Red evangelizadora BUENAS NOTICIASContribúe a alentar a compaixón cara aos que sofren. Pásao.

José Antonino Pagola

16 de decembro de 20123º Advento (C)Lucas 3, 10-18Música: Melodía instrumental

Present: B. Areskurrinaga HCEsukaraz: D. Amundarain

A predicación do Bautista sacudiu

a conciencia de moitos. Aquel profeta do deserto estáballes dicindo en voz alta o que eles sentían no seu corazón: era necesario

cambiar, volver a Deus, prepararse para acoller o

Mesías. Algúns achegáronse a el

con esta pregunta: Que podemos facer?

O Bautista ten as ideas moi claras.O Bautista ten as ideas moi claras. Non lles propón engadir á su vida Non lles propón engadir á su vida

novas prácticas relixiosas.novas prácticas relixiosas. Non lles pide que queden noNon lles pide que queden no deserto facendo penitencia.deserto facendo penitencia.

Non lles fala de novos preceptos. Non lles fala de novos preceptos. O Mesías hai que acollelo mirando O Mesías hai que acollelo mirando

atentamente os necesitadosatentamente os necesitados.

Non se perde en teorías sublimes nin

en motivacións profundas.

De maneira directa, no máis puro estilo profético, resúmeo

todo nunha fórmula xenial:

“O que teña dúas túnicas, que as reparta co que

non ten; e o que teña comida, que faga o mesmo".

e nós, que e nós, que podemos podemos

facer para facer para acoller a acoller a Cristo no Cristo no

medio desta medio desta sociedade sociedade en crise?en crise?

Un de cada cinco españois, baixo o limiar da pobreza

Antes que nada, esforzarnosmoito máis en conocer o que está pasando:

a falta de información é a primeira causa da nosa pasividade.

A familia esgótase como recurso de subsistencia económicaA pensión dos maiores é case o úninco ingreso para 300.000 familias

Un maxistrado do Superior pide unha moratoria por lei para evitar desafiuzamentos

Por outra parte, non tolerar a mentira ou o encubrimento da verdade.

Temos que coñecer, en toda a súa crueza, o sufrimento que se está xerando de maneira

inxusta entre nós.

Non abonda vivir a Non abonda vivir a golpes de golpes de

xenerosidade. xenerosidade. Podemos dar pasos Podemos dar pasos

caracara a unha vida máis a unha vida máis sobria. sobria.

Atrevernos a facer a Atrevernos a facer a experiencia de experiencia de

"empobrecernos" "empobrecernos" pouco a pouco, pouco a pouco,

recortando o noso actual nivel de benestar, para

compartir cos máis necesitados

tantas cousas que temos

e non necesitamos para vivir.

Podemos estar especialmente atentos aos que Podemos estar especialmente atentos aos que caeron en situacións graves caeron en situacións graves

de exclusión social:de exclusión social: desafiuzados, privados da debida atención desafiuzados, privados da debida atención sanintaria, sen ingresos nin recurso social sanintaria, sen ingresos nin recurso social

ningún...ningún...

Temos que saír instintivamente en defensa dos que se están afundindo na impotencia e a

falta de motivación para enfrontarse ao seu futuro.

Desde as comunidades Desde as comunidades cristiás podemos cristiás podemos

desenvolver iniciativas desenvolver iniciativas diversas para estar a carón diversas para estar a carón dos casos máis dos casos máis sangrantes

de desamparo social: coñecemento concreto de situacións, movilización de persoas para non deixar só

a ninguén, achega de recursos materiais, xestión

de posibles axudas...

A crise vai ser longa.

Nos próximos anos vaisenos ofrecer a oportunidade de

humanizar o noso consumismo aloucado,

facernos máis sensibles ao sufrimento das vítimas,

crecer en solidaridade práctica,

contribuír a denunciar a falta de compaixón na xestión da crise...

Será a nosa maneira de acoller con máis verdade a Cristo nas nosas

vidas.

QUE PODEMOS FACER? 

A predicación do Bautista sacudiu a conciencia de moitos. Aquel profeta do deserto estáballes dicindo en voz alta o que eles sentían no seu corazón: era necesario cambiar, volver a Deus, prepararse para acoller o Mesías. Algúns achegáronse a el con esta pregunta: Que podemos facer?

O Bautista ten as ideas moi claras. Non lles propón engadir á súa vida novas prácticas relixiosas. Non lles pide que queden no deserto facendo penitencia. Non lles fala de novos preceptos. O Mesías hai que acollelo mirando atentamente os necesitados.

Non se perde en teorías sublimes nin en motivacións profundas. De maneira directa, no máis puro estilo profético, resúmeo todo nunha fórmula xenial: “O que teña dúas túnicas, que as reparta co que non ten; e o que teña comida, que faga o mesmo". E nós, que podemos facer para acoller a Cristo no medio desta sociedade en crise?

Antes que nada, esforzarnos moito máis en coñecer o que está pasando: a falta de información é a primeira causa da nosa pasividade. Por outra parte, non tolerar a mentira ou o encubrimento da verdade. Temos que coñecer, en toda a súa crueza, o sufrimento que se está xerando de maneira inxusta entre nós.

Non abonda vivir a golpes de xenerosidade. Podemos dar pasos cara a unha vida máis sobria. Atrevernos a facer a experiencia de "empobrecernos" pouco a pouco, recortando o noso actual nivel de benestar, para compartir cos máis necesitados tantas cosas que temos e non necesitamos para vivir.

Podemos estar especialmente atentos aos que caeron en situacións graves de exclusión social: desafiuzados, privados da debida atención sanitaria, sen ingresos nin recurso social ningún... Temos que saír instintivamente en defensa dos que se están afundindo na impotencia e a falta de motivación para enfrontarse ao seu futuro.

Desde as comunidades cristiás podemos desenvolver iniciativas diversas para estar a carón dos casos máis sangrantes de desamparo social: coñecemento concreto de situacións, movilización de personas para non deixar só ninguén, achega de recursos materiaies, xestión de posibles axudas...

A crise vai ser longa. Nos próximos anos váisenos ofrecer a oportunindade de humanizar o noso consumismo aloucado, facernos máis sensibles ao sufrimento das vítimas, crecer en solidaridade práctica, contribuír a denunciar a falta de compaixón na xestión da crise... Será a nosa maneira de acoller con máis verdade a Cristo nas nosas vidas.

José Antonino Pagola