1| KOKAPENA.

Nola ulertzen dugu autogestioaren defentsa gaur egungo testuinguru

sozialean?

-ZER DA KAPITALISMOA? Oinarrizko zertzeladak

Kapitalismoa gizartea antolatzeko modu bat baino ez da. Historian zehar

gizartea antolatzeko modu ezberdinak egon dira, eta etorkizunean ere

gizartea antolatzeko modu ezberdinak existitu ahalko dira. Hori da, hain

justu, autogestio antikapitalistak bilatzen duena: gizartea antolatzeko beste

modu bat gorpuztea. Baina ezin gara idealismo hutsean erori. Horregatik,

sistema kapitalistaren oinarriei erreparatzea ezinbestekoa da, baita oinarri

horien baitan betetzen ditugun funtzioei eta gure beharrak asetzeko dugun

moduari erreparatzea ere.

Esan bezala, kapitalismoa gizartea antolatzeko sistema historiko bat baino ez

da, eta nahiz eta itxura batean betierekoa edo eternoa dirudien (eta, beraz,

gaindiezina) haren atzean ezkutatzen den egia ezagutzeak lagunduko ditu

kapitalismoaren ahultasunak identifikatzen. Kapitalismoak kapitalaren

metaketari erantzuteko antolatzen du gizartea. Kapitala burgesiaren jabetza

pribatua da, eta ekoizpen bitartekoez eta lan indarraz osatzen da. Kapitala

metatzeak honako hau esan nahi du, beraz: errealitate soziala eta

aberastasun materiala ekoizteko bitarteko materialen eta ekoizle zuzenen

gaineko kontrola izatea. Alegia, errealitate sozialaren gaineko kontrol osoa

kapitalisten esku egotea. Eta gaur egun, hori da egoera. Adibidez, sistema

kapitalistan beharrezkoa da estatuen aurrekontuen zati handiena lan

teknikak garatzera bideratzea eta arlo horretan inbertitzea; izan ere, lan

tekniken garapen horiek estrategikoak dira kapitalarentzat, irabaziak

lortzeko, kapitala handitzeko, eta, ondorioz, kontrol soziala metatzeko.

Ulergarria da, beraz, langile edo ekoizle zuzenon behar guztiak, zeharka

soilik asetzen direla. Beste aldean daude langileon beharrak, zeinak bigarren

planoan agertzen diren, eta horrexegatik aurkitzen ditugu ezintasunak gure

bizitza kontrolatzeko, baina ez soilik lanpostuan (lan prekarioak,

ordezkagarritasuna, langabezia estrukturala...), lanpostutik kanpo ere bai

(bakardadea, indibidualismoa, azaleko harremanak, indarkeria, arrazakeria,

genero auzia, ikaskuntza prozesu eta eredu arrotzak…). Dominazio

kapitalistak langileen bizitza osoari eragiten dio, ez soilik esparru

ekonomikoari.

Badakigu mundu mailan antolatzen den sistema bat dela kapitalismoa.

Munduko lurralde guztiak merkatu bidez lotuta ageri zaizkigu gaur egun:

erosten ditugun gauza gehienak kanpoan ekoizten dira; langile askok kanpora

joanbehar dute lanera; Azpeitiko enpresek Europako, Amerikako zein Asiako

enpresekin egiten dituzte kontratuak; hemen inbertitzen dute kanpoko

enpresek; etab. Mundu mailako sistema da kapitalismoa, eta, aurrez esan

bezala, haren ondorioak ez dira ekonomia arlora mugatzen; kultura, politika…

bizitzaren esfera guztietan du eragina.

-INSTITUZIO PUBLIKOAK. BOTEREAREN KUDEAKETA ESKALA TERRITORIAL

EZBERDINETAN

Aberastasun eta botere hori guztia kudeatzeko egitura politiko internazionalak

existitzen dira, hala nola FMI, BM, BCE, CE, etab. Bertan arautzen da gizarte

kapitalista, kapital internazionalak dituen behar internazionalen arabera.

Adibidez, gurean, Europako Batasunak agintzen du zer egin Europako hezkuntza

sisteman, eta Ebk erabakitzen du hezkuntza sistema homogeneizatu behar dela;

izan ere, lan merkatuaren berregituraketa ekarri du azken krisialdiak, eta maila

internazionalean antolatzen diren enpresek behar berriak dituztenez, behar

horiei erantzun behar diete. Hori posible izateko, langileriak etxetik urrun egin

behar du lan, eta horretarako prestatzen gaituzte Bolonia plana bezalako

hezkuntza erreformekin. Lehen lerroan kapitalaren beharrak, eta

bigarrengoan, langileenak. Berdina gertatzen da Europan erabakitzen denean

Espainiak bankuak salbatu behar dituela kapital finantziarioa berrabiarazteko;

berdin Espainiari zergen portzentaiak aldatu behar dituela esaten dionean, etab.

Finean, Troika moduko instituzio internazionalek kapitalaren beharrak

erregulatzen dituzte.

Horrela ikus daiteke XX. mendean botere egituraketa internazionala ulertzeko

erabiltzen genituen eskemek gaur egun ez dutela balio, krisialdiz krisialdi,

mundu mailako egituraketa ekonomiko politikoa aldatzen doalako. Horregatik,

garai batean lehia interkapitalista estatu artean ematen bazen ere, gaur egun

bloke interestatalen artean ematen da; Errusia, Estatu Batuak, Europa edo Txina

dira mundu mailako lan merkatuaren kontrolagatik lehiatzen duten instantzia

internazionalak, kapital ugariren batasun gune gisa aritzen direnak.

Baina egituraketa politiko internazionalak botere hierarkian maila gorena

izateak ez du ukatzen gainontzeko eskala territorialetan dauden instituzio

politikoen garrantzia; izan ere, estatu mailan ere bada hierarkia instituzional

bat, egitura internazionalen erabakien arteko koordinazioa eta erabaki hauen

exekuzioa bermatzeko. Gure kasuan, Espainiar estatua dago gorenean,

konstituzioarekin; gero autonomi erkidegoak, euren botere legegile

mugatuekin; herrialdeak, diputazioekin; herriak, auzoak eta etxeak, udalekin.

Hierarkia bat dago, eta eskala territorial bakoitzean antolatzen den kudeaketa

eremu bakoitzak konpetentzia ezberdinak ditu, kudeatu behar duen eskala

espazialak kapitalarentzat bete behar dituen beharrekin konkordantzian.

Era berean, diputazioek edo autonomia erkidegoek beste konpetentzia batzuk

dituzte: hala mintzo da EAJ Madrileko gobernuekin negoziatzen ari denean,

hierarkikoki maila ezberdinean dauden kudeaketa guneen arteko

konpetentzien transferentziaz ari baitira: ea nork duen espetxeen gaineko

konpetentzia, hezkuntzaren gainekoa, Gizarte Segurantzarena etab. Azkenik,

Estatua dago. Estatuak ditu konpetentzia garrantzitsuenak, aurrekontuak,

militarrak edota polizia, edo sektore produktibo estrategikoen gaineko

kontrola, komunikabideena, heziguneena, unibertsitateena, etab.

Beraz, arautze hierarkiko bat ematen da estatu eskala territorial baten baitan

dauden instituzio publikoen artean. Zentzu horretan, eta herrian zentratuz,

udalak herri mailan estrategikoak diren konpetentziak ditu, eta konpetentzia

horiek kudeatzeko botere organoak eta arautzeko gaitasunak. Esan daiteke

udalak estatuaren administrazio egituraren puntu bat baino ez direla; eta zentzu

horretan, ekintza gaitasun mugatua dutela. Izan ere, udalak derrigortuta daude

eskala estatal eta eskala internazionalean erabakitako legeak betetzera.

Horrek ez du esan nahi udalak ez duela botererik. Badu boterea, arautzeko

gaitasuna eta errealitatean eragitekoa. Baina bere ahalmenak egituraketak

hierarkiko kapitalistarekin egiten du topo. Erakunde publikoak burokraziaren eta

prozedura administratiboen gaineko arauen menpeko dira, eta, beraz,

errealitatea iraultzeko ezintasun estrukturala dute. Dena dela, borondate

politikoa dagoen neurrian, langileriaren aldeko neurriak hartzeko gaitasuna ere

badute.

Eskala geopolitikotik herriraino –zehazki etxeko sukalderaino–, gizartea

guztiz antolatuta dago, kapital metaketaren beharren arabera. Horregatik,

gizartearen arautze hierarkiko horrek irabazien logikari erantzuten dio:

oligarkia internazionalen, estatalen edota eskala ezberdinetan eta herrietako eguneroko

errealitatean eragiten duten burgesia txikiaren beharrei, hain zuzen ere. Garbi dago,

kapitalismoak mailakatze bat ezartzen duela: bai kapitalisten artean, baina

baita langileen artean ere. Ez da, beraz, gehiengoaren beharren arabera

arautzen den gizarte eredu bat.

-INSTITUZIO PRIBATUAK. ARGIPENA

Instituzio kapitalistak pribatuak zein publikoak izan daitezke; pribatuek,

aberastasunaren metaketa kapital forman ahalbideratzen dute (enpresa txikiak,

ertainak, handiak, multinazionalak...) eta publikoek, aberastasun hori ekoizteko

eta banatzeko beharrezko diren prozesuak erregulatzen dituzte. Zentzu

horretan, eta ikusiko dugun moduan, erakunde publikoek kapitalisten arteko

konpetentzia arautzen dute; beraz, kapitalaren jabetza pribatua dira; guztionak

dira beraz, soilik kapitalak errealitate sozial osoa duelako jabetzan, eta horrek

eskala espazial ezberdinetan bizi diren komunitateetako kideen arteko

harremanak arautu behar direla suposatzen duelako. Hemen ere, langileria

bigarren lerroan uzten dute, eta instituzio pribatu zein publikoek ez diote bere

beharrei zuzenean erantzuten.

