©2014ΕkδyσεjrΩkεαnyr -...
TRANSCRIPT
© 2014 Εκδόσεις Ωκεανός
ΠΙ Ο ∆Υ Ν ΑΤ Η Κ Ι Α Π’ ΤΟ ΜΙ Σ Ο Σ
© 2014 Εκδόσεις Ωκεανός
© 2014 Εκδόσεις Ωκεανός
Σειρά: ΜυθιστόρηµαΤίτλος πρωτοτύπου: Mas Fuerte que el Odio
Συγγραφέας: Caridad Bravo AdamsΜετάφραση: Ιφιγένεια Σταροπούλου
Επιµέλεια: Ανθή ΜπίσσαΣελιδοποίηση: Αλίκη ΤριανταφυλλίδουΕκπόνηση εξωφύλλου: Έλενα Ματθαίου
Copyright εξωφύλλου: Εκδόσεις Ωκεανός
Απαγορεύεται η αναδηµοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, µερική ή περιληπτική, ήη απόδοση κατά παράφραση ή διασκευή του περιεχοµένου του βιβλίου µε οποιον-δήποτε τρόπο, µηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλο, χωρίςπροηγούµενη γραπτή άδεια του εκδότη. Νόµος 2121/1993 και κανόνες του∆ιεθνούς∆ικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.
Copyright © Caridad Bravo Adam’s heirs© 2014 ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ ΩΚΕΑΝΟΣ
Σόλωνος 136, 106 77, ΑθήναΤηλ.: 210 3829339 Φαξ: 2103829659
e-mail:[email protected]
ISBN 978-618-5104-19-1
Κ Α Ρ Ι ∆ Α ∆ Μ Π ΡΑ Β Ο Α ∆ Α Μ Σ
ΠΙΟ ∆ΥΝΑΤΗ ΚΙΑΠ’ ΤΟ ΜΙΣΟΣ
Μ Ε Τ Α Φ Ρ Α Σ Η
ΙΦ Ι Γ Ε Ν Ε Ι Α ΣΤΑ Ρ Ο Π ΟΥΛΟΥ
© 2014 Εκδόσεις Ωκεανός
© 2014 Εκδόσεις Ωκεανός
1
-
Απέναντι από τη Μασσαλία, µε τη Μεσόγειο να τον χω-ρίζει από την Ευρώπη, µε τονΑτλαντικό Ωκεανό από τη
µια και τα τραχιά αλγερινά όρη, χαµένος προς τον Νότο µέσαστην άµµο της Σαχάρας, υπάρχει ένας τόπος που ονοµάζεταιΜαρόκο. Την εποχή που διαδραµατίζεται η ιστορία µας, τοντόπο αυτόν τον κυβερνά ένας αυταρχικός σουλτάνος, υπό τηναιγίδα της Ισπανίας, της Αγγλίας και της Γαλλίας.
Άραβες και Εβραίοι, Μαυριτανοί και Βερβερίνοι, µουσουλ-µάνοι και χριστιανοί, µάλωναν για τα εύφορά του χώµατα, γιατους στενούς του δρόµους, για τις πανάρχαιες πόλεις. Κι ανά-µεσα σε ποταµούς αίµατος και σε φλόγες πάθους, ξεπετιέταιένας µύθος άλλων εποχών, ανάµεσα στα πανύψηλά του κατά-λευκα τείχη, ανάµεσα στα αρχαία τζαµιά και στη µακρόσυρτηφωνή των µουεζίνηδων.
Η παλιά µουσουλµανική πόλη δεν µοιάζει σε τίποτε µε τηµοντέρνα πανέµορφη γειτονιά, µε τις κατοικίες των Eυρω-παίων, όπου διαµένουν τα στελέχη της αποικιακής κυβέρνη-
— 7 —
© 2014 Εκδόσεις Ωκεανός
σης της Γαλλίας, οι εξέχοντες αξιωµατικοί του στρατού κατο-χής και τα µέλη του ∆ιπλωµατικού Σώµατος.
Σε ένα µικρό σαλόνι ενός τέτοιου σπιτιού στη µοντέρναγειτονιά του Μαρόκου, όπου το ευρωπαϊκό γούστο µπερδεύε-ται µε τον απόηχο του αραβικού στιλ, η Ανδριάνα Ντορέ περ-νούσε την ώρα της παίζοντας πιάνο.
Για µια στιγµή σταµάτησε βλέποντας την αδελφή της, τηνΥβόννη, να µπαίνει στο δωµάτιο. Ήταν ένα χαριτωµένο κορι-τσάκι δέκα ετών, µικροσκοπικό, εύθραυστο, ευαίσθητο, µε µε-γάλα ανοιχτά µάτια και µάγουλα πολύ χλοµά και µε µαλλιάκαλοχτενισµένα και απαλά στο χρώµα του µελιού που έκανανπιο φωτεινή τη χρυσαφένια επιδερµίδα της. Στο χέρι κρατούσεένα γράµµα και µε παιχνιδιάρικο χαµόγελο είπε στην αδελφήτης:
«Τί θα µου δώσεις για να σ’ το δώσω; Είναι από τον Γου-σταύο».
ΗΑνδριάνα χαµογελώντας µε τη σειρά της, πρόλαβε µε µιακίνηση και το άρπαξε από τα σταυρωµένα χέρια της µικρήςτης αδελφής κι έριξε µια µατιά.
«Πράγµατι, είναι του Γουσταύου», είπε µελαγχολικά.«∆εν θα το ανοίξεις, Ανδριάνα;» ρώτησε η Υβόννη.«Άσ’ το γι’ αργότερα…» Η κοπέλα το έβαλε στην τσέπη
του φορέµατός της και η Υβόννη εκνευρίστηκε.«Θέλεις να το διαβάσεις όταν θα είσαι µόνη στο δωµάτιό
σου! Τον µισώ τον Γουσταύο!»
ΚΑ Ρ Ι ∆ Α ∆ ΜΠ ΡΑ Β Ο Α∆ Α Μ Σ
— 8 —
© 2014 Εκδόσεις Ωκεανός
«Γιατί; Αφού τον συµπαθούσες παλιότερα…»«Και συνεχίζω να τον συµπαθώ, αλλά δεν θέλω να παντρευ-
τείς και να φύγεις από κοντά µου. Ζηλεύω και µε ενοχλούν οιεραστές σου. Υπάρχει άλλωστε κι άλλος ένας εδώ γύρω που…Αν ήµουν στη θέση του Γουσταύου, θα πέθαινα από αγωνία…Υπάρχει κι ο λοχαγός Νταντές…»
«Μη λες βλακείες».Η υπερήφανη µορφή του λοχαγού Βερνάρδου Νταντές, λες
και τον είχε φέρει κοντά τους η µοίρα, γέµισε το κατώφλι. Ηµικρή έτρεξε να τον προϋπαντήσει.
«Για σας µιλούσαµε», είπε κλείνοντάς του το µάτι γεµάτηπονηριά. «Πάνω στην ώρα ήρθατε».
