Isto fai que nos mostre sempre a mesma cara.

Non ten atmosfera nin auga, por iso a súa superficie non se deteriora co tempo, si non é polo impacto ocasional dalgún meteorito. A Lúa considérase fosilizada.

O 20 de xullo de 1969, Neil Armstrong converteuse no primeiro home que pisaba a Lúa, formando parte da misión Apollo XI. Os proxectos lunares recolleron preto de 400 kg. de mostrasque os científicos analizan.

• A Lúa describe a súa órbita alrrededor da Terra a unha distancia media de 384.403 km e a unha velocidade media de 3.700 km/h. Aínda que aparece brillante a primeira ollada, só reflicte no espazo ao redor do 7% da luz que recibe do Sol. Este poder de reflexión, ou albedo, é similar ao do po de carbón.

Os observadores antigos crían que as rexións escuras da súa superficie eran océanos, dándolle o nome latino de "mare", que aínda usamos. As rexións máis brillantes considerábanse continentes.

• Desde o renacimiento, os telescopios revelaron numerosos detalles da superficie lunar, e as naves espaciais contribuíron aínda máis a este coñecemento. Hoxe sabemos que a Lúa ten cráteres, cadeas de montañas, llanuras ou mares, fracturas, cimas, fisuras lunares e radios.

• A orixe dos cráteres lunares debateuse durante moito tempo. Os estudos mostran que a maior parte formáronse por impactos de meteoritos que viaxaban a gran velocidade ou de pequenos asteroides, sobre todo durante éraa primaria da historia lunar, cando o Sistema Solar contiña aínda moitos destes fragmentos. Con todo, algúns cráteres, fisuras lunares e cimas presentan características que son indiscutiblemente de orixe volcánico.

Datos básicos La Luna La Tierra

Tamaño: radio ecuatorial 1.737 km. 6.378 km.

Distancia media a La Tierra 384.403 km. -

Día: periodo de rotación sobre el eje

27,32 días 23,93 horas

Órbita alrededor de La Tierra

27,32 días -

Temperatura media superficial (dia)

107 º C 15 º C

Temperatura media superficial (noche) -153 º C

Gravedad superficial en el ecuador

1,62 m/s2 9,78 m/s2

Luz e estrelas.• Aínda que a maior parte do espazo que

podemos observar está baleiro, é inevitable que nos fixemos neses puntitos que brillan. Non é que o espazo baleiro careza de interese. Simplemente, as estrelas chaman a atención.

Por mor da atracción gravitatoria, a materia das estrelas tende a concentrarse no seu centro. Pero iso fai que aumente a súa temperatura e presión.

• A partir de certos límites, este aumento provoca reaccións nucleares que liberan energia e equilibran a forza da gravidade, co que o tamaño da estrela mantense máis ou menos estable durante un tempo, emitindo ao espazo grandes cantidades de radiación, entre elas, por suposto, a luminosa.

Con todo, dependendo da cantidade de materia reunida nun astro e do momento do ciclo no que se atopa, pódense dar fenómenos e comportamentos moi diversos. Enanas, xigantes, dobres, variables, cuásares, púlsares, buracos negros, ... Neste capítulo imos dar unha visión xeral sobre as estrelas, os seus tipos, os seus comportamentos e a súa evolución.

• As estrelas son masas de gases, principalmente hidrógeno e helio, que emiten luz. Atópanse a temperaturas moi elevadas. No seu interior hai reaccións nucleares.

O Sol é unha estrela. Vemos as estrelas, excepto o Sol, como puntos luminosos moi pequenos, e só de noite, porque están a enormes distancias de nós. Parecen estar fixas, mantendo a mesma posición relativa nos ceos ano tras ano. En realidade, as estrelas están en rápido movemento, pero a distancias tan grandes que os seus cambios de posición percíbense só a través dos séculos.

• Os astrónomos calcularon que o número de estrelas da Vía Láctea, a galaxia á que pertence o Sol, ascende por centos de miles de millóns.

Capitulo 4

Neste otro capitulo Eric presentalle a cosmos un gran ordeador a G eorge porwue vaille amosar o nacemento e despois morte dunha estrela desòis de xuralo xuramento de que non diria nada sobre cosmos. George preme a tecla de enter e comeza o descubrimento do universo.

Capitulo 5

Ahora vese como cormos amosalle a traves dunha fiestra o nacemento seguido da morte na estrela. Pero en vez de contalo como no libro amosarelo a continuacion.

Cando acaban George quere ver mais acabase despedindo todo abraiado co seu cerdo para casa.

Nacemento e morte dunha estrela.

vida e morte dunha estrela

AS PARTICILAS ELEMENTAIS

• As partículas elementais son os constituyentes elementais da materia, máis precisamente son partículas que non están constituídas por partículas máis pequenas nin se coñece que teñan estrutura interna

Un átomo é a partícula máis pequena dun elemento que conserva as súas propiedades( Dalton )

• Estrutura do átomo• - Unha zona central ou

NÚCLEO onde se atopa a carga total positiva (a dos protones) e a maior parte da masa do átomo, aportada polos protones e os neutrones.

• - Unha zona externa ou CORTIZA onde se achan os electróns, que viran ao redor do núcleo.

• Hai os mesmos electróns na cortiza que protones no núcleo, polo que o conxunto do átomo é eléctricamente neutro.

A MATERIA • Materia é todo o que ten masa e ocupa un

lugar no espazo • Materia é todo aquilo que ten localización

espacial, posúe unha certa cantidade de enerxía, e está suxeito a cambios no tempo e a interaccións con aparellos de medida. En física e filosofía, materia é o término para referirse aos constituyentes da realidade material obxectiva, entendendo por obxectiva que poida ser percibida da mesma forma por diversos suxeitos. Considérase que é o que forma a parte sensible dos obxectos perceptibles ou detectables por medios físicos. É dicir é todo aquilo que ocupa un sitio no espazo, pódese tocar, pódese sentir, pódese medir, etc.

• Os planetas do Universo, os seres vivos como os insectos e os obxectos inanimados como as

rocas, están tamén feitos de materia.

AS SUAS PROPIEDADES• Extensión. Todos os corpos ocupan un lugar no espazo. O

lugar que ocupa un corpo coñécese como Volume.

• Impenetrabilidad. Como cada corpo ocupa un lugar no espazo, o seu lugar non pode ser ocupado ao mesmo tempo por outro corpo.