Instituzio pribatuak ez dira hemen aztertzen, ulertuko den moduan.

-IRABAZIEN LOGIKA ETA KLASE SOZIALAK

Argi dago –langile zein burges izan– kapitalismoan bizirauteko poltsikoan

dirua behar dela. Baina kontuan hartu behar da honako hau: kapitalisten

poltsikoan dagoen diruak (irabazia/kapitala) gure diruaren (soldata) berdina

dirudien arren, gureak ez duen gaitasun berezi bat dauka. Burgesen diruak

bizi bitartekoak erosteko gaitasuna izateaz gain, ekoizpen bitartekoak eros

ditzake: bitarteko materialak (makinak, lurrak, pabelloiak, kamioiak,

etxaldeak…) eta langileak (lan indarra/eskulana) eros ditzake.

Kapitalaren zati bat da soldata; hor dago aginte gaitasuna. Gure bizitza

aurrera ateratzeko burgesiak antolatutako lan prozesuetan parte hartu

behar dugu, ondoren, irabazi dugun soldata hori bizirauteko behar duguna

erosten xahutzeko. Ekoizpen bitartekoen kontrolak ekoizpenaren

emaitzaren jabetza pribatua ematen dio burgesiari, eta, beraz, gure soldata

gastatzen dugunean burgesiaren irabazia sortzen eta ahalbidetzen dugu.

Jaio. Lana. Hil, besteen aginduetara. Horra klase sozialen existentzia.

Agerikoa da irabazien logikak arautzen duen gizarte eredu batean interes

indibidualak, askatasun, berdintasun eta lehia printzipioek agintzen dutela. Moral

indibidualistak agintzen du; norbanakoa da aurrena, eta ondoren gainontzekoak.

Hor da mundu ulerkera edo kultura kapitalista; eta burgesiaren mundu ikuskerari

dagokio. Baina langileok berau erreproduzitzen dugu, bizi bitartekoen merkatuan

edo lan merkatuan lehiatzen baikara gure artean.

Hortaz, argi dago printzipio etikoentzat ez dagoela lekurik sistema

kapitalistan. Halaber, agerikoa da gizarte eredu kapitalistak balio

dekadenteak ekoizten eta birproduzitzen dituela; izan ere, eta esan bezala,

diruak zeharkatzen ditu harreman sozial guztiak, eta, ondorioz, gero eta

jarrera berekoiagoak sortzen dira, isolamenduan eta indibidualismoan

sakonduz. Era berean, elkarrenganako konpetentzia nagusitzen da, agerikoa

da arrazakeria, sexu gehiegikeriak areagotzen ari dira...

Argi dago dekadentzian dagoen gizarte eredu bat dela kapitalismoa, milaka

urtetako tradizioetan jaso eta gorde diren printzipio etiko guztiak birrintzen ari

dena. Desfase bat da gizarte hau, nahiz eta harreman eredu kapitalistetara

ohitzen garen: jendea bere herrialdetik kanporatzera behartzen da eta beste

herrialdeetan ilegalak dira; jendeak kalean lo egiten du; bortxaketak bideoz

grabatzen dira; familia harremanak desegituratzen dira seme-alaba eta

gurasoen arteko kontratuak sortzeraino –harreman afektiboak

juridikoengatik ordezkatuz–; bizitza Internetez egiten da; ohikoak dira

praktika kontratuak eta errespetu falta etengabeak; edozer gauza esateko

eskubidea dagoela uste da, inplikazioetan pentsatu ere egin gabe... Eta

garrantzitsuena: lotsak eta beldurrak zeharkatzen gaituzte konpromisoa

eskatzen den egoeretan.

-KRISI KAPITALISTA. BERRANTOLAKETA EKONOMIKO POLITIKOA ETA

EGUNGO TESTUINGURUA

Jakinekoa da ez gaudela ongizate estatuaren fase historikoan. Esan

dezakegu, nolabait, ekonomia krisiak ongizate estatuaren amaiera dakarrela,

eta, aldi berean, ekonomia krisiarekin batera kapitalismoaren ziklo berri bat

irekitzen dela. Gure ulerkeran, krisi ekonomikoa gizarte kapitalistari

beharrezkoa zaion fenomenoa da; izan ere, gizartea krisiaren arabera

berrantolatzen da, akumulazio fase berri bat irekitzeko. Beraz, gure

ikuspuntuaren arabera, krisi ekonomikoaren ondorioak ez dira soilik ondorio

ekonomikoak, krisiak gizartearen osotasunari eragiten baitio. Hona hemen

adibide bat: gizarte kapitalistaren azken akumulazio faseak sabaia jo

zuenean, haren atzetik iritsi ziren krisi politikoa eta demokraziaren krisia.

“Ongizate estatuaren” amaierarekin batera sekulako kolpeak jaso ditu

proletargoak. Soldaten jaitsierak guztiz normalizatu dira –azken 10 urtetan

soldatak 10 jaitsi dira, prezioak igo diren bitartean–, eskuratutako lorpenak

desintegratzen ari dira pixkanaka, eta zer esanik ez lan baldintza kaxkarrez eta

prekarietateaz.

Errefuxiatuen inguruko auzi gordinak sekulako sona hartu du azken

urteotan. Gure aburuz, errefuxiatuen auzia krisi ekonomiko kapitalistaren

beste ondorio bat da. Bloke inperialistek gero eta zailtasun gehiago dituzte

akumulazioa lortzeko, eta, ondorioz, beharrezkoa zaie bitarteko material

estrategikoen gaineko kontrola izatea. Krisi kapitalistaren testuinguruan,

hau da, kapitala pilatzeko zailtasunak dauden momentu baten, erabat

areagotzen da gerra testuingurua, merkatu esfera berrien konkista bilatzen

baita. Izan ere, bitartekoen kontrol kapitalistak ez du interes berezirik

baliabideetan, baliabide horiek ustiatzeko eta banatzeko modua da

interesatzen zaiona. Hain zuzen, langileria esplotatzea delako kapitala

metatzeko aukera bakarra. Beha dezagun Ekialde Hurbilera.

Aberastasunaren jabetza pribatua ematen duten baliabide materialen

gaineko kontrol kapitalistaren lehiak dakar gerra. Hor dago Venezuelaren

kasua ere. Gaur gaurkoz Venezuelako petrolioaren eta gasaren gaineko

kontrola izateko interes geopolitiko ikaragarriak daude, eta egoera horrek

gerra sor dezake une batetik bestera. Guda lehia interkapitalistaren motorra

da; ez dago bakerik kapitalismoan.

Krisi ekonomikoekin batera ziklo ekonomiko eta politiko berri bat irekitzen

da, eta azken ziklo hau ezaugarri oso desberdinak hartzen ari da. Adibidez,

faxismoaren berragerpena eszenatoki politikoan, baina aurreko mendeko

faxismoaren elementu etiko zein tradizionaletatik urrun, interes kapitalisten

defentsa irekia egiten duena eta sektore komunisten aurkako jarrera irmoa

erakusten duena: bere ezaugarri nagusienetako bat proletargoaren

kontrako errepresio zuzena eta txikitzailea da. Brasil, Espainia, Europako

ekialdea, Frantzia, etab. Ikusten den bezala, berrantolaketa ekonomiko

soilaz gain, politikoa ere ematen da. Eta ez soilik “eskuina”-ren esparruan.

1973ko petroleo krisiaz geroztik gainbehera doan ongizate estatuaren

kudeaketa formularen agorpena bizi dugu, eta azken krisi ekonomikoarekin

batera ezker tradizionaletik iritsi ziren erreakzioek arrazoi honi erantzuten

diote. Izan ere, langileriak bere azalean bizi du egoera aldaketa estruktural hau. Baina

hasierako gorakadaren ostean, ikusi da erreakzio politiko kate horiek guztiek beren

mugekin egin dutela topo, aldaketa aukerak instituzio kapitalistetan soilik

sustengatzeko apustuak proposamen politiko horien potentzia neutralizatu

dituen heinean. Kontrara, kontrol soziala areagotu da, eta errepresio

politikoa zorrotz ari da langileria militantea kolpatzen, Altsasuko gazteen

kasuan ikusten den bezala. Egoera honek orain arte errealitatea aztertzeko

erabili ditugun metodo eta ikuskeren gaineko berrikuspen batera garamatza

ezinbestean, eta era berean, antolakuntza eredu berriak entseatzera,

eraginkortasunez ekin nahi badugu.

-ONDORIOAK

Guretzat ezinbestekoa da errealitate kapitalistaren dekadentziaren

aurrean printzipio etiko eta politiko batzuen defentsa egitea. Eta guk hor

kokatzen dugu autogestioaren aldeko borroka. Autogestioaren ulerkera

politikoa da aldarrikatzen duguna; zehazki, autogestio antikapitalista,

ezinbestean kapitalismoaren oinarri material zein ideologikoekin

aurkakotasunean eraikitzen dena. Eta unibertsala: zapaldu eta kolpatuen

emantzipaziorako erreminta.

Beraz, langile klasearen egiturazko beharrei erantzuteko, behar horien

gaineko kontzientzia dugunok eta gure ekinbideak helburu horiek lortzeko

antolatzen ditugunok izan behar dugu birjabetzen ditugun espazioen

gaineko kontrol guztia. Izan ere, modu horretan bakarrik izango da posible

kolpatuenekiko babesa eta elkartasuna eskala espazial handiagoetara

hedatzea.