«Πάνω στην ώρα; Μα… τί συµβαίνει;» είπε ο Νταντές χαϊ-δεύοντας τα ξανθά µαλλάκια της Υβόννης, ενώ κοιτούσε τηνΑνδριάνα.
«Πρέπει να τη βάλετε στη θέση της, λοχαγέ. Είναι πολύ κα-κοµαθηµένη», ψιθύρισε η Ανδριάνα.
«Για όνοµα του Θεού! Κι όµως, µου έδωσε τη χαρά να µά-θω ότι ενδιαφέρεσαι για εµένα τον ασήµαντο… Έτσι δεν είναιΑνδριάνα;»
Η κοπέλα χαµήλωσε το βλέµµα, προσπαθώντας να απο-φύγει το διαπεραστικό βλέµµα του Νταντές, µε τις πυκνές,κατάµαυρες βλεφαρίδες της να ρίχνουν για µια στιγµή τησκιά τους πάνω στα απαλά της µάγουλα, ενώ το βλέµµα τουλοχαγού µε λατρεία κοιτούσε επίµονα κάθε λεπτό χαρακτη-
ΠΙ Ο ∆Υ Ν ΑΤ Η Κ Ι Α Π’ ΤΟ ΜΙ Σ Ο Σ
— 9 —
© 2014 Εκδόσεις Ωκεανός
ριστικό του προσώπου της, την τέλεια µύτη, το καθαρό τηςµέτωπο, το κατακόκκινο, γεµάτο δροσιά και χυµούς στόµα,τα µαλλιά της που ήταν σε χρώµα ανοιχτό καστανό. Όταν ηΑνδριάνα σήκωσε το βλέµµα, αµέσως κατάλαβε ότι ο λοχα-γός την κοιτούσε γεµάτος λατρεία κι έτσι, έσπευσε να απα-ντήσει:
«Πράγµατι, για σας µιλούσαµε και περιµέναµε την επίσκε-ψή σας. Είστε ο µόνος που µας φέρνει νέα από τον έξω κόσµο,γιατί ο µπαµπάς είναι πάντα απασχοληµένος και δεν του αρέσεινα βγαίνει από το σπίτι».
«Ο συνταγµατάρχης Ντορέ πρέπει να είναι πολύ ευτυχι-σµένος άνθρωπος, αφού µπορεί να ξεκουράζεται εδώ µέσα,Ανδριάνα, και γι’αυτό κατανοώ απολύτως το γεγονός ότι δεντον ενδιαφέρει ο έξω κόσµος».
«Ευχαριστώ για τη φιλοφρόνηση», είπε η κοπέλα και γύ-ρισε προς τη µεριά της αδελφής της. «Υβόννη, πες να µας σερ-βίρουν το τσάι».
«Τσάι, αραβικά γλυκά και άλλες λιχουδιές», είπε η Υβόννηκαθώς έτρεχε για να δώσει τη διαταγή.
Ο Νταντές κάθισε σε µια πολυθρόνα απέναντι απ’ την Αν-δριάνα.
«Σήµερα, δεν θα σας ενοχλήσω για πολύ. Απλώς, θα περι-µένω να µιλήσω µε τον συνταγµατάρχη… στο Μαρόκο δενεπικρατεί ποτέ ειρήνη».
«Σοβαρά;», ρώτησε η Ανδριάνα κοιτάζοντάς τον γεµάτη
ΚΑ Ρ Ι ∆ Α ∆ ΜΠ ΡΑ Β Ο Α∆ Α Μ Σ
— 10 —
© 2014 Εκδόσεις Ωκεανός
έκπληξη. «Εγώ πάλι πίστευα ότι δεν συµβαίνει ποτέ και τίποτεγύρω µας».
«Όταν θα σας δοθεί η ευκαιρία να γνωρίσετε λίγο περισ-σότερο την περιοχή, θα ξεχάσετε τις ροµαντικές εικόνες πουέχετε για τους Άραβες, τους Βερβερίνους και όλους τους υπό-λοιπους. Οι Μαροκινοί έχουν στο µυαλό τους µονάχα τον πό-λεµο. Ζουν και πεθαίνουν µε το όπλο στο χέρι και µας µισούνµε όλη τη δύναµη της ψυχής τους».
«Κατά βάθος, µπορεί και να ’χουν δίκιο. Είµαστε ξένοι καιµένουµε εδώ µε µόνο µας όπλο την επιβολή της βίας». Ξαφ-νικά, έπαψε να µιλά όταν είδε ότι ο Νταντές χαµογελούσε.
«Αν σας άκουγε ο πατέρας σας…»«Μα, δεν µπορώ να µιλήσω µε τον πατέρα».«Ο συνταγµατάρχης µισεί την Αφρική κι ίσως γι’ αυτό να
είχε τόση επιτυχία στις εκστρατείες του.∆εν µπορείς σε τέτοιαµέρη να είσαι διαλλακτικός. Το περιβάλλον είναι υπερβολικάάγριο και βάρβαρο».
«Έτσι λέτε, Βερνάρδε; Εγώ πάλι σε αντίθεση εκστασιάζο-µαι, µαγεύοµαι από το περιβάλλον και η µοναδική µου επιθυ-µία είναι να γνωρίσω καλά τη χώρα. Από µικρή λάτρευα τααφρικανικά ονόµατα, Ταγγέρη, Καζαµπλάνκα, Ραµπάτ η µυ-στηριώδης, Φεζ η ιερή…! Πόσο θα ήθελα να έπαιρνε µετάθεσηο πατέρας για εκεί!»
«Εµένα πάλι, δεν θα µου άρεσε καθόλου να νιώθω ότι τα-ξιδεύετε περνώντας µέσα από τόσο επικίνδυνα µονοπάτια,
ΠΙ Ο ∆Υ Ν ΑΤ Η Κ Ι Α Π’ ΤΟ ΜΙ Σ Ο Σ
— 11 —
© 2014 Εκδόσεις Ωκεανός
όπου ο θάνατος και η προδοσία παραµονεύουν σε κάθε στρο-φή. Κατανοώ όµως την επιθυµία σας να φύγετε για τον Νότο.Ο καλός σας νοµίζω ότι έχει µετατεθεί στην Ουλέντ Ράφα, έτσιδεν είναι;»
«Ο καλός µου;» επανέλαβε η Ανδριάνα γεµάτη έκπληξη.«Ναι, ο περίφηµος υπολοχαγός Γουσταύος Λαβαλιέ που
θα παρατούσε την καριέρα του για να σας παντρευτεί και γιανα ζήσει µαζί σας στη Γαλλία, εγκαταλείποντας για πάντα τηβαρβαρική αυτή γη».
Για µία ακόµη φορά τα µάτια τηςΑνδριάνας κατάφεραν ναξεφύγουν από το διαπεραστικό βλέµµα του λοχαγού Νταντέςκαι τα χείλη της σφίχτηκαν από εκνευρισµό, σαν να µην τηςάρεσε καθόλου να µιλά για το συγκεκριµένο θέµα.