• Inercia. Consiste na tendencia que teñen os corpos de continuar no seu estado de repouso ou movemento no que se atopan, si non hai unha forza que os cambie.

• Masa. É a cantidade de materia contida nun volume calquera, a masa dun corpo é a mesma en calquera parte da Terra ou noutro planeta.

Peso. É a acción da gravidade da Terra sobre os corpos. Nos lugares onde a forza de gravidade é menor, por exemplo, nunha montaña ou nos biosbardos, o peso dos corpos diminúe, pola contra si o obxecto chega a un lugar onde a forza de gravidade é maior, o peso aumenta. A unidade de medida é o Newton (N) e calcúlase multiplicando a masa do obxecto pola forza de gravidade do lugar no que se atopa. m x g = N

Divisibilidad. É a propiedade que ten calquera corpo de poder dividirse en pedazos máis pequenos, ata chegar ás moléculas e os átomos.

Porosidad. Como os corpos están formados por partículas diminutas, estas deixan entre si espazos baleiros chamados poros.

Elasticidad. Propiedade que teñen os corpos de cambiar a súa forma cando se lles aplica unha forza adecuada e de recobrar a forma orixinal cando se suspende a acción da forza. A elasticidad ten un límite, si excédese o corpo sofre unha deformación permanente ou se rompe. Hai corpos especiais nos cales nótase esta propiedade, como nunha liga, na folla dun coitelo; noutros, a elasticidad maniféstase pouco, como no vidro ou na porcelana.

Capitulo 6

Este capitulo comeza con George aburrido na clase debuxando a cosmos, e o seu mestre decatase e preguntalle por ese garabato e contalle a verdade pero nadie o cree pre o seu mestre si un pouco pero george decatase de que é un segredo moi importante e arreglao dicindo que se lo estaba inventando.

Capitulo 7

George non é un dos nenos mais populares da sescola , mais ven o reves , e odia o momento no que ten que irse para a casa porque é un bo tramo e sobretodo porque é perseguido por un matons e neste capitulo contase como logra escaparse destes esquivandoos todo o rato ate case o final cando esta a chegar pero aparece Annie e o pon a salvo na sua casa.

CAPITULO 8• Annie tras recatar a George encinañe o seu

novo traxe espacial e o neno preguntalle para que o precisa e Annie dille a cosamos que conteste.

• Cosmos explica que no universo fai poito frio e por iso Annie o precisa. George non creeu nada do que dixo ( estaba un poco mosqueado ) e fixo chorar a Annie , quen para demostraselo mandoulle que se puxera o seu traxe e dixolle que lle e iba mostrar un cometa.

A TEMPERATURA• A temperatura é unha medida da

calor ou enerxía térmica das partículas nunha sustancia. Como o que medimos nos seus movemento medio, a temperatura non depende do número de partículas nun obxecto e polo tanto non depende do seu tamaño. Por exemplo, a temperatura dun cazo de auga fervendo é a mesma que a temperatura dunha olla de auga fervendo, apesar de que a olla sexa moito máis grande e teña millóns e millóns de moléculas de auga máis que o cazo.

• A temperatura mais baixa da terra : A Base Vostok é unha estación de investigación rusa na Antártida. É o lugar onde se alcanzou a temperatura máis baixa rexistrada na Terra, -89,2° C, o 21 de xullo de 1983.

• Temperatuta mais alta da terra : 58 ºC al’aziziyah Libia 13 de semtembro

• Temperatua la superficie luna: media diurna 110ºC media nocturna -150ºC

• Temperatura media da superficie salar : 5500ºC

• Tempertura media do nucleo do sol: 15000000 ºC

• Tempertura media do espazo: -270,4 ºC

CAPITULO 9

Cosmos proxectou un pequeño raio que dibuxou unha porta, un portal.Os nenos puxéronse os seus traxes espaciais.George tras abrila porta … era o espácio cheo de estrelas! Anie díxolle que saltara cando ela lle dixese para subir no cometa que lles amosaría o Sistema Solar.

PlutónÉ o planeta máis pequeno e o que se afasta máis do Sol.

Descubriuse en 1930, pero está tan lonxe que, de momento, temos pouca información. É o único que aínda non foi visitado

por unha nave terrestre.

Generalmente, Plutón é o planeta máis afastado. Pero a súa órbita é moi excéntrica e, durante 20 dos 249 anos que tarda

en facela, está máis cerca do Sol que Neptuno.

A órbita de Plutón tamén é a máis inclinada, 17º. Por iso non hai perigo de que se atope con Neptuno. Cando as órbitas

crúzanse fano preto dos extremos. En vertical, sepáralles unha distancia enorme.

Fixo a máxima aproximación en setembro de 1989 e seguiu na órbita de Neptuno ata marzo de 1999. Agora afástase e non

volverá cruzar esta órbita ata setembro do 2226.

• Plutón ten un satélite moi especial: Caronte. Mide 1.172 Km. de diámetro e está a menos de 20.000 Km. do planeta. Co tempo, a gravidade freou as súas rotaciones e agora preséntanse sempre a mesma cara.

• De feito, a rotación desta parella é única no Sistema Solar. Parece que estivesen unidos por unha barra invisible e virasen ao redor dun centro situado na barra, máis próximo a Plutón, que ten 7 veces máis masa que Caronte.

• Polo seu densidad, Plutón parece feito de rocas e xeo. En cambio, o seu satélite é moito máis lixeiro. Esta diferenza fai pensar que se formaron separadamente e, despois, xuntáronse.

• Plutón ten unha fina atmosfera, formada por nitrógeno, metano e monóxido de carbono, que se conxela e cae sobre a superficie a medida que se afasta do Sol. A NASA prepara a misión Plutón Express para que chegue a Plutón no 2008, antes que a atmosfera conxélese. Serán un par de naves pequenas e rápidas que pasarán a menos de 15.000 Km. Do

planeta.

Capitulo 10Fora da casa de annie seguian os nenos que anteriormente saliran asustados e nos se deciadian a timbrar, mandaron a un que era novo e o chamaban o granos, pero apareceu o doctor Ripe que lles dixo que deixaran en paz a George e os nenos foronse.Ripe quedou ali intentando ver o interior da casa de Eric pero non deu pero si puido observar que salia un aire frio que salio do interior da casa e sabia que era provocado pola porta que conduce o espacio.