Beraz, gure kontrolpeko espazioetan gure eskumena izango da zein

harreman eredu edo etika garatu nahi ditugun hausnartzea eta zein

proiektu politiko martxan jarri erabakitzea. Ez dugu nahi gure praktika

politikoa diruaren logikari jarraituz erregulatzerik. Horregatik, beharrezkoa

iruditzen zaigu langileon autogestioaren defentsa egitea, kapitalismoaren

logikatik aterako diren proiektuak gorpuztea eta horiek praktikan jartze

2| TEORIA ETA PRAKTIKA.

Okupatu, elkartasuna antolatu. Zergatik birjabetzea?

Natural eta betierekotzat dugun sistema kapitalistan, zapalduok ezin dugu

ekoizpen bitartekoen merkatuan lehiatu; ez gara enpresak, ez dugu kapitalik.

Beraz, gure beharrei zuzenean eta merkatutik kanpo erantzun ahal izateko,

ezinbestekoak diren bitarteko hauengatik banatuta gaude. Hauxe da

desjabetuon kondena. Esan dugu logika kapitalistaren baitan bizirauteko geure

burua lan asalariatura kondenatzea dugula bide bakarra. Kondena diogu, guk

ekoizten duguna burgesiak hartzen duelako jabetzan; gure miseria

erreproduzitzen dugu etengabe, gure etsaiaren boterea metatzeko bitarteko

baikara.

Horregatik, desjabetu moduan gure bizitzen esparru guztien gaineko kontrola

hartzeko eta klase dominazioaren baitan sistemak modu ezberdinetan

zapaltzen duen kolektibo zein norbanakoekin elkartasuna antolatzeko, aro

modernoan zehar jabetze modu kapitalistaren arauen baitan ekoitzi diren

gauza eta espazio guztien birjabetzea, langileriari burgesiak eginiko lapurreta

izan denez, beharrezkoa bezain zilegia dela aldarrikatzen dugu. Desjabetuen

emantzipazioaren baldintza da birjabetzea eta beraz, langile klasearen

ezinbesteko borroka.

A) OKUPAZIOA BIRJABETZEKO TRESNA GISA

Langile klaseko kideon gehiengoak, lan eginez gero bizi bitartekoak merkatuan

eskuratzeko gaitasunak izan ditzakegun arren, eta gure aisialdi denboran

hainbat ekimen elkartasun printzipioen baitan eta autogestionatzeko gaitasuna

izan arren, ezin dugu errealitatearen osotasun berria eraikitzeko beharrezko

ditugun oinarrizko bitartekoak (etxebizitza, tailerrak, lursailak…) merkatu

esferan eskuratu. Hau da, ezin dugu gure bizitza autogestionatu, soldatapeko

lanaren eta beraz dominazio kapitalistaren “bidesaria” ordaindu gabe.

Beraz, okupazioa da harreman eredu berriak osotasunean garatzera

pasatzeko dugun aukera bakarra. Ezin da errealitatea ekoitzi ekoizpen

bitartekorik gabe. Beraz, okupazioa ez da higiezinen jabetza eskuratzeko ekintza

soil bat, baizik eta sistema kapitalistaren oinarri materialak –espazioaren eta

bertan dauden bitartekoen jabetza pribatu kapitalistak– lehertarazteko ekintza

nagusia da. Okupazioa espazioaren kontrol pribatua kolektibizatzeko ekintza

apurtzaile behinena da. Desjabetuok ekoitzi dugun errealitate sozialaren

birjabetzea, espazioaren kontrol pribatuaren bidez kapitalak gu kontrolatu

beharrean, guk espazioa bera kontrola dezagun, kapitalarekiko menpekotasuna

ekuaziotik desagertaraziz, eta osotasun sozialari erantzungo dioten bizi

proiektuak lantzeko aukerak sortuz.

Okupazioak ez du bere baitan arazoen konponbidea. Okupazioak ez badio

helburu bati eta, beraz, antolakuntza eredu bati erantzuten, ez du inoiz

eskuratuko harreman eredu kapitalistekin hausteko eta berriak eraikitzeko

gaitasuna. Kontrakoa pentsa badezakegu ere, espazioak ez du bizitzarik;

espazioa okupatzen duten pertsonek bertan gauzatzen dituzten harremanek

ematen diote espazioari izaera kapitalista gaur egun; guk izaera sozialista eta

kolektibista eman nahi diogu gure kontrolpeko espazioei.

Guk, beraz, okupazioa espazioaren jabetza kolektibizatzeko bitarteko moduan

ulertzen dugu; ekintza printzipio edo helburua, ez da okupazioa bera.

Okupazioa helburuak gauzatzeko ezinbestean eragin behar dugun palanka da.

Beraz, okupazioaren zentzu juridikoaren eta bere inplikazio politikoen

gainean zenbait argipen eman beharra dugu, okupazioaren inguruan

goranzko joeran aurkitzen den estigmatizazioa nabaria baita. Izan ere,

azpimarragarria da araudi zibilek, administratiboek zein penalek gure

ekimena babesten dutela. Hau da, juridikoki, okupazioak ez du bere baitan

arau hausterik suposatzen. Okupazioa delitu gisa epaitzeko nahiz etxe

kaleratze bat posible izateko, ezinbesteko baldintza da eraikinaren

jabearen borondate argia existitzea. Hau da, ez dago deliturik egoera

faktikoa salatzeko borondaterik ez badago.

Zentzu horretan, argipen bat gehitu behar zaio esklabetako ezker hegalaren

okupazioari. Ohikoa baita pentsatzea, eraikin publikoak, instituzio

publikoenak diren heinean, jabetza publikoa direla, eta ondorioz ezin direla

okupatu, edo herriarena den eraikin bat okupatzen dela. Bada, hori ez da

betetzen Esklabetako eraikinaren kasuan. Araudi administratiboa garbia da

zentzu horretan; eraikinak funtzio publikorik ez badauka, edozein jabego

pribaturi dagokion legedi bera jarraitzen du –kode zibila–: horregatik izan da

posible, adibidez, Goazen! telesailaren grabaketak Esklabetako eraikinean

egitea.

Legediak jabego publiko izateko eraikin batek bete behar dituen baldintzak

azaltzen ditu, eta ezker hegalaren kasuan ez da hori betetzen. Beraz,

Esklabetako ezker hegala Azpeitiko Udalaren jabetza pribatukoa da, eta

horrenbestez, legezkoa da eraikinera sartzea eta horien kudeaketaren ardura

hartzea, eraikin pribatuen kasuan bezala. Hortaz, eraikinaren jabeak –kasu

honetan, Azpeitiko Udalak- salaketa jartzen ez badu (eta ez du jarri),

Esklabetako ezker hegala -guk okupatutako espazioa- prekario egoeran dago

juridikoki. Izan ere, espazioa okupatu zen unean, eraikinak ez zuen funtzio

publikorik betetzen, eta gaur gaurkoz egoera ez da aldatu. Beraz,

juridikoki Udalaren jabetza pribatua den eraikin bat okupatu da.

Zein da orain arte esandako guzti horren ondorioa? Legediaren barruan posible

dela eraikinaren birjabetzea okupazioaren bitartez. Ez dugu legerik hautsi, eta

horrela izango da baldin eta Azpeitiko Udalak salaketa jartzen ez badu. Beraz,

argi dago: okupazioaren inguruko auzia borondate politikoaz ebatziko da.

B) BITARTEKOEN JABETZA KOLEKTIBOA

Kapitalismoaren oinarri ideologikoak (lehia, askatasun eta berdintasun

indibiduala) oinarri material zehatz batzuek (ekoizpen bitartekoen jabetza

pribatua) baldintzatzen dituzten harreman ereduetatik jaiotzen direla ikusi

dugu. Hau da, bitarteko materialen jabe pribatu isolatuen harreman eredu edo

mundu ikuskera mota bat da kapitalismoan bizi eta erreproduzitzen den

errealitatea; mundu ikuskera indibidualista, non norbanakoaren interesak

komunitatearen beharren gainetik jartzen diren, norbanakoen ekinbideari

zentzu etiko guztia kenduz. Horren aurrean, inozokeria litzateke, zapalduen

arteko elkartasun eta batasunaren printzipioak, kontzientzia indartsuenak

bultzatzen baditu ere, bitartekoen jabetza pribatuaren baldintza materiala eta

norbanakoen askatasun, berdintasun eta lehiaren printzipioen baitan gauzatu

daitezkeela pentsatzea.

Beraz, espazioaren birjabetze kolektiboari, espazio horretan erabiliko ditugun

bitarteko material ezberdinen jabetza kolektiboak jarraitu behar diola bermatu

behar dugu, proiektuek epe luzerako irautea nahi badugu behintzat. Jabetza

forma honek, instituzio, arautze eta politika egiteko modu berriak egikaritzen

ez baditu, gure proiektuek ez dute zentzurik izango. Etorkizuna eraikitzera

gatoz.

C) ANTOLAKUNTZA EREDUA

Gure mundu ikuskeraren printzipioak eta oinarri materialak finkatuta, ametsak

egi bilakatzen dituen elementuari egin behar diogu erreferentzia; praktika,

antolakuntza edo lanaren antolaketari, hain zuzen.

Kapitalismoan aginte gaitasuna goitik behera gauzatzen denez, zapalduok gure

bizitzaren kontrol osoa nahi badugu, logika kapitalista hautsi eta behetik gora

eraikiko diren harreman ereduak eraiki beharra dugu. Zentzu horretan, aurrez

esan bezala, gure jarduna gure beharrek gidatuko dutela bermatuko duten

instituzio eta arau propioak eraikitzea ezinbestekoa da guretzat. Era berean,

instituzio horiek harreman eredu berrien mantentzea baino, harreman berrien

garapen unibertsala bermatu beharko dute.

Antolakuntza ereduaz ari garenean, beraz, lan banaketa eraginkorraz ari gara,

eta gauzatzen ditugun ekintzen gaineko kontrol kontzienteaz. Autogestioaren

eredu politikoak, gure autogestio ereduak, klase borrokan du bere oinarria,

eta beraz, harreman eredu berrien eraikuntzari, jasan ahal ditugun erasoei aurre

egiteko gaitasuna gehitu behar diogu; betebehar horiei erantzuteko borondate

osoa daukagu, eta baita horren inpliokazioen gaineko kontzientzia ere.

Beraz, proiektu zehatza martxan jartzeak, presaren logika albo batera utzi eta

tenporalitatea eskura ditugun bitarteko materialetara zein inplikazio

militantera azpiratzea eskatzen du. Ezinbestekoa baitugu lehenik indarrak

batzea eta beharrak identifikatzea, ondoren behar horiei erantzungo dieten

proiektu zehatzak artikulatu ahal izateko. Beti ere, azken helburuak lortzeko

palanka izango diren proiektuak izan behar dutela ahaztu gabe.

Alegia, proiektuak gauzatuko dituen asanblada bakoitzaren beharrak eta

helburuak dira gune autogestionatuak martxan jarri aurretik zehaztu behar

ditugunak. Zentzu honetan, momentu bakoitzean ditugun gaitasunek

markatzen dituzte gure lan erritmoak. Autogestio antikapitalistak, beraz, ez du

enpresa formarik, eta beraz ezta proiektuak gauzatzeko gaitasun

berehalakorik ere.

Horregatik, elkartasuna eta batasuna antolatzea zentzu kualitatiboan ulertzen

dugu; mundu ulerkera berria ulertarazteko gaitasunak soilik aska baitezake

kapitalaren agintepean gatibu dagoen langileriaren potentzia. Hau da,

proiektu zehatz bakoitzak hurrengo proiektu handiago baterako baldintzak

jartzen ditu; handiago diogunean, hazkuntza kualitatibo zein kuantitatiboa

diogu. Inplikazioaren eta kontzientziaren biderkapena, zenbaki hutsez haratago.

Soilik beharrak, gaitasunak eta helburuak ondo neurturik eta horien baitan

antolatuz berma daiteke, lehenik, proiektuekiko inplikazioa eta ardura, eta

modu horretan, gune autogestionatuaren garapena bera. Ekoizpen guneak,

banaketa guneak, babes guneak… zentzurik zabalenean ulerturik –ez soilik

ekonomikoan– garatzea eta defendatzea da etorkizun hurbileko, ertaineko eta

luzeko erronka. Hori da, gure hautu kontzientea, eta beraz, gure praktikaren

oinarri etiko zein politikoa.

Zertarako? Pertsonen atomizazioari, indibidualismoari eta klase

dominazioaren baitan langile klaseko kideek jasandako zapalkuntza forma

guztiei aurre egiteko. Elkartasun harreman integralak garatzeko bizitzako

esfera guztietan. Finean, harreman eredu berriak sortzeko.

3| HELBURUAK.

Esklabak, zertarako? Zergatik dimentsio horietako espazio bat?

Esklabetako eraikinaren ezker hegala da hartu duguna. Hau da, Azpeitiko

Udalaren zatia. Eusko Jaurlaritzak eskuin hegalean egingo ditu alokairu

sozialerako etxebizitzak; muga juridikoki garbia da. Bi jabe pribatu ditu

espazioak; gu udalaren jabetzan kokatzen gara, eta ez Eusko

Jaurlaritzarenean.

Krisiaren testuinguruan, baztertuak izan direnei eta zapalkuntza forma

ezberdinak jasaten dituzten kolektiboen babesgunea eraikitzea nahi dugu.

Langileon elkartasuna saretzeko tresna izatea. Esan bezala, zapalduon

arteko elkartasun sareak sortzea baita gure nahia. Horretarako aukera ugari

eskaintzen ditu hartu dugun eraikinak.

Hori dela eta, Esklabetako eraikinaren beharrezkotasunari egin nahi diogu

erreferentzia. Aipatu nahi dugu leku hori oso garrantzitsua dela gure

proiektuarentzat eraikinak dituen ezaugarriengatik. Fisikoki, aukera ugari

eskaintzen ditu osotasun sozial berri bat ekoizteko, eguneroko eginbeharrei

inongo bitartekaritzarik gabe erantzuteko gaitasunak eskuratzeko. Esaterako,

geure arazo materialei erantzuna ematen ikasteko ofizio tailer bat sortzeko.

Era berean, aukera eskaintzen du konfidantzan, harreman egonkorretan eta

borroka politikoaren konpromisoan oinarritzen diren proiektu komunitarioak

egituratzeko eta, horrenbestez, zapalduentzat babesgune bat gorpuzteko.

Esaterako, jantoki soziala martxan jartzeko.

- ETXEBIZITZA KOMUNITARIOA

Gaur egun, dozenatik gora gazteri etxebizitzaren problematikari erantzuten

lagundu die eraikinak. Etxebizitzaren proiektuak helburu garbi bati erantzuten

dio: zapalduekiko elkartasuna modu eraginkorrean antolatzeko, beren interes

indibidualak alde batera utzi eta herrian sektore kolpatuenekin zein

kontzienteenekin proiektu ezberdinak gauzatzeko borondatea dutenei,

etxebizitza dohainik eskuratzeko aukera ematen die.

Izan ere, etxebizitza eta oinarrizko gastuak dohainik dituen edonork

soldatapeko lanaren dinamika arruntetik eta beraz, bizi forma prekarioaren

dinamikatik askatzeko aukera du; modu horretan proiektuak antolatzen eta

harremanak saretzen jarduteko denbora da lortu nahi dugun puntuetako bat.

Baina hau ez da etxebizitza komunitarioaren funtsa. Urte luzez ibilbide,

hausnarketa eta borroka esperientzia partekatu duten eta, ondorioz, elkarren

arteko konfidantza errotuta duen borroka komunitate batek hartzen du

zentralitatea. Komunitatea ezin baita espazioa partekatuz soilik eraiki; are

gutxiago norberekoikeria nagusi den sistema kapitalistaren baitan, non

aldamenekoa gure helburuak lortzeko bitarteko soil gisa ulertzen dugun.

Kontrara, antzeko beharrak eta behar horiei erantzuteko planteamendu

politikoak partekatzen dituzten kideak dira, partekatzen duten baldintza

objektibo zein subjektiboak medio, harreman eredu berrien islada den

komunitate egonkor, iraunkor eta konprometitua bermatzeko aukera duten

bakarrak; eta baita, beraz, bizi forma berriak sozializatzeko hautua eta

konpromezuaren sakontasuna herrian hedatzeko gaia dutenak.

Azken urteetan garatu ditugun proiektuek harreman eredu berriak eraikitzeko

eta mundu ulerkera iraultzailea partekatzeko baldintzak jarri dizkigute. Hor

dago komunitatea ulertzeko dugun moduaren azalpena. Eta harreman horietan

sakontzeak eraman gaitu gure bizitza zapaldu eta kolpatuenen aldeko

borrokaren baitan kokatzera. Behar hauei guztiei erantzuten die Esklabetan

bizitzeko hautuak.

Bestalde, eta azaldu dugunarekin bat, espazioaren zaintza eta segurtasuna

bermatzearen arduradun dira bertan bizi diren kideak. Horretan ari gara

aspalditik, eraikina bizi baldintza duinetan izateko lanak egiten, espezialista

eta teknikari ezberdinen laguntzaz beti ere. Arkitektuek eraikina bisitatu dute;

abokatuek aholkatu gaituzte juridikoki; elektrizista, iturgin eta gremio

ezberdinetako espezialistek hartu dute parte segurtasuna bermatzeko

prozesuan. Gure eskulanaz baliatu gara egin beharreko lanak egiteko.

Argi utzi nahi dugu, beraz, etxebizitza proiektuak ez diela interes indibidualei

erantzuten. Etxebizitza lehen baldintza da, merkatuaren logikatik sistematikoki

kanporatuak diren zein bertan bere burua ase ezin duten langileen beharrei

erantzungo dieten proiektu zehatzak landu ahal izateko.

Izan ere, euren beharrak merkatuan asetzeko ezintasunak dituztenei modu

integralean babesa ematea dugu xede, behar juridikoak, osasunari dagozkion

zaintza beharrak, behar materialak eta elikadurari dagozkion beharrak

bermatuz. Jakintzaren eta bitarteko materialen kolektibizazioa da bilatzen

duguna, printzipio sozialistei jarraiki.

Finean, gure nahia eta helburua da esku artean dugun proiektua -dagoeneko

gauzatzen ari garena- sektore zapalduenentzat babes gune bat izatea, bizi

baldintza berriak sortuz, eta kolpatuenen jardun politiko kontzientea

ahalbideratuz.

Jakitun gara, ordea, haserako une hauetan, gertukoenen laguntza eta

borondatea funtsezkoa dela gure proiektuak gauzatuko badira. Dimentsio

hauetako proiektu bat egitera ausartzen diren herritarrekiko errespetua izatea

besterik ez dugu eskatzen.

Proiektuak gauzatzeko, aurrez esan bezala, pausoka joatea garrantzitsua dela

deritzogu. Hankak lurrean mantentzea, saretzea ez baita goizetik gauera

egiten, eta are gutxiago eguneroko bizitzan ikustezinak diren errealitateen

parte diren langileekin. Horregatik, epe motzean jantoki soziala jarriko dugu

martxan. Izan ere, egitasmo hau proiektu orokorrari ekarpena egin

diezaioketen harremanak egiten hasteko ezinbesteko gune bezala ulertzen

dugu, garai historiko ezberdinetako esperientzia politikoak partekatzeko

gune, hausnarketa gune eta interkulturalitatea lantzeko eremu gisa ere

ulertzen baitugu. Egunerokoan bazterturik dauden kolektiboetako

norbanakoak elikatzetik haratago doan proiektua da, eta bizi forma berriak

sortzeko hartzen den espazio horretan soilik hartzen du zentzua. Behar

konkretuen, gaitasun zehatzen eta bitarteko materialen identifikazioa

bermatzen du, beharrizan zehatzei erantzuteko gaitasunak artikulatzeko

aukera irekiz.

Argi ikusten den moduan, esklabetan gauzatzen ari garena proiektu oso serioa

da, eta epe luzerako proiekzioa dauka. Izan ere, ezin dugu ahaztu

kapitalismoaren fenomeno estrukturala den krisian aurkitzen garela, krisiak

okerrera egingo duela, eta dominazio eta zapalkuntza egoera estruktural

batera kondenatuak gaudela bizi forma kapitalisten baitan. Horregatik epe

luzera ezinbestekoa izango da langileon arteko elkartasunean oinarritutako

proiektuak sortzea nahiz tokian tokiko egitasmoak elkarrekin harremanduko

dituen saretze egonkorrak gorpuztea. Zentzu honetan, gero eta gehiago dira

Euskal Herrian logika honen baitan antolatzen diren proiektuak. Goranzko

joeran aurkitzen dira klase ikuspuntutik euren praktikari heltzen dioten

kolektoboak, zalantzarik gabe. Are gehiago, elkar babesteko konpromezuak

hartuak ditugu Euskal Herri mailako gainontzeko eragileekin, bai proiektuak

elkarlanean garatzeko, bai eta berauek defendatzeko.

Bistan dago beraz, okupaturiko espazioa, ez dela guretzat soilik. Zapaldutako

langileentzat eta haien alde lan egin nahi duten pertsonentzat eta eragileentzat

da. Finean, elkartasuna praktikan jartzeko borondatea duten eta errealitate hau –

sistema– irauli nahi dutenentzat hartu eta irekitzen dugu.

Era berean, nabarmendu nahi dugu egitasmoaren logika ez dela asistentziala

eta karitatiboa; ez da errukian eta moralitate indibidualista batean

oinarritzen. Kontrara, gure borrokak oinarri etikoa eta politikoa ditu;

kapitalismoaren oinarri material eta ideologikoekiko aurkakotasunean

eraikitzen da, eta berauek gaindituz bizi forma berria egikaritzea du helburu.

Baina ez herritik aldenduta, herriaren bihotzean baizik, non aurkitzen diren

arazo eta problematika guztiak; horren guztiaren aurkako borroka da

gauzatzen ari garena.

Agerian dago beraz, Azpeititik haratago existitzen dela, kapitalaren merkatu

logikatik kanpo antolatzeko beharra eta grina. Hori da gure kasua: langileon

arteko elkartasuna antolatzeko hautua egin dugu, eta proiektu hori gauzatzeko

okupatu da Udalaren eraikina.

Esklabetako ezker hegalaren birjabetzea autogestio politikoaren logikaren

baitan herriko zein eskala geografiko handiagoko sektore zapalduenen eta

kolpatuenen aldeko proiektuak gauzatzeko egiten dugu; espazioa zapalduekiko

elkartasunaren eta batasunaren printzipio politikoetan oinarrituz gauzatzeko

erabiltzen dugu dagoeneko. Beraz, bertan parte hartzeko aukera izango du

logika horri jarraiki bere bizitzaren gaineko kontrola hartzeko eta antolatzeko

grina duen orok. Hau da gure hautua, eta ez diogu uko egingo gure bizitza geuk

kudeatzeko gaitasunak eskuratzeari.

4| ESKLABETAKO EZKER HEGALEKO

GERTAKARIAK.

EH Bilduren Udal Gobernuak herri mugimenduari hainbat espazioren erabilera

uzteko borondatea agertu du azken urteetan. Horren adibide dira Elkar-ekinek

Soreasun duen espazioa eta Kultur Mahaiaren Dinamoa.

Gure kasuan ere borondate politiko hori existitzea posible zela pentsatuta,

eraikinera sartu eta segurtasun epeak pasatu ostean, –2018ko urriaren 22an–

udal ordezkariei aurrez aurre jakinarazi zitzaien eraikina okupatu genuela.

Une berean, eraikina gordeleku moduan zerabilten eragileekin ere kontaktu

erronda hasi genuen, egoera berriaren kontu emateko eta jakinarazteko beren

baldintzak ez zirela aldatuko. Hau da, eragiileekin harremanetan jarri ginen

erabiltzen zituzten espazioak erabiltzen jarraitzeko aukera izango zutela

esateko.

Baina, guk uste ez bezala EH Bilduko agintariekin harremana ez zen lehen egun

haietan espero bezain erraza izan. Tentsio handiko bilerak izan ziren, non

hainbat kontu jarri ziren mahai gainean aurreneko unetik. Besteak beste,

hizpide izan genituen eragile desberdinek erabiltzen zituzten espazioak,

segurtasun kontuak, zenbait proiektum eta eraikinaren eskuin hegalean Eusko

Jaurlaritzak egin behar dituen 45-50 etxebizitzen proiektuaren erredakzio

faseko azterketa lanak egiten zebiltzan teknikarien auzia. Izan ere, Eusko

Jaurlaritzako teknikariek okupazioaren berri izan zutenean bertan bera utzi

zituzten etxebizitza lanak egiteko proiektuen erredakzio faseko lanak.

-TEKNIKARIEN LANAK ETA UDALAREKIN HARTUTAKO KONPROMISOAK

Guzti horrek hartu-eman politikoa zaildu zuen Udalaren eta Krisiaren seme-

alabak garenon artean. Izan ere, Udalak ez zuen nahi lan horiek geldirik

egoterik, alokairu soziala apustu politiko sendoa baitzen erakundearentzat.

Arazoa aztertzeko tarte bat hartu ostean, azaro hasieran gure abokatuek eta

teknikariek egindako txosten baten bitartez egoera hartan irekita zeuden bi

fronteei erantzuteko saiakera helarazi genion Udalari. Batetik, txostenak argi

erakusten zuen teknikariak ez zuela inongo eskumenik lanak alde batera

uzteko, eraikinen inspekzio teknikoetan ez baitira bizilagunak kanporatzen,

baldintza zehatzak betetzen ez badira. Eta kasu honetan ez ziren baldintza

horiek betetzen (adibidez, eraikina ruina egoeran egotea). Horrek Jabetzaren

defentsa auzi batean eta, beraz, auzi politiko batean kokatzen zuen Udala.

Teknikarien agintariei (Eusko Jaurlaritzari), teknikari horiek egiten ari zirena

gehiegikeria bat zela, eta udalaren espazioan udalak agintzen zuela esatea zen

auzi hori.

Auziaren jatorria hau izan zen: eskuin hegaleko proiektuaren erredakzio fasean

egin beharreko lanen txostenak argi uzten zuen bezala, eraikina juridikoki

bitan banatuta egonagatik, muga ez zegoen fisikoki eraikita. Eraikinaren alde

batetik bestera gurutzatzea erraza zen, beraz. Horrenbestez, teknikariek

espazioaren indefinizio fisikoa probesten zuten arrazoi tekniko zein juridikorik

gabe lanak geldirik edukitzeko aitzakia moduan. Arrazoia politikoa zen: jabeen

arteko arazo bat, eta, zehazki, jabeetako batek bestearen jabetzan inongo

justifikazio teknikorik gabe eginiko gehiegikeriak.

Egoera zail hartan, ulertzen genuen Udala ataka estu batean aurkitzen zela,

eta beraz, konponbiderako aukera gisa bigarren idatzi bat aurkeztu genion, bi

puntu nagusi barnebiltzen zituena:

-Alde batetik, teknikariek lanak bukatu artean eraikinetik irtetzeko

konpromisoa hartu genuen. Hiru asteko lanak izango zirela ziurtatu zigun

alkateordeak, eta guk epe hori ontzat eman genuen. Trukean, Esklabetako ezker

hegala GURE GILTZEK irekiko zutela onartu zuen Udalak. Gure giltzen kopiak

egin genituen, eta alkateordeak konpromisoa hartu zuen eragileekin biltzeko eta

horietako bakoitzari kopia bana emateko.

-Bestetik, eta lanak bukatu ostean egikaritzeko aukera bezala, akordio

proposamen bat luzatu zitzaion Udalari, non espazioaren erabilera osoa

eskatzen genuen, Udalarekin harremanetan euren gordelekuak erabiltzen

zituzten eragileen guneak izan ezik. Etxebizitza komunitarioak egiteko eta

behar sozialak aseko zituzten proiektuak gauzatzeko eskatzen zen eraikinaren

zesio/lagapen formala. Era berean, Udalari azaldu genion Eusko Jaurlaritzaren

aurrean okupen figura desagerraraziko zuen formula bezala ulertzen genuela

lagapen formal hori. Udalak kontratu bat egiten bazigun, ez baitzen okupaziorik

egongo, eta beraz, ezta okuparik ere. Bi aldeek konpromisoa hartu genuen

bakoitzari zegozkion ardurak betetzeko; korreo batean geratu ziren jasota

hartutako konpromiso haiek.

-MAHAI TEKNIKOAREN SORRERA ETA GARAPENA

1)Aurreproiektuaren bazterketa

Azaroaren 9an utzi genuen eraikina, eta ondorengo bileretan, giroa asko lasaitu

zen. De facto, Azpeitiko Udalarekin negoziaketeta formaletan sartu ginen mahai

teknikoan, eta Udalak berriro atera zituen mahai gainerako okupazioaren

aurrean zituen kezka nagusiak; segurtasuna bermatzea eta aterpetxearen

kontua, hain zuzen. Azken hori, gure lehen idatzian esaten genituen argudioen

baitan, albo batera geratu zen (eta korreo ezberdinetan ikus daitekeen bezala,

ez zen inoiz aipatuko 2019ko otsailera arte). Han eskatzen genuena honako hau

zen: aurreproiektu izaeran aurkitzen zen proposamen bat izaki, eta Udalak, guk

ez bezala, baliabide material zein pertsonal asko zituenez, aurreproiektua

garatzen joateko bazituela beste aukera batzuek. Esan bezala, azaro hasierako

bilera haietan, albo batera utzi zen, sortu berri genuen mahai parekideko

eztabaidetatik aterpetxearen kontua.

2)Korosagasti filmeko arazoak konpontzeko bidea

Handik gutxira, mahai teknikoaren bidez teknikarien gehiegikeriak filmaren

grabaketan zekarren arazoari konponbidea eman genion. Izan ere,

Korosagasti filmaren errodaia oztopatuta zuten teknikariek, gu iada eraikinean

ez geunden arren. Honela, filmeko zuzendariekin bildu ginen lehenik eta

egoerari konponbidea emateko genuen planaren berri eman genien; guretzat

nahikoa zen udalak Jaurlaritzari egoeraren berri ematea eta errodaia udalaren

espazioan gauzatzen zenez, udalak bertan agintzen zuela berrestea. Izan ere,

zuzendariek esana ziguten udalak jakinarazi ziela eraikinen lanen eta filmaren

artean, eraikinaren lanak hartuko zituela. Honen aurrean, goian aipatu dugun

jabetza auzia politikoki konpondu behar zuela planteatu genion udalari, eta

neurri zehatz bat proposatu genion: teknikariek lanak noiz egingo zituzten

egutegi batean zehaztea, eta zuzendariek berdina egitea. Arazoa 24 orduren

buruan konpondu zen. Korosagasti filmean esklabetan egin beharreko

grabaketak amaituta daude.

-ERAIKINERA ITZULERA

Behin hiru asteak pasata eta grabaketa martxan, udalari galdetu genion

teknikarien lanen egoera zertan zen. Jakinarazi zitzaigun lanak atzeratzen ari

zirela, eta gehienez santo tomasak arte atzeratuko zirela. Honelako lanek

denbora eskatzen dutenaren jakitun, plazo berria (sei aste guztira) onartu

genuen.

Santo Tomas jaien aurreko ostiralean, eraikinera itzultzeko asmoa agertu

genion Udalari. Ez genuen onargarria ikusten sei asteko plazoan lanak egin ez

izana, eta beraz, berriro ere formula berdina jarri genion mahai gainean udalari:

eraikinaren jabe gisa, eta beraz etxebizitza sozialen lanetan lehen mailako

interesatu moduan jaurlaritzari edo bere teknikariei eskatzea ea lanak zein

puntutan ziren, eta egutegi bat aurkeztea. Kasu honetan, plan zehatz bat

eskeini genion etorkizuneko arazoak konpon zitezen; lehenago adierazi izan

genuen moduan, udalaren eraikin zatia eta jaurlaritzarena fisikoki banatuko

zituen pareta bat egitea (eraikinaren muga juridikoa baino barrurago izango

zena, gure arkitektuek esan baitziguten bi edo hiru metroko tartea beharko

luketela gehienez).

Modu honetan, Eusko Jaurlaritzak okupazioaren aurka duen jarrera politikoa

neutralizatuko genuen; udalak, bere jabetza legalki defendatuz gurekin

harturiko konpromisoak beteko zituelarik. Alkateak arkitektuari deitzeko

konpromisoa hartu zuen, eta dei hark asaldura handia sortu zuen

teknikariarengan. Ez zen paretaren proposamenaz hitz egiterik lortu. Egoera

horretan, kontraproposamen bat luzatu genuen santotomasetako astean

alkatearekin izan genuen bileran. Bertan, otsailerako lanak amaituta izango

zirela esan ziguten. Pareta egikaritzea arazo iturri izan zitekeelako, eta plazo

berria onartuz, albo batera utziko genuen paretaren kontua. Horrela, otsaileko

epe hori iritsi arte, lau punturen gainean lan egingo zen. Arkitektuen egutegia

lortzeko eskatu zitzaion udalari; eraikinean gordailuak zituzten eragileekin

bilduko ginen udala eta gu, harremanen inguruan hitz egiteko eta udalak

oraindik banatu ez zituen giltzak eragileen artean bana zitzan; segurtasun

arazoei konponbidea emateko txostena egingo genuen guk (elektrizitateari

zegokiona), eta azkenik, proiektua definituko zuen txostena aurkeztuko genuen

guk.

Momentu honetan, komenigarria da gogoratzea udalarekin egin genituen lehen

bileretan lau kontu atera zirela mahai gainera: eragile ezberdinek erabiltzen

zutela espazioa, segurtasun kontuak, eskuin hegaleko etxebizitza sozialen eta

bertako teknikarien kontua, eta euskalgintzako aterpetxearen kontua. Azken

puntu honi buruz ez da inongo aipamenik egiten abenduko konpromezu

hauetan; esan dugun bezala, azaroaren 6tik aurrera albo batera geratu baitzen

mahai teknikotik. Gure aldetik, ikus daitekeen gisan, gainontzeko 3 arazoei

erantzuteko borondatea eta konpromisoa mantentzen genuela.

Abenduan zeharreko negoziaketetan, aurrez aurkitu ez genuen elementu bat

sartua zen mahai teknikoko eztabaidetan; azken urteetako ibilbide politikoan

Ezker Abertzalearekin izan ditugun talken kontua. Zentzu honetan, alkateari

jakinarazi genion, elkarlanerako borondate osoa genuela, eta elkar laguntzen

baginen, mamu horiek guztiak uxatu eta oinarri berri batzuen gainean

harremanak eraikitzeko aukera zegoela. Kontrara, Abenduaren 30erako

manifestazioa antolatzeko gaztetxeak antolatu zuen mahaiaren baitan, bere

aldetik, Ezker Abertzaleak harremanak formalki moztu zituen Gaztetxearekin.

Bere aldetik, Santo Tomas egunean, alkateari eta alkateordeari eskatu genien

egutegia idatziz bidal ziezaguten; bere aldetik, gure konpromezuak hartuko

genituela eta etxebizitza prestatzeko azpiegitura lanei helduko geniela

jakinarazi genien.

-ZIKLOAREN AZKEN FASEA

Santotomasetatik hilabete oso batean erantzunik ez genuen jaso. Bestalde,

urtarrilean, Sortuko ordezkari batek Gaztetxeko kide bati bilera formal bat

egiteko proposamena luzatu zion, gazte esparruan zegoen egoerari heldu ahal

izateko.

Udalak, bere aldetik, urtarril amaiera aldera bilera batetara deitu gintuen.

Bertan, proiektuaren erredakzio lanak behin-behinean amaituta zeudela

jakinarazi ziguten, eta lan horiek barnebiltzen zituen txosten probisionala

erakutsi. Mila orri inguruko txostenean proiektuaren erredakzio faseko auzi

nagusiak konpondurik ageri ziren jada. Eraikinaren bi zatiak zein puntutan

banatuko ziren ageri zen. Bereziki. Udalak esan zigun txostenaren kopia bat

jasoko genuela hurrengo astean.

Orduko hartan, txosteneko detaile batek gure arreta piztu zuen: espazioaren

delimitazioa zehazten zuen planoa azaro amaieran zegoen sinatua. Hau da,

teknikariek, espazioaren delimitazioa egina zuten guk eraikina utzi eta hiru

asteko geroago. Hortik aurrera egoera guztiz zaildu zen. Txostenaren kopiarik

ez dugu oraindik jaso, eta eskaera formal bat egingo genuela jakinarazi genion

udalari, dokumentua lortu ahal izateko.

Bestalde, otsailaren 6an alkateordearekin bilera eskatu genuen, eta bildu ginen;

mahai teknikoaren azken bilera izango zen hura. Bertan bi puntu azaltzera joan

ginen: alde batetik, azpiegitura lanekin aurrera jarraitzen genuela, eta bestetik,

gure proiektuaren berri emateko batzar informatibo bat egin asmo genuela

otsailaren 15ean. Agerikoa zen proiektuaren erredakzioa eginik genuela. Era

berean, elektrizitate txostena eta arkitektuen ohartarazpenak jarraituz,

eraikina egokitzeko lanak egiten ari ginen. Abenduan hartutako konpromisoak

betetzen ari ginen gure aldetik.

Bileran, ordea, gure harridurarako, alkateordeak beren planen berri eman

zigun: molde berriko etxebizitzen proiektua aurkeztuko zuen Udalak otsailaren

8an. Hortik bideratu asmo zen Esklabetako afera, Udalarentzat konponbide

egokia baitzen. Txostenean gora eginda ikus daiteke, konponbide posibleak

azarotik mahai gainean jarriak genituela. Era berean, Udal ordezkariak

aterpetxearen gaia atera zuen mahai gainera hiru hilabetetan alde batera

egon ostean, Kultur Mahaiaren gainetik pasa ginela leporatuz. Otsailaren 6a

izan zen, beraz, azaroaren 7tik geldirik egon zen aterpetxearen kontua berriro

mahaigaineratu zen eguna mahai teknikoan.

Muga fisikoa non izango zen jakina zenean eta abenduan harturiko

konpromiso gehienak betetzear zeudenean, Udalak arazo zahar (aterpetxea)

zein berriak (molde berriko etxebizitzak) mahaigaineratu zituen mahai

teknikoan. Gogoratu behar dugu gu azarotik kanpoan geundela eta otsailean

sartuko ginela eraikinera, hiru epe mugaren luzapena errespetatuta. Beraz,

udalak gu eraikinera sartzera gindoazen unean eginiko mugimendu hauekin

argi eta garbi erakutsi zigun ez zuela (eta duela) borondaterik gu eraikinean

sartzeko.

Ondorioz, harremanak gaiztotu ziren, Udalak ez baitzuen kontuan izan guk

ordura arte izaniko borondatea, bai epeen errespetuan zein egiten genituen

gauzen notifikazioan, eta gure bizkar eginiko mugimendu honekin, mahai

teknikoan hainbat aldiz mahaigaineratu zen etxebizitza komunitarioen kontua

une politiko korapilatsu batean (hauteskunde kanpaina hastear) eta

eztabaidarako inongo aukerarik gabe mahaitik atera eta publikoki plazaratu

baitzuen.

Hori gutxi balitz, eraikinaren 0 solairuko gela gehienak itxi zituen guri ezer esan

gabe, bertan eragile batek materiala gordetzeko aitzakian. Azken mugimendu

hori egiterako, Udalak bazekien 0 solairuan proiektu sozialak gauzatzeko

asmoa genuela. Behin eta berriz aipatu izan genuen jantoki sozialaren

proiektua.

Horren aurrean, gure proiektua esperotako datak baino lehenago publiko

egiteko beharrean aurkitu ginen, eta gure hasierako borondatearen aurka,

Uztarria.eus webgunean batzar informatiboaren deialdia plazaratu genuen.

Horren ostean, otsailaren 15ean, udalari jakinarazi moduan, Azpeitiko

Gaztetxean aurkeztu genuen gure proiektua, 100dik gora lagunen aurrean.

Ondoren, martxoaren 1ean, etorriko zen EH Bilduren barne boletina, Sortuko

ordezkaritza batek urtarrilean eskatu zigun bilera hartako gai ordena adostu

eta ordu gutxitara. Ez dago esan beharrik, gai orden horretan guretzat puntu

nagusia Esklabetako afera zela, eta Sortuko kideek ontzat eman zutela berau

gai ordenean sartzea eta lantzea.

Bada, barne boletin horretan, idatzi honetan azaltzen ditugun puntu guztiak

albo batera utzi eta GEZURREAN oinarritzen zen errelato bat plazaratzen zuen

EH Bilduk; eta larriena, udal hauteskundeak kolokan jartzeko lanean ari ginela

iradokitzen zuen, ordurarte egin genituen mugimenduek honelako intentziorik

azaltzen ez zutenaren JAKITUN.

Horren aurrean, eta hemen plazaratzen dugun eduki guztia publiko ez

egitearren, barne boletina jaso zuen EHBilduko militantziari eta inguruari,

Udalak bidali zien mezu horri erantzunez beste mezu bat bidali genien.

Lehentasuna ez zen, beraz, herrian zalaparta sortzea, gezurrari egiarekin

erantzutea baizik. Galanta da gero horrelako jokaldi zikin bat egin duena

forma kontuetaz kexatzea.

-AZKEN GERTAKIZUNAK ETA ZIKLOAREN BALORAZIO POLITIKOA

Kultur Mahaia eta Aterpetxearen aurreproiektua

Lehenik eta behin, azaldu nahi dugu duela gutxi bildu garela Kultur Mahaiko

ordezkariekin, udalak haiekin hitz egin ez izana leporatu badigu ere.. Bilera

horretatik bi ondorio atera ditugu: euskalgintzarekin lotutako aterpetxearen

aurreproiektua ez dela lehentasuna Kultur Mahaiarentzat (Dinamoa dute esku

artean) eta denbora nahikotxo daramala alde batera utzita.. Bilera horretan

gure proiektuaren nondik norakoak azaldu genizkien Kultur Mahaiko

ordezkariei, eta elkarlanerako nahiz eztabaidarako aukerak irekita gelditu dira.

Horrek erakusten du, besteak beste, eragileekin harremanak izateko dugun

prestutasuna. Kezkagarria deritzogu Kultur Mahaiaren eta gure arteko balizko

gatazka bat sortzeko saiakera. Era berean, arduragabekeria deritzogu jakin

berri dugun informazioarekin aurreproiektu horren harira Udalak egin duen

erabilera interesatua. Eusko Jaurlaritzaren lanak ez oztopatzeko eraikinetik

irtetea erabaki genuenean, albo batera utzi zen aurreproiektuaren kontua

mahai teknikoko bileretan. Udalak bere lehentasuna etxebizitza sozialen lanek

aurrera egitea zela adierazi baitzigun, eta horretarako atera baiginen

eraikinetik, gure borondatearen erakusle izango zen keinu bat eginez Udalari.

Udalak eraikinaren giltzatzat guk eman geniona hartu zuen, eta hiru asteko

lanak izango zirela adierazi zigun. Hitza eman zigun.

Laster publiko egingo den proiektuaren erredakzio faseko txostenean ikusten

den bezala lanak hiru asteko epean eginda zeuden; ez dago, beraz, udal

agintarien inoperantzia politiko interesatua ez den inongo arrazoirik, gure

itzulera eraikinera otsailerarte luzatu izatean. ETA HALA ERE, EPE HORIEK

GUZTIAK ERRESPETATU DITUGU.

Bere aldetik, arazo tekniko eta juridikoei konponbidea emateko sortu genuen

mahaian, planteatu diren oinarrizko arazoei erantzuteko prestutasuna eta

gaitasuna agertu dugu; bereziki, segurtasunaren kontua eta eraikina erabiltzen

duten beste eragileekiko harremananetan. Logika autogestionarioaren baitan

arazo hauek guztiak konpontzen joan gara. Ez diogu sekula eraikinaren

kontrolari uko egin; Korosagasti filmaren grabaketan zeuden arazoak, adibidez,

gu kanpoan izanagatik, gure proposamen baten bidez konpondu ziren.

Honen aurrean, ordea, Udalaren partetik zailtasun eta traba ezberdinak jaso

izan ditugu berari eskatu dizkiogun konpromisoetan; hori gutxi balitz, ura eta

argi indarra moztu dizkigute behin eta berriz, eta larriena, udaltzainak ere

bidali dituzte eraikinean geundenok identifikatzera.

Bide beretik, Esklabetako ezker hegaleko 0 solairuan biltegiak esleitzen aritu

dira hainbat eragileri, jakitun izanik 0 solairuan, beste guztietan bezalaxe,

proiektuak martxan jartzeko asmoa dugula, eta eraikinera sartu ginenean gune

horiek hutsik zeudela. Zehazki, gu erabiltzen ari ginen eta epe motzean bertan

zenbait proiektu abiatzeko asmoa dugun espazioak dira eragileei esleitzen ari

direnak. Esklabetako ezker aldean sartu ginenean (2018ko urrian), hegal

horretan biltegiak zituzten eragileekin harremanetan jarri ginen, eta

prestutasuna agertu genuen sor zitezkeen zalantzei eta arazoei erantzuteko. Era

berean, prestutasuna agertu genuen gu eraikinean sartzerako udalarekin

hitzarmena zuten eragileen espazioak errespetatzeko . Baina Udalak azken

hilabetean egin duen mugimenduak aurrez existitzen ez zen agertoki berri bat

ireki du; izan ere, Krisiaren Seme-alabok Esklabetako ezker hegaletik kanpo hiru

hilabete igaro ostean (Eusko Jaurlaritzako teknikariek eskuin aldeko etxebizitza

sozialetako lanak egin behar zituztelako irten ginen ezker aldetik), jada

eraikinean bizi garen unean eta herritarren aurrean gure proiektua aurkeztu

ostean iritsi da Udalaren mugimendu hau. Beraz, gure iritzirako gatazka

areagotzen duen mugimendu kontzientea da aipatutakoa, eta irmoki salatzen

dugu eragileekiko instrumentalizazioa.

-ZIKLOAREN BALORAZIO POLITIKOA

Bost hilabeteko zikloaren ondoren, EH Bilduko ordezkaritzari, politikoak ez diren

arrazoi guztiak agortu zaizkio Esklabetako auziari dagokionean. Are gehiago,

gertakarien kronologiak auzia konpontzeko gure borondatea argi adierazten

duen moduan adierazten du EH Bilduko udal agintariek gurekiko izan duten

jarrera.

Afera GUZTIZ POLITIKOA DA, eta hauxe da bere muina: Udalaren eraikin batean

antolatzen ari garen proiektu politikoaren izaera eta berau gauzatzeko

zilegitasuna da ezbaian dagoena eta, ondorioz, hau modu autogestionatuan

gauzatzeko gaitasunaren aitortza edo aitortza eza. Bost hilabetetako

ibilbidearen ostean, beraz, lasai esan dezakegu, mugaraino eraman dugula

arazoak konpontzeko borondatea. Tamalez, ezin dugu berdina esan EH Bilduko

udal ordezkariei buruz.

Zentzu horretan, txosten honek, informazio elementu guztiak

mahaigaineratzen ditu, gure printzipioetatik hasi eta eraikineko

egitasmoetaraino. Behin eta berriz eskatu zaigun puntua da hau, nahiz eta

mahai tekniko ezberdinetan hitz egin izan dugun logika autogestionarioaz, eta

oinarrizko ideiak argi baino argiago utzi ditugun; eta nahiz eta, bereziki, herrian

100 lagunen aurrean aurkeztu genuen proiektua, eta azpiegitura lanetan

hainbat herritarrek zein herrialdeko eta nazional mailako norbanako eta

eragilek parte hartu duten auzolanean, proiektuaren potentzia politikoan

sinesten dutelako.

Eztabaida politikorako borondate falta nabarmendu dugu gu eraikinean egon

garen garaietan. Kontrara, eta lehenago esan moduan, eraikinetik kanpo egon

garen garaietan hartuemanak oso lasaiak izan dira. Honek gauza bakar bat uzten

du argitan: EHBilduko udal ordezkariek ez dute nahi guk gure proiektuak

Esklabetako eraikinean gauzatzerik.

Are gehiago, hainbat gezur zabaldu dira EHBilduren eta Sorturen oinarri

sozialetan eta, ondorioz, kalean. Beraz, ulertzen dugu Udal ordezkari hauen

eta EHBildu zein Sortuko oinarrien artean desinformazio larria existitu dela,

eta orain horren ondorio zuzenak pairatzen ari gara. Honi erantzuten dio

txostenaren publikazioak. Eztabaida garbia nahi dugu kalean.

Beraz, txosten honetan laburbiltzen saiatu gara gure posizio politikoa eta gure

praktikaren muina, eta gertakari zehatzen errelatoa, udal ordezkariekin izaniko

komunikazio ezberdinek sostengatzen dutena (korreoak eta watsapp mezuak).

Gure hautu politikoarekiko eta gure proiektu zehatzekiko errespetua da

eskatzen duguna; errespetuz tratatu dugu EHBilduren udal ordezkaritza egin

ditugun negoziaketetan, eta keinu serioak egin ditugu etxebizitza sozialen

proiektua gauzatu dadin.

Amaitzeko, eta laburpen gisa: idatzi honetan azaldutako printzipio politikoak

jarraituko dituzte esklabetan zein herrian proposatuko ditugun proiektuek:

heldutasunez eta arduraz jokatzen dugu, arazo ezberdinei konponbidea

emateko aurpegia emateko arazorik gabe.

Trataera garbia da eskatzen duguna. Gure independentzia politikoa edo

ikuspegi politikoa errespetatua izateak elkarlanerako baldintzak jar ditzake,

harreman zintzoetan oinarrituko baldin bada. Kontrara, erasotuak bagara,

defendatu egingo gara, orain egiten ari garen moduan.

Garaian EH Bilduri jakinarazi genion moduan, ez gara abstentzionistak,

prozesu hau urrian hasi zen eta konponbide posibleak azarotik daude mahai

gainean eta, beraz, ez gara etorri hauteskundeak baldintzatzera. Bere aldetik,

ildo politiko sozialistaren baitan kokatzen gara. Txostenaren hasieran aipatu

dugun moduan, instituzio publikoetan boterea egon badago eta ez diogu horri

uko egiten. Are gehiago, botere kuota horiek sektore baztertu eta kolpatuen

mesedetara erabiltzeko aukera baliatzea beharrezkoa iruditzen zaigu.

Zentzu honetan, EH Bilduko udal ordezkaritzak aukera garbi bat dauka mahai

gainean: eraikinaren zesio formala gauzatzea, juridikoki konponbidea emango

baitio egoerari. Izan ere, etorkizun luze baterako proiektu sozialak gauzatzeko

eta harreman eredu komunitarioak gauzatzeko espazio bat irabaziko baitute

sektore kolpatuenek. Errealitate sozial kapitalistak gure bizi baldintzak

iraultzeko beharra erakusten digu, eta behar horri heltzea izan da, da eta

izango da gure hautu politikoa.

Horregatik, etorkizuna delako jokoan dagoena, gure proiektuaren

seriotasunaren, zilegitasunaren eta hori aurrera eramateko dugun

gaitasunaren aitortza eskatzen dugu. Jarrera aldaketa bat da eskatzen

duguna.

5| KONPONBIDEA: ZESIO FORMALA

Erakundeen borondate politikoak jokatzen duen rolaren erakusle da Azpeitiko

Gaztetxea bera. Negoziazio eta borroka ugariren ostean, EAJk lokal huts bat utzi

zuen gazteen esku, zesio formalaren formulan oinarrituta.

Argi utzi dugu okupazioaren zilegitasuna kapitalismoak sistematikoki kolpatzen

gaituenok gure bizitzen gaineko kontrola hartzeko oinarrizko baldintza den

espazioaren kontrola lortzeko palanka izatetik datorrela. Nahi bada,

desjabetuoi lapurtua zaigunaren birjabetzean oinarritzen dela, eta beraz,

espazio pribatuen okupazioak, sistemak kanporatzen gaituenon babes guneak

eraikitzeko soilik hartzen duela zentzua. Zentzu honetan, ez dugu nahasmendurik

nahi: guk eraikinean jarraituko dugu, gure proiektua bizi proiektu bat den

heinean, eta ez interes partzialei erantzuten dien proiektu bat. Hori da gure

zilegitasun printzipioa: elkartasunaren praktika erreala gauzatzea.

Txosten hasieran aipatu moduan, EH Bilduk hainbat espazio utzi izan ditu azken

urteetan herriko eragileen eskura; horregatik eskatu zaie azpiegitura honen

gaineko zesio formala. Zesioa ez da justifikazio printzipio bat beraz; gure

zilegitasun printzipioaren aitortza politikoaren ondorioa baizik. Inolako

baldintzarik gabeko zesioa, eraikina aurkeztu ditugun printzipioen baitan

autogestionatua izateko konpromisoa baitugu. Hori baino ez da proiektua

aurkeztearen arrazoia.

Zesioaren aukera azaroan mahaigaineratu genuen eta aukera honek zutik darrai.

Negoziaketa mahai hartan hartu ziren konpromisoen artean, espazioaren zesio

formalaren aukera aztertzea izan zen bat. Bete gabe gelditu den konpromisoa,

oraindik ez baitzaigu honen inguruko inolako erantzunik eman, eskakizun guztiak

beteak ditugunean.

Zesio formala gauzatzeko arautegi administratiboak jartzen dituen baldintzak

hauek dira:

En base a los artículos 109.2. y ss., del Real Decreto 1372/1986, de 13 de junio, por el que se aprueba el Reglamento de Bienes de las Entidades Locales, cuyos preceptos reglamentarios disponen lo siguiente: Artículo 109: 2. Los bienes inmuebles patrimoniales no podrán cederse gratuitamente sino a Entidades o instituciones públicas para fines que redunden en beneficio de los habitantes del término municipal, así como a las instituciones privadas de interés público sin ánimo de lucro. De estas cesiones también se dará cuenta a la autoridad competente de la Comunidad Autónoma. Artículo 110: 1. En todo caso, la cesión gratuita de los bienes requerirá acuerdo adoptado con el voto favorable de la mayoría absoluta del número legal de miembros de la Corporación, previa instrucción del expediente con arreglo a estos requisitos: a.Justificación documental por la propia entidad o institución solicitante de su carácter público y memoria demostrativa de que los fines que persigue han de redundar de manera evidente y positiva en beneficio de los habitantes del término municipal. b.Certificación del Registro de la Propiedad acreditativa de que los bienes se hallan debidamente inscritos en concepto de patrimoniales de la entidad local. c.Certificación del Secretario de la Corporación en la que conste que los bienes figuran en el inventario aprobado por la Corporación con la antedicha calificación jurídica. d.Informe del interventor de fondos en el que pruebe no haber deuda pendiente de liquidación con cargo al presupuesto municipal. e.Dictamen suscrito por técnico que asevere que los bienes no se hallan comprendidos en ningún plan de ordenación, reforma o adaptación, no son necesarios para la entidad local ni es previsible que lo sean en los diez años inmediatos. f.Información pública por plazo no inferior a quince días.

Artículo111.

1. Si los bienes cedidos no fuesen destinados al uso dentro del plazo señalado en

el acuerdo de cesión o dejasen de serlo posteriormente se considerará resuelta la

cesión y revertirán aquellos a la Corporación Local, la cual tendrá derecho a

percibir de la entidad beneficiaria, previa tasación pericial, el valor de los

detrimentos experimentados por los bienescedidos.

2. Si en el acuerdo de cesión no se estipula otra cosa, se entenderá que los fines

para los cuales se hubieran otorgado deberán cumplirse en el plazo máximo de

cinco años, debiendo mantenerse su destino durante los treinta años siguientes.

3. Los bienes cedidos revertirán, en su caso, al patrimonio de la entidad cedente

con todas sus pertenencias y accesiones.

Arautegiaren arabera zesioaren onuradunari eskatzen zaizkion konpromisoak,

elkarte bat erregistratzea eta proiektu bat aurkeztea dira. Lehen puntuari

erantzuteko proposamena azaroko akordio proposamenean aipatua zegoen

iada; bigarrena, txosten honen lehen bi zatiekin betetzen dugu. Aipatu behar da

araudiak ez duela txosten teknikorik eskatzen segurtasunari dagokionean;

eskatuko balu ere, baditugu horretaz arduratuko liratekeen teknikariak.

Eskatzen den bakarra GATAZKA HONEN OINARRIAN DAGOEN ARAZO

POLITIKOARI IRTENBIDEA EMATEA DA: udalak ERAIKINA EZ DUELA ERABILIKO

AITORTZEA, guk emango diogun erabilera publikoa dela eta kolpatuen

daudenen beharrei erantzutea jardun soziala dela, eta herriko gehiengoarentzat

aterpetxea baino BEHARREZKOAGOA dela onartzen duelako.

Honek, jada agorturik gelditu diren aterpetxearen aitzakiak erabiltzeari utzi eta

egon daitekeen aurreproiektua beste leku batean egikaritzea besterik ez du

eskatzen. eta noski, ahaztu gabe, lehen pausu irmo eta atzeraezin modura ura

eta argi indarra itzultzea eskatuko luke, aipatu eragileen arazoari irtenbideak

ematea eta eraikinaren kontrola gure esku uztea, lehen pausu bezala. Hori

gertatzen ez den bitartean neurriak hartu beharrean aurkitzen gara.

Gogorarazi nahi dugu, garaian egin bezala, prest gaudela teknikariek egin ahal

dituzten lanak ahalbideratzeko, lan tekniko soilak diren heinean, eta motibazio

politikoei erantzuten ez dieten bitartean.

Esan genion udalari garaian eta horretan berresten gara; etxebizitza sozialen

proiektua EZ DUGU OZTOPATUKO, gure proiektua oztopatzeko asmoz egin ahal

diren mugimendu interesaturik ez dagoen bitartean.