«Είστε ξαδέλφια ή µήπως όχι;» ρώτησε ο Βερνάρδος.«Η µητέρα µου και η µητέρα του Γουσταύου ήταν πρώτες
εξαδέλφες. Θεωρούµασταν ζευγάρι από παιδιά. Ο Γουσταύοςακολούθησε την καριέρα του στρατιωτικού και για λόγους οι-κογενειακής παράδοσης αλλά και επειδή ήθελε να γίνει αρε-στός στον πατέρα µου, ο οποίος ποτέ δεν θα έδινε την κόρητου σε µη στρατιωτικό».
Η Υβόννη µπήκε στο δωµάτιο βιαστικά.«Μόλις ήρθε ο µπαµπάς», τους πληροφόρησε λαχανιασµέ-
νη από το τρέξιµο. «Μοιάζει πολύ ανήσυχος, κάτι κακό τουσυνέβη. Κάτι άκουσα να λέει για κάποιον Μουσταφά και γιαέναν Ασάµ αλ Κεµπίρ».
ΚΑ Ρ Ι ∆ Α ∆ ΜΠ ΡΑ Β Ο Α∆ Α Μ Σ
— 12 —
© 2014 Εκδόσεις Ωκεανός
«Ποιός είναι αυτός, λοχαγέ;» ρώτησε η Ανδριάνα.«Ο Ασάµ αλ Κεµπίρ είναι ο µεγαλύτερος εχθρός της Γαλ-
λίας! Μαζί µε τους φυλέτες του ζουν σαν επαναστάτες, σαν“σιµπά” όπως λένε στη γλώσσα τους τον επαναστάτη ή, τέλοςπάντων, τον στασιαστή που προκαλεί τους επαναστάτες το-πικούς σεΐχηδες να ξεσηκωθούν και να ληστέψουν και να δο-λοφονήσουν τους καταπιεστές τους… Ο Ασάµ αλ Κεµπίρ εί-ναι αδίστακτος και τιµά το όνοµά του που στα αραβικάσηµαίνει λιοντάρι, γιατί πολεµά σαν λιοντάρι. Αν ήµουν λοι-πόν στη θέση του πατέρα σου, Ανδριάνα, θα θεωρούσα πωςείναι η καλύτερη στιγµή να στείλω πίσω στη Γαλλία εσένακαι την αδελφή σου. Νοµίζω µάλιστα πως πρέπει να το πωστον συνταγµατάρχη Ντορέ».
«Όχι, βέβαια!» διαµαρτυρήθηκε η Ανδριάνα.Εκείνη τη στιγµή, κατέφθασε ο συνταγµατάρχης που έτυχε
να ακούσει τα λόγια του Νταντές και τις διαµαρτυρίες της κό-ρης του. Μπήκε µε πρόσωπο βλοσυρό.
«Λοχαγέ, γνωρίζω τί ακριβώς θα πρέπει να κάνω και δεν δέ-χοµαι από κανέναν συµβουλές πάνω σε προσωπικά µου θέµα-τα».
«∆εν είχα την παραµικρή διάθεση να κάνω κάτι τέτοιο, συ-νταγµατάρχαµου», έσπευσεναδηλώσειοΝταντές,«απλώςέλεγαστηνΑνδριάνα ότι µπορεί να πάνε πολύ στραβά τα πράγµατα στοΜαρόκο αν οι τοπικοί σεΐχηδες του Νότου σηκώσουν τα όπλα,και ιδιαίτερα αν ο Ασάµ αλ Κεµπίρ αναλάβει την ηγεσία». «Ο
ΠΙ Ο ∆Υ Ν ΑΤ Η Κ Ι Α Π’ ΤΟ ΜΙ Σ Ο Σ
— 13 —
© 2014 Εκδόσεις Ωκεανός
Ασάµ αλ Κεµπίρ και όσοι τέλος πάντων ηγούνται του ανυπό-τακτου αυτού όχλου, σύντοµα θα κρέµονται από τις επάλξειςτων οχυρών µας», δήλωσε σε πολύ έντονο τόνο ο Ντορέ. Έπει-τα, γύρισε προς την κόρη του και τη διέταξε: «Να τα µαζέψειςόλα, Ανδριάνα! Αύριο το απόγευµα φεύγουµε. Ορίστηκα κυ-βερνήτης της Ουλέντ Ράφα και πρέπει να ξεκάνω τους επανα-στάτες µέσα στις επόµενες έξι εβδοµάδες».
Ο Νταντές και ηΑνδριάνα αντάλλαξαν βιαστικά ένα βλέµ-µα, χωρίς κανείς από τους δύο να µιλήσει.
Όπως λοιπόν είχε διατάξει ο συνταγµατάρχης Ντορέ, τηνεπόµενη ’µέρα το απόγευµα, έφυγαν για τον νέο τους προορι-σµό. Ένα έφιππο απόσπασµα προηγείτο του αυτοκινήτου πουπήγαινε πολύ αργά, ενώ ένα τάγµα τους συνόδευε σε µικρήαπόσταση. Μετά τη Γάζα και περνώντας το Ογλύ κι έχονταςαφήσει πίσω αξιοθρήνητα χωριά και ατέλειωτα µονοπάτια γε-µάτα σκόνη, στον µοναδικό ασφαλτοστρωµένο δρόµο που πα-ρέµενε ανοιχτός και διέσχιζε το Μαρόκο στο πανάρχαιο µο-νοπάτι των καραβανιών, διάβαινε τώρα ένα σύγχρονοκαραβάνι. Ο λοχαγός Νταντές βρισκόταν στο τέλος της πο-µπής, επικεφαλής ενός ακόµη τάγµατος που ανήκε στηΛεγεώνατων Ξένων. Όταν έφθασαν στα µισά του δρόµου, ένας αγγε-λιαφόρος πρόβαλε µπροστά τους για να παραδώσει µια επι-στολή στον συνταγµατάρχη.
Ο Ντορέ ενηµερώθηκε µε χαρά πως οι επαναστάτες πουτην προηγούµενη νύχτα είχαν επιτεθεί στα τείχη της Ουλέντ
ΚΑ Ρ Ι ∆ Α ∆ ΜΠ ΡΑ Β Ο Α∆ Α Μ Σ
— 14 —
© 2014 Εκδόσεις Ωκεανός
Ράφα είχαν ξεκληριστεί, ενώ ένας από τους αρχηγούς είχε πια-στεί αιχµάλωτος.
Ο συνταγµατάρχης κάλεσε τον Νταντές και τον ενηµέρωσε,λέγοντας τα εξής:
«Να επισπεύσεις το βήµα. Μας περιµένει ο υπολοχαγόςΛαβαλιέ, γιατί στην πόλη έχουν γιορτή».
Στο τέλος της ερήµου είδαν επιτέλους την Ουλέντ Ράφα,τη σιωπηλή, µοναχική και απόλυτα ισλαµική εκείνη πόλη. Τοκαραβάνι σταµάτησε µόλις τριακόσια µέτρα πριν από την πε-λώρια αψίδα που σηµατοδοτούσε την είσοδο της πόλης.Απλοίστρατιώτες και λεγεωνάριοι στάθηκαν δεξιά κι αριστερά στοσκονισµένο µονοπάτι, έτοιµοι να παρουσιάσουν τα όπλα κα-θώς περνούσε ο καινούργιος κυβερνήτης. Ο υπολοχαγός Γου-σταύος Λαβαλιέ παρέδωσε τα γκέµια του αλόγου του στονβοηθό του και πλησίασε βιαστικά το αυτοκίνητο που µετέφερετην οικογένεια Ντορέ. Χαιρέτησε τον συνταγµατάρχη κιάπλωσε τα δυο του χέρια στην αρραβωνιαστικιά του κοιτάζο-ντάς την γεµάτος πάθος.
«∆εν περίµενα ποτέ να σε δω στην Ουλέντ Ράφα, Ανδριά-να», είπε κοιτάζοντας αρχικά τον πατέρα της, ενώ αµέσως µετάσυνέχισε. «Πράγµατι, ποτέ δεν πίστευα συνταγµατάρχα µου,ότι θα τις φέρνατε µαζί σας… ο κίνδυνος είναι µεγάλος!»
Ο Ντορέ τον διέκοψε απότοµα.«ΗΑνδριάνα είναι κόρη στρατιώτη, η Υβόννη πάλι, πρέπει
να µάθει να µη φοβάται. Φθάνει όµως τώρα. Για πες µου, ποιός
ΠΙ Ο ∆Υ Ν ΑΤ Η Κ Ι Α Π’ ΤΟ ΜΙ Σ Ο Σ
— 15 —
© 2014 Εκδόσεις Ωκεανός
είναι ο άνθρωπος που κρατάτε αιχµάλωτο; Πώς είναι η όψητου;»
«Κουβαλούσε κρυµµένα στα ρούχα του ένα σωρό πουγκιάγεµάτα νοµίσµατα και όπλα, πράγµα που σηµαίνει ότι µάλλονθα είναι αρχηγόςΆραβας.Ακόµη κι από τη φυλακή του όµως,µε τα κατάλευκα γένια και την αλαζονική του σιωπή, από τηνόψη και τους τρόπους του, συνεχίζει να µοιάζει βασιλιάς». ΟΓουσταύος µιλούσε απολύτως ειλικρινά, χωρίς να προσέχειτο ειρωνικό χαµόγελο που ζωγραφιζόταν στα χείλη του συ-νταγµατάρχη.
«Και τί ακριβώς είπε ο βασιλιάς αυτός, όταν του έδεσαν ταχέρια;» ρώτησε για να πάψει επιτέλους τη φλυαρία ο ανιψιόςτου.
«Στην αρχή, σκεφθήκαµε πως ίσως µπορούσαµε να τουαποσπάσουµε πληροφορίες. ∆υστυχώς όµως, δεν γίνεται τί-ποτε! Και δεν θα µιλήσει ακόµη κι αν τον κάνουµε κοµµάτια!»
«Αυτό θα το δούµε!Αρχικά, θα τον τιµωρήσουµε. Μάλλονθα πρέπει να τον εκτελέσουµε στην κεντρική πλατεία αύριοτο πρωί. Και τώρα, στη δουλειά µας, πρέπει κάποτε να φθά-σουµε».
&
Ένα πλήθος που µε το ζόρι συγκρατούσαν οι ξιφολόγχες τωναπλών στρατιωτών και των λεγεωνάριων, είχε στηθεί στις
ΚΑ Ρ Ι ∆ Α ∆ ΜΠ ΡΑ Β Ο Α∆ Α Μ Σ
— 16 —
© 2014 Εκδόσεις Ωκεανός
άκρες της πελώριας πλατείας, µπροστά στο ευρωπαϊκό µέγαροτου στρατιωτικού διοικητή την ώρα που έφθαναν. Τα σκουρό-χρωµα πρόσωπα των Βερβερίνων πρόβαλλαν ανάµεσα σταµπρούντζινα πρόσωπα τωνΑράβων.Λευκές κελεµπίες, καλύ-πτρες που σκέπαζαν σκοτεινά πρόσωπα ξεχώριζαν ανάµεσασε φέσια και σε τουρµπάνια. Παρακάτω, τα µάτια που έπεφτανστους νεόφερτους, έµοιαζαν µε πυρακτωµένα µαχαίρια, ενώαπέραντη σιωπή, βαριά σαν σύννεφο πριν από την καταιγίδα,έµοιαζε να στέκεται πάνω από τα πλήθη.
Ο συνταγµατάρχης Ντορέ κατέβηκε πρώτος κι έδωσε τοχέρι του στην κόρη του Ανδριάνα για να διασχίσουν τη µικρήαπόσταση που τους χώριζε από την πόρτα, όταν µια γυναίκατυλιγµένη σε έναν µανδύα µε το πρόσωπο καλυµµένο ώστεµονάχα τα δυο της µεγάλα και γεµάτα δάκρυα µάτια να φαί-νονται, ξέφυγε από τους στρατιώτες που προσπαθούσαν να τησυγκρατήσουν και έπεσε στα πόδια του συνταγµατάρχη, υψώ-νοντας ικετευτικά τα δυο της χέρια.
«Έλεος, κύριε!» φώναξε. «Λυπηθείτε τον σύζυγό µου! Μηντον σκοτώσεις, σεΐχη, µην τον σκοτώσεις! Θα σου δώσω τοβάρος του σε χρυσό σαν λύτρα, φθάνει να µου τον παραδώ-σεις! Για όνοµα του Θεού του δικού σου, µην τον σκοτώσεις!»
Ο Ντορέ της έριξε ένα υποτιµητικό βλέµµα. Η γυναίκα,όταν κατάλαβε από την αδιάλλακτη έκφραση του προσώπουτου πως δεν θα κατάφερνε κάτι, γύρισε προς τηνΑνδριάνα καιτης έπιασε τα χέρια γεµίζοντάς τα µε δάκρυα. Το σώµα της
ΠΙ Ο ∆Υ Ν ΑΤ Η Κ Ι Α Π’ ΤΟ ΜΙ Σ Ο Σ
— 17 —
© 2014 Εκδόσεις Ωκεανός
έτρεµε σαν να πονούσε η ίδια από έναν πόνο δίχως όνοµα, ενώµια τούφα από σχεδόν κατάλευκα µαλλιά έπεσε πάνω στο µέ-τωπό της.
«Λυπήσου τον, χριστιανή γυναίκα!» την εκλιπαρούσε.«Εσύ µπορείς να τον σώσεις!»
Η Ανδριάνα µε την καρδιά γεµάτη αγωνία και θλίψη, κοί-ταξε τη γυναίκα και τη στιγµή που θα της µιλούσε, ο Ντορέ,που µε δυσκολία συγκρατούσε τον εκνευρισµό του, πλησίασετην κόρη του.
«Λευκή κυρά, πες µου ότι θα δείξεις ευσπλαχνία!» ψιθύρισεη γυναίκα.
«Ναι, το θέλω πολύ», της είπε η Ανδριάνα αποφεύγονταςτο χέρι του πατέρα της που προσπαθούσε να την τραβήξει απότο µπράτσο. «Μην κάνετε έτσι, σας παρακαλώ, ηρεµήστε! Σαςυπόσχοµαι να…»
«Μη δίνεις υποσχέσεις που δεν µπορείς να τηρήσεις!» φώ-ναξε ο Ντορέ. «Ο άνδρας για τον οποίον σε ικετεύει αυτή ηγυναίκα είναι ένοχος, είναι προδότης και θα πληρώσει όπωςόλοι οι προδότες µε το ίδιο του το αίµα. Πάρτε την από ’δώ!»ούρλιαξε προς τον Νταντές. «Πάµε λοιπόν Ανδριάνα!»
Τράβηξε την κόρη του προσπαθώντας να την πάρει µακριάαπό τη γυναίκα, ενώ ήδη πλησίαζαν οι στρατιώτες. Πριν όµωςπρολάβουν να την αποµακρύνουν, ένας άνδρας ξεχώρισε σπά-ζοντας τον κλοιό για να βρεθεί στο πλάι της.
«Αρκεί µητέρα, φτάνει πια!» είπε πιο οργισµένος κι από
ΚΑ Ρ Ι ∆ Α ∆ ΜΠ ΡΑ Β Ο Α∆ Α Μ Σ
— 18 —
© 2014 Εκδόσεις Ωκεανός
τον συνταγµατάρχη. «Καλύτερα να πεθάνει παρά να χρωστάειτη ζωή του σε έναν λευκό!»
Όλοι στάθηκαν ακίνητοι από την ένταση της στιγµής, ενώο άνδρας στεκόταν αγέρωχος. Το κορµί του έµοιαζε σφιγµένο,γεµάτο µυς, ευλύγιστο, τυλιγµένο πρόχειρα µε τις πτυχές µιαςκελεµπίας. Το πρόσωπό του που έµοιαζε να πετάει φλόγες είχετο χρώµα ξεθωριασµένου χαλκού και τα τεράστια µαύρα µάτιατου φλέγονταν από οργή και υπερηφάνεια, ενώ το στόµα τουέµοιαζε να εκφράζει όλη του την περιφρόνηση.
«Πάµε!∆εν πρόκειται µε παρακάλια ούτε µε δάκρυα να πά-ρουµε κάτι από αυτούς παρά µόνο µε το ξίφος!» φώναξε.
Ο Ντορέ για µια στιγµή στάθηκε και τον κοίταξε.«Τί λέει αυτό το άπιστο σκυλί;» ρώτησε µε έκφραση επι-
βλητική τους στρατιώτες του. «Συλλάβετέ τον αµέσως!» διά-ταξε.
Ο άνδρας όµως µε την κελεµπία έσπευσε να απαντήσει…«Τα δικά σου τα σκυλιά πάντως δεν µπορούν να µε φθά-
σουν!»Τα πλήθη παραµέρισαν για να τον κρύψουν. Άρχισαν να
πετούν ξύλα και πέτρες στους στρατιώτες και στους λεγεωνά-ριους, ώσπου ένα κοµµάτι προσγειώθηκε µε ακρίβεια και µεαπίστευτη δύναµη στο µέτωπο του συνταγµατάρχη Ντορέ, γε-µίζοντας µε αίµατα το πρόσωπό του.
Για µια στιγµή επικράτησε σύγχυση. Η Ανδριάνα ούρλιαξετροµοκρατηµένη, ενώ ο Νταντές προσπαθούσε να επιβληθεί
ΠΙ Ο ∆Υ Ν ΑΤ Η Κ Ι Α Π’ ΤΟ ΜΙ Σ Ο Σ
— 19 —
© 2014 Εκδόσεις Ωκεανός
στο χάος. Οι στρατιώτες πυροβόλησαν και το πλήθος διαλύθηκεσαν από θαύµα, ενώ ο άνδρας µε την κελεµπία και η γυναίκαπου πριν από λίγο την παρακαλούσε είχαν εξαφανιστεί σε µιαστιγµή.
«Πιάστε τον!» φώναξε ο Ντορέ. «Να µου τον φέρετε νεκρόή ζωντανό! Χίλια φράγκα σας δίνω αν µου τον φέρετε ζωντανόή νεκρό! Χίλια φράγκα για όποιον µου τον φέρει!»
Περνούσαν όµως οι ώρες και κανείς δεν µπορούσε να βρειπού είχε πάει ο αυθάδης εκείνος άνδρας. Ο Ντορέ, εντελώς κα-κόκεφος, αφέθηκε στα έµπειρα χέρια της Ανδριάνας που είχεσπουδάσει νοσοκόµα και ήξερε πώς να γιατρεύει τις πληγές.Ευτυχώς, η πληγή του δεν ήταν σοβαρή. Ο Γουσταύος προσπά-θησε να ξεπεράσει τις φωνές οργής του συνταγµατάρχη.
«Γουσταύε, για άκου µε λίγο!Αν όλοι αυτοί οι κακοµοίρη-δες νοµίζουν ότι µπορούν να παίξουν µαζί µου, όπως έπαιζαν,όπως όλα δείχνουν, µε σένα µέχρι σήµερα, κάνουν µεγάλο λά-θος!» προειδοποίησε απειλώντας.
«Έκανα ό,τι περνάει από το χέρι µου για να βάλω σε τάξητα πράγµατα, αλλά όπως µπορείτε να δείτε…»
«∆ηλαδή, τί ακριβώς έκανες; Αντάλλασσες επισκέψεις µετους τοπικούς σεΐχηδες;»
«Αν ο σουλτάνος του Μαρόκου µας βοηθούσε…» άρχισενα λέει.
«Επειδή τον βοηθήσαµε όµως βρισκόµαστε σε αυτήν τηνκατάσταση τώρα!» ξεφώνησε ο συνταγµατάρχης χτυπώντας
ΚΑ Ρ Ι ∆ Α ∆ ΜΠ ΡΑ Β Ο Α∆ Α Μ Σ
— 20 —
© 2014 Εκδόσεις Ωκεανός
το χέρι στο γραφείο. «Φρόντισε να συλληφθεί ο συγκεκριµένοςταραξίας! ∆εν µπορεί να έχει φθάσει πολύ µακριά µε τη γριάτην ετοιµόρροπη πλάι του! Να τον φέρουν αµέσως στο οχυρό!Εγώ θα πάω να µιλήσω µε τον γερόλυκο που είναι όπως φαί-νεται τόσο σηµαντικός, ώστε να προσφέρονται να µας δώσουντο βάρος του σε χρυσό!»
«Μα, είσαι τραυµατισµένος µπαµπά!» διαµαρτυρήθηκε ηΑνδριάνα.
«Κι εγώ έτσι θα σας έλεγα, συνταγµατάρχα».«Απ’ό,τι βλέπω, ακόµη δεν έµαθες να ζεις ως στρατιώτης,
Γουσταύε! Μην απαντάς, δεν χρειάζεται! Μπορείς όµως ναπηγαίνεις».
&
Μια ώρα αργότερα, ο Νταντές συνάντησε την Ανδριάνα στηβεράντα.
«Τελικά, τον συνέλαβαν;» ρώτησε γεµάτη αγωνία η κοπέλα.«Όχι, Ανδριάνα και δεν νοµίζω ότι θα µπορούσε ποτέ να
συµβεί κάτι τέτοιο. Όλοι γύρω είναι φίλοι του κι εµείς εχθροίτου, σε ποσοστό ένας στους χίλιους. ∆εν παίζει ρόλο αν οικάτοικοι της Ουλέντ Ράφα φαινοµενικά µοιάζουν υποταγµέ-νοι στο γαλλικό προτεκτοράτο. Όσο πιο φιλικοί παρουσιά-ζονται τόσο πιο πολύ µας µισούν, ενώ οι υπόλοιποι… τουςείδες άλλωστε».
ΠΙ Ο ∆Υ Ν ΑΤ Η Κ Ι Α Π’ ΤΟ ΜΙ Σ Ο Σ
— 21 —
© 2014 Εκδόσεις Ωκεανός
Η Υβόννη πλησίασε µε τη σειρά της, χαµογελώντας στοναξιωµατικό.
«Αχ, Βερνάρδε! Φοβήθηκα πολύ! Πολύ κακός κόσµος! Καιτί απαίσιος αυτός που τράβηξε την κυρούλα από το χέρι γιανα φύγουν! Τα µάτια του πετούσαν φλόγες όσο κοιτούσε τηναδελφή µου, έµοιαζε µε σατανά και µε µια του κίνηση έριξεκάτω δύο λεγεωνάριους».
«Μεγάλη τύχη είχε που µας ξέφυγε», σχολίασε ο Νταντές.«∆εν έχει άδικο ο συνταγµατάρχης που θέλει να τον συλλάβουν».
«Μήπως δίνουµε µεγάλη σηµασία στο θέµα; Πρέπει να εί-ναι ένας από τους δύστυχους εκείνους ανθρώπους που συµπά-σχει µε τη µητέρα του, εκείνη την άµοιρη γυναίκα που ζητούσεέλεος για να σώσει τον αιχµάλωτο».
«Μην το λες αυτό, Ανδριάνα», τη διαβεβαίωσε µε σοβαρόύφος. «Ο συγκεκριµένος άνθρωπος που σε πλησίασε είναι πο-λύ σηµαντικός άνδρας, προφανώς κάποιος Άραβας αρχηγόςπου κατάγεται από αριστοκρατική γενιά, µάλλον απόγονος τουΜουλάΑλί και ιδιαίτερα υπερήφανος για την καταγωγή του».
«Η όψη του όµως…»«Τα φτωχά του ρούχα δεν µε έπεισαν και η γυναίκα ζητούσε
να πληρώσει το βάρος του άνδρα της σε χρυσό.Αυτό µπορούννα το κάνουν µονάχα οι πολύ πλούσιοι, και όταν στα µέρη αυτάέχεις περιουσία, θεωρείσαι ισχυρός, αφέντης πολλών πολεµι-στών, κύριος αµέτρητων φυλών και αδιαµφισβήτητος ηγέτης.Ποιός ξέρει τί σόι ξεσηκωµό µας ετοιµάζει!»
ΚΑ Ρ Ι ∆ Α ∆ ΜΠ ΡΑ Β Ο Α∆ Α Μ Σ
— 22 —
© 2014 Εκδόσεις Ωκεανός
«Είστε πολύ απαισιόδοξος, υπολοχαγέ», του είπε χαµογε-λώντας η Ανδριάνα.
«Ναι, είµαι, αλλά εδώ και έξι χρόνια που υπηρετώ στηνΑφρική, νοµίζω ότι κατέχω πλέον τί σόι άνθρωποι είναι όλοιτους. Είµαι λοιπόν σίγουρος ότι στο µεγαλύτερό τους µέροςτα πλήθη της πλατείας, µεταµφιεσµένα σε επαίτες και σε πε-ριπλανώµενους, ήταν φίλοι και συγγενείς του άνδρα που σαςπλησίασε, ίσως ακόµη και στρατιώτες, προφανώς διασκορπι-σµένοι για να προστατέψουν τον αρχηγό τους.Αν πάλι όχι, δενεξηγείται πώς κατάφερε να έρθει µα, κυρίως, να διαφύγει».
«Έµοιαζεδυνατόςκι έτοιµοςγιαόλα…αυτόείναισίγουρο…»«… και πολύ όµορφος παρά το γεγονός ότι ήταν κακός…»,
τους διέκοψε η Υβόννη σαν γνώστρια του θέµατος, κάνονταςτους υπόλοιπους να χαµογελάσουν.
«Είχες την όρεξη να παρατηρήσεις και την οµορφιά του,µικρούλα;», ρώτησε ο Νταντές.
«Μα… δεν χρειαζόταν χρόνος, αλλά απλώς µια µατιά νατου ρίξει κανείς».
«Εσείς τί λέτε, Ανδριάνα;»«Κανένας δεν µπορεί να πει ότι δεν ήταν επιβλητικός, αλλά
αυτό που µου έκανε εντύπωση ήταν το βλέµµα του. Ποτέ µουδεν είχα ξαναδεί τόσο πόνο και µίσος σε ανθρώπινη έκφραση.Πρέπει να είναι γυιός του αιχµαλώτου, έτσι δεν είναι;»
«Μπορεί να είναι γυιός του ή αδελφός ή εξάδελφος τετάρ-του ή πέµπτου βαθµού. Για τους συγκεκριµένους λαούς, οι οι-
ΠΙ Ο ∆Υ Ν ΑΤ Η Κ Ι Α Π’ ΤΟ ΜΙ Σ Ο Σ
— 23 —
© 2014 Εκδόσεις Ωκεανός
κογενειακοί δεσµοί έχουν απίστευτη δύναµη, πράγµα που τουςαναγκάζει ακόµη και να σκοτώνουν όταν χρειάζεται».
«Αλήθεια;» ρώτησε γεµάτη αµφιβολία η Ανδριάνα.«Είτε ήµασταν εµείς είτε όχι, µονίµως υπήρχαν αναταραχές
και χάρις ακριβώς στις εσωτερικές τους διαµάχες, στις οικο-γενειακές προδοσίες, µπορούµε και υπάρχουµε ακόµη στηνΑφρική, παρά το γεγονός ότι υπολειπόµαστε αριθµητικά καιείµαστε πολύ πιο αδύναµοι».
«Εµείς πάντως έχουµε πολιτισµό, σύγχρονα όπλα».«Που δεν έχουν την παραµικρή ισχύ απέναντι στα απέρα-
ντα πλήθη των φυλών αυτών.Ανδριάνα, πρέπει να συνειδητο-ποιήσετε ότι ζούµε µέσα στον κίνδυνο, επειδή είµαστε θρασείς,γι’αυτό και τόλµησα να πω στον συνταγµατάρχη ότι δεν έπρε-πε να σας είχε φέρει στην Ουλέντ Φάρα. Αν ήµουν αρραβω-νιαστικός σας, θα φρόντιζα να µην έρθετε».
«Εγώ όµως η ίδια θέλησα να τον συνοδεύσω µαζί µε τηναδελφή µου και δεν µε τροµάζει ο κίνδυνος· αυτό πρέπει να τοέχετε καταλάβει».
Ο Νταντές ετοιµαζόταν να απαντήσει, όταν είδε τον Γου-σταύο Λαβαλιέ να πλησιάζει καρφώνοντας το ζηλόφθονοβλέµµα του στον υπολοχαγό των λεγεωνάριων, τον οποίονχαιρέτησε ψυχρά, λέγοντάς του ότι ο συνταγµατάρχης Ντορέτον περίµενε στο γραφείο. Ο Νταντές υποκλίθηκε µπροστάστην Ανδριάνα και στη µικρή της αδελφή και µπήκε στο εσω-τερικό του σπιτιού. Ο Γουσταύος, χωρίς να δώσει σηµασία
ΚΑ Ρ Ι ∆ Α ∆ ΜΠ ΡΑ Β Ο Α∆ Α Μ Σ
— 24 —
© 2014 Εκδόσεις Ωκεανός
στον στρατιωτικό, ενηµέρωσε την αρραβωνιαστικιά του ότιτο ίδιο βράδυ θα έδιναν δεξίωση, επειδή ο συνταγµατάρχηςεπιθυµούσε να συγκεντρώσει στην κατοικία του όλους τουςΕυρωπαίους που βρίσκονταν εκεί.
«Ανδριάνα µου!» ψιθύρισε γεµάτος πάθος ο Λαβαλιέ, «µετην πρώτη ευκαιρία θα µιλήσω στον πατέρα σου, ίσως ακόµηκαι απόψε, στη διάρκεια της δεξίωσης. Θέλω να παντρευτούµεόσο πιο γρήγορα γίνεται».
Η Ανδριάνα τράβηξε απαλά τα χέρια της για να αποφύγειτον Γουσταύο και χαµογέλασε. Όποιος την έβλεπε µπορούσενα καταλάβει ότι η κοπέλα αυτή δεν ήταν διόλου ερωτευµένηµε τον αρραβωνιαστικό της. Ο άνθρωπος αυτός ήταν από τουςαρραβωνιαστικούς που γνωρίζονται οικογενειακώς από τότεπου ήταν παιδιά και που είχαν υποτίθεται την υποχρέωση ναπαντρευτούν ο ένας τον άλλον. Σε αντίθεση όµως, ο Γουσταύ-ος έµοιαζε να λατρεύει την Ανδριάνα και να έχει συνηθίσειπλέον τη συναισθηµατική της ψυχρότητα.
Τα σταθερά βήµατα του Ντορέ και τα ανάλαφρα της Υβό-νης διέκοψαν τον ερωτικό τους διάλογο. Τα σπιρούνια ηχούσανπάνω στο µαρµάρινο δάπεδο και ο Γουσταύος, αυθόρµητα πή-ρε στρατιωτική στάση κατωτέρου µπροστά στον ανώτερο.
«Το ήξερα ότι εδώ θα σε έβρισκα», δήλωσε χωρίς καµµίαευγένεια ο Ντορέ. «Σου είπα να επιστρέψεις αµέσως στο γρα-φείο! Η άφιξη τηςΑνδριάνας δεν σε απαλλάσσει από τα στρα-τιωτικά σου καθήκοντα! Υποθέτω ότι αυτό θα το µάθεις έτσι
ΠΙ Ο ∆Υ Ν ΑΤ Η Κ Ι Α Π’ ΤΟ ΜΙ Σ Ο Σ
— 25 —
© 2014 Εκδόσεις Ωκεανός
κι αλλιώς µε τον καιρό στο Σεντ Σιρ, όπου θα µάθεις να είσαιστρατιώτης. Ο υπολοχαγός Νταντές σε περιµένει κάτω και έχειπάρει διαταγές για λογαριασµό σου. Πάντως, κατάφερε και σεξεπέρασε! Οι δικοί του λεγεωνάριοι έπιασαν αιχµάλωτο τονφυγάδα».
«Αν είναι δυνατόν!» φώναξε ο Γουσταύος που µετά τη φρα-στική καταιγίδα του συνταγµατάρχη δεν είχε προλάβει να απα-ντήσει για να υπερασπιστεί τον εαυτό του.
«Τί είναι αυτά που λες;» ψιθύρισε µε τη σειρά της η Αν-δριάνα.
«Μόλις κατέφθασαν µάλιστα! Να ένα καλό µάθηµα για σέ-να και για τους στρατιώτες σου. Πήγαινε να δεις, σε περιµέ-νουν, κι εγώ µε τη σειρά µου σας περιµένω στο γραφείο».
Ο Γουσταύος, χλοµός από την ταπείνωση µπροστά στηναρραβωνιαστικιά του, σηκώθηκε κι έφυγε. Το ίδιο έκανε καιο συνταγµατάρχης και η Ανδριάνα µε την Υβόννη κοίταξανπρος τη µεριά του δρόµου. Το κοριτσάκι ήταν εκείνο που έσπα-σε τη σιωπή που είχε πέσει.
«Τον έπιασαν λοιπόν τον Μαυριτανό;»«Ναι, έτσι είπε ο µπαµπάς», απάντησε η Ανδριάνα σιγανά.«Ήταν πράγµατι αρχηγός των κακών εκείνων ανθρώπων;
Μπορώ λοιπόν τώρα πια να πάω βόλτα µε τον καλό µου υπο-λοχαγό Νταντές µε το άλογο… Μια χαρά όλα λοιπόν. Εσύόµως τί έχεις;»
«Κι εγώ το ίδιο αναρωτιέµαι. Πολύ παράξενα όλα σε αυτά
ΚΑ Ρ Ι ∆ Α ∆ ΜΠ ΡΑ Β Ο Α∆ Α Μ Σ
— 26 —
© 2014 Εκδόσεις Ωκεανός
εδώ τα µέρη. Ακόµη κι αυτά που σκέφτοµαι κι αυτά που αι-σθάνοµαι».
Σήκωσε το βλέµµα και για µια στιγµή στάθηκε να κοιτάζειµε αγωνία απροσδιόριστη τους πυργίσκους των τζαµιών, τονλαµπερό γαλάζιο ουρανό κι ένιωσε ξαφνικό φόβο. Ένα άλογοδιέσχιζε τον δρόµο καλπάζοντας, σηκώνοντας ένα σύννεφοαπό σκόνη, ενώ οι ελάχιστοι άνδρες που βρίσκονταν εκεί, µό-λις το είδαν έκαναν στην άκρη για να περάσει. Η Ανδριάναούρλιαξε κυριευµένη από µια παράλογη ευδαιµονία.
«Αυτός είναι, Υβόννη! Αυτός είναι, κατάφερε να τους ξε-φύγει! Αυτός… ο Άραβας!»
«Ωχ, Θεούλη µου!» είπε η µικρή. «Άρα, θα γίνει πόλεµος!Τρέχω να το πω στον µπαµπά». ΗΑνδριάνα την έπιασε για νατη σταµατήσει.
«Τίποτε να µην πεις! Θα το µάθει όταν γυρίσει στο γραφείο».«Μα… µπορεί να τον προλάβει, να µην ξεφύγει, να δώσει
διαταγές στους στρατιώτες!»«Αυτό όµως θέλω εγώ! Να τους ξεφύγει! Να καταφέρει να
τους ξεφύγει!»
&
Η επιθυµία της νεαρής έγινε πραγµατικότητα. Το άλογο τουφυγάδα χάθηκε στη στιγµή και καλπάζοντας ακούραστο πήρετον δρόµο της ερήµου. Η νύχτα είχε ήδη πέσει όταν πια στα-
ΠΙ Ο ∆Υ Ν ΑΤ Η Κ Ι Α Π’ ΤΟ ΜΙ Σ Ο Σ
— 27 —
© 2014 Εκδόσεις Ωκεανός
µάτησε. Στο βάθος, πάνω στον καµβά του ουρανού, χλοµοίκαθώς ο ήλιος ξεψυχούσε, υψώνονταν οι πύργοι και οι φοινι-κιές που περιέβαλλαν την Ουλέντ Ράφα.
Ο Άραβας παρέδωσε τα γκέµια του αλόγου του στα χέριαενός µικρού αγοριού που έτρεξε προβάλλοντας πίσω από ταπανάρχαια τείχη. Εκείνος πέρασε µέσα από τη µεγάλη µου-σουλµανική πύλη όπου δύο άνδρες που φορούσαν κελεµπίεςυποκλίθηκαν και παραµέρισαν για να περάσει.
Ένας γέρος έτρεξε για να τον υποδεχθεί.«Ειρήνη στο διάβα σου!» του είπε.«Ο Κύριος µαζί σου!» απάντησε εκείνος.«Τους ξεφύγατε, αφέντη;» ψιθύρισε ο γέρος υψώνοντας τα
χέρια στον ουρανό. «Μέγας είσαι Αλλάχ!»«Ναι, Αµπντούλ, τα κατάφερα και φαντάζοµαι πως τώρα
πια και η µητέρα µου θα είναι ασφαλής».«Η κυρα-Ζουλέµα µε τους δούλους και τις υπόλοιπες γυ-
ναίκες που τη συνοδεύουν πάνε προς την όαση. Εµείς πάλι,περιµέναµε τις δικές σου διαταγές και τη δική σου επιστροφή.∆όξα να ’χει ο Αλλάχ που σε βοήθησε να ξεφύγεις. Μεγάλητρέλα όµως αυτό που έκανες, αφέντη!»
«Τα είχα προβλέψει όλα!»«Το ξέρω αυτό, επίτηδες έπεσες στα χέρια των εχθρών σου,
για να προλάβει η αξιοσέβαστη µητέρα σου να ξεφύγει. Μο-νάχα η δύναµη και το κουράγιο σου θα µπορούσαν να βοηθή-σουν να γίνει πραγµατικότητα κάτι τέτοιο».
ΚΑ Ρ Ι ∆ Α ∆ ΜΠ ΡΑ Β Ο Α∆ Α Μ Σ
— 28 —
© 2014 Εκδόσεις Ωκεανός
«Η δύναµη και η τόλµη µου δεν βοήθησαν όµως να σώσωτον πατέρα µου», είπε γεµάτος πίκρα.
Ο αφέντης κάλυψε το κεφάλι του µε τον κεφαλόδεσµο κά-νοντας το χαλκόχρωµο πρόσωπό του να λάµπει, ενώ το αρι-στοκρατικό του µέτωπο, το δυναµικό του προφίλ µε την αε-τίσια µύτη, τα σαρκώδη κόκκινα αισθησιακά του χείληµόρφαζαν γεµάτα επαναστατική διάθεση.
«Κανένας θνητός, κανένα τέκνο του Αλλάχ δεν µπορεί ναπραγµατοποιήσει αυτό το θαύµα», είπε ο γέροντας Αµπντούλακουµπώντας και τα δύο του χέρια πάνω στους ώµους τουνεαρού. «Μονάχα ένα θαύµα θα µπορούσε να σπάσει τις αλυ-σίδες που κρατούν τον πατέρα σου δεµένο από τους καρπούςκαι να γκρεµίσει τα τείχη του οχυρού όπου τον έχουν φυλακί-σει οι λευκοί».
«Θαύµα ή όχι, θα πρέπει να το κάνω πραγµατικότητα,Αµπντούλ».
Το λεπτό και δυνατό του χέρι, χέρι στρατιώτη εµπειροπό-λεµου και γυµνασµένου, έσφιξε γεµάτο οργή τη λαβή του για-ταγανιού.
«Πριν προβάλει στον ουρανό το φεγγάρι, θα πρέπει να πάµεστην όαση. Θα περάσουµε στη δράση κι εσύ φρόντισε να αφή-νεις παντού σε όλον τον δρόµο κατασκόπους».
«Λοιπόν, αφέντη, θα γίνει το θέληµά σου», είπε οΑµπντούλκαι υποκλίθηκε µπροστά του.
Η νύχτα σκέπαζε τα πάντα. Ήταν µια νύχτα πυκνή και σκο-
ΠΙ Ο ∆Υ Ν ΑΤ Η Κ Ι Α Π’ ΤΟ ΜΙ Σ Ο Σ
— 29 —
© 2014 Εκδόσεις Ωκεανός
τεινή, ενώ ελάχιστα µακρινά αστέρια έλαµπαν στον ουρανό.Σαν λευκές σκιές άρχιζαν να κινούνται οι κελεµπίες πλάι στατείχη της πύλης.Ακούγονταν ψίθυροι, σιγανές φωνές και κατάκαιρούς δυνατές διαταγές.
Ο αφέντης είχε φροντίσει να τυλίξει γύρω από τον υπερή-φανο κορµό του τα πολλά µέτρα της δικής του κελεµπίας, γιανα µπορεί να ανεβαίνει στο άλογο που το ίδιο ακριβώς αγοράκιτου παρέδιδε. Σκέπασε το πρόσωπό του µε την κουκούλα τουρούχου του και χωρίς να λυπηθεί το άλογό του έµπηξε µέσατα σπιρούνια, αναγκάζοντας το ζώο να αρχίσει να τρέχει καλ-πάζοντας.
&
Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι . . .
ΚΑ Ρ Ι ∆ Α ∆ ΜΠ ΡΑ Β Ο Α∆ Α Μ Σ
— 30 —
© 2014 Εκδόσεις Ωκεανός