Capitulo 11Estaba xa no espácio exterior para comenzar a aventura montados no cometa, George puido comprobar que era moito mas lixeiro que na Terra e a nena díxolle porque estaban nun cometa e a gravidade non era a mesma. Pasaron lexos pero a vez cerca do sol e preguntoulle a nena se se podía derreter o cometa el ela díxolle que non que tardaría moito tamén contoulle o que pasaría se este chocase coa Terra , pero de súpeto o cometa cambio de dirección e os nenos sentáronse para comezala viaxe.

La masa.• Como vimos a masa é a magnitude que cuantifica a cantidade

de materia dun corpo. Materia é todo aquilo que ten masa e ocupa un lugar no espazo.

A unidade de masa, no Sistema Internacional de Unidades é o kilogramo (kg).No sistema métrico, as unidades utilizadas para medir a masa son, normalmente, os gramos, kilogramos ou miligramos. Aínda que a unidade fundamental de masa é o kilogramo, o sistema de múltiplos e submúltiplos estableceuse a partir do gramo:1 kilogramo = 1.000 gramos

• O concepto de masa xorde da confluencia de dúas leis: a lei Gravitación Universal de Newton e a segunda lei de Newton (ou 2.º Principio). Segundo a lei da Gravitación de Newton, a atracción entre dous corpos é proporcional ao produto de dous constantes, denominadas masa gravitacional ?una de cada un de eles?, sendo así a masa gravitatoria unha propiedade da materia en virtude da cal dous corpos atraer; pola 2.ª lei (ou principio) de Newton, a forza aplicada sobre un corpo é directamente proporcional á aceleración que experimenta, denominándose á constante de proporcionalidad: masa inercial do corpo.

• Para Einstein a gravidade é unha propiedade do espazo-tempo: unha deformación da geometría do espazo-tempo por efecto da masa dos corpos.

• Non é obvio que a masa inercial e a masa gravitatoria coincidan. Con todo todos os experimentos mostran que si. Para a física clásica esta identidade era accidental. Xa Newton, para quen peso e inercia eran propiedades independentes da materia, propuxo que ambas calidades son proporcionales á cantidade de materia, á cal denominou "masa". Con todo, para Einstein, a coincidencia de masa inercial e masa gravitacional foi un dato crucial e un dos puntos de partida para a súa teoría da relatividad e, xa que logo, para poder comprender mellor o comportamento da natureza. Segundo Einstein, esa identidade significa que: «a mesma calidade dun corpo maniféstase, de acordo coas circunstancias, como inercia ou como peso.»

• Isto levou a Einstein a enunciar o Principio de equivalencia: «as leis da natureza deben expresarse de modo que sexa imposible distinguir entre un campo gravitatorio uniforme e un sistema referencial acelerado.» Así pois, «masa inercial» e «masa gravitatoria» son indistinguibles e, consecuentemente, cabo un único concepto de «masa» como sinónimo de «cantidade de materia», segundo formulou Newton.

• En palabras de D. M. McMaster: «a masa é a expresión da cantidade de materia dun corpo, revelada polo seu peso, ou pola cantidade de forza necesaria para producir nun corpo certa cantidade de movemento nun tempo dado.»

• Na física clásica, a masa é unha constante dun corpo. En física relativista, a masa é función da velocidade que o corpo posúe respecto ao observador. Ademais, a física relativista demostrou a relación da masa coa enerxía, quedando probada nas reaccións nucleares; por exemplo, na explosión dunha bomba atómica queda patente que a masa é unha magnitude que transcende á masa inercial e á masa gravitacional.

• É un concepto central en física, química, astronomía e outras disciplinas afines.

Los cometas.• Os homes primitivos xa coñecían cométalos. Os máis

brillantes vense moi ben e non se parecen a ningún outro obxecto do ceo.

• Parecen manchas de luz, a miúdo borrosas, que van deixando un rastro ou cabeleira. Isto faios atractivos e rodéaos de maxia e misterio.

• Cométalos son corpos fráxiles e pequenos, de forma irregular, formados por unha mestura de substancias duras e

gases conxelados.

• En xeral, a órbita de cométalos é moito máis alargada que a dos planetas. Nunha punta pódenos achegar ao Sol e, na outra, afastalos máis aló da órbita de Plutón.

• Cando os cometas achéganse ao Sol e quéntanse, os gases se evaporan, desprenden partículas sólidas e forman a cabeleira. Cando se volven a afastar, arrefríanse, os gases xéanse e a cola desaparece.

• En cada pasada perden materia. Finalmente, só queda o núcleo rocoso. Crese que hai asteroides que son nucleos

pelados de cometas.

• Cometas: Hykutake• Cometas: Kohoutek• Hai cometas con periodos orbitales curtos e, outros, longos.

Hainos que non superan nunca a órbita de Júpiter e outros que se afastan moito, ata que abandonan o Sistema Solar e xa non volven.

• A foto da esquerda é o cometa Kohouotek, que pasou preto da Terra en xaneiro de 1974. fora detectado moi lonxe, cando atravesaba a órbita de Júpiter.

• O cometa Encke, de órbita curta, achégase cada tres anos e tres meses. Únicamente vese cun bo telescopio. En cambio, o cometa Halley, que nos visita cada 76 anos, e o Rigollet, que o fai cada 156, son aínda brillantes.

Capitulo 12

George abriu os ollos e viu un xigante planeta de cor amarelo mentres viaxavan encima dun cometa direcion saturno que é o segundo plane ta mas grande que orbita o redor do Sol.Annie explicoulle cantos e cales eran os planetas do Sistema Solar.Pasaron o carón de Saturno e quedouse abraiado e colleu un fragmento e gardouno se que Annie se decatase.O pasar tan preto do planeta puido contemplar que non so tiña aneis senón cinco lunas as cales el contou (ten 31).

O sistema solar• O Sistema Solar está formado por unha estrela central, o

Sol, os corpos que lle acompañan e o espazo que queda entre eles.

• Hai nove planetas que viran ao redor do Sol: Mercurio, Venus, a Terra, Marte, Júpiter, Saturno, Urano, Neptuno e Plutón. A Terra é o noso planeta e ten un satélite, a Lúa. Algúns planetas teñen satélites, outros non.

• Os asteroides son rocas máis pequenas que tamén viran, a maioría entre Marte e Júpiter. Ademais, están cométalos que

se achegan e afástanse moito do Sol.

• Ás veces chega á Terra un fragmento de materia extraterrestre. A maioría acéndense e se desintegran cando entran na atmosfera. Son os meteoritos.

• Desde sempre os humanos observamos o ceo. Fai 300 anos inventáronse os telescopios. Pero a auténtica exploración do espazo non comezou ata a segunda metade do século XX.

• Desde entón lanzáronse muchisimas naves. Os astronautas paseáronse pola Lúa. Vehículos equipados con instrumentos visitaron algúns planetas e atravesaron o Sistema Solar.

• Máis aló, a estrela máis próxima é Alfa Centauro. A súa luz tarda 4,3 anos en chegar ata aquí. Ela e o Sol son só dous entre os 200 billóns de estrelas que forman a Via Láctea, a nosa Galaxia.

• Hai millóns de galaxias que se moven polo espazo intergaláctico. Entre todas forman o Universo, cuxos límites aínda non coñecemos. Pero os astrónomos continúan investigando ...

Saturno.• Saturno é o segundo planeta máis grande do Sistema Solar e

o único con aneis visibles desde a Terra. Vese claramente achatado polos polos por mor da rápida rotación.

• A atmosfera é de hidrógeno, cun pouco de helio e metano. É o único planeta que ten unha densidad menor que a auga. Si atopásemos un océano suficientemente grande, Saturno flotaría.

• A cor amarillento das nubes ten bandas doutras cores, como Júpiter, pero non tan marcadas. Cerca do ecuador de Saturno o vento sopra a 500 Km/h.

• Os aneis danlle un aspecto moi bonito. Ten dous brillantes, A e B, e un máis suave, o C. Entre eles hai aberturas. A maior é a División de Cassini.

• Cada anel principal está formado por moitos aneis estreitos. A súa composición é dubidosa, pero sabemos que conteñen auga. Poderían ser icebergs ou bólas de neve, mesturadas con po.

• En 1850, o astrónomo Edouard Roche estudaba o efecto da gravidade dos planetas sobre os seus satélites, e calculou que, calquera materia situada a menos de 2,44 veces o radio do planeta, non se podería aglutinar para formar un corpo, e, si xa era un corpo, romperíase.

• O anel interior de Saturno, C, está a 1,28 veces o radio, e o exterior, o A, a 2,27. Os dous están dentro do límite de Roche, pero a súa orixe aínda non se determinou. Coa materia que conteñen poderíase formar unha esfera dun tamaño parecido ao da Lúa.

CAPÍTULO 13O cometa volvia viaxar en linea recta pero descubriu que annie non estaba, cando a viu estaba contemplando un burato negro moy grande no solo.Cando volveron o cometa un chorro de gas saliu disparado do solo por cada paso que daban pero seguiron coa sua viaxe, viron Xúpiter o plante mas grande do Sistema Solar e tamen viron una tormenta xigantesca e moitas lunas ( ten 61 ).De súpeto comezaron a dirixirxe hacia eles centos de rochas, habianse metido nunha nube de asteroides!

XÚPITER.•É o planeta máis grande do Sistema Solar, ten máis materia que todos os outros planetas xuntos e o seu volume é mil veces o da Terra.

•Júpiter ten un tenue sistema de aneis, invisible desde a Terra. Tamén ten 16 satélites. Catro deles foron descubertos por Galileo en 1610. Era a primeira vez que alguén observaba o ceo cun telescopio.

•Júpiter ten unha composición semellante á do Sol, formada por hidrógeno, helio e pequenas cantidades de amoníaco, metano, vapor de auga e outros compostos.

• A rotación de Jupiter é a máis rápida entre todos os planetas e ten unha atmosfera complexa, con nubes e tempestades. Por iso mostra franxas de diversas cores e algunhas manchas.

• A Gran Mancha Vermella de Jupiter é unha tormenta maior que o diámetro da Terra. Dura desde fai 300 anos e provoca ventos de 400 Km/h.

• Os aneis de Jupiter son máis simples que os de Saturno. Están formados por partículas de po lanzadas ao espazo cando os meteoritos chocan coas lúas interiores de Júpiter.

• Tanto os aneis como as lúas de Júpiter móvense dentro dun enorme globo de radiación atrapado na magnetosfera, o campo magnético do planeta.

• Este enorme campo magnético, que só alcanza entre os 3 e 7 millóns de km. en dirección ao Sol, proxéctase en dirección contraria máis de 750 millóns de km., ata chegar á órbita de Saturno.

CAPÍTULO 14Os nenos que estaba nunha tormenta de asteroides comezaron a susterse porque xa non sse podian comunicar entre eles nin con Cosmos , o cometa nos deixaba de expulsar chorros de gas por todas partes.Pero seguiron a sua viaxe, o planeta que amosaban agora era a Terra pero de repente un home vestido de traxe espacial ( Eric ) os puxo de novo na biblioteca onde esta Cosmos.

O Cinto de Asteroides• O Cinto de Asteroides atópase entre Marte e Júpiter e

pénsase que son restos dun planeta que se desintegró ou dun que en realidade nunca se chegou a formar. Os científicos están máis a favor desta última teoría debido á diferenza de elementos químicos presentes nas diversas rocas que o constitúen. Pénsase que a enorme influencia gravitatoria de Júpiter impediría o proceso de formación dun planeta.

• Por outra banda, hai que dicir que Júpiter, é o planeta que salva á Terra dun continuo bombardeo de asteroides e cometas, ao atraelos cara a si, e evitando que doutro xeito chegasen á nosa atmosfera.

• O maior asteroide do Cinto é Ceres, que contén aproximadamente a terceira parte da masa total do Cinto. Foi descuberto en 1801 por Giuseppe Piazzi e recibe o seu nome en honor á deusa romana da agricultura e a fecundidad, Ceres. Ceres foi clasificado como "Planeta enano" pola Unión Astronómica Internacional en 2006, e forma parte do "club" xunto con Plutón, Makemake, Haumea e Eris.

• Miles e miles de asteroides foron catalogados e moitos deles reciben nomes derivados da mitología Grega como Flora, Héctor, Palas, Eros, Vesta, Temis, etc. Uno deles (Ícaro), que pertence á clase "Apolo" ao non estar confinado ao Cinto, ten unha órbita moi elíptica, cruzando as de Venus e Mercurio e no perihelio, apropiadamente co seu nome, achégase moito ao Sol...

CAPÍTULO 15Eric enfurecido mandou a Annie o seu cuarto despois dirixiuse a Cosmos mais enfadado xa que el mandara os neneos solos o espacio e apagou a pantalla de repente , de seguido foi xunto George e lle dixo que estaba decepcionado , acompañouno a casa e falou cos seus pais.Ambos nenos foron castigados e nos podia volver xogar xuntos. O pai de George dixolle que o ordenador foi gardado baixo chave e por ese il non lle deixa ter un ordenador na casa.Como non podia xogar coa nena a sua nai propuxolle que texese un xersei e seu pai que o axudase nas suas tarefas.

Na escola había visto un cartel e que o primeiro premio el un portátil pero non se lle ocurría que poñer , saliu ó xadín e por un buraco veu a nena que lle contou que seu o pai non lle volveu ver a Cosmos e George díxolle que se tiña que marchar que súa nai había acabado de facer a tarta de calabaza , Annie dixo que quería probala pero lles estaba prohibido estar xuntos , entón Annie púxose triste e George díxolle que se escondera na casiña de Freddy. Seu pai estaba nunha manifestación, apareceu a nai de George que lle trouxo a tarta . Geoge preguntoulle a para que quería seu pai a Cosmos e esta díxolle porque estaba a buscar un planea onde se poidese vivir, tamén pediulle axuda para a redacción do concurso xa que a quería facer do universo e Annie díxolle que a escribise sobre o sistema solar pedíndolle axuda a Eric ( seu pai ).

CAPÍTULO 16A sua vez o pai de George estaba na manifestación protestando pola contaminación do noso planeta seno a fin de seculo acabara máis destruído e será inhabitable polo que terminou o seu discurso dicindo “ Salbemolo planeta ! “de supeto alguen tiroule unha tarta de crema a cara pero il seguiu falando xa que xa estaba acustumado , mentres duos dos seus amigos sairon na persecucion dos que o lanzaron.Eran Ringo e os seus amigos que estanab facendo trestadas xa que era Halloween e nadie sabia quenes eran. Cando anoiteceu cansados xa de facer trastadas os neeos dirixironse a ultima casas da cal sairon correndo e asustados porque cando abriron a porta habia un home cunha mascara , era o doutor Ripe , pero Ringo caeuse e o home alcanzouno e puxose a falas con el polo que o rapz mandou vir os seus amigos.

CAPÍTULO 17O doutor Ripe pediulles un favor os nenos, pediulles que entregaran unha carta a casa de Eric e que a cambio lles pagaría.Os rapaces pedíronlle que lles amosase que estaba a facer y o doutor foi buscalo e Ringo fitrouse na casa tan misteriosa e abriu unha porta, pero o doutor deuse conta e dxolle que lles castigaría na escola pero eles responderon que lles interesaba moito a ciencia e Ripe contento comezou a amoxarlles.

CAPÍTULO 18O doutor amosoulles un dos experimentos que ulía a ovo podre e explicoulle que era asi como ulía a Terra antes de que houbese vida nela e que estaba a investigar como crear vida aquí ou noutro planeta amosoulles un xigantesco mapa do universo creo de planetas e estrelas e díxolle que había dedicado toda a súa vida a descubrir un no que se poidese vivir pero que aun non o encontrou, pero sabia de un pero non estaba seguro porque estaba moi moi lexos , e esa era a misión dos nenos , entregarlles a carta coa información a Eric sen que os vira nadie.

A atmosfera primitiva.• Adóitase admitir que a atmosfera primitiva, fai uns 4400

millóns de anos, era moi delgada e reductora, pois carecía case por completo de osíxeno. Segundo Oparín, estaría formada por compostos como amoniaco e dióxido de carbono.

• A temperatura era moi alta, as tormentas eléctricas sucedíanse sen cesar e as radiacións do sol penetraban con facilidade ata a superficie do planeta.A actividade dos volcanes era elevada e comezaron a expulsar cara á atmosfera en forma de vapor do auga concentrada no interior da terra. O vapor se condensó formando os primeiros océanos fai uns 4200 millóns de anos. As condicións atmosféricas deberon permitir a combinación de certas moléculas, de maneira que se repetisen millóns de veces. chegando a combinarse con outras distintas.

• Crese que o primeiro ser vivo apareceu fai uns 3900 millóns de anos e, sen dúbida, tratábase dun organismo simple, similar a unha bacteria. Fai aproximadamente 3500millóns de ano, algunhas bacterias comezaron a usar a luz do sol nun proceso que se denomina fotosíntesis, de forma que pasaron a liberar oxigeno en forma de microburbujas. A acción do oxigeno emitido polos primeiros seres fotosintéticos-as cianobacterias- chegaría a alterar as condicións para a vida na Terra

O experimento de Miller e Urey• O experimento de Miller e Urey representa a primeira demostración

de que se poden formar espontáneamente moléculas orgánicas a partir de sustancias inorgánicas simples en condicións ambientais adecuadas. Foi levado a cabo 1952 por Stanley Miller e Harold Clayton Urey na Universidade de Chicago. O experimento foi clave para apoiar a teoría do caldo primordial na orixe da vida.Segundo este experimento a síntese de compostos orgánicos, como os aminoácidos, debeu ser fácil na Terra primitiva. Outros investigadores -seguindo este procedemento e variando o tipo e as cantidades das sustancias que reaccionan- produciron algúns compoñentes simples dos ácidos nucleídos e ata ATPEsta experiencia abriu unha nova rama da biología, a exobiología. Desde entón, os novos coñecementos sobre o ADN e o ARN. Condicións prebióticas noutros planetas e o anuncio de posibles fósiles bacterianos atopados en meteoritos provenientes de Marte (como o ALH 84001), renovaron a cuestión da orixe da vida.

Stanley Miller • Stanley L. Miller (Oakland, California, 7 de marzo de 1930 -

f. 20 de maio de 2007), estadounidense principalmente coñecido polos seus estudos sobre a orixe da vida. Se graduó na Universidade de California (obtendo a súa licenciatura en ciencias en 1951), onde foi estudante de Harold Urey. No experimento de Miller e Urey, levado a cabo en 1953 como estudante diplomado, realizou unha simulación das condicións da Terra primitiva en busca das reaccións químicas que puideron construír os seus primeiros bloques esenciais (aminoácidos e proteínas) simples. En 1954 obtivo o doctorado en Química na Universidade de Chicago. Foi axudante de profesor (1958-1960), profesor asociado (1960-1968) e profesor de química na Universidade de California, San Diego en 1958, permanecendo no posto durante moitos anos.

• Os seus estudos abarcan a orixe da vida (considerouse un pionero no estudo de exobiología), a ocorrencia natural de hidratos cloratos, e mecanismos xerais de anestesia. Foi membro da Academia Nacional de Ciencias e recibiu unha Medalla Oparin.Na década dos 50, Miller axudou a reemplazar a síntese abiótica de compostos orgánicos no contexto da evolución. Utilizou a simulación en laboratorio das condicións químicas na Terra primigenia para demostrar que a síntese espontánea destes compostos podería ser unha etapa precoz da orixe da vida.

DESCRICIÓN DO EXPERIMENTO

• O experimento consistiu, basicamente, en someter unha mestura de metano, amoníaco, hidrógeno e auga a descargas eléctricas de 60.000 voltios. Como resultado, observouse a formación dunha serie de moléculas orgánicas, entre a que destacan acedo acético, ADP-Glucosa, e os aminoácidos glicina, alamina, acedo glutámico e acedo aspártico, usados polas células como os alicerces básicos para sintetizar as súas proteínas.No aparello introduciuse a mestura gaseosa, a auga mantíñase en ebullición e posteriormente realizábase a condensación; as sustancias mantíñanse a través do aparello mentres dous electrodos producían descargas eléctricas continuas noutro recipiente.Despois que a mestura circulara a través do aparello, por medio dunha chave extraer mostras para analizalas. Nestas atopáronse, como se mencionou, varios aminoácidos, un carbohidrato e algúns outros compostos orgánicos.

• O experimento foi repetido en múltiples ocasións, obtendo compostos orgánicos diversos. Con todo, aínda non se obtiveron proteínas.En 2008, outros investigadores atoparon o aparello que Miller usou nos seus tempranos experimentos e analizaron o material remanente usando técnicas modernas máis sensibles. Os experimentos incluíran a simulación doutros ambientes, non publicados no seu momento, como gases liberados en erupciones volcánicas. A análise posterior atopou máis aminoácidos e outros compostos de interese que os mencionados no experimento publicado.

Os exoplanetas• Os exoplanetas son planetas que se atopan noutras estrelas.

Actualmente, a 4 de marzo de 2011 hai 531 exoplanetas confirmados aínda que se espera que este número aumente. Cos datos que proporcionou o telescopio espacial Kepler estímase que hai uns cincuenta mil millóns de exoplanetas en toda a Vía Láctea.

A maioría dos exoplanetas detectados ata agora son planetas gaseosos xigantes parecidos a Júpiter, iso débese a que estes son máis fáciles de detectar cos medios dispoñibles actualmente, que os planetas rocosos parecidos á Terra, pero xa se atoparon uns cantos deles, e as proxeccións baseadas nos datos actuais indícannos que poderían ser moito máis comúns que os xigantes gaseosos.

• Non só atopáronse planetas orbitando en torno a estrelas, si non que tamén se atoparon planetas orbitando pulsares, enanas marróns e ata flotando libremente no espazo. Como chegaron estes últimos a vagar libremente polas estrelas é, por agora, un misterio.

O exoplaneta que, por agora, máis se parece á Terra é Gliese 581g, un planeta rocoso de entre 3,1 e 4,3 veces a masa da Terra que se atopa no medio da zona de habitabilidad da súa estrela, Gliese 581, na constelación de Libra.

CAPÍTULO 19George tan pronto chegou a escola apuntouse no tableiro para o concurso e de súpeto a pareceu o director que lle agradeceu a súa participación e díxolle que foxe o comedor a xantar pero que antes votase na vasoira a terra dos volsillos ( era a pedra de Saturno que fixérase po ) votouna pero despois volvería a buscala.No comedor Ringo e os de mais nenos mofábanse da comida de George xa que era vexetaliana pero este deulle el apareceu o doutor Ripe e a Ringo mandouno para o seu despacho e a George preguntoulle polo seu veciño se o vira e díxolle que si.Cando foi buscalo po a vasoira escoitou a conversa do doutor co nenos que habían feito mal o que lles había encomendado.

CAPÍTULO 20• Eric deixoulle pasar e perdóo porque reconocio que era culpa

de Anie.Eric estaba nunha conferencina de cientificos onde dialogaba sobre Marte e díxolle a George que escoitase.Unha cientifica dixo que podria haber vida en Marte ou simplemente hóuboa . Eric foi cos cientificos a tomar un che e George pregúntolle á cientifica porque Marte era vermello.tambien o final votaron sobre si debien mellorar a vida na terra ou atopar outro planeta habitable , e George tócolle o

voto decisivo debido ao empate. 

MARTE• É o cuarto planeta do Sistema Solar. Coñecido como o planeta

vermello polos seus tons rosados, os romanos identificábano co sangue e puxéronlle o nome do seu deus da guerra.

• O planeta Marte ten unha atmosfera moi fina, formada principalmente por dióxido de carbono, que se conxela alternativamente en cada un dos polos. Contén só un 0,03% de auga, mil veces menos que a Terra.

• Os estudos demostran que Marte tivo unha atmosfera máis compacta, con nubes e precipitacións que formaban rios. Sobre a superficie adivíñanse surcos, illas e costas. As grandes diferenzas de temperatura provocan ventos fortes. A erosión do chan axuda a formar tempestades de po e area que degradan aínda máis a superficie.

• Nas condicións actuais, Marte é estéril, non pode ter vida. O seu chan é seco e oxidante, e recibe do Sol demasiados raios ultravioletas.

Cando se acha máis preto da Terra, a uns 55 millóns de quilómetros, Marte é, logo de Venus, o obxecto máis brillante no ceo nocturno. Pode observarse máis fácilmente cando se forma a liña Sol-Terra-Marte (cando está en oposición) e atópase preto da Terra, cousa que ocorre cada 15 anos.

O ton avermellado da súa superficie débese á oxidación ou corrosión. As zonas escuras están formadas por rocas similares ao basalto terrestre, cuxa superficie haber erosionado e oxidado. As rexións máis brillantes parecen estar compostas por material semellante, pero conteñen partículas máis finas, como o po.

Por mor da inclinación do seu eixe e a excentricidade da súa órbita, os veráns son curtos e calurosos e os invernos longos e fríos. Enormes casquetes brillantes, en aparencia formados por escarcha ou xeo, sinalan as rexións polares do planeta.

Seguiuse o ciclo estacional de Marte durante case dous séculos. No outono marciano fórmanse nubes brillantes sobre o polo correspondente. Unha fina capa de dióxido de carbono deposítase sobre o casquete polar durante o outono e o inverno, ao final do cal o casquete polar pode descender a latitudes de 45°. Na primavera e ao final da longa noite polar, a parte estacional vaise desfacendo e mostra o casquete xeado do inverno, que é permanente.

Ademais das nubes de dióxido de carbono xeado, no planeta hai outros tipos de nubes. Obsérvanse neblinas e nubes de xeo a gran altitude. Estas últimas son o resultado do enfriamiento asociado coas masas de aire que se alzan por encima de obstáculos elevados. Durante os veráns do sur son especialmente notables extensas nubes amarelas compostas de po levantado polos ventos.

CAPÍTULO 21George é Eric deben taballar para salvar o planeta e buscar outro novo. Eric quere invitar ao pai de George a seguinte conferencia xa que pode aportar ideas sobre o cambio climático. George apuntouse a un concurso de ciencias no colexio e o premio é un ordenador.

Mentras Eric limpiaba a biblioteca encontrou un trozo de papel, con información extraordinaria , impaciente encendeu o ordenador , George preguntalle quen había enviado ,non estaba seguro , non estaba firmada ,seguro que seria alguen durante a conferencia para comprobar a información de Cosmos . Puxose o traxe espacial e coa pantalla de Cosmos apareceron numeros , eran as coordenadas do novo viaxe e desapareceu no espazo .

CAPÍTULO 22Cosmos comenta a George que Eric foi a outra parte inexplorada do universo.A nota que lera era de Doutor Ripe e falaba dun planeta habitable pero iso era unha mentira e deuse conta que tratabase dunha trampa.Tiña que ir a buscarlo por dous motivos: comentarle el concurso de ciencias e prevenilo sobre es exteñas preguntas do Dr Ripe.

CAPÍTULO 23

Gorge pidiu as cordenadas a Cosmos e apareceu a via Lactea pero se dirixía a unha zona superior e George púxose traxe espacial en buscar de Erice encontrouno sentado nun asteroide. E Eric foi xunto del.

CAPÍTULO 24George comentalle que falara de Cosmos ao doutor Ripe e despois el viulle a carta do planeta , era unha trampa . Pero Eric cntalle que xa o coñecia,traballaron xuntos na Universidade pero discutiran e foi dado de baixa na orden.

Os dous xe dirixian a unha zoa oscura cada vez máis grande e as estrelas movianse de maneira errática, tiñan que volver pero so pudo entrar George , a zona escura engullia a Eric , pero esaballe gritando que encontrara o libro sobre buratos negros.

CAPÍTULO 25Cando George caeu na biblioteca e Eric desaparecera, volveuse cara a Cosmos e viu que tamén desaparecera ,so quedaban cables , saiu a rua e viu a catro rapaces con mochilas , secuestraran a Cosmos. Comprendeu que se levaran a Cosmos , Eric estaba loitando contra un burato negro e Annie non volveria a dirixirlle a palabra senon encontraba a seu pai . Buscou o libro por toda a casa e encontrouno na cociña,era un de buratos negros ,pero non entendia nada ,e ali o lado escribira unhas anotacions para a sua filla e para él buscou a direccion do Doutor Ripe e empezou a ler o libro ; pero non entendía nada , pero tiña uns apuntes.

CAPÍTULO 26No libro esplicabase de forma simplificada para que entenderan Annie e George sobre os buratos negros.

Que é un burato negro?Unha zoa de gravedade moi forte que se a luz intenta escapar volvese atraida a el. O borde do burato chámase horizonte e de aí pódese escapar. Canto mais cousas caen no burato mais grande faise.

Buraco negro.Para entender o que é un buraco negro empecemos por unha estrela como o Sol. O Sol ten un diámetro de 1.390.000 quilómetros e unha masa 330.000 veces superior á da Terra. Tendo en conta esa masa e a distancia da superficie ao centro demóstrase que calquera obxecto colocado sobre a superficie do Sol estaría sometido a unha atracción gravitatoria 28 veces superior á gravidade terrestre na superficie.

Unha estrela corrente conserva o seu tamaño normal grazas ao equilibrio entre unha altísima temperatura central, que tende a expandir a sustancia estelar, e a xigantesca atracción gravitatoria, que tende a contraela e estrujarla.

Si nun momento dado a temperatura interna descende, a gravitación farase dona da situación. A estrela comeza a contraerse e ao longo dese proceso a estrutura atómica do interior se desintegra. En lugar de átomos haberá agora electróns, protones e neutrones soltos. A estrela segue contraéndose ata o momento en que a repulsión mutua dos electróns contrarresta calquera contracción ulterior.

A estrela é agora unha «enana branca». Si unha estrela como o Sol sufrise leste colapso que conduce ao estado de enana branca, toda a súa masa quedaría reducida a unha esfera duns 16.000 quilómetros de diámetro, e a súa gravidade superficial (coa mesma masa pero a unha distancia moito menor do centro) sería 210.000 veces superior á da Terra.

En determinadas condicións a atracción gravitatoria faise demasiado forte para ser contrarrestada pola repulsión electrónica. A estrela contráese de novo, obrigando aos electróns e protones a combinarse para formar neutrones e forzando tamén a estes últimos a apelotonarse en estreito contacto. A estrutura neutrónica contrarresta entón calquera ulterior contracción e o que temos é unha «estrela de neutrones», que podería albergar toda a masa do noso sol nunha esfera de só 16 quilómetros de diámetro. A gravidade superficial sería 210.000.000.000 veces superior á que temos na Terra.

En certas condicións, a gravitación pode superar incluso a resistencia da estrutura neutrónica. Nese caso xa non hai nada que poida opoñerse ao colapso. A estrela pode contraerse ata un volume cero e a gravidade superficial aumentar cara ao infinito.

Segundo a teoría da relatividad, a luz emitida por unha estrela perde algo da súa enerxía ao avanzar contra o campo gravitatorio da estrela. Canto máis intenso é o campo, tanto maior é a perda de enerxía, o cal foi comprobado experimentalmente no espazo e no laboratorio.

A luz pérdese nun buraco negroA luz emitida por unha estrela ordinaria como o Sol perde moi pouca enerxía. A emitida por unha enana branca, algo máis; e a emitida por unha estrela de neutrones aínda máis. Ao longo do proceso de colapso da estrela de neutrones chega un momento en que a luz que emana da superficie perde toda a súa enerxía e non pode escapar.

Un obxecto sometido a unha compresión maior que a das estrelas de neutrones tería un campo gravitatorio tan intenso, que calquera cousa que se aproximase a el quedaría atrapada e non podería volver saír. É coma se o obxecto atrapado caese nun buraco infinitamente fondo e non cesase nunca de caer. E como nin sequera a luz pode escapar, o obxecto comprimido será negro. Literalmente, un «buraco negro».

Hoxe día os astrónomos están atopando probas da existencia de buracos negros en distintos lugares do universo.

Como se forma un burato negro?

Non se pode, aunque se descubre pola forma na que a sua gravedade atrae as cousas , estrelas ao redor, anelos de gas e pó.

Caer nun burato negro.

Podese caer do mesmo que se cae no Sol.Si caes de pé , estos estaran máis cerca du burato negro queda tua cabeza pero si o burato é moi grande , cruzarase o horizonte sen notar nada se alguén os ve caer porque a gravidade curva o espazo e o tempo cerca do burato.

Estrellas de neutrones.As estrelas de neutrones son remanentes estelares que alcanzaron o fin da súa viaxe evolutiva a través do espazo e o tempo.

Estes obxectos tan interesantes nacen de estrelas anteriormente xigantes que crecen de catro a oito veces o tamaño do Sol antes de explotar en supernovas catastróficas. Logo da explosión, as capas exteriores dunha estrela saen despedidas ao espazo, permanecendo o núcleo pero sen volver producir fusión nuclear. Sen presión exterior da fusión para contrarrestar o empuxe interior da gravidade, a estrela se condensa e colápsase.

Malia o seu pequeno diámetro (ao redor de 12,5 millas, ou 20 quilómetros) as estrelas de neutrones poden presumir de conter 1,5 veces a masa do Sol, polo que son increíblemente densas. Un só anaco de materia de estrela de neutrones co tamaño dun terrón de azucre pesaría cen millóns de toneladas na Terra.

A case incomprensible densidad dunha estrela de neutrones fai que protones e electróns combínense en neutrones: o proceso do cal toman o seu nome.A composición dos seus núcleos é descoñecida, pero é probable que consistan nun superfluído de neutrones ou algún estado da materia descoñecido.

As estrelas de neutrones conteñen un empuxe gravitatorio extremadamente forte, moito maior que o da terra. Esta forza gravitatoria é particularmente impresionante dado o pequeno tamaño da estrela.

Durante a súa formación, as estrelas de neutrones rotan no espazo.A medida que se comprimen e encollen, o xiro en espiral acelérase debido á conservación do momento angular, o mesmo principio que fai que unha patinadora vire a maior velocidade cando achega os seus brazos ao peito

Sair do burato negro

Antes se pensaba que non se podia sair pero según a radiación de HAwking os buratos negros liberan particulas moi lentamente . A velocidade de desintegracion aumenta a mediada que o burato vaia disminuindo.

CAPÍTULO 27Celébrase o concurso de ciencias pero George fora a casa do Dr Ripe e ali esta él con Cosmos intentando encontrar a clave secreta . Tiña que intentar alexar ao profesor do ordenador por iso marchou ao colexio e alí cambiou o tema do seu traballo : Cosmos o orienador máis asombroso do mundo enteiro e o seu funcionamento.Enteráronse os rapaces das mochilas e avisaron ao profesor ,este partiu cara o colexio.George encontrou a Annie e contoulle todo , tiñan que ir a rescatar ao seu pai .

CAPÍTULO 28Os dóus rapaces escaparon do colexio e avisaron aa nai de Annie e todos marcharon a casa de Rique a buscar a Cosmos.

CAPÍTULO 29Encontraron o ordenador e preguntaronlle se sabía sacar a alguén do burato negro pero non tiñan información diso . Pero George enseñoulle as notas que había escrito Eric e cosmos procesou a información . Acabo dun rato xa o tiña déronlle a ``Enter´´ e apareceu a ventana e ao outro lado a imaxe distorxionada do espazo exterior cunha zona negra.Cosmos tiña que recuperar todas as partículas que saen para reconstruir a Eric. O burato negro encollía , empezou a brillar con forza hasta que estallou e desapareceu en medio dunha explosión e apareceu Eric no medio do espazo.

CAPÍTULO 30

Eric non se podia crer que había entrado e salido do burato negro e a súa investigación era correcta . Explicou que o Doutor Rique era o seu mellor amigo na universidade e crearan unha máquina , pero él a queria para facerse rico e famoso.

CAPÍTULO 31Gorge chegou xusto a tempo ao colexio para expoñer o seu traballo sobre: a clave secreta do universo.-hai billóns de anos as nubes de gas e pó no espazo ca axuda de gravedade se compactaron . As estrelas formanse a partir de nubes xigantes de gas , algunhas morren e outras convertenxe en buratos negros que deixan escapar partículas e desintegranse nunha explosión .

CAPÍTULO 32

. Todos os elementos dos que estamos feitos se crearon no interior detas estrelas: Seres humans,animais prantas etc... Todos somos fillos de estrelas e despois de moito tempo forman planetas -Noso planeta temos que cuidalo todos, pero esto todo aprendese grazas a Fisica.

Foi o gañador do concuerso e deronlle un ordenador.Ali estaba o seu pai que escoitara a exposición , estaba orgulloso de él.

A TerraA Terra é o terceiro planeta desde o Sol e quinto en canto a tamaño. Vira describindo unha órbita elíptica ao redor do Sol, a uns 150 millóns de km, en, aproximadamente, un ano. Ao mesmo tempo vira sobre o seu propio eixe cada día. É o único planeta coñecido que ten vida, aínda que algúns dos outros planetas teñen atmosferas e conteñen auga.

A Terra non é unha esfera perfecta, xa que o ecuador se engrosa 21 km, o polo norte está dilatado 10 m e o polo sur está afundido uns 31 metros.

A Terra posúe unha atmosfera rica en osíxeno, temperaturas moderadas, auga abundante e unha composición química variada. O planeta componse de rocas e metais, sólidos no exterior, pero fundidos no interior.

Desde a antigüidade elaboráronse mapas pera representar a Terra. Coa chegada da fotografía, os ordenadores e a astronáutica, a superfície terrestre foi estudada con detalle, aínda que aínda queda moito por descubrir.

FIN.

Valoración persoal• Este libro gústome moito, cando o collín non

pensei que me fose a gustar pero a verdade chámome a atención ten cousas interesantes do espazo e lle dous planetas . Como xa dixen ,pareceume un libro moi bo porque conta cunha historia entretida mentres che vai descubrindo todos os segredos que esconde o misteriso Universo